คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 5
“พรุ่งนี้ 11 โมง ไปรับไอ้โต๋กับตะเกียงที่สนามบิน”
“เฮ้ย! ไหนบอกอีกสองวัน มากะทันหัน” ตกใจปนดีใจเปลี่ยนแปลงยิ่งกว่าอากาศอีกวุ้ย!
“มันมีเวลาไม่มาก อยู่ได้แค่ 2 วันต้องไปสวีเดนต่อ งานด่วนเลยเลื่อนมาก่อนกำหนด
เพิ่งวางหูกู ให้บอกมึงด้วย” อ้าว! แผนที่นัดพวกไอ้วิน ไอ้ต้าร์ไว้พังยับ พวกมันจะเปลี่ยนวันได้หรือวะ!
“เป็นอะไร มึงไม่ดีใจที่มันมาเร็ว” ไอ้รันสงสัย เห็นผมเงียบไปเฉยๆ ห่า..กูกำลังใช้สมอง
“เปล่า..มึงมีอะไรอีกไหม หรือมาบอกเรื่องไอ้โต๋กับตะเกียงเท่านั้น” เบนความสนใจมันออกไปก่อน
“ทำไม ไม่มีเรื่องนี้กูมาไม่ได้งั้น มีอะไรปกปิด” แหนะ! ไอ้เหี้ยปกปิดพ่องมึง
เขาเรียกเซอร์ไพรส์..เปิดเผยแล้วมันจะตื่นเต้นได้ไงวะ!
“ไม่มี๊!!!..” เสียงสูงเลยกู
“ท่าทางมึงน่าเชื่อมาก..พรต บอกกูมาดีดี” ดันเค้นอีก..ฟราย
“จี้กูแบบนี้..มึงบีบคอกูเลยเหอะ” ซักไซ้อยู่ได้
“ท่าทางมึงมีพิรุธ”
“หรี่ตาจ้องกูไม..เอาให้ทะลุเลยไหม? พิรุธเหี้ยไร มึงดิหนุ่มน้อยหน้าหวาน
ผลุบเข้าออกห้องทำงานบ่อยเกินไปแล้ว” ส่องเจอ..ไอ้น้องพลัสผลุบเข้าผลุบออกยังกับเดินสวนสนาม..
“อย่าบอก..แอบหึงกูกับเด็กพลัส”
“รัน..กูแค่รักษาสิทธิ์ ในเมื่อมึงเป็นแฟนกู ไม่ให้ยุ่งกับใครเกินหน้าที่
อย่าให้ใครวุ่นวายเกินงาม สรุปกูหึงหวงพอใจยัง สิทธิ์นี้กูได้มาโดยชอบ มีอะไรค้านกูไหม?”
สะใจมันอึ้งไปเลย นานทีจะเห็นไอ้รันเหวอ คึคึ!
“มึงได้สิทธิ์นั้น กูไม่ได้ข้องแวะใครเกินหน้าที่ ส่วนใครอยากยุ่งกูหรือไม่ช่างเขา
จำไว้กูไม่ใช่คนมักง่าย สบายใจได้รั่ว กูไม่นอกใจมึงน่า อย่าลืมบอกตัวเองด้วยล่ะ
หัดระวังตัวไว้ เพราะกูมีสิทธิ์หึงหวงมึงเช่นกัน” ไอ้หย๋า! ทำหน้านิ่งน้ำเสียงจริงจัง จิ๊! แดกกูไม่ลงหรอก
“เสียใจว่ะ! กูไม่มีพฤติกรรมล่อแหลมอย่างมึง วันนี้ 4 รอบ เด็กพลัสผลุบเข้าออกห้องมึง”
มันหรี่ตาจ้องใหญ่ ทึ่งที่กูรู้ความเคลื่อนไหวอ่ะดิ
“มึงติดกล้องห้องกูหรือ..พรต” ตายห่า! ไอ้เชี้ยฉลาดเป็นกรด ขืนให้มันจับได้ซวยบรรลัย
“ติดเหี้ยไร..กูมีสปายเหอะ ผิดด้วย..ที่กูอยากรู้ความเคลื่อนไหวมึง”
ไหลให้เนียน มันจ้องเหมือนจับผิด แต่วรพรตไม่หวั่น..ขืนหลบตามีพิรุธแน่
“หึ! สมศรีคือสปายมึง ตกลงเลขากูไปเป็นสายให้มึงตั้งแต่เมื่อไหร่”
คิดไปด้ายยยย!!! สิงห์รันกุนซือเทพ คึคึ..
