คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF] Thanks for your LOVE
Date : 2008.02.10
Title : Thanks for your LOVE
Pairing : Siwon X Eeteuk
Author : luvly_teukkie ((คาราเมลชีสเค้ก))
Rating : PG-15
Author note : ฟิค Happy Birthday ป่ะป๊าสุดหล่อ~
Oh Baby you always in my mind. You’re always by my side
เวลาจะเวียนเปลี่ยนไปสักแค่ไหน...
กาลเวลาที่เปลี่ยนไป พาลทำให้อะไรๆ ต้องเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ...โลกทุกวันมันเปลี่ยนตามกาลเวลาที่เดินอย่างไม่เคยคอยใคร...
เวลาที่ไม่มีความผิด แต่กลับถูกครหาว่าเดินช้าจังบ้างล่ะ... ทำไมเวลาผ่านไปเร็วอย่างนี้บ้างล่ะ...ก็ทั้งๆ ที่เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ อย่างมั่นคง..
มันผิดตรงไหนที่ทำตามหน้าที่ของมัน ไม่ว่าจะถูกมองในแง่ไหน...มันก็ยังคงเป็น‘เวลา’
แต่คุณ
บางสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’
บางครั้งเค้าก็ว่าความรัก ทำให้คนเจ็บปวด...
บางคราวเค้าก็ว่าความรัก ทำให้ต้องเสียน้ำตา
บางคนเค้าก็ว่าความรัก เป็นเพียงภาพลวงตา..ความรักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทนน่ะ..มันไม่มีอยู่จริง
.....แต่ถ้าหากว่าคุณได้รู้จัก ได้รัก...คนคนเดียวกับที่ผมรักอยู่ตอนนี้ สาบานได้เลยว่า...คุณจะไม่เชื่อคำเหล่านั้น...
เพียงแต่คุณรักให้เป็น รู้จักรัก และเข้าใจความหมายของมัน...ความเจ็บปวดที่ว่านั่น ก็จะเป็นเพียงแค่ประสบการณ์ครั้งหนึ่งที่ผ่านมา...และผ่านไป
.
.
.
“ซีวอน~” เสียงแว่วหวานของคนรักในยามเช้า ที่ดังขึ้นก่อนจะปรากฏให้เห็นเจ้าของเสียง ส่งผลให้ร่างสูงที่ลุกขึ้นนั่งคิดอะไรอยู่เมื่อครู่ ต้องกลับซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มอุ่นๆ หลับตาปี๋อีกครั้งอย่างนึกสนุก
“ป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นอีกเหรอไง??” เสียงหวานเสียงเดิมยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะเงียบหายไปสักพัก แล้วคนที่นอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกได้ถึงใครบางคนข้างกาย...และจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากคนรักที่แสนดีของเค้าคนนี้
ปาร์ค จองซู
“ซีวอน ตื่นได้แล้ว สายแล้วน้า” เขย่าแขนคนที่นอนหันหลังให้ตัวเองเบาๆ เป็นการเรียก
สายที่ไหนกันล่ะครับ คุณรู้มั้ยว่าตอนนี้มันเพิ่งจะแปดโมงเองนะ
“ซีวอนนน ทำไมถึงได้ปลุกยากนักเล่า” เสียงหวานเริ่มติดจะขัดใจน้อยๆ เมื่อคนตรงหน้าไม่ได้มีทีท่าว่าจะขยับตัวสักนิด
เสียงใสๆ เงียบไปจนน่ากลัวว่าคงคิดอะไรแผลงๆ อยู่แน่ๆ...แต่เชื่อสิ ไม่แผลงไปกว่าผมหรอก...
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของร่างบางข้างๆ ที่โชยมาแตะจมูกเข้าอย่างจัง บ่งบอกให้พอรู้ว่าตอนนี้ใบหน้าหวานของคนข้างกายนั้น โน้มลงมาใกล้กว่าปกติ
ไม่บอกก็รู้ว่าพี่อีทึกกำลังคิดจะทำอะไร...ปกติผมไม่ใช่คนที่บ้าจี้หรอกนะครับ แต่เวลาที่พี่อีทึกจะแกล้งผม ก็ชอบที่จะมากระพริบตาถี่ๆ ข้างแก้มผม ให้แพขนตายาวงอนนั่นละไปกับแก้มจนผมรู้สึกจั้กจี้อย่างบอกไม่ถูก...คิดว่าวิธีนี้จะปลูกผมได้เหรอไงกัน~
“อ๊ะ!!~” เสียงหวานร้องขึ้นเบาๆ เมื่อคนที่(ดูเหมือน)หลับสนิทและกำลังจะถูกเค้าแกล้งนั้น กลับไปฝ่ายลุกขึ้นมาแกล้งเค้าเสียเองโดยการพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบน
“จะแกล้งผมเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ตาคมจับจ้องไปที่ดวงตาคู่หวาน ก่อนมุมปากสวยจะยกยิ้มขึ้นน้อยๆ อย่างรู้ทัน
“เปล่าสักหน่อย แค่จะปลุกเฉยๆ เอง” เมินหน้าหนีสายตาที่ไม่ว่ามองเมื่อไหร่ก็ทำให้ใจมันเต้นได้ทุกครั้ง...นี่มองมากี่ปีแล้วเนี่ย ยังจะมาเต้นตุ้บๆ อีก วุ้ย~
“ปลุกดีๆ ธรรมดาก็ได้หนิฮะ”
“พูดเหมือนนายเคยตื่นงั้นล่ะ”
“เอาหน่า อย่ามาเถียงกันเลยเนอะ พี่ปลุกผมมาทำไมแต่เช้าเชียวครับ?” ก้มลงหอมแก้มคนตัวเล็กซะฟอดใหญ่ ก่อนใบหน้าคมจะละขึ้นมาถามคนที่นอนอยู่ระหว่างท่อนแขนแกร่ง
“นี่~ วันนี้มันวันเกิดนายนะ”
“แล้วยังไงล่ะฮะ”
“ก็วันนี้พี่อุตส่าห์ทำตัวให้ว่างทั้งทีนี่หน่า..”
