คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 4
Part 4...ของฟรีไม่มีในโลก
“แกร๊กๆ!!..” เสียงไขกุญแจประตู
“อ้าวอยู่บ้านเหรอ นึกว่ายังไม่กลับจากมหา’ลัยเสียอีก”
“ผมมาถึงก่อนแม่ไม่นาน เหนื่อยไหมครับ” พูดพร้อมกับลุกจากพื้นซึ่งนั่งจัดสัมภาระขึ้นยืนเต็มความสูง
ก่อนก้าวขายาวตรงเข้าคว้าถุงหิ้ว ที่แม่ซื้อของสดติดมาไว้สำหรับทำอาหาร
“แม่ซื้ออะไรมาเยอะแยะ” จัดของเข้าตู้เย็น ชวนคุยไปด้วย
“วันนี้ได้พิเศษจากลูกค้าห้าร้อย แม่ตั้งใจฉลอง ทำไมทำหน้างง?ลืมอีกสิท่า”
ถามลูกชายหลังอีกฝ่ายทำหน้าไม่เข้าใจ ยืนงงกับคำว่า ‘ฉลอง’
“ฉลองเนื่องในโอกาสอะไรครับ” สุดท้ายก็อดถามไม่ได้
“สนใจเรื่องตัวเองบ้างไหม พรุ่งนี้วันเกิด 20 ปีแล้วจ้าพ่อ บรรลุนิติภาวะแล้วลูกฉัน แต่ดันลืมวันเกิดประจำ..เฮ้อ!”
ผู้เป็นแม่ถอนหายใจส่ายหน้าเอือม ผักตบไม่เคยใส่ใจจำวันเกิด เป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไร มีแต่เธอคอยเตรียมของใส่บาตรให้
ฉลองกันสองคนแม่ลูก โดยทำอาหารพิเศษกว่าปกติขึ้นมา เป่าเค้กกันสองคน แม้มีภารกิจสำคัญแค่ไหน
เธอจะงดหยุดทุกอย่างเพื่ออยู่ฉลองวันเกิดกับลูก
“ผมลืมจริงๆ ดีที่แม่เตือน ว่าแต่แม่แน่ใจนะ..วันเกิดผมคือพรุ่งนี้” ยังคงเป็นคำถามซ้ำซาก ที่สองแม่ลูกไม่มีคำตอบ
“ทำไมต้องถามให้ปวดหัว แม่แจ้งเกิดแกระบุในใบเกิดคือวันพรุ่งนี้ ติ๊ต่างเป็นวันเกิดก็แล้วกัน ฉลองมาจะยี่สิบปีแล้ว
คิดให้ปวดกบาลไปทำไม ใช่หรือไม่ใช่ช่างหัวมันเถอะ ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวแม่ตบหัวทิ่มซะนี่”
ในที่สุดรอยยิ้มกว้างก็เผยจากปากหนาได้รูป ของลูกชายสุดหล่อ หลังเขาแกล้งยั่วประสาทให้แม่ใส่อารมณ์ได้
ผักตบมีความสุขทุกครั้งที่แม่ออกอาการนักเลงใส่ ไม่รู้ทำไมถึงชอบให้แม่โวย ทำให้เขารู้ว่าแม่แข็งแรงดี ยังอยู่กับเขาไปอีกนาน
“รุนแรงประจำ แน่ใจตบกบาลผมถึง ลองเอื้อมให้ถึงหัวผมก่อน ค่อยเชื่อว่าแม่ตบกบาลผมได้..ฮะฮ่าๆๆ!!”
ยามอยู่กันลำพัง ดูเหมือนแม่ลูกคู่นี้จะลดวัยเป็นเด็กทั้งคู่
“ชิชะไอ้ผักตบพอหมาเลียตูดไม่ถึง ริอ่านเหิมเกริมกล้าท้านังเล็ก ฉันตบหัวแกไม่ถึง ใช่ส้นตีนจะไม่สามารถ
ถีบก้นแกเสียหน่อย ขืนยั่วโมโหไม่เลิก แม่ถวายบาทาเตะขาคู่เลยคอยดู” แล้วสองแม่ลูกก็หัวเราะกันตัวสั่น
เขาขำท่าชี้นิ้วกางขาตบเข่าของแม่ ซึ่งกำลังออกลิเกหลงโรง วางท่าขู่ลูกด้วยวาจาที่ใครฟังต้องรีบเบือนหูหนี
สำหรับผักตบกลับมีความสุขในตัวตนของแม่ที่เป็นอยู่ ไม่ต้องสวมหัวโขนใส่หน้ากากส่งยิ้มการค้า
แบบนี้แหละคือแม่เล็กที่เขารักบูชาสุดหัวใจ..
