คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Lovely Toy 7 ::: ความเจ็บปวด
Lovely Toy 7 : ความเจ็บปวด
“เห้อ~” ซีวอนถอนหายใจยาว ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาคนตาสวยที่ล้มกองอยู่กับพื้น
“มา...อึ๊บ” ร่างสุงอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาอย่างสบายๆ แล้วจึงวางคนตัวเล็กนั้นลงบนเตียง
“เดี๋ยวชั้นทายาให้”
“แต่ชั้นยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ...”
“ยังจะอาบอีกเหรอ?”
“แล้วจะให้นอนไม่อาบน้ำเนี่ยนะ...ชั้นทำไม่ได้หรอก”
“แล้วนายจะอาบได้เรอะ”
“ได้สิ ชั้นแค่ขาเจ็บเอง”
“ลุกยังลุกไม่ไหวเลย...จะยืนอาบน้ำ”
“แต่ว่าชั้น...” ก่อนที่ร่างบางจะได้พูดอะไรมากกว่านั้น ก้อถูกรอีกคนขัดขึ้นซะก่อน
“งั้น...ชั้นอาบให้ก้อแล้วกัน”
“ไม่เอา ไม่ต้อง” ร่างบางปฏิเสธเสียงแข็ง
“อย่ามาปฎิเสธชั้นนะ แต่ก้อเคยอาบด้วยกัน ก้อไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”
“นั่นมัน 6 ขวบนะ”
“เหมือนกันแหละ” ว่าแล้วก้อช้อนร่างบางขึ้นมา ก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปที่ห้องน้ำ โดยที่ร่างบางเองก้อดิ้นไปตลอดทาง
“อย่าดิ้นหน่าลีทึก เดี๋ยวก้อตกหรอก”
“ไม่เอาแล้ว ชั้นไม่อาบแล้ว >O<~”
“โอ้ย! เรื่องมากจิงๆ เลย -*-“
คนตัวสุงบ่นอุบ แล้วพาคนตาสวยกลับออกมาจากห้องน้ำ
“อยากจะทำอะไรก้อทำไปเลย!!!” ตะคอกให้ร่างบางซะเสียงดัง แล้วเดินออกจากห้องไปเฉยๆ
...โกรธชั้นอีกแล้วเหรอ...ชั้นมันเป็นของเล่นที่แย่จิงๆ แค่ทำให้เจ้าของพอใจก้อไม่ได้...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันรุ่งขึ้น...
ร่างบางพาตัวเองพร้อมข้อเท้าที่บวมระบมเดินมาที่รถช้าๆ
“ทำไมไม่มาซะพรุ่งนี้เลยล่ะ” ร่างสูงถามเหยียดๆ
“ขอโทดที่สาย” คนตาสวยตอบ แล้วค่อยๆ ขึ้นรถอย่างลำบาก
ที่โรงเรียน
“ลงมาเร็วๆ สิ” ร่างสูงเร่ง
ร่างบางที่พยายามลงจากรถจนสำเร็จ เมื่อเดินได้ไม่กี่ก้าว ก้อล้มลงอีกครั้ง
“ขาน่ะมันเจ็บมากรึไง?” ซีวอนถาม หากแต่ก้อไม่ได้คำตอบจากร่างบาง
“ถามว่าเจ็บมากเหรอ!!!”
“ปะ...เปล่า” ร่างบางตอบสั้นๆ กลั้นน้ำตาที่รื้นขึ้นมาเอาไว้
“งั้นก้อดี” ถึงแม้จะรู้ว่าที่ร่างบางพูดน่ะ มันคือคำโกหก แต่ก้อแค่อยากจะแกล้งให้ร่างบางนั่งอยู่ตรงนั้นสักพัก ก้อเท่านั้นเอง
ผมมองตามร่างสูงที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มรินไหล ไม่สังเกตบ้างเหรอว่าชั้นเปลี่ยน...ชั้นเดินไม่ไหว....ชั้นไม่มีแรง
“อ้าวลีทึก เป็นอะไรไปคับ ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ?”
“คะ...คังอิน” ร่างบางรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว
“เอ๋~ ขาเจ็บเหรอคับ ให้ผมช่วยมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอก นิดหน่อยน่ะ”
“นิดหน่อยก้อต้องช่วยอยู่ดีล่ะ ตอนนี้นิดหน่อย ต่อไปมันก้อมากขึ้น”
ภาพที่ร่างหนาค่อยๆ พยุงคนตาสวยขึ้น อยุ่ในสายตาของใครคนนึงตลอด
ใครคนนึงที่กำลังจะหันกลับไปช่วยร่างบาง เพราะคิดว่าแกล้งมามากพอแล้ว
ใครคนนึงที่เป็นคนปล่อยร่างบางไว้แต่แรก
ใครคนนึงที่ชื่อซีวอน.....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในห้องเรียน...
