[Fic Magi]Truth of Destiny {NL}

ตอนที่ 27 : 23 : สิ้นสุดหรือแค่เริ่มต้น {รีไรท์}

รีไรท์ช่วงท้ายค่ะ ไม่มีอะไรมาก

{ Winter Dark Theme }

23

สิ้นสุดหรือแค่เริ่มต้น

วิ้งค์....

ร่างของเหล่าองค์ชายองค์หญิงแห่งจักรวรรดิเจิดจรัสและกองกำลังแห่งเรมโผล่ออกมาอยู่หน้าปากถ้ำ

ครืนนนนนนนนนน...!!!!

เศษหินถล่มลงมาปิดปากถ้ำทันทีเมื่อพวกเขาออกมาข้างนอกได้อย่างปลอดภัย

“!! ท่านพี่โคเอนยังอยู่ในนั้น!!” โคเกียคุตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อไม่เห็นพี่ชายของตนเอง

“อะไรนะ!” ฮาคุเอย์หันไปมองทางเข้าถ้ำซึ่งถูกปิดตาย

“พี่เอน!!”

โคเมย์จับมือน้องชายตัวเองไว้ “อย่าไปโคฮา!”

“แต่ว่าพี่เอนยังอยู่ในนั้น!!!.... พี่เอน!” โคฮานิ่งเงียบไปเมื่อเห็นพี่ชายของตนเองนั่งพิงอยู่ที่โขดหินใหญ่แถวนั้น

“องค์ชายโคเอน!!” พวกเซย์ชูวิ่งไปหาเจ้านายของตนในทันทีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายปลอดภัย แต่ร่างกายที่บาดเจ็บไปทั่วบ่งบอกได้ว่าศัตรูน่ากลัวมากแค่ไหน

“.........” โคเอนนั่งพิงโขดหินนิ่งๆไม่ยอมพูดอะไรออกมา

“ทะ...ท่านพี่คะ” โคเกียคุเดินมาหาพี่ชายของเธอ “....เลย์ลาจังล่ะคะ”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองน้องสาวตัวเองที่จ้องเขาอย่างมีความหวัง แต่สิ่งที่พูดออกมากลับทำลายความหวังเล็กๆไม่มีชิ้นดี

“...นางตายแล้ว...”

“!!!...”

“ป้า!!” จูดัลรับร่างของโคเกียคุที่ช็อกจนสลบ ไม่แปลกเลยที่เด็กสาวจะรับมันไม่ได้...

โคเอนลุกขึ้นเซๆ “กลับจักรวรรดิกันได้แล้ว...”

สิ้นคำทุกคนรีบลุกขึ้นพากันกลับจักรวรรดิเจิดจรัสด้วยพรมของจูดัล ส่วนพวกเฟอร์นาลิสได้เวทย์เคลื่อนย้ายของเซเฮราซาดพากลับมา

ระหว่างที่กำลังกลับจักรวรรดิเจิดจรัสโดยมีเสียงร้องไห้ของโคเกียคุและคำปลอบโยนของโคเมย์กับโคฮา และเสียงของฮาคุเอย์ที่ปลอบฮาคุริวที่โทษตัวเองว่าไม่สามารถปกป้องใครได้เลยมันไม่เข้าหูเขาเลยแม้แต่น้อย...

*******************

เวลาผ่านไปร่วม 1 อาทิตย์ต่างก็มีเรื่องเข้ามาจนแทบจะทำให้ลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นจนเกือบหมด

องค์ชายคนโตเร็น โคเอนและองค์หญิงคนโตเร็น ฮาคุเอย์กลับไปประจำการที่ฐานของตน องค์ชายลำดับที่ 2 และ 3 เร็น โคเมย์และเร็น โคฮาตามพี่ชายคนโตไป ส่วนนักบวชอย่างจูดัลยังอยู่กับองค์หญิงคนเล็กโคเกียคุและองค์ชายลำดับ 4 เร็น ฮาคุริวที่จักรวรรดิเจิดจรัสรอต้อนรับราชาซินแบด

ถึงแม้โคเกียคุจะยังรู้สึกน้อยใจและเสียใจกับการจากไปของเลย์ลาแต่ก็พยายามที่จะลืมความเจ็บปวดนั้น แถมยังได้เจอราชาซินแบดแบบนี้ก็พอจะเป็นตัวช่วยได้ ส่วนจูดัลแม้จะอารมณ์เสียที่ซินแบดมา

