【Dungeon Master แล้วไง? ก็ฉันอยากเปลี่ยนที่นี่เป็นร้านบุฟเฟต์นี่!】

ตอนที่ 18 : [Re] ตอนที่ 16 ดันเจี้ยนมาสเตอร์ผู้แสนเงียบขรึม

บทที่ 2 ดันเจี้ยนแฟนตาเซียยินดีให้บริการ

ตอนที่ 16 ดันเจี้ยนมาสเตอร์ผู้แสนเงียบขรึม

สมัยก่อนตอนยังอยู่มัธยมต้นเคยนึกฝันตามประสาสาวน้อยวัยใสติดการ์ตูนตาหวาน

เคยคาดหวังไว้ว่าการได้ทานอาหารกับผู้ชายสองต่อสอง

อีกฝ่ายต้องเป็นคนรัก...

เวลาทานก็จะคุยสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย

แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เรื่องราวของวันๆ นั้นที่ได้พบเจอมา

อาจมีนัดพบเดตกันหลังจากนั้นหรือพูดคุยจนชวนเขินอาย

ไม่เคยคิด....

ว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วขนาดนี้...

.

.

.

.

แม้ว่าจะต่างราวฟ้ากับเหวก็เหอะ!!!

ณ ขณะนี้ดิฉันได้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามชายหนุ่มซึ่งเป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์แห่งเซเรเนด คุณนิกซ์ เจ้าค่า!!!

แถมนั่งมาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่มีบทสนทนาอะไรทั้งสิ้น!

‘ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง มาสเตอร์ไม่ใช่คนพูดเยอะน่ะครับ’

“ไม่เป็นไรๆ ฉันเข้าใจ”

ตอบอสูรพันธสัญญาของนิกซ์ เจ้าเดรกสีขาวในร่างจิ๋วสุดน่ารัก

หากเป็นไปได้ก็อยากน้วยเหมือนกัน!!!

ฟู่ว... สงบใจไว้ๆ ถ้าแสดงอาการออกมาเดี๋ยวมีปัญหาแน่...

“อ๊ะ จริงด้วยสิ เซรา ช่วยไปหยิบเจ้ากระดานที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนอนฉันหน่อยได้มั้ย?”

‘รับคำสั่งครับมาสเตอร์’

เจ้าหมาป่าดำ เซราขานรับก่อนหายลงเงาไปสักพักก่อนโผล่มาพร้อมกระดานที่ว่านั่น

ฉันเองก็รับมาพร้อมยื่นให้อีกฝ่าย

“คือเห็นว่าคุณนิกซ์ไม่ค่อยชอบพูด ก็เลยคิดว่าน่าจะเหมาะน่ะค่ะ ช่วย.... ลองใช้หน่อยได้มั้ยคะ?”

เขาไม่ตอบ แต่ก็ยินดียื่นมือมารับของไป

กระดานที่ว่านั่นคล้ายกระดานดำ แต่กรอบมันไม่ให้หนาเกิน ถ้าให้เปรียบก็เหมือนกรอบรูปภาพล่ะนะ

“คือฉันลองประดิษฐ์ขึ้นมาเพื่อสำหรับคนขี้อายหรือไม่ค่อยชอบพูดน่ะค่ะ สิ่งที่คุณคิดทุกอย่างจะเขียนลงบนกระดานนั้นโดยไม่ต้องลำบากเขียนเอง อ๊ะ แต่มันไม่ได้เขียนทุกอย่างที่คิดนะคะ ต้องพูดว่า ‘จงเขียนว่า’ แล้วตามด้วยสิ่งที่คุณอยากพูดค่ะ เพราะงั้นไม่ต้องกังวลว่ามันจะเขียนถลำลึกเกินไป แถมพอคิดจะเขียนประโยคอื่นข้อความก่อนหน้าก็หายไปเองค่ะ ไม่ต้องเสียเวลาลบด้วย”

อธิบายวิธีใช้อันแสนง่ายดายให้ฟัง

เอาจริงเจ้ากระดานนั่นตั้งใจจะขายในร้านอุปกรณ์เวทมนตร์เหมือนกัน สำหรับคนเป็นใบ้ จะได้พูดคุยกับคนอื่นได้สะดวก

โลกนี้ภาษามือน่ะไม่มีหรอก...