“กลัวแล้วคร๊าบ!..เล่นเตะขาคู่ผมยอมศิโรราบให้เอ้า ท่าทางคงยังไม่เหนื่อยสินะ ออกลิเกใส่เหยงๆ
มีแรงเหลืออีกเยอะ นึกว่าแม่นวดลูกค้าจนหมดแรงเสียอีก” พอลูกชายทัก คนเป็นแม่ผู้ลืมตัวลืมวัยหลงกลคำยั่วยุลูกชายตัวดี
รีบปรับสีหน้าดูเหนื่อยล้าทันควัน ผักตบมักยั่วเธอหลุดประจำ พานลืมเหนื่อยหันมาเล่นมุกกับลูกไปเสียงั้น
ยังนึกไม่ออกเกิดวันนั้นไม่เก็บเด็กชายตัวน้อย มาเลี้ยงกระทั่งเขาโตเป็นหนุ่มหล่อ สาวๆ หัวซอยท้ายซอย
มองน้ำลายหก อวดสายเดี่ยวเดินโฉบอ่อยไม่เว้นแต่ละวัน ชีวิตเธอคงโดดเดี่ยวตัวคนเดียวยันแก่ตาย
จะอาศัยฝากผีฝากไข้ให้ใครเผา แม้ชีวิตลำบากแต่สวรรค์เมตตาส่งลูกคนนี้มาเป็นของขวัญล้ำค่า
ทำให้เธอมีแก้วตาดวงใจอย่างคนเขาด้วย
แม่เล็กยอมรับกับตัวเอง เธอรักผูกพันผักตบมาก จนลืมไปแล้วว่าไม่ใช่ลูกในไส้ ระหว่างสองแม่ลูกผูกพันกันยิ่งกว่า
แม่ลูกแท้จริงบางคู่เสียอีก หลังเจอคำพูดล้อเลียนเจ้าลูกตัวดี เธอรีบสวมบทสำออยปั้นหน้าอิดโรยทำเป็นเหนื่อยขึ้นมาทันทีทันใด
“ขอน้ำให้แม่แก้ว พอแกทักแม่เพิ่งรู้ตัวเหนื่อยชะมัดยาด” อาการสำออยอ้อนลูกกำเริบ หย่อนตูดลงเหยียดขาเท้าแขน
ไม่จำเป็นต้องระวังกิริยามารยาท เก๊กหน้ากลั้นขำกับอาการส่ายหัวของผักตบ ซึ่งรู้เท่าทันเธอว่าทำเป็นแกล้งเหนื่อย
แต่ยังยอมเดินไปเปิดตู้เย็น รินน้ำใส่แก้วบริการให้
ระหว่างนี้..จึงมีโอกาสสำรวจลูกชายอย่างละเอียด หลังจากไม่ได้สังเกตเป็นจริงเป็นจังมานานพอสมควร
ยอมรับอย่างไม่ได้เข้าข้าง ผักตบเป็นหนุ่มหล่อชนิดที่สาวสยบให้ เธอเคยมีอาชีพโสเภณีพานพบผู้ชายมา
มากหน้าหลายตา ยังไม่เคยเห็นใครหล่อเท่าลูกชายเธอเลยด้วยซ้ำ
สำคัญเสน่ห์เฉพาะตัวน้อยคนที่มี ผู้ชายบางคนหล่อน่ามองแต่ยังขาดเสน่ห์กลายเป็นจืดชืดเสียอย่างนั้น
สำหรับผักตบมีมาครบไม่ตกหล่น
“น้ำครับ..จะให้ผมบริการนวดด้วยไหม..คุณหญิงเล็ก”
ลูกยื่นน้ำเย็นเจี๊ยบจนละอองเกาะรอบแก้ว แถมล้อเลียนด้วยต่างหาก
“คึคึ! ถ้าแม่ได้เป็นคุณหญิงในวัยห้าสิบ คงต้องรอข้าราชการยศสูงตาบอดสักคน มาขอแม่แกแต่งงานเสียก่อน”
สองแม่ลูกมองหน้ากันครู่ ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะลั่น กับประโยคที่แม่เพิ่งเอ่ยขึ้น
“ฮะฮ่าๆ!!.ไม่แน่นะพวกข้าราชการตาบอดหูหนวกมีไม่น้อย อาจมีสักคนพลาดท่าเดินสะดุดตาตุ่มแม่เข้า
ตำแหน่งคุณหญิงไม่ไกลเกินเอื้อม ว่าแต่ถึงเวลานั้นแม่คงไม่หันไปกระทืบซ้ำ จนอดเป็นคุณหญิงไปเสียเล่า”
สองแม่ลูกหัวเราะน้ำตาเล็ด ประเด็นไม่มีแก่นสารสาระ แต่ให้อารมณ์ขันเรียกเสียงหัวเราะภายในบ้านซอมซ่อหลังนี้
ดูมีความสุขมากกว่าครอบครัวมีอันจะกินเสียอีก การสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะบางทีก็ไม่ได้ยากหรอก
“เรื่องของแม่ไว้รอวาสนาชะตาเขาลิขิตเถอะ แกล่ะตบมีพวกสาวๆ แถวนี้โฉบไปโฉบมา
จนหน้าบ้านเงาวับไม่ต้องขัดถูเสียด้วยซ้ำ มีสนใจใครเป็นพิเศษไหม แม่ไม่เห็นชายตาแลสักคน หรือแอบมีซุกไว้ไม่ยอมบอกหึ!”
