คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Lesson 03 บทที่3 :คิมฐา (?)
Lesson 03 – บทที่3 :คิมฐา (?)
“นี่กินบุปเฟ่ต์มั้ย” แจ็คสันสะกิดถามคนตัวสูงกว่าเล็กน้อยที่เดินหน้ามุ่ยมาตลอดทั้งวัน
“ไม่เอาอ่ะ เบื่อ”
“แล้วอยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้”
…!!!...
อะไรก็ได้...
อะไรก็ได้มาหลายชั่วโมงแล้วนะ !!!
เกลียดคำว่าอะไรก็ได้ !!!!!
“อาหารอิตาเลียนมั้ย” และเป็นแจ็คสันอีกเช่นเคยที่เป็นคนเสนอความเห็น
“ไม่เอาอ่ะ เลี่ยน” และยองแจก็ค้านอีกเช่นเคยเหมือนกัน...
“เห้อออ กลับบ้านดีกว่ามั้ยยองแจ?” แจ็คสันหมดความอดทนแล้วรวมๆกับท้องของแจ็คสันเริ่มโอดครวญอย่างหนักหน่วงเมื่อเดินผ่านร้านต่างๆ ผู้คนที่อยู่ในร้านกำลังนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับทำหน้าทำตายั่วยวนเหลือเกิน
แจ็คสันก็หิวเป็นนะ...
“แจ็คสัน ร้านนี้มั้ย?”
นิ้วป้อมๆของยองแจชี้ตรงไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่ง
‘ อาหารตามสั่ง ครัวคิมฐา ’
ร้านอาหารตามสั่งจะมาอยู่บนห้างได้ยังไงถ้าไม่มีอะไรดี ..แค่ชื่อร้านก็ดูดีมีสกุลแล้ว ภายในร้านก็ตกแต่งอย่างสวยงาม ลูกค้าก็เต็มร้านไปหมด.. แต่ทำไม.. มันมีแต่ลูกค้าผู้ชายกันล่ะ? ไม่สิ .. ทุกคนเป็นผู้ชายหมดเลย ยองแจสงสัย สงสัยแรงมาก
“ขอเมนูด้วยครับ”
แจ็คสันยกมือขอเมนูจากบริกรทันทีที่นั่งลงที่โต๊ะอาหาร
“ขออนุญาตรับรายการอาหารครับ”
คำพูดแสนสุภาพของหนุ่มบริกรที่มักจะได้ยินบ่อยตามร้านอาหาร ยืนรอรับรายการอยู่ข้างโต๊ะไม่ห่าง
“ยองแจนายจะกินอะไร”
แจ็คสันเห็นอีกคนไม่สนใจเมนูอาหารในมือตรงหน้าจึงทักขึ้นมา
“ขอคิดก่อน..”
“ถ้างั้นผมเอา..”
“พี่ครับ! ผมถามอะไรหน่อยสิครับ..”
แจ็คสันยังไม่ทันจะได้สั่งอาหาร ยองแจก็พูดขัดขึ้นมา ... แจ็คสันหิวนะยองแจ ฮึ่ยยยยยยยย
“อะไรหรอครับ?”
“อ่า.. ไม่ดีกว่าครับ”
ยองแจเหมือนอยากจะถามอะไรคุณบริกร ..แต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่ถาม ... โอเค ถ้างั้น แจ็คสันเอาล่ะนะ...
“ผมเอา..”
“เอ่อ..ผมตัดสินใจแล้วครับ”
ยองแจ.... ตัดสินใจอะไร๊
“ครับ?”
“ผมเอา..”
“ผมขอถามอะไรนิดหน่อยนะครับ”
“ได้เลยครับ”
“ทำไมในร้านมีแต่ผู้ชายหล่ะครับ? ไม่เห็นมีผู้หญิงเลยสักคน”
“ผมเอา..”
“แจ็คสันเงียบก่อน!”