ที่รู้ได้ก็เพราะเมื่อวานระหว่างเที่ยวกับพวกโทโยไปชนชาวบ้านที่เป็นใบ้เข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

ฉันเองก็พยายามทำมือประมาณว่าขอโทษแล้วสอบถามร่างกายเขาตามหนังสือภาษามือที่อ่านในห้องสมุด

ปรากฏว่าไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย

พอแอบให้เซราแอบตามไป

ผู้พิการส่วนใหญ่จะอยู่คนเดียว เวลาซื้อของก็ต้องพยายามยกนิ้วต่อรองราคา ถึงแม้คนในเมืองนี้จะใจดี แต่ลูกค้าที่ต้องต่อแถวนานเพราะอีกฝ่ายพยายามต่อรองอยู่ก็มีหงุดหงิดได้เหมือนกัน

เลยอยากจะทำให้เขาได้คุยกับคนอื่นหรือซื้อของสะดวกขึ้น

ถ้าทำขาย สำหรับคนในเมืองนี้ฟรี

แต่ถ้าเมืองอื่นคงต้องมีคิดเงินกันหน่อยล่ะ!!

แต่ก็ไม่คิดจะคิดราคาแพงหรอกนะ!

คุณนิกซ์นิ่งเงียบไป ก้มหน้ามองกระดานในมือสักพักใหญ่ก่อนพลิกด้านหน้ากระดานมาทางฉันแล้วตั้งไว้เช่นนั้น

บนกระดานเริ่มปรากฏตัวหนังสือว่า...

[ ‘ไม่เลว...’ ]

อย่างน้อยก็ประสบความสำเร็จไปเปลาะหนึ่ง!

“ดีใจที่ช่วยได้นะคะ จะได้คุยสะดวกขึ้นด้วย แล้วถ้าเกิดอยากคุยระหว่างทานก็เคาะโต๊ะเรียกละกันนะคะ”

คลี่ยิ้มหวานให้ เขาก็พยักหน้ารับ ก่อนรับแผ่นเมนูมาจากเซโล

“คุณนิกซ์ทานเผ็ดได้รึเปล่าคะ?”

[ ‘ได้’ ]

“งั้นดีเลยค่ะ แล้วคุณนิกซ์อยากทานชาบู ปิ้งย่าง หรือว่าอาหารทั่วไปดีล่ะคะ?”

[ ‘ชาบู? คืออะไร? ’]

อ้าว ตายหอง ลืมไป เขาไม่รู้จักนี่หว่า!

ก็เลยใช้เวลาอีก 10 นาทีกับการอธิบายว่ามันคืออะไรและเรื่องอาหารอื่นๆ ที่เขาไม่รู้จัก สุดท้ายก็สั่งแค่ชาบูมาเลยถือโอกาสนำเสนอน้ำซุปแบบใหม่ของเรา [ซุปต้มยำน้ำข้น] นั่นเอง!!!

มีมันกุ้งแถมให้ด้วยนะ!

ขณะนี้บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารแบบใหม่ที่ใกล้จะวางขายในร้านบุฟเฟต์อีกไม่นาน เนื้อตัวใหม่ อาหารทะเลตัวใหม่ เครื่องดื่มใหม่ ของทานเล่นที่เพิ่มเข้ามากลิ่นหอมกรุ่นน่าทาน

คุณนิกซ์จ้องอาหารบนโต๊ะนิ่งๆ ส่วนเจ้าเดรกน้ำลายไหลเป็นน้ำตกเลยก็ว่าได้

น่าร๊ากกกกกก~

ระหว่างอาหารทยอยมาส่งฉันก็หยิบตะเกียบขึ้นมาสอนวิธีการคีบและวิธีทานชาบู

[‘เจ้าสิ่งนี้น่าสนใจ’]

เขาบอกขณะจ้องตะเกียบสีดำมีลวดลายสีทองในมือไปมาระหว่างฉันเปิดฝาขนมจีบที่พึ่งถูกส่งมาและยื่นให้อีกฝ่าย คนอื่นใช้ยังมีเงอะงะแต่คุณนิกซ์กลับใช้ได้คล่องแคล่วภายในเวลาไม่นาน

[ ‘เจ้านี่คืออะไร?’ ]

“ขนมจีบกุ้งค่ะ อร่อยมากๆ เลยนะคะ วิธีกินก็แค่จิ้มจิ๊กโฉ่วบนถ้วยสีดำลายทองข้างหน้าเลยค่ะ!”

