คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CON-C 5 : ห้องกระจก (Pane of Glass)
บทที่ 5
“คุณคือใคร” นั่นคือคำถามแรก หลังฉันพยายามตั้งสติและละสายตาจากพื้นได้สำเร็จ
“ฉันว่าคำถามนั้นยังไม่ถูกต้องนะ จริงๆแล้วเธอควรถามว่า ฉันคืออะไร มากกว่า” เขาเอามือทั้งสองมาประสานตรงหน้า ดวงตาสีเขียวมรกตเป็นประกายเล็กน้อย ริ้วรอยจางๆใต้ดวงตาและหน้าผากบ่งบอกว่าเค้าน่าจะอายุประมาณสี่สิบปีขึ้นไป
“ถ้างั้นคุณก็บอกฉันมาทั้งสองอย่างเลยแล้วกัน คุณคือใคร และคืออะไร”
เขาพยักหน้าเบาๆ “เธอเป็นคนฉลาด”
“คุณเป็นคนแรกที่คิดแบบนั้น” ฉันหัวเราะในลำคอ “จะตอบคำถามได้รึยัง”
“ชื่อของฉันคือไลโอเนล และฉันเป็นคอนซี หรือถ้าจะพูดให้เธอเข้าใจล่ะก็...” เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน “ฉันคือมนุษย์กลายพันธุ์”
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่ฉันถอยหลัง อาจเป็นตอนที่ได้ยินประโยคนั้น
“โอ้! แต่ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ ตราบใดที่เธอสามารถให้สิ่งที่ฉันต้องการได้”
“แล้วคุณต้องการอะไรกัน” เสียงของฉันแผ่วเบาลง ในใจพลางคิดว่าตัวเองมีอะไรที่เขาอยากได้ มีอะไรที่พิเศษเกินกว่าประวัติเสียๆที่ฉันมีอีก
“ฉันว่าการสนทนาครั้งนี้คงจะไปด้วยดีมากกว่า หากเธอนั่งลง” พลันนั้นเองเก้าอี้ตรงหน้าของฉันก็เลื่อนออก และที่น่าตกใจก็คือมันเลื่อนออกด้วยตัวเอง “เชิญ”
แม้จะสงสัยมากเพียงใด แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจที่จะนั่งลง เพราะรู้ว่าคงไม่มีทางสู้อะไรเขาได้แน่ๆหากสิ่งที่เขาพูดมาเป็นความจริง และที่สำคัญที่สุด ขาของฉันอ่อนแรงเกินกว่าจะทนยืนต่อไปแล้ว
“เฮ้ นายลืมอะไรไปรึเปล่าไลโอเนล” ชายตาสองสีตะโกนขึ้น หลังจากยืนเงียบอยู่ข้างหลังฉันมาพักใหญ่
ไลโอเนลเดินกลับเข้าไปนั่งที่เดิมอีกครั้ง พลางใช้หางตาเหลือบมองคู่สนทนา “โอ้ ใช่สินะ ฉันลืมนายไปเสียสนิทเลยแอสทาทีน”
“ไม่ว่ากัน เพราะอย่างน้อยนายก็มองเห็นฉันแล้วตอนนี้ เอาล่ะ ฉันเอาตัวผู้หญิงคนนี้มาส่งแล้ว “
“ขอบคุณ ประตูอยู่ทางนั้น เชิญ”
“เฮ้! อย่ามาทำลูกไม้นะไลโอเนล! ไหนล่ะสิ่งที่ฉันต้องการ! ไหนซีเอ็นเอของฉัน! เราตกลงกันไว้แล้วนะไลโอเนล”
“ก็ใช่ที่ฉันบอกว่าจะให้ซีเอ็นเอกับนาย แต่ฉันจำได้ว่า...” ชายวัยกลางคนแสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะจับจ้องไปที่แอสทาทีนอย่างเต็มที่ “ฉันไม่ได้บอกว่าจะให้นายเมื่อไหร่”
“ไลโอเนล!” แทบจะเป็นเสียงขู่คำราม เสี้ยววินาทีต่อมาแท่งน้ำแข็งก็ก่อตัวขึ้นในมือของเขา ดวงตาทั้งสองสีสว่างวาบ จนกระทั่งเขาขว้างมันใส่คู่กรณีอย่างรวดเร็ว
ราวกับทุกอย่างกลายเป็นภาพช้า ฉันมองเห็นปลายแหลมคมของแท่งน้ำแข็งพุ่งตรงไปยังดวงตาของชายวัยกลางคน ทว่าในวินาทีสุดท้าย ทุกอย่างกลับหยุดอยู่ตรงนั้น แท่งน้ำแข็งอยู่ห่างจากเป้าหมายเพียงไม่กี่เซนติเมตร
มันหยุดกลางอากาศ คล้ายมีคนจับมันเอาไว้ ทว่าไม่มี
“นายเป็นคนคิดการณ์ใหญ่ไม่เป็นเสียเลยนะแอสทาทีน นี่คิดจริงๆหรอว่าแท่งน้ำแข็งแค่นี้จะจัดการฉันได้” ไลโอเนลหัวเราะเสียงแหบพร่า และตอนนั้นเองที่แท่งน้ำแท่งเปลี่ยนเป้าหมายไปยังทิศทางตรงข้าม
แล้วย้อนกลับไปหาเจ้าของมัน
แอสทาทีนเบิ่งตาโต ก่อนจะใช้มือปัดแท่งน้ำแข็งของตัวเองอย่างรนราน ทว่าในท้ายที่สุดก็เสียหลักจนล้มลงกับพื้น เสมือนเด็กชายวัยเก้าขวบที่ถูกรุ่นพี่รังแก
“หึ นายมันอ่อนแอ” ไลโอเนลยื่นมือข้างหนึ่งออกมาข้างหน้า ขณะเดียวกับที่แอสทาทีนกำลังตัวสูงขึ้นจากพื้น แต่แล้วฉันก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้กำลังตัวสูงขึ้น
แต่เขากำลังลอย
“นายไม่เคยควบคุมความสามารถของตัวเองได้เลย และนั่นคือจุดอ่อนของนาย” เมื่อมือของไลโอเนลดันออกไปข้างหน้า แอสทาทีนก็ถูกอะไรบางอย่างกระแทกจนตัวเขาไปติดอยู่บนกำแพง
“นายจะฆ่าฉันอย่างนั้นหรอ!” ผู้ถูกกระทำเอ่ยด้วยเสียงแข็งกร้าว “เอาเลยสิ!”
