คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [Poison : 05] Bloodily
Bloodily
“แล้วหลังจากนั้นก็อาจจะต้องพักผ่อนอีกสักพัก แต่ก็แล้วแต่สภาพร่างกายของคุณนะครับ ส่วนชื่อจะเป็นชื่ออะไรคุณก็รับได้ทั้งนั้นใช่มั้ยครับ?” คำถามที่ถูกส่งไปดูเหมือนจะไม่เข้าหูร่างบางที่เริ่มมีอาการสะลืมสะลือจากการที่ได้นั่งนิ่งๆ แล้วมีคนมาคอยดูแลนวดนู่นนี่นั่นเบาๆ ให้ได้เคลิ้ม บวกกับการที่ต้องลุกขึ้นมาจากเตียงทั้งๆ ที่นอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
“ใช่มั้ยครับคุณปาร์ค จองซู” เสียงย้ำอีกครั้งที่ดังและหนักแน่นกว่าเดิม ฉุดสติของร่างบางให้กลับมาด้วยความตกใจ
“คะ ...ครับ” พยักหน้ารับเบาๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องอย่างหาคำตอบ แม้จะไม่ทันได้ฟังคำถามอย่างชัดเจนก็ตามที
“ถ้าคุณเข้าใจแล้ว ผมขอตัวไปเตรียมงานก่อนนะครับ”
“ครับ” ทันทีที่ได้รับคำตอบอย่างนั้น ซองมินก็เดินจากไป ..ผมก็ตอบไปอย่างงั้นแหละ เมื่อกี้คุณซองมินเค้ามาอธิบายพิธีการคร่าวๆ ของวันนี้ให้ฟัง ..แต่ไม่ว่าเค้าจะพูดอะไรมา ก็ดูเหมือนมันจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปซะหมด ..หรืออันที่จริงมันอาจจะไม่แม้กระทั้งผ่านรูหูเข้าไปเลยด้วยซ้ำ ก็เค้าง่วงจะตายอยู่แล้วนี่หน่า..
“ตั้งแต่พวกเราดูแลคนของคุณท่านมา ไม่เคยมีใครงดงามเท่าคุณปาร์คมาก่อนเลยนะคะ” เสียงสาวใช้คนนึงที่สาละวนกับการทำอะไรสักอย่างอยู่แขนของเค้า
“อ่ะ ..เอ่อ ...ขอบคุณครับ” ยิ้มแห้งๆ ให้กับคนที่เอ่ยปากชมเค้า
“ถ้าวันนี้เจอคนเยอะๆ ก็อย่าประหม่านะคะ เดี๋ยวเลือดจะสูบฉีดมากเกินไป”
“แล้วก็พยายามอย่าอยู่ห่างจากคุณซีวอนเธอนัก”
หลากหลายคำแนะนำถูกบอกกล่าวให้จองซูฟังตลอดการเก็บตัว หลายชั่วโมงผ่านไปที่ร่างเล็กได้แต่นั่งเฉยๆ ให้เหล่าสาวใช้รุมทำโน่นนี่สารพัด จนกระทั่งทุกอย่างกำลังจะเสร็จสิ้น
“เอาล่ะค่ะ ..ขอมือข้างที่ถนัดด้วยนะคะ ^^” แขนเรียวเล็กยกมือขวาขึ้นวางบนมือของสาวใช้คนสวยตามคำขอ และเมื่อวางลงนั้นโซ่ตรวนเย็นเฉียบก็ถูกคล้องไว้ที่ข้อมือเล็กทันที
“ทำไมต้อง..”
“มันเป็นกฏน่ะค่ะ ..” เอ่ยบอกกับคนที่ยังจ้องมองโซ่เหล็กหนักๆ นั้นไม่วางตา
“..เสร็จหมดแล้วเหรอ?” คุณอาจุนกิที่เพิ่งเดินลงมาเอ่ยถามสาวใช้ที่ทำท่าว่ากำลังเก็บกวาดของทุกอย่างให้เรียบ
“ค่ะ”
“อือ ..ดีละ อีกสักสองสามชั่วโมงแขกก็คงทยอยมากันแล้วล่ะ ทนหน่อยละกันนะจองซู” ส่งยิ้มหวานให้คนที่ดูเหมือนจะล้าเต็มที
“เดี๋ยวไปรอในห้องแล้วกันนะ ถึงเวลาฉันจะไปตาม” ว่าจบร่างบางก็เดินเข้าห้องไปอย่างว่าง่าย ปล่อยให้สถานที่ถูกจัดตกแต่งให้พร้อมสำหรับพิธีที่กำลังจะมาถึง
.
.
.
“อยู่นี่เหรอ ..เตรียมตัวได้แล้วข้างนอกพร้อมแล้ว” เสียงทุ้มเข้มของร่างสูงชุดสูทสีดำสนิทเอ่ยบอก
“แล้ว ..จะให้ออกไปชุดนี้จริงๆ เหรอ?” เอ่ยถามย้อนพลางสำรวจร่างกายตัวเองที่ได้เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ของอีกฝ่ายมาสวมใส่เหมือนเคย ทั้งๆ ที่ดูเหมือนเป็นงานยิ่งใหญ่แท้ๆ นี่หน่า..
“หรือจะไม่ใส่อะไรเลย?”
“-*- ฉันก็แค่ถามดูเฉยๆ หน่า”
“ไปกันได้แล้ว” เอื้อมมือไปหยิบเอาโซ่ที่คล้องอยู่กับผนังออก ก่อนจะออกแรงจูงให้คนตัวเล็กกว่าเดินไปด้วยกัน
“ไม่ใส่ไม่ได้เหรอ ..เหมือนฉันเป็นสัตว์เลี้ยงเลยอ่ะ”
“ก็ดีแล้วหนิ ..” ว่าพลางเดินออกจากห้องไป บังคับให้จองซูต้องเดินตามออกมาด้วย
“ช้าๆ หน่อยสิมันเจ็บนะ !”
“ก็เดินให้มันเร็วๆ ไม่เป็นรึไง มีคนที่ต้องพานายไปทำความรู้จักอีกเยอะอย่าโอ้เอ้ได้มั้ย” เอ่ยบอกพลางถึงโซ่แรงๆ ให้อีกคนรู้สักตัวด้วย
“บอกว่าเจ็บไงเล่า !”
“ก็เดินมาสิ”
“เออ!”
“อย่ามาทำเสียงแข็งใส่ฉันนะ...” กระชากคนตัวเล็กกว่าเข้าหา เอ่ยบอกสิ่งที่ไม่ชอบใจออกไปก่อนจะเป็นฝ่ายปล่อยแล้วเดินนำไปหาบรรดาแขกแทน
“หือ .. นี่เหรอปาร์ค จองซู” ทันทีที่ได้เห็นหน้าสมาชิกที่ไม่คุ้นตา ชายคนนึงในบรรดากลุ่มนั้นก็เอ่ยถามขึ้นก่อนจองซูจะถูกห้อมล้อม
“พบเค้าที่ไหนล่ะ? ..ดูมีค่ามากๆ”
“งดงามจริง ๆ นะ ..”
“ขอตัวสักครู่นะครับ” หลังจากตอบคำถามไปพอสมควร ซีวอนก็ขอปลีกตัวออกมาเพื่อไปเช็คความเรียบร้อยของงาน
“อ้าว จุนกิ..มาแล้วเหรอ” ทันทีที่นายใหญ่ของบ้านปรากฏตัว ร่างบางก็ดูเหมือนจะหมดความสำคัญไปทันที จึงเดินไปทั่วๆ งานทั้งๆ ที่ต้องลากสายโซ่ที่ยาวลากพื้นไปด้วย
ร่างเล็กเดินไปรอบห้องโถงที่เต็มไปด้วยแขกมากมาย แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ดูเหมือนห้องทั้งห้องจะเป็นสีดำสนิทเพราะสีดำที่ทุกคนต่างพร้อมใจกันใส่มา จนดูเหมือนว่าคนในชุดสีขาวอย่างเค้าจะเด่นซะเหลือเกิน
ร่างบางยังคงเดินไปรอบๆ ห้องใต้ดินอย่างไม่มีอะไรจะทำ ..สำรวจดีๆ ก็พบเพียงโต๊ะอาหารกลางห้องที่มีอาหารหลักแค่เพียงองุ่น สตรอเบอรี่ และไวน์แดงเท่านั้น สงสัยพวกเค้าคงเห็นอาหารพวกนี้เป็นตัวแทนของเลือดรึเปล่า ?
“หอมจัง” เสียงทุ้มที่เรียกได้ว่าคุ้นหู เรียกให้จองซูต้องหันไปมองต้นเสียง
“หมายถึงผมเหรอฮะ?”
“อืม ..กลิ่นของคุณ ..เลือดของคุณ..” ใบหน้าคมที่ซ่อนไว้ภายใต้หมวกไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาให้อีกคนหายสงสัย
“ขอโทษนะครับ ..ผมรู้สึก คุ้นกับคุณจังเลย..”
“คุณจะตกใจมั้ย..หากว่าผม ...” มือใหญ่ฉวยจับเอามือนิ่มไว้ ค่อยๆ ถอดหมวกออกก้มลงฝากจุมพิตไว้ที่มือบาง แล้วเงยหน้าขึ้นคล้ายความฉงนให้กับอีกคน
“คะ ..คิบอม !?” ร้องเรียกชื่อคนคุ้นเคยเสียงหลงอย่างตกใจ
“ครับ ..ผมเอง..” ส่งยิ้มหวานให้อีกคนที่ยังคงไม่เข้าใจอะไร ..ก็คิมคิบอม คือลูกค้าประจำที่มักจะเข้ามาสั่งบลูกามิกาเซ่ แล้วก็นั่งคุยกับเค้าจนถึงดึกดื่นแทบทุกคืน
“รู้มั้ยว่าการอยู่บนโลกมนุษย์โดยหักห้ามใจกับกลิ่นหอมของคุณทุกคืนมันยากขนาดไหน..พอมาถึงวันที่มีโอกาสได้เจอกับคุณในฐานะแวมไพร์ตนนึง..คุณก็กลายเป็นของคนอื่นไปซะแล้ว” นิ้วเรียวเชยคางมนขึ้นให้อยู่ในระดับสบสายตากับเค้าได้พอดี
ก่อนจะได้พูดอะไรกันไปมากกว่านั้นร่างเล็กก็ถูกรั้งเข้าสู่อ้อมกอดของใครอีกคนซะก่อน
“ของของฉัน ..แกไม่เกี่ยว” คว้าโซ่เหล็กที่ห้อยลู่ไปกับขาขาวขึ้นมากำไว้แน่น ออกแรงดึงหนักๆ จงใจให้อีกคนเจ็บ
“ทำตัวให้มันดีดีหน่อยได้มั้ย?”
“ฉันทำอะไรผิดเล่า! ก็แค่เดินไปเดินมาแค่นี้ฉันผิดรึไง”
“ตอนนี้นายเป็นของฉัน ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้อง!” มือหนาจับไหล่เล็กเขย่าๆ แรงๆ ตามอารมณ์ความไม่พอใจ ..โดยเฉพาะกับคิม คิบอมแล้วยิ่งห้ามใหญ่
“ก็อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวสิ!” ตะคอกอีกคนกลับไปบ้าง ..เค้าเองก็ไม่รู้จักใครสักคนที่นี่ การได้เจอคนที่รู้จักมันก็เป็นธรรมดาที่อยากจะยืนคุยด้วยไม่ใช่เหรอ?
สิ้นสุดเสียงหวานก็ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดจากปากร่างสูงอีก จองซูเพียงแค่ถูกร่างสูงนั่นจูงไปทางนู้นนี้ทางนี้ทีเพื่อทำความรู้จักกับคนมากมายทั่วงาน
“รู้จักกับคิบอมมันได้ยังไง?” ซีวอนเปิดประเด็น
“ก็ที่ทำงาน ..เค้าเป็นลูกค้าประจำ ..วันนั้นที่นายไปเค้าก็มา”
“มิน่า ..” ถึงว่าวันนั้นเค้าได้กลิ่นเหมือนพวกเดียวกัน ..แต่ก็ไม่นึกว่าจะมีจริง ๆ
“แล้วเมื่อไหร่พิธีอะไรนี่จะจบอ่ะ?”
“จบ? ..มันยังไม่ทันเริ่มเลยนะ”
“คุณซีวอนครับ ..ได้เวลาแล้ว” ซองมินที่เพิ่งเดินออกมาจากตู้กระจกทรงสี่เหลี่ยมสูงที่เพิ่งถูกนำมาตั้งไว้ได้ไม่นาน
“หือ? ถึงเวลาแล้วเหรอ” เสียงจุนกิในระยะประชิดดังขึ้นเรียกความสนใจจากทั้งสามคน
“ครับ”
“งั้นก็เริ่มกันเลยสิ” พูดจบเจ้าของสถานที่ก็ออกไปยืนที่หน้าตู้กระจก กวาดสายมองไปรอบๆ งานอย่างชื่นชม ก่อนจะยกมือขึ้นตบสองสามครั้งเรียกความสนใจจากแขกในงาน
“ตอนนี้ก็ได้เวลาอันเหมาะสมแล้ว จึงจะขอเริ่มต้นพิธีศักดิ์สิทธิ์ ณ บัดนี้” มือเรียวผายเชื้อเชิญให้ร่างเล็กเดินขึ้นมาข้างหน้าเคียงข้างกับเค้า ถัดไปไม่ห่างคือชเว ซีวอนเจ้าของร่างเล็กนี่
“นี่คือปาร์ค จองซู มนุษย์ผู้ซึ่งยินยอมจะเป็นของชเว ซีวอน ทายาทแห่งตระกูลแวมไพร์เลือดบริสทุธิ์คนสุดท้าย ..จึงขอให้ทุกท่าน ณ ที่นี้จงเป็นพยาน ปาร์ค จองซู จะเป็นของ ชเว ซีวอยตลอดไป” พูดจบก็หันมามองคนตัวเล็ก ริมฝีปากสวยพึมพำเบาๆ ถึงสิ่งที่ร่างบางควรจะทำ
“โปรดฟังคำขอของข้า ท่านเจ้าแห่งเลือดบริสุทธิ์เอ๋ย ขอท่านจงรับข้าไว้ตลอดกาล” สิ้นสุดเสียงหวาน ร่างเล็กก็ถูกกระชากเข้าสู่อ้อมกอดคนที่ยังถือโซ่ที่คล้องกับแขนตัวเองเอาไว้ มือหนาโอบไว้ที่เอวคอดแน่นๆ เขี้ยวยาวงอกขึ้นแทนที่ฟันขาวซึ่งควรจะเรียงตัวกันสวยงามเหมือนเคย เจ้าของซอกคอขาวเอียงคอให้อีกฝ่ายอย่างรู้งานพร้อมกับหลับตาอย่างหวาดกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า คมเขี้ยวฝังลงในเนื้อขาวช้าๆ ซึมซับเลือดหอมหวานช้าๆ อย่างย่ามใจท่ามกลางความเงียบสงัดของบุคคลในงาน ..บางคนตกตะลึงกับท่าทางทรงอำนาจนั้น บางคนเพียงแค่กลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่อย่างเสียดายกับสิ่งหอมหวานตรงหน้า
มือเล็กที่เคยกำแขนเสื้อแน่นค่อยๆ คลายแรงลงจนราวกับว่าจะหมดแรงไปในไม่ช้า ร่างสูงจึงจำยอมถอนเขี้ยวออกอย่างเสียดาย หากแต่ร่างเล็กนั้นก็แทบพยุงร่างตัวเองไว้ไม่ไหวอีกแล้ว จึงล้มลงในอ้อมแขนของอีกฝ่ายเอาดื้อ ๆ
ซีวอนจึงตัดสินใจอุ้มร่างเล็กขึ้นแทนจะให้เดินไปเองอย่างที่ควรจะเป็น มือหนาเปิดประตูของตู้กระจกใสทรงสี่เหลี่ยมจับคนตัวเล็กนั่งลงบนพื้นกระจก ก่อนจะเอาสายโซ่ขึ้นไปล็อคไว้กับกล่องกระจกเหนือหัวฝั่งนึง นิ้วเรียวค่อยๆ ไล่ปลดกระดุมเสื้อจากเม็ดบนสุดลงไปยังเม็ดล่างสุด แล้วปล่อยให้เสื้อสีขาวสะอาดปิดบังท่อนล่างเอาไว้ เผยให้เห็นเพียงผิวขาวน่าสัมผัสของท่อนบนเท่านั้น
ร่างสูงปล่อยให้คนที่หมดแรงพิงไปกับกระจกใส ก่อนจะเดินออกมาแล้วจัดการล็อคกล่องใส่นั้นไว้อย่างแน่นหนา
“ขอให้น้ำจากต้นบลัดรูท ..ต้นไม้อันศักดิ์สิทธิ์นี้ จะชำระร่างกายของเจ้าให้ไร้ซึ่งมลทินจากมนุษย์ใดๆ เพื่อผลสัมฤทธิ์สูงสุด เจ้าจะต้องไม่กิน ไม่ดื่มตลอดระยะเวลา 3 วัน เมื่อครบกำหนดนั้น ปาร์ค จองซูกลายเป็นคนของแวมไพร์เต็มตัว และออกจากตู้นั้นโดยเปลี่ยนชีวิตใหม่ ..มอบชีวิตทั้งหมดให้เป็นของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์
ด้วยชื่อใหม่ที่ชเว ซีวอนได้ตั้งให้ตามกฏเกณฑ์ว่าอย่างเหมาะสม อีทึก”
To be continue.
มาแล้วค่ะ ! หายไปนานแอบมีคนจับได้ว่ากลับมานานแล้ว (เค้ารู้กันหมดแล้วย่ะ - -*) ตอนนี้มันใช้เวลาแต่งนานมากก เพราะมันเป็นพิธีรีตองไปหน่อย = = มันเลยต้องดูมีเหตุผลกันนิดนึง แล้วคิบอมก็ออกมาอีกคนแล้วด้วย ! อนึ่งต้น Bloodroot เป็นต้นไม้ที่มีอยู่จริงนะคะ ..เป็นต้นที่มียางเป็นสีแดงจริงๆ ด้วย คิดว่าตอนต่อไปไม่ต้องรอนานเท่านี้หรอกนะคะ ๕๕ ให้อภัยคาร่าด้วยเถิดด
พระเจ้าอวยพรนะคะ : )
ความคิดเห็น