“เลขามึงไม่ใช่พนักงานเหรอวะ พนักงานที่นี่ลูกน้องกูหมด” สมอ้างไปก่อน สมศรีไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย
“ยอมรับสินะ ถ้างั้นกูคงต้องย้ายเขาไปแผนกอื่น เสียดายฝีมือคิดว่าได้เลขารู้ใจแล้วเสียอีก
ทำเกินหน้าที่ เก็บเอาไว้ไม่ได้” สัด! มันเอาจริง
“เห้ย! ย้ายทำไม ไม่ใช่สมศรีที่กูให้สอดแนมหรอกน่า เลขามึงคงยอมให้กูหลอกคายความลับหรอก
แม่ง! หาเรื่องเดือดร้อนอีก มึงจะโดนเอกสารทับหัวตายอีกรอบ กว่าจะได้เลขาลงตัว..อย่างกับงมเข็มในน้ำโขง”
“น้ำโขงพ่องมึงดิ..พูดยังผิด” มันตอกหน้าหงาย
“มึงจะบอกงมเข็มในมหาสมุทรใช่ป่ะ น้ำโขงเอาให้รอดก่อนเหอะ
ควาย! น้ำโขงยังยากเหลือแสนกระแดะยกมหาสมุทร กูไม่โง่หรอก”
“อย่าเสือกเปลี่ยนสำนวนซี้ซั้วพรต รั่วไม่เข้าเรื่อง” สอนกูอีก
“เปลี่ยนตรงไหน กูพูดอย่างใจคิด เอาเป็นว่าไม่ใช่สมศรี มึงเค้นคอเขาก็ไม่รู้ตัวหรอก
กูไม่บอกว่าเป็นใคร มีไว้หากไม่ชอบมาพากล ได้รู้ความเคลื่อนไหวใครหวังผลประโยชน์จากมึงบ้าง
ไม่ได้หึงหน้ามืดตามัวน่า เข้าใจกูเปล่า” เอาน้ำเย็นเข้าลูบ ไอ้นี่บทจะร้อนน่ากลัวใช่ย่อย ทำกูเสียว
“กูไม่ใช่เด็กพรต มึงต่างหากที่ต้องระวัง” โยนกูอีก
“ระวังเหี้ยไร ไม่มีใครหาผลประโยชน์จากกูสำเร็จ สบายใจเลยมึง”
รับปากอย่างมาดมั่น ใครหน้าไหนกล้าล้วงคอเหยี่ยวกูวะ!
“อย่าให้รู้ ใครสอดแนมกูมารายงานมึง” คาดโทษไว้อีก
“มึงยังไม่บอกกูเลย เด็กพลัสวิ่งวุ่นห้องมึงทำไม
ตั้งแต่พรีเซ้นท์งานในที่ประชุมเด็กนั้นทำตัวติดมึงแจ กูดูไม่ผิดสายตาอ่อยขนาดนั้น
คงไม่ใช่แค่เรื่องงานอย่างเดียว” ไม่ได้พูดเกินจริง เด็กอมมือยังดูออก มองไอ้ห่ารันตาเยิ้มเคลิ้มไปแล้ว
“ใครคิดยังไงไม่ใช่เรื่องสำคัญ ถามกูสิคิดแบบเดียวกันไหม
เราห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้พรต มึงเองคุณแขทอดสะพานวาดวิมานเป็นเรื่องราว
คุณหญิงเพ็ญจันทร์ถึงกับใส่พานถึงที่ กูไม่เคยบ่นสักคำ” เงอะ! เล่นเอาอึ้ง
“ทำย้อนสัด! ตรงไหนกูเล่นด้วยวะ ไม่เคยเปิดช่องหรือให้ความหวังสักครั้ง..ห่า” เรื่องจริงวุ้ย!
