คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Halloween
Date : 2007.11.03
Title : Halloween
Pairing : Siwon X Eeteuk
Author : luvly_Teukkie ((คาราเมลชีสเค้ก))
Rating : PG-15
Author note : ฟิคอิงเทศกาลที่ลงไม่ตรงเทศกาลค่ะ (55) ตอนที่คิดจะแต่งในหัวต้องการอย่างเดียวคือ ‘อยากเห็นจองซูใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว’ แต่งไปก็เขิลไป อร๊าย~~ จองซูน่ารักได้อีกมั้ยค้า วิฮริ้ววว~
ปล. กลับมาอ่านอีกทึกก็เพิ่งรู้ตัวว่าลากสักขีพยานรักคนสำคัญของป๊ากับมี๊มาเอี่ยวด้วยเหรอเนี่ย~ ,,555 พรหมลิขิตจริงจริ๊ง~
31 October
อย่างที่รู้ๆ กัน...วันนี้น่ะ วันฮัลโลวีน~
วันปล่อยผี...เค้าว่ากันว่าวันนี้ประตูนรกจะเปิด........ผีทุกตัวที่ถูกคุมขังอยู่ในนรกอเวจีเป็นเวลานาน จะถูกปล่อยออกมาให้เป็นอิสระในหนึ่งคืน และหนึ่งคืนนี้มันก็สามารถที่จะขึ้นมาบนโลกมนุษย์ได้...และเพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้โดนภูตผีปีศาจมารังควานหรือเอาชีวิตไป เหล่ามนุษย์ทั้งหลายแหล่ จึงเลือกที่จะทำตัวกลมกลืนกับพวกนั้นซะ...โดยการแต่งตัวเป็นพวกเดียวกับมัน.......
เชื่อว่าตำนานแบบนี้ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะมัมมี่ แวมไพร์ แม่มด หรือจะผีอะไรก็ตามแต่ มันก็จะถูกปล่อยมาทั้งนั้น...ถึงมันจะเหมือนนิทานหลอกเด็ก...แต่ผมก็กลัวผีนะครับ~
“พี่อึทึกฮะ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเรียกคนรักอย่างสดใส ก่อนเจ้าของเสียงนั้นจะเดินมานั่งลงข้างๆ คนที่นั่งดูทีวีอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
“หืม?” ส่งเสียงออกไปแทนคำถาม และยังไม่ยอมละสายตาจากจอที่ฉายหนังสยองขวัญอยู่
“วันนี้..”
“อ้ากกซ์” ยังไม่ทันที่ซีวอนจะได้พูดจบ คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็กระโดดขึ้นมานั่งบนตักของตัวเองพร้อมกับกอดคอแล้วซุกหน้าเข้ากับอกแกร่ง
“พี่อีทึกก็... กลัวแล้วก็ยังจะดูอยู่ได้~ ผมก็ต้องกอดพี่ปลอบอย่างงี้ทู้กกกที” แซวคนในอ้อมกอดขำๆ ก่อนจะใบหน้าหวานจะเคยขึ้นมาค้อนให้คนตัวโตเสียหนึ่งที
“ไม่อยากปลอบก็ไม่ต้องปลอบสิ ชิส์” ว่างอนๆ ก่อนจะขยับตัวคลุกคลักเพื่อจะให้หลุดจากวงแขนแกร่งนั้น
“โอ๋ๆ ปลอบสิคร้าบ~ แต่นางฟ้าอย่างพี่อีทึกน่ะ ผีห่าซาตานที่ไหนมันก็ไม่กล้าเข้าใกล้หรอกคร้าบ”
“นางฟ้าบ้าบออะไรกันเล่า พี่เป็นผู้ชายก็เห็นๆ อยู่” ค้อนให้คนตัวโตอีกที ก่อนจะหันกลับไปดูหนังนั้นต่อ
“พี่อีทึกฟังผมก่อนสิ” วางคางลงบนลาดไหล่เล็ก จ้องคนที่เอาแต่ดูหนังตาไม่กระพิบ
“อะไรล่ะ ว่ามาสิ พี่ฟังอยู่”
“วันนี้มีปาร์ตี้ฮัลโลวีนน่ะครับ พี่จะไปมั้ย?”
