คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Poison : 03] Into the new world
Into the new world
(“ครับ ก็คุณเพิ่งจะชำระมันไปเองหนิครับ”)
“อ๋อครับ ถ้าอย่างนั้นขอบคุณมากนะครับ สวัสดีครับ”
“นายทำได้ยังไง?” เสียงหวานเอ่ยถามกับร่างสูงที่ยืนพิงกำแพงอยู่
“ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้..”
“นายเป็นแวมไพร์หรือซาตานกันแน่ ? ดู...” ยังไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคดีอีกฝ่ายก็โพล่งออกมาซะก่อน
“หึ~ แล้วนายคิดว่าแวมไพร์ต่างจากซาตานตรงไหนล่ะ”
“ไม่รู้สิ...ก็ดูในหนังไม่เห็นจะมีอะไรเหมือนกันเลย”
“หนัง? ..จริงๆ แล้ว ..เราทั้งสองก็ไม่ต่างกันมากนักหรอก”
“จริงเหรอ แวมไพร์มีอำนาจขนาดนั้นเลยเหรอ” ตากลมเบิกกว้างอย่างแปลกใจกับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้มา
“ก็..อืม”
“แล้วที่นายเคยบอกว่าพวกแวมไพร์ชั้นต่ำน่ะ หมายถึงอะไรเหรอ”
“..แวมไพร์ถูกแบ่งออกเป็น 3 ชนชั้น พวกชั้นต่ำคือ BloodThirsty เป็นพวกที่ถูกกัดโดยไม่ยินยอม พวกนี้จะกระหายเลือกกว่าพวกอื่นๆ มาก พวกมันหิวโซตลอดเวลา..จึงไม่ลังเลที่จะกินเนื้อมนุษย์เข้าไปพร้อมๆ กับเลือดด้วย ส่วนอีกชั้นคือพวก Blooded เป็นแวมไพร์ปกติที่พบมากที่สุดในบรรดาแวมไพร์ทั้งหมด แล้วสุดท้ายก็คือ Blue Blood เป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ ตระกูลแวมไพร์ชั้นสูงที่มีจำนวนเหลืออยู่น้อยมาก”
“คือนาย?”
“อืม ..เพราะฉะนั้น เพื่อป้องกันตัวเอง พวกเลือดบริสุทธิ์อย่างฉันถึงจำเป็นต้องมีพลังอำนาจสูงกว่าคนอื่นๆ”
“แล้วพวก Thirsty จะอยู่ในสังคมมนุษย์ได้เหรอ?”
“ไม่ได้หรอก ..ถึงต้องมี Thirsty Slayer นี่ไง” เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเยซองซึ่งถือปืนหน้าตาประหลาดไว้ในมือข้างหนึ่ง
“โผล่มาจากไหนเนี่ย” ซีวอนเอ่ยถาม
“ล่าพวก Thirsty มาน่ะ พอดีผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะมาบอกนายเลย” ว่าพลางเช็ดคราบเลือดและเก็บอาวุธเข้าที่
“ว่า?”
“คุณอาเค้าบอกให้นายกลับไปอยู่บ้านได้แล้ว”
“อืม ..ก็ว่าจะกลับอยู่เหมือนกัน..” เว้นช่วงคำพูดไว้ขณะหันหน้ากลับไปมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ด้วย “นายก็ต้องไปด้วยกัน”
“ห๊ะ?”
“ก็นายเป็นของฉันแล้วนี่หน่า..”
ใช้เวลาเพียงไม่นานกับการเดินทางจากบ้านจองซูสู่คฤหาสน์ใหญ่โตของซีวอน ..ตั้งแต่ผ่านพ้นประตูเหล็กสีดำบานใหญ่เข้ามา ร่างเล็กก็รับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกแบบแปลกๆ ...ทั้งๆ ที่ก็ยังกลางวันแสกๆ อยู่แท้ๆ แต่บรรยากาศภายในบริเวณนี้กลับมืดมนอย่างบอกไม่ถูก
“ต่อไปนี้ที่นี่คือที่ของนายด้วย..”