“ก็ดี..กูไม่เคยยกมาเป็นประเด็นกับมึง เมื่อไหร่มึงเล่นด้วยหรือแอบมีท่าทีตอบ
ถึงตอนนั้นกูไม่ถกธรรมดา..จัดหนัก!..รู้ไว้ด้วย” ขู่อีกแล้ว
“ครวย! ปัดให้กูอยู่ได้ เฉไฉไม่ตอบข้อสงสัยกูนะมึง
บอกกูมา..เด็กนั่นมีธุระอะไรกับมึงนักหนา” เข้าเรื่องเสียที
“เรื่องสินค้าที่กำลังผลิต เขามารายงาน มึงให้กูดูไม่ใช่
ไม่ให้รายงานกูมึงจะให้เขาดิวกับใคร” เถียงไม่ออก เรื่องจริง..แต่แม่งก็รายงานถี่ยิบ
“เนียนมาก..กูดูเองดีกว่า” คึคึ! แบ่งเบาภาระมัน..ด้วยความหวังดี
“สายไปแล้ว งานเดินกว่า 70% ดูเหี้ยไรตอนนี้ เดินทางอาทิตย์หน้าเสือกอยากเอาไปดู
ปัญหาต้นน้ำมึงรู้ไม่ลึก ขืนดิวแล้วงานไม่ไหลลื่นล่ะก็ จะพังเอาง่ายๆ
ตัดเรื่องกูออกจากหัวรั่วๆ มึงซะ ตราบใดกูเป็นผัวมึง ไม่มีนอกใจไปเป็นผัวใครเด็ดขาด..พรต!”
โว๊ะ! เน้นซะตูดกูขมิบ ฉิบหาย!..ยอมเป็นเมียเฉพาะมึงหรอก..ย้ำอยู่ได้ระยำจริงเว้ย!
“เออ! กูจำขึ้นใจ สำคัญไม่เป็นผัวใคร อย่าเสือกไปเป็นเมียเชียวล่ะ
อ้างกูไม่ได้ห้ามมึงตาย เห็นหน้าหวานๆแบบนั้น เสียบมึงขึ้นมา
กูไม่อยากนึกภาพ ผัวกูไปเป็นเมียเค้า บรื๋ออออ!! พูดแล้วขนหัวลุก”
“กูคงยอมถ่างขาให้เสียบ ขนาดมึงขอยันมหา’ลัย กูยอมมึงไหมพรต พูดหัดคิดซะบ้าง..แม่ง”
“นั้นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ใครจะไปรู้ กันไว้ดีกว่าแก้” เถียงเว้ย!
“ควาย! ได้เป็นศพก่อนลงมือ เลิกพูดไร้สาระ สรุปพรุ่งนี้เคลียร์งานให้ว่างด้วย..หืม”
สั่งเสร็จ หน้าบูดเดินหนีไปเลย นึกว่ากูจะง้อ ครวย! กูไม่ผิดนิมึงนอยด์เอง ไม่ง้อโว้ย! วรพรตไม่ง้อหรอก..
“รัน..กินเป็ดปักกิ่งกัน” นี่กูไม่ได้ง้อนะ คึคึ!
“ไม่” สัด! กูยอมลงทุนเหอะ
“น่านะ..กูพาไปเจ้าอร่อย ไม่ให้มึงออกสักแดงเดียว”
“ไม่” พ่องมึงพูดเป็นอยู่คำเดียว จวนเลิกงานดิ่งมาป้อมันกว่าครึ่งชั่วโมง
ไอ้ห่านี่ตอบอยู่คำเดียว ตั้งหน้าตั้งตาง่วนเอกสารเมินไม่สนใจกูอีก
“ตกลงไปกับกูไหมเนี่ยะ..ห๊ะ!” ชักโมโห..ขึ้นเสียงแล้วกู ดูมันจ้องตาดุใส่ กูกลัวตายห่าล่ะ
“อืม! มึงไม่ไปกูนัดคุณแขไปเป็นเพื่อนอย่ามานอยด์กูเชียว เหี้ยไรหัวก็ไม่ล้าน งอนเก่งฉิบหาย”
“พรต!..กูให้โอกาสมึงถอนคำพูด” โว๊ะ! สีหน้าดุเดือดฉิบหาย ท่าจะโกรธจริงวุ้ย!
