คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Part 13
มาทำบุญแหมบๆ รู้สึกหดหู่นิดหน่อย ไอ้รั่วสัมผัสความรู้สึกของอารมณ์พวกเราได้ ขึ้นรถตู้มันทำลายบรรยากาศอึมครึมด้วยความสามารถพิเศษเฉพาะตัว
“กูขอโทษพวกมึงทุกคน ความหล่อกระชากใจของกูเป็นเหตุ ทำให้มิ้นท์สร้างปัญหาให้พวกเรา พวกมึงไม่ติดใจนะโว้ย! กูจะพยายามลดเสน่ห์ให้น้อยลงเท่าที่ทำได้ ทำบุญวันนี้หลวงพ่อคงมีญาณทิพย์หยั่งรู้ ว่าพวกเราจะมาโปรดสัมภเวสี ไอ้โต๋ถึงสร้างบารมีสั่งสอนอันธพาล ถือเป็นบุญหนักศักดิ์ใหญ่ที่เรามีส่วนร่วมทุกคน” มันพูดจบประโยค พวกผมมองหน้าไปมา อึ้งปนทึ่งกับวิธีคิดของมัน
“ส่วนร่วมยังไงวะ ไอ้โต๋คนเดียวที่เล่นงานพวกมัน พวกกูไม่ได้ลงมือสั่งสอนเหี้ยไรสักหน่อย” ไอ้หน่องถามด้วยใบหน้าสงสัยเต็มแก่
“ไม่เพราะพวกมึงไปหม้อเมียมันจะเกิดเรื่องไหม แค่นี้ก็คิดไม่ออก นั่นแหละคือส่วนร่วมเต็มๆ หากกูรู้สุดท้ายแล้วพวกเหี้ยนั่นโปรดสัตว์ไม่ขึ้น กูไม่ยอมขายหน้ารับว่ามีผัวหรอก ระยำชิบ! กะจบไม่ต้องยืดเยื้อ ดันไม่คุ้ม แม่ง! ดวงไอ้เหี้ยนั่นคงอยากหูหนวก ชี้ทางสว่างแท้ๆ เสือกให้ไอ้รันล่อกูโชว์ กรรมติดจรวด มันคงไม่ได้ยินเสียงครางคู่นอนไปนาน สมน้ำหน้าแม่ง!” เท่านั้นแหละครับ เสียงฮาหัวเราะขี้แตกดังลั่นรถ ตะเกียงหนักกว่าใคร ถึงขั้นมุดอกไอ้โต๋ตัวสั่น ใครจะคิดว่าไอ้รั่วมันจะบ่นแบบนี้ ส่วนผมได้แต่ส่ายหน้าหัวเราะตามเพื่อน ไม่รู้สึกเขินแม้แต่น้อย ตรงข้ามนึกขอบคุณด้วยซ้ำ ที่มันทำให้บรรยากาศเฮฮากลับมา ‘รั่วสุดๆ..เมียกู’
“ไอ้บอมย์แวะปั๊มหน่อย” ไอ้รั่วบอกไอ้ยักษ์ ป้ายปตท.เห็นอยู่ไม่ไกล
“ปวดเยี่ยวหรือมึง” ไอ้วินถามมัน
“หรือพวกมึงไม่ปวด กูอั้นตอนมีเรื่อง กะเคลียร์ลงตัวค่อยเข้าห้องน้ำดันจบไม่สวยต้องรีบชิ่ง ขืนไปต่อไข่กูระเบิดแน่” ฟังมันพูดพวกเพื่อนได้แต่ส่ายหน้าอมยิ้มขำ มันเล่นซะตรงไม่มีอ้อม
“นั่งหนีบไว้พรต บรรเทาได้นะมึง ให้ดีเกาเบาๆ ช่วยได้เยอะ” ไอ้ต้าร์หัวเราะแหย่ไอ้รั่วสนุกปาก หน้าหล่อของมันออกอาการอั้นฉี่กลายเป็นดูหน้าเขียวไปแล้ว