ถึงรูปร่างจะยังดูไม่ดีแต่รสชาติฉันรับประกันได้ว่ามันอร่อยมากๆ เลยล่ะน๊า~

คุณนิกซ์คีบขนมจีบนั่นขึ้นมองไปมา ก่อนมันจะหายไปเมื่อไปจ่อหน้าบริเวณปากของหน้ากาก แอบสงสัยจริงจังนะว่าทานยังไงแต่คงใช้เวทช่วยนั่นแหละ รับประกันได้ว่าเขาต้องชอบแน่ แป้งเกี๊ยวแบบนิ่มไส้กุ้ง-หมูสับแน่นๆ และกุ้งตัวโตอีกหนึ่งชิ้นในเข่งนึ่งร้อนๆ ไม่ว่าใครก็คงต้องชอบมัน

[ ‘อร่อยดี’ ]

และดูเหมือนว่าเขาจะคิดเหมือนฉันซะด้วย~

“โชคดีที่ชอบนะคะ งั้นต่อไปก็...”

เสนออาหารทานเล่นแบบใหม่ บางอย่างก็แอบเห็นว่าเขาชะงักไปก่อนจะลงมือทานคือของดิบอย่างเจ้าหอยนางรมตัวโตสดใหม่แสนหวานจากดันเจี้ยนชั้นสามราดด้วยเครื่องจิ้มเผ็ดเปรี้ยวจี๊ดจ๊าด คุณนิกซ์ชั่งใจอยู่สักพักก่อนตักสินใจทานมันเข้าไป

นิ่งเงียบไปสักพักใหญ่

ก่อนหยิบอีกฝามาทานต่อจนหมดภายในเวลาไม่นานและมีข้อความขึ้นมาบนกระดานว่า....

[ ‘ขอเพิ่มได้รึไม่?’ ]

สงสัยจะชอบแฮะ

แต่จากการทาน พอจะเดาได้ว่าเขาชอบทานอะไร

ว่าจบก็สั่งหอยนางรมทรงเครื่องเพิ่ม ระหว่างนั้นก็จัดการใส่กุ้งตัวเล็ก หอยเชลล์ หมึกกระดองยัดไส้หมูสับ หอยนางรม ก้ามปู และ กุ้งแม่น้ำตัวโตใส่ในฝั่งซุปต้มยำและเพิ่มมันกุ้งเข้าไปให้เข้มข้นขึ้นกว่าเดิม

ข้าวสวยร้อนๆ โปะด้วยมันกุ้งเยิ้มๆ และกุ้งแม่น้ำตัวโตกับตัวเล็ก ราดด้วยน้ำจิ้มซีฟู้ดเล็กน้อย...

เป้นเมนูที่ภูมิใจเสนอเลย!!

เคยแอบมองเขากินเขารีวิววิธีการทานแบบนี้แต่ไม่เคยได้ลอง คราวนี้แหละได้ลองซะเลย! ถึงจะแปลกแต่มันกุ้งของที่นี่ฉันทานได้ไม่มีปัญหา ในขณะที่อีกโลกฉันทานไม่ได้เลยแม้แต่น้อย พอทานแล้วมันรู้สึกขมจนกินต่อไม่ไหว

เพราะงั้นโลกนี้ก็ตัดจัดหนักจัดเต็มสักหน่อยล่ะนะ!!!

“ตามสบายเลยค่ะคุณนิกซ์”

[ ‘ขอบคุณ’ ]

เขายื่นมือมารับถ้วยจากมือก่อนเริ่มลงมือกิน ฉันเองก็ทำแบบนั้นเพิ่มอีกถ้วย

ฟู่ว... ฟู่ว... เป่าข้าวสวยโปะมันกุ้งในช้อนก่อนนำเข้าปาก ถ้าไม่ติดว่าทานอาหารกับแขกคงเผลอโวยออกมาเหมือนทุกที ความเผ็ดเปรี้ยวแสนจะเข้มข้นของซุปต้มยำกับน้ำจิ้มซีฟู้ดคลุกด้วยมันกุ้งของโลกนี้ที่หวานมัน ขนาดข้าวสวยยังอร่อย แล้วกับเนื้อกุ้งล่ะ?

ว่าจบก็เด็ดหัวกุ้งออกวางไว้บนจานแยก ตักเนื้อส่วนหนึ่งใส่ช้อนและเอาเข้าปากคำโต!!

อื้มมมม! เข้าใจแล้วว่าทำไมหลายคนถึงชอบทานมันกุ้งนัก!!

