คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เมจิคปรินซ์..
แสงแดดยามเช้าส่องสว่างราวกับกำลังต้อนรับสิ่งใหม่ๆในเช้าวันใหม่ เสียงนกด้านนอกป้อมขับขานกันเป็นเสียงเพลงไพเราะ สลับกับเสียงซ่อกแซ่กของใบไม้ที่เสียดสีกันจากแรงลมเบาๆ
“ไม่เช่าห้องนอนอยู่ในห้องพยาบาลซะเลยละ”
เสียงขบขันของผู้มาใหม่ดังขึ้นทำให้โรเวนสะดุ้งตื่น นัยน์ตาสีน้ำเงินสบกับนัยน์ตาสีดำหลังกรอบแว่นที่ดูอารมณ์ดีเป็นนิจก่อนจะ ผละลงมามองมือของตนที่กุมไว้อยู่กับมือบางของอีกคนที่กำลังหลับสนิทบนเตียง ดวงหน้าคมร้อนผ่าว ก่อนจะรีบชักมือออกราวกับต้องของร้อน
การกระทำของโรเวนทำให้ลูคัสหัวเราะร่าอย่างขบขัน ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากเมื่อโรเวนเอานิ้วชี้แตะที่ปากแล้วส่งเสียงจุ๊เบาๆ
“เบาๆหน่อยลูคัส”
“กลัวเฟรี่พักผ่อนไม่พอรึไง”
“ไม่ใช่สักหน่อย” โรเวนอมยิ้มแล้วยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างเตียง ก่อนจะสะบัดมือเบาๆ “นายออกไปก่อน”
“โอเคๆ ฉันไม่อยู่เป็น ก ข ค ก็ได้ พอได้ผู้หญิงก็ทิ้งเพื่อนเลยน้า”
โรเวนเพียงยิ้มบาง ส่งลูคัสที่โบกมือลาแล้วเดินออกนอกห้องไป ร่างสูงก้มหน้าลงต่ำจนเกือบชิดกับดวงหน้านวลของอีกคน ก่อนจะพึมพำอย่างแผ่วเบา หากแต่นุ่มนวลและทรงอำนาจ
“พี่ไปแล้วนะ ไว้จะมาหาใหม่”
ว่าพลางรอยยิ้มบางที่พิมพ์อยู่บนใบหน้าก็ขยับกว้างขึ้น นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มฉายแววลังเลใจเล็กน้อย ก่อนจะหลุบลงต่ำ แล้วริมฝีปากบางก็ประทับลงบนหน้าผากอย่างนุ่มนวลและแผ่วเบา
โรเวนขยี้ผมตัวเองเบาๆอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ร่างสูงเดินผละออกจากห้องสวนกับทางคิลที่เดินเข้ามาพอดี
“สวัสดีฮะ พี่โรเวน”
“อืม มาหาเฟรินหรอ”
“จะปล่อยมันอู้คนเดียวได้ยังไงละครับ ต้องลากเฟรินมันไปเรียนด้วย”
คิลขยับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะก้มหัวนิดๆเป็นเชิงลา แล้วเดินผละออกไป คิลเปิดประตูห้องพยาบาลแล้วปราดเข้าไปหาเพื่อนรัก ก่อนจะ...
โครม!!