“เกาของมึงเองเหอะ กูไม่สนบาลี” ไอ้รั่วย้อนพางงกันหมด
“บาลีอะไรวะ พูดเหี้ยไร” ไอ้ต้าร์ถามอย่างที่ทุกคนสงสัย
“เกาไข่สังคังแดก ชื่อเรียกมาจากภาษาบาลีเค้าเว้ย!” งงเข้าไปใหญ่
“พรต..สังฆังแปลว่าสาวกพุทธเจ้า สังคังแดกไข่ ค.ควาย ต่างหากมึงมั่วแล้ว..ห่า” ไอ้วิน..คุณหมอผู้รอบรู้แก้ต่าง พวกมันพากันพยักหน้าสนับสนุนเห็นด้วยแบบไม่ต้องนัด
“จิ๊! กูไม่ได้บอกเขียน ค.ควาย หรือ ฆ.ระฆัง กูบอกแหล่งที่มาของสังคังเกิดขึ้นที่บาลี พวกถือศีลฤาษีชีพราหมณ์ไม่ยอมอาบน้ำ เอาแต่นั่งภาวนาจนสังคังแดก อาการคันกำเริบพานทนไม่ไหวบิดตัวก็ไม่หายสักที ตัดสินใจเกาซ้าาา!! พอเกาจิตดันจับการกระทำ ไอ้ที่ตั้งใจภาวนาบำเพ็ญมาอาจสูญเปล่า เลยใช้วิธีท่องคาถาบังคับจิตให้ตั้งมั่น เอ่ยคำว่า ‘สังฆังๆๆ’ ไปด้วย การกระทำสองอย่างทำพร้อมกัน โรคคันไข่จึงมีชื่อเรียกกันติดปากตั้งแต่นั้น ‘โรคสังคัง’ เกิดจากการท่องคาถาของฤาษีชีพราหมณ์กำลังคันไข่ มึงเป็นหมอไม่สงสัยเลยหรือวะ เชื้อราขึ้นของลับดันเรียกสังคัง พ้องเสียงคำว่าสังฆังเฉย ประวัติความเป็นมาอย่างที่กูเล่าเข้าใจแล้วใช่ไหม อย่าลืมขอบคุณกูด้วยล่ะอุตส่าห์เล่าประวัติ ตกลงพวกมึงมีใครสังคังแดกบ้างเปล่า หรือเป็นมึง..ไอ้ต้าร์..คึคึ!” แต่ละคนหัวเราะน้ำตาเล็ด ขำเรื่องเล่าของมันกันอย่างฮา ดูท่าพวกแม่งพานจะเชื่อมันจริงๆ รั่วได้สุดๆ
“ปลดทุกข์เว้ย!” ไอ้บอมย์จอดหน้าห้องน้ำ ตะโกนบอกลั่นรถ ไอ้รั่วประเดิมก่อนไม่รอใครวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไวว่อง ที่เหลือทยอยตามมันไป ผมยืนรอตีคู่ไอ้โต๋ให้คนซาก่อน ยังพอทนไหว ไอ้หล่อรอให้ห้องน้ำโล่งค่อยพาเมียเข้าทีหลัง หวงตะเกียงโคตร ไม่ยอมให้น้องฉี่ตรงโถแน่
ไอ้รั่วกลับออกมาคนแรก ไม่สนใจใครดิ่งเข้าเซเว่นหาของกินต่อเลย ผมไม่ตามมันไปไม่จำเป็นต้องตัวติดกันตลอดเวลาถ้ายังอยู่ในสายตาล่ะก็ ไอ้โต๋ ตะเกียงรวมทั้งผมเป็นชุดสุดท้ายที่ทำธุระ อย่างที่คิดตะเกียงใช้ห้องน้ำที่มีประตู ผมอมยิ้มขำไอ้หล่อเสือกยักคิ้วกวนอีก ส่งเมียเรียบร้อยเดินมายืนฉี่โถติดกัน..เก๊กหน้านิ่งตามสไตล์เท่ของมันตามเคย