เธอแค่เลียบเคียงหลอกถาม เรื่องแบบนี้ทำไมไม่รู้ เลี้ยงมาตีนเท่าฝ่าหอยจนตัวโตเป็นตึก
ไม่เคยเห็นผักตบแสดงความสนใจสาวคนไหนให้เธอระแคะระคายบ้างเลย แปลกตรงดันมีเงินก้อนโตมาให้ใช้ประจำ
บอกแค่ว่าทำงานพิเศษหลายอย่าง
ไม่จำเป็นเธอไม่คิดนำเงินของลูกมาใช้ ฝากเข้าบัญชีสะสมไว้ให้ เผื่ออนาคตแต่งเมียจะได้ไม่มีปัญหา
ชีวิตเธอคงอยู่กับลูกไปจนตายไม่ได้ พานไม่อยากให้ผักตบอยู่ตัวคนเดียว โดยไร้คู่ชีวิตดูแลยามเจ็บไข้ได้ป่วย
ขืนห่วงแบบนี้กลัวนอนตายตาไม่หลับ
เพราะเหตุนี้จึงวางแผนอนาคตไว้เสียเนิ่นๆ แม้ลูกจะบ่นประจำว่าทำไมไม่ใช้เงินที่เอาให้ แต่เธอก็เลี่ยงอยู่ตลอด
อ้างทุกวันนี้ยังพอกินพอใช้ไม่ได้ลำบากอะไร ไม่งั้นจะติดนิสัยเคยตัวสุรุ่ยสุร่าย สุดท้ายผักตบก็คล้อยตามไม่เซ้าซี้เธออีก
นอกเสียจากเป็นฝ่ายซื้อของดีๆ มาให้เสียเอง
ส่วนพวกของใช้ราคาแพงบางครั้งก็อดสงสัย ลูกบอกไม่เคยควักตังค์ซื้อ เธอเชื่อว่าผักตบคงไม่มีปัญญา
ซื้อของหลักแสนแน่ กล้องตัวล่าสุดราคาเป็นแสน ไม่นับสมาร์ทโฟนมือถือยี่ห้อดัง คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คราคาครึ่งแสน
น้ำหอมเสื้อผ้าของแบรนด์เนม ทำไมเธอไม่รู้จักว่าของพวกนี้ราคาสูงแค่ไหน แต่ผักตบล้วนมีใช้เรื่อยไม่เคยขาดมือ
ทำให้เธอแอบคิด ลูกอาจเป็นเด็กเลี้ยงพวกแม่หม้ายไฮโซเทือกนั้นหรือเปล่า แต่ก็ไม่เคยคาดคั้นถามความ
ยังไงผักตบก็เป็นผู้ชายไม่เสียหาย นอกเสียจากมีผู้ชายเลี้ยงนั่นแหละ..น่าเป็นห่วงอยู่
ดันมีมดลูกมีประจำเดือนย่อมท้องได้ เธอห่วงถ้าหากเป็นจริงล่ะก็ ที่ยังเบาใจได้เพราะท่าทางผักตบ
ไม่ได้บ่งบอกออกอาการตุ้งติ้งแต๋วแตก แถมหล่อล่ำสมชายดูภายนอกไม่มีทางรู้ ว่าผิดปกติภายใน
พลอยคลายกังวลจนไม่เก็บเอามาคิดให้วุ่นวายใจอีก
“ให้สนใจคนไหนได้ ในเมื่อสาวคนนี้น่าสนใจกว่าตั้งเยอะ” เจอลูกอ้อนทำตาเจ้าชู้ใส่
คนเป็นแม่ถึงกับเขินปนเอ็นดู แอบดีใจที่คำตอบของลูกบอกใบ้ให้เธอรู้ ‘ว่าเขารักบูชาเธอมากกว่าผู้หญิงอื่น’
“แล้วนั่นอะไร กระเป๋าเดินทางจะไปไหน ไม่เห็นบอกแม่ล่วงหน้า หรือแม่ลืม..ว่าตบเคยบอกแล้ว”
พยักพเยิดไปยังกระเป๋าใบเขื่อง เธอแน่ใจตอนเข้ามา..เห็นลูกกำลังสนใจจัดของใส่กระเป๋าอยู่พอดี
“อาทิตย์นี้เราไปพักผ่อนเขาใหญ่สักคืนเนอะ..อ๊ะๆ! ห้ามปฏิเสธ แม่ไม่ได้เที่ยวที่ไหนนานแล้ว
ถือโอกาสไปฉลองวันเกิดผมด้วย ไปเที่ยวเขาใหญ่กันครับแม่ ผมตั้งใจไว้แล้ว” สายตาวิงวอนแกมขอร้อง
ทำคนเป็นแม่ใจอ่อนยวบ ลูกพูดก็ถูกเธอลืมไปแล้วว่า การไปเที่ยวให้ความรู้สึกแบบไหน มันนานจนจำไม่ได้
ว่าครั้งล่าสุดเธอไปเที่ยวเมื่อไหร่
“เอางั้นก็ได้..แม่ต้องเตรียมอะไรไปบ้าง”
ดีเหมือนกัน ถือว่าวันเกิดผักตบปีนี้..เปลี่ยนสถานที่ฉลอง เป็นการท่องเที่ยวพักผ่อนไปในตัว
“เก็บเสื้อผ้าของใช้จำเป็นก็พอ ที่พักผมจองไว้เรียบร้อย” พูดพร้อมกับยิ้มหล่อส่งให้
หลังได้รับความร่วมมือตอบรับ ไม่ปฏิเสธโปรแกรมที่เขาตั้งใจเตรียมให้แม่ได้พักผ่อนเสียบ้าง
ขืนไม่ใช้วิธีมัดมือชกคงไม่ได้ไปกัน แม่มัวแต่ห่วงทำงานหาเงิน กลัวเขาลำบากห่วงเรียนไม่จบ
โดยลืมนึกถึงตัวเอง ทั้งที่เขาแสดงให้เห็นแล้ว เขาหาเงินได้เองออกจะได้มาเยอะกว่าที่แม่ต้องเหนื่อยเสียอีก
แต่ก็ไม่เป็นผลแม่ยังคงเป็นแม่ ยังนึกถึงลูกก่อนเสมอ
“สรุปไม่ได้ลืมวันเกิดใช่ไหม แกล้งล้วนๆ” เธอเริ่มปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกัน
จนเห็นเค้าลางเล่ห์เหลี่ยมลูกชาย มีแอบเซอร์ไพรส์ทำหน้าตายแกล้งลืมวันเกิด..จนเธอเชื่อเสียสนิท
“ฮะฮ่าๆ!..ขำๆ อย่าซีเรียส ผมเห็นแม่เหนื่อย เลยหามุกแก้เครียด จะได้หายเหนื่อยไงครับ” เจอค้อนวงใหญ่ส่งคืนทันควัน
“เจ้าเล่ห์แบบนี้ได้เชื้อใครยะ! ลูกไม้แพรวพราวเชียวเจ้าตบ แม้แต่แม่ยังหลอกได้ลงคอ”
เธอสัพยอกไม่จริงจัง ลึกๆ รู้สึกภูมิใจที่ลูกชายฉลาด สิ่งนี้เป็นความกังวลของเธอ เกรงผักตบจะอยู่ในสังคมโดยถูกเอาเปรียบ
หากรู้ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคน
“ผมลูกแม่จะได้เชื้อใครมา ด่าตัวเองก็เป็น นึกว่าจะเก่งแต่ด่าคนอื่นเสียอีก..โอ้ยๆ!..ยอมแล้ว..ผมยอมแล้วคร๊าบ!!”