“กลับมาซะทีนะไอ้ตัวดี อ๊ะ~” ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นบุคคลที่สามซึ่งไม่คุ้นหน้า ”เธอคงเป็นจองซูสินะ ..เข้าบ้านกันดีกว่า”
“สตรอเบอร์รี่ ทานสิ ^^” บอกกับคนที่ยังไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของตนตั้งแต่พบกัน
“เอ้อ~ ฉันจุนกิ เป็นอาของซีวอนเค้าน่ะ”
“คะ ครับ..” พยักหน้ารับรู้ก่อนจะหลบตาคมเฉี่ยวนั่นมามองสตรอเบอร์รี่กองโตตรงหน้าแทน แต่ก็อดจะหันกลับไปมองเจ้าของใบหน้าได้รูปนั่นไม่ได้ ..แวมไพร์ตัวจริงคงอยู่นี่แล้วล่ะ ..ท่าทางหยิ่งผยองที่ดูสง่า กับใบหน้าชวนหลงใหลที่เมื่อลองได้มองก็ยากจะถอนสายตานั้น คงใช้ล่อหลอกเหยื่อมาได้นักต่อนักแล้ว
“หรือว่า ..หลงฉันอีกคนซะแล้ว” นิ้วเรียวเชยคางมนขึ้นให้สบตากับตัวเองชัดๆ
“อันที่จริง ..เธอเองก็น่าจะเป็นแวมไพร์ที่ดีได้เหมือนกันนะ แต่ว่า..ก็น่ากินไม่เบาเหมือนกัน” คลี่ยิ้มบางๆ ให้อีกครั้งกับความงดงามตรงหน้า
“ถึงเธอจะน่ากินจริงๆ ก็เถอะ แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นของซีวอนแล้วฉันก็ไม่อยากจะยุ่ง ..ขี้หวงยังกะอะไร” หันไปบอกประโยคสุดท้ายกับเจ้าของชื่อที่เริ่มแสดงอาการไม่พอใจอยู่บ้าง
“แล้ว ..ทานอะไรเสร็จก็ไปเปลี่ยนชุดซะหน่อยเถอะนะ แสบตาจัง” กะพริบตาถี่ๆ เมื่อมองไปยังเสื้อผ้าสีขาวสว่างของคนตรงหน้า แล้วก็ขอตัวขึ้นห้องไปในเวลาต่อมา
“นายไม่ให้ฉันเอาเสื้อผ้ามา ฉันไม่มีเปลี่ยนนะ..” เอ่ยบอกกับซีวอนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ก็ไม่เดือดร้อนอะไรหนิ ..” มองหน้าคนตาสวยก่อนจะลุกขึ้นเดินขึ้นไปบนห้อง ส่งผลให้คนตัวเล็กลุกขึ้นเดินตาม แม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจในภาษาใบ้ที่อีกคนสื่อสารมานักก็ตามที
“มีชุดให้เลือกไม่มากนักหรอกนะ” เปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่มีชุดสีไม่สว่างนักแขวนเรียงรายไม่ต่ำกว่าสองร้อยชุด
ไม่มากนักนะเนี่ย !
“ไม่ต้องเอาให้มืดมากนักหรอกนะ” พูดกับคนที่ยืนมองบรรดาเสื้อผ้ามากมายอย่างตกตะลึง
“แต่ว่าเมื่อกี้คุณจุนกิเค้า..”
“ไม่ต้องใส่ใจมากหรอก แก่แล้วตาไม่ดีก็บ่นไปเรื่อย”
“แก่?” ย้ำคำที่ว่าอีกครั้งอย่างฉงน อย่างงั้นเหรอที่เรียกว่าแก่ ?
“อืม ..ปีนี้ถ้าจำไม่ผิดก็ 127 แล้วมั้ง”
“ห๊ะ! ..แล้วนี่นายอายุเท่าไหร่!?!”
“ไม่ต้องรู้หรอก รีบๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า ยังมีอะไรต้องเรียนรู้อีกเยอะ”
“อือๆ” พยักหน้ารับ แล้วหมุนตัวกลับไปหาเสื้อผ้าใส่
“งั้นใส่นี่นะ” ชูกางเกงสีขาวกับเสื้อลายทางสีดำให้อีกคนพิจารณาล
”อืม เร็วๆ เข้าเถอะ” ถึงจะเร่งไปอย่างนั้นแล้ว ก็ยังไม่เห็นว่าร่างบางที่ทีท่าจะเปลี่ยนอะไรจึงเอ่ยปากถามขึ้นอีก
“อะไร?”
“แล้วนายไม่ออกไปเหรอ?”
