Yaoi @@ โดย Luk {สงครามทะเลทราย..ศึกเทพมหาธาตุ}

ลำดับตอนที่ #2 : Part 1

Part 1...ผักตบ

“แฮกๆๆ!..อร๊ากกกกก!!!!”
 

“ปังๆ!!.ผักตบเป็นอะไรลูก” เสียงเคาะประตูบ้านไหวไปทั้งหลัง
 

“ผมโอเค..ครับ” เสียงทุ้มห้าวตะโกนบอกไป แม่คงตกใจเสียงร้องเขาเป็นแน่ ฝันเหี้ยๆ ฝันซ้ำซาก ‘ฝันร้าย’
 

“ตบเปิดประตูให้แม่ก่อน” ไม่เห็นกับตาคงไม่วางใจ เขาจำต้องลุกคว้าเสื้อยืดคอย้วยมาใส่ลวกๆ
เอามือลูบหน้าสองทีสัมผัสเหงื่อเม็ดโป้ง
 

“เปิดแล้วครับ” พูดพร้อมปลดกลอนประตู แม่จ้องหน้านิ่ง แววตาดูเป็นกังวล กลอกตาสำรวจยกใหญ่
ฝ่ายถูกจ้องฉีกยิ้มกว้าง เผื่อแม่จะสบายใจเสียที
 

“ไม่ต้องมายิ้มแฉ่ง..ไอ้ลูกเวร”
 

“อ้าว!..ให้พรกันแต่เช้าเชียว” ตัวตนแม่เล็ก ยากจะมีใครก็อปปี้ได้
 

“เป็นบ้าอะไร แหกปากลั่นบ้านอย่างกับโดนใครเชือด..ห๊ะ!”
 

“คึคึ! ไม่มีใครเชือดผมหรอก..ผีอำต่างหาก” ทะเล้นใส่หน้าตาย
 

“ไม่ตลก..พักหลังเป็นบ่อยไปไหม บางคืนนอนครางฮือๆ ฝันร้ายอีกล่ะสิ” ผู้หญิงปากร้ายใจดี
ใครต่างดูถูกเธอเป็นโสเภณี สำหรับผักตบ..ไม่มีใครจิตใจประเสริฐ งามเลิศเท่าแม่เล็กของเขาแล้ว
 

“ครับ” ใบหน้าคมสวมบทสลดได้น่าชมยิ่ง..ยอมรับเสียงอ่อย
 

“นั่งลงเล่าให้ฟังซิ..ฝันอะไร” ข้อมือหนาถูกคว้าดึง จำต้องยอมเดินตามมานั่งลงบนฟูก
ซึ่งใช้ปูนอนกับพื้นภายในห้องแคบๆ
 

ดีแค่ไหนมีที่ซุกหัวนอน บ้านไม้ซอมซ่อหลังนี้จำความได้เขาอยู่กับแม่เพียงลำพัง แม่ยึดอาชีพโสเภณีอย่างที่โดนนินทา
กระทั่งเลิกทำเพราะสังขารไม่อำนวยโรยราไปตามวัย ปลดระวางหันมารับจ้างนวดแผนโบราณ  รายได้บวกเงินเก่าเก็บ
ทำให้พอมีพอกินถูไถอยู่ได้ไปวันๆ
 

“ฝันเรื่องเดิม..อย่างที่ผมเคยเล่าให้ฟัง ไม่รู้ยุคไหนกองทัพสองฝ่ายสู้รบกันบ้าคลั่ง ที่น่ากลัวคือสาวสวยรุ่นเดียวกับผม
เธอสามารถใช้ไฟเผาทำลายศัตรู เหมือนผมจะรู้จัก แต่ดันนึกไม่ออกเคยเจอเธอที่ไหนนี่สิ” คนเดียวในโลกที่เขาไว้ใจ
คงเป็นผู้หญิงคนนี้ เขาสัมผัสได้ว่ารักห่วงใยกัน  เป็นรักบริสุทธิ์ของแม่ที่มีให้ลูก ทั้งที่เขาไม่ใช่สายเลือดในอกของแม่
 