รีบชูมือยอมแพ้ หลังแม่หยิกพุงกะทิเข้าให้เต็มรัก
“สมน้ำหน้าบังอาจปากดี แม่ขอตัวไปเก็บของก่อน ตกลงพรุ่งนี้ไปแต่เช้าเลยใช่ไหม” เธอย้ำลูกชายอีกครั้ง
พร้อมกับอมยิ้มขำท่าทางลูบท้องหน้ามุ่ยของเจ้าลูกตัวดี ออกอาการเจ็บเกินจริง หนังหนาปานนั้น
ประสาอะไรจะรู้สึกการหยิกที่ไม่รุนแรงของเธอ แต่ผักตบตีบทเจ็บซะเธอหมั่นไส้
ลูกได้พิสูจน์ให้เธอเห็นแล้วว่า..เขาไม่ใช่พวกหัวอ่อนไร้สมอง ออกจะเจ้าเล่ห์ลุ่มลึกยากคาดเดาความคิดเสียด้วยซ้ำ
ทำตัวเป็นเด็กร่าเริงเฮฮาเฉพาะเวลาอยู่กับเธอเท่านั้น
พอพ้นประตูบ้านวางตัวนิ่งดูสุขุม มีความคิดอ่านเกินวัยเดียวกันอยู่หลายขุม แม้เธอไม่ได้ตามไปดู
ก็พอรู้จากคำซุบซิบในแวดวงสังคมสลัม ลูกชายเธอกลายเป็นจุดเด่น เหมือนเพชรในหมู่ก้อนกรวด
ย่อมมีคนสนใจคุ้ยแคะหยิบยกเอามาพูด ทั้งชื่นชมและกดต่ำให้ด้อยเบี้ยเรี่ยดิน
เรื่องของลูกเข้าหูบ่อย ผู้คนที่ไม่ได้คลุกคลีใกล้ชิด ย่อมไม่มีโอกาสเห็นอีกด้านของผักตบ
พวกเขาไม่กล้ากระทั่งทักทาย ได้แต่นินทากล่าวหาลูกชายเธอนิสัยหยิ่งจองหอง ไม่มีแลหางตามองใครด้วยซ้ำ
เธอเข้าใจที่ลูกวางตัวเฉย ไม่เสวนาพร่ำเพรื่อ..เป็นเพราะต้องการป้องกันตัว ผักตบเจอการดูถูกเหยียดหยาม
ว่าเป็นลูกโสเภณีหาพ่อไม่ได้ แม่สำส่อนมีอาชีพสกปรก สารพัดที่ลูกสัมผัสตั้งแต่รู้ความ เหตุนี้จึงเมินเฉยนิ่งขรึม
เพราะคนเหล่านี้เก่งแต่หวังทำร้ายตีหน้ายิ้ม..แต่น้ำใจเชือดเฉือนหาที่หวังดีจริงใจไม่มีสักคน
“ครับออกพรุ่งนี้เช้า มื้อนี้ผมแสดงฝีมือเอง แม่เก็บของอาบน้ำให้สบายตัวดีกว่า
รอชิมฝีมือเชฟตบได้เลย..คุณหญิงเล็ก” พูดพร้อมกับยักคิ้วเท่ให้แม่ไปที
“คิกๆ! ไอ้ลูกคนนี้ ชักเอาใหญ่” เธอหัวเราะคิกคัก ค่อยลุกเดินเข้าห้องส่วนตัว ปล่อยเชฟหนุ่มขันอาสาแสดงฝีมือ
ยอมรับรสชาติดีจนต้องยกนิ้วให้ บ่อยครั้งที่ผักตบเป็นคนดูแลอาหารการกินให้เธอ
เมื่อเห็นแม่กลับมาเหนื่อยๆ..แค่นี้ก็รู้แล้วว่าลูกเป็นเด็กกตัญญู
“Tur..Tur…Tur..” สายเรียกเข้าดังขัดจังหวะสองแม่ลูก ที่กำลังนั่งดูทีวีหลังผ่านมื้อค่ำไปไม่นาน
ผักตบจำต้องลุกมาหยิบดูเบอร์ คิ้วเข้มขมวดปมเล็กน้อย ค่อยกดรับสายกรอกเสียงทุ้มลงไป
“ครับ..พี่ลดา” ลดาคือรุ่นพี่ต่างคณะเรียนอยู่ปีสี่ เจ้าของโทรศัพท์สมาร์ทโฟนยี่ห้อดังเครื่องนี้ เธอเป็นคนซื้อให้
ไม่นับเสื้อผ้าของใช้ราคาแพงอีกมากมาย เธอคือลูกค้าสำคัญรายหนึ่ง นอกเหนือจากหนุ่มเกรย์
“พรุ่งนี้ไม่ได้..ผมอยู่ต่างจังหวัด ไปสองวันรอเจอวันจันทร์ได้ไหม” แม่เล็กแอบชำเลือง
พร้อมเงื้อมหูฟังการสนทนาเงียบๆ ทำเนียนสนใจทีวี แต่มุ่งสมาธิฟังการคุยโทรศัพท์ของลูกชาย
หลังแน่ใจปลายสายเป็นผู้หญิงอายุคงมากกว่า ได้ยินลูกใช้สรรพนามเรียกอีกฝ่ายพี่ลดา..