อร่อยเกินไปแล้ว—!!!

เงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า คุณนิกซ์ก้มหน้าก้มตาทาน หยิบหนึ่งชิ้นเข้าปาก ก่อนหยิบเพิ่มโดยไม่เร่งรีบเหมือนเขาค่อยๆ ลิ้มรสชาติของมันให้มากที่สุด

เจ้าเดรกตัวน้อยเองก็ควบคุมอุปกรณ์ให้ช่วยตักเนื้อลวกเนื้อให้ บางครั้งคุณนิกซ์ก็แกะกุ้งป้อนอสูรพันธะของตน

ใจดีแฮะ...

จนหางตาเหลือบเห็นว่าเจ้าข้าวราดมันกุ้งนั่นหมดถ้วยไปแล้ว!!

ฉันพึ่งจะกินไปแค่คำเดียวเองนะเนี่ย!

ดูท่าที่เดาเอาไว้ว่าเขาชอบอาหารทะเลนี่น่าจะเป็นเรื่องจริงแฮะ ทำไมเดาหวยไม่แม่นขนาดนี้บ้างเนี่ย?

ก่อกๆ...

คุณนิกซ์ใช้นิ้วเคาะกับโต๊ะเรียกให้ฉันหันไปสนใจเขาอีกครั้ง

[ ‘พอจะสั่งกุ้งกับข้าวเพิ่มได้หรือไม่?’ ]

“ได้อยู่แล้วค่ะ”

ยิ้มก่อนสั่งกุ้งแม่น้ำกับข้าวสวยเพิ่มเพื่อให้ฉันทำข้าวราดมันกุ้งให้ ระหว่างรอก็สร้างบอลน้ำขึ้นมาสำหรับทำความสะอาดมือจากการแกะกุ้งแม่น้ำเมื่อครู่

ทำการลวกเนื้อให้ ตักผักใส่ถ้วยให้ พอของมาก็เตรียมใส่หม้อและทำข้าวราดให้เขาจนเสร็จเรียบร้อยก็ลงมือทานต่อ

พวกเนื้อคุณนิกซ์ก็ทาน แต่ค่อนข้างจะทานน้อยกว่าอาหารทะเลนัก เนื้อส่วนใหญ่เลยไปอยู่ในท้องฉันซะมากกว่า

วู้ม....

“อื๋อ?”

หันไปมองบางอย่างทีลอยมาวางอยู่ข้างมือขวา จานสีขาวมีเนื้อกุ้งแม่น้ำแกะไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ทำไมมาวางตรงนี้ล่ะ?

ทำข้าวราดเรียบร้อยแล้วนี่นา?

เงยหน้าคิดจะถาม จนเห็นข้อความบนกระดานเสียก่อน คำถามนั่นเลยไม่จำเป็นต้องเอ่ยถามอีกครั้ง

เพราะคำตอบมันอยู่บนกระดานแล้ว...

[ ‘ข้าแกะให้ มือเจ้าจะได้ไม่ต้องเลอะ’ ]

หวา... โคตรสุภาพบุรุษอ่ะ...

“ข ขอบคุณค่ะ...”

ใช่มั้ย แบบนี้เรียกว่าสุภาพบุรุษใช่มั้ยเนี่ย!?

ทำเอาแอบเขินพอควร ไม่เคยมีคนแกะกุ้งอะไรให้ทาน โดนคุณป้าสั่งสอนวิธีการแกะอะไรให้ตั้งแต่เด็ก เวลาไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน กุ้งเผาต่างฝ่ายต่างก็แยกย้ายกันแกะเอง

เขินอ่ะ เขินจริงจัง..!!

ถ้าอยู่นิ่งๆ ก็มีแต่จะเขินหนักกว่าเดิมเลยทุ่มให้กับการกินต่อ

ก้มหน้าก้มตาทานต่อไปเรื่อยๆ

คุณนิกซ์ก็มีแกะกุ้งให้เป็นบางครั้งบางคราว แบ่งให้ตัวเอง ฉันและอสูรพันธะของเขา

ตลอดการทานอาหาร 3 ชั่วโมง คุณนิกซ์ก็ยังคงไม่พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแค่ฉันอ่านข้อความแล้วพูดออกมาเพียงอย่างเดียว กระทั่งเซโลที่ว่างจากงานเลยแวะมาหาลูกน้องเก่าที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานาน เจ้าเดรกตัวน้อยเลยพูดไม่หยุด

จนบนโต๊ะว่างเปล่ามีเพียงแค่ขนมหวานปิดท้ายกับน้ำเปล่าล้างปาก คุณนิกซ์ขอปฏิเสธที่จะทานฟรุตไอซ์กับผลไม้สีรุ้ง

นั่นฉันก็เดาเอาไว้เหมือนกัน เลยเตรียมขนมอีกแบบไว้ให้แทน!

