คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CON-C 6 : พวกเขาเรียกตัวเองว่า คอนซี (They are the Con-C) 20%
บทที่ 6
ไออุ่นจากลมหายใจของเขารินลงข้างใบหู ขณะที่เสียงกระซิบแผ่วเบาค่อยๆดังขึ้น
“ฉันมาที่นี่เพื่อพาเธอออกไป และเธอต้องเชื่อใจฉัน” พลันนั้นชายตาสีเทาก็เลื่อนใบหน้าตัวเองกลับออกไป แววตาเป็นประกายสะท้อนเข้ามาในดวงตาของฉันครู่หนึ่ง จากนั้นมันก็เลื่อนไปจับจ้องยังสถานการณ์ตรงหน้าแทน
เสียงเกร๊กของกระจกยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แอสทาทีนกลายเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง รอยร้าวแตกแขนงออกมาราวกับรากฝอยที่ชอนไชออกจากรากแก้ว ทว่าชายตาสองสีกลับนั่งนิ่ง ไม่ได้ขยับร่างกายส่วนใดต่อเลย สิ่งเดียวที่ยืนยันว่าเขายังมีชีวิตคือลมหายใจ ซึ่งถูกผ่อนออกมาอย่างรุนแรงคล้ายสัตว์ป่ากระหายเลือด
“แกไม่มีทางควบคุมมันได้” ครั้นตั้งสติได้สำเร็จ ไลโอเนลก็เริ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเดินไปรอบกายคู่สนทนา ส่งผลให้รอยร้าวของกระจกค่อยๆเพิ่มขึ้น ทว่าเขาดูไม่ใส่ใจมัน
“มันกำลังกลืนกินแก แอสทัน”
“หุบปาก” เสียงโต้ตอบของแอสทาทีนดังออกมาควบคู่กับเสียงขู่คำราม “หุบปากซะ”
ชายวัยกลางคนแสยะยิ้ม “แกไม่มีทางหาย ไม่มีทาง”
“พอที!” พลันนั้นพายุแห่งเปลวไฟก็ลุกโชนขึ้น พร้อมกันกับตอนที่ไลโอเนลยื่นมือข้างหนึ่งของเขาออกมา ก่อนแอสทาทีนจะถูกดันให้ลอยขึ้นไปในอากาศด้วยแรงล่องหน
“มาลองดูกัน ว่าไฟจะลุกได้นานแค่ไหนหากขาดอากาศ!” ทันทีที่ประโยคนั้นถูกเอ่ยขึ้น แอสทาทีนก็เริ่มดิ้นขลุกขลัก มือทั้งสองของเขาเอื้อมขึ้นไปประกบข้างคอของตัวเอง
แรงปริศนากำลังบีบคอของเขา
สมองของฉันไม่สามารถประมวลผลสิ่งใดได้ในตอนนี้ ทำได้เพียงยืนนิ่งมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ฉันรู้สึกได้ว่ามือของตัวเองกำลังสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เนื่องจากไมรู้ว่าพวกเขาสามารถทำอะไรได้อีก
ฉันยังไม่อยากตาย... เสียงนี้ดังขึ้นในหัวของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“เฮ้” เสียงของชายตาสีเทาช่วยเรียกสติฉัน “เธอจะต้องปลอดภัย” ก่อนที่มืออุ่นๆของเขาจะเลื่อนมาคว้ามือของฉันเอาไว้
ฉันไม่ตอบอะไร เพียงแค่สูดหายใจลึก
“ฟังนะ อีกสี่สิบวินาที หมอนั่นจะถูกพาตัวไปที่ลิฟต์ พอถึงตอนนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอต้องเข้าไปในลิฟต์ให้ได้ เข้าใจมั้ย”
ฉันพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
ชายตาสีเทากระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนมือของเขาจะผละออกไป ฉันพึ่งสังเกตว่าเขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน ทว่าเขามีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ข้างดวงตาคล้ายรอยไหม้ ทำให้ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าข้างใต้รอยแผลนั้น แท้จริงเขาหน้าตาเป็นอย่างไร ฟันหน้าของเขายื่นออกมาเล็กน้อย ส่งผลให้ใบหน้านี้ดูผิดรูปไปหมด