“อ่ะ..กูซื้อมาฝาก” ไอ้รั่วยื่นถุงเซเว่นให้ไอ้หน่อง มันรับไปงงๆ
“อะไรวะ” ปากถามไปด้วย
“คึคึ! ซีม่าโลชั่น” ไอ้รั่วตอบหน้าตาย กระตุกยิ้มได้กวนสุดๆ
“ซื้อให้กูทำพ่อง!!” ไอ้หน่องปรี๊ดปาถุงใส่หน้ามัน ห่ารั่วหลบฉิวเฉียด
“มึงจำเป็นต้องใช้ กูอุตส่าห์หวังดี” มันเล่นไม่เลิก ไอ้หน่องชี้นิ้วใส่อย่างเอาเรื่อง พร้อมกับแหวตาม
“กูไม่ได้สังคังแดก..สาดพรต” เพื่อนพากันฮา มองมันสองคนที่ยืนนอกรถเถียงกันเพลิน ไอ้บอมย์ยังไม่ออกจากเซเว่น รอมันคนเดียวที่เหลือขึ้นรถหมดแล้ว ยกเว้นสงครามหักเหลี่ยมโหดสองคนนอกรถ
“กูไม่ได้ซื้อให้มึงทาไข่” ไอ้รั่วหัวเราะขำไอ้หน่องสนุกสนาน
“แล้วซื้อให้กูทำไม..ฟรายพรต!” ไอ้หน่องถลึงตาดุ ห่ารั่วไม่มีเกรง
“ไว้ให้มึงทาปาก กำจัดกากชะงัดนัก” จบประโยคมันเผ่นวิ่งรอบรถ มีไอ้หน่องไล่เตะหัวฟัดหัวเหวี่ยง ท่ามกลางเสียงหัวเราะของพวกเพื่อน แม่งอายุจะสามสิบเล่นเป็นเด็ก ก่อนไอ้รั่วจะร้องเสียงลั่นจนผมตกใจ
“โอ้ยยย!!” กระโดดลงรถก่อนใคร พวกเพื่อนทยอยตามกันมาติดๆ ไอ้บอมย์หิ้วถุงเซเว่นพุ่งเข้ามาหามันอย่างเร็ว ยอมรับห่วงสุดๆ มันยืนมือปิดหน้าผากบอกอาการเจ็บจริงไม่เสแสร้ง
“มึงเป็นอะไร ไอ้หน่องเล่นเหี้ยไรวะ” อารมณ์มาก่อน ตวาดไอ้หน่องแบบไม่รู้ตัว พยายามยื่นมือไปจับมือมันออกเสือกเบี่ยงหนี ไอ้หน่องหน้าเจื่อนระล่ำระลักปฏิเสธหัวสั่น
“เห้ย! กูเปล่า กูยังไม่โดนตัวมันสักแอะ เสือกร้องลั่นทำกูตกใจด้วย” ผมหันไปจ้องไอ้รั่วที่กำลังเอามือออก บริเวณหน้าผากบวมแดงเกิดจุดเล็กๆ ตรงกลางขนาดเท่ารูเข็ม
“มึงโดนอะไรห๊ะ!” ขยับเข้าไปสำรวจมันใกล้ๆ อย่างรวดเร็ว
“ใครมีผ้าชุบน้ำเย็นให้กูที” กังวลครับ หน้าผากของมันเริ่มบวมขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
“ใช้ทิชชู่เปียกดีกว่า ตะเกียงมี” น้องบอกพร้อมส่งห่อทิชชู่ชนิดเปียกที่ซื้อจากเซเว่นให้ผม รีบดึงออกมาเช็ดเบาๆ เป่าลมอุ่นใส่ไปด้วย สังเกตจุดแดงมีเหล็กในติดอยู่ ถ้าไม่ดูให้ดีอาจมองไม่รู้ สบตาไอ้รั่วบอกกับมันว่า