“โอ้ไม่หรอก แค่นี้คุณโจนส์ก็ดูจะตกใจมากพอแล้ว”
ฉันสะดุ้งทันทีที่สายตาคู่นั้นกลับมาจ้องมองที่ฉันอีกครั้ง รู้สึกเหมือนตัวเองป่วยเป็นไข้จับสั่น “คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่”
“ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอ ฉันแค่อยากรู้ว่า ซีเอ็นเอ อยู่ที่ไหน”
“ฉัน..ฉันไม่เข้าใจ คุณพูดถึงเรื่องอะไรกัน”
“โอเค ถ้างั้น...” ไลโอเนลถอนหายใจ “กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กชายจากแคนาดา ผู้ชื่นชอบคณิตศาสตร์และฟิสิกส์เป็นอย่างมาก เขาเข้าแข่งขันในโครงการมากมายและแน่นอนว่าเขาได้รับรางวัลกลับมา” เขาฉีกยิ้มบางๆ
“ จนกระทั่งวันนึงมีผู้ชายตัวสูงใหญ่มาที่บ้าน จากนั้นเขาก็ถูกพาไปยังสถานที่แปลกตา ที่ซึ่งมีเด็กอายุประมาณเขาอยู่ที่นั่นมากมาย และที่สำคัญ ทุกคนล้วนมีความสามารถและเก่งในสิ่งที่เขาถนัด เขาต้องแข่งขันมากกว่าทุกครั้งที่เคยทำ ท้ายที่สุดเขาก็ได้เข้ารอบสามคนสุดท้าย และได้รับมอบหมายภารกิจ เขาถูกส่งไปยังที่กว้างใหญ่ ที่ที่สามารถมองเห็นโลกทั้งใบ และมองเห็นดวงดาวใกล้กว่าที่เคย ทว่ามีบางอย่างผิดพลาด “ ช่วงวินาทีหนึ่งความเศร้าเล็กๆถูกฉายขึ้นในแววตาคู่นั้น และมันแค่ช่วงวินาทีเดียวจริงๆ
“หลังกลับมาที่โลก ร่างกายของเด็กสองในสามเปลี่ยนสภาพไป คนในชุดขาวมากมายพาเขาไปทดลองในรูปแบบต่างๆ จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว และตัดสินใจหนีออกมาพร้อมเพื่อนอีกสองคน ทว่าคนหนึ่งหนีไม่รอด เด็กทั้งสองวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และเมื่อเจอทางแห่งความเห็นที่แตกต่างกัน พวกเขาจึงตัดสินใจแยกไปตามทางของตน เด็กคนนั้นต้องการหายารักษาในสิ่งที่เขาเป็น เขาพยายามทำทุกทาง ทุกทางแล้วจริงๆ... จนเขาได้ยินเรื่องเกี่ยวกับยารักษา ที่ถูกเรียกว่า ซีเอ็นเอ เขาดีใจมาก และออกตามหามันในทันที จนกระทั่งเขาได้เจอคนที่ควรจะรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนแต่สุดท้ายคนๆนั้นกลับบอกว่าไม่รู้ว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร! เธอคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดีหรอเจเจ โจนส์!! บอกมาซักที!” ไลโอเนลทุบมือลงบนโต๊ะหลายต่อหลายครั้ง
“ฉันไม่รู้จริงๆ!” ฉันกรีดร้องกลับไปด้วยความหวาดกลัว “ฉันไม่รู้ว่าซีเอ็นเอคืออะไรด้วยซ้ำ!”
“อย่าโกหกฉันเจเจ โจนส์! เขาบอกว่าเธอรู้ เขาบอกฉัน! แล้วเธอจะไม่รู้ได้ยังไงกัน!”