แต่ก็ยังคงตีหน้านิ่งใส่และเขาก็รู้ด้วยว่าที่นั่นก็คงเกิดเรื่องเหมือนกับที่นี่

เมื่อการเจรจาเสร็จลงโคเกียคุและฮาคุริวก็ถูกส่งไปยังซินเดรียเพื่อให้ไปศึกษาที่นั่น

สำรหรับโคเอนในตอนนี้ที่อยู่ที่บัญชาการของตนได้ตั้งมั่นไว้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายกับการสูญเสียคนสำคัญของเขา

ชายหนุ่มก้มลงมองโบสีแดงที่อยู่ในมือตนเอง ซึ่งมันคือโบที่มัดคอของเลย์ลา...

‘พวกเราจะต้องได้พบกันอีกแน่นอนค่ะ’

คำพูดของเธอยังคงก้องอยู่ในหัวของเขาไม่จางหายไป มือแกร่งกุมโบนั่นแน่นและพูดเสียงเบา

“.....ข้าจะรอเจ้า...เลย์ลา”

*******************

ช่วงกลางดึกของคืนหนึ่งของอาณาจักรซินเดรียซึ่งถูกสร้างขึ้นใหม่อีกครั้งด้วยพลังของนักเวทย์ทำให้ใช้เวลาไม่นานนัก ในยามนี้ราชาของอาณาจักรนี้จะอยู่ที่บริเวณป่าข้างๆซึ่งเต็มไปด้วยต้นเบาบาโรบุที่ซึ่งเขามานั่งคุยกับเด็กสาวนามฮัลวา

ยิ่งนึกถึงวันนั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา

วันสุดท้ายที่เขาได้เห็นเด็กคนนั้น....

‘จบแล้วสินะ’ ซินแบดเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท้องฟ้ากลับคืนเป็นสีเดิม

‘ความมืดที่ผมสัมผัสได้ก็หายไปเหมือนกันฮะ’ อาละดินบอกกับทุกคนซึ่งมันน่าดีใจเป็นอย่างมาก

แต่ทว่า....

‘......มันยังไม่จบ...’ เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ซินแบดต้องเหลียวกลับไปมอง

วิ้งค์...

ละอองผงสีขาวปนฟ้าโรยลงมาจากข้างบนจนทำให้เผลอสูดเข้าไปโดยไม่รู้ตัว ร่างหนักอึ้งจนล้มลงไปกองบนพื้นและความง่วงเข้าจู่โจมในทันที

เหล่าขุนพลและพวกอาลาดินทนไม่ไหวจึงผล็อยหลับไป

เหลือเพียงแค่ซินแบดเท่านั้น

‘!! ฮะ... ฮัล...วา...เจ้าทำอะไร!?’

‘..........ขอโทษด้วยนะราชาบ๊อง แต่ว่านี่คือคำสั่งของท่านพี่ข้าน่ะ’

‘พะ...พี่งั้น..เ.......’ ความพยายามที่จะข่มความง่วงนั้นไม่สำเร็จ

ในที่สุดก็พากันหลับใหลด้วยละอองที่เด็กสาวสร้างขึ้น....

พอตื่นขึ้นมาทั้งฮัลวาและมาเซนก็หายไปเสียแล้ว...

คำสั่งของพี่สาวของฮัลวาที่ว่านั่นคืออะไร และพี่สาวคนของฮัลวาคือใครกัน ยิ่งนานวันความสงสัยยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

สาบานได้เลยว่าครั้งล่าสุดที่เขาเจอจูดัลครั้งนี้แทบไม่ได้สนใจอีกฝ่าย

แต่กลับนึกถึงคนหน้าเหมือนจูดัลอย่างฮัลวาเท่านั้น...

“หวังว่า...เราจะได้เจอกันอีกนะ”

*******************

[ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งถูกยึดครองโดยจักรวรรดิเจิดจรัส]

“ขอโทษนะสาวน้อย...ข้าให้เจ้าอยู่ได้แค่นี้จริงๆ” ชายแก่คนหนึ่งยื่นมือมากุญแจห้องของเด็กสาวสวมผ้าพันปิดหน้าปิดตา

“ไม่หรอกค่ะแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว...” เธอคืนกุญแจให้อีกฝ่าย “อีกสักพักข้าจะออกไปค่ะ”

ชายแก่พยักหน้าให้เล็กน้อยและเดินออกไป หลังจากที่เขาเดินออกไปซักครู่ใหญ่เด็กสาวก็ถอดผ้าคลุมปิดหน้าออก เธอคือผู้ที่กำลังถูกซินแบดพูดถึง ‘ฮัลวา’

