คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Lovely Toy 6 ::: น้ำขึ้น - น้ำลง
Lovely Toy 6 : น้ำขึ้น - น้ำลง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ชั้นเข้าไปนะ” ร่างบางไม่รอคำตอบ แต่เปิดประตูเข้าไปทันที
ก้อพบร่างสูงนอนหันหลังให้ตัวเองอยู่บนเตียง
“ซีวอน...นายจะไม่กินข้าวเหรอ” ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆ ร่างสูง
“...” ไร้คำตอบใดๆ
“เดี๋ยวดึกๆ จะหิวนะ”
“...” ยังคงไร้ซึ่งคำตอบรับจากร่างสูง
“ลงข้างล่างเถอะ แม่อุตส่าห์มา”
“อยากลงก้อลงไปคนเดียวสิ” คำตอบของร่างสูง ไม่ได้ทำให้ร่างบางใจชื้นขึ้นแม้แต่น้อย
คำพูดที่ปราศจากความรู้สึก...
นี่มันอะไรกัน!?!
ทั้งๆที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ นายยังทำให้หัวใจชั้นเต้นแรงอยู่เลย
แต่นายจะรู้บ้างมั้ย......ว่าตอนนี้
นายกำลังจะทำให้หัวใจชั้นหยุดเต้น
ชั้นรู้ใจของตัวเองดี ว่ารู้สึกกับนายยังไง... แต่ความรู้สึกที่นายมีต่อชั้น บางครั้งมันก้อเหมือนน้ำขึ้น น้ำลงนะ...
ชั้นไม่แน่ใจว่านายคิดยังไง...แต่ทุกการกระทำของนาย มันทำให้ชั้นเจ็บ....
“แต่แม่ให้มาตามนายนะ” ร่างบางสะกดเสียงสะอื้นไว้
“นายโกรธอะไรชั้นเหรอ”
“นายเป็นอะไรซีวอน”
“นายบอกชั้นได้มั้ย!!!”
“...” ไม่แม้แต่จะขยับ...ไม่ทำอะไรทั้งนั้น
“นายอย่าเงียบสิซีวอน ชั้น...ฮึ่ก ชั้นขอโทด ไม่ว่าชั้นจะทำอะไรผิดไป ชั้นขอโทด นายอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ชั้นขอร้อง ฮึก...ขอร้อง”
ถึงแม้ว่าอยากจะหันไปปลอบร่างบางอยู่ไม่น้อย แต่รออีกสักพัก...เค้าน่าจะได้ในสิ่งที่เค้าต้องการ
“ซีวอน ฮึก...นายหันมาคุยกับชั้นเถอะนะ ฮือ...นายจะให้ชั้นทำอะไร ชั้นยอมทุกอย่าง แต่อย่าดกรธ...ฮึ่ก อย่าเย็นชากับชั้นแบบนี้ได้มั้ย?” เสียงหวานสั่นเครือทุกคำพูดทำให้ร่างสูงคลี่ยิ้มออกมาได้กับประโยคว่า จะยอมทำทุกอย่าง
“ซีวอนน~ ฮือ นาย ฮึ่ก คถยกับชั้นสิ” คนตาสวยเขย่าแขนร่างสูงที่นอนอยู่แรงๆ
“อย่าเขย่าเซ่!!!” ซีวอนเอ็ด ส่งผลให้ร่างบางหยุดชะงักทันที
“ชั้นขอโทด ฮึ่ก”
“นายเลิกพูดคำว่าขอโทดสักทีได้มั้ย ชั้นล่ะเบื่อ” ว่าพลางลุกขึ้นนั่ง
“ชั้นขอโทดที่ทำให้นายรำคาญ ชั้น...ฮึ่ก ชั้นไม่ได้ตั้งใจ”
“-O- ไม่เอาๆ ไม่ต้องร้องแล้ว นายแก้ปัยหาด้วยการร้องไห้ไม่ได้นะ” ว่าพลางดึงคนตาสวยเข้าสู่อ้อมกอด
“เจอกันวันแรกนายก้อร้องไห้ วันนี้ก้อร้อง นายจะร้องไปจนถึงเมื่อไหร่ นายโตแล้วนะ” พูดไปก้อลูบผมลื่นมือของคนในอ้อมกอดเบาๆ
“กะ ก้อซีวอนโกระ ชั้นไก้อไม่รู้จะทำยังไงนี่หน่า ฮึก”
“เห้อ~ ชั้นไม่โกรดนายแล้วก้อด้าย”
“จิงๆ นะ” ร่างบางเงยหน้าถาม
“อื้ม...แต่อย่าลืมนะ ว่าจะต้องยอมชั้นทุกอย่าง”
“ฮึก...ชั้นเคย...ขัดใจนายเหรอ”
“ก้อไม่หรอก...แต่ชั้นจะสั่งนายให้หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้” เสียงทุ้มสั่งดุๆ
เป็นผลให้ริมฝีปากสีชมพูเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง เพื่อกักเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกไป ตามคำสั่งของร่างสูง
“ดีมาก ทีนี้เราก้อลงไปกินข้าวกับคุณแม่ดีกว่า”
ร่างสูงลุกขึ้นยืน แล้วฉุดร่างบางให้ลุกตาม
คนตาสวยนิ่วหน้าน้อยๆ กับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นที่ข้อเท้า หากแต่ก้อเก็บเสียงร้องเอาไว้ ด้วยคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องร้องให้ร่างสูงรับรู้ ก้อเพราะมันไม่มีประโยชน์...บอกไปมันก้อไม่ได้ช่วยให้เค้าหายเจ็บได้...ไม่ใช่เหรอ
“ยอมลงมาแล้วเหรอ...ลีทึกเค้าไปอ้อนท่าไหนล่ะ” แม่แซว
“ท่านั่งนี่แหละแม่ จะกินก้อรีบกินเถอะนะ ผมหิวแล้ว”
“แหน่ะ แล้วเมื่อกี้บอกไม่หิว”
“ก้อเมื่อกี้กับตอนนี้มันต่างกันหนิแม่” ว่าพลางเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร
“อะๆ เอาเถอะ กินข้าวกันดีกว่า...” ว่าพลางดึงคนตาสวยให้เดินไปที่โต๊ะกินข้าวด้วยกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เดี๋ยวแม่กลับก่อนแล้วกันนะ”
“อ้าว ไม่พักที่นี่สักคืนเหรอฮะ” คนตาสวยถามอ้อนๆ
“ไม่ล่ะจ่ะ ต้องรีบกลับ”
“เหรอฮะ งั้นผมไปส่งที่รถนะฮะ”
“จ้ะ....ซีอวอน แม่กลับก่อนนะลูก”
“คับ บ๊ายบาย” ร่างสูงโบกมือลาแม่หน้าระรื่น
หลังจากที่แม่กลับไปแล้ว ร่างบางก้อค่อยๆ เดินกลับมาที่บ้าน้าๆ เพราะอาการปวดที่ข้อเท้ามันรุนแรงมากกว่าเดิมหลายเท่า แต่ก้อเพราะร่างบางเองที่เดินไปเดินมามากเกินไป
“เจ็บจัง...” ร่างบางบ่นเบาๆ เมื่อนั่งลงบนเตียงของตัวเอง แล้วเปิดข้อเท้าดู
“นี่ลีทึก ดูการบ้านหน่อยสิ”
ร่างสูงที่เข้ามาดดยที่คนตาสวยไม่รู้ตัว ทำเอาคนที่นั่งอยู่ตกใจไม่น้อย แต่ก้อกลบเกลื่อนความเจ็บปวดนั้นด้วยร้อยยิ้มได้อย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวเอาให้นะ” ร่างบางว่า พร้อมกับค่อยๆ ลุกขึ้น เดินไปหาสมุดการบ้านของตัวเองช้าๆ
ช้า...จนใครอีกคนผิดสังเกต
จิงสิ....ลีทึกขาเจ็บอยู่นี่หน่า แล้วยังเดินไปเดินมาอยู่ได้
“นี่ลีทึก”
“หืม?”
”ข้อเท้านายหายเจ็บแล้วเหรอ?”
“อะ อืม หายแล้ว ^-^” ว่าพลางค่อยๆ เดินเอาสมุดมาให้ซีวอน แต่ความเจ็บปวดที่สะสมมานาน ก้อได้มาถึงจุดสิ้นสุดเสียแล้ว
ร่างบางทรุดนั่งลงกับพื้ร ความปวดปร่าที่ไม่อาจทานทนได้ไหว แม้จะก้าวต่อไปสักก้าวก้อไม่สารถจะทำได้
ทำไมจะต้องมาเจ็บตอนนี้ด้วยนะ...ร่างบางฮึดฮัดอยู่ในใจ
แต่ถึงคนตาสวยจะล้มลงไป ร่างสูงก้อไม่ได้มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาช่วยแต่อย่างใด
...ไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วย แต่มันก้อต้องดัดนิสัยกันซะบ้าง นิสัยที่เอาแต่ทน ทน และก้อทน
ทนเพื่อคนอื่น ดดนที่ไม่คิดถึงตัวเองซะบ้าง
เจ็บ...
อยากจะลุกขึ้น.............แต่ก้อทำไม่ได้
อยากจะขอความช่วยเหลือ..........แต่ก้อไม่กล้า
กลัวซีวอนจะว่า
กลัว............จนทำอะไรไม่ถูก
“เจ็บใช่มั้ย?” ซีวอนถาม
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาที่รู้สึกผิดและหวาดกลัว
“รู้ตัวว่าเจ็บ แล้วก้อเดินไปเดินมาอยู่ได้”
“ชั้นขอโทด...”
“- - ขอโทดแล้วนายหายเจ็บมั้ย”
“(- - ) ( - -) (- - ) ( - -)” ร่างบางส่ายหน้าช้าๆ
“งั้นนายก้อเลิกพูดซะ”
“ก้อได้...”
“แล้วลุกไหวมั้ยน่ะ”
“(- - ) ( - -) (- - ) ( - -)” ส่ายหน้าอีกครั้งแทนคำตอบ
“เห้อ~”
โย่วววๆๆๆ
ในที่สุด...
ข้าพเจ้าก้อสอบเสดดดดดดดดดดดดดดดด
55555555555
อันที่จิง เส็ดตั้งกะเมื่อวานละล่ะค่ะ
แต่พอดีว่าแว่บเที่ยว ก้อเลยไม่ได้มาอัพ ^^
ต่อจากนี้ไป เราก้อจะได้มาอัพบ่อยขึ้นซ้ากที
วู้ววววววววววววว~
================================================================================
ค.ห.22 > ช่ายแร้วๆ วอนทึกน่าร้าก แต่คังทึก ก้อน่าร้ากอีกง่ะ...เอาเปนว่าใครคู่ก่าทึกก้อล่าย ((- -))
ค.ห.23 > แฮ่ๆ เค้ามาต่อแร้วน้า
ค.ห.24 > ใช่มะๆ ทะมายจะต้องมาลงก่าทึก แย่จิง ((แกเป็นคนแต่งเองไมใช่เหรอได้ข่าว...:::ผู้อ่าน))
ค.ห.25 > ฮ่าๆๆๆ คาราเมลสอบเสร็จแล้วน้าค้า เป็นกำลังใจให้เหมือนกานค่า
ค.ห.26 > ทึกปายง้อแล้วน้า คนเม้นก้อจงจาเรินเหมือนกานน้าค้า (((อีนี่คิดเองม่ะเปนช่ะมะ))
ร้ากคนอ่าน ร้าคนเม้น ร้ากเอสเจจจจจ
พระเจ้าอวยพรค่า ::: คาราเมลชีสเค้ก
ความคิดเห็น