“พี่ใช้ของล่อผม..หืม” แม่เล็กมุ่นคิ้ว
หลังประโยคล่าสุดหลุดจากปากของผักตบ หรือว่าเป็นเด็กเลี้ยงพวกคุณหญิงไฮโซจริง
“แน่ใจเป็นของที่ผมอยากได้ งั้นอีกชั่วโมงเจอกันที่เดิม ผมมีเวลาให้ 2 ชั่วโมง พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า
ผมไม่ทิ้งแม่อยู่คนเดียวตอนกลางคืน” เป็นการตัดบท ก่อนชะงักเมื่อหันมาสบลูกตาแม่เข้า จ้องอย่างมีคำถาม
“มีอะไรบอกแม่ไหม?” เมื่อเห็นผักตบยังนิ่ง ไม่คิดปริปาก เป็นเธอเองทนรอไม่ไหว
“อะไรครับคุณหญิงเล็ก มีอะไรกับกระผมอีก” ผักตบเนียนลื่นไหลระหว่างเดินไปหยิบรองเท้าถุงเท้า
กำลังเตรียมผลุบเข้าห้องเพื่อเปลี่ยนชุดออกจากบ้าน น้อยครั้งที่ลูกจะออกตอนกลางคืน
โดยเฉพาะหลังกลับเข้าบ้านแล้วยิ่งไม่เคยทำมาก่อน..
“กำลังจะไปไหน ไปหาใครค่ำมืด ปกติแม่ไม่เห็นตบออกไปไหนหลังกลับเข้าบ้านมาแล้ว”
น้ำเสียงแม่จริงจังไม่ล้อเล่น หนุ่มหล่อร่างใหญ่จำต้องหันกายเดินกลับเข้ามานั่งข้างๆ
ก่อนจับมือแม่ไปกุมไว้แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทอดอ่อน
“ผมไปไม่นานหรอกครับ แป็บเดียวก็กลับมาแล้ว สัญญาไม่ค้าง แม่ก็รู้ผมไม่เคยทิ้งให้แม่อยู่คนเดียว”
เขาเข้าใจความรู้สึกของการโดนทิ้งดี เขาคือเด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้ง สาเหตุนี้จึงทำให้ไม่เคยคิด
จะทิ้งให้แม่เล็กอยู่คนเดียวลำพังในยามค่ำคืน
“แม่รู้แล้ว ที่แม่ต้องการคำตอบ คือพี่ลดาเป็นใครสำคัญกับตบในระดับไหน
ถึงทำให้ลูกแม่ต้องออกไปพบเธอทันทีที่โทรมา” เจอไม้นี้เข้า อึ้งไปครู่ใหญ่
เรื่องของเขาแม่ไม่เคยซอกแซกถามหากไม่เล่า หนนี้มาแปลก
“พี่ลดาคือรุ่นพี่ที่มหา’ลัย อยู่คนละคณะครับ บังเอิญผมไหว้วานเธอช่วยหาของบางอย่างให้
จังหวะเธอได้มาพอดี เลยเรียกให้ไปดูว่าใช่ที่ผมอยากได้หรือไม่ ความจริงเธอนัดพรุ่งนี้กลางวัน
แต่เราไม่อยู่กันสองวัน ผมขอเป็นวันจันทร์เธอกลับเป็นฝ่ายไม่สะดวก เลยต้องออกไปพบเธอคืนนี้
หายสงสัยหรือยังคุณหญิงเหล็ก” ถือโอกาสเล่นลิ้น เปลี่ยนชื่อให้เสร็จสรรพ
“ทะลึ่งใหญ่แล้ว กล้าว่าแม่หญิงเหล็ก..รีบไปรีบกลับห้ามเถลไถล อย่าทำให้แม่เป็นห่วง”
เธอถอนมือออกจากมือใหญ่ ลูบศีรษะเส้นผมดกดำ ให้ความรู้สึกนุ่มนิ่มลื่นมือ ต่อให้ลูกชายโตขึ้นอีกกี่ปี
สำหรับคนเป็นแม่ซึ่งเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะ ยังไงก็คงเป็นเด็กในสายตาวันยังค่ำ ให้ทำใจไม่ห่วงย่อมเป็นไปไม่ได้
ผักตบเข้าใจความรู้สึกของแม่ สายตาอ่อนโยนอบอุ่นที่แม่มองเขา ทำให้สำนึกตื้นตันยิ่งนัก
พระคุณแม่ยิ่งใหญ่เหลือคณาเกินจะหาคำไหนมาเปรียบได้ เขากางแขนรวบกอดแม่ไว้
พร้อมกับซุกศีรษะบนอกด้วยความรักบูชาเหนือยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
“ผมสัญญาจะรีบกลับครับ แม่อย่าลืมลงกลอนให้แน่นหนา หากมีใครมาเรียกห้ามเปิดเด็ดขาด
รอผมกลับนะครับ..ผมรักแม่ครับ” น้ำตาคนเป็นแม่รื้นคลอหน่วย สมบัติที่มีค่ายิ่งกว่าชีวิตคือผักตบ..ที่ฟ้าประทานให้
เพราะแบบนี้เธอจึงไม่เคยตกปากรับคำ แต่งงานไปกับลูกค้าที่มาติดพันตอนเธอยังสวย
เพราะกลัวปัญหาพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยง จึงเลือกเลี้ยงดูลูกละทิ้งความสุขสบาย ความสุขแท้จริงแค่เห็นผักตบเติบใหญ่ไม่ลำบาก
นั่นคือความสุขของคนเป็นแม่อย่างที่เธอต้องการแล้ว..