“กูจะดึงออก ทนเจ็บนิดนะ” ไม่รู้สีหน้าผมเป็นยังไง มันยิ้มตอบติดล้อเลียนต่างหาก เวลานี้ไม่อยากสนใจท่าทางมันหรอก อย่างน้อยไม่โอดโอยค่อยเบาใจ ทั้งที่หน้าผากบวมปูดเป็นลูก ผมใช้ปลายนิ้วก้อยสะกิดเบาๆ ไม่กี่ทีเหล็กในที่คาอยู่ก็หลุด ไอ้รั่วซี๊ดปากเล็กน้อย ไอ้หมอวินมันยื่น พลาสเตอร์เย็นสำหรับลดอาการบวมมาให้ ของแบบนี้มีติดกระเป๋าพร้อม
“อ่ะ..ใช้ไอ้นี่แปะพรุ่งนี้คงดีขึ้น ช่วยลดการปวดได้ด้วย รอดูมีอาการแพ้พิษเหล็กในหรือเปล่า ถ้าไม่มีไข้ก็ไม่เป็นไร ไม่รู้เป็นตัวอะไรต่อย ถ้ารู้กลับที่พักกูจะได้จัดยาให้กินถูก” ผมรับมาแปะอย่างเบามือ พวกเพื่อนๆ ถอนหายใจตาม คงตกใจพอสมควรไอ้รั่วเล่นร้องลั่น ดีไม่ดังจนคนแถวนั้นสงสัยให้ความสนใจมามุงดู
“ตัวอะไรต่อยมึงพรต” กลับขึ้นรถ ไอ้หน่องคู่กรณีที่อยู่ในเหตุการณ์ถามอย่างที่พวกเราต้องการรู้ด้วย เผื่อมันพอจะบอกได้
“ต่อต่อย” ไอ้รั่วตอบ
“ตอนไหน” ไอ้ต้าร์แทรก ยังดีไอ้รั่วรู้เป็นตัวต่อ ไอ้วินฟังแล้วเบาใจ คิดว่ามันคงวางแผนจัดยาแล้ว เพื่อนในกลุ่มห่วงไอ้รั่วเห็นได้ชัด พิสูจน์ว่ามันเป็นที่รักของทุกคนไม่เคยเปลี่ยน
“พึ่งต่อยกู” ไอ้รั่วตอบมา
“อ้าว! ตกลงต่อหรือผึ้งต่อยมึงวะ” โทนี่มันสับสนคำพูดไอ้รั่ว ผมพลอยงงตาม แต่ละคนจ้องไอ้รั่วตาเดียว ยกเว้นไอ้บอมย์ขับรถมันแค่มองผ่านกระจก ไม่ได้หันมาจ้องอย่างพวกเรา
“กูบอกว่าต่อต่อย” พวกเราพยักหน้าเข้าใจ สรุปต่อต่อยมัน
“ไปโดนท่าไหน มึงวิ่งอยู่ดีดี” ไอ้กานถามมัน
“ไม่รู้..พึ่งต่อย” เข้าใจแล้วว่า..มันจะบอกอะไร
“สาดกวนตีน พากูงง กูรู้มึงโดนตะกี้ ที่อยากรู้โดนยังไง..แม่งโคตรรั่ว เจ็บตัวยังรั่วอีก ผึ้งพ่อมึงไม่พูดคำอื่นวะ” โทนี่ใส่เป็นชุด หลังกระจ่างคำว่าผึ้งในความหมายมันคืออะไร พากันเข้าใจเป็นผึ้งต่อยหมด
