คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Poison : 04] Preparing
Preparing
หลังจากอาบน้ำแร่แช่น้ำนมกันอยู่พักใหญ่ ซองมินก็ไปพาร่างเล็กขึ้นจากอ่างพร้อมทั้งจัดการวัดตัวเพื่อจัดหาเสื้อผ้ามาให้ใส่
“คงพรุ่งนี้ถึงจะได้เสื้อผ้าของคุณนะครับ ..ตอนนี้ก็ขอให้ใส่ของคุณซีวอนไปก่อนแล้วกัน”
“เอ่อ.. แต่ว่าก็มีเสื้อผ้าที่ผมใส่ได้อยู่ในตู้ตั้งเยอะทำไมถึง..”
“หลังจากที่คุณบริสุทธิ์ด้วยน้ำเมื่อครู่แล้ว ..คุณซีวอนเธอก็ไม่อยากให้คุณมีมลทินของสิ่งอื่นใดจากคนอื่นก่อนถึงวันพิธีน่ะครับ” จองซูฟังคำอธิบายของซองมินไปพลางพยักหน้ารับเป็นเชิงว่าเข้าใจไปพลาง
“แล้ว ..ผมจะได้พักห้องไหนฮะ? คือ..จะได้รีบเปลี่ยนชุด อยู่แบบนี้มันโหวงน่ะฮะ แหะๆ” เอ่ยปากบอกเพราะเค้าก็อยู่ในชุดเสื้อคลุมให้วัดตัวมาสักพักแล้วเหมือนกัน
“อ๋อ ..ทางนี้เลยฮะ” ดีดนิ้วเปาะ ก่อนจะเดินนำออกมาจากห้องเล็กๆ สู่ทางเดินกว้างขวาง แล้วเปิดประตูเข้าสู้ห้องใหญ่โตริมในสุด ผ่านเข้าไปยังห้องรับรองด้านใน
“ที่นี่แหละครับ ..รอสักครู่เดี๋ยวผมจะไปเอาชุดของคุณซีวอนมาให้” โค้งให้อย่างนอบน้อมก่อนจะหายไปสักพักแล้วกลับมาพร้อมกับชุดในมือ
“นี่ครับ ..” วางไว้ให้บนเตียงนุ่ม เพราะอีกคนยังคงดูตื่นตากับห้องที่มีหน้าต่างบานใหญ่เพียงบานเดียวไว้เปิดรับแสงและอากาศจากภายนอก
“แล้ว ...ผมไม่สามารถออกจากห้องนี้ไปได้โดยไม่ผ่านห้องเมื่อกี้เลยเหรอฮะ?” เอ่ยปากถามเมื่อดูเหมือนว่าห้องที่เพิ่งจะผ่านเข้ามาคงจะเป็นห้องคุณอาไม่อย่างนั้นก็ซีวอน เพราะว่าก็ดูเหมือนจะถูกใช้การอยู่ทุกวันจึงสะอาดสะอ้านดี
“ครับ ..จะผ่านเข้าหรือผ่านออก ก็ต้องผ่านห้องของคุณซีวอนก่อนทั้งนั้น ..มันถือเป็นกฏไปในตัวน่ะครับ เพราะการที่คุณจะไปไหนมาไหนได้ คุณซีวอนก็ต้องรับรู้ด้วย ^^ เอาไว้ว่างๆ ผมจะมาแนะนำกฎให้อีกทีนะครับ หรือถ้าหากว่าผมได้หนังสือมาแล้ว ..ก็จะเอามาให้ศึกษา”
“มันหายไปเหรอครับ?” ถามออกไปเพราะไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร ..ไม่ได้ต้องการคำตอบให้เสียขวัญแบบนี้สักหน่อย..
“คนของคุณจุนกิคนเก่าทำลายมันทิ้งไปเพราะรับกฎในนั้นไม่ได้น่ะครับ ..แล้วผมก็ยังรวบรวมกฎไม่ได้ทั้งหมดก็เลยยังไม่มีหนังสือน่ะครับ” ฉีกยิ้มกว้างๆ ให้คนช่างถามก่อนจะขอตัวออกไปทำงานที่คั่งค้างไว้ต่อ
หลังจากอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทาควันบุหรี่ตัวโคล่งเรียบร้อย ร่างบางก็เตรียมจะเอากางเกงที่ใส่ไม่ได้ไปคืนเจ้าของ
..ตัวยังกะยักษ์.. ขาก็ยาว ใครจะไปใส่ได้ - - ยังจะมาเรื่องมากไม่ให้เค้าใส่ของคนอื่นอีก..
“หวา~ ขอโทษ!” เอ่ยบอกพร้อมทั้งหันหลังขวับให้เจ้าของห้องที่เค้าเพิ่งเปิดประตูพรวดเข้ามา เอ้ย! ออกมาจากห้องตัวเอง ..เอ๊ะ ? ..ช่างเถอะๆ เอาเป็นว่าตอนนี้เค้าต้องยืนหันหลังให้ซีวอนที่ดูเหมือนว่ากำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เช่นกัน
“ไม่มีมารยาทเลยนะ”
“ใครจะไปรู้เล่าขอโทษ! ..แค่จะเอานี่มาคืน” ยื่นกางเกงตัวใหญ่ไปทางด้านหลัง รอให้เจ้าของมารับมันไปสักที
“ใส่ไม่ได้เหรอ?” เสียงเอ่ยถามเรียบๆ แนบชิดใบหู กับแรงโอบกอดจากด้านหลังทำเอาร่างบางสะดุ้ง ..เพราะไออุ่นจากอกกว้างนั่นแหละ
“ใส่ได้จะเอามาคืนมั้ย” ย้อนถามกลับไป พร้อมกับออกแรงดิ้นหนีคนตัวโตน้อยๆ แต่แค่ถูกล็อคเอวไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว เค้าก็ไม่สามารถจะดิ้นไปไหนได้แล้ว..
“แล้วจะใส่แต่เสื้ออย่างงี้น่ะเหรอ?” มือหนาเลื่อนลงไปเคล้นสะโพกบาง ลากต่ำลงไปถึงขาขาวที่โผล่พ้นชายเสื้อลงไป
“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ ^^” เสียงเอ่ยถามดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของเจ้าของเสียงนั้น
“วันหลังจะช่วยเข้ามาทางประตูก็ดีนะครับคุณอา..” ว่าพลางเหลือบไปมองหน้าต่างที่เผลอเปิดเอาไว้
“ถ้าฉันเคาะแล้วจะรู้มั้ยว่าแกจะทำมิดีมิร้ายจองซูน่ะ ห๊ะ?”
“ผมไม่ได้ทำแบบนั้นสักหน่อย..”
“เหรอ~~~ ..จองซูมานี่มา ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” ลากเอาคนตัวเล็กออกมาจากห้องท่ามกลางความไม่พอใจของเจ้าของห้องเมื่อครู่
“อย่าถือสาซีวอนมันเลยนะ.. พวกเราก็เป็นกันแบบนี้แหละ ^^”
“ฮะ ..แล้วคุณอามีอะไรรึเปล่าฮะ?”
“เรื่องพิธีพรุ่งนี้น่ะ ..”
“อ๋อ ฮะ ..ห๊า?! พรุ่งนี้เหรอฮะ??” ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ ..เค้ายังไม่รู้เรื่องพิธีการอะไรนั่นสักกะนิด หนังสือทั้งเล่มอ่านจับใจความได้แค่ว่าให้ท่องประโยคนั้น ..ที่เหลือก็อะไรก็ไม่รู้ - -
“ใช่แล้ว เพราะฉะนั้นฉันจะถามเธอว่า เธอได้อะไรจากหนังสือเล่มที่อ่านไปบ้าง”
“อ่า ...ไม่ได้อะไรเลยฮะ นอกจากบทท่องประโยคนึง” ตอบไปตามความเป็นจริงแล้วก็ก้มหน้าหลบสายตาอีกคนทันที
“ดี ^^” คำพูดที่หลุดจากปากอิ่มทำเอาจองซูถึงกับเหวอ แต่ก็ไม่ท้วงอะไรเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะพูดต่อ
“เตรียมใจเอาไว้ดีๆ แล้วกันนะ พรุ่งนี้อาจจะมีแวมไพร์เป็นร้อยๆ เลยก็ได้”
“...”
“ที่สำคัญ พรุ่งนี้อย่าทำอะไรให้ซีวอนไม่พอใจล่ะ ..หมอนั่นยิ่งอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อยู่ด้วย”
“ครับ” พยักหน้ารับ
“งั้นก็แค่นี้แหละ จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ”
ตกลงเค้าจะไม่ได้รู้เรื่องพิธีสักนิดเลยจริงๆ ใช่มั้ย? ..เอาเถอะ ในเมื่อคุณอาเค้าบอกว่าไม่รู้ก็ดี..ถึงมันจะดูน่าสงสัยไปหน่อย แต่..ก็ช่างมันเถอะ
ร่างบางเดินกลับไปที่ห้องอีกครั้ง และยังไม่ทันจะได้เอื้อมมือเคาะประตู เจ้าของห้องก็เปิดออกมาซะก่อน
“มันดัง” ว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กให้กับเจ้าของ
“ขอบใจ”
“ฮาโหล~”
(“นี่!! นายอยู่ไหนเนี่ย โทรหาเป็นสิบรอบแล้วทำไมไม่รับ”) เสียงจากปลายสายดังขึ้นเล่นเอาคนฟังดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหูแทบไม่ทัน
“ก็เมื่อกี้โทรศัพท์ไม่อยู่กับตัวนี่หน่า..”
(“แล้วนายอยู่ไหนล่ะ วันนี้ไม่มีงานไม่ใช่เหรอทำไมไม่อยู่บ้าน? อย่าบอกนะว่าไปกับเพื่อนใหม่คนนั้นน่ะ ฉันไม่ถูกชะตากับมันเลยบอกตามตรง -*-“)
“คือ.. ฉันคงมีเรื่องต้องคุยกับนายยาวเลยอ่ะฮีชอล..”
(“แล้วนายอยู่ไหนเล่าฉันถามมาสามรอบแล้วนะ!”)
“คือ..ฉันอยู่บ้านซีวอนน่ะ”
(“ห๊ะ!!!!! ไปทำอะไร?! มันล่อลวงนายไปใช่มั้ยห๊ะ!”)
“เปล่าคือ.. แล้วฉันจะเล่าให้นายฟังทีหลังโอเค๊?”
(“เล่ามาเดี๋ยวนี้ไม่ได้รึไง!?”)
“อย่าโวยวายได้มั้ยเล่า~ หูฉันจะแตกแล้วนะ”
(“นายก็อธิบายมาให้รู้เรื่องสิ”)
“ก็เรื่องมันยาว เอาไว้..พรุ่งนี้เสร็จธุระแล้วจะไปหาละกัน”
(“...เอางั้นก็ได้ จะมากี่โมงโทรมาบอกด้วย”)
“อือ~ เจอกัน..บาย” กดตัดสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินผ่านห้องของซีอวนเข้าสู่ห้องนอนของตัวเอง
“นี่นาย..” ก่อนที่จะบิดกลอนประตูเข้าห้อง เสียงหวานก็เรียกคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงซะก่อน
“ฝันดีนะ ^^” คลี่ยิ้มบางๆ ให้คนที่เงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก ก่อนจะหายเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
ความฝันงั้นเหรอ.. ความฝันที่เค้าว่ากันว่าเกิดจากจิตใจที่คาดหวัง ห่วงหา..และปรารถณา.. เรื่องพรรค์นั้น แวมไพร์อย่างฉัน..มีมันซะที่ไหนกัน
.
.
.
“ตื่นได้แล้วครับคุณจองซู” เสียงเรียกบวกกับผ้าห่มที่ถูกดึงไปพับ บังคับให้ร่างบางต้องลืมาตื่นอย่างเสียไม่ได้
“อือ.. เช้าแล้วเหรอครับ” ถามพลางยีหัวยุ่งๆ ให้ได้ฟูกว่าเดิม ..เค้ารู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะหลับไปได้ไม่นานเอง เพราะว่าไม่คุ้นกับสถานที่แล้วก็ความกังวลอะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้ข่มตานอนได้ลำบากกว่าทุกๆ วัน
“นี่เพิ่งจะตีสามน่ะครับ แต่ถ้าหลังจากวินาทีนี้ไปแล้วแสงอาทิตย์จะเริ่มแผ่ความร้อน ซึ่งไม่เป็นผลดีเท่าไหร่นักถ้าคุณจะตื่นสายกว่านี้ ..เพราะก่อนเข้าพิธีคุณจะต้องไม่โดนแสงอาทิตย์เลยอย่างต่ำ 15 ชั่วโมง”
“15 ชั่วโมง??”
“ครับ และใน 15 ชั่วโมงนั้นเองที่คุณจะต้องเตรียมตัวเข้าสู่พิธี.. เชิญคุณจองซูที่ห้องใต้ดินเลยดีกว่าครับ”
“ฮะ ..” ลุกขึ้นเดินตามซองมินไปอย่างรวดเร็วด้วยกลัวจะหลง ..บ้านหลังนี้มันใหญ่น้อยซะที่ไหนล่ะ ...
.
.
.
“เอาล่ะฮะ เชิญทานอาหารพวกนี้ก่อนเลย ทานให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้นะครับ ^^” ผายมือไปทางโต๊ะที่มีอาหารมากกว่ายี่สิบชนิดเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ
“มันก็น่ากินอยู่หรอกนะฮะ.. แต่..ให้กินอาหารตอนตีสามเนี่ยนะ??”
“ไม่อย่างงั้นคุณอาจจะไม่มีเวลาทานแล้วก็ได้นะฮะ ผมให้เวลาสองชั่วโมง ตามสบายนะครับ ...อ๋อ~ แล้วก็ห้ามออกไปจากห้องนี้ด้วย ^^” ว่าแล้วก็เดินขึ้นบันไดไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูเข้าออกทางเดียวนั่นให้สนิท รวมไปถึงได้ยินเสียงล็อคจากด้านนอกซะด้วย..
คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งฮะว่าห้ามออก ..เพราะถึงอยากจะออกผมก็คงทำไม่ได้ - -
ตาหวานมองบรรยากาศรอบตัวที่มืดสนิทซะจนมองไม่เห็นอะไร นอกซะจากโต๊ะอาหารตัวใหญ่ที่มีไฟสว่างจ้าห้อยอยู่ด้านบน
ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะค่อยๆ ตักอาหารเข้าปากช้าๆ ..เค้าให้กินก็กินๆ เข้าไปเถอะเนอะ
เวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่ จองซูก็เริ่มจะอิ่มกับอาหารที่ถูกกำจัดไปเพียงน้อยนิดเท่านั้น.. ก็อย่างที่บอก นี่มันไม่ใช่เวลาอาหารนี่หน่า..
“รบกวนไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่จัดไว้ด้วยนะครับ” หลังจากปล่อยให้ร่างบางอยู่กับอาหารไปแล้วสองชั่วโมงเต็ม ซองมินก็กลับลงมาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อตัวใหม่
“..ฮะ” พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามอีกคนไปยังห้องน้ำ
“ให้สะอาดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเลยนะครับ ^^” ยัดผ้าเช็ดตัวกับของจำเป็นอื่นๆ ใส่มือบาง พร้อมทั้งดันแผ่นหลังเล็กเข้าห้องไปแล้วปิดประตูตาม
ใช้เวลาไม่ช้าไม่นานนัก จองซูก็กลับออกมาจากห้องพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พาดอยู่บนบ่ากันไม่ให้น้ำจากผมที่เพิ่งสระหยดลงบนเสื้อสีขาวสะอาด
“นั่งนี่เลยครับ” ผายมือเชื้อเชิญให้คนตัวเล็กนั่งลงบนเก้าอี้สีดำมันตรงกลางห้อง ทันใดนั้นสาวใช้อีกสี่ห้าคนก็รุมเข้ามาหาจองซูทันที คนนึงคว้ามือไปทำความสะอาด อีกคนเอาอ่างน้ำใบเล็กๆ มาเพื่อให้เค้าแช่เท้า อีกคนกำลังสาละวนกับผมเผ้าที่ยังไม่แห้งดีของเค้า
“อะ.. อะไร”
“นั่งเฉยๆ ก็พอครับ ^^” ไม่เปิดโอกาสให้ร่างเล็กได้ถามอะไร ซองมินก็เอ่ยขัดขึ้นซะก่อน
“คุณยังต้องใช้เวลาอีกสิบชั่วโมงเพื่อเตรียมตัวสำหรับพิธีในค่ำนี้นะครับ ^^”
To be continue.
ถ้าจะว่าตอนนี้มันสั้นก็รับความผิดค่ะแหะๆ ^^” แต่ถ้าไม่ลงก็จะหายไปอีกหลายๆ วัน คาร่าจะไปเที่ยวเกาหลีแล่ว ! 555 (หัวเราะสะใจให้ความร้อนของเมืองไทยย) กลับมาสักวันที่ 22 แล้วจะรีบมาอัพตอนต่อไปนะคะ ^^ แต่งไปแต่งมาอ่านทวนก็แอบสงสัย..คิมฮีชอลมาแค่นั้นอีกแล้ว 5555 รอเวลาอีกนิด ..และมองไปมองมาก็เหมือนตัวเองทุกคนจะเป็นเมะยกเว้นจองซู เอิ้ก ๆ
ลาจากไปเงียบๆ แล้วคาร่าจะกลับมาพร้อมของฝากค่ะ !
พระเจ้าอวยพรนะคะ : )
t em
ความคิดเห็น