“เห~ ปาร์ตี้เหรอ เอาๆๆๆ ไปๆๆๆ” หันมาหาอีกคนแทบจะทันทีที่ได้ยินคำว่าปาร์ตี้ ก็แหม~ ไม่ได้ไปเฮฮาเจอคนอื่นๆ นอกจากเมมเบอร์ในวงมานานแค่ไหนแล้วล่ะ
“อ่ะๆๆๆ ใจเย็นครับพี่ พี่แต่งตัวเป็นผีไปด้วยละกันน้า เดี๋ยวผมออกไปทำงาน แล้วจะกลับมารับพี่ไปพร้อมกัน”
“ไม่เห็นต้องลำบากเลยหนิ นายไปเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปเอง”
“ไม่อาววว~ ผมหวงพี่หนิ ไปด้วยกันนี่แหละ พี่รู้มั้ยว่างานนี้ไม่ได้มีแต่ SM น้า นักร้องจากค่ายอื่นเยอะแยะเลย ผมหวงของผมอ่ะ ไม่ให้พี่ไปคนเดียวหรอก ไปกับผมแหละดีแล้ว” ร่ายซะยาวก่อนจะจบลงด้วยการหอมแก้มคนตัวเล็กซะหนึ่งที
“โอเคๆ มารับก็มารับ แล้วพี่จะรอนะ” หันไปยิ้มหวานๆ ให้คนตัวโต ก่อนจะกลับมาสนใจทีวีต่อ~
.
.
.
อ่า..........ตอนนี้ซีวอนออกจากบ้านไปแล้วล่ะครับ ผมเองก็ต้องหาอะไรมาแต่งตัวผีๆ หน่อยแล้ว......ก็นะ เล่นมาบอกซะวันนี้ จะหาอะไรมากมายก็คงไม่ทัน
แต่ก็นั่นละครับ Super Junior ซะอย่าง ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ^^~
.
.
.
หลังจากที่นั่งคิดอยู่สักพัก ว่าจะแต่งตัวแบบไหนไปดี เปิดคอมหาอะไรดูไปเรื่อยๆ ก็ไปเจ๊อะกับผีตัวนึงเข้า...
หวาว~~~ ผีที่ใครๆ ก็ต้องรู้จัก
ผีที่น่ารัก~
เอาตัวนี้แหละ
อ่า..........ถ้าจะแต่งเป็นเจ้าตัวนี้ ก็ต้องหาผ้าสีขาว ยาวๆ.......มันจะไปมีได้ยังไงกันล่ะ ยืมเสื้อซีวอนละกัน คงยาวพอแหละหน่า
.
.
.
“กลับมาแล้วคร้าบ~” เสียงสดใสของชเว ซีวอนดังขึ้นทันทีที่เปิดประตูแล้วก้าวเข้ามาในบ้าน
“อ้าวพี่ฮีชอล~ เป็นแม่มดเหรอครับเนี่ย” ซีวอนเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่บนโซฟา คงรอแฟนอยู่ล่ะสิ~
“ไอ้นี่หนิ พ่อมดย่ะ แหมมม ผู้ชายที่ไหนเค้าเป็นแม่กันห๊ะ!?”
อ่า.........เจ้าหญิงวีนแตก
“ก็ผมลืมไปว่าพี่เป็นผู้ชายยย” แหย่คนสวยประจำวง จนต้องวิ่งหนีลูกถีบจากแม่มดตนนั้นแหละ
“เฮ้ๆๆๆ ทะเลาะอะไรกัน เสียงดังเชียว” เสียงหวานๆ ของอีทึกที่ปรามคนทั้งสอง เรียกให้ซีวอนหันกลับมามองพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ยิ้มได้ไม่นาน รอยยิ้มนั้นก็เป็นอันต้องหุบลง เพราะชุดผีของพี่อีทึกนี่แหละ
“พี่อีทึก!!~” เรียกชื่อคนตาสวยเสียงดัง
“หืม?” ส่งเสียงออกไปแทนคำถาม เอียงคอมองอีกคนอย่างงงๆ
ก็อะไรล่ะ อยู่ดีๆ ก็เรียกชื่อซะลั่นบ้าน
“ทำไมแต่งตัวแบบนี้อ้ะ??” ถามด้วยความสงสัย
ผีประเทศไหนคร้าบ~ ใส่เสื้อเชิร์ตสีขาว(ที่คาดว่าน่าจะเป็น)ของผมตัวเดียวเนี่ย!!!!!!
“ก็เป็นผีนี่หน่า” ตอบกลับมาตาแป๋ว
“ผีอะไร!?!”
“ผีน้อยแคสเปอร์” ตอบออกไปซื่อๆ ...........ก็ไม่ได้คิดว่าผิดแปลกอะไรหนิ มันก็ผีมั้ยล่ะ
“แต่งอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอฮะ??”