“ออกไป? ออกไปทำไม”
“ก็ฉันจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าไง”
“ไม่ต้องหรอกหน่าเสียเวลา” ว่าพลางยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมองดู
“แล้วจะให้ฉันแก้ผ้าให้นายดูรึไงเล่า”
“มั้ง”
“โรคจิตหรือไงนายน่ะ ห๊ะ?”
“โฮ่ย ของนายมันก็เหมือนๆ กับที่ฉันมีนั่นแหละ...แต่ของนายอาจจะเล็กกว่าหน่อย~”
“อะไร!? พูดให้มันดีดีนะ” นิ้วเรียวเล็กชี้หน้าหล่อๆ อย่างเอาเรื่อง
“ไม่รู้สิ ...ตัว ...แขน ...ขา..หรือแม้กระทั่ง..” ทิ้งห้วงคำพูดไว้ท้ายประโยคขยับตัวเข้าใกล้ร่างเล็กจนไม่เหลือช่องว่าง ก่อนจะกระซิบแผ่วๆ ข้างใบหูเล็ก “ตรงนั้นน่ะ”
“ไอ้บ้า ! ออกไปเลยนะ!” ไม่ต้องรอให้ไล่ซ้ำสอง ร่างสูงก็เดินผิวปากออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งไว้แต่คนตัวเล็กที่ยืนฮึดฮัดแก้มแดงๆ อยู่คนเดียว
“เสร็จแล้ว~” เดินออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมๆ กับส่งเสียงบอกคนที่รออยู่
“อืมดีมาก ตามมาเร็วเข้า” มือแกร่งคว้าเอาแขนเรียว ออกแรงกระชากน้อยๆ ให้ออกเดินไปด้วยกัน
“ช้าๆ หน่อยไม่ได้รึไงเล่า”
“ฉันไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันนะ ขอโทษ”
“แล้วนี่นายจะพาฉันไปไหน?” เอ่ยถามทั้งๆ ที่ก็ยังต้องก้าวให้ทันช่วงขาที่ยาวกว่าของอีกคนไปไม่หยุด
“เตรียมตัวเข้าพิธี”
“พิธี? พิธีอะไร?”
“Bloodily”
.
.
.
“Bloodily คือพิธีที่จัดขึ้นเพื่อแสดงตัวคนของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์” ร่างเล็กในชุดเมดเอ่ยบอกพร้อมกับค้นหาหนังสือจากชั้นวางของ
“เพื่ออะไรเหรอครับ?” ถามขณะเดินตามอีกคนไปสู่อีกห้องหนึ่ง ซึ่งมีอ่างสีขาวตั้งตระหง่านอยู่เพียงชิ้นเดียวตรงกลางห้อง
“นัยหนึ่งคือการยินยอมเป็นของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์คนนั้นๆ อย่างแท้จริง และเพื่อประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว ..พวกคนอื่นๆ จะได้ไม่กล้ายุ่ง”
“หรือจะโดนรุมเป็นสองเท่าก็ไม่รู้นะ..” เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมๆ กับที่เจ้าของเสียงปรากฏตัว
“หมายความว่าไง?”
“ต้องเข้าใจพวกเลือดบริสุทธิ์อย่างฉันหน่อยนะ... ฉันจะออกไปข้างนอก ฝากด้วยแล้วกันนะซองมิน” เอ่ยบอกคนที่รับหน้าที่เป็นผู้ดูแลให้ ซึ่งก็ได้รับการตอบรับเป็นการพยักหน้ารับรู้
“แล้วนี่จะให้ทำอะไรครับ?”
“ขัดผิวให้เปล่งปลั่งสักหน่อย..”
“ห๊า?” หัดไปตามนิ้วของซองมินที่ชี้ไปทางอ่างที่เต็มไปด้วยน้ำนมสีขาวสะอาดตา
“แล้วก็นี่ ..ระหว่างที่แช่อยู่ในนั้นก็อ่านไปเพลินๆ แล้วกันนะ ^^” ยัดหนังสือเล่มบางที่ดูเหมือนจะสีน้ำตาลเพราะความเก่า ตาสวยกวาดหาชื่อหนังสือแต่ก็ไม่พบ
“มันคือสิ่งที่เธอต้องจำเพื่อพิธีการ แช่ไปก่อน อีกสัก 30 นาทีฉันจะมาใหม่ รีบลงไปแช่ล่ะ อย่าโอ้เอ้” ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างบางอยู่กับอ่างน้ำและหนังสือเพียงแค่นั้น
รู้สึกโหวงๆ แปลก ....ถ้าจะเป็นแค่ที่แช่ตัวก็ไม่เห็นว่าจะต้องทำห้องซะกว้างใหญ่ขนาดนี้เลยนี่หน่า..
