คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ก่อนออกเดินทาง >//< [ rewrite ]
โรเวนถอนหายใจเป็นคร้ังที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวันขณะเดินออกจากห้องของมหาปราชญ์เลโมธี ในมือของเขามีจดหมายลาที่เพิ่งนำไปให้มหาปราชญ์เซ็น หนังสือเดินทางและเอกสารที่จำเป็นอื่นๆอีกมากมาย นัยน์ตาสีน้ำเงินที่ดูไม่มีชีวิตชีวามองไปตามระเบียงอย่างเหม่อลอย
เสียงกริ่งเตือนว่าอีกห้านาทีจะถึงคาบเรียนถัดไปดังขึ้น โรเวนเงยหน้ามองตามเสียงที่ได้ยินเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้งอย่างเหน่ือยหน่ายใจ
“ถอนหายใจเป็นคนแก่เลยนะฮะ” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นด้านหลัง ทำให้เขาสะดุ้งน้อยๆแล้วหันไปด้านหลังตามเสียงเรียก ก่อนจะพบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตที่กำลังมองมาอย่างขบขัน เฟรินฉีกยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าที่ทำหน้าเคร่งเครียด เธอเดินตามหลังเขามาสักพักหนึ่งแล้ว และเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่สมกับวัยเธอก็อดกังวลใจไม่ได้ เลยพูดหยอกเข้าเล็กน้อยตามนิสัย
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ” โรเวนยิ้มบางๆให้เล็กน้อย “ว่าแต่เราเถอะ ไม่รีบไปเรียนหรือไง”
“พี่รู้จัก เฟริน เดอเบอโรว์ น้อยไปซะแล้ว” สาวน้อยตรงหน้ายิ้มกว้างให้เขา ก่อนจะชี้นิ้วเรียวสวยไปทางสนามหญ้าด้านหน้าป้อม “อย่างผมน่ะ มันต้องตรงนู้นฮะพี่”
“เป็นเด็กเป็นเล็กริอ่านโดดเรียนแล้วเหรอ” เขาขยี้ผมคนตรงหน้าแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ “พี่จะฟ้องอาจารย์”
เฟรินเบ้หน้าทันที ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง ส่งผลให้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามองที่พวกเขาเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะหยุดหัวเราะ มือนุ่มของเฟรินก็กำหมับเข้าที่ข้อมือของเขา ร่างบางออกเดินนำหน้าเขาไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมาหาเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมเดินตามไป
“เดินตามผมมาสิฮะ จะยืนอยู่ทำไมล่ะ เดี๋ยวผมจะแนะนำที่พักเหนื่อยดีๆให้”
โรเวนยิ้มกับตัวเอง แล้วเดินตามเฟรินไปช้าๆ
... ความเหนื่อยมันหายไปจากพี่ตั้งแต่เจอหน้าเราแล้วล่ะ...
เฟรินทิ้งตัวลงนั่งบนสนามหญ้าสีเขียวขจีข้างแนวพุ่มไม้ยาว แล้วตบลงที่พื้นข้างตัวเป็นการบอกให้เจ้าชายจากเจมิไนนั่งตาม โรเวนเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงข้างๆเฟรินอย่างว่าง่าย
“เจ้าชายจากเจมิไนคงไม่ชินที่จะต้องมานั่งบนดินอย่างนี้สินะฮะ” เฟรินเปรยถามเสียงเบา เมื่อเห็นโรเวนเอานิ้วเขี่ยหญ้าและดินข้างตัวอย่างสนอกสนใจราวกับเด็กๆ โรเวนเงยหน้าหล่อคมคายขึ้นมองเธอเล็กน้อย แล้วก้มลงไปมองพื้นต่อ โดยไม่ได้ตอบอะไร ทำให้เฟรินเอ่ยต่อเพื่อทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น “ตอนแรกที่ผมพาคาโลมาที่นี่ หมอนั่นโวยวายแทบตายกว่าจะยอมนั่ง”
โรเวนพยายามคิดภาพเจ้าชายน้ำแข็งจากคาโนวาลโวยวายแต่ก็คิดภาพไม่ออกสักที เขาหัวเราะเบาๆ แล้วย้อนถามเฟรินที่นั่งกอดเข่าเหม่อมองไปยังลานน้ำพุด้านหน้า
“แล้วเจ้าหญิงจากเดมอสและบารามอสล่ะ”
“โธ่ พี่.. ตัวผมมันก็แค่หัวขโมยเดินดินธรรมดาๆ ไม่ว่าจะดินจะทรายที่ไหนผมก็นอนมาหมดแล้วละ” ว่าพลางเฟรินก็หัวเราะเบาๆ แล้วทิ้งตัวลงนอนบนสนามทันที “ถึงจะลำบากไปหน่อย แต่ผมก็มีความสุขกับมันนะ”
“พี่สงสัยมานานแล้ว ทำไมเราถึงไม่ยอมรับสักทีละ ว่าตัวเองเป็นถึงเจ้าหญิงของสองแผ่นดิน” โรเวนถอนสายตาจากพื้นสนามแล้วเลื่อนนัยน์ตามาจับอยู่ที่ใบหน้างามของคู่สนทนาแทน
“ผมเคยคิดว่าเกิดเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายแล้วโชคดี แต่นี่ก็เป็นเจ้าหญิงมาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นมันจะช่วยอะไรผมเลย มีแต่ทำให้ชีวิตวุ่นวาย”
“นั่นสินะ บางทีพี่ก็อยากจะมีชีวิตสนุกๆเหมือนคนอ่ืนเขาบ้าง” โรเวนทิ้งตัวลงนอนข้างๆเฟริน แล้วกระซิบเสียงแผ่วเบาข้างๆหู “จะได้รักใครชอบใครตามที่ใจอยากสักที”
