คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF] By Chance or Destiny
Date : 2008.01.26
Title : By Chance or Destiny
Pairing : Siwon X Eeteuk
Author : luvly_Teukkie ((คาราเมลชีสเค้ก))
Rating : G
Author note : ฟิคที่ใช้เวลาแต่งเร็วเป็นประวัติกาล..ไม่ถึงชั่วโมงค่ะ~ ตอนนั้นต้องปั่น..เพราะต้องเลิกเล่นแล้ว..แต่ก่อนหน้าจะเลิกเล่นบังเอิ๊ญญบังเอิญหันไปเห็นโฆษณา..พระเจ้า~~ อยากแต่งงงงงงงงงงงงง เสมือนว่าโฆษณาสรรค์สร้างมาเพื่อวอนทึก ! (55555)
คุณว่าการที่ได้เจอใครสักคน มันเป็นพรหมลิขิต...หรือเรื่องบังเอิญ?
การที่ได้เจอใครสักคนที่ใช่ จากจำนวนคนตั้งไม่รู้กี่ร้อยกี่สิบล้านบนโลก มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิต??
สำหรับผม.................
.
.
.
ชายหนุ่มสองคนก้าวเดินเข้ามาในร้านขายโทรศัพท์มือถือพร้อมๆ กัน
ร่างบางในชุดไปรเวทดึงดูดสายตาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ให้เหลียวมอง กับท่าทางน่ารักๆ และรอยยิ้มสดใส...ดูแค่แว๊บเดียวก็มองออกว่ามีเสน่ห์ตรงที่สดใส ยิ้มง่าย..แววตาที่ดูจริงใจซะจนน่ากลัวว่าคงโกหกใครไม่เป็น
กับร่างสูงอีกคนนึงในมาดนิ่งๆ ที่ดูมีเสน่ห์แบบล้ำลึก ท่าทางขรึมๆ ที่ทำให้ร่างสูงนั้นตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาสาวน้อยใหญ่ กับมาดเข้มที่ทำให้ชายหนุ่มหลายคนไม่กล้าสบมอง
ทั้งคู่มีเป้าหมายเดียวกันคือที่จุดบริการขายโทรศัพท์มือถือ...
“สนใจรุ่นไหนครับ?” เสียงพนักงานหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับลูกค้าทั้งสองเอ่ยถามทั้งคู่ มองร่างบางบ้างร่างสูงบ้างสลับกันอย่างสนใจ
ดวงตาคมและดวงตาคู่หวานจับจ้องไปที่จุดหมายเดียวกันอีกครั้ง คือ โทรศัพท์สีดำขลับสะดุดตาที่วางอยู่ในตู้กระจกใสนั่น
“เครื่องนี้ครับ” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงนุ่มทุ้ม นิ้วเรียวของสองคนชี้ไปที่โทรศัพท์เครื่องเดียวกัน ก่อนสายตาทั้งคู่จะละมาสบกัน แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ กับความบังเอิญของโชคชะตา
“สักครู่นะครับ ^^~” พนักงานบอกอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันหลังกลับไปยังตู้ใส่โทรศัพท์ หยิบโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมที่ไปสะดุดตาคนทั้งคู่ออกมาสองเครื่อง ให้ร่างบางหนึ่งเครื่อง ให้ร่างสูงหนึ่งเครื่อง..
“เปิดเครื่องตรงนี้ครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อเห็นร่างบางสาละวนอยู่กับการหาปุ่มเปิด ร่างบางเพียงหันกลับมายิ้มกว้างอย่างเขินๆ เป็นการขอบคุณ ก่อนหน้าหวานจะก้มลงสนใจกับโทรศัพท์นั้นต่อ...
“ถ่ายรูป กดปุ่มบนฮะ^^~” เสียงหวานเอ่ยบอกกับอีกคนบ้าง เมื่อเห็นร่างสูงนั้นกดปุ่มนู้นทีก็หมุนดูกล้องที กดปุ่มนั้นทีก็หมุนดูกล้องทีอย่างค้นหา
“ฮะๆ ขอบคุณครับ” หัวเราะแก้เขินก่อนจะก้มลงไปสนใจกับโทรศัพท์อีกครั้ง..
“ตกลงเอาเครื่องนี้แหละครับ” อีกครั้งของวันที่ทั้งคู่เอ่ยออกมาพร้อมกันอย่างไม่น่าเชื่อ คนทั้งคู่หันมาสบตากันก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ อีกครั้ง
วันนี้วันอะไรน้า~ บังเอิญจัง
ขณะที่พนักงานคนนั้นหายไปทำเรื่องการซื้อขาย ทั้งคู่ก็กลับมาสนใจเจ้าโทรศัพท์ในมือ
“กล้องชัดดีนะฮะ” ร่างบางเปิดประเด็น
แชะ!!~
“จริงๆ ด้วย...” ร่างสูงอมยิ้มตอบหลังจากกดถ่ายรูปไปโดยที่มีร่างเล็กข้างกายเป็นแบบให้
“อ๊ะ คุณ..” เรียกอีกคนอย่างเคืองๆ เล็กน้อย...มาถ่ายรูปกันแบบนี้ได้ไงเล่า
“ผมซีวอนครับ ^^~” ยิ้มร่าตอบไปทั้งๆ ที่เค้าไม่ได้ถาม
“...คุณจะลบใช่มั้ย??”
“จะไม่บอกชื่อคุณซะหน่อยเลย??”
“จองซู ผมชื่อปาร์ค จองซู” บอกออกไปตามมารยาทที่ควรทำ
“ดีเลย~ ผมจะได้เซฟถูก ฮ่าๆ” หัวเราะชอบใจกับการกระทำของตัวเอง
“คุณ!!~”
“จดทะเบียนกันเลยมั้ยครับ??” เสียงเข้มของเจ้าพนักงานดังขึ้นขัดการสนทนาของผู้ที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อครู่ ส่งผลให้ทั้งสองหันกลับมามองพนักงานอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตอบออกไปพร้อมกันแบบไม่ทันคิด
“ครับ”
“เอ้ย”
“เห้ย”
เล่นแค่นี้ให้จดทะเบียนสมรสเชียว!!~
ก่อนร่างสูงจะได้ฟุ้งซ่านไปมากกว่านั้น ก็ถูกพนักงานขัดความคิดนั่นออกไปเสียก่อน
“หมายถึง จดทะเบียน Hutch น่ะครับ”
“อ๋อ” และอีกครั้งที่เอ่ยออกมาพร้อมกัน...ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้สิหน่า...
“รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมไปเอาใบเสร็จมาให้” เมื่อเจ้าพนักงานคนเก่งหายลับไป ก็ได้เวลาของจองซูต้องจัดการคนข้างกายนี่อีกครั้ง
“อีทึก” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นลอยๆ เล่นเอาอีกคนตกใจไม่หยอก...ก็เมื่อกี้บอกว่าจองซูนี่หน่า มารู้ได้ไงว่าชื่ออีทึก!?!
“ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นหรอกครับ ผมจะเซฟชื่อคุณไว้แบบนั้นแล้วกันนะ อืม..คนพิเศษไง”
“เซฟไปทำไมล่ะครับ เดี๋ยวคุณก็ลบอยู่ดี”
“อ่า..นานๆ ทีจะเจอเรื่องบังเอิญแบบนี้ใช่มั้ยล่ะครับ เพื่อคราวหน้าคราวหลัง เราจะบังเอิญเจอกันอีก..”
“...” เหตุผลอะไรแปลกประหลาด -*- เอาเถอะ วันนึงเค้าก็ลืมเองแหละหน่า..
“ตามใจคุณแล้วกัน....”
หลังจากที่จบการวิวาทเล็กๆ พนักงานก็เดินเอาใบเสร็จมาให้เสียพอดิบพอดี
“คราวหน้าถ้าเจอกันอีกคุณคงไม่ลืมผมนะครับ.....อีทึก~” กระซิบแผ่วเบาข้างหูร่างบางที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋า ก่อนจะเดินจากไป
.
.
.
สำหรับผม.................
เรื่องราวทั้งหมดไม่ใช่ความบังเอิญ............ไม่ใช่ผมลิขิต............
แต่มันเกิดจากความ ‘ตั้งใจ’ ต่างหากล่ะ....
.
.
.
3 วันก่อนหน้านี้.................
ขณะที่ผมกำลังนั่งดื่มกาแฟที่ร้านประจำของผมเงียบ…เสียงแว่วหวานเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในโสตประสาท พร้อมๆ กับเสียงกระดิ่งที่บ่งบอกว่ามีคนเปิดประตู เรียกให้ผมต้องหันไปมอง
ให้ตายเถอะ!!~
เหมือนเวลาหยุดนิ่ง...ทันทีที่ผมได้พบกันคนคนนั้น...อา~ รู้สึกใจเต้นตุ้บๆ แปลก...ท่าทางน่ารักที่ประทับใจตั้งแต่แรกเห็น...เค้าเดินมากับเพื่อนอีกสองคนที่น่ารักไม่แพ้กัน...แต่ยังไงดีล่ะ..ผมคิดว่าผมตกหลุมรักคนด้านขวาสุดนั่นคนเดียวล่ะ..
รอยยิ้มที่สดใสยิ่งกว่าดอกไม้ในแจกันบนโต๊ะนั้น...
ใบหน้าที่หวานยิ่งกว่าครีมเค้กชนิดไหน...
เสียงหัวเราะที่ใสยิ่งกว่าแก้วน้ำ...
กลิ่นกายที่หอมเย้ายวนยิ่งกว่ากาแฟ
อา...ให้ตายสิ ผมเพิ่งเคยเจอคนแบบนี้ล่ะ...ถูกใจซะแล้วสิ..
“นี่ๆ ชอบมือถือรุ่นนี่จัง..” เสียงหวานใสของคนที่ผมเพิ่งตกหลุมรักไปดังขึ้น..ส่งผลให้ผมต้องแอบชำเลืองมอง
“นี่น่ะเหรอที่นายชอบน่ะ อีทึก”
“นายว่าไม่สวยเหรอ”
“สวยๆ ไปซื้อเลยสิ อันเก่าหายไปแล้วหนิ ฉันจะได้ติดต่อนายง่ายๆ สักที”
“โอเคๆ....วันพุธจะไปซื้อล่ะ”
“ซื้อที่ไหนอ่ะ??”
“ร้านนั้นแหละ” ชี้ไปยังฝั่งตรงข้ามของร้านกาแฟที่เป็นร้าโทรศัพท์มือถือ
“งั้นเดี๋ยวซื้อเสร็จก็แวะมานี่นะ รอที่นี่ละกัน”
“อื้ม..”
Hutch WT04
….อืม ซื้อมาเก็บไว้สักเครื่องก็ไม่เป็นไรหรอกหน่า...
.
.
.
“มารึยัง??” เสียงหวานเอ่ยถามใครบางคนผ่านโทรศัพท์
“โอเคๆ สั่งคาราเมลชีสเค้ก(?) ให้ฉันด้วยน้า ฉันกำลังข้ามถนน แค่นี้นะ”
อา...อยากกินกาแฟแล้วสิ.........อยากกินเค้กด้วย....
คาราเมลชีสเค้กใช่มั้ย....
โอเค....แล้วมันก็จะกลายเป็นเรื่อง ‘บังเอิญ’ ไปอีก...
หึหึหึ
The End.
t em
ความคิดเห็น