“มึงโง่เองหรั่ง..เห็นอยู่กูโดนตอนวิ่งหนีส้นตีนห่าหน่อง ถามได้โดนตอนไหน ให้กูตอบยังไง กูพึ่งโดนต่อย พ่องมึงสอนให้ตั้งคำถามที่รู้คำตอบทำไมวะ กูเจ็บดันกวนประสาทอีก ว่ากูรั่วมึงสมควรเช็คสมองดูมากกว่า ก่อนโบ้ยให้กู อาการรั่วคือมึงต่างหาก คิดไม่ทันกูเสือกเหวี่ยง..ฟรายย!!” มันเถียงหน้าแดงก่ำ ผมเกร็งท้องหัวเราะกรามแข็ง ไม่ต่างไอ้พวกที่เหลือ แหงนหน้าฮาครืน หลังโทนี่โดนไอ้รั่วตอกเหวอไปเลย ส่วนไอ้คนอารมณ์ขึ้นจ้องพวกผมเรียงตัวอย่างหัวเสีย หน้าหล่อมีพลาสเตอร์สีขาวปิดหน้าผากฮาร์ดคอร์ไม่น้อย ผมทั้งขำทั้งสงสารไปพร้อมกัน มันไม่รู้ตัว รั่วเกินบรรยายดันกล่าวหาคนอื่นรั่วหน้าตาย รั่วตัวพ่อ..กร๊ากก!!!...ฮ่าๆๆ!!
กลับถึงที่พัก แยกย้ายทำธุระค่อยมารวมตัวชายหาด โรงแรมเตรียมบาร์บีคิวซีฟู้ดให้เรียบร้อย พร้อมของมึนเมาฉลองกันเต็มที่ ไอ้รั่วซวยต่อต่อย ดีร่างกายมันไม่แพ้พิษแค่บวม สอบถามดันยืนยันจะดื่ม ปรึกษาไอ้วินบอกไม่เป็นไร ถ้าไอ้รั่วไม่ปวดหัวครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนมีไข้ก็ไม่อันตราย ดื่มได้ปกติ จึงยอมให้มันดื่ม ถามตัวเองผมโคตรห่วงทำเหมือนมันเป็นผู้หญิง ทั้งที่รูปร่างสูงใหญ่หน้าตาสมชายเข้าขั้นหล่อลาก ไม่มีอะไรให้กังวลด้วยซ้ำ ยกเว้นอาการรั่วเป็นพิเศษ
“ร้องเพลงกันพวกมึง รำลึกวันเก่าๆ เพลงสถาบันเลยเพื่อน” จบคำ ไอ้กานดีดกีตาร์ ไอ้หน่องตีกลองเล็ก เสียงเคาะเครื่องดนตรีดังตาม พร้อมเพลงสถาบันของพวกเราสมัยมัธยมดังประสานขึ้น ไม่มีลูกค้าหรือแขกที่มาพักคนไหนเข้ามาแจมหรือวุ่นวายด้วย เพราะไอ้บอมย์กำชับพนักงานของมันกันพื้นที่โซนนี้สำหรับพวกเรา คืนนี้บรรยากาศดีพระจันทร์เต็มดวงวันเพ็ญวิสาขะลอยเด่นเป็นสง่า เสียงคลื่นทะเลกระทบฝั่ง ลมพัดเส้นผมปลิวลู่กันทุกคน ไอ้วิน ไอ้ชัด ไอ้ต้าร์ ย่างบาบีคิวแจกจ่ายอย่างคล่องแคล่ว ผมกับไอ้รั่ว ตะเกียง ทำหน้าที่บาร์เทนเดอร์ผสมเครื่องดื่มบริการทุกคน งานนี้ตะเกียงไม่เมาครับ เพราะไอ้โต๋กำชับเสียงแข็ง แถมขู่ต่างหาก