“ทำไมกูต้องถอน คึคึ! กูชวนเสือกเล่นตัว พอกูบอกไปกับสาวสวยมึงก็เหวี่ยง
ตกลงแมนเปล่าหืมน้องรัน นับวันชักแต๋วนะมึง” ยั่วแม่งเลย
“เดี๋ยวแต๋วจะทะลวงตูดแหก พ่องมึงเหรอ ง้อแฟนเสือกประชด เป็นมึงพอใจไหม”
เฮ้ย! โกรธจริงนี่หว่า ปกตินิ่งสงบสงสัยชื่อนี้มีอิทธิพลกับมัน
“กูชวนมึงแล้วนิ เสือกบอกไม่ๆๆ กูอยากกิน มึงดันเล่นตัวไม่เลิก ใครจะทนง้อได้นานนักวะ” บ่นแม่งเลย
“สมควรให้โกรธไหม มึงขอโทษกูสักคำ” กูผิดเหี้ยไรวะ ต้องขอโทษ
“ทำไมกูต้องขอโทษ ทำผิดอะไร” งง?
“ผิดที่ไม่ไว้ใจสอดแนมกู ละเมิดสิทธิส่วนบุคคล มีหน้ามาอ้างนั่นนี่
โบ้ยกูเรื่องเด็กพลัสอีก ทุกกระทงกูสมควรโกรธหรือเปล่า..คิดดูดิ”
“โห! กี่ข้อหาวะนั่น มึงสมควรดีใจ ที่กูใส่ใจมึงทุกเรื่องนะรัน”
“อืม..ถ้ากูสอดแนมมึงบ้าง ไม่โกรธใช่ไหม” อะไรของมัน
“เอาดิ..มีความสามารถเชิญเลย ของแบบนี้กูควรภูมิใจ
อย่างน้อยมึงสนใจชีวิตความเป็นอยู่กูทุกฝีก้าว เอาตอนเบ่งขี้ด้วยไหม
ตั้งกล้องไว้เลย อย่าเอาภาพส่วนตั๊วส่วนตัวกูมาแบล็คเมล์ก็พอ
นอกนั้นตามสบาย หากมึงสุนทรีย์ที่ได้เห็นกูทุกมุมล่ะก็ เชิญครับน้องรันของพี่พรต”
ลอยหน้าท้าทาย อยากทำมึงทำไป เว้นแต่มึงจะทำเหร้อออ!! ฮ่าๆๆ
“จำคำมึงไว้ด้วย กูทำห้ามเหวี่ยง ไม่เช่นนั้น..ชดใช้ยกกำลังสาม”
“ขู่กูจริง มึงสมควรถูกตั้งข้อหาข่มขู่กรรโชก นอนโรงพักคืนสองคืน”
“มึงไปนอนเองดิ ตกลงจะไปไหม..เป็ดปักกิ่ง”
“กูต่างหาก สมควรถาม ควาย! ไอเดียกูเหอะ” ทำเก๊ก..ห่า
“ของฟรีใครไม่ชอบ แถมมึงบริการ..วันนี้กูเป็นราชา”
“มึงหลอกกู..สัด” แม่งรมณ์เสีย โดนมันหลอกจนได้
“เพิ่งรู้ตัวเหรอ..รั่ว ไม่ทำแบบนี้มึงจะสำนึก..หืม”
“ควายรัน..กับกูมึงยังเหลี่ยม เชื่อได้ไหมมึงรักกูจริง”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง กูไม่รักไม่อิงแอบเป็นทศวรรษหรอก
สำคัญรักส่วนรัก เรื่องนี้มึงแส่เอง รับผิดชอบตามระเบียบ”
“เออ! กูผิดตลอด!! อย่าให้ถึงทีกูมั่ง..จิ๊!”