“...” โอเค ... แจ็คสันมันไม่สำคัญนี่ .... จะหิวหรือจะอะไรก็ช่างสิ ... ฮึ... แจ็คสันผิดตลอดแหละ...
“อ๋อ.. เรื่องนั้นคงจะเป็นเพราะคุณคิม ยูคยอมล่ะมั้งครับ”
“คิม ยูคยอม? ใครกันครับ?”
“เขาเป็นเจ้าของร้านนี้น่ะครับ”
“อ๋อ....”
“เห็นได้ยินมาว่าถ้าลูกค้ามาทานอาหารที่นี่ครบสิบครั้ง จะได้ถ่ายรูปแบบใกล้ชิดกับคุณคิมเลยล่ะครับ”
“เขาเป็นคนดังหรอครับ?”
“เปล่าครับ”
“แล้วทำไม...”
“เพราะเขาหน้าสวยล่ะมั้งครับ ผมก็ไม่เคยเจอเขาเหมือนกันครับ นานๆสักครั้งนึงเขาจะมา”
“อ๋อ..ครับ งั้นผมขอทักคาลบิ*ที่นึงครับ”
*ทักคาลบิ = ไก่บาร์บีคิวผัดซอส
“แล้วคุณผู้ชายอีกท่านนึงล่ะครับ รับเป็นอะไรดีครับ”
“แจ็คสัน จะกินอะไรสั่งสิ”
“นี่สั่งได้แล้วหรือไง”
เฮ้ออออออ
ยองแจเหนื่อยใจครับ นี่เขาจะมาเป็นครูของผม หรือผมจะไปเป็นพี่เลี้ยงของเขากันแน่ครับ คนอะไร ขี้งอนชะมัด ยองแจคิดว่าอย่างงั้นนะครับ
“ผมขอโอจิงออพักกึม*ที่นึงครับ”
*โอจิงออพักกึม = ปลาหมึกผัดซอส
“เครื่องดื่มรับเป็นอะไรดีครับ”
“แตงโมปั่น/แตงโมปั่น”
ยองแจและแจ็คสันเปล่งเสียงออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ... นั่นแน่... สั่งเหมือนกันซะด้วย คู่นี้มีซัมธิงรองชิแม้ะ บอกมานะ
“ขออนุญาตทวนรายการอาหารนะครับ มีทักคาลบิหนึ่งที โอจิงออพกกึมหนึ่งที่ และน้ำแตงโมปั่น2ที่นะครับ กรุณารออาหารสักครู่นะครับ”
หนุ่มบริกรก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงแค่ผู้ชายสองคนที่นั่งจ้องหน้ากันปานจะกลืนกินกันลงไปทั้งตัว..
“จะมองผมอีกนานมั้ยแจ็คสัน?”
“ก็อีกนานนะ นานพอที่จะทำให้นายให้ความเคารพพี่”
“โหห งั้นก็อีกนานเลย มองไปเถอะ”
เด็กคนนี้ชักจะเอาใหญ่ ตอนอยู่ที่บ้านไม่เห็นจะเป็นอย่างนี้ เรียกครูแจ็คสันนู้นนี่ เชอะ!
“นี่ เจ้าเด็กบ้า! พี่เป็นพี่นะ!”
“ก็รู้ว่าเป็นพี่.. ดูจากหน้าตาก็รู้ว่าอายุ30แล้ว”
“..นี่!”
“อีกอย่าง ผมคือวัยกำลังโตครับ เปิดเทอมก็ขึ้นม.5 แล้ววัยกำลังน่ากินใช่ป่ะ”
คำพูดของยองแจทำให้แจ็คสันใจสั่นขึ้นมาเสียดื้อๆ ..
โอ้ยยย เด็กบ้า!!!
วัยกำลังน่ากินอะไรกันเล่า!!!
นี่มันน่า...!!
โว้ยยยยยยยยยยยย!!!