“ถ้าดื้อพี่ไม่ว่า รู้ใช่ไหมโดนอะไร” น้องย่นคอทำปากยื่นใส่ แต่ก็ยอมดื่มโค้กแทน ไม่รั้นขอสปายอย่างเคย พิสูจน์ได้ว่าคนเราแม้จะเก่งรอบด้าน มีความสามารถหลากหลายย่อมมีจุดอ่อนทั้งสิ้น ยกตัวอย่างตะเกียงแพ้ปลาหมึก คออ่อนเมาง่าย ผ่านไปกี่ปีก็ไม่สามารถแก้ไขได้ ไอ้หล่อเทพเลยระวังเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเมนูซีฟู๊ดตะเกียงไม่แตะปลาหมึก สนใจกุ้ง ปู โดยไอ้โต๋ค่อยแกะเนื้อใส่จานดูหวานเลี่ยน สมกับเป็นมันจริงๆ หน้านิ่งฮัมเพลงไปกับพวกเราไม่มีท่าทางหวือหวา ยกเว้นห่ารั่วที่เต้นท่ารั่วลากคอโทนี่ กับไอ้บอมย์ให้เต้นกับมันด้วย ดีไม่ลากผมแจม คงรู้ผมไม่ถนัดแสดงออกบ้าบออย่างที่กำลังพาหัวเราะ กอดคอกันยกแข้งยกขาท่าเสื่อม เรียกเสียงฮากระจายดูครื้นเครง
บรรยากาศเพื่อนรักเพื่อนสนิทนับสิบปี คบหาเป็นเพื่อนตายของเรา น้อยครั้งอยู่กันพร้อมหน้า เพราะนัดทำบุญให้ไอ้แทคครบรอบวันสำคัญ จังหวะแต่ละคนสามารถมาได้ คงไม่เฮฮาพร้อมหน้าแบบนี้ มีนัดเจอบ้าง แต่มักขาดคนนั้นคนนี้ ยิ่งเติบโตมีหน้าที่การงานรับผิดชอบ ย่อมห่างเหินเป็นธรรมดา เพียงแต่สายใยผูกพันพวกเราไม่เคยขาด ติดต่อไต่ถามพูดคุยกันอยู่เสมอ ผมรักเพื่อนกลุ่มนี้..เรามีจุดเริ่มและประสบการณ์ประทับใจกันมายาวนานจริงๆ
“เดินเล่นกันมึง” ไอ้รั่วชวน ดื่มกินกระทั่งตีหนึ่ง ทิ้งซากเกลื่อนกลาดเป็นหลักฐาน พนักงานคงจัดการทีหลัง แต่ละคนเมาหัวทิ่มแล้วก็มี ที่ดูดีไม่เปลี่ยนมีไอ้โต๋ ไอ้วิน ไอ้กาน ตะเกียง ไอ้รั่ว ผม ไอ้บอมย์ นอกนั้นเมาเละ
พวกมันเล่นดื่มแทนน้ำ ผมไม่ดื่มเยอะแอบกังวลไอ้รั่วแพ้พิษตัวต่อ ส่วนมันคงรู้ว่าผมห่วงจึงไม่ดื่มมาก ไอ้โต๋คอแข็งเป็นทุนอยู่แล้วมันไม่ค่อยดื่มเท่าไหร่ พรุ่งนี้บ่ายต้องขึ้นเครื่องเดินทางคู่แรก สาเหตุนี้ทำให้มันดูแลตัวเองเป็นพิเศษ ส่วนไอ้บอมย์กับไอ้กานคอแข็งทั้งคู่แถมดื่มพอประมาณ ยกเว้นโทนี่ตาปรือนั่งหัวโขกไอ้ชัดเป็นที่เรียบร้อย คาดว่าอีกไม่กี่แก้วคงได้หิ้วปีกไปเก็บรายตัว ไม่ตกเป็นภาระผมหรอก ไอ้ยักษ์หล่อเฮอร์คิวลิสกับไอ้กานทำหน้าที่นี้ตามระเบียบ พอไอ้รั่วชวนไปเดินเล่นพยักหน้าให้มันทันที ส่วนไอ้โต๋กับตะเกียงทอดน่องกันไปอีกด้านก่อนแล้ว
ความคิดเห็น