“ไลโอเนล พอเถอะ” หลังผู้คุมทั้งสองสามารถดับไฟบนเสื้อสำเร็จ คนที่ฉันจำได้ว่าน่าจะชื่อ พอล ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้อง
ไลโอเนลเหลือบมองไปยังต้นเสียง ก่อนจะละสายตากลับมายังแอสทาทีนอีกครั้ง บัดนี้ไฟบนตัวของเขากำลังดับลง เหลือเพียงร่างกายที่ลอยแน่นิ่ง ในที่สุดไลโอเนลก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง พร้อมบังคับร่างของแอสทาทีนให้ลอยไปยัง พอล และเจอร์ ก่อนจะทิ้งร่างกายไร้สตินั้นลงตรงหน้าพวกเขา
“เอาตัวมันไป”
พอลและเจอร์พาดแขนของชายตาสองสีเอาไว้บนคอของตัวเอง แล้วลากเขาไปที่ลิฟต์ แม้ไลโอเนลจะยืนนิ่งอยู่บนพื้น ทว่าสายตาของเขายังคงมองตามไม่ห่าง สงสัยเขาคงกลัวว่าชายตาสองสีอาจฟื้นขึ้นมาทำเรื่องวุ่นวายอีก
หลังแอสทาทีนถูกลากผ่านหน้าฉันไป ชายตาสีเทาก็รวบแขนฉันเอาไว้ ก่อนจะดึงเบาๆเป็นสัญญาณให้ฉันเดินตามคนด้านหน้าไป
“ไปที่ลิฟต์ให้ได้” เขากระซิบอีกครั้ง ซึ่งฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องย้ำประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่ากันนัก ในเมื่อตอนนี้ลิฟต์อยู่ห่างเราไปเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น
แต่แล้วคำตอบก็ปรากฏ
“เดี๋ยวนะ” เสียงไลโอเนลที่ดังขึ้นด้านหลัง ไม่ใช่สัญญาณที่ดี เราทั้งคู่ชะงักเท้า ทว่ายังไม่หันกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียก
“นายคนนั้นน่ะ ชื่ออะไร ทำไมฉันไม่คุ้นเลย”
ฉันเหล่ขึ้นไปมองชายตาสีเทาเล็กน้อย ก่อนจะเห็นเขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากพื้น สายตาจับจ้องไปยังผู้คุมทั้งสอง และแอสทาทีนที่ยืนรออยู่ในลิฟต์
จากนั้นเขาก็ตะโกนขึ้นว่า “ไป!”
ราวกับทุกอย่างกลายเป็นภาพช้า ร่างของฉันถูกแรงจากมือของชายตาสีเทาผลักไปด้านหน้า แข่งกับประตูกระจกตรงหน้าที่กำลังถูกปิดลง ฉันวิ่งไปโดยไม่ละสายตา สิ่งเดียวที่คิดในวินาทีนั้นคือฉันต้องรอด
ฉันพุ่งตัวเข้าไปยังช่องว่างเล็กๆที่ยังเหลือ ซึ่งทันทีที่เท้าของฉันเหยียบลงบนจานกลมๆประตูกระจกก็ถูกปิดสนิท ฉันหันกลับไปด้านหลังเพื่อหาชายตาสีเทา ทว่าด้านหลังของฉันว่างเปล่า
เพราะเขายังอยู่ในห้องกระจกนั่น
และกำลังวิ่งเข้าหาไลโอเนล
เขากระแทกร่างกายทั้งหมดใส่ชายวัยกลางคน ส่งผลให้ทั้งคู่ล้มลงกระแทกพื้นกระจกอย่างรุนแรง ก่อนแรงปะทะจากร่างทั้งสองจะทำให้เสียงเกร๊กของกระจกดังสนั่น รอยร้าวพุ่งออกจากตัวของพวกเขาอย่างรวดเร็วทุกทิศทาง
จนกระทั่งเสียงเกร๊กเงียบลง รอยร้าวหยุดนิ่ง ทว่าเสียงที่แทนที่คือเสียงกุกกักสูงแหลมเป็นจังหวะ มันดังอยู่เสี้ยววินาที
แล้วกระจกก็แตกออก
ร่างของทั้งคู่ด่ำดิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว
ความคิดเห็น