กวาดตามองไปรอบๆ ห้องก่อนจะกลับมาสนใจกับหนังสือเล่มบางนั้น มือเรียวเปิดหนังสืออย่างระมัดระวัง
“หลังจากนั้นให้ท่องคำอ้อนวอนต่อไปนี้.. หือ?” คิ้วเรียวขมวดฉับอย่างไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่หนังสือบอก ..ว่าหลังจากนั้นมันคือหลังจากไหน? ก็ในเมื่อนี่คือหน้าแรกของหนังสือนี่หน่า
จองซูพยายามจะหาร่องรอยการฉีกขาดของหนังสือแต่ก็ไม่พบ จึงอ่านต่อไปทั้งที่ยังคงสงสัยกับความหมายของมัน
‘โปรดฟังคำขอของข้า ท่านเจ้าแห่งเลือดบริสุทธิ์เอ๋ย ขอท่านจงรับข้าไว้ตลอดกาล’
บางเรียวบางขมุบขมิบอ่านซ้ำประโยคเดิมๆ เพื่อเน้นย้ำให้จำขึ้นใจ ..ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันใช้พูดเพื่ออะไรก็ตามที ..เค้าสั่งให้ท่อง ก็ท่องตามที่เค้าสั่ง
แต่แล้วร่างเล็กที่นั่งภายในห้องที่เงียบเชียบมาตลอดก็ต้องสะดุ้งกับเสียงวักน้ำไม่ไกลนัก ..เมื่อเหลือบมองเยื้องไปทางด้านหลังก็ปรากฏผู้ให้กำเนิดเสียงนั่งฉีกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“คุณจุนกิ..” เรียกเสียงสั่นเครืออย่างตกใจ ..สาบานได้ว่าเค้ายังไม่ได้ยินแม้แต่เสียงแง้มประตูสักนิด
“ไม่ต้องเรียกห่างเหินขนาดนั้นก็ได้ ..เรียกคุณอาเหมือนซีวอนมันเถอะ” ตาเรียวจ้องกลับไปหาดวงตาหวานที่มองมาอย่างเกร็งๆ
ถึงจะอยู่ในอ่างน้ำนมสีขาวที่มองไม่เห็นอะไรต่อมิอะไรในอ่างหรือของคนแช่ก็เถอะ..แต่มันก็ยังให้ความรู้สึกว่าตัวเองไม่ใส่อะไรเลยนั่งคุยกับอีกคนอยู่ดี
“รู้มั้ยว่าทำไมถึงต้องแช่น้ำนมนี่?” ว่าพลางวักน้ำใส่ในมือ แล้วปล่อยกลับลงไปในอ่างอีกครั้งอย่างเพลิดเพลิน
“ไม่ทราบฮะ..”
“นอกจากมันจะช่วยให้ผิวดูขาวนุ่มน่าสัมผัส ..มันยังเป็นตัวกลางที่จะทำให้พิธีการดำเนินไปอย่างราบรื่น..”
“....” ร่างเล็กนิ่งฟังอย่างตั้งใจ ..แม้จะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดก็ตามที
“แต่การทีมันจะได้ผลดีต้องไม่ใช่แค่นั่งแช่อยู่เฉยๆ ..” มือเรียวสวยวักเอาน้ำสีขาวสะอาดขึ้นราดบนไหล่บางที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมา ก่อนมือนั้นจะไล้วนบนผิวเนียนนุ่มเบาๆ
“มันก็ต้องให้ซึมซาบสักหน่อย..” ว่าพลางวักน้ำขึ้นทำแบบเดียวกับลาดไหล่อีกข้าง ยกแขนเรียวขึ้นมาไล้วนซ้ำๆ จนทั่ว ..ค่อยๆ ลามไปถึงลำคอ ไหปลาร้า ..