“ทีมึงแล้วไง..จะทำอะไรกู”
“กูจะจับมึงใส่กุญแจมือ ราดโยเกิร์ตตามด้วยนมสด
ให้หมากับแมวเลียทั่วตัวมึงให้รู้สึกวาบหวิว นั่งดูมึงทรมานทุรนทุรายให้สาแก่ใจ
กูไม่ช่วยมึงปลดปล่อยเด็ดขาด ดูมึงจะสำนึกอ้อนวอนขอร้องกูไหม ฮะฮ่าๆๆ”
“วิปริตฉิบหาย ความคิดโคตรระยำ รอมึงโดนเองแล้วกัน”
“แผนนี้กูคิด เรื่องอะไรเป็นฝ่ายโดน แน่จริงมึงคิดเองดิ”
“อืม..ไว้กูให้มึงรู้รสชาติ มาดูกันใครเด็ดกว่า” เหอๆ ชักเสียวแปลกๆ
“เจ๊ากันเนอะ ไม่เล่นแล้วแผนเผินอะไรไม่เล่นเนอะรัน ไปแดกเป็ดกันดีกว่า”
อ้อนหน่อย แอบกลัว ไว้ใจแม่งไม่ได้...เสียววูบ!!!
[รบกวนค่ะเจ้านาย น้องพลัสขอพบ] อะไรวะ จะกลับอยู่แล้ว โผล่มาทำไมเวลานี้
“เชิญครับ” ไอ้ห่ารันอนุญาต ไม่ทันไรหน้าขาวๆ รูปร่างบางเสื้อผ้าทันสมัย
ก็หอบเอกสารผลักประตูเปิดเข้ามา แอบมีชะงักหลังเห็นผมอยู่ด้วย คงคิดว่าไอ้รันอยู่คนเดียวละมั้ง
“หวัดดีครับคุณพรต ขอโทษที่ผมเข้ามารบกวน” มารยาทดีเหะ
“ไม่รบกวนหรอก ว่าแต่งานด่วนหรือครับ” เป็นเจ้านายต้องไม่อคติ
“มีข้อเสนอนิดหน่อย ปรึกษาคุณรันนะครับ”
“ผมต้องออกไปหรือเปล่า ส่วนตัวไหม” มารยาทกูดีเว้ย!
“ไม่หรอกครับ” หน้าขาวๆ รีบส่ายประกอบคำพูด
“งั้นเชิญเลย ผมขอฟังด้วย” เนียนเลยกู
“ว่ามาสิ..พลัส” เสียงทุ้มของไอ้รันเอ่ยขึ้น หน้าเด็กพลัสจุดรอยยิ้มทันควัน
โห! ไม่ออกสักนิด นี่มันออกไม่เหลือต่างหาก
“ตรงส่วนฐาน ตามแบบไม่มีขอบ แต่ผมว่าเราใส่ขอบเสียหน่อยจะดูดีกว่านะครับ
รอบขอบประดับเพชร ช่วยให้หรูหราขึ้นอีก” เด็กนั่นชี้ลงบนแบบในกระดาษปอนด์ให้ไอ้รันดู
“อืมฟังดูดี ประเด็นคอสไม่เพิ่มขึ้นเหรอ”
“งบเดิมที่เราตัดทองคำขาวงบก็ทอนไปไม่น้อย ถ้าประดับเพชรไม่กี่แสนหรอกครับ
แต่จะทำให้เครื่องประดับชิ้นนี้ดูมีราคามากขึ้น เป็นการเพิ่มมูลค่าด้วยดีไซน์แทนครับ”
ผมฟังการถกเงียบๆ ไม่ออกความเห็น เท่าที่ดูก็โอเคดี เด็กพลัสไอเดียเจ๋งสมราคา
“เห็นเป็นไง..พรต” ไอ้ห่ารันหันมาถามความเห็นผม
“ถ้างบไม่โอเวอร์ ก็โอเค” ตอบตามจริง
“ถ้างั้นให้แผนกตกแต่งยกร่างให้ผมดูก่อน ใครทำส่วนฐาน” ไอ้รันหันไปถามแม่งาน