“นับวันฝันของแกชักลามปามไปกันใหญ่ ฝันซ้ำซากตั้งแต่หกขวบ จนอายุ 19 ยังไม่หายอีก แม่ไม่กล้ายืนยันความฝัน
เกี่ยวข้องอะไรกับชะตาชีวิตตบหรือเปล่า ตามที่เคยเล่าว่าแม่เจอเราในกอผักตบ บอกใครกลับไม่มีใครเชื่อหาว่าแม่กุเรื่อง
เอาลูกตัวเองซึ่งท้องไม่มีพ่อมาแอบอ้าง พวกระยำไร้สมองสิ้นดี ไม่ยักสังเกตท้องกูป่องตอนไหน จะว่าไปแม่กับพวกเขา
ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันหรอก คงคิดว่าแม่ท้องแล้วแอบเก็บตัวล่ะมั้ง อาชีพเก่าแม่เหมือนคนปกติที่ไหน พวกเขาหลับแม่ตื่น
พวกเขาตื่นแม่นอน สวนทางกันแบบนี้ไม่ผิดที่จะเข้าใจว่าแม่แอบท้อง เห่อๆ สุดท้ายเราก็เป็นแม่ลูกกัน
                หลักฐานบ่งบอกว่าตบเป็นใครมาจากไหนไม่มีสักอย่าง ยกเว้นห่อผ้าดิ้นทอง อ้อ!..ปานไฟตรงราวนมซ้าย
ดูแล้วไม่น่าเกิดจากการทำขึ้นมา เห็นติดตัวแกมาตั้งแต่เกิด ถ้าทำขึ้นต้องมีรอยแผลเป็น นี่กลับกลืนเนื้อผิวเป็นเนื้อเดียวกัน
ถ้าจะมีสิ่งใดเชื่อมโยงคงมีเพียงสิ่งนี้ นอกนั้นไม่เห็นอะไร” แม่เล็กย้ำกับสิ่งที่เคยเล่าให้ลูกชายฟัง
 

“ช่างเถอะครับก็แค่ฝันร้ายทั่วไป ว่าแต่วันนี้แม่ออกนวดหรือเปล่า” ผักตบเปลี่ยนเรื่อง
คุยเรื่องนี้เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร บางครั้งเขาแอบเข้าข้างตัวเองเป็นลูกมหาเศรษฐี โดนขโมยเอามาจากคฤหาสน์ร้อยล้าน
บังเอิญจับพลัดจับผลูหลงอยู่ในกอผักตบ แม่ผ่านมาเจอเข้าจึงเก็บมาเลี้ยง รอพ่อแม่แท้จริงสืบเสาะตามหา
เผื่อจำได้ว่าเขามีปานไฟที่อกซ้าย ใช้เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญ เมื่อนั้นพวกเขาสองแม่ลูกคงสุขสบายเสียที
 

“นัดลูกค้าไว้สิบโมง กะว่าสักพักจะไปแล้ว ยังมีต่ออีกสองรายคงราวทุ่มกว่าได้กลับเข้าบ้าน ตบมีเรียนกี่โมง”
เห็นแม่ทำงานงกๆ เขารู้สึกสงสารจับใจ แม่เล็กลำบากมามากไม่เคยสบาย ต้องรับภาระเลี้ยงดูเขาอีก
รู้สึกรักแม่จนอดที่จะรวบตัวมากอดเต็มรักไม่ได้
 