“เอ่อ ..” เสียงหวานอึ่กอั่กเมื่ออีกฝ่ายมีทีท่าว่าจะไล่ต่ำลงมาถึงแผงอกบาง แต่ท่าทางติดขัดของจองซูแบบนั้นก็ไม่ได้เรียกให้อีกคนชะงักการกระทำ
“คุณอา! จะทำอะไรครับ?” เสียงเข้มโพล่งขึ้นก่อนจุนกิจะทันได้ทำหน้าที่ต่อ
“ก็ทำตามหน้าที่ ..ต่อจากนี้นายจะทำเองก็เชิญสิ” ยกยิ้มสวยๆ ให้ทั้งซีวอนและจองซู แล้วหยิบเอาผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดมือที่เปียกชื้นให้แห้งสนิท ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“สนุกมั้ย?”
“หือ?” เอียงคอมองอีกฝ่ายเพราะไม่เข้าใจในคำถาม
“นั่งเฉยๆ ให้อาฉันลวนลามแบบนั้นน่ะ”
“จะบ้าเหรอ ..ก็แค่ขัดๆ นิดเดียวเอง” ว่าพลางนั่งงอหลังงอไหล่ให้ทุกส่วนจมมิดลงไปกับน้ำในอ่าง
“อยากจมน้ำในอ่างตายหรือไง?” เอ่ยถามพร้อมกับเดินไปนั่งแทนที่จุนกิที่เพิ่งจะเดินออกไปเมื่อครู่
“มานั่งนี่ทำไม ไม่มีอะไรทำรึไง?”
“มี ..กำลังจะทำอยู่นี่ไง” ตอบไปพลางพับแขนเสื้อที่ยาวเกินความจำเป็นไปพลาง
“จะทำอะไร?!”
“ก็ต่อจากคุณอาเมื่อกี้”
“ไม่ต้อง ~!” คนตัวเล็กหันหน้าเผชิญกับซีวอนทันที มือเล็กคว้าเอาข้อมือแกร่งที่ทำจะตรงเข้าจู่โจมไว้อย่างรวดเร็ว
“อย่าให้มันเรื่องมากนักได้มั้ย นี่ฉันก็รีบนะ”
“รีบก็ไปสิ ฉันทำเองได้”
“แน่ใจ?”
“ร้อยเปอร์เซ็นต์”
“งั้นก็ตามใจ..” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกจากห้องไปทางเก่าที่เข้ามา
“...เอ้อนี่ ~!” ในที่สุดเสียงหวานก็เอ่ยรั้งไว้ เรียกให้ซีวอนหันกลับมามอง
“นายอธิบายพิธีอะไรนี่คร่าวๆ ให้ฉันฟังก่อนได้มั้ย? ..ในหนังสือมันไม่ได้บอกอะไรไว้เลย.. อยู่ๆ ก็มาให้ท่องบทอะไรบทนึงก็ไม่รู้เนี่ย” กางหนังสือหน้าแรกที่ขึ้นมาเป็นบทท่องจำอะไรสักอย่าง
“เดี๋ยวถึงเวลานายก็รู้เองนั่นแหละ” ทิ้งรอยยิ้มเย็นๆ ไม่น่าไว้วางใจให้กับร่างเล็กแค่นั้น ก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทางอารมณ์ดีที่ต่างจากคนที่อยู่ในห้องโดยสิ้นเชิง
To be continue.
มาแล้วค่า~ แอบหายไปนานนิดนึง ..มีภารกิจเยอะค่ะ - -“ เป็นแวมไพร์แบบนี้ ซีวอนกำไรเกินคุ้มจริงๆ เลยเนอะ -.,- ,,และแล้วคุณอาจุนกิก็โผล่มาจนได้ ฮู้ว ว ^^ รักคุณอามาก 555 ส่วนคิมฮีชอลที่โผล่มาทีละนิดละหน่อยก็.. ให้เวลาเค้าเตรียมตัว(?)นิดนึงค่ะ เค้าก็เป็นสำคัญคนนึงน้า~
แพล่มมาพอสมควรแล้ว ไปแต่งฟิคต่อ ..วงจรชีวิตวนเวียนอยู่เท่านั้น~ แต่พรุ่งนี้ !! คาร่าจะไปตามหาสักขีพยานนนน หาเยเย่ ! > < เจอกันทักกันได้นะคะ 555 (ใครจะมาทักแก - - ห๊ะ??)
พระเจ้าอวยพรนะค้า : )
t em
ความคิดเห็น