“พี่พินิจครับ ตอนนี้ขั้นตอนหลอมขึ้นรูป
ผมเห็นว่าถ้าคุณรันตกลงพรุ่งนี้ก็สามารถประดับเพชรได้ จะลองดูก่อนไหมครับ”
“ตกลง งั้นพรุ่งนี้ให้ช่างส่งชิ้นงานมาให้ผมกับคุณพรตตัดสินใจอีกที มีอะไรอีกไหม” ไอ้รันตัดบท
“หมดแล้วครับ คุณรันรีบไปธุระหรือครับ”
“เปล่า..ผมไปกับคุณพรต”
“ที่ไหนเหรอครับ” อะไรฟ่ะ! ทำไมเซ้าซี้เรื่องส่วนตัว
“ไม่รู้สิ คุณพรตเป็นคนกำหนด” ไอ้รันโยนมาที่ผมเฉย
“คุณพรตผ่านรามอินทราหรือเปล่าครับ แถวห้างแฟชั่นฯ” ถามไมวะ
“มีอะไร..หืม” ขอฟังดูก่อน
“ผมตั้งใจว่าจะไปดูลายซากุระแถวนั้น มีร้านสไตล์ญี่ปุ่นเขาเพ้นท์สีฝีมือดีอยู่ร้านหนึ่งนะครับ
ลองถามดูเผื่อคุณพรตผ่านแถวนั้น” เรื่องงานอีก มึงจะขยันไปไหน
“นี่เลิกงานแล้ว เรายังจะไปดิวงานอีก” เป็นห่วงครับ
“ผมไม่อยากให้เสียเวลา จวนใกล้กำหนดอยากให้เหลือเวลาไว้
เผื่อแก้ไขงานด้วยครับ” เออ..รับผิดชอบโคตร
“พูดแบบนี้ผมต้องย้ำให้หัวหน้าเรา พิจารณาโบนัสปลายปีไหมหืม”
“โอ๊ะ! ผมไม่ได้คาดหวังเรื่องนี้ครับ แค่ได้งานตามใจรัก
กับบริษัทฯที่ชื่นชอบ ผมดีใจแล้ว” น้าน!
“คุณจะอาศัยติดรถไปด้วย” เข้าเรื่องดีกว่า
“เปล่าครับผมขับรถมา ถ้าไม่รบกวนเชิญคุณรันคุณพรตแวะดูลายร้านนี้
ถ้าถูกใจจะได้นำมาเป็นตัวอย่างฝ่ายศิลป์เขาครับ” สบตากับไอ้รัน
เสือกยักไหล่ให้ผม ประมาณ ‘แล้วแต่มึง’
“ตกลง เจอที่แฟชั่นฯ” สรุป กูไปก็ได้ แล้วเราต่างแยกย้าย
ระหว่างเดินมาลานจอดรถ เห็นไอ้หนุ่ยควงสาวออฟฟิศสวยใช่เล่น
“หวัดดีครับ..เจ้านาย” มันทักทันที หลังเห็นเราสองคน
“อืม..แผนกจัดซื้อหรือเปล่าหืม” คลับคลายคลับคลา สาวแผนกนี้สวยใช่เล่นด้วยสิ
“นิดค่ะคุณพรต อยู่จัดซื้อ” ว่าแล้วเชียว
“งั้นไม่กวนล่ะ ตามสะดวก”
“ผมยังไม่ได้ขอบคุณท่านรองเลย คำแนะนำที่ให้ผมแสดงสถานะบนบอร์ด
ผมถึงไม่เหงา” อ้าว! มึงกำลังอวดว่ามึงเจ๋งใช่ป่ะ
“ไม่เป็นไรคุณหนุ่ย ยังไงผมเป็นกำลังใจให้ มีข้อแนะนำเพิ่มเติมฝากไปคิด
การมีแฟนเหมือนประกวดเดอะสตาร์ ต้องลุ้นตลอดเวลา จะได้ไปต่อหรือไม่
ฉะนั้นคุณหนุ่ยกำลังอยู่กับการลุ้น ผมอวยพรล่วงหน้าให้ได้ไปต่อนะครับ คึคึ!”
