คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] Thanksgiving Day < BEGIN >
Date : 2007.11.23
Title : Thanksgiving Day
Pairing : Siwon X Eeteuk
Author : luvly_Teukkie ((คาราเมลชีสเค้ก))
Rating : PG-13
Author note : ฟิคอิงเทศกาลเรื่องที่สอง ซึ่ง..ลงไม่ตรงกับเทศกาลอีกเช่นเคย หุหุหุ เป็นฟิคที่แสนจะไร้สาระค่ะ 55 รับรู้ได้แค่ความอบอุ่นเท่านั้นแหละค่ะ~ (แอบชมฟิคตัวเองยังได้เลยนะ - -)
วันนี้เป็นวันที่นานๆ จะมีสักที...วันที่เหล่าเมมเบอร์ทั้ง 13 คน พักผ่อนอยู่ที่บ้านกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา วันที่ไม่มีตารางวันทั้งวัน....
สาเหตุนึงที่วันนี้ได้หยุด ก็เพราะวันนี้มันเป็นวันขอบคุณพระเจ้าน่ะสิ~
“พี่อีทึกฮะ วันนี้ตอนเย็นเราจะกินอะไรกันดีล่ะฮะ?” เสียงสดใสของกระต่ายน้อยซองมินดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินมาพร้อมกับกระดาษแผ่นนึงในมือ
“นายอยากกินอะไรล่ะซองมิน” หันไปย้อนถามน้องชายแสนรัก ก่อนจะจ้องมองรายการอาหารมากมายบนกระดาษแผ่นที่ซองมินถือ
“เห~ ผมถามพี่นะฮะ ไม่ใช่ให้พี่มาถาม ผมคิดไม่ออกหรอก ว่าจะกินอะไรดี มันอยากกินไปหมดเลย~” พร่ำเพ้อแววตาเลื่อนลอย...โธ่ ซองมินเอ๊ย~
“อืม...พี่ก็อยากกินเยอะแยะเหมือนกันนั่นแหละ คิดไม่ออก....” แตะนิ้วเรียวที่ริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ก่อนเสียงเปิดประตูจะดังขึ้น เรียกให้อึทีกและซองมินหันไปมอง
“อ๊ะ ฮัน คืนนี้นายอยากกินอะไรเหรอ”
“...อะไรก็ได้ครับ ยังไงซะคนที่ทำมันก็คือผมหนิ” ตอบยิ้มเย็นๆ ก่อนเดินเข้าห้องของฮีชอลไป...
“ช่วยกันได้เยอะเลยเนอะ - - นี่ ซีวอน นายล่ะอยากกินอะไร” หันกลับมาถามคนที่นั่งอ่านหนังสืออย่างไม่สนใจชาวบ้านอยู่บนโซฟานุ่ม
“อยากกินพี่อีทึก” ตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมามองคนตัวเล็กที่โดนกล่าวถึง
“ไอ้เด็กบ้า!!” เขวี้ยงหมอนในมือใส่คนตัวโตซะเต็มแรง
“โอ้ยพี่ มันเจ็บนะ” ลูบแขนข้างที่ยกขึ้นมากันหมอน ทำหน้าเจ็บปวด
“อย่ามาสำออย หมอนแค่เนี้ย หน้านายมันยังด้านกว่าเลยรู้ไว้ซะด้วย” ว่าอีกคนเข้าให้ก่อนจะลากซองมินเข้าห้องครัวไปแทน
“โหย พี่อีทึก ผมช่วยคิดดีๆ ก็ได้น้า~” ร้องเรียกตามคนตัวเล็กที่เดินเข้าไปในห้องครัวก่อนจะวิ่งดุ๊กๆ ตามเข้าไป
“มาทำไมอีกล่ะไอ้เด็กบ้า” ถามเซ็งๆ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วก้มลงมองรายการอาหารนั้นต่อ
“โห คำก็บ้าสองคำก็บ้า ว่ามากๆ ผมงอนนะเนี่ย” ทำแก้มพองลมอย่างงอนๆ ....
“เห๊อะ คิดว่าน่ารักนักรึไงไอ้ซิมบ้า!”
