คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Lovely Toy 8 ::: แว่นตาเป็นเหตุ
Lovely Toy 8 : แว่นตาเป็นเหตุ
ออดดดดดดดดดดดดด
เสียงออดดังบ่งบอกว่าหมดเวลาพักลงแล้ว
ร่างบางลุกขึ้นไปนั่งแทนที่โบอาอย่างรู้หน้าที่...ถึงแม้จะไม่อยาก แต่มันก้อดีกว่าให้ซีวอนมาไล่ล่ะนะ...
คาบเรียนวิชาคณิตศาสตร์ดำเนินไปเรื่อยๆ อย่างปกติ
...ถ้าเป็นทุกที ผมก้อคงตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน เผื่อคนข้างๆ จะถาม จะลอก ผมก้อจะได้ให้
แต่วันนี้...ผมไม่รู้จะตั้งใจเรียนไปเพื่อใคร...เมื่อคนข้างกายผม
........เค้าไม่ต้องการผมอีกแล้ว
“ลีทึกข้อนี้ตอบเท่าไหร่” เสียงของอาจารย์ ทำเอาคนตาสวยถึงกับสะดุ้ง
“เอ่อ....” ลีทึกอ้ำอึ้ง ตาคู่สวยหรี่มองกระดาน
“ตอบไม่ได้ใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้น...เย็นนี้ไปช่วยงานครูเป็นการทำโทด”
“...คับ”
เห้อออ....ขนาดลืมใส่แว่นตอนเรียนเนี่ย...สุดยอดเลยนะเรา
จะมัวใจลอยไปไหน...ไปหาคนที่เค้าไม่ต้องการ.....งั้นเหรอ?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เลิกเรียน
“ลีทึก...นายไปช่วยงานอาจารย์คนเดยวได้รึเปล่า พวกเราต้องไปจัดงานกีฬาสีน่ะ” ดงแฮถาม
“ได้อยู่แล้ว ก้อคนที่โดนทำโทดมันคือชั้นนี่หน่า”
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ ^^”
“อื้ม” ลีทึกโบกมือลาเพื่อนๆ แล้วไปหาอาจารย์ที่ห้อง
“ช่วยย้ายของพวกนี้ไปห้องพักครูใหม่หน่อยนะ”
“คับ” สิ้นคำตอบรับของร่างบาง อาจารย์ก้อสะบัดตูด((หาคำที่กว่านี้ไม่ได้แล้วใช่มั้ยแก- -))ออกไปจากห้องทันที
...ทิ้งไว้เพียงร่างบางกับของกองโต...
เมื่อไหร่จะขนเสร็จล่ะเนี่ย -O-
เอาวะ
FIGHTING!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์
ของบ้าบออะไรเนี่ย ทะมายมันหนักเยี่ยงนี้ล่ะ >O<~
จะขนทีละนิดก้อึง 2 ชาติกว่านู่นล่ะถึงจะเสร็จ ของเยอะชะมัด - -
พระเจ้า!!!
ส่งคนมาช่วยลูกที!!!
ขาก้อเจ็บ ยังต้องมาแบกของเดินไปเดินมาอีก -*- ชิส์
พระเจ้าช่างโหดร้ายกับผมจิงๆ
เพราะผมมัวแต่บ่นอุบอิบ จนลืมมองทางก้อเลย...
ปั้ก!!!
T^T ก้อแถวนี้ไม่น่าจะมีคนนี่หน่า ก้อนี่มันตึกเปิดใหม่ของอาจารย์ และที่สำคัญ...เค้าห้ามนักเรียนเข้า...
แต่ด้วยแรงกระแทกที่มหาศาล ทำให้ผมต้องล้มลงไปกองกับพื้น พร้อมกับสิ่งของที่เกลื่อนกลาดอยู่
“ขอโทดครับ พอดีผมไม่ได้มอง” เสียงเข้มของอีกฝ่ายดังขึ้น พร้อมกับมือที่ยื่นมาช่วยร่างบาง
“ม่ะ ไม่เป็นไรคับ ผมก้อไม่ได้มองเหมือนกัน” คนตาสวยว่าพลางพยุงตัวขึ้น แต่ก้อต้องเซจนแทบล้ม ถ้าหากไม่มีร่างสูงรับไว้ได้ทัน
“ไหวมั้ยคับเนี่ย” คนแปลกหน้าถาม
“ไหวคับ...” ร่างบางว่า แล้วค่อยๆ ยืนให้ได้อย่างมั่นคง ก่อนจะกวาดสายตาหาแว่นตาที่ตกไปตอนล้ม
“หาอะไรคับ? ผมช่วยมั้ย?”
“เอ่อ...แว่นตาน่ะคับ”
“ผมช่วยหานะ”
กร๊อบบบบ!
เสียงประหลาดดังขึ้น เมื่อคนแปลกหน้าถอยหลังไป 1 ก้าว หมายจะช่วยหาแว่นตา
“O.O แว่นผม!!!!!!!” ร่างบางร้องลั่น เมื่อเห็นสภาพแว่นตาที่เลนส์ร้าวไปแล้ว
“...ผมขอโทดคับ” อีกคนพูดน้ำเสียงสำนึกผิด
“เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่นะคับ วันนี้ผมช่วยละกัน จะขนของพวกนี้ไปไหนเหรอคับ”
“ไม่เป็นไรคับ ผมจัดการเอง ผมโดนทำโทดน่ะ”
“หืม?”
“...ก้อเค้าเรียกให้ผมตอบคำถาม แล้วผมมองกระดานไม่เห็นเพราะไม่ได้แว่น - -“ ร่าบางก้มหน้าลงหลบสายตาอีกคนที่จ้องเค้าอยู่...ก้อมันเป็นเหตุผลที่งี่เง่าอ่ะดี๊ -O- อายเค้ามั้ยล่ะ
...แต่ความคิดของคนเรามันต่างกัน...
ขณะที่ฝ่ายนึงคิดแบบนึง
แต่อีกฝ่าย ก้อคิดอีกแบบนึง...
น่ารักดีแฮะ ^^ คุ้มจิงๆ ที่ตัดสินใจมาเรียนที่นี่
“ให้ผมช่วยเถอะนะ ผมทำคุนเสียเวลาน่ะ คุณ...”
“ลีทึกคับ ^^”
“อ๋อคับ ผม...”
=================================================================
อันที่จิงเมื่อวันเสาร์เรามาอัพแร้วน้า แต่ว่ามันเป็นอะไรไม่รู้อ่า
เลยอัพไม่ได้- -
พิมพ์อย่างดิบดี...ตอบคอมเค้มอย่างสนุกสนาน อัพไม่ได้
เวงกำจิงๆ
วันนี้มานอาจจาสั้นไปนิสสสสส แต่ก้อ...นะ พรุ่งนี้มาอัพต่อ หึหึ
อ่าๆๆๆ อย่ารู้อ่ะดี๊ ว่าไอ้คนนั้นมานเปนครายยย เอิ้กส์ๆๆๆ
จ้างให้ก้อทายไม่ถูก ^^ มันคงไม่มีใครนึกถึงแน่นอนนน
วันนี้ขอไม่พล่ามมากแนะ แม่อยู่ด้วยง่า
แล้วพุ่งนี้จามาตอบคอมเม้นด้วยน้า
ขอบคุนทุกการติดตามค่า~
ร้ากคนอ่าน ร้ากคนเม้น ร้ากน้าจุ๊ฟฟๆๆ เอสเจจจ
พระเจ้าอวยพรค่า ::: คาราเมลชีสเค้ก
ความคิดเห็น