“อะไรของแกไอ้ลูกคนนี้ ตัวอย่างยักษ์กระดูกกระเดี้ยวฉันหักหมด ไม่ต้องทำมาหาแดกพอดี..คิกคิก!”
ปากบ่นแต่สีหน้ากลับระรื่นหัวเราะร่า ผักตบมักแสดงความรักโดยการกอดแม่ ยามเห็นแม่เหนื่อยมาเขามักกอดให้กำลังใจเสมอ
กระทั่งตัวโตเป็นตึก..กลับไม่นึกอายที่จะกอดแม่เช่นเคย
 

เขามีรูปร่างสูง 185 น้ำหนัก 88 กก. ผิวขาวหน้าเข้มดูเป็นที่สนใจสายตาทุกเพศทุกวัย
แต่ไม่เคยลำพองผยองรูปร่างหน้าตา ออกจะปิดกั้นความรู้สึกเสียด้วยซ้ำ เรื่องสานสัมพันธ์คบหาแฟนตัดทิ้งไปได้
คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะนึกถึง
 

เพราะปัญหาเกี่ยวกับร่างกายตัวเอง ดันมีเลือดไหลออกตูดตอนอายุได้ 13 มีมาเป็นประจำทุกเดือน
เดิมทีเข้าใจว่าเป็นริดสีดวงทวาร แต่มันผิดปกติตรงที่ออกเยอะนี่สิ ล่อเอา 3-4 วันติด ชักไม่แน่ใจยอมปรึกษาเล่าให้แม่ฟัง
ไม่ปิดบัง แม่รีบพาไปตรวจเสียค่าใช้จ่ายไม่น้อย ‘เขามีมดลูก’ 
 

โอ้! แทบช็อกหมดสติ แม่ก็ช็อกตาตั้ง ถึงขั้นขอให้หมอตรวจอย่างละเอียดอีกครั้ง ผลยังคงเช่นเดิม
เลือดที่ไหลออกตูดมันคือประจำเดือน..เหมือนของผู้หญิงระยะไข่ตก เรื่องนี้เขากับแม่ต่างเก็บเป็นความลับ
แม่ยังขู่หมอแกมบังคับ ไม่ให้แพร่งพรายเป็นอันขาด หากมีเล็ดลอดออกไปจะฟ้องเรียกค่าเสียหาย
เล่นงานหมอล้มละลายไปเลยทีเดียว แม่แค่ต้องการขู่ หมอดันกลัวหัวหด เรื่องของเขาจึงถูกเก็บเป็นความลับมาโดยตลอด
 

ต่อให้มีคนรู้ก็คงยากจะเชื่อเป็นเรื่องจริง รูปร่างเขาสูงใหญ่ขนาดนี้ ขนหน้าแข้งที่แขนที่ขามีมาพรึ่บพรับ
ลูกกระเดือกเท่านิ้วโป้งเสียงห้าวแหบ มีอะไรชวนเชื่อว่าเขาดันมีมดลูกอยู่ในร่างกาย แถมเมนส์มาทุกเดือนตรงเวลาอีกต่างหาก
 

ต้องอาศัยผ้าอนามัยที่แม่คอยซื้อให้ ใส่ป้องกันเลอะเทอะอย่างกับพวกผู้หญิง นึกแล้วขำทั้งน้ำตา
เป็นแบบนี้ยังกล้าคบใครจริงจังได้อีก ปมชีวิตทำให้ต้องปิดกั้นตัวเอง ไม่อยากวุ่นวายมากความ
ยามอยู่นอกบ้านจึงต้องวางตัวนิ่ง ให้ดูเป็นคนบุคลิกคาดเดายาก แม่มักย้ำเขาเสมอ
 

“ผักตบโลกนี้ไว้ใจใครไม่ได้ อย่าเห็นคนยิ้มแย้มพูดจาดีจิตใจงามมีเมตตาดุจโพธิสัตว์ พวกนี้ล้วนตัวดีมือถือสาก
ปากถือศีล ทำลายชีวิตผู้คนมานักต่อนัก สิ่งที่ช่วยให้เราเอาตัวรอด..คือตัวเราเอง จำที่แม่สอนให้ขึ้นใจ”
เขานำเอาคำสอนของแม่คอยย้ำเตือนสติ สังคมที่เขาคลุกคลีกลายเป็นแหล่งสั่งสมประสบการณ์กร้านโลก
ฝึกให้รู้เท่าทันเหลี่ยมคนในสังคม
 