“อุตส่าห์เหรอฮะ?? ถ้าการทำตัวให้ว่างในวันเกิดผมของพี่มันลำบากนักล่ะก็ วันหลังไม่ต้องก็ได้นะฮะ” เสหน้าคมออกไปทางหน้าต่าง..
ธ่อเอ้ย!!!~ จะแกล้งงอนก็ให้มันเนียนๆ หน่อยก็ไม่ได้นะ ถ้านายงอนแล้วยังจะคร่อมฉันอยู่เพื่อ??
แต่ก็นะ...วันนี้วันเกิดเค้าหนิ
“อ่า~ พี่ก็แค่คิดคำพูดไม่ทันเท่านั้นเองหนิ อย่าโกรธเลยหน่า” เสียงหวานออดอ้อนคนรักอย่างเคยชิน..
“แล้วการอยู่กับผมมันลำบากมั้ยละฮะ??” หันกลับมาจ้องใบหน้าของคนที่รักนักหนา
“ไม่หรอก..ไม่เลย ก็อยู่กับนายน่ะมีความสุขจะตายหนิ ^^” แทบจะทันทีที่ได้ยินคำตอบแว่วหวานนั้นริมฝีปากได้รูปก็โน้มลงทาบทับกับริมฝีปากหวานฉ่ำตรงหน้า เก็บเอาความหอมหวานที่คุ้นเคยไว้อีกครั้ง
ริมฝีปากหนาถอดถอนออกมา ก่อนตาคมจะโฟกัสไปที่หน้าหวานๆ ของคนตัวเล็กตรงหน้า ที่กำลังหฃับตา หอบหายใจน้อยๆ ริมฝีปากนั้นจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอขาวล่อตานั้นแทน
“อื้อ~ ซีวอน” ครางเรียกคนรักแผ่วเบา เมื่อใบหน้าคมโน้มลงซุกไซร้ไปกับเป้าหมายที่เจ้าตัวหมายไว้
“นี่...หยุดนะ” มือบางพยายามจะผลักเอาร่างที่ทาบทับอยู่ด้านบนออกจากตัว แต่ต่อให้พยายามยังไงก็ไม่ทีท่าว่าจะมีอะไรดีขึ้น เมื่อขนาดตัวของเค้ากับซีวอนต่างกันตั้งขนาดนี้หนิ
“นี่ซีวอนหยุดนะ อื้อ...” เล็บคมจิกลงที่แขนแกร่งแรงๆ เสียที ส่งผลให้ซีวอนหยุดการกระทำทั้งหมด ก่อนจะผละขึ้นมองคนรักที่ทำหน้ายุ่งและกำลังจ้องกลับมา
“แหมอย่าทำหน้าแบบนั้นสิฮะ~ ก็พี่หอมนี่หน่า...อยู่ใกล้ๆ แบบนี้แล้วมันอดใจไม่ไหวหรอก” ก้มลงขโมยหอมจากแก้มนุ่มอีกครั้งเป็นการตบท้าย
“ให้ตายเหอะ - - อยู่กับนายไม่เปลืองตัวสักครั้งจะได้มั้ยนะ”
“ไม่ ^^!!~” ก้มลงจุ๊บริมฝีปากเย้ายวนนั้นอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มร่าโชว์ลักยิ้ม
“พอได้แล้ว ไปอาบน้ำไป๊” ดันคนตัวโตที่ทำท่าจะก้มลงมาจูบเค้าอีกทีอย่างสุดแรง
“โห่ พี่อ้ะ” มุ่ยหน้าอย่างขัดใจ
“จะได้ไปเที่ยวกันไงเล่า~~”
“- 3- ก็ด้ะ” ยันกายขึ้น ก่อนร่างสูงจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
.
.
.
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ก็ไม่เห็นพี่อีทึกในห้องซะแล้วล่ะฮะ~ ไปไหนแล้วล่ะเนี่ย
ร่างสูงพาตัวเองออกมาจากห้องนอนก็พบคนรักที่มองหาอยู่เมื่อครู่ กำลังง่วงกับการทำอะไรสักอย่าง..
“ทำอะไรอยู่ฮะ” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมๆ กับแรงกอดรัดจากทางด้านหลัง ใบหน้าคมโน้มผ่านใบหน้าหวานลงมองสิ่งที่คนในอ้อมกอดนี่กำลังทำอยู่
“เห~ อาหารเยอะแยะเลย พี่ทำไปทำไมเหรอฮะ”
“ก็~ พี่จะพานายไปที่ที่นึงน่ะ พี่ไม่ได้ที่นั่นนานมากแล้วด้วยแหละ ^^~ ตั้งแต่ทำงานมาเลยล่ะ...”
“เห~ จะพาผมไปปิกนิกป้ะ”
“โอโห...เดาถูกอีกน่ะ กะจะเซอร์ไพร์สสักหน่อย”
แหม - - เตรียมอาหารไปแบบนี้ ผมคงไม่คิดว่าพี่จะเอาไปเลี้ยงควายหรอกครับ
“ถ้าจะพาไปปิกนิกล่ะก็นะฮะ ไม่เห็นต้องทำอาหารไปเยอะแยะเลย” เสียงทุ้มขาดช่วงไปพักนึง ทำให้อีกคนต้องเหลียวหลังกลับมามอง
“กินพี่อีทึกคนเดียว ผมก็อิ่มแล้วล่ะครับ” กระซิบแผ่วเบาข้างใบหูที่เริ่มแดงจัด ก่อนจะเม้มติ่งหูนิ่มนั้นเบาๆ เสียที
“ - - เอาเข้าไป นายนี่มันลามกจริงๆ เลย” ส่ายหน้าระอาใจกับคนรักตัวโตนี่เหลือเกิน
“ผมก็เป็นกับพี่คนเดียวนี่แหละคร้าบบ”
“ให้มันจริงเหอะ”
“ง่า...แล้วคนอื่นๆ ไปไหนซะหมดล่ะฮะ”
“เค้าก็มีงานของเค้าสิ”
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย...” บอกกับคนรักที่นั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟาตัวนุ่ม หลังจากที่ตัวเองเตรียมของเสร็จ
“ครับโผ้ม~”
.
.
.
และแล้วก็มาถึง..สวนสาธารณะที่ดูร่มรื่นทุ่งหญ้าเขียวขจี ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ให้ร่มเงา กับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ที่โชยมากับสายลม
“มานี่มา..” มือเอื้อมมาจับข้อมือข้างที่ไม่ได้ใช้ถือของของผมเอาไว้ ก่อนจะจูงพาผมไปยังมุมนึงของสวนที่ดูสงบดีเหลือเกิน...
“เงียบดีจังเนอะ..” เสียงหวานของพี่อีทึกดังขึ้น
“อื้ม..รู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่เงียบๆ แบบนี้มานานเลยสินะ....จะบนเวทีหรือที่บ้าน...ก็มีแต่เสียงเจี๊ยวจ๊าวไปหมด” เอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนตักนุ่มๆ ของอีทึก
“วันนี้วันเกิดนาย...พี่ยังไม่ได้ซื้อของขวัญเลยล่ะ อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
“ไม่ล่ะฮะ...ผมมีพี่อีทึกก็มากพอแล้ว...ถ้าพี่ไม่ทิ้งผมไปไหน...ชีวิตนี้ผมจะไม่ขออะไรอีกเลย..” ตาคมหลับลงแน่นสนิทขณะที่ริมฝีปากก็เอื้อนเอ่ยคำพูดแสนหวานออกมา เรียกรอยยิ้มอ่อนโยนให้ปรากฏขึ้นแก่คนฟัง ก่อนมือบางจะถูกจับให้มาวางไว้ที่อกด้านซ้ายของซีวอน
“มันยังเต้นอยู่ใช่มั้ยฮะ..”
“เต้นสิ...”
“พี่รู้มั้ย ว่าถ้าวันไหนที่พี่ทิ้งผมไป...มันจะหยุดเต้น...”
“พี่สำคัญชนาดนั้นเชียว..”
“ยิ่งกว่านั้นอีกฮะ..ขาดพี่ไป ผมก็คงขาดใจตาย...”
“ไม่เอาหน่าซีวอน พูดแบบนี้นะ พี่ไปไม่ทิ้งนายไปไหนแน่ๆ...ตราบเท่าที่นายยังต้องการพี่ พี่ก็จะอยู่กับนาย” ยิ้มบางๆ ให้คนรักขี้กังวล ก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากเนียนของคนที่นอนอยู่
“ผมไม่ใช่เด็กๆ นะฮะ จูบหน้าผากได้ยังไง ต้องตรงนี้..” โน้มคอคนรักลงมาประทับจูบอีกครั้ง
“เด็กบ้า -///- นี่มันสวนสาธารณะนะ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยหนิฮะ ^^~ คนเค้ารักกัน..หรือพี่ไม่รักผม”
“รักสิ~ รักมากๆ เลย ^^~” คำตอบของอีทึกเล่นเอาซีวอนคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ..ก็ไม่บ่อยนักหรอกนะ ที่จะได้ยินคำว่ารักจากปากของคนคนนี้เนี่ย~~
“แล้วนายล่ะ รักพี่มั๊ย??”
“ไม่รัก........แล้วจะหลงขนาดนี้เหรอฮะ” วลีแรกก็เล่นเอาอึ้งไปไม่น้อย ถึงจะพอรู้ว่ามันไม่ใช่ความจริง แต่ได้ยินแล้วมันก็ตกใจ แต่พอได้ยินประโยคที่ละไว้ในทีแรก ก็เล่นเอายิ้มออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“กินอะไรหน่อยมั้ย ทำมาเยอะแยะเลย~” ตากลมใสก้มลงมองคนรักที่นอนมองตัวเองอยู่เช่นกัน
“แซนด์วิช~”
“อ้ะ” ยื่นให้ชายหนุ่มหลังจากหยิบขึ้นมาได้
“ป้อนหน่อยสิฮะ~” ออดอ้อนคนรักอย่างเคย ถูๆ ไถๆ หัวกลมๆ ไปกับตักอย่างออดอ้อน
“คิกๆๆ รู้แล้วๆ พอแล้วมันจั๊กจี้”
...ผมจะมีพี่อยู่ข้างกายตลอดไปใช่มั้ย...เพราะถ้าวันนึงภาพที่แสนน่ารักของพี่หายไป..ผมคงอยู่ไม่ได้จริงๆ...
......จะนานเท่าไหร่ก็ยังเป็นเหมือนทุกวัน เธอยังคงสำคัญสำหรับฉัน คงไม่มีวันจะเปลี่ยน……
“นี่ ซีวอน ไปเดินดูอะไรแถวนี้กันหน่อยม้า~” พี่อีทึกถามหลังจากที่นั่งกินอะไรกันอยู่สักพักจนเริ่มอิ่ม...
“ไปสิฮะ” ยันกายลุกขึ้นจากตักนุ่มๆ ของอีทึก ก่อนจะนั่งมองอีทึกที่จัดแจงเก็บของให้เรียบร้อย...
ใบหน้าหวานใสถูกประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆ อย่างมีความสุข...ดวงตากลมโตที่จับจ้องไปยังของในมือบาง รับกับช่วงแขนเรียวที่ดูบอบบางเกินกว่าจะเป็นแขนของชายทั่วไปนั่นก็ช่างเข้ากับลาดไหล่บางที่เล็กกว่าปกติ แต่ก็นั่นล่ะ...ถ้าไหล่ใหญ่ไปกว่านี้ เอวบางที่คอดกิ่วกว่ามาตรฐานชายทั่วไปนั่น จะรับไหวได้ไงกัน...
ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ลู่พลิ้วไปตามแรงลม ส่งผลให้ภาพตรงหน้างดงามราวกับภาพวาดที่สรรสร้างโดยจิตกรฝีมือเยี่ยม
ดอกไม้ที่ปลิวมากับสายลม ตกลงที่หน้าตักของอีทึกราวกับจงใจ มือหนาหยิบเอาดอกไม้นั้นขึ้นมาทัดหูให้อีกคนอย่างมีความสุข..
“ดอกไม้สวยๆ ก็ต้องอยู่กับคนสวยๆ เนอะ..”
“ฮะๆ..นายลืมไปรึเปล่าว่าพี่เป็นผู้ชายน่ะ..” หลบสายตาหวานฉ่ำของอีกฝ่าย คนมันเขินเป็นนะ...
“เสร็จละ ไปกันเถอะ...” เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเก็บของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยภายใต้ความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ของซีวอน
.
.
.
ร้านค้ามากมายเรียงรายกันอยู่เป็นทิวแถว คนตัวเล็กที่เดินเคียงข้างไปกับคนตัวสูงอีกคน ก็ดูจะสนอกสนใจไปกับทุกสิ่ง จนซีวอนก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้..บางครั้ง พี่อีทึกเองก็เด็กกว่าที่เค้าคิดเลยนะ
“พี่อีทึกดิ ลูกหมาน่ารักจัง” ชี้ผ่านกระจกใสเข้าไปในร้าน
“จริงด้วย~ น่ารักอ้ะ เข้าไปดูกันม้า”
“ไปสิฮะ”
“น่ารักจัง..”
“เอาไว้เราแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ ผมจะซื้อไว้ที่บ้านนะ”
“บ้า~ พูดอะไรออกมาน่ะ”
“พูดความจริงฮะ ฮ่าๆๆๆ” หัวเราะชอบใจกับท่าทีเขินอายของคนรัก
“เพิ่งรู้ว่านายก็รักหมานะซีวอน” ปกติสนใจอะไรที่ไหนเล่าอีตาซีวอนนี่น่ะ...ไม่เคยสนใจอะไรหรอก นอกจาก...ผม -///- โอ้ย~ ให้ผมพูดทำไมเนี่ย พูดเองก็เขินเอง - -a
“ก็หมามันซื่อสัตย์กับเจ้าของนี่ฮะ...เหมือนผม ผมจะซื่อสัตย์กับพี่เหมือนกัน ^^~”
... หน้าร้อนฉ่า~ วันนี้เป็นอะไรไปเนี่ยซีวอน นายพูดให้ฉันเขินได้ทั้งวันเลยนะ....
“อ่า~ พี่ซื้อให้นายดีกว่านะ วันนี้วันเกิดนายนี่...เมื่อไหร่ที่เราเลี้ยงมันได้ พี่จะซื้อให้นายเอง^^~”
“ว่าไงว่าตามกันฮะ”
“แต่ตอนนี้มันยังซื้อไม่ได้...มัดจำเป็นปลอกคอมันไว้ก่อนละกันเนอะ..”
“...เอาสิฮะ”
“นายชอบแบบไหนล่ะ...” หันไปมองทางด้านในของร้าน ที่เต็มไปด้วยสารพัดของใช้ของเจ้าหมา และแน่นอน รวมถึงปลอกคอมันด้วย
“หนังสีดำสวยดีน้า ดูเซ็กซี่ดี ฮ่าๆๆๆ”
“- - นายยังจะให้หมาเซ็กซี่อีกเหรอ”
“ฮ่าๆๆ ก็ดีนะฮะ”
“อ่ะๆ นายชอบก็เอาอันนี้น่ะแหละ” หยิบปลอกคอหนังสีดำออกมาจากชั้นวาง ก่อนจะเดินไปจ่ายเงิน
“สลักชื่อที่ป้ายมั้ยคะ?” เสียงพนักงานสาวเอ่ยถาม
“....ครับ” อีทึกตอบ
“นี่ซีวอน..นายช่วยออกไปรอข้างนอกได้ม้า..”
“ทำไมอ่า~”
“ก็ซื้อของขวัญให้นายนี่หน่า เดี๋ยวนายรู้ราคาหมดดิ ไม่ดีๆ” ดันแผ่นหลังกว้างของคนตัวโตให้ออกไปจากร้าน
“พี่อีทึกคิดชื่อหมาได้แล้วเหรอถึงให้เค้าสลักน่ะ..”
“ประมาณนั้น”
“ไม่บอกผมมั่งอ่ะ”
“ความลับ...เดี๋ยวก็รู้เองแหละหน่า”
“เมื่อไหร่ล่ะฮะ??”
“ไม่ช้าเกินนายทนไม่ไหวหรอกหน่า อ๊ะ!~ นั่น น่ากินจัง ซื้อไปฝากเจ้าพวกนั้นดีกว่า ปะๆๆๆ” ลากซีวอนให้เดินไปด้วยกัน ก่อนที่จะถามอะไรขึ้นมาอีก
“นี่! มองแม่ค้าตาเยิ้มเชียวนะนายน่ะ” อีทึกว่าหลังจากซื้อขนมที่เตรียมจะไปฝากพวกน้องๆ เสร็จ
“แหม...นิดนึงๆ”
“ไม่ปฏิเสธอีกนะ”
“อ่า ก็มันเรื่องจริงนี่ฮะ ผมปฏิเสธพี่ก็ว่าโกหกอีกแหละ”
“แล้วชอบเค้ามั้ยล่ะ”
“ไม่ชอบฮะ ชอบพี่อีทึกคนเดียว ^^~”
“^^~ให้มันได้อย่างงี้สิน้องรัก” ตบบ่าสองสามทีเบาๆ
“ไม่เอาไม่เป็นน้อง”
“ครับๆ คุณแฟน”
“ไม่เอาแฟน”
“- - คนรัก”
“ไม่เอาคนรัก”
“จะเป็นอะไรเล่า”
ยิ้มกริ่มก่อนจะตอบคำถามออกมาดังๆ ว่า..
“สามี!!!~ พี่เป็นภรรยาผม ผมก็ต้องเป็นสามีพี่สิฮะ ฮ่าๆๆๆ” ก่อนจะได้วิ่งหนีอีทึกอย่างรวดเร็ว...
เฮ้อ~ มีสา.. เอ้ยแฟนอย่างงี้ต้องทำใจครับ - -
...ในใจฉันทั้งหมด ไม่เคยมีเอาไปเหลือเผื่อใคร ยังมีรักให้เธอทั้งหัวใจ ไม่เหลือที่ว่างเลย ความจริงข้างในใจ ก็ยังมีเธอเป็นเหมือนอย่างเคย ไม่มีแม้สักวันที่ละเลย ตอบแทนที่เธอให้รักกัน …
“เพราะนายคนเดียวเลยซีวอน..เหนื่อยชะมัด” คนตัวเล็กบ่นอุบตั้งแต่ได้ขึ้นมานั่งบนรถ..
“ถ้าพี่หัดยอมรับความจริงก็ไม่ต้องวิ่งแล้วนี่~”
“ความจริงอะไรเล่า เราแต่งงานกันแล้วรึไง??”
“ยังแต่เรา........นะ.........ด้วยกันมาแล้ว” ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ก่อนจะหันมายิ้มให้คนตัวเล็กที่นั่งหน้าแดงแปร๊ดอย่างช่วยไม่ได้
“ไอ้เด็กบ้า!!~ เด็กลามกเอ้ย!” ฟาดเข้าที่แขนแกร่งแรงๆ เสียทีเป็นการลงโทษที่พูดอะไรแบบนั้นออกมา
“รู้มั้ยฮะ..ว่าการที่ผมได้คบกับพี่ มันเหมือนฝันไปเลยล่ะ...” จ้องหน้าคนรักที่เริ่มงง เมื่ออยู่ๆ ก็เปลี่ยนประเด็นกันซะอย่างนั้น
“หืม..”
“ก็พี่อีทึก...เรียกได้ว่า..ดีเกินไปล่ะมั้งฮะ..”
“ห๊ะ! พี่เนี่ยนะ ฮ่าๆๆ คิดมากไปแล้วล่ะนายน่ะ”
“ไม่นะ..จริงๆ....พี่อีทึกที่อ่อนโยน...พี่อีทึกที่ใจดี...พี่อีทึกที่ห่วงใยคนรอบข้างเสมอ...พี่อีทึกที่เป็นที่รักของทุกคน...พี่อีทึกที่น่ารัก…มองดูแล้วเหมือนผมไม่สามารถคู่กับพี่ได้เลย...ใครๆ ก็พากันหลงรักพี่ทั้งนั้น...พี่เป็นคนที่มีเสน่ห์มาก..มากจนเกินไป...จนทำให้ผมกลัว...ถ้าหากว่ามีคนรักพี่แบบผมเยอะๆ ล่ะก็ ผมไม่มีทางสู้พวกเค้าได้แน่ๆ ...ไม่มีอะไรที่ดีคู่ควรพี่สักอย่าง...ผมไม่อ่อนโยน ผมไม่ใจดี ผมไม่ห่วงใคร......”
“ไม่จริงหรอกซีวอน....นายก็อ่อนโยน...นายก็ใจดี แล้วนายก็ขี้เป็นห่วงเอามากๆ ซะด้วย”
“หึหึ..พี่คงไม่รู้หรอกฮะ ว่าผมเป็นแบบนั้นเฉพาะกับพี่คนเดียว...ผมอ่อนโยนกับพี่ ใจดีกับพี่ ไม่ห่วงใครนอกจากพี่...นิสัยไม่ดีเลยใช่มั้ยล่ะฮะ...เพราะอย่างนั้น ผมถึงกลัวว่าวันนึง...พี่อาจจะทนผมไม่ได้ แล้วทิ้งผมไป..”
“....ไม่มีวันนั้นหรอกซีวอน....รักพี่ก็ต้องเชื่อพี่สิ....”
“บางที...ผมก็กลัวตัวเองเหมือนกันนะ…กลัวว่าวันนึงผมจะทำอะไรให้พี่เสียใจ...ทำอะไรให้พี่ร้องไห้…จนผมเอง..ต้องตัดสินใจเป็นฝ่ายไป...”
“ไม่เอาหน่าซีวอน...เรื่องของอนาคต มันก็เป็นผลจากอดีตไม่ใช่เหรอ?...ถ้าเราทำปัจจุบันให้ดี อนาคตมันจะเลวร้ายได้ไงกัน...”
“ผมรักพี่นะฮะ...........”
“พี่ก็รักนายซีวอน....รักนายมากๆ เลยด้วย”
เพราะรักในใจทั้งหมดที่ฉันมี ขอมอบให้เธอคนเดียวที่แสนดี เธอยังเป็นคนเดียวในหัวใจ
เมื่อมีความสุขในวันนี้...วันข้างหน้ามันก็ต้องมีความสุขสินะฮะ...
RRRRrrrRRRrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นรบกวนโสตประสาทของคนทั้งสองที่เพิ่งถอดถอนริมฝีปากออกจากกัน
“สวัสดีครับ”
(“อื้ม ซีวอน วันนี้นายว่างใช่มั้ย”)
“อ่ะ....ครับ”
(“งั้นนายช่วยมาถ่ายแบบสักแป๊บสิ งานด่วนน่ะ”
“.....ครับ” มีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอไง....
“ไปทำงานเหรอ”
“ครับ...พี่ไม่อยากให้ผมไป ผมไม่ไปก็ได้นะ”
“ไปเถอะ”
“ครับ..”
“ทำงานเสร็จแล้วรีบกลับนะ พี่จะรอ ^^~” บอกกับคนรักที่พาเค้ามาส่งที่บ้านก่อน
“ครับ ผมจะตั้งใจทำงานให้เสร็จเร็วๆ นะ”
“อื้ม ^-^” หอมให้กำลังใจก่อนจะลงจากรถไป
น่าเบื่อจัง............ทำงานในวันเกิดเนี่ย
.
.
.
เวลาผ่านไปไวเหมือนตอแหล ((-*-))
“กลับมาแล้วครับ...” เสียงเหนื่อยอ่อนจากเชว ซีวอนดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก
ทำไมไฟมืดขนาดนี้ล่ะ..ไหนว่าจะรอผมไงล่ะพี่อีทึก..............นี่มันก็เกือบสิงทุ่มเองนะ คงยังไม่นอนหรอก.......หรือว่า...โดนเรียกไปทำงานเหมือนกัน.......
ทำไมชีวิตชเว ซีวอนถึงรันทดขนาดนี้นะ
แค่อยากอยู่กับคนรักในวันเกิด ทำไมมันยากนัก..........
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็คิดได้ว่าควรจะอาบน้ำได้สักที...อยู่กับพี่อีทึกทั้งวันผมจะไม่รู้สึกเหนื่อยสักนิด....ทำงานโดยมีพี่อีทึกอยู่ข้างๆ อาจจะเหนื่อยสักหน่อย แต่ก็มีไฟทำได้เรื่อยๆ...แต่ทำงานคนเดียวเนี่ย เหมือนจะขาดใจตายไงไม่รู้สิ - -
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็นั่งรอพี่อีทึกอยู่จนสามทุ่ม ก็มี SMS จากคนที่ผมนั่งรอ ส่งมาบอกว่าให้นอนไปก่อนเลย เพราะกลับดึกมากๆ ผมแทบอยากจะร้องไห้...ถ้าบอกว่าวันอื่นยังไงก็ได้อยู่ด้วยกันล่ะก็...วันอื่นมันใช่วันเกิดผมซะที่ไหนล่ะ
แต่ถึงยังไงผมก็ตัดใจจะนอนไปเลย เพราะขืนอยู่รอ ก็จะโดนว่าเอาอีกเปล่าๆ.....
หลังจากที่ล้มตัวลงนอนมานานพอควร ให้ตายยังไงผมก็ไม่หลับ..จนกระทั่งรู้สึกว่ามีใครสักคนเข้าในห้อง แล้วเรียกชื่อผมนั่นล่ะ
“ซีวอน...”
“หืม..พี่อีทึก อ๊ะ..” เสียงทุ้มเงียบหายไปเมื่อโดนริมฝีปากบางของใครอีกคนประกบไว้...ไม่ต้องบอกก็รู้ล่ะ ว่าเป็นพี่อีทึก...
“ชู่ว์..เดี๋ยวเค้าตื่นกันหมด...”
“พี่อีทึกทำไม...”
“วันนี้วันเกิดนายนะ...พี่ยังไม่ได้ให้อะไรนายเลย...ก็นายมีมันซะทุกอย่างแล้วนี่นะ ส่วนเจ้าหมานั่นก็ยังเลี้ยงไม่ได้..เพราะฉะนั้น วันนี้พี่จะเป็นหมาน้อยของนายเองนะ ชเว ซีวอน ^^”
ต่อให้มืดขนาดนี้ รอยยิ้มของพี่อีทึกก็ยังคงชัดเจนในความมืด.....
ว่าแต่..ว่าไงนะ??
“นายเป็นเจ้าของ...” จับมือหนาให้ลูบไล้ไปที่ปลอกคอหนังสีดำที่เจ้าตัวเป็นคนเลือก...ไล้มาถึงป้ายชื่อ
“ปกติป้ายชื่อเค้าสลักชื่อเจ้าของกันนะ รู้ไว้ซะด้วยเจ้าเด็กโง่...เวลาที่มันไปสร้างความเดือดร้อนหรือความดี เค้าจะได้ชื่นชมเจ้าของไงล่ะ...หรือถ้ามันหลงทาง...เค้าก็จะได้พามันกลับไปหาเจ้าของของมัน...”
ในคืนที่มืดมิด จากการสัมผัส ก็พอจะบอกได้ว่าสิ่งที่สลักอยู่บนป้ายชื่อเหล็กนั้นเป็นคำว่า
Choi Siwon…
“เป็นลูกหมา มันขี้อ้อนนะฮะ..”
“พี่ก็จะอ้อนนาย...ให้เหมือนมันเลยนะ” สิ้นเสียงหวาน ร่างสูงก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสร้อนชื้นจากลิ้นนุ่มของอีกฝ่าย ที่ไล้เลียข้างแก้มอย่างออดอ้อน.....
“พี่อีทึกอย่าเล่นแบบนี้นะ เดี๋ยวผมอดใจไม่ไหวจริงๆ ด้วย..”
“ไม่ต้องอดสิ...พี่เป็นของนาย อยากทำอะไรก็ตามใจนายสิ......”
“งั้นผม..รักพี่ได้มั้ย?”
ไอ้เด็กนี่ -///////- ทีงี้ทำไมต้องขอด้วยเล่า
อีทึกไม่ตอบ หากแต่ก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน...
ซีวอนเป็นฝ่ายพลิกตัวขึ้นมาคร่อมอีทึกเอาไว้ ก่อนริมฝีปากทั้งคู่จะทาบทับสนิทแนบแน่นเข้าหากัน..ความหอมหวานของความรักที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“แต่วันนี้มันเหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงเองนะฮะ พี่อีทึกนี่ใจร้ายจัง...”
“ตอนแรกก็กะว่าครึ่งวันที่เหลือจะเป็นล่ะนะ...แต่ทั้งนายทั้งพี่ก็มีงาน ช่วยไม่ได้จริงๆ หนิ...”
“ถ้าพวกเราไม่ใช่ซุปเปอร์จูเนียร์ก็ดีสิเนอะ”
“ชู่ว์...ถ้าไม่มีซุปเปอร์จูเนียร์...เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันล่ะ?”
“นั่นสินะ.........”
ถ้าไม่มีซุปเปอร์จูเนียร์ ผมก็คงไม่ได้รู้จักกับพี่อีทึก...
ถ้าไม่มีซุปเปอร์จูเนียร์ ผมก็คงไม่ได้รู้จักกับความรัก...
และถ้าไม่มีซุปเปอร์จูเนียร์....ผมก็จะไม่มีวันได้รู้...ว่ากาลเวลาที่ว่าทำให้ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลง....ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความรักของผมกับลีดเดอร์คนสวยนี่ได้..
...ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ความรักที่ปาร์ค จองซู มีให้ชเว ซีวอน ก็ยังเหมือนเดิมเสมอ...
...เช่นเดียวกับชเว ซีวอนที่จะมีความรักให้กับปาร์คจองซูคนเดียวตลอดไป....
...วันเวลาจะเวียนไม่เปลี่ยนใจ นานเพียงใดจะยังรักเธอ …
“เวลามีน้อย.......ต้องใช้ให้คุ้มเนอะ” สิ้นเสียงทุ้ม ก็ตามาด้วยแววตาอบอุ่น...แฝงไปด้วยความรัก ร้อนคนที่ถูกจ้องต้องหลบสายตา เม้มปากแน่น ท่าทางน่ารักๆ นั้น ทำลายความอดทนของผมที่มีอยู่น้อยนิดหมดสิ้น...
“ไหนๆ ก็ตามใจผมแล้ว ไม่ต้องนอนหรอกคืนเนี้ย” จบคำพูดเอาแต่ใจที่ไม่ฟังคำตอบของใครทั้งสิ้น ใบหน้าคมก็โน้มลงช่วงชิงอากาศหายใจจากร่างบางไปทันที
“อ๊ะ...อื้มมม...ดะ...เดี๋ยว..กะ ก่อน....ฮะ...อื้ม” ใบหน้าหวานเอียงหลบริมฝีปากหนี่พยายามจะจูบเค้าอยู่ไม่เลิกรา
“ผมไม่หยุดหรอกนะฮะ...เปลี่ยนใจไม่ทันแล้ว...”
“อย่าทำรอยนะ...คือ..พี่ขี้เกียจอธิบายเจ้าพวกนั้น...”
อา~ ง่ายๆ คือผมเขิน ไม่ได้บอกว่าจะไม่ยอมแล้วสักหน่อย ^^”
ซีวอนพยักหน้ารับช้าๆ........แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นทำให้ผมไว้ใจเค้าไม่ได้เลยจริงๆ....
ซีวอนเดาใจยากจะตายคุณรู้มั้ย..บทจะหวานก็เล่นเอาผมแทบละลาย...บทจะหื่นทีก็ไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ ผมจนกว่า...ผมจะยอม -////- แต่ผมก็พอเข้าใจล่ะครับ...ว่าที่ทำทั้งหมดก็เพราะว่า ‘รัก’
ผมถึงไม่เคยโกรธ......ต่อให้บางครั้งมันจะมากเกินไปก็เถอะนะ....ถ้าไม่เห็นหน้ากันสักสองสามวันเนี่ย กลับมาที อีกวันผมแทบลุกไม่ขึ้นเชียว....ว่าแต่ ผมกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย อร้ากกกกกกกก!!! >/////////////<
“อ๊ะ...อื้อ ซีวอน~”
.
.
.
คุณคนอ่านฮะ ผมว่า....จบแค่นี้ดีกว่า~
อะไรนะ? ไม่ให้จบ....ได้ไงกัน
ก็พี่อีทึกเค้าขี้อายนี่นะ
อีกอย่าง ร่างเปลือยเปล่าของพี่อีทึกน่ะ ผมมีสิทธิ์จะเห็นคนเดียวเท่านั้นแหละ....เพราะงั้น ถ้าอยากจะรู้ละก็...อนุญาตให้ฟังแต่เสียงหวานๆ ของพี่อีทึกเท่านั้นนะฮะ
ที่เหลือ ผมหวง!!!~
“อ๊า~ ซีวอน อย่า..ฮึก แกล้งสิ อ๊า อ๊า~~”
“อื้ออ...ซีวอน”
.
.
.
มองนาฬิกาตอนนี้ก็เกือบตีห้าแล้วล่ะครับ.......พี่อีทึกก็หลับไปได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว ล่ะ...แต่ผมยังหลับไม่ลงเลย~ ก็พี่อีทึก...ไม่ว่าจะมองเมื่อไหร่ผมก็ยังหลงใหลไม่เลิกรา ....มองแล้วก็ไม่อยากละสายตาไปไหนจริงๆ..
คนที่มารายล้อมพี่อีทึก......มีอยู่ตั้งมากมาย....
แต่คนสุดท้ายที่พี่อีทึกเลือกก็เป็นผม...
ผมซึ่งไม่มีอะไร....ผมซึ่งสนใจเพียงปาร์ค จองซู......
ผมที่เป็นแค่เด็กเอาแต่ใจ..........
......ถึงจะเป็นแบบนั้น พี่อีทึกก็ยังรักผม.......
น่าดีใจใช่มั้ยล่ะฮะ??
อิจฉาล่ะสิ~
ผมบอกแล้วว่า ถ้าหากคุณได้รู้จัก ได้รัก...คนคนเดียวกับที่ผมรักอยู่ตอนนี้ คุณจะเข้าใจถึงคำว่าความรักที่แท้จริง...
แต่ก็นะ...คงยากสักหน่อยล่ะฮะ
เพราะพี่อีทึกเป็นของผม...พี่อีทึกรักผม และคงไม่มีวันเปลี่ยนใจหรอก
คนที่แอบรักภรรยาคนสวยของผมอยู่ล่ะก็
เลิกฝันซะเหอะ.................
ราตรี.... เอ้ย!!! อรุณสวัสดิ์ฮะ ^^~
เวลาจะเวียนเปลี่ยนไปสักแค่ไหน... ยังเหมือนเดิม
The End.
ความคิดเห็น