คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [SF] สิ่งที่เรียกว่าหัวใจ
Date : 2008.05.02
Title : สิ่งที่เรียกว่าหัวใจ
Pairing : Siwon X Eeteuk
Author : luvly_teukkie ((คาราเมลชีสเค้ก))
Rating : G
Author note : มันอาจจะน่าเบื่อสำหรับคนที่ไม่ชอบฟิคที่เป็นความรู้สึกซะส่วนใหญ่นะคะ ^^” พอได้มาอ่านซ้ำแล้วก็..อบอุ่นดีเนอะ 55 (ชมฟิคตัวเองอะเกน) ให้ความรู้สึกว่า..สองคนนี้เค้าเติมเต็มกันและกัน อร๊าย~~ เขิลล (555)
...เกิดมาก็มีหัวใจหนึ่งแต่ไม่เคยรู้ถึงความหมาย..มีค่าแค่เพียงประคองให้ชีวิตไม่สิ้นสุดลง...
...มีใจก็เหมือนฉันไม่มี ร่างกายที่มีก็สับสน...จนได้มาพบใครบางคน ร่วมเดินบนทางว่างเปล่า..
คุณว่าคนเรามีหัวใจไว้ทำไมเหรอ?
คำถามที่ผมเคยตอบไปตามที่รู้...หัวใจมีหน้าที่สูบฉีดเลือดไปยังส่วนต่างๆ ของร่างกาย แล้วสิ่งที่ผมได้กลับมาคือการหัวเราะร่วนของทุกคนในวง...
ตามมาด้วยคำครหาที่ว่าอย่าไปถามซีวอนมันเลยครับ
‘เค้าไม่มีหัวใจ’
...ก็หรือที่ผมตอบไปไม่ถูกล่ะ??
ไม่ว่าบทสัมภาษณ์กี่บท...
ไม่ว่านิตยสารกี่เล่มที่ถามถึงหัวใจที่ว่างเปล่าของผม...ก็ได้รับคำตอบเช่นเดิมทุกครั้ง..
‘ผมยังไม่พร้อมที่จะแบ่งปันความรักให้กับใคร’
จนใครๆ ก็บอกว่าผมเป็นคนเย็นชาบ้างล่ะ..ไม่มีหัวจิตหัวใจ...และรักใครไม่เป็น...
แต่ความจริงแล้ว...มันก็ไม่ใช่อย่างนั้นซะทีเดียวหรอกนะครับ...ผมเคยเป็นอย่างนั้นก็จริง...
ผมเคยคิดว่าความรักเป็นเรื่องไร้สาระ และไม่สลักสำคัญต่อชีวิตมากมายนัก...แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด...ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอเค้า...ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
คนที่สอนให้ผมได้รู้จักกับความรัก...ได้เรียนรู้ว่าผมเคยเหงาเหมือนกัน
ผมจะพาไปรูจักกับเค้าดีมั้ย??
ตั้งแต่วันแรก...ที่เค้าตัดสินใจสอนผมให้ได้เรียนรู้...
“นี่ซีวอน...นายรู้จักความรักมั้ย??” เสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าลีดเดอร์ประจำวงดังขึ้นขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านนิตยสารฉบับของเดือนที่แล้วที่เพิ่งจะมีเวลาว่างมาอ่านในวันนี้
“หืม?..รู้สิครับ” ตอบกลับไปทั้งๆ ที่สายตายังไม่ละจากหนังสือตรงหน้า
“แน่ใจเหรอ?” เสียงใสถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“อืม..ทำไมเหรอฮะ” ละสายตาจากตัวหนังสือในที่สุด ก่อนจะหันไปหาต้นเสียง
“นายบอกพี่ได้มั้ยว่ามันคืออะไร?”
“ก็.....” เสียงทุ้มเงียบไปอย่างครุ่นคิด
“มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อืม...ไม่รู้สิ..พูดไม่ถูก พี่ว่าไงล่ะ”
“...บางทีมุมมองของคนเราก็ไม่เหมือนกันใช่มั้ยล่ะ....พี่อยากรู้ว่านายมองมันยังไงมากกว่า...”