วันหยุดถ้าไม่ได้ไปโรงเรียน เขามักติดสอยห้อยตามแม่ไปทำงาน ไม่ต้องเดาให้ยุ่งยาก แม่ทำงานในซ่อง
มีทั้งบ่อนการพนันสถานที่อโคจรแหล่งอบายมุขคาวโลกีย์ เขาสัมผัสตั้งแต่อายุแค่ 7 ขวบ ได้ค่าจ้างเล็กน้อยจากการวิ่งซื้อบุหรี่
ถุงยาง จิปาถะแล้วแต่ใครเรียกใช้ หารายได้ตั้งแต่เด็ก
 

แม่ไม่ห้าม แต่จะสอนให้รู้สิ่งไหนควรข้องแวะควรหนีห่าง ยาเสพติดเขาเห็นจนชินตา รู้ว่าสิ่งนี้ไม่สมควรเกลือกกลั้ว
จึงไม่คิดสูบบุหรี่ ใช่สูบไม่เป็นแค่ไม่คิดจะสูบ เหล้ายาอย่าหวังมอมซะให้ยาก บอกคำเดียวชั่วโมงบินมันคนละชั้นกันแล้ว
 

เขาใช้ชีวิตอยู่กับสังคมที่คนส่วนใหญ่รังเกียจ ซ่อง สลัม บ่อนพนัน ล้วนเป็นเพราะแม่ทิ้งให้อยู่กับใครไม่ได้
พอเอาไปฝากเลี้ยงก็มีแต่โดนแกล้งโดนถ้อยคำถากถางดูถูกค่อนแคะสารพัด..หาว่าเป็นลูกกะหรี่ไม่มีพ่อบ้าง
เป็นกาฝากตัวเสนียดกาลกิณี ล้วนรุนแรงเกินจะฟังได้
 

พอแม่กลับจากทำงานเห็นเขาร้องไห้ตาแดง น้ำมูกป้ายเลอะแก้มก็เค้นถามสาเหตุ ถามมาบอกหมดไม่คิดจะปิดบัง
แม่โกรธมากอาละวาดรายตัวทั้งหัวแดงหัวหงอกล่อเอาหน้าหงายทุกราย สุดท้ายไม่มีใครอยากรับเลี้ยงเขาพากันแบ๊ะปากใส่
แม่ตัดปัญหาลากเขาไปทำงานด้วยเสียเลย
 

ดีอย่างนายจ้างไม่เรื่องมาก แค่เวลางานไม่มาคอยดูแลลูกก็พอ เขาจึงกลายเป็นเด็กวิ่งซื้อของแลกเงินเล็กน้อย
พอเก็บไปซื้อขนมที่โรงเรียน ใช้ชีวิตเรื่อยมาจนเริ่มโตหางานพิเศษทำ ค่อยผันตัวเองมาทำงานควบคู่กับเรียนไปพร้อมกัน
ปัจจุบันเขาเรียนอยู่มหา’ลัยปีสอง คณะวิทยาศาสตร์ สถาบันมีชื่อของรัฐแห่งหนึ่ง
 

“ผมไปเรียนนะ..หวัดดีครับแม่” เข้าไปกอดอย่างเคย หลังอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เตรียมออกจากบ้านไปเรียนตามปกติ
 