“อืม..ตบไปแม่คงปิดไฟเข้านอน มาถึงก็เรียกแล้วกัน”
สองแม่ลูกล่ำลากันอีกเล็กน้อย ก่อนลูกชายจะขอตัวเข้าไปเปลี่ยนชุด..
ไม่ติดลดายืนกรานให้ไปพบให้ได้ พร้อมของที่อยากครอบครองมากล่ะก็ เขาคงปฏิเสธเธอไปแล้ว
แต่ของที่เขาต้องการมีติดตัวไปเที่ยวเขาใหญ่ด้วยก็คงดี เผื่อฉุกเฉินอาจได้ใช้ประโยชน์..
>
>
“มาแล้วเหรอรูปหล่อ” เจ้าของห้องชุดคอนโดหรู ปรี่เข้าสวมกอดซบอกแกร่งที่แสนคิดถึงอย่างอดใจไม่ไหว
หลังเปิดประตูต้อนรับ เธอไม่รอช้าสวมกอดร่างสูงเปี่ยมเสน่ห์ให้ชื่นใจ เท่านั้นยังไม่พอเธอยังวิสาสะรั้งต้นคอเขาก้มต่ำ
พร้อมเขย่งตัวจนสุดปลายเท้าเพื่อประกบจูบ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ให้ความร่วมมือ ขืนตัวไว้จนเท้าเธอลอยไม่ติดพื้น
“เดี๋ยว..พี่รุกแบบนี้ผมอึดอัด” ผักตบปลดแขนเธอออก รวบเอาไว้เพราะเธอเล่นไม่อยู่นิ่ง
พยายามลวนลามร่างกายเขาให้ได้...
“พี่คิดถึงตบเล่นหายเป็นอาทิตย์ พี่รู้นะเมื่อวานตบไปกับอีนังเกรย์ พี่แทบบ้าแล้ว..ทำไมไม่ติดต่อพี่ก่อน”
ผักตบไม่ตอบ หันหลังเดินหนีหย่อนตัวนั่งตรงชุดรับแขกแทน
“ไม่พูดแสดงว่ายอมรับ ตบเห็นมันดีกว่าพี่” เธอยังคงตามมาเซ้าซี้
หย่อนตัวนั่งบนหน้าขาแกร่ง กลายเป็นนั่งตักเขาไปแล้ว
“พี่ลดา! เราคุยกันแล้ว พี่อย่าลืมข้อตกลง ผมไม่ใช่สมบัติของใคร ไม่มีใครกะเกณฑ์บังคับผมได้
ถ้าพี่เรียกผมมาเพื่อพูดเรื่องนี้ผมกลับดีกว่า” ผักตบขยับตั้งท่าจะลุก ทั้งที่เธอนั่งทับขาเขานั่นแหละ
“เดี๋ยวสิ..พี่ขอโทษอย่าเพิ่งหงุดหงิด ไหนบอกมีเวลาให้พี่ 2 ชั่วโมง นี่มาไม่ถึง 5 นาทีเลย ตบไม่รักษาคำพูดนี่คะ”
เธอรีบเปลี่ยนท่าทีออดอ้อน เมื่อรู้ตัวเล่นบทแรกไม่สำเร็จ ให้ตายผู้ชายคนนี้พยศนัก เพราะพยศทำให้ยิ่งน่าสนใจ
พานอยากกำราบปราบพยศให้เชื่องเป็นที่สุด
รูปหล่อแข็งแรงเสน่ห์ทางเพศล้นหลาม ตอบสนองเธอให้สุขสมกรีดร้องได้มากมายถึงใจอย่างที่สุด
อย่างที่ไม่มีใครสามารถทำได้
อย่าว่าแต่เธอรู้เรื่องนังเกย์หน้าขาว ลูกเศรษฐีตระกูลดังยอมเปย์ไม่อั้นเพื่อให้ได้ควงผักตบ
ยังมีชะนีไฮโซนับไม่ถ้วน ที่วิ่งตามพ่อหนุ่มแรงม้าเสน่ห์ขุนแผนคนนี้ เธอเองก็หลงใหลได้ปลื้ม
เพิ่งสมหวังเมื่อไม่นานมานี่เอง หลังใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะเข้าหาสำเร็จ
นับเป็นหนุ่มคนแรกที่เธอเป็นฝ่ายวิ่งไล่ เดิมทีมีแต่หนุ่มๆ วิ่งตามเธอเป็นพรวน ดีกรีลูกสาวรัฐมนตรีกระทรวงใหญ่
อาชีพนางแบบแถวหน้า ความสวยคงไม่ต้องพูดถึง..การันตีไม่เป็นสองรองใคร
พอได้ยินเสียงเล่าลือเทพบุตรสุดหล่อ ซึ่งกำลังมาแรงแซงโค้งจนใครต่อใครพากันตกอันดับ
พานกระตุ้นให้เธออยากเห็นตัวจริง เป็นเพียงสร้างกระแสเม้าท์มอยหรือของแท้ แค่ได้สบตาคมเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา
ติดยโสดูผยองอยู่ไม่น้อย ถึงขั้นมองไม่เห็นหัวเธอนี่สิ ทั้งที่เธอเดินแทบชนใส่ด้วยซ้ำ กลับไม่ชายตาแลเลยสักนิด
มันทำให้เธอสนใจตั้งแต่บัดนั้น
“ขืนพี่ยังไม่เลิกไร้สาระ อย่าว่าแต่ 2 ชั่วโมง
นาทีเดียวผมก็ไม่อยู่ ผมแนะนำว่าพี่ควรใช้เวลาที่ผมรับปากให้คุ้มจะดีเสียกว่า”
ท่าทางซึ่งเหนือกว่า ช่างเป็นเสน่ห์ดิบเถื่อน กลับสามารถกระตุ้นอารมณ์เธอไร้คำบรรยาย
หน้าคมคายวางนิ่งเฉย แววตากระด้างกลับมีแรงดึงดูดมหาศาล จนเธอแทบหลอมละลายกลายเป็นวุ้นไปแล้ว
“โอเคๆ..ถ้างั้นเข้าไปในห้องเนอะ” เธอต้องเป็นฝ่ายอ่อนข้อจนได้
เพราะไม่เห็นหนทางเอาชนะ ขืนงี่เง่าเอาแต่ใจมีหวังแห้วรับประทาน..
“ก่อนอื่นพี่ให้ผมดูของ ใช่รุ่นที่ผมต้องการไหม ไม่งั้นอย่าหวังผมจะออกมาหาพี่อีก ถ้าหากพี่หลอกผมมา”
ลดาแทบกัดลิ้นตายเสียตอนนี้ แม้จะได้ยินคำพูดไร้เยื่อใย แต่เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองทำไมถึงได้เคลิ้มใจสั่น
แอบเกรงลึกๆ กลัวเขาจะไม่มาหาเธอเข้าจริงๆ
โชคดีเธอมีของที่หนุ่มหล่ออยากได้ ใช้ลูกน้องคนสนิทพ่อหามาให้ กว่าจะได้ของรอนานเป็นอาทิตย์
ได้มาปุ๊บเธอใช้ต่อรองเขาปั๊บ ขืนให้รอถึงวันจันทร์คงจุกอกตาย ไม่ได้แนบชิดเพียงอาทิตย์เธอแทบลงแดง
“ได้มาสิจ๊ะ พี่จะโกหกเพื่ออะไร ระดับพี่ไม่ใช่ลิงหลอกเจ้า มีแต่ตบนั่นแหละปั่นหัวพี่อยู่เรื่อย เมื่อไหร่จะยอมใจอ่อน”
เธอส่งสายตาหวานปานน้ำผึ้งหยด ถ้าเป็นชายอื่นคงหลงใหลตกเป็นทาสไปแล้ว
“ผมปั่นตรงไหน ที่ผ่านมาพี่ยังกล้าพูดว่าผมไม่ใจอ่อนให้อีกเหรอ เห็นผมยอมมีอะไรกับใครง่ายหรือเปล่า
ถ้าคิดแบบนั้นคิวผมคงไม่มีพักล่ะ หึ!..เฉพาะกลุ่มพี่ก็น่าจะรู้ดี กี่คนที่บุกเข้าชนผม ผมเล่นด้วยหรือเปล่าครับ
พี่เป็นกรณีพิเศษแล้ว..ต้องการอะไรจากผมอีก” เขาไม่ได้พูดเกินจริง ลดาหมดข้อโต้แย้ง บรรดาลูกหลานคนดังกลุ่มเธอ
ต่างชิงดีชิงเด่นอยากได้ตัวผักตบมาควงกันทั้งนั้น
“ตกลง..ไม่ปั่นก็ไม่ปั่น มาสิพี่จะให้ดู” พูดพร้อมกับลุกลงจากตักที่เธอนั่งบดคลึงบางอย่างให้มันกรึ่ม
พองตัวดันแก้มก้นเธอจนอดใจไม่ไหว ขืนลีลาท่ามากเธอเองจะจุกอกเสียก่อน
“ตกลงจะให้..หรือแค่ให้ดู” เธอชะงัก ยิ้มพราวเสน่ห์ขยิบตาขี้เล่น พร้อมกับพูดว่า
“ให้สิคะ! ตบก็ต้องตอบแทนพี่ก่อน ของแบบนี้ใช่หาได้ง่ายที่ไหน รางวัลตอบแทนก็ต้องคุ้มค่า”
ไม่รู้ใครเจ้าเล่ห์ ที่แน่ๆ ทุกประโยคของผักตบ ล้วนผูกมัดไม่ให้เธอบิดพลิ้ว
การให้เธอรับปาก..ก็รู้แล้วผักตบเจ้าเล่ห์ชั้นเชิงเหนือกว่าอย่างเห็นๆ อย่างเขาต้องประเภทยื่นหมูยื่นแมว
“เรื่องนั้นไม่ต้องกังวล หลังจากนี้จนถึงเวลาที่ผมยกให้ พี่จะได้รู้ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหน”