“ไม่รู้สิฮะ...ไม่เคยคิดถึงมันเหมือนกัน”
“ความรักดูเป็นเรื่องยากสำหรับนายจังนะ...”
“...เฮ้อ~” คนตัวสูงลอบถอนหายใจเบาๆ
“บางทีพี่ก็อยากเชื่อมั่งจังเลย..ว่านายไม่มีหัวใจ...” เสียงหวานสลดลงจนสัมผัสได้...
...ก็ทำไมทั้งที่เค้าก็รักซีวอนขนาดนี้...
...นายถึงไม่เคยรู้ตัวเลยล่ะ??...
“แล้วทำไมพี่ไม่เชื่อล่ะฮะ?” ถามส่งๆ ออกไปอย่างนั้น พร้อมกับมองตาอีกคนที่ดูเหมือนจะมีคำตอบให้กับคำถามที่ถามออกไปกันความเงียบที่จะเกิดขึ้น
“เพราะพี่ไม่เชื่อว่าคนคนนึงจะไม่เคยมีความรักน่ะ...”
“แหงล่ะ..ความรักจากพ่อแม่ใครๆ ก็ได้รับกันทั้งนั้น” ตอบออกไปตามสิ่งที่ใจคิด..แน่นอนว่าเกิดมาทุกคนต้องรู้จักกับความรักไม่ใช่เหรอ??
“ไม่ใช่แบบนั้นสิฮะ...เอางี้มั้ย” คนตัวเล็กเขยืบเข้าใกล้อีกคน มือบางเอื้อมมาเกาะแขนแกร่งไว้
“หืม?” ส่งออกไปพร้อมกับทำตาโตแทนคำถาม
“พี่สอนให้นายดีมั้ย..ให้รู้จักกับความรักน่ะฮะ”
“ห๊ะ? พี่เนี่ยนะ...” เอื้อมมือข้างที่ไม่ได้ถูกเกาะมายีหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“นี่~ พี่เป็นพี่นายนะมาเล่นหัวเล่นหูอย่างงี้ได้ไง”
“ฮ่าๆๆๆ” ก็พี่อีทึกที่ดูเหมือนเด็กคนนี้นะเหรอ? จะสอนความรักให้เค้าเนี่ย
“ทำไมล่ะ ลองดูเถอะนะ~” กระพริบตาปริบๆ อย่างออดอ้อนจนซีวอนต้องเผยยิ้มออกมาในที่สุด
“เอาก็เอา....ลองดูสักตั้ง”
..เธอมาแต่งเติมท้องฟ้าที่มืดมัวให้ได้มีดวงดาว..เธอมาทาสีให้ห้องเทาๆ หมดความเหงาไป...
...จากวันที่ผมรับปากไป ...การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นในชีวิตของผม...
หลังจากที่ผมได้รับการดูแลเอาใจใส่จากพี่อีทึก...ทุกเช้าผมตื่นเพราะพี่อีทึกปลุก
กินมื้อเช้าที่พี่อีทึกทำ
ใส่เสื้อผ้าที่พี่อีทึกเตรียมให้
มองสิ่งรอบข้างที่พี่อีทึกมักจะสนใจในเวลาที่ผมเอาแต่อ่านหนังสือ
ช่วงเวลาแต่ละวันที่แสนยาวนานมันสั้นลง...เพียงเพราะผมหัดที่จะสนใจสิ่งรอบช้างบ้าง
...จิตใจที่มีที่เคยหลับ ตื่นแล้วเมื่อได้รับสิ่งนี้ ความรักและวันคืนดีดีที่เธอได้มีให้กัน..