ไอ้หนุ่ยอึ้งอ้าตาค้างเป็นที่เรียบร้อย ส่วนสาวสวยนามว่าน้องนิดแผนกจัดซื้อ
หัวเราะหน้าแดง โธ่! น้องครับ ไอ้หนุ่ยมันจะได้ไปหรือไม่
ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของน้องด้วย อย่าเอาแต่ขำ..กร๊ากกก!!
“มึงรั่วใส่มันแบบนั้น เฮ้อ!” ห่ารันส่ายหน้า หลังนั่งในรถเรียบร้อย
“รั่วเหี้ยไร มึงดูไม่ออกมันตั้งใจอวดกูเห็นๆ”
“มันดีใจต่างหาก อยากโชว์มึง ไม่ถึงอาทิตย์มันได้สาวควง”
“น้านแหละ เค้าเรียกอวดเว้ย!”
“มึงเองไม่ใช่ เป็นพี่เลี้ยงแนะนำมัน”
“กูแค่แนะนำไม่ใช่พี่เลี้ยง ว่าแต่มึงจะรับเป็นพี่เลี้ยงเด็กพลัสไหม
แผนสูงนะห่า มีเอางานมาอ้าง เก็บรูปหรือไม่ก็ซื้อตัวอย่างมาให้ดูสิ้นเรื่อง
เบิกเงินคืนที่ฝ่ายบัญชี เรื่องงานกูไม่ได้ห้ามนิ” ขอบ่นหน่อย
“คิดแบบนี้ เสือกรับปากไปแวะดูทำไม”
“มึงจะให้กูปฏิเสธ เด็กนั้นจะได้นินทาลับหลังว่ากูไม่ได้เรื่องอ่ะดิ
เป็นถึงผู้บริหาร ลูกน้องออกหน้างกๆ เอาหน้าตอนงานเกิดไม่ใช่นิสัยกู”
“แน่ใจ..ไม่ใช่อยากรู้เด็กนั่นมีแผนอะไรอีก..หืม” เอร้ย! เสือกรู้ทัน
“นิดหน่อย อยากรู้วิธีล่อสิงห์ เกย์รุ่นใหม่เขาใช้แผนไหนกัน..คึคึ!”
“แล้วไง มึงจะรู้ไว้ประดับบารมี” ฟังมัน..ห่า
“แผนไหนก็สู้แผนกูไม่ได้วะ ฮะฮ่าๆๆ” มั่นใจเว้ย!
“แผนอะไร?” ว่าแล้วมันต้องถาม
“จำไม่ยาก ปฏิบัติยิ่งง่าย ‘มึงอยากรวย ส่งฝาอิชิตัน
ถ้าอยากมันมาหากู’ ฮ่าๆๆ” ไอ้ห่ารันหน้าเหวอเรียบร้อย
“ฟราย! รั่วไม่มีลิมิต” มันส่ายหน้าให้ แต่แอบกลั้นขำผมใหญ่
“ไม่เพราะมึงอยากมันเหรอ ถึงอยู่กับกูนานขนาดนี้ คึคึ!”
“อืม..ผิดอยู่นิดเดียว กูไม่ได้อยากมัน แต่กูอยากมึง” จบข่าวเรื่องเล่าโดยวรพรต
ตอนนี้รถกูแกว่งๆ ตายสนิท..ลืมได้ไงปากไอ้เหี้ยรันผนึกมวลสาร ลาตายก่อนวรพรต
หน้ากำลังจะระเบิดเถิดเทิง เฉมองหารถเด็กพลัสแทน ขับนำหน้าลิบๆ ผมขับตามไปติดๆ เขินสาด..!!!
ความคิดเห็น