ดวงหน้างามขึ้นสีแดงก่ำทันที เฟรินหันขวับมามองโรเวนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อเห็นเจ้าชายข้างตัวยิ้มกว้างอยู่ เธอก็รู้สึกตัวว่าโดนแกล้งเข้าให้แล้ว เธอฟาดแขนเข้าใส่โรเวนแรงๆทันที ทำให้โรเวนหัวเราะเสียงดัง
“ล้อเล่นน่ะๆ อย่าโกรธสิ”
เฟรินย่นจมูกแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แต่ยังไม่เลิกฟาดโรเวน ทำให้โรเวนจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ทันที ทั้งสองคนหัวเราะร่าอย่างชอบใจ เฟรินพยายามดึงแขนตัวเองออกแต่ดึงไปดึงมากลับกลายเป็นว่าแรงของเธอแพ้แรงของโรเวน ร่างบางเลยลอยขึ้นมาอยู่บนตัวของเจ้าชายรูปงามทันที นัยน์ตาของทั้งคู่เบิกกว้างเมื่อระยะห่างระหว่างใบหน้าของทั้งสองชิดจนแทบจะได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน
“โรเวน อยู่แถวนี้หรือเปล่า”
เสียงของลูคัสดังขึ้นไม่ไกลนัก ทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งแล้วผละออกจากกันแทบจะทันที โรเวนปัดเศษหญ้าออกจากตัวเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อมองหาลูคัส ส่วนเฟรินยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่พื้น มือเรียวแตะอยู่ที่หน้าอกของตัวเอง ที่ๆหัวใจของเธอเต้นรุนแรงราวกับว่ากำลังจะหลุดออกมา ดวงหน้านวลขึ้นสีแดงระเรื่อก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตากับโรเวน ..นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่
“อ้าว.. อยู่ที่นี่เองเหรอ ตามหาตั้งนาน” ลูคัสเดินตรงเข้ามาหาเมื่อเห็นโรเวน ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเฟรินนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆตัวคนที่เขากำลังตามหา ชายหนุ่มจากทริสทอร์ส่งรอยยิ้มเท่าทันไปให้เพื่อนสนิทที่ยังคงสวมหน้ากากพระราชาตีหน้านิ่งเฉยเหมือนเคย “เลโมธีฝากฉันมาบอกว่า เกวียนจอดรออยู่ที่ข้างโรงม้าแล้ว ถ้าพร้อมแล้วก็ให้นายออกเดินทางได้เลย”
“อ่อ ขอบคุณมากลูคัส” โรเวนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะสะบัดมือเบาๆเป็นเชิงไล่ให้เพื่อนของตนเดินออกไปก่อน ลูคัสยิ้มกว้างแล้วต่อยเข้าที่แขนของโรเวนเบาๆเป็นการหยอกล้อ
พอลูคัสเดินหายไปจากสายตา โรเวนก็ทิ้งตัวลงไปนั่งที่พื้นตามเดิม ก่อนจะยกมือไปช้อนใบหน้ารูปไข่ขึ้น จมูกโด่งที่รั้นน้อยๆยังคงเป็นสีแดงแม้จะจางไปกว่าตอนแรกมากแล้วก็ตาม นัยน์ตาสีน้ำตาลดูฉายแววอ่อนกว่าที่เคยเป็นและกำลังพยายามหลบตาเขาอยู่
“เฟริน เป็นอะไรหรือเปล่า” นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มมองด้วยแววตาสงสัย แต่คนตรงหน้าก็ยังคงไม่มองหน้าเขา โรเวนเลยพูดต่อด้วยเสียงเบาแผ่วแต่เฟรินก็ยังได้ยินชัดเจนทุกคำ “พี่ต้องไปแล้วนะ”
ทันทีที่ประโยคสุดท้ายจากเจ้าชายแห่งเจมิไนดังขึ้น เธอก็รู้สึกโหวงๆในหน้าอก พูดอะไรไม่ถูกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ นัยน์ตาสีน้ำตาลไหววูบก่อนที่ขอบตาจะร้อนผ่าว มือเล็กจับชายเสื้อของคนตรงหน้าก่อนจะพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา
“อย่าเป็นอะไรนะ...”
“สัญญา” โรเวนยิ้มให้อย่างอบอุ่น แล้วร่างสูงก็ชูนิ้วก้อยขึ้นมาระหว่างใบหน้าของเขาแล้วเธอ เขาโคลงหัวไปมาเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี เมื่ออีกฝ่ายค่อยๆยกนิ้วก้อยเล็กๆของตัวเองมาเกี่ยวด้วยเช่นกัน
เฟรินยกมืออีกข้างข้ึนมาขยี้ตาตัวเองจนแดงก่ำ โรเวนลุกขึ้นยืนแล้วดึงให้เฟรินยืนขึ้นตาม ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปซับน้ำตาให้เฟรินเบาๆ ทำให้โรเวนอดหัวเราะในความเป็นเด็กของคนตรงหน้าไม่ได้
“เดี๋ยวนี้เรากลายเป็นเด็กขี้แงไปแล้วเหรอ”
“เปล่าซะหน่อย” เฟรินตีเข้าที่ต้นแขนของโรเวนเบาแล้วหัวเราะเบาๆคลอไปกับเสียงหัวเราะของโรเวน
โอ้ยยย แต่งบทรักนี่มันยากจริงๆ T T
นั่งแต่งตั้งแต่บ่าย มาเสร็จเอาตอนห้าทุ่มกว่า
อ่านแล้วมีความคิดเห็นยังไงอย่าลืมเม้นด้วยน๊าาา
ปริมขอตัวไปนอนก่อนล่ะ T^T ไม่ไหวแล้วว
ความคิดเห็น