เรื่องจริงคือ...เหมือนให้เขาเป็นหนูลองยายังไงก็ไม่รู้แฮะ

เพราะเจ้าขนมที่ว่าเนี่ยพึ่งทดลองทำสำเร็จเมื่อเช้าเลย...

เค้กช็อกโกแลตไงล่ะ~

“คุณนิกซ์ลองทานดูนะคะ เป็นแบบหวานน้อย”

ต้องบอกก่อนว่าหวานน้อย ไม่เช่นนั้นโดนปฏิเสธเป็นแน่

คุณนิกซ์มองจานตรงหน้า เขาคงอดสนใจไม่ได้เพราะเจ้าสิ่งที่เรียกว่าเค้กของโลกนี้ก็คือขนมปังธรรมดาๆ มีผลไม้กับลูกไม้ผสม มันทั้งแข็งและแห้งไม่น่าอร่อยเลยแม้แต่น้อย แต่หลายคนจำต้องซื้อมันเพราะเก็บได้ยาวนานกว่าขนมปังทั่วไป

ทว่าเจ้าเค้กตรงหน้ามันคือเค้กจากอีกโลกยังไงล่ะ!!!

เค้กช็อกโกแลตหน้านิ่มหวานน้อย เนื้อนุ่มละมุน หน้าเนียนเงาสวย รสช็อกโกแลตเข้มข้นเหมาะสำหรับคนชอบทานหวานน้อย

เขาหยิบส้อมอันเล็กตักเจ้าเค้กนั่นขึ้นก่อนจะหายไปจากส้อม

และนิ่งไปอีกครั้ง...

ก่อนจะตักทานจนหมดจาน

[ ‘เป็นครั้งแรกที่ได้ทานเค้กแบบนี้ เจ้าช็อกโกแลตที่ว่ามันคืออะไรกัน?’ ]

“ช็อกโกแลตทำมาจากผลโกโก้ค่ะ แต่ต้องผ่านการหมัก การคั่ว และบดจนกว่าจะได้มันมาค่ะ”

[ ‘งั้นรึ... เดิมทีเจ้าผลนั่นจัดเป็นผลไม้ชั้นต่ำ ไม่มีค่า รสชาติไม่ได้เรื่อง เค้กส่วนใหญ่ที่ข้าเคยเห็นจะมีมันเป็นส่วนผสมด้วยเสมอ การได้ทานมันในขนมแบบใหม่ถือเป็นประสบการณ์ที่ดี’ ]

“ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ” ยิ้มหวานให้

[ ‘มีอะไรที่เจ้าต้องการเป็นค่าตอบแทนไหม?’ ]

“ค่าตอบแทนเหรอคะ?”

[ ‘ใช่ ไม่ว่าใครก็ต้องได้รับค่าตอบแทนให้สมกับของที่มอบให้ เจ้าต้องการอะไรล่ะ’ ]

นั่นคือคำถามปกติหรือคำถามลองใจล่ะนั่น?

ต้องการอะไรงั้นเหรอ.... อืมมมม เราไม่ได้คิดเรื่องนี้ซะด้วยสิ เอาไงดีนะเรา?

“งั้น... ถ้าไว้มีโอกาส ฉันขอไปหาบ้างได้ไหมคะ?”

[ ‘หมายถึงมาหาข้างั้นรึ?’ ]

“ค่ะ ฉันอยากสนิทกับดันเจี้ยนมาสเตอร์คนอื่นๆ บ้าง พี่เมเดียเองก็ชวนฉันไปหาอยู่เหมือนกัน เลยคิดว่าถ้าได้แวะไปหาตอนมีโอกาสบ้างก็คงจะดีน่ะค่ะ ได้รึเปล่าคะคุณนิกซ์?”