แจ็คสันโวยวายเสียงดังภายในใจด้วยความ... หื่น? ...ไม่ใช่... เพราะใจสั่นต่างหากเลยโวยวาย ทำไมถึงมองแจ็คสันเป็นคนแบบนั้นกันล่ะ แจ็คสันไม่หื่นสักหน่อย.. เชื่อแจ็คสันสิครับ มองตาแจ็คสันสิ
“เจ้าเด็กบ้า อย่าไปพูดอย่างงี้กับคนอื่นเชียวนะ”
“ทำไม? ทำไมถึงพูดไม่ได้? ขอเหตุผลดีๆ 5 ข้อ”
“หือ?”
“เร็วๆสิ ขอเหตุผลดีๆ 5 ข้อ”
เหตุผลดีๆ ที่ห้ามให้ไปพูดแบบนี้กับคนอื่นอย่างงั้นหรอ? แจ็คสันจะไปรู้ได้ยังไงครับยองแจ ..ก็แจ็คสันคิดถึงแต่เรื่องนั้น.... เอ่อ .. เรื่อง .. เรื่องการเรียนของยองแจนั่นแหละ เอ้อ ใช่ การเรียน.. (ควรเชื่อดีมั้ยเนี่ย -.-)
“เอ่อ.. ข้อแรกก็ ..เพราะ.. นายยังเด็ก”
“…”
“ข้อสองเพราะนายมีครอบครัว”
“…”
“ข้อสามเพราะถ้านายพูดแบบนี้กับคนอื่น มันทำให้เขาอาจะเกิดกิเลสและลากนายไปกระทำชำเราได้”
“…”
“ข้อสี่เพราะ
“…”
“ข้อห้าเพราะ ... เพราะพี่สั่งให้ยองแจห้ามพูดแบบนี้กับคนอื่น”
เดียวนะ... ข้ออื่นยองแจยังพอเข้าใจ ... แต่ข้อ5 นี่คืออะไร?
“อะไรอ่ะ”
“เหตุผลดีๆ 5 ข้อไง”
“นี่มันดีตรงไหนเนี่ย!”
“แล้วมันไม่ดีตรงไหนครับยองแจ?”
“ข้อแรก ผมไม่เด็กครับ ขึ้นม.5 แล้ว”
“…”
“ข้อสองผมมีครอบครัวแล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนไม่ทราบครับ?”
“…”
“ข้อสาม.. อันนี้พอเข้าใจ แต่ผู้หญิงจะมาฉุดผมหรอ มันก็ไม่ใช่เรื่องป่ะ?”
“…” ยองแจ .. นายไม่รู้อะไรเสียแล้ว...
“ข้อสี่
“…”
“ข้อห้า... ผมไม่เข้าใจ ทำไมต้องทำตามด้วย? คิดหรอว่าจะทำ?”
“หึ .. ก็แล้วแต่ยองแจแล้วกันครับ เรื่องนี้พี่จะไม่ยุ่งเกี่ยว ..ยองแจลองมองไปรอบๆร้านสิครับ .. มีแต่คนมองยองแจทั้งนั้นแหละครับ”
ยองแจกวาดสายตาไปทั่วทั้งร้าน.. และก็พบว่า ที่แจ็คสันพูดออกมานั้นเป็นความจริง .. แล้วทำไมต้องมองยองแจกันขนาดนั้นด้วยครับ ยองแจสงสัย
“กำลังสงสัยใช่มั้ยว่าคนพวกนั้นเขามองนายทำไม”
“นี่อ่านใจคนได้ด้วยหรอ”
คำถามที่หลุดออกมาจากคนตรงหน้าไม่ใช่คำถามที่ประชดประชัน แต่เป็นคำถามที่แสนซื่อตรง.. เขาคิดอะไรอยู่น่ะ เด็กคนนี้
“เปล่าหรอก แค่มองออกน่ะ”
“อ๋อ ดีแล้ว นึกว่าจะรู้ว่าด่าอะไรไว้ในใจบ้าง”
เดี๋ยวนะ...
“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารครับ”
เสียงหนุ่มบริกรดังขึ้นในจังหวะที่แจ็คสันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ... ยองแจมักจะต่อว่าเขาในใจอย่างแน่นอนร้อยห้าสิบแปดล้านเก้าแสนเปอร์เซ็นต์ ไม่มีอะไรจะมั่นใจไปกว่านี้แล้ว
“รายการอาหารครบถ้วนนะครับ”
ยองแจพยักหน้าให้หนุ่มบริกร ..แต่แจ็คสันว่า แจ็คสันเห็นบางอย่างนะ...
“ยองแจ”
“หือ”
“นาย..นายมีเหนียง!”
“เห้ย!!”
ยองแจตาโตขึ้นมาทันที ของแบบนี้ใครที่ไหนเขาให้มาทักกัน บ้าไปแล้วแจ็คสัน..
“พูดอะไรน่าเกลียด!”
ยองแจตะคอกใส่แจ็คสันอย่างฮาร์ดคอร์ก่อนที่จะลงมือฟาดอาหารตรงหน้าเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย แจ็คสันก็เช่นเดียวกัน..
ทั้งคู่กำลังเขมือบอาหารตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน ..ก่อนที่...
“สวัสดีครับ”
ชายหนุ่มปริศนาปรากฏตัวขึ้นที่ข้างโต๊ะของแจ็คสันและยองแจ
“???” แจ็คสันและยองแจมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ..
ผู้ชายรูปร่างอวบอิ่ม ผิวขาวเปล่งปลั่ง ดวงหน้าที่เจือสีชมพูอ่อนๆ มองไปมองมาก็คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นสตรีนางหนึ่งเป็นแน่แท้ แต่กลับไม่ใช่ ... มีผู้ชายแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย
“อ๋า ..คงจะเพิ่งเคยมาทานที่นี่ครั้งแรกใช่มั้ยครับ?” ชายนิรนามถาม
“ใช่ครับ ไม่ทราบว่าคุณรู้ได้ยังไงกันครับ?” แจ็คสันถามออกไปอย่างสงสัย .. เขาเป็นคนใหญ่คนโตหรอ? หรือว่าสามีเจ้าของร้าน? ต้องใช่แน่ๆ สามีเจ้าของร้านนี้แน่ๆ
“ผมเป็นเจ้าของร้านน่ะครับ”
เห็นไหมล่ะ แจ็คสันบอกแล้วว่าเป็นเจ้าของร้าน..
เดี๋ยวนะ!
“เจ้าของร้าน!?”
“ใช่ครับ”
“ผมคิดว่าเจ้าของร้านจะเป็นผู้หญิงเสียอีก”
ยองแจพูดออกไปตามความรู้สึกของตนเองจริงๆ..
“คุณ!.. คนที่มีข่าวกับมาร์คบ่อยๆนี่หน่า!!!!!
TBC.
ขออนุญาตตัดจบค่ะ 55555555555 ดองไว้หลายวัน ขออภัยเจ้าค่ะ ตอนนี้เปิดเทอมแล้ววววว อาจจะไม่ค่อยมีเวลามาแต่งสักเท่าไหร่น้า ประมาณ 2 สัปดาห์ต่อ 1 ตอน 5555555555 (โหดไป) ตอนนี้สั้นนิดนึงน้า ไม่นิดแล้วมั้งเนี่ย –w- ตอน 4 จะพยายามให้รีบมานะเจ้าคะ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ ขอบคุณจริงๆ
ไม่ว่าศลป.ของเราจะคัมแบ็คเมื่อไหร่ ยังไง แค่เราคอยซัพพอร์ตพวกเขา พวกเขาและพวกเราก็มีความสุขด้วยกันแล้วแหละค่ะ =]
ทวงฟิคชั่น ต่อว่า ติเตียน ได้ที่ > @triplezstar_
จิกหมอน กัดผ้าห่ม ระบายอารมณ์ได้ที่นี่ค่ะ > #ครูพี่หวัง
ด้วยรักกกกกกกกกกกกก ❤
ความคิดเห็น