เท้าน้อยๆของคิลประทับเข้าไปเต็มตัวของคนกำลังหลับสบาย ทำให้คนหลับกลิ้งหลุนๆตกจากเตียงไป แล้วไม่นานนัก เสียงบ่นอุบก็ดังมาจากข้างเตียง
“โอ๊ย เจ็บจริง”
แล้วร่างบางก็ผุดลุกขึ้นจากพื้น นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องหน้านักฆ่าไร้หัวคิดที่กำลังเกาหัวแล้วหัวเราะแห้งๆเขม็ง ก่อนจะตวาดเสียงดังอย่างไม่สมหญิงว่า
“ไอ้คิล ปลุกดีๆไม่เป็นหรือไง”
“ก็เห็นแกหลับสบายปลุกเบาๆคงไม่ตื่น”
เฟรินมุ่นหัวคิ้วลงแล้วเดินอ้อมเตียงมาตบหัวคิลเบาๆอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะถามอย่างอารมณ์ดี
“ชุดฉันละ”
“นู้น” คิลชี้ไปที่ถุงผ้าบนโต๊ะเล็กๆที่ริมห้อง “พี่โรเวนเขาจัดมาให้”
“ใครกัน โรเวน นายพูดชื่อนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”
คิลขยับยิ้มกว้างแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรไปมากกว่านั้น นัยน์ตาสีอเมธิสต์มองเฟรินที่เดินถือชุดเข้าห้องอาบน้ำไป ก่อนจะตะโกนแหย่
“เร็วเข้าละ วิชาแรก ประวัติศาสตร์กษัตริย์ของอาจารย์คิงชามัลนะเฟ้ย”
“เออ รู้แล้วๆ”
“ฉันว่าคนที่ชื่อโรเวนของแกคงจิตไม่ปกติ”
คิลแทบหลุดหัวเราะออกมา เมื่อเฟรินพูดถึงโรเวนแบบไม่ไว้หน้า ทำเอาภาพพจน์เจ้าชายแสนสง่าที่พี่เค้าสร้างมาตลอดพังทลายลงทันที
“ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นละ”
“ไม่เป็นอย่างที่ฉันบอกก็คงตาถั่ว” ว่าพลางก็ชี้ไปที่ชุดเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนพระราชาที่ใส่อยู่ก่อนจะทำหน้าบอกบุญไม่รับแล้วเอ่ยเบาๆ “ก็เห็นอยู่ว่ามันเป็นชุดผู้หญิง”
“แล้วไง ฉันก็เห็นว่ามันเหมาะดี”
เฟรินสะบัดหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนจะพึมพำเบาๆแต่มันกลับดังเข้าหูคนข้างๆอย่างชัดเจนประหลาด
“พวกเดียวกัน”
คิลหันหน้าขวับทันที ก่อนจะแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ ก่อนจะหุบยิ้มลงแทบจะทันทีเมื่อคำถามต่อไปตามมา
“แล้วคาโล มันไปไหน”
คิลนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบเลี่ยงๆ
“ประชุมสภาสูง คาโลมันเป็นหัวหน้าป้อมนี่”
“แล้วพวกเราไม่ต้องไป?” เฟรินกลับทวนถามเสียงสูง ทำให้คิลหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะแก้ตัวต่อไปอย่างไหลลื่นว่า
“มันเป็นการประชุมระหว่างหัวหน้าป้อมกับคณาจารย์”
“อ้อ”
ดวงหน้านวลพงกรับอย่างเข้าใจก่อนจะตวัดกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพายแล้วออกวิ่งอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่เพียงเสียงตะโกนที่ดังก้องอย่างอารมณ์ดี
“อีก2นาทีเริ่มเรียน ตัวใครตัวมันเว้ย”
คิลยักไหล่ก่อนจะออกวิ่งตามเฟรินไปอีกคน
บรรยากาศในห้องยังคงเป็นเช่นเดิม ผู้กล้าแห่งป้อมอัศวิน ฟุบหลับกับโต๊ะอย่างไม่อายฟ้าดินกันเป็นแถบๆ ทำให้พวกปราสาทขุนนางด้านหน้าส่งสายตาดูแคลนมาเป็นระยะๆ
แล้วเสียงสวรรค์ที่มีชื่อว่า กริ่งหมดเวลา ก็ดังขึ้น พวกปราสาทขุนนางที่ยกมือถามคำถามอะไรเสร็จก็กรูกันออกไปหน้าประตูห้องเพื่อออกจากห้องเรียน ขณะที่ชาวป้อมอัศวินกำลังปลุกเพื่อนร่วมป้อมให้ตื่นอยู่ แต่ทันใดนั้นเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นจากสาวๆปราสาทขุนนาง
“เกิดอะไรขึ้น แม่พวกนั้นเอะอะอะไรกัน”
เฟรินที่พึ่งตื่นถามคิลที่กำลังลูบผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงของตัวเองอยู่ คิลได้แต่ยักไหล่แล้วตอบกลับกวนๆ