“ดูแลตัวเองให้ดี ตั้งใจเรียนเข้าล่ะ” แม่มักกำชับเช่นนี้ประจำ
 

“ครับ..” แม่ยิ้มให้ทุกครั้งเมื่อเขารับคำ ผักตบเข้าใจดีทำไมแม่ถึงเน้นปลูกฝังให้เขาเป็นคนสู้คน
เพราะชีวิตแม่เจอคนเอาเปรียบรังแกตลอด เพาะบ่มนิสัยให้เข้มแข็งหันหน้าเข้าชน แม่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสียรู้
ด้วยการเป็นฝ่ายยอมมามาก การยอมคนใช่จบเรื่องทุกอย่างได้ แม่จึงเปลี่ยนความคิดยอมหักไม่ยอมงอ
เพียงแต่แม่มักสู้อย่างโผงผาง ซึ่งหน้าไม่มีเล่ห์มุมช่อนเหลี่ยมเลยแม้แต่น้อย ผิดกับเขาโดยสิ้นเชิง เหลี่ยมจัดคือ  ‘ผักตบ’
 

“พี่ตบครับ บ่ายนี้ว่างไหม” นั่งไม่ทันไร ลูกค้าขาประจำบุกประชิดตัวทันที แต่เป็นเรื่องดีที่เขาแอบยิ้มอยู่ในใจ
 

“เกรย์มีอะไรครับ” เลิกคิ้วเล็กน้อย รอฟังคำตอบ เหยื่อที่ไม่ต้องลงทุนวางกับดักล่อ..ก็เดินเข้ามาติดบ่วงเขาเอง
 

“คือ..เกรย์อยากชวนพี่ตบไปหาอะไรทาน” ท่าทางเขินอายจนหน้าขาวขึ้นสี เขาพอจะเดาความต้องการอีกฝ่ายออก
 

“ทานข้าวอย่างเดียว..หืม” ใช้น้ำเสียงเรียบลื่น วางท่าสบายๆ
 

“กะ..เกือบอาทิตย์แล้วนะครับ พี่ตบไม่มีเวลาให้เกรย์ ยังไงวันนี้..” สุดท้ายก็เผยความต้องการจนได้
แม้สายตาคนทั่วไปมองเกรย์ใสซื่อ เขารู้จักเกรย์ดีไม่ได้ใสอย่างที่เห็น ออกจะร้อนแรงเจนโลกเสียด้วยซ้ำ
ที่ยอมลงทุนเข้ามาตีสนิทเพราะต้องการร่างกายเขาต่างหาก ทุกอย่างย่อมมีสิ่งแลกเปลี่ยน
เขาสามารถสนองในสิ่งที่เกรย์ต้องการให้ได้ ก็ต้องยอมจ่ายในราคาที่สูงพอสมควร ใครจะมองว่าเขาไร้ศักดิ์ศรีไม่เคยสนใจ
คนเหล่านั้นไม่ได้มาจุนเจือยามที่เขาลำบาก ตอนไม่มีจะกินเสียหน่อย..
 

“พี่เคยบอกเกรย์ไปแล้ว พี่ต้องทำงานพิเศษ วันนี้พี่มีเวลาให้เกรย์ 2 ชั่วโมง ตกลงไหม”  
ความจริงช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาไม่สะดวก เป็นช่วงรอบเดือนมาต่างหาก จึงไม่สามารถมอบความสุขให้ใครได้
 

“เกรย์บอกไม่ต้องทำงาน พี่มาอยู่คอนโดให้เกรย์ดูแลก็พอ พี่ตบต้องการเงินเดือนเท่าไหร่ เกรย์ให้ได้”
ผักตบแค่ยิ้มมุมปากไม่ตอบรับ กิริยาที่เขาทำกลับสะดุดตา ดูเท่มีเสน่ห์เกินห้ามใจ นี่คือเหตุผลที่หนุ่มหน้าขาวกระเป๋าหนา
ดีกรีลูกชายนักธุรกิจร้อยล้านหลงใหลได้ปลื้ม ถึงกับยอมลงทุนออกปากรับเลี้ยงแทบไม่เสียเวลาคิด
เขาต้องการเงินปัญหาตรงไม่สะดวกมากกว่า โดยเฉพาะช่วงรอบเดือนมาให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด
อีกอย่างเขาไม่ต้องการทิ้งแม่เล็กให้อยู่เพียงลำพัง เรื่องนี้สำคัญที่สุด เขามีแม่เป็นญาติเพียงคนเดียวที่รักผูกพันมาก
คือเหตุผลที่ไม่เคยรับปากใคร..
 