ลดาถึงกับใจสั่น เมื่อได้ฟังน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบริมหู พร้อมกับเรียวลิ้นชื้นแตะชิมใบหูขาวเธอแผ่วเบา
แค่นี้ก็ทำเธอขนลุกเกรียว เผลอหนีบขาเข้าหากันอย่างลืมตัว
“ถ้างั้นดูเลย” กลายเป็นเธอใจร้อน ฉุดแขนผักตบลากเข้าห้องไปดูของที่ว่า เป็นฝ่ายเร่งเขาเสียเอง
“เป็นไง..ถูกใจไหม?” เธอถามด้วยอาการลุ้นระทึก หลังส่งถุงให้ไปกระทั่งผักตบหยิบวัตถุสีบรอน
เงาวับขนาดกระชับมือออกมาดูด้วยสีหน้ายากคาดเดาความรู้สึก ว่าถูกใจหรือไม่..เล่นนิ่งจนดูไม่ออก
ปืนพกสั้น FN Five Seven (เบลเยี่ยม) น้ำหนัก: 0.76 กก. กระสุนที่ใช้: 5.7x28 MM.
บรรจุกระสุนใส่แมกกาซีนได้: 10-20 นัด พร้อมกล่องกระสุนอีก 2 ชุด
“อืม..รุ่นที่ผมอยากได้” ผักตบไม่ตอบว่าถูกใจหรือไม่
เลี่ยงบอกในรูปประโยคอื่นแทน..ทำให้เธอจนหนทางต่อรองอย่างที่คิดเอาไว้
ลดาเปลี่ยนมายิ้มหวานประจบ ทวงสิ่งตอบแทนไม่ให้ดูละโมบนัก
เดิมทีเธอตั้งใจเอาไว้ ว่าจะให้ผักตบมาหาเธอตลอดอาทิตย์
เมื่อดูจากเหตุการณ์ ขืนยื่นเงื่อนไขคงแห้ว ผักตบไม่แสดงท่าทางดีใจกับของที่อยากได้
พอจะให้เธอหยิบมาเป็นข้อต่อรองเลยนี่สิ เธอไม่กล้าเสี่ยงทำให้เขาหงุดหงิด อารมณ์ต่อจากนี้พลอยไม่เป็นอย่างที่ต้องการจะยุ่ง
“ถ้างั้นเราก็..” เธอคล้องแขนรอบคอเขาอีกครั้ง หนนี้ไม่มีการขืนตัวเหมือนทีแรก
กลับเป็นฝ่ายรวบเอวเธอเข้าชิด ก้มศีรษะต่ำตาคมจ้องเข้ามาในลูกตาเธอนิ่งๆ แค่นี้ก็สะกดให้เธอเคลิ้มไปแล้ว
เผยอริมฝีปากอิ่มรอคอยจูบหวานซาบซ่าน ค่อยรับรู้ผ่านปลายลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดดูดต้อนหยอกเอินอย่างมีจังหวะ
รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังบางก็แตะเตียงนุ่มเป็นที่เรียบร้อย จากนั้นบทรักเร่าร้อนสลับอ่อนหวานชวนเสพติดจนยากไถ่ถอน
ก็เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางเสียงกรีดร้องครวญครางของลดา ที่เล็ดลอดออกจากริมฝีปากด้วยความรู้สึกหฤหรรษ
สมกับที่เธอโหยหาอ้อมกอดกลิ่นอายที่กำลังสัมผัสอยู่ ผักตบไม่มีคำว่าทำให้เธอผิดหวังจริงๆ
ตรงข้าม..มันมากมายเต็มอิ่มไปกับรสสวาทที่ได้รับ ทะยานสูงครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบสำลักความสุข
เวลาเพียงชั่วโมงเศษ เธอสุขสมไปถึงสี่ครั้งติดๆ ในขณะเทพบุตรกลับปลดปล่อยเพียงครั้งเดียว...
“อ๊ะ!..อ้าหห์..กรี้ดดด!!..ซี้ดดดด!!..อ่าาาา!!!”.....เสียงครวญครางไร้ยางอายที่กรีดร้องไม่หยุด
หากใครมาเห็นคงอึ้งตาตั้ง คิดไม่ถึงว่านี่หรือคือนางแบบคนดังกำลังมาแรง ดูตอนนี้เหมือนปลากระดี่ดิ้นพล่านไม่เป็นรูปเป็นร่าง
ตัวโยกสั่นคลอนไปกับแรงส่ง นี่แหละตัณหาราคะของมนุษย์ สุดท้ายก็หนีไม่พ้นเรื่องใต้สะดือ
ไม่ว่าจะผู้รากมากดี หรือยากจนก็ไม่ต่างกัน..
ความคิดเห็น