“ไม่เอาหรอก แม่มด พ่อมด ฮีชอลก็แต่งแล้ว แต่งอย่างอื่นมันก็จำเจ แต่งงี้แหละ เชื่อสิไม่ซ้ำใคร ^^” ยิ้มอย่างภาคภูมิใจในผลงานของตัวเอง
“ทำไมอ่ะ...นายไม่ชอบเหรอ ไม่น่ารักเหรอ” ถามอีกคนน้ำเสียงผิดหวัง เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของอีกฝ่าย
“ป่าวครับ ป่าว มันน่ารักมากเลยล่ะ...” ก็น่ารักจนไม่อยากให้คนอื่นเห็นนี่หน่า......
“ใช่มั้ยๆ แคสเปอร์น่ะเหมือนพี่ออก ^^” ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ........จะว่าเหมือนก็เหมือนนะครับ..ตาโตๆ แก้มขาวๆ เอิ้กๆๆๆๆ น่ารักเป็นที่สุด แต่.................
“แต่ชุดมันไม่สั้นไปหน่อยเหรอพี่” ถามพลางใช้สายตาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างที่บอกพี่อีทึกใส่เสื้อเชิร์ตสีขาวตัวเดียว ที่สำคัญ...มันยาวเหนือเข่าขึ้นไปเป็นคืบ ขาขาวๆ นั่นเป็นของผมน้า >[]<~
“ไม่หรอกหน่า ไม่มีใครเค้าสนใจหรอก ไปเถอะ”
“แต่…”
“เถอะหน่า เดี๋ยวสายนะ ไปเร็วๆ เข้า ฮีชอล นายจะไปพร้อมกันมั้ย?” หันไปถามเจ้าหญิงในคราบแม่มดที่รอจ้องจะเตะไอ้คนกวนประสาทอยู่
“ไม่เป็นไร พวกนาย
“งั้นรอหน่อยก็ได้หนิ ไปพร้อมกันจะได้ไม่เปลือง”
“อื้ม...”
“พี่จะไปงี้ จริงๆ เหรอ เปลี่ยนใจยังทันน้า~” ทำหน้าหงอย แล้วโน้มน้าวต่อไป เพื่อพี่ท่านจะเปลี่ยนใจ
“ไม่เอาหน่า ดูทำหน้าเข้า เสียลุคแวมไพร์ซะหมดเลย” หยิกแก้มคนตัวโตกว่าเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว..ก็แหม อุตส่าห์ได้คอสตูมมาแต่งให้ฟรีๆ หลังถ่ายแบบทั้งที ทำหน้าแบบนั้นมันเสียอิมเมจหมด
“ไปแบบนี้ก็ได้...แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ ผมไม่รับผิดชอบจริงๆ ด้วย” คำพูดของชายหนุ่มเล่นเอาร่างบางมึนตึ้บไปเล็กน้อย.....ก็จะเป็นอะไรได้ไง ซีวอนต้องปกป้องเค้าอยู่แล้วไม่ใช่รึไง? ซีวอนนี่บ๊องแฮะ
“เสร็จแล้ว โหหหหหห” ฮันกยองร้องออกมาอย่างทึ่งๆ เมื่อเห็นลีดเดอร์คนสวยของเค้าใสชุดผีน้อยแคสเปอร์!~
น่านนนนนน ไหนว่าไม่มีใครสนใจไงล่ะ พี่ฮันยังจ้องซะตาปลิ้นเลย -*-
“อะไร? ทำไม? มันทุเรศขนาดนั้นเลยรึไงกัน” ก้มลงมองตัวเองอีกครั้ง อุตส่าห์แต่งมาอย่างมั่นใจเลยน้า
อะไรกัน...................T^T
“ป่าวครับๆ มันน่ารักมากเลย ดูดีแล้วแหละ” เอ่ยปากชมเปาะเมื่อเห็นอีกคนเบะปากเหมือนจะร้องไห้
เนี่ยเหรอลีดเดอร์ที่ใครเค้ามองว่าเป็นผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบอะไรดีนักหนา...เด็กแท้ๆ
“งั้นไปกันเลยเถอะ ฉันไม่อยากสาย” ฮีชอลว่า ก่อนจะเดินนำออกไปที่ประตู
.
.
.