“พี่ว่าเราคุยเรื่องนี้เข้าใจเสียอีก ถ้าเกรย์ยืนกรานให้พี่ทำในเรื่องที่ไม่สะดวกใจ พี่กับเกรย์คงต้องยุติ”
คำตอบที่เอ่ยจากปากได้รูป สีหน้าแววตาไม่บ่งบอกอารมณ์ให้คาดเดา เล่นเอาคนฟังถึงกับหน้าซีดใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม
บทหนุ่มหล่อสุดฮอตจะเล่นตัวก็น่ากลัวอย่างที่เห็น
 

“ครับๆ..เกรย์เข้าใจแล้วจะไม่เซ้าซี้พี่อีก บ่ายสองพี่รอเกรย์ที่นี่น๊า เราไปหาของอร่อยทานกัน
พี่อยากได้อะไรเกรย์ตามใจทุกอย่าง ขออย่างเดียวให้เวลาเกรย์บ้างนะครับ” หน้าคมเข้มพยักรับ
รอยยิ้มดีใจประดับบนหน้าขาวใสของลูกคนมีอันจะกินทันที ก่อนทิ้งหางตาให้ ค่อยลุกเดินหันหลังออกไปจากโต๊ะ
หลังได้คำตอบสมใจตามความประสงค์
 

“ไงไอ้ตบ..กูเห็นหลังน้องเกรย์ไวๆ ล็อกตัวมึงอีกแล้วสิ” โต้งเพื่อนร่วมคณะฯ
เดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมทักทายหนุ่มหล่อเลือกได้
 

“อืม” รับคำสั้นๆ ถึงแม้โต้งจะเป็นเพื่อนที่พูดคุยสนิทที่สุด แต่ก็ใช่เป็นคนไว้ใจได้
เรียกได้ว่าเขาแทบไม่มีเพื่อนสนิทที่ไว้ใจสักคน คบได้ผิวเผินไม่ลึกซึ้ง เท่าที่เขามีประสบการณ์
คนที่เข้ามาตีสนิทมักพิศมัยในรูปร่างหน้าตาหวังแค่ร่างกายเขาสนองตัณหา ส่วนคนที่ไม่หวังก็มักอยากได้ข่าวไปเม้าท์มอย
ยอมรับไม่มีใครไม่รู้กำพืดของเขาว่ามีแม่เป็น ‘โสเภณี’
ส่วนเขาก็มีอาชีพไม่ต่างเท่าไหร่ กลับกันแค่ว่า..เขาเลือกจะขายให้ใครมากกว่า
 

“มึงนี่เสน่ห์แรงฉิบ มีแต่คนดังป้อทั้งหญิงทั้งชาย ถามจริงตกลงมึงไม่คิดจะคบใครจริงจัง
กูถามเพราะห่วงภาพพจน์มึงนะเพื่อน มีแต่คนเก็บเอาไปพูดสนุกปาก ผักตบสุดหล่อวิทยาศาสตร์ปีสอง แค่มีเงินก็ได้กินตับ”
นี่คือเหตุผลที่เขาไม่เคยให้โต้งล้ำเส้น ใช่มีตังค์แล้วได้กินตับเขาเสียหน่อย แต่ข่าวมักใส่สีตีไข่ให้ดูเกินจริง
ข่าวฉาวของเขามีมาตั้งแต่มัธยม ไม่ใช่เพิ่งเริ่มขึ้นที่นี่ ที่มาดังช่วงนี้เพราะพวกโรงเรียนเก่าดันติดที่นี่ไม่น้อย
เรื่องของเขาจึงเป็นกระแสเริ่มต้นตั้งแต่วันรับน้อง
 