จากที่ผมไม่เคยนึกถึงใครเวลาต้องอยู่คนเดียว...แต่วันนี้ผมนึกถึงพี่อีทึกตลอดเวลา
จากที่ผมไม่เคยคิดว่าการอยู่คนเดียวเป็นเรื่องเลวร้าย...แต่วันนี้แค่ห่างจากพี่อีทึกของผมสักวินาทีเดียว...ก็คิดถึงจะแย่แล้ว
จากที่ผมไม่เคยคิดว่าการมีความรักจะทำให้อะไรดีขึ้น...มันคงไม่ทำให้ผมหายเหนื่อยจากงานมากมายที่ถาโถมเข้ามาตอนนี้...แต่วันนี้ผมอยากตื่นขึ้นแต่เช้า..เพียงเพราะจะได้มีเวลาอยู่กับพี่อีทึกนานขึ้นในแต่ละวัน...ผมอยากกินอะไรก็ตามที่พี่อีทึกเป็นคนเสนอ...ผมอยากทำอะไรก็ตามที่พี่อีทึกอยากจะทำ...และผมกระตือรือร้นที่จะทำทุกอย่าง...ให้พี่อีทึกมีความสุข
...ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยครับ..
...ว่าความรักมันจะมีอานุภาพมากขนาดนี้...
คุณว่าคนเรามีหัวใจไว้ทำไมเหรอ?
คำถามเดิมที่ถูกยกมาถามเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของชีวิตของผมแล้วก็ไม่รู้ แต่วันนี้คำตอบของผมจะเปลี่ยนไป...คำตอบของผมจะไม่ใช่คำตอบของชเว ซีวอน คนเก่า...
“หัวใจ...มีไว้ดูแลครับ...หัวใจที่อยู่กับเราไม่ใช่ของเรา...เป็นหัวใจของใครอีกคนที่เรารัก...ใครอีกคนที่เราห่วงใย...ใครอีกคนที่ฝากชีวิตของเค้าไว้กับเรา...เราถึงจำเป็นต้องดูแลมันอย่างดีด้วยความรักของเราเช่นกัน...วันนี้หัวใจที่อยู่กับคุณไม่ใช่ของคุณ แต่ผมเชื่อว่าสักวัน...คุณจะตามหาหัวใจตัวเองเจอ” เสียงทุ้มเงียบไปชั่วอึดใจ..ตาคมเหลียวไปมองคนรักข้างกาย ก่อนจะปิดท้ายการให้สัมภาษณ์แบบที่ทำให้ทุกคนต้องตกใจ
“หัวใจ..มีไว้เคียงคู่กับความรัก ถ้าคนเรามีหัวใจแต่ไร้รัก หัวใจมันก็คงไร้ค่า....หัวใจไม่ใช่สิ่งที่ทำให้มนุษย์เรามีชีวิตอยู่ได้ ความรักต่างหากที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจ ให้มีแรงสูบฉีดอยู่ตลอดเวลา ดังนั้น ความรักจึงถือเป็นสิ่งจำเป็นมากกว่าสิ่งอื่นใด...ขอบคุณครับ” ร่างสูงก้มให้ผู้สัมภาษณ์อย่างมีมารยาท ก่อนคนจากนิตยสารนั้นจะกลับออกไป
“โห~ ชเว ซีวอนคร้าบ~ ไปเอาคำพูดแบบนั้นมาจากไหนน่ะ??” คังอินเอ่ยถามทันทีที่เหลือกันอยู่แค่สิบสามคนในห้องแต่งตัว
“จากหัวใจ ฮ่าๆๆๆ”
“แต่ก็ยังคงคอนเซปนะ...ว่าหัวใจมันมีหน้าสูบฉีดเลือดน่ะ” ทงแฮว่า
“ก็มันเรื่องจริง.....จะได้ถือว่าฉันขยายความสิ่งที่เคยพูดไง เนอะ พี่อีทึก~” หันไปขอความเห็นจากคนรักข้างกายที่ยังยิ่มร่าไม่หุบกับภาคภูมิใจของตัวเอง
“แต่ที่ซีวอนปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ยกความดีความชอบให้พี่อีทึกของพวกเราเนอะ~” เยซองว่า