ตอนนี้เธอหลบหนีมาอยู่ที่แห่งนี้เพราะมีจุดประสงบางอย่าง

ฮัลวาหันไปมองมาเซนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงตั้งแต่ตอนที่เธอพามา

“.......บาดแผลเริ่มหายแล้วสินะ”

ฮัลวายืนกอดอกมองร่างนั้นนิ่งๆ ไม่นาน...บาดแผลทั่วร่างของมาเซนก็ค่อยๆหายไปอย่างไม่รู้สาเหตุ มือที่แน่นิ่งเริ่มขยับอีกครั้ง

“......” มาเซนใช้มือยันพื้นให้ลุกขึ้นอีกครั้ง

พลางก้มมองร่างกายของตนเองที่ไร้บาดแผล... เป็นเพราะเขานั้นได้รับพรจากราชาแห่งความมืด ลูซิเฟอร์ ที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเองหรือว่าบาดเจ็บมากแค่ไหนก็ไม่มีอะไรที่จะทำร้ายเขาได้แม้ซักนิดเดียว

พรแห่ง ‘ความอมตะ’

ถ้าเป็นปกติแค่ไม่นานก็หาย แต่เพราะพลังที่แท้จริงโดนปิดผนึกอีกทั้งวงแหวนที่แขนมีบาดแผลจึงทำให้ต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์

ฮัลวาเอาผ้ามาพันหน้าเดินไปหามาเซนและคลี่ยิ้ม “ไปกันเถอะ ออกไปหาเซลีนีกัน”

“..ครับ” เขาเอ่ยแค่นั้นและเดินตามอีกฝ่ายไปถึงแม้จะสลบจนไม่รู้เรื่องราวแต่เขาก็รู้ว่าตัวเขาได้เจอลูกสาวที่หายไปแล้วตามสัญชาตญาณที่เซลีนีเคยบอกเมื่อนานมาแล้ว...

‘การตามหาใครสักคนแม้ว่าเราหรือเขาจะจำไม่ได้ ถึงอย่างนั้นความรู้สึกของเราจะเป็นคนบอก...ว่าคนคนนี้คือคนที่เราตามหา’

ใช่แล้ว...แม้เขาจะไม่ได้พูดคุยกันหรือปรับความเข้าใจกัน...

แต่อย่างน้อย...เขาก็รู้ว่าลูกสาวคนสำคัญในตอนนี้มีความสุขอยู่ก็เพียงพอแล้ว...

“เรื่องราวน่ะมั่นยังไม่สิ้นสุดลงหรอกนะ...” เอ่ยขึ้นเบาๆในขณะเดินจากที่พักนั้นกับเฟอร์นาลิสหนุ่ม เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

“ทุกสิ่งทุกอย่างมันเพิ่งจะเริ่มต้นเองต่างหากล่ะ!!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

วิ้งค์.....

“อ๊ะ...” อุทานเบาๆเมื่อตนเองสัมผัสบางอย่างได้ จนทำให้ต้องหันไปมองตามเสียงที่ได้ยินแต่ทว่าตอนนั้นเองมีสายลมพัดผ่านร่างกายทำให้เรือนผมสีกาดำยาวของเด็กสาวปลิวสยายคลอเคลียดวงหน้างาม ตากลมโตสีน้ำตาลเข้มทอประกายงดงามเมื่อจ้องมองไปยังทิศทางของเสียงนั้น

“มีอะไรรึเปล่าซีเรีย?” เด็กสาวอีกคนหันไปมองตามเพื่อนสาวขณะกำลังขนของ

“.......เปล่า ไม่มีอะไรจ้ะ”

  


 

[จบภาค 1]

เอาล่ะค่ะจบไปแล้วนะคะกับภาคแรกหวังว่าทุกคนคงจะชอบนะคะ

หลังจากนี้ตอนที่ 24 ขึ้นไปคือภาค 2 ค่ะ

ยังไงก็ฝากติชมกันด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ตอบคำถามคุณ 'ทูตแห่งแสงและเงาที่บริสุทธิ์..ริเช่และริจูเอล' ค่ะ

[ไรท์ไม่ได้ใช่เมาส์ปากกาค่ะแต่ใช้ดินสอวาด พอแสกนลงเครื่องก็เลยเป็นแบบนี้น่ะค่ะ ^^]