“อยากพูดเชิญพวกมันพูดไป..” ยักไหล่เห็นเป็นเรื่องไร้สาระ
 

“เพราะมึงเป็นแบบนี้คนถึงหมั่นไส้ ไม่สนฟ้าฟันพวกกระเป๋าหนักควงได้ไม่ซ้ำหน้า ไอ้พวกที่แห้วแดกเลยหมายหัว”
ทำไมจะไม่รู้ตัวว่าโดนคนเกลียดแค่ไหน ส่วนใหญ่ก็พวกขี้อิจฉา เพราะไม่มีปัญญาจีบคนที่เข้าหาเขา
จึงพลอยหาเรื่องอยู่เนืองๆ แอบกัดลับหลัง จนข่าวฉาวเขาดังเป็นพลุแตก
 

“ขอบใจที่ห่วง กูไม่ใส่ใจหมาเห่าใบตองแห้ง กูอยู่ของกูดีๆ ไม่ได้วุ่นวายใคร พวกที่เข้ามาล้วนเป็นฝ่ายวิ่งชนกูเอง
ไม่ได้ไปหลอกใครนี่หว่า” โต้งเถียงไม่ออกเพราะมันคือเรื่องจริง แต่ก็อดหมั่นไส้เพื่อนรูปหล่อ
ที่ไม่ต้องทอดสะพานขายขนมจีบ กลับมีแต่คนพร้อมจะวิ่งเข้าใส่
 

มีรูปเป็นทรัพย์บุคลิกดูน่าค้นหา ล่อตาล่อใจนักล่ากินตับให้ลงทุนลงแรงเป็นที่สุด..บทสนทนายุติเท่านั้น
เมื่อได้เวลาขึ้นเรียน สองหนุ่มจึงพากันเดินขึ้นตึกโดยไม่ทันเฉลียวใจ ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองตามแผ่นหลังกว้างของหนุ่มร่างสูง..
ด้วยอาการเคียดแค้นหมายหัว..
 

“อ๊ะ!..อึก..อ้าห์..พี่ตบ..เจ็บ..เบาๆ..อืออๆๆ” เสียงครางพร่าของคนที่จมอยู่ในอารมณ์ตัณหา แม้ปากจะบอกให้เบา
แต่แขนเรียวกลับตวัดกอดยึดไหล่กว้างไว้แน่น  ยิ่งส่งแรงอัดหนักหน่วงเท่าไหร่ อีกคนก็กรีดร้องเท่าตัว แต่ร่างกายกลับตอบสนองร่อนสะโพกเด้งรับ โอบรัดเขาไว้ไม่ให้ผละห่าง
 

ตัด NC
 

“พี่ตบอยากได้กล้อง Samsung NX300Samsung NX300Samsung NX300samsung nx300 มากหรือครับ” หลังเสร็จกามกิจ
หนุ่มหุ่นเพรียวหน้าขาวซึ่งอิงแอบซบอกแกร่ง ถามสิ่งที่เขาดันรู้มา แน่นอน..ถ้าเจ้าของเรื่องไม่เจตนาให้อีกฝ่ายรู้มีหรือจะรู้ได้
แค่โบว์ชัวร์ที่เขาตั้งใจเปิดเผยให้เห็นว่าสนใจอยากได้กล้องราคาเลขหกหลัก..ก็เข้าแผน
 

“ครับ..คงได้แต่อยากอ่ะนะ” ผักตบทอดเสียงเนือย บ่งบอกโอกาสที่จะได้ครอบครองของตัวเอง
 