“ฉัน! ไม่! รู้!”
“โกหก! บางทีเธออาจอยากอยู่ในห้องเย็นซักสองสามคืนก่อนถึงจะยอมบอกสินะ!” หลังจบประโยคนั้น ไลโอเนลก็ตะโกนเรียกใครบางคน ไม่กี่อึดใจต่อมาลิฟต์ก็กลับขึ้นมาพร้อมชายชุดขาวสามคน
โดยสองคนแรกฉันจำได้ว่าเป็นกลุ่มเดียวกันกับที่นำทางเราเข้ามา
“พาตัวสองคนนี้ไปขังในห้องเย็น” แอสทาทีนถูกปลดปล่อยจากการตรึง เขาล้มลงกระแทกพื้น ก่อนจะถูกลากขึ้นโดยชายทั้งสองที่คุ้นเคยดี ชายคนที่สามเดินมาประกบตัวฉันเอาไว้ พลางจัดการดึงให้ฉันลุกขึ้น
“เฮ้! ปล่อยนะ!” ฉันพยายามจะหันไปตวาด ทว่าคนข้างหลังใช้มือทิ้งสองข้างบีบแขนฉันเอาไว้ให้ยืนอยู่กับที่ “บ้าเอ้ย! ฉันเจ็บนะ!”
“เงียบซะ” เสียงทุ้มลึกกระซิบข้างหูของฉัน “ถ้าอยากออกไปจากที่นี่”
ราวกับเป็นคำสั่งประหาร ฉันหยุดการขัดขืนทุกอย่าง เมื่อนั้นมือที่บีบตัวฉันอยู่ก็เริ่มผ่อนแรงลง ฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดลงข้างแก้ม จึงตัดสินใจเอียงคอไปเล็กน้อยเพื่อที่จะได้มองเห็นใบหน้าของเขา ทว่าสิ่งเดียวที่เห็นคือดวงตาสีเทาเป็นประกาย
แอสทาทีนยืนนิ่ง ใบหน้าก้มต่ำลงกับพื้นราวกับเด็กที่ถูกสั่งสอนให้หลาบจำ เมือ่ถูกผลักให้เดินข้างหน้า เขาก็ยอมทำตามแต่โดยดี ทำให้ชายทั้งสองเพียงแค่ประกบแขนเขาเอาไว้เท่านั้น
เราทั้งคู่ถูกบังคับให้เดินตรงไปยังประตูกระจก โดยมีฉันนำไปก่อนคนแรก ฉันกลายเป็นนักโทษประพฤติตัวดีในทันที แม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าที่แห่งนี้อีกแล้ว ฉันแค่อยากออกจากที่นี่
ฉันไม่เคยรู้สึกอยากกลับบ้านมากขนาดนี้มาก่อน
ประตูกระจกถูกเปิดออก ทว่าก่อนที่ฉันจะทันได้ก้าวขึ้นไปยืนบนลิฟต์ ฉันก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากด้านหลัง และเมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าแอสทาทีนไม่เคยเป็นเด็กที่หลาบจำในการโดนสั่งสอนเลย เขาทำให้ตัวเองลุกเป็นไฟ ส่งผลให้ผู้คุมทั้งสองต้องหนีห่างจากขาเพื่อดับไฟที่ลุกลามอยู่บนเสื้อ
ชายผู้ลุกเป็นไฟเดินตรงเข้าไปหาคู่กรณีเก่า ที่กำลังยืนมองด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“คิดอยู่แล้วว่านายต้องทำอะไรโง่ๆ” ไลโอเนลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม
“นายอยากเห็นอะไรที่โง่มากกว่านี้อีกมั้ยละ!” พลันนั้นเองไฟบนตัวเขาก็ดับลง แทนที่ด้วยแท่งน้ำแข็งผุดออกจากตัวทุกทิศทาง คล้ายหนามที่พร้อมจะทำร้ายศัตรูทุกเมื่อ
ไม่รอช้า เขากระโดดขึ้น ก่อนจะทิ้งตัวกระแทกลงพื้นทันที รู้ตัวอีกทีคือตอนที่ฉันถูกกระชากไปด้านหลัง แล้วภาพเบื้องหน้าก็ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของใครบางคน ดวงตาสีเทาคู่นั้นจับจ้องมา ขณะที่เศษน้ำแข็งกระจัดกระจายทั่วทิศทางและพุ่งตรงมาทางนี้ หลังของฉันกระแทกติดกำแพง ขนาบข้างด้วยเศษน้ำแข็งที่ปะทะเข้ากับกำแพงจนแตกละเอียด เมื่อนั้นฉันจึงรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังทำตัวเกราะคุ้มกัน
ทุกอย่างเข้าสู่ความเงียบ จนกระทั่งฉันได้ยินเสียงคล้ายอะไรบางอย่างถูกเคาะเป็นจังหวะ และแล้วตอนนั้นเองฉันก็รับรู้ว่านั่นไม่ใช่เสียงเคาะ แต่เป็นเสียงของกระจก
มันกำลังร้าว
ความคิดเห็น