คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Poison : 07] illusion
Illusion
“ซีวอน ..พรุ่งนี้ฉันออกไปข้างนอกนะ”
“ไปไหน?” เสียงทุ้มสวนกลับตั้งแต่ยังฟังไม่ทันจบประโยค
“ก็ไปข้างนอก.. ที่บ้านฉันน่ะ” มองคนที่เพิ่งเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมองหน้าเค้าตรงๆ ..จะอ่านอะไรกันนักหนาหนังสือเนี่ย..
“ได้.. แต่ฉันต้องไปด้วย”
“นายจะไปทำไม ฉันไปหาเพื่อนนะ ........ไม่หนีไปไหนหรอกหน่า” หลุดประโยคสุดท้ายออกมาเมื่อเห็นแววตาไม่ไว้วางใจจากคนบนเตียง
“เพื่อน? ใคร?”
“ฮีชอล..” หลังจากได้ยินชื่อนั้นแล้ว ร่างสูงก็ชั่งอยู่พักหนึ่ง
“ตกลง..ฉันไม่ไปด้วยก็ได้ แต่มีเวลาให้ออกไปแค่ 2 ชั่วโมง”
“สองชั่งโมง!? ไปกลับก็หมดเวลาแล่ว!”
“เรื่องมาก ..ห้าชั่วโมง ถ้าเกินนั้นฉันจะเป็นคนไปตามเอง” เอ่ยคำประกาศิตที่ไม่อาจคัดค้านใดๆ ได้จบ ก็กลับไปให้ความสนใจกับหนังสือต่อ
“เดี๋ยว” ก่อนคนตัวเล็กจะได้เปิดประตูเข้าห้องนอนตัวเองอย่างที่ควร เสียงทุ้มต่ำที่เพิ่งเงียบไปก็เอ่ยรั้งเค้าไว้อีกครั้ง
“หืม?” ทำตาโต ส่งเสียงออกไปแทนคำถาม
“แล้วจะไปไหวเหรอ”
“ไม่ไหวก็ต้องไป.. ฉันไม่อยากโดนฮีชอลบ่นนี่หน่า ^^” ส่งยิ้มสุดท้ายให้ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน
...จริงสินะ ..วันพิธีนั่น.. คิมคิบอม ..
บอกว่าตัวเองคือแวมไพร์ ? ..ให้ตายเหอะ.. นี่เค้ารู้จักกับคิบอมมาเป็นปีโดยที่ไม่เอะใจอะไรเลยได้ยังไงนะ ..
แต่ก็อย่างว่า เค้าก็เจอกับคิบอมเฉพาะเวลาทำงานเท่านั้นนี่หน่า.. แต่..ทำไมเค้าถึงไม่เคยนึกเอะใจอะไรมั่งเลยนะ
เฮ้อ ~
.
.
.
“สายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย!” เพราะเมื่อคืนมัวแต่คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้จนกว่าจะได้ข่มตาหลับก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง บวกกับสภาพร่างกายที่อ่อนเพลียอย่างมากทำเอาร่างบางหลับไม่รู้ตื่นจนเกือบบ่าย
ร่างเล็กกุลีกุจอทำภารกิจส่วนตัวที่ควรจะทำในยามเช้าให้เสร็จโดยไว เพราะเค้ากำลังจะผิดเวลานัด..
“ขอตัวก่อนนะฮะคุณอา” ก้มหัวให้เจ้าของบ้านตามมารยาทอย่างรีบร้อนก่อนจะคว้าเอารองเท้าวิ่งออกจากบ้านไปทั้งๆ ที่ยังใส่ไม่เสร็จดี
“รีบไปไหนน่ะ?” เอ่ยพึมพำเพียงเบาๆ แล้วก็กลับไปสนใจสิ่งตรงหน้าต่อ
“หลงทางรึไง หรือว่ากลับบ้านตัวเองไม่ถูกแล้ว?” เสียงแหลมดังขึ้นก่อนคนที่เพิ่งจะมาถึงจะทันได้พูดอะไร
“ขอโทษ.. ฉันตื่นสายน่ะ” เสียงหวานหอบหายใจเป็นห้วงๆ จากอาการเหนื่อยหอบเพราะวิ่งมาในระยะทางไม่ใช่น้อย ๆ
“ปะๆ เข้าบ้าน” ถือวิสาสะใช้กุญแจสำรองที่ร่างเล็กเคยให้ไว้ไขเปิดเข้าไปแทนคนที่กำลังหอบหนัก
“ทีนี้เล่ามาได้รึยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น?” หลังจากนั่งลงบนโต๊ะอาหารในห้องและหาน้ำหาท่าให้เจ้าของบ้านดื่มแก้เหนื่อยแล้ว ฮีชอลเริ่มซักไซ้ไล่เรียงอย่างไม่รีรอ
“คือ.. จำวันที่นายเจอซีวอนครั้งแรกที่นี่ได้มั้ย?” ร่างบางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ รวบรวมสติก่อนจะค่อยๆ เล่าสิ่งที่เชื่อถือได้ยากออก
“อืม”
“วันนั้น.. ฉันวิ่งหนีพวกเจ้าหนี้ที่ตามมาทวงเหมือนเคย ..ฉันหนี..หนีจนเหนื่อย ..วิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึกแห่งนึง..แล้วก็มองลงไปข้างล่าง ตอนนั้นฉันถามตัวเองว่า..ฉันจะอยู่ไปเพื่ออะไร ต้องอยู่กับวังวนเดิมๆ แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่“ เสียงหวานพร่ำเอ่ยสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจ..แม้จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็กๆ เรื่องราวที่เค้าตั้งใจจะเล่า.. หากแต่กลับเป็นคำตอบของทั้งหมดในใจของเค้า
“ฉันตัดสินใจ.. จะจบทุกอย่างด้วยการกระโดดลงไป.. วินาทีนั้นมีคนคนนึงมาช่วยฉันไว้..เค้าอุ้มฉันไว้ ..แล้วก็กางปีกสีดำออกเพื่อโบยบิน..” ร่างบางยิ้ม “ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยล่ะ?”
“หลังจากนั้นฉันก็สลบไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ราวกับว่านั่นเป็นความฝัน.. แต่พอลงมาเห็นซีวอนนั่งอยู่ตรงนั้น ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันคือเรื่องจริง.. แล้วหลังจากนั้นฉันโทรไปหาบริษัทเจ้าหนี้ เค้าบอกว่าหนี้สินทั้งหมดถูกชำระไปแล้ว ..”
“...”
“ถามว่าดีใจมั้ย ..ฉันดีใจ.. ดีใจที่ไม่ต้องคอยวิ่งหนี ..ดีใจที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข.. แต่ฉันก็ยังถามตัวเองอยู่เสมอว่า.. ฉันอยู่ไปเพื่อใคร?” ขอบตาสวยร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ น้ำใสๆ รื้นขึ้นมาที่ขอบตา เตรียมจะไหลลงมาได้ทุกเมื่อ
“หึ.. หลังจากนั้นซีวอนบอกว่าให้ฉันเป็นคนของเค้า แทนการชดใช้หนี้สินทั้งหมด ..ฉันที่อยู่คนเดียวมาตลอด.. ตอนนั้นแค่คิดว่าได้อยู่กับใครสักคนก็คงจะดี..”
“....”
“แค่ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปตามที่ฉันคิด.... อย่างที่บอก..ซีวอนมีปีก เค้าบินได้..เหนือไปกว่านั้น.. เค้าดื่มเลือดเป็นอาหาร” ตาคู่สวยเหลือบมองเพื่อนรักผ่านม่านน้ำตา จึงมองไม่เห็นสีหน้าของอีกคนชัดเจนนัก
“นาย.. เข้าใจมั้ย ? คือ.. ซีวอนเค้าเป็น...” เสียงหวานอึ่กอั่กพยายามจะพูดในสิ่งที่คนธรรมดาไม่มีวันจะเชื่อ
“แวมไพร์”
“ใช่ ..อ๊ะ !! ..น่ะ นายรู้!?”
“สิ่งมีชีวิตที่กินเลือด..มีอะไรได้มากมายเหรอ?”
“...เอ่อ.. นั่นสินะ แล้วนาย..เชื่องั้นเหรอ?” มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่เกือบจะไหลลงมา ก่อนจะเอ่ยถามอีกคนด้วยความสงสัย.. เค้าเองยังแทบไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ
“ฉันเชื่อ” และคำตอบหนักแน่นนั้นก็สร้างความฉงนซ้ำให้กับร่างบาง
“...จริงๆ แล้วฉันรู้มาจากคิบอม..”
“..งะ ...งั้นหมายความว่านายรู้ว่าคิบอมเป็น.. แวมไพร์เหรอ?”
“จองซู..” ฮีชอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือเรียวเอื้อมไปบีบไหล่เล็กของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม “ฉันคงมีอะไรต้องบอกนาย..”
“อะ ..อะไรเหรอ”
“อยากไปบ้านฉันมั้ย?”
“อ่ะ ..อือ อยากสิ”
“ถ้างั้นไปกัน..” คว้ามือนิ่มของเพื่อน ออกแรงดึงให้ลุกเดินไปด้วยกัน
“ฮีชอล.. นายจะทำอะไรเนี่ย?” จองซูเอ่ยถามเมื่อฮีชอลเพียงแค่ลากเค้าออกมานอกบ้าน ยืนมองประตูบ้านตัวเองอยู่สักพัก และกลับเข้ามา
“นี่มันบ้านฉันนะ..”
“เอาล่ะ..นายหลับตานะ” ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่ร่างบางก็ยอมหลับตาลงแต่โดยดี แค่เพียงไม่กี่วินาทีจากนั้น จองซูก็รู้สึกได้ถึงลมเย็นแปลกๆ และเมื่อลืมตาขึ้นช้าๆ ก็พบสภาพแวดล้อมที่ต่างออกไป ..มองยังไงก็ไม่ใช่บ้านของเค้า
รอบตัวเป็นเพียงห้องที่ถูกลิดรอนแสงอาทิตย์ให้น้อยลงเมื่อเทียบกับห้องที่บ้านเค้าเมื่อครู่ ห้องทั้งห้องที่ไม่ได้กว้างใหญ่นักกลับมีชั้นวางของอยู่มากมายเต็มไปหมด และทุกชั้นก็ถูกจับจองไว้ด้วยขวดยาสีแปลกตา และบางอย่างที่คงเป็นวัตถุดิบเพื่อสรรค์สร้างอะไรสักสิ่งหนึ่ง
“ฮะ ..ฮีชอล..” เสียงหวานเรียกหาเพื่อนรักที่ควรจะอยู่ด้วยกันเสียงสั่น..
“ฉันอยู่นี่..” เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกหา ก้าวออกมาจากความมืดของมุมห้อง ชุดที่ลำลองที่เคยสวมใส่แปรเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าโทนสีดำมืด
“มะ ..หมายความว่าไงฮีชอล”
“จองซู ฉัน..เป็นผู้ใช้เวทย์”
“.....”
“หรือที่เรียกกันว่าพ่อมด”
“หมายความว่าไง ..ตลอดมานาย..”
“ขอโทษที่ปิดบังมาตลอด ..แต่ถ้าฉันพูดออกไป.. นายก็คงหาว่าฉันบ้า”
“หรือนายไม่ไว้ใจ ?”
ถึงแม้จะสงสัยในทุกสิ่งที่เกิด ..ไม่เชื่อในสิ่งที่กำลังเห็น.. แต่ที่เอ่ยถามแบบนั้นออกไป ก็เพราะน้อยอกน้อยใจ.. ในเมื่อเพื่อนคนเดียวที่มียังไม่ไว้ใจเค้ามากพอจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เค้าฟัง
“นายยังชอบพูดว่าอยู่ตัวคนเดียวทั้งๆ ที่มีฉันเลยนี่หน่า..”
“..ขอโทษ..”
“ฉันก็ขอโทษ..”
To Be Continue.
ตอนนี้ขอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะคะ = = ขอแค่มาแก้ปมอะไรนิดๆ หน่อยๆ ก่อน ๕๕ *หัวเราะกลบเกลื่อน* ตอนนี้คาร่ายุ่งสุดขีดเลยค่ะ เรียนพิเศษ เรียนนู่น เรียนนี่ เรียนนั่น!
แล้วตอนนี้ก็กำลังรู้สึกแย่ๆ T T เหมือนตัวเองกำลังโดนทิ้ง ..หรือโดนเมินยังไงสักอย่าง .. แหะ ๆ
ไม่อยากจะคิดถึงตอนเปิดเทอมเลยค่ะ~ มันจะต้องวุ่นวายขึ้นอีกหลายร้อยเท่า ..เริ่มกังวลถึงอนาคตตัวเองขึ้นมาตงิดๆ แล้วซะด้วยสิคะ ๕๕ ..อ๊า~~ อย่าเครียดเลยเนอะ (บอกใคร = =)
ปอลอ,, มีคนแอบเดาว่าฮีชอลเป็นแวมไพร์ด้วย เก่งจังค่ะ ๕๕ ,,ตอนที่แล้วคนโทรหาคิบอมคือฮีชอลนะคะอย่าเข้าใจผิดดด
พระเจ้าอวยพรค่ะ : )
t em
ความคิดเห็น