Halloween Party…
“มาแล้วคร้าบ~” เสียงทุ้มร้องบอกพร้อมกับประตูทีเปิดออก รอให้ 3 คนที่เดินตามมาเข้ามาก่อน แล้วจึงปิดประตูนั้น
ทันทีที่ร่างบางก้าวพ้นธรณีประตูมาแล้ว เอ่ยทักทายคนในงานเลี้ยงเสียงหวานๆ จึงเรียกให้คนทั้งงานหันมามองร่างบางเป็นตาเดียว...
หมับ!
ตรงเข้าคว้าเอวคอดนั้นไว้ทันทีที่เห็นสถานการณ์แบบนั้น
พี่อีทึกเป็นของผม!~
การกระทำของร่างสูง เล่นเอาหลายคนหันไปทำกิจกรรมของตัวเองตามเดิม
โธ่.....สิงโตขู่แล้ว...ใครจะดื้อด้านให้มันงับเอาล่ะ
“เหอะๆ” หนึ่งในเมมเบอร์ของ Super Junior หัวเราะอย่างเอือมๆ กับการกระทำของซีวอน...
........ไปไหนมาไหน เวลามีคนจ้องพี่อีทึกทีไรมันก็ทำแบบนี้ทุกที....
โอบเอวพี่อีทึก ดึงพี่อีทึกเข้ามาใกล้ๆ.. กราดสายตา
ประกาศศักดา นางฟ้าของผม!!!
แต่มันก็ยังมีคนจ้องร่างบางนั้นอยู่อย่างไม่วางตา..........หนอยแหน่ะ มันจะมากไปและ -*-
“พี่อีทึกฮะ ไปนั่งกันเถอะ” บอกคนตัวเล็กที่ยืนแจกยิ้มหวานให้ชาวบ้านใจละลายอย่างเป็นปกติ
“อื้ม” หันไปรับคำซีวอนตาหยี ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟ้าหนังสีดำนุ่มๆ ห่างจากเหล่าเมมเบอร์ที่มาถึงก่อนไม่ไกลนัก
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะ นั่งอยู่นี่แหละ” ...เลือกที่จะให้ร่างบางนั่งรอนี่คงจะดีแล้วแหละ ให้เดินไปเดินมาไม่ดีหรอก เห็นขาขาวๆ ของที่รักผมหมด~
“อื้ม ^-^” ยิ้มตาหยีให้ซีวอนอีกครั้ง ก่อนร่างสูงจะส่งยิ้มตอบมาให้ แล้วเดินออกไปเลือกน้ำมาให้ร่างบางดื่ม
และเมื่อกลับมา ก็พบว่าที่นั่งข้างๆ ร่างบางทั้งซ้ายและขวาไม่ว่างซะแล้ว
“อีทึกเหรอ ซุปเปอร์จูเนียร์ใช่รึเปล่า?”
“ครับ ^^”
“ได้เห็นผ่านทีวีมาเยอะแยะ ตัวจริงน่ารักกว่ากันตั้งเยอะเนอะ”
“จริงด้วย”
“อ่ะแฮ่ม!!” เสียงกระแอมไอที่ดังผิดปกติ เรียกให้คนทั้งสามหยุดการสนทนาแล้วหันมามองเจ้าของเสียงนั้น
ตาคมเหลือบมองมือของผู้มาเยือนคนนึงที่อยู่บนขาขาวๆ ของอีทึกอย่างตั้งใจ หากแต่เจ้าของขานั้นก็ไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่คุย แล้วอีกอย่าง..ก็ผู้ชายเหมือนกัน จึงไม่ทันได้คิด..ไม่ได้คิดเหมือนร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามา
“หวา~” คนตัวเล็กร้องเสียงหลง เมื่อร่างสูงแทรกตัวเข้ามานั่งระหว่างเค้ากับชายอีกคน ก่อนจะแทรกตัวเข้ามานั่งแทนที่ตัวเอง แล้วร่างเล็กนั้นก็ถูกดันขึ้นไปให้นั่งอยู่บนตักของซีวอนแทน
“อะไรของนายเนี่ยซีวอน” หันไปหาคนตัวโตอย่างเคืองๆ ก็นั่งคุยกับคนอื่นอยู่ดีดี นี่อะไร ไม่มีมารยาท ชิชะ
“ผมรักพี่นะ” กระซิบแผ่วเบาข้างใบหูเล็ก ก่อนจะจุ๊บเบาๆ ที่ใบหูนั้นทีนึงอย่างหวงแหน
“บะ.. บ้า -///-” อะไรเนี่ย อยู่ๆ ก็มาบอกรักอะไรกันเล่า เขินเป็นนะเฟ้ย
“บ้ารักพี่นั่นแหละ” หอมแก้มคนในวงแขนซะฟอดใหญ่ ก่อนจะหันไปเลิกคิ้วให้ไอ้บ้าที่บังอาจมาแตะต้องของของเค้า แล้วหันมาสนใจซอกคอหอมกรุ่นนั้นต่อ
“คิกคิก ไม่เอาหน่าซีวอน มันไม่ใช่ที่บ้านนะ”
“...ไม่แกล้งก็ได้ ดื่มน้ำกันดีกว่าเนอะ” เอื้อมมือไปหยิบแก้วใสที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะส่งให้มือบางที่รอรับอยู่
“น้ำอะไรเหรอ” ถามคนตัวโตที่เป็นผู้หยิบมาให้ พร้อมกับแกว่งแก้วทรงสูงในมือนั้นไปมา
“พั้นช์ครับ” ตอบหน้าตาเฉย
“พั้นช์!?”