“สวัสดีนักเรียนทุกคนจ้ะ ^^”
“ซา-หวาด-ดี-ค้าบ/ค่า”
“อื้ม วันนี้เรามีนักเรียนใหม่เข้ามา 1 คนนะจ๊ะ”
“สวัสดีค่ะ ^^”
“แนะนำตัวเลยจ้ะ”
“สวัสดีค่ะ ชั้นกวอน โบอา ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ”
“..เดี๋ยวหนูไปนั่งตรงที่ว่างหลังห้องละกันนะ”
“ค่ะ”
“น่ารักจัง...” ซีวอนพึมพำในลำคอ หากแต่คนข้างกายก้อยงได้ยิน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พักกลางวัน
คนตาสวยที่ไปไหนไม่ได้เพราะขาเจ็บ ต้องนั่งอยู่คเดียวในห้อง เพื่อรอเพื่อนๆ เอาขนมมาให้
“ลีทึก เพื่อนฝากมาให้น่ะ” คังอินเป็นผู้ทำลายความเงียบ
“...ขอบใจมากนะ^^ นั่งก่อนสิ” ร่างบางเชิญชวน
“อื้ม..” ว่าแล้วก้อนั่งลงตรงที่ของซีวอนข้างๆ คนตาสวย แล้วค่อยๆ พูดให้ร่างบางคลายเครียด
“ลีทึก ชั้นซื้อขนมมา...” ซ่วอนที่เข้ามาเห็นคังอินคุยอยู่กับลีทึกก้อถึงกับชะงัก แต่เหมือนร่างบางจะไม่ได้ยืนเสียงเรียก จึงไม่ได้หันมามอง
“เอ่อ...หวัดดีโบอาใช่มั้ย? ผมชเวซีวอนครับ” เมื่อเห็นดังนั้นจึงแสร้งเดินผ่านร่างบางไปหาคนที่นั่งอยู่ด้าหลังคนเดียว
“ค่ะ ยินดี ที่ได้รู้จักค่ะ”
“ผมซื้อขนมมาฝากด้วยนะ” ร่างสูงว่าพลางยื่นถุงขนมที่ตั้งใจซื้อมาให้อีกคน ให้โบอาแทน
คน 3 คน มองการกระทำของร่างสูงอย่างต่างกัน
คนนึงก้อนึกว่า คนคนนี้จะต้องมาจีบเค้าแน่ๆ
อีกคนก้อนึกยิ้มอยู่ในใจ ที่ดูเหมือนว่าศัตรูของเค้าจะไปถูกใจคนอื่นซะแล้ว
ส่วนคนสุดท้าย ได้แต่น้อยใจกับการกระทำนั้น...ทำไมถึงเป็นห่วงเค้าบ้างไม่ได้นะ ทำไมขนมชิ้นนั้นถึงไม่เป็นของเค้า ทำไมเค้าถึงไม่ได้เป็นคนที่ซีวอนสนใจ
เค้าไม่ดีพอเหรอ?
ไม่ใช่...
เค้ารู้...
คำตอบเดียวของคำถามนี้คือ
เค้าไม่ใช่ผู้หญิง แล้วเค้าก้อไม่ใช่คนน่ารัก
คิดๆ แล้ว น้ำตามันก้อพาลจะไหล แต่ก้อคงกลั้นเอาไว้ได้เหมือนเดิม ถ้าหากคนที่กุมหัวใจเค้าเอาไว้ ไม่พูดคำๆ นั้นออกมา...
“คาบต่อไป ไปนั่งตรงที่ของลีทึกก้อได้ เค้าไม่ว่าหรอก เราไปเดินดูโรงเรียนกันมั้ย? เวลาพักยังเหลืออีกตั้งเยอะ”
“ไปสิ”
แล้วทั้งคู่ก้อเดินออกจากห้องไป
“ฮึ่ก...” ร่างบางสะอื้นเบาๆ
“เป็นอะไรนี่น่ะลีทึก! เจ็บแผลเหรอ?” คังอินถามด้วยความตระหนก
“ฮึก...ใช่...ชั้นเจ็บ...ฮึก ปวดด้วย” ว่าแล้วก้อซุกหน้าลงร้องไห้กับไหล่กว้างของอีกฝ่าย
เจ็บไปหมด...ปวดไปหมด แต่ไม่ใช่ที่ข้อเท้า...มันเป็นที่หัวใจต่างหาก
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซีวอนไปกับผู้หยิง....
แต่มันเป็นครั้งแรก ที่ซีวอนเป็นฝ่ายเชิญชวน
รู้ว่าของเล่นไม่มีสิทธิ์ทวงถามเจ้าของถ้าหากเจ้าของอยากจะมีของเล่นใหม่...เค้าไม่ทิ้งเราก้อดีแค่ไหนแล้ว
“ห้องพยาบาลมั้ย...”
“ไม่ล่ะ...ขอเราอยู่แบบนี้สักพักนะ”
ความอ่อนโยนที่ยากจะได้รับจากซีวอน
ความอ่อนโยนที่ร่างบางโหยหา
ความอ่อนโยน.....
............ที่อาจไม่มีวันได้รับ
=================================================================
โฮ่ๆๆๆๆ นายที่สุด ก้อได้เอามาลงอีก 1ตอน ((ตอนแรกเกือบไม่ได้ลงละน้าเนี่ย แม่นั่งจ้องซะ- -))
ก้อเลยมาลงเฉยๆ ค่า คงยังมิได้ตอบคอมเม้นน้า ^^
มิฉะนั้น อาจไม่ได้ลงอีกเปนอาทิต -O-
วันนี้คาราเมลต้องขอตัวโดยเร็วไว
ไปล่ะค่า
รักคนอ่าน ร้ากคนเม้น ร้ากม๊าทึกกกกกกกกกกกกกก
พระเจ้าอวยพรค่า ::: คาราเมลชีสเค้ก
Ps. ถ้าพิมพ์ผิดเยอะ ก้อต้องขอโทดจิงๆ นะคะ พิมพ์ไม่ค่อยเก่งง่า~ แล้ววันี้ก้อต้องหลบๆ ซ่อนๆ ด้วย
ยิ่งไปกันใหญ่เลย ขอโทดจิงๆ น้าค้า -/l\-
ความคิดเห็น