“ทำไมทำเสียงแบบนี้ ทำอย่างกับของล้ำค่า มันจะซักเท่าไหร่กัน”
เกรย์ชะโงกหน้าจ้องสบตาคม..ซึ่งดูมีเสน่ห์ชวนหลงไหลยิ่งนัก
 

“ก็มันจริง..สำหรับเกรย์อาจดูจิ๊บจ๊อย แต่พี่ไม่ใช่” สีหน้าไม่ถึงกับสลดหดหู่แต่ก็ดูไม่ดีนัก
แค่นี้ก็ทำให้หนุ่มหน้าขาวรู้สึกเห็นใจเหลือคณา
 

“แหม..พี่ตบก็ช่างประชดเนอะ เอาอย่างนี้ วันนี้ค้างกับเกรย์ พรุ่งนี้เราไปถอยมากันเลย เกรย์ซื้อให้”
ผักตบชักสีหน้าเคร่งทันที ภายในใจไม่มีใครคาดเดาออก ว่าเขากำลังแอบยิ้มเมื่อฟังข้อเสนอจากอีกฝ่าย
 

“เกรย์รู้ใช่ไหมพี่ไม่ค้างกับใคร พี่ทิ้งแม่อยู่คนเดียวไม่ได้ ถ้าอยากซื้อให้พี่แต่มีเงื่อนไข..ไม่ต้องก็ได้ครับ”
เรื่องค้างคืนเป็นเงื่อนไขส่วนตัวที่เขาตั้งมั่นกับตนเอง ไม่เคยค้างกับคู่นอนคนไหนไม่ว่าใครทั้งนั้น ตราบใดที่ยังหาคนไว้ใจ
ที่เขาพอจะฝากชีวิตให้ได้ เขาจะไม่ค้างคืนด้วยเด็ดขาด ว่ากันว่าคนเรามีช่วงอ่อนแอที่สุด คือช่วงเวลาหลับ..?
 

“เฮ้อ!..สุดท้ายเกรย์ก็ไม่สามารถขอพี่ค้าง” หนุ่มเกรย์ถอนหายใจ สีหน้าผิดหวังฉายชัด
แค่ต้องการเรียกร้องความเห็นใจ ทำไมผักตบจะดูไม่ออกรู้ไม่ทันกับจริตมารยาพื้นฐานเหล่านี้
 

“พบกันครึ่งทาง พรุ่งนี้พี่มีเวลาให้เกรย์ครึ่งวันเช้า พี่มีเรียนบ่าย” เพียงเท่านี้ ก็สามารถเรียกรอยยิ้มกว้าง
ของหนุ่มหน้าขาว ไม่สนว่าตัวเองมีเรียนช่วงเช้า มาดหมายโดดเรียนแทบไม่เสียเวลาคิด การใช้เวลากับหนุ่มหล่อระดับผักตบ
เจ้าของข่าวฉาวแต่เรทติ้งวงการคนดังในมหา’ลัย พากันสนใจพุ่งเป้าแข่งกันลงทุนสยบ..น่าสนยิ่งกว่าเดือนมหา’ลัยเสียอีก
 

ว่ากันว่า..ถ้าผักตบยอมประกวดเดือนมหา’ลัย ตำแหน่งนี้คงไม่มีใครชนะ เจ้าตัวดันปฏิเสธเสียงแข็ง
ไม่มีรุ่นพี่คนไหนสามารถบังคับเขาด้วย เขาจึงเป็นเพียงคนเดียว ที่มีทั้งคนชื่นชมและหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน
 

เพราะเป็นคนมีจุดยืนนิสัยเข้าถึงยาก..ซ้ำคาดเดาความคิดไม่ออก ถึงแม้มีฐานะเข้าขั้นลำบาก
กลับไม่อาจบดบังรัศมีเจิดจ้าไปได้ ผักตบจึงกลายเป็นหนุ่มหล่อผู้มีฐานะด้อย..ที่โดดเด่นมากที่สุดอยู่ในขณะนี้.