“ไม่ใช่” เสียงทุ้มเอ่ยแทรก พร้อมกับคว้าเอาอีทึกมาไว้ในอ้อมกอด
“พี่อีทึกของผมต่างหาก” พูดแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่ ก่อนจะขโมยหอมจากแก้มนุ่มๆ ท่ามกลางสายตาหมั่นไส้อีกนับสิบคู่
“อ๊ะ! ซีวอน!!” เรียกชื่อคนตัวโตเสียงเขียวก่อนจะตีป้าบเข้าให้หนึ่งที แต่คนโดนตีก็ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาว กลับหัวเราะร่วนชอบใจซะอีก
“ไม่พอใจเหรอ คืนให้ก็ได้นะ” พูดจบก็หอมแก้มคนตัวเล็กลงที่เดิมอีกครั้ง
“-*- ซีวอน!!” ได้ยินเสียงเขียวอย่างนั้นซีวอนก็ต้องถึงกับวิ่งหนีฝ่ามือเล็กๆ ของอีทึกเสียแล้ว
แต่วิ่งไปวิ่งมา..ไหงอีทึกกลายเป็นคนหนีซีวอนไปได้ล่ะ
“ทงแฮ~ ช่วยพี่ด้วยยยย~” เรียกชื่อคนข้างหน้าเสียงหลง ก่อนจะวิ่งเข้าไปหลบหลังน้องชายตัวเล็กที่ยืนกางแขนรอปกป้องพี่แสนรักอยู่
“แหม หาคนปกป้องทั้งที เอาตัวใหญ่ๆ หน่อยก็ไม่ได้” ร่างสูงเอ่ย
“ทำไม! ตัวเล็กแต่ใจหย่ายยยย”
“คิบอม มาเอาแฟนแกกลับไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะกอดแฟนแกพร้อมๆ กับกอดพี่อีทึกเนี่ยแหละ” ได้ยินอย่างนั้นคิบอมวิ่งถลามาคว้าที่รักกลับไปนั่งที่มุมห้องทันทีทันใด
“มานี่เลย~” คว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้อย่างหมั่นเขี้ยว ฝันสันจมูกคมลงกับแก้มนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้เบื่อ
น่ารักขนาดไม่ให้ฟัดได้ไงล่ะครับ > 3<
“ซีวอนปล่อยน้าาาา ><”
“ซีวอนปลี่ยนไปขนาดนี้..ก็ต้องขอบใจพี่อีทึกจริงๆ นะ...”
“อย่างเงี้ยแหละ...ความรักชนะทุกสิ่ง ^^”
...ขอบคุณที่ฟ้าสร้างเธอให้เธอสร้างฉันขึ้นมา..ให้ร่างกายของฉันได้มาค้นพบ สิ่งที่เรียกว่าหัวใจ...
...ขอบใจที่มารักกัน ให้ฉันเพิ่งได้รักใคร...ก็ไม่เคยนึกฝันว่าชีวิตฉันจะได้เข้าใจคำว่ารัก...
ถึงตอนนี้ผมก็ต้องขอบคุณพี่อีทึกใช่มั้ย??
ที่สอนให้ผมรู้จักความรัก...สอนให้รู้ว่าหัวใจมีหน้าที่มากกว่าแค่ประคองชีวิตไว้..
สอนให้คนคนนีงที่ไม่เคยมีความรักได้รู้จักกับมัน
สอนให้คนคนนึงที่ไม่เคยสนใจอะไร ได้เรียนรู้ว่าบนโลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมาย
ผมเองไม่เคยคิดไม่เคยฝัน...ว่าวันนึงผมจะมีใครที่รักมากมายมายืนเคียงข้าง...
ไม่เคยคิดว่าคนที่ใช่จะอยู่ใกล้แค่เอื้อม...
ไม่เคยคิดว่าความรัก...สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตคนคนนึงได้มากมายขนาดนี้...
...ก็ไม่เคยนึกฝันร่างกายของฉัน จะได้มีใจ...ใจจากเธอ...
The End.
ความคิดเห็น