คุณนิกซ์นิ่งไปไม่มีข้อความอะไรขึ้นบนกระดาน

เอ่อ...จะได้มั้ยเนี่ย? แค่อยากรู้เฉยๆ ว่าดันเจี้ยนที่ถูกจัดอันดับให้เป็นที่หนึ่งข้างในมันเป็นยังไงอ่ะ มันจะยิ่งใหญ่กว่าที่นี่รึเปล่านะ~

คงโดนปฏิเสธชัวร์

[ ‘ได้สิ’ ]

ว่าแล้—!!!!!!!

เดี๋ยวนะ... ขยี้ตาไปมามองกระดานนั่น มันไม่ได้เขียนปฏิเสธ แต่เป็นการตอบตกลง!!

“จริงเหรอคะ!”

[ ‘อืม อาจจะไม่ได้ต้อนรับดีเท่าเจ้า แต่ถ้าเจ้ายังต้องการจะมาข้าก็ไม่มีปัญหาอะไร’ ]

“ไชโย! ขอบคุณค่ะ!”

เก็บอาการไม่อยู่จนตะโกนออกมา คงต้องจัดตารางเวลาให้ดีล่ะนะว่าจะแวะไปหาพี่เมเดียวันไหนและไปหาคุณนิกซ์วันไหน

ก่อกๆ...

[ ‘ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน ข้าอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว’ ]

เขาลุกขึ้น เจ้าเดรกน้อยเองก็ก้มโค้งขอตัวจากเซโล กระโดดไปหยิบกระดานมาถือให้นายตนเอง และกระโดดไปเกาะบนไหล่เขา

“อ๊ะ งั้นรับนี่ไปด้วยนะคะ”

แอบหยิบของบางอย่างออกมาจากข้างหลังมายื่นให้อีกฝ่าย ถุงใส่คุกกี้ที่เคยทำเมื่อครั้งนั้นออกมาดูดีขึ้นกว่าเดิมหลังจากพยายามทำนับหลายสิบครั้ง

“ครั้งนี้ฉันทำให้เยอะขึ้นจะได้แบ่งทานกับเจ้าหนูน้อยนี่ ขอให้ทานให้อร่อยนะคะ แล้วไว้มีโอกาสอย่างลืมแวะมาใช้บริการอีกนะคะ”

ก่อนลูบหัวเจ้าเดรกตัวน้อยบนไหล่เขา

ทว่าจังหวะนั้นเอง...

ได้เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้น...

ขณะที่ฉันกำลังลูบหัวเจ้าเดรกตัวน้อย คุณนิกซ์กลับก้มหน้ามาใกล้ และเบี่ยงไปทางด้านข้าง แม้จะแผ่วเบาแต่รับรู้ได้ว่าเขากระซิบว่าอะไร ก่อนหายไปจากตรงหน้าฉัน...

ยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น

จนร่างทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น

‘!!!? มาสเตอร์!!’ เจ้าเพกาซัสเซโลรีบมาหาทันที ‘เกิดอะไรขึ้นครับ! ชายคนนั้นทำอะไรท่าน!?’

“ม ไม่... ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ได้ทำอะไร...”

จำต้องรีบบอกไปก่อนเจ้าเพกาซัสตัวน้อยจะคิดไปไกลและไปเรียกให้คนอื่นๆ ตามมา พลางนึกถึงสิ่งที่คุณนิกซ์กระซิบบอกเมื่อครู่นี้

‘ขอบคุณ...’

น้ำเสียงทุ้มนุ่มชวนให้เขินอาย คำพูดเพียงคำเดียวทำให้ร่างกายอ่อนแรง ใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำมาก่อน...

อาการนี้มันคล้ายนางเอกในการ์ตูนสาวตาหวานที่เธอชอบอ่าน

ไม่คาดคิดด้วยซ้ำว่าจะเกิดขึ้นกับตน

“อ่า—!!! ให้ตายสิ!!!!!!!”

ยกมือกุมหน้าตัวเองแน่น ตะโกนออกมา

ถึงไม่รู้ว่าตอนนี้ทำหน้าอย่างไร แต่ก็พอเดาได้ว่าตอนนี้ฉันหน้าแดงเถือกอยู่แน่ๆ! ก่อนจะจากยังอุตส่าห์ทิ้งระเบิดไว้ให้อีก!

แค่เสียงยังขนาดนี้คุณอยากจะให้ฉันคลั่งจนถึงขั้นกระชากหน้ากากคุณออกมาเลยรึไงคะ!!!

ไม่แฟร์เลยอ่ะ!

ไม่แฟร์ต่อหัวใจฉันเลยจริงๆ ค่ะคุณนิกซ์!!