“อื้ม”
“มาปาร์ตี้แบบนี้ทั้งที มันต้องกินแอลกอฮอล์หน่อยดิ”
“ไม่ได้หรอก ผมไม่ให้พี่กิน วันนี้ผมยอมพี่อย่างนึงแล้วนะ พี่ยอมผมมั่งสิ”
“.............ก็ได้ๆ” เจอลูกอ้อนคนตัวโตแต่ใจเด็กนี่ทีไร เถียงไม่ได้ทุกทีสิหน่า...เฮ้อออ~
เมื่อเห็นว่าทั้งคู่เริ่มสร้างโลกส่วนตัว ผู้ชายแปลกหน้าทั้งสองคน ก็พลอยสลายตัวไปด้วย
“อันยองครับ ผมกงมินครับ” แต่ก็นั่นแหละนะ......ยังไม่วายจะมีคนมาป้วนเปี้ยน
“หวัดดีครับ ผมอีทึกครับ” มือบางขืนออกจากการกอดรัดของร่างสูง เพื่อไปจับทักทายกับเพื่อนใหม่
มาพูดกับเค้าแทนที่จะมองหน้า พ่อเล่นมองขาตาไม่กระพริบ เดี๋ยวกระซวกไส้แตก-*-
“ผมซีวอนครับ เป็นแฟนพี่อีทึก” แนะนำตัวพร้อมบอกสถานะเสร็จสรรพ..ดูซิ ยังจะหน้าด้านจีบอยู่อีกมั้ย
.
.
.
เพิ่งรู้ครับ......ว่าคนเราจะหน้าด้านได้ถึงเพียงนี้ นั่งก็นั่งอยู่บนตักผม แถมยังออกปากบอกไปแล้วแท้ๆ ว่านี่น่ะ แฟนผม!!!!
ยังจะหน้าด้านจีบอยู่ได้ พี่อีทึกนี่ก็ซื่อ คุยกับเค้าอีกแหน่ะ ดูก็รู้ว่าไม่ได้มาดีแน่ ชิส์
เอ้าๆๆๆ ยิ้มเค้าไป
ผมไม่ทนแล้ว!!~
“พี่อีทึก เรากลับกันเถอะ ผมไม่อยากอยู่แล้วอ่า...”
“อ้าว ทำไมล่ะ เพิ่งมาไม่นานเองน้า~ อยู่อีกแป๊บนึงสิ” หันไปหาคนตัวโตที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่
“........ผมเบื่อหนิ”
“หน่านะ นานๆ ทีจะได้พักแบบนี้ที” อ้อนคนตัวโตบ้าง
“ก็ได้.......แต่ผมขอรางวัลนะ” ตกปากรับคำ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ จนคนตัวเล็กหวั่นๆ
“อะไร อื้อ~” ยังไม่ทันได้ถามจบประโยค ริมฝีปากร้อนก็กดลงมาทาบทับ แทรกลิ้นเรียวผ่านกลีบบางเข้าไปสำรวจความหอมหวานภายใน มือหนากดท้ายทอยอีกคนไว้ไม่ให้หนี
“ฮ้า~” อีทึกหอบหายใจถี่ เพราะจูบเมื่อกี้เล่นเอาเค้าแทบหมดลม
“ซะ ซีวอน...” เรียกชื่อคนตัวโตที่ยกยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สากับการจูบต่อหน้าคนเยอะแยะ...ก็ตั้งใจหนิ จะได้รู้ซะมั่งใครเป็นใคร
“อะไรครับ? หืม” ถามคนตัวเล็กเสียงเรียบ ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว
“ซีวอน....” เรียกชื่อคนตัวโตดุๆ เมื่อเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่ซุก แต่มันเริ่มจะเม้ม........
“...ซีวอน…”
ไม่ว่าจะเรียกยังไง คนที่ซุกไซร้อยู่กับซอกคอนั้นไม่มีทีท่าว่าจะเงยขึ้นมาแม้แต่น้อย
จนคนที่โดนลวนลามมือเริ่มสั่น....จนน้ำสีแดงสวยที่อยู่ในมือกระเฉาะออกมาจากแก้ว
“ซีวอน.....พอได้แล้ว.........” ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นเหลียบมองที่ว่างข้างๆ กาย........ลุกไปได้ซะทีนะ
“อ๊ะ ขอโทษทีฮะ น้ำหกเลย....” ก้มหน้าลงเหมือนจะสำนึกผิด........
“ไม่ฟังฉันมั่งเลย คนอื่นมาเห็นเข้าจะทำยังไงเล่า!!” ตวาดคนตัวโตเสียงดัง
“ผมขอโทษ...ก็พี่น่ารักนี่หน่า ผมหวง......” บอกความคิดของตัวเองออกไปตรงๆ เผื่อว่าคนตรงหน้านี้สำนึกผิดว่าแต่งตัวออกมาแบบนี้ แล้วอยากจะกลับบ้านขึ้นมามั่ง
“นายนี่มันเด็กจริงๆ เลยซีวอนเอ๊ย” ยีผมคนตัวโตกว่าแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน
“แล้วจะกลับบ้านกันรึยังล่ะฮะ?”
“ยังง่ะ พี่ยังไม่อยากกลับ”
งื้อออออออ นี่พี่ไม่ได้รับรู้อะไรเลยใช่มะ
“เดี๋ยวพี่มานะ น้ำหกเลอะหมดเลยเนี่ย” ลุกขึ้นจากตักของซีวอนทันทีที่ชี้แจงเสร็จ
“แล้วพี่จะไปไหนฮะ”
“ไปห้องน้ำสิ จะไปล้างออก เดี๋ยวก็เหนียวหมด”
“ผมไปด้วย”
ไม่ปล่อยให้ไปคนเดียวหรอกหน่า~ เดี๋ยวใครมาฉุดไปทำไง น่ารักปานนี้
หึหึ................
เอ้าจ้อง....จ้อง.....จ้องเข้าไป
จะจ้องอะไรกันล่ะครับถ้าไม่ใช่ขาขาวๆ เนียนๆ ของพี่อีทึก!!! ตัวเองไม่มีขากันรึไงห๊ะ!!!!
.
.
.
ทันทีที่เข้ามาถึงห้องร่างเล็กๆ ก็ถูกอุ้มขึ้นไปนั่งหน้ากระจก ก่อนคนตัวโตจะยกยิ้มที่มุมปากขึ้นเจ้าเล่ห์
“อะไรของนายอ่ะซีวอน พี่จะ อื้อ” เสียงหวานถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากบางถูกรุกราน
ลิ้นร้อนชื้นไล้เลียริมฝีปากที่ปิดสนิท ก่อนจะค่อยๆ รุกล้ำเข้าไปยังโพรงปากหวานนุ่มด้านใน...
หวาน~ หวานไม่เปลี่ยนเลยล่ะ
“ซีวอน เป็นอะไรเนี่ย” ถามคนตัวโตทันทีที่ริมฝีปากหนาถอนจูบออก แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากคนตัวโตนั้น มีเพียงยิ้มที่ยกขึ้นตรงมุมปาก ก่อนจะเอื้อนเอ่ยประโยคต่อไปให้ได้ยิน
“ผมเช็ดน้ำให้นะครับ ผมทำพี่เปียกหนิ” ยิ้มให้บางๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมาชุบน้ำ แล้วเริ่มเช็ดจากข้างแก้ม ลงมาที่ซอกคอ
“ซีวอน..น้ำมันหกรดขาพี่นะ ไม่ใช่คอ”
“อ่าวเหรอฮะ”
“ไม่ต้องแล้วล่ะ พี่เช็ดเองดีกว่า” ...ดูจากสภาพการณ์แล้ว ให้เจ้าซิมบ้านี้เช็ดคงไม่ดีแน่ๆ เลยล่ะ คุณว่ามั้ย?
“แต่ผมอยากเช็ดให้พี่นี่”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่เช็ดแล้วก็ได้” ร่างบางเบี่ยงตัวหนีไปอีกทางเพื่อหนีซีวอน มือหนาจึงเอื้อมไปจับเอวบางนั้นเอาไว้ ก่อนแขนอีกข้างจะยันลงกับอ่างล้างมือข้างๆ
“ผม เช็ด ให้” กระซิบแผ่วเบาข้างใบหู ก่อนจะยกขาเรียวทั้งสองข้างขึ้นพาดบ่า เล่นเอาคนตัวเล็ก คว้าชายเสื้อลงปิดแทบไม่ทัน
“อื้อ ซีวอน” เสียงเล็กครางสั่น เมื่อร่างสูงเลือกที่จะทำความสะอาดน้ำพั้นช์นั้นด้วยลิ้น แทนที่จะเป็นผ้าเช็ดหน้าในมือนั้น
“ซะ ซีวอน หยุด นี่มันไม่ใช่บ้านเรา..อื้อ....นะ” มือบางดันไหล่คนตัวโตให้ออกห่างจากตัว แต่ก็ทำได้เพียงดันเท่านั้น เมื่อร่างสูงไม่ยอมขยับ ร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรง ก็ขัดขืนอะไรไม่ได้
ลิ้นร้อนที่ไล้เลียตั้งแต่ต้นขา ไปจนถึงซอกขาด้านใน เรียกเสียงครางแผ่วเบาจากคนตัวเล็กได้อยู่เรื่อยๆ
มือบางที่เคยกดชายเสื้อให้ติดกับโต๊ะหน้ากระจก เริ่มคลายออกทีละน้อย เพราะแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ หัวกลมมนเงยพิงกับกระจกอย่างไร้ทางต่อต้าน ยิ่งห้าม ยิ่งดุเท่าไหร่ เด็กตัวโตนี่ก็มีแต่จะยิ่งแกล้งเค้าหนักขึ้นเท่านั้น
ก๊อก แก๊ก ก๊อก.....
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น ซึ่งหมายความว่ากำลังจะมีผู้มาเยือน
“ซีวอนหยุด...ฮึก” ทุบลาดไหล่คนตัวโตแรงๆ รัวๆ หวังจะให้คนตรงหน้าหยุดเสียที
“อย่าดื้อสิฮะ ผมยังเช็ดไม่เสร็จเลย เดี๋ยวก็เหนียวเหนอะหนะ ไปหมดหรอก” เงยหน้าขึ้นมารวบมือบางๆ นั้นไว้ ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนที่ไม่มีทางสู้
“อ๊ะ! พี่อีทึก ซีวอน........เอ่อ........”
“ดะ..ดงแฮ” เสียงหวานเรียกชื่อน้องอย่างตกใจ ใบหน้าหวานที่เดิมก็แดงอยู่แล้ว แดงจัดขึ้นไปอีก
“ขะ ขอโทษครับ ไม่รบกวนแล้วครับ -////-” ว่าก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
หวา~~ เกือบเห็นของดีแล้วมั้ยล่ะ *[]*
.
.
.
“เห็นมั้ยล่ะ ซีวอน เพราะนายคนเดียวเลย”
“อะไรล่ะครับ...”
“นายนี่มัน...................หึ้ย” T[]T หมดคำจะพูดแล้วครับ ทำไมมันถึงได้หื่นขนาดเน้~
“จะไปไหนล่ะครับ ไม่เช็ดให้เสร็จก่อนเหรอ” ถามคนที่โดดลงจากโต๊ะไปเมื่อครู่ด้วยรอยยิ้มที่ใสซื่อ(?)
“ไม่! อยู่กับนายอีกวินาทีเดียว ฉันตายแหงๆ” กระแทกเสียงที่คำแรกหนักๆ ก่อนจะกระทืบเท้าปึงปังออกจากห้องไป
“หึหึ....” หัวเราะเบาๆ ให้ตัวเองในลำคอ ก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กออกไป
หมับ!
คว้าเข้าให้ที่เอวบางๆ นั้นอีกครั้ง แล้วออกแรงรั้งให้เจ้าของร่างเข้ามาแนบชิดตัวเองมาขึ้น
“อย่าเดินเร็วนักสิครับ ลมมันพัด เห็นขาขาวๆ หมดเลย” กระซิบเบาๆ ข้างๆ หูคนรัก ก่อนมือหนาจะเลื่อนต่ำลงไปถึงสะโพกมน
“ปล่อยเลยนะ” บอกคนขี้หวงเสียงเขียว ก่อนจะสาวเท้าเร็วๆ ไปนั่งกลางวงซูปเปอร์จูเนียร์
“....ดงแฮล่ะ” อีทึกเอ่ยถาม เมื่อไม่เห็นน้องชายตัวดีที่เข้าไปเจอภาพเมื่อกี้เข้า
“ไม่รู้เหมือนกันสิ เมื่อกี้ไปเข้าห้องน้ำ พอกลับมาก็เป็นอะไรไม่รู้หน้าแดงๆ แล้วก็กระซิบกระซาบอะไรกับไอ้คิบอมไม่รู้ พากันกลับบ้านไปแล้ว” อึนฮยอกอธิบาย
=[]= ชีวิตการเป็นลีดเดอร์ของผม..................อ้ากกกก พังทลายเพราะไอ้ซิมบ้าหน้าหื่น >[]<
“พี่เยซองหลบหน่อยได้มะ ผมจะนั่งกับพี่อีทึกง่ะ” ซีวอนที่เพิ่งเดินตามมาถึงกล่าวกับเยซองยิ้มๆ
“ได้สิ” เยซองว่าก่อนจะทำท่าลุกขึ้น แต่ก็ถูกมือบางของหัวหน้าวงคว้าเอาไว้ซะก่อน
“ไม่ต้องลุกหรอก นั่งนี่แหละเยซอง”
“?” หันไปมองหน้าซีวอนที หน้าอีทึกที......เอาไงวะ ซิมบ้าจ้องจะกิน เบลล์มองตาละห้อย -*- ทำไมตูต้องเป็นคนกลาง
“นั่ง...นะ” ขอร้องแกมบังคับ ดึงแขนเสื้อคนที่กึ่งลุกกึ่งนั่ง ให้นั่งลงข้างๆ ก่อนจะกอดแขนเยซองไว้แน่น...ถ้าเยซองลุก อีทึกตายครับ -*-
“พี่เยซอง ลุกกกกกกกก” ดึงแขนอีกข้างของเยซองให้ลุกขึ้น แต่อีกข้างมันก็โดนคนตัวเล็กกว่าดึงไว้
“ไม่อาวๆๆ เยซองนั่งๆๆ” ดึงรั้งคนกลางไว้ แต่รู้ว่ายังไงแรงเค้าก็ไม่มีทางสู้แรงซีวอนได้ถึงได้ยกขาขึ้นมาเกี่ยวเยซองเอาไว้
“พี่อีทึก!!!!!!” เรียกคนตัวเล็กเสียงเข้ม ....เมื่อตอนยกขาขึ้นมาเกี่ยวเยซองไว้ เสื้อที่สั้นอยู่แล้วมันก็ยิ่งเลิกขึ้นไปอีก แถมไปกอดพี่เยซองซะแนบแน่นขนาดน้านนนนนนนนนนนนนน โฮกกกก!!!!!
“หวา~” เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วไม่รู้ที่ถูกอุ้มขึ้นมาเนี่ย........และแล้วผมก็ต้องขึ้นมานั่งบนตักของซีวอนอีกจนได้ T^T
“พี่อีทึกไม่ชอบผมเหรอ พี่อีทึเกลียดผมเหรอ” หน้าคมวางลงกับไหล่บาง เอ่ยถามเสียงแผ่วเบาอย่างน้อยใจ
“ป่าวนะ พี่ไม่ได้เกลียดนายสักหน่อย” ปฏิเสธพัลวันเมื่อเห็นอีกคนน้อยใจ...
“โกรธผมเหรอ” ถามเสียงอ้อนๆ..................
“ไม่หรอก...” จะว่าโกรธก็โกรธหรอกนะ...แต่ทำแบบนี้ทีไร ผมก็โกรธซีวอนไม่ลงสักที
“จริงเหรอครับ..ดีจัง” ตบท้ายคำพูดด้วยการหอมแก้วขาวๆ ของคนในอ้อมกอดหนึ่งที
ก่อนมือซุกซนจะเริ่มแปะปะ ลูบนู่นไล้นี่ของอีทึกไปเรื่อย......ท่ามกลางสายตาของน้องๆ ในวงที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้.......
นึกว่าที่นี่จะปลอดภัย อันตรายที่สุดเลยหนิ *[]*
รู้ครับว่าวันนี้เป็นวันฮัลโลวีน......แต่ใครจะไปรู้ล่ะครับว่าวันฮัลโลวีน มันจะมีผีทะเลออกมาด้วยยยย
เพิ่งรู้....ว่าผีตัวนี้มันน่ากลัวที่สุดเลย T^T
ผีสิงโตทะเล~~~
บรึ๋ย
The End.
t em
ความคิดเห็น