“ฉันก็รู้พอๆกับนาย อยากรู้ก็ออกไปดู”
แล้วพอทั้งคู่ไปถึงประตู ความจริงก็ประจักษ์ ที่แท้สาวๆปราสาทขุนนางกำลังยืนรายล้อมเสนาธิการหน้าตาดีของป้อมอัศวินเป็นวง
โรเวนยิ้มแหยๆ ก่อนนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจะเลื่อนไปสบกับร่างของคนที่เพิ่งออกจากธรณีประตูได้สองสามก้าว ร่างสูงรุดเข้าไปในทันที ก่อนจะค้อมหัวลงเล็กน้อย
“อรุณสวัสดิ์ เฟริน วิชาแรกเป็นยังไงบ้าง”
เฟรินชะงักกึก ก่อนที่คิลจะท้วงขึ้น
“ทักแต่เฟรินเลยนะ”
“อ้าวๆ อรุณสวัสดิ์คิล” โรเวนโคลงหัวเล่นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะยื่นมือมาด้านหน้าเฟริน
“มา พี่ถือกระเป๋าให้นะ”
เจ้าชายแห่งเจมิไนโปรยยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้นักเรียนหญิงปราสาทขุนนางแทบละลาย ก่อนจะเอ่ยนุ่มนวลแต่ได้รับเสียงกระด้างที่บ่งบอกถึงความไม่เป็นมิตรตอบกลับ
“พี่เป็นใคร”
โรเวนยิ้มแห้ง ก่อนจะแนะนำตัวให้คนข้างหน้าฟัง
“พี่ชื่อโรเวน โรเวน ฮาเวิร์ด”
เฟรินหรี่นัยน์ตาลงแล้วมองคนข้างหน้า ก่อนจะหันไปกระซิบกับคิลเบาๆ
“คนนี้หรอโรเวน ที่แกบอก”
“อื้อ”
เฟรินหันกลับมาประจันหน้ากับโรเวนอีกครั้ง ก่อนจะแสยะยิ้มกว้าง
“ถ้าพี่อยากถือ ก็ถือซิครับ”
ว่าพลางก็วางกระเป๋าลงบนแขนโรเวนแล้วเดินนำหน้าไป ทิ้งให้โรเวนยืนค้างอยู่ตรงนั้น ร่างสูงนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะรีบวิ่งตามไปติดๆ
“รอก่อนๆ”
“ผู้หญิงคนนั้นใคร สวยก็ไม่สวย ยังจะใช้ให้พี่โรเวนถือกระเป๋าให้อีก”
เสียงพึมพำจากฝั่งปราสาทขุนนางดังสลับกับเสียงแช่งหักกระดูกเฟรินที่ดังมาเป็นระยะๆ ทำให้เพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างเจ้าของเสียงถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยตอบ
“โธ่ เจนีย่า อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักเจ้าหญิงแห่งเดมอสและบารามอส เฟลิโอน่า เกรเดเวลคนนั้นน่ะ”
“คนนั้นเนี่ยนะ”
“ใช่ ได้ข่าวว่าพึ่งจะสลัดเจ้าชายแห่งคาโนวาลออกด้วย”
สาวร่างบางผู้มีนามว่า เจนีย่า เพียงหลุบตาลงแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครอาจรู้ได้ก่อนจะหัวเราะเสียงทุ้มในลำคอ
“แล้วเธอจะได้รู้ ว่าใครแน่กว่าใคร”
“เราจะกินอะไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”
เสียงนุ่มดังขึ้นเป็นระยะๆจะเปลี่ยนก็แค่ประโยคเอาใจสารพัดเท่าที่จะนึกออก ทำให้เฟรินที่เงียบมานานจ้องมองคนข้างหน้าด้วยสายตาที่สงสัย
“พี่เป็นใครมาจากไหน แล้วต้องการอะไร ถ้าต้องการเงินบอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมไม่มีให้”
คำพูดที่คิลแอบหัวเราะอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นหน้าเหวอของเจ้าชายแห่งเจมิไน
...เขาเนี่ยนะ จะเอาเงิน...
คิดพลางก็ถอนหายใจยาว แล้วตอบเบาๆ
“พี่มาจากเจมิไน ไม่ได้ต้องการอะไร...”
ก่อนที่จะจบประโยค เสียงหวานก็ดังขึ้นขัด
“ฉายาอะไร”
โรเวนนิ่งไปนิดก่อนจะต่อประโยคเมื่อครู่ให้จบ
“ต้องการเพียงแค่ให้คนตรงหน้ามีความสุข” โรเวนระบายยิ้มอ่อนโยนที่ขับให้ดวงหน้าเข้มดูดีขึ้นกว่าเดิมที่ดีอยู่แล้วอีกโข
เฟรินเบิกตากว้างกับคำพูดที่ได้ยิน ก่อนความร้อนจะแล่นขึ้นมาบนดวงหน้า ทำให้ดวงหน้านวลขึ้นสีแดงก่ำ ก่อนหัวใจดวงน้อยๆจะเต้นไม่เป็นส่ำ จนต้องเอามือมาแตะเบาๆที่หน้าอก
“ฉายา เมจิคปรินซ์ พ่อมดที่จะมาดลบันดาลให้ใจคนตรงหน้ามาเป็นของพี่”
ความคิดเห็น