เรารักกันไม่ได้จิงๆๆหรอ

ข้อมูลเบื้องต้น

อาจมีคนมากมายที่ไม่สมหวังกับความรัก

บางคนอาจใช้เวลาไม่นานที่จะลืมมัน

แต่ก็มีคนอีกหลายคนที่พยายามเท่ารัยก็ลืมมันไม่ได้เสียที่

ชั้นเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

เพราะแค่คิดว่า เราจะไม่มองน่ากันก็รุสึกใจหายอย่างบอกไม่ถึงเลยจิง  จิง

ทั้งๆๆที่เรารักกัน

แต่เราก็คบกันไม่ได้

เนื้อเรื่อง

ตอนนี้ชั้นยุ ม.6 แล้วแต่เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ ม.5

ชั้นได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งเค้ายุเพียง ม.2 ตอนนั้นชั้นไม่ได้คิอารัยก็เลยจีบเลย

แต่ที่ไหนได้เค้ากับคิดจิงจัง และเข้ามาดีกับชั้นมาจนชั้นรักเค้ามากมาย

นี้คือจุดเริ่มตอน

ตอนนั้นชั้นมีแฟนแล้ว แต่แฟนชั้นไม่เคยดูแลชั้นเลย

จนมีเค้าที่ชื่อว่า บอม

เค้าคนนี้เอาใจใส สนใจ ไม่ว่าเวลาชั้นไม่สบายก็จะมานั่งเฝ้า ไม่ยอมไปใหน

เค้าได้เเสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างน่าซึ่งใจ

ทั้งๆๆที่เค้ารู้ว่าเราก็มีแฟนยุแล้ว แต่เค้าบอกว่าขอดูแลเราเท่านั้นเอง

เค้าทำแบบนี้จนชั้นเริ่มรักเค้าทีละหน่อยจากที่คิดว่าจะไม่คิดอารัย แระชั้นก็เลิกกับแฟน ตอนนั้นชั้นคุยกับบอมตลอดแต่บอกกับเค้าว่า

เราเป็นเพียงพี่ น้องกัน บอมก็ยอม และเเล้วเราก็เลิกกับแฟน แต่บอมก็ยังไม่รุเพราะเราไม่อยากบอก

แต่อยู่ๆๆบอมก็ถามว่าเลิกกับเค้าคนนั้นแล้วทำมัยไม่บอก บอมขอเราเป็นแฟน แต่เราบอกว่าบอมต้องทำตามกดที่เราบอกนะ

มีกดยุ ๑๐ ข้อ บอมตกลง รอก็เปิดเทอม แต่เมื่อเปิดเทอมทุกอย่างก็เปลี่ยนไป บอมเริ่มติดเพื่อน

มีอุปสักอีกมากมายร้อยเเป็ด ที่ทำให้เราคบกันไม่ได้ แต่บอมก็ยังเป็นห่างเรายุเสอม บอมเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมาก

แระนะปัญหาตอนนี้ บอมเคยคบกับคนคนหนึ่ง ซึ่งเค้าก็รักบอมมาก แระอยู่อยู่ราก็ต้องไปเป็นเพื่อนกับคนคนนั้นเพราะเหตุบังเอิญ

แต่เรากับบอกคนคนนั้นว่าเราไม่ได้รักบอมแล้ว ตอนนั้นเราก็คิดแบบนั้นจิงๆๆ แต่ที่ไหนได้เวลาผ่านไปทำให้เรารู้ว่าเรายังรักบอมอยู่

เเละบอมก็รักเราเหมือนกัน แต่......................... ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันคนคนนั้นมันเป็นไปไม่ได้แล้ว

เราเป็นคนรักเพื่อนมาก ถ้าได้ลองว่าใครเป็นเพื่อนเราแล้วจะจิงใจด้วยเสมอ ทั้งๆๆที่ไม่รู้ด้วยว่าเพื่อนคนที่เราจิงใจเค้าจะจิงใจกับเรารึ

ป่าว บอมรู้นิสัยแระก็เข้าใจเรา แต่นะตอนนี้เราทั้งสองต้องฝืนใจตัวเองให้ไม้รักกันทั้งๆๆที่รักกันมา

เราเลิกที่จะไม่ยอมเสียเพื่อนแต่ยอมเสียบอม เราต้องนั่งร้องไห้ทุกวันเพราะคิดถึงบอม เพื่อนที่ชั้นสนิทมากก็พูด

เพื่อนที่เราเลิกเค้าจิงใจกับเราป่าวก็ไม่รู้ แต่กับบอมจิงใจแระเป็นห่วงเราด้วยใจจิง แต่เรากับไม่เลือกเค้า

เมื่อไปโรงเรียนเราก็ต้องค่อยแต่จะหลบหน้าบอมเพระถ้าเจอก็คงต้องมาร้องไห้อีก

พายนอกชั้นนั้นทำตัวว่า ตัวเองนั้นร่าเริง แต่ในใจมันไม่ใช่เลย ก็ไม่เค้าใจเหมือนกันว่าทำมัน

เราตัดสินใจถูกรึป่าวก็ไม่รู้ มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บอย่างบอกไม่ถึง

และวันที่23 มกราคม 2552 บอมเห็นว่าเราเปลี่ยนไปก็เลยคุยโทรศัพท์กับบอม บอมถามว่าเป็นอารัยทำมัยแปลกๆๆ

เพื่ยงแค่เราบอกว่าเลิกเพื่อน บอมก็บอกว่าไม่เป็นไรบอมมเข้าใจ แต่เราไม่อยากทำแบบนี้เลย

เราร้องไห้ บอมรู้และเข้าใจเหตุผลของเราทุกอย่าง แตเราเลือกเองกับเสียใจอย่างบอกไม่ถึก แค่คิดว่าเราจะจบลงจิงๆๆ

จากที่เมื่อไร้ก็ตามที่เราไม่เข้าใจกัน ไม่คุยกัน โกธรกันหลายต่อหลายครั้งเราก็ต้องกับมาเป็นเหมือนเดิมตลอด

แต่วันนี้มันคงต้องจบลงจิงๆๆ บอมกับขออะรัยเราหนึ่งอย่าง นั้นก็คือห้ามร้องไห้เพราะเรื่องนี้อีก แระก็ห้ามร้องไห้ให้บอมอีกเหมือนกัน

บอมบอกขอให้เราสัญญา เราตกลงและจะไม่ร้องไห้อีกจิงจิง แต่มันเรื่องจิงสินะเรรื่งในวันนี้

เราคงจะจบจิงๆๆ เเค่คิดว่าถ้ไปโรงเรียนจะไม่มองหน้ากัน มันก็เจ็บมากจัง แต่ไม่เป็นไรคนอย่างเมย์พูดคำไหนคำนั้น ไม่ต้องห่วง

เราทำถูกแล้วใช่ไหมอยากให้คนช่วย คอมเม้นจัง ที่เราเลือกเพื่อน และยอมเจ็บ มันถูกใช่ไหม

มันเจ็บมาก เราถึงไม่เค้าใจระหว่างเรามันคงเป็นไปไม่ได้จิงจิง

ความรัก มีทั้งสุขแระทุกข์อารัยจะอญู่กับเรานานกว่าก็ไม่ แต่สำหรับชั้นความสุขมันชั่งหมดไปแล้วเหลือเกิน

กาลเวลาจะช่วยเยียวยาทุกสื่งมันจิงหรอ

เเระสำหรับเรามันต้องใช้เวลานาสักแค่ไหนหรอ

1วัน 1เดือน 1ปี หรอตอดไป

ไม่เป็นไรถ้าเราจะไม่ได้คบกัน แต่แค่เรารู้ว่าเรายังรักแป็นห่วงกันเสมก็พอ

ความรักไม่ใช่การครอบครอง การที่เราได้รักได้มองมีแววตาของความเป็นห่วง ความอ่อนโยนให้กันมันก็ยังดีว่าเป็นคนไม่รู้จักกัน


การได้ชอบหรือรักใครสักคน เราไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นเจ้าของ สมหวังไปซะทุกๆอย่าง แค่เพียงเราได้เฝ้ามองเขา อยู่ตรงนี้มันก็มีความสุขมากเกินพอแล้ว เพียงเราได้เห็นเขามีความสุขเราก็สุขใจแล้วไม่ใช่หรือ ความทรงจำทุกๆอย่างยังคงตราตรึงอยู่ในใจ

ความผูกพันธ์ระหว่างเราจะไม่มีวันจางงหายตลอดไป