“ไม่รู้ พี่ว่าไงล่ะ” ถามอ้อนๆ ก่อนจะแถเข้าไปกอดคนตัวเล็กที่ยืนอยู่เคียงข้างซองมิน
“น่าถีบเด่ะ ไปไกลๆ เลยปะ ซองมิน อยากกินพายสตรอเบอรี่มั้ย” หันไปถามอีกคนอย่างไม่ใส่ใจมือปลาหมึกที่อยู่รอบเอวคอดกับเจ้าของมือนั้นสักนิดเดียว
“อยากกกกกกกกกก พี่อีทึกจะทำให้กินเหรอ?” ถามพี่ชายอย่างตื่นเต้น ก็นานแค่ไหนแล้วล่ะ ที่ไม่ได้กินพายสตรอเบอรี่อร่อยๆ ฝีมือพี่อีทึกน่ะ
“อื้ม เราออกไปซื้อของกันนะ”
“ผมไปด้วย” ซีวอนแทรกขึ้น
“ไปก็จ่ายตังค์ ถือของด้วยละกัน” อีทึกว่า
“สบ๊าย~” ยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ จนอีทึกต้องทำหน้าหมั่นไส้กับท่าทางนั้น แล้วแทรกตัวผ่านซีวอนออกไปที่ประตูอย่างเอือมๆ
“ฮัน ไปซื้อของกัน” ออกจากบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะชวนอีกคนไปด้วย
.
.
.
“ผมกับซองมินไปซื้อของฝั่งนู้นนะ ของสดตรงนี้มันไม่มี” บอกกับอีทึกที่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไป....
สุดท้ายก็ต้องมาอยู่กับไอ้เด็กบ้านี่สองคนจนได้ เห้อออออออออออออ
“พี่อีทึกจะซื้ออะไรเนี่ย เดินนานแล้วนะ ยังไม่ได้อีกเหรอ ผมเมื่อยยย” ผมอุบเมื่อเดินมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่อีทึกยังไม่ได้หยิบของสักชิ้น เอาแต่เดินดูอยู่นั่นล่ะ
“เบื่อก็กลับไปก่อนสิ ไม่ได้ว่าอะไร” ตอกกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก เมื่อจิตใจจับจ้องจะหาวัตถุดิบที่ดีที่สุด เพื่อของที่ดีที่สุดที่จะทำในวันนี้
“…ไม่กลับหรอกคร้าบ เดี๋ยวพี่อีทึกจะถือของกลับบ้านไม่ไหว”
“ชิ แค่นี้พี่ถือเองได้”
.
.
.
เวลาผ่านไปนานพอสมควร กว่าที่อีทึกจะเลือกวัตถุดิบได้ ฮันเกิงกับซองมินก็ขอตัวกลับบ้านไปเตรียมอาหารก่อนแล้ว
“พี่อีทึกใส่เสื้อบางจัง เดี๋ยวขากลับก็หนาวหรอก” บอกอย่างเป็นห่วงเป็นใย เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่คนตัวเล็กใส่ มันไม่เหมาะสมกับสภาพอากาศที่หนาวเย็นขึ้นในยามเย็นเท่าไหร่นัก
“แค่นี้สบายหน่า เดินแป๊บเดียวก็ถึงบ้านแล้ว”
“เอ้าถือ” ยื่นถุงพลาสคิก 2 ถุงให้ซีวอน มือหนาจึงเอื้อมมารับไว้แต่โดยดี
“เอามาให้หมดเลยก็ได้พี่” บอกคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่ายังมีอีกถุงที่อีทีกถืออยู่
“พี่ถือได้หน่า นายถือไปเถอะ” บอกคนตัวโต ก่อนจะเดินนำออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ต
หวา~ หนาวจังแฮะ......ซุกมือบางเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เดินห่อตัวให้ความอบอุ่นกับตัวเอง...
“หนาวใช่มั้ยล่ะ”
หนอย...นึกว่ารู้ทันฉันเหรอไง
“ป่าว ไม่เห็นจะหนาวสักนิด” โกหกคำโต ก่อนจะเดินจ้ำออกให้ห่างจากซีวอน จนกระทั่งมาหยุดรอข้ามถนนที่ทางม้าลาย ซีวอนถึงได้ตามมาทัน...
“หนาวชะมัด...” บ่นพึมพำเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเอามืออีกข้างมาถือของ แล้วเอามือข้างที่เคยถือของซุกลงไปใบกระเป๋าแทน
“ไอ้พวกคนใจร้าย จอดให้ข้ามกันหน่อยไม่ได้รึไงเล่า...หนาวเว้ย” บ่นพึมพำกับตัวเองต่อ
“ไหนว่าไม่หนาวไง?” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหู
“เออ พี่ผิดเอง พี่หนาวแล้วพอใจรึยัง?” หันไปบอกอีกคนอย่างเอาเรื่อง..จะเอาอะไรกับเค้านักหนาเหรอ อยากชนะเค้ามากใช่มะ ชิส์
“พอใจแล้วแหละ ^^” ยิ้มให้คนตัวเล็กอย่างพอใจ...หนาวก็บอกหนาวสิ
“ชิส์” จิ๊ปากอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันหน้ากลับสู่ท้องถนนที่กลับมาไฟเขียวอีกครั้งหลังจากเพิ่งแดงไปเมื่อครู่
“งื้อออ ซีวอน เพราะนายคนเดียว ไม่ได้ข้ามถนนเลยเห็นมั้ยเล่า” หันไปว่าอีกคนอย่างอารมณ์เสีย
“เห็นครับ ที่พี่อยากรีบกลับบ้านเนี่ย เพราะหนาวใช่รึเปล่า”
“เออ!” กระแทกเสียงใส่คนรักก่อนจะสะบัดหน้าหนีอีกครั้ง
หมับ!
รวบคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วกดจูบที่ขมับนั้นเสียที
“เฮ้ย ซีวอน มันที่สาธารณะนะ” หันไปเอ็ดอีกคนเบาๆ หน้าหวานขึ้นสีน้อยๆ เมื่อมีสายตาอยู่ไม่น้อยที่จับจ้องมาที่เค้ากับซีวอน แต่ก็คงเพราะที่นี่มันมีแต่ผู้ใหญ่ซะมากกว่าถึงได้ไม่มีคนเดินเข้ามาทักเหมือนที่อื่นๆ
“ไม่เห็นเป็นไร ก็พี่บอกว่าหนาวนี่~”
“พอแล้วๆ พี่ไม่หนาวแล้ว”
“พี่อีทึกโกหก...” ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าข้างเดียวกับที่มีมืออีทึกอยู่
“ดูมือพี่สิซีดเชียว” จับมือบางนั้นยกขึ้นมาดู ก่อนจะกดจูบลงไปที่หลังมือขาวๆ นั้น
“อ๊ะ ไปเถอะ ไฟแดงแล้ว” สะบัดมือออกจากการจับกุม แล้วเดินลิ่วข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว
อ้ากกกซ์ ไอ้เด็กบ้า~
“เดี๋ยวสิพี่อีทึก จะเดินหนีผมไปไหนล่ะ” วิ่งตามมาคว้ามือบางนั้นเอาไว้ในอุ้งมือหนา
อุ่นจัง...
“ก็นายชอบแกล้งพี่นี่หน่า”
“โอ๋ๆ ไม่แกล้งละๆ เดินด้วยกันน้า จะได้ไม่หนาว” อ้าแขน โอบไหล่บางให้เข้ามาอยู่ในเสื้อโค้ทแสนอบอุ่นด้วยกัน
เสื้อโค้ทวิเศษที่อบอุ่นไปด้วยความรัก~
.
.
.
“กลับมาแล้วคร้าบ~”
“พี่อีทึกกลับช้าจัง เดี๋ยวพายสตรอเบอรี่เสร็จไม่ทันหรอก” ดงแฮว่าทันทีที่ได้ยินเสียงของอีทึก
“แหมมม เสร็จอยู่แล้วล่ะหน่า ไม่ต้องห่วง” ยิ้มให้กับดงแฮ ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไป
“พี่คร้าบ~ ผมทำอาหารเสร็จแล้วนะ ทำไมเพิ่งมาล่ะ”
“หน่าๆ พายสตรอเบอรี่พี่แป๊บเดียวก็เสร็จแล้วล่ะ”
“ให้ผมช่วยนะ” ซีวอนว่า อีทึกยิ้มให้แทนคำตอบ
.
.
.
“ซีวอน นายมาคนคัสตาสครีมนี่ให้พี่หน่อยสิ พี่จะทำเนื้อแป้ง”
“ครับ”
“คนไปเรื่อยๆ นะ อย่าหยุดล่ะ” สั่งคนตัวโตไว้ ก่อนจะหันไปทำแป้งพายอย่างรีบร้อน
“เฮ้!!!! ซีวอน นายทำอะไรน่ะ” หันไปเรียกชื่อคนตัวโตอย่างตกใจ เมื่อเห็นวิธีการคนที่วนซ้ายทีขวาทีสลับไปสลับมา
“อ่าว ก็พี่สั่งให้ผมคนไม่ใช่เหรอ ก็คนแล้วไง...”
“คนแบบนั้นมันก็เป็นก้อนหมดสิ T[]T”
“ก็พี่ไม่บอกผมนี่หน่า”
“...พี่ผิดเอง ออกไปปะ พี่ทำเองได้”
“โห่พี่ มันก็คัสตาสอันเดิมอ่ะ ไม่เห็นมันจะต่างกันตรงไหน...” เอานิ้วแตะขึ้นมาชิม ก่อนจะหันไปบอกกับอีทึก
“ไม่เหมือน อย่าเถียง ออกไปไป๊”
“ไปก็ด้ะ....” กระแทกเท้าออกจากห้องครัวไป...
งอนเหรอไง ฉันไม่ง้อหรอกนะ ชิส์ .....ต้องทำใหม่เลย!!
.
.
.
เสร็จสักที...
“เสร็จแล้วเหรอพี่” ดงแฮร้องถามทันทีที่เห็นอีทึกเดินออกมาจากห้องครัว
“อื้ม~” ยิ้มรับคำน้อง แล้วมองหาซิมบ้าขี้งอนที่ไม่อยู่ในห้องนั่งเล่น
“กินข้าวกันเถอะ” ฮันเกิงร้องเรียกสมาชิกในวงหลังจากจัดโต๊ะอาหารเสร็จ
ใช้เวลาเพียงไม่นาน เมมเบอร์ทั้ง 13 คนก็พร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต๊ะอาหารเรียบร้อย
“วันนี้เป็นวันขอบคุณพระเจ้า เรามาอธิษฐานขอบคุณพระเจ้ากันนะ” อีทึกเอ่ย
“พี่อีทึกก่อนเลยแล้วกัน” เยซองว่า อีทึกก้มหน้าลงหลับตา ก่อนริมฝีปากบางจะเอื้อนเอ่ยคำอธิษฐานออกมา
“วนไปทางชินดงนะ” อึนฮยอกว่า...ถ้าวนมาทางซีวอนมันจะเร็วเกินไป คิดไม่ทัน -*-
“ข้าแต่พระบิดาเจ้า...ขอบคุณพระองค์ที่ทำให้ผมมีวันนี้ ขอบคุณพระองค์สำหรับน้องๆ ที่น่ารัก ขอบคุณพระองค์สำหรับชเว ซีวอน คนรักของลูก...ขอบคุณที่ลูกมีเค้าอยู่เคียงข้าง ขอบคุณที่เค้ารักลูกอย่างที่ลูกรักเค้า...ขอบคุณที่ลูกมีเค้าคอยปกป้องดูแล และขอบคุณสำหรับทุกเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ลูกเชื่อว่ามันคือแผนการของพระเจ้า เรื่องร้ายๆ มีขึ้นมาเพื่อให้เรารู้จักเรื่องดีๆ เรื่องเศร้าๆ มีขึ้นเพื่อให้เรารู้จักความสุข มีผิดหวัง เพื่อให้ได้รู้จักกับความสมหวัง มีคนที่ไม่รักเราพื่อให้รู้ว่ามีคนรักเราอยู่อีกตั้งมากมาย...มีคนที่ทำร้ายเรา เพื่อจะให้รู้...ว่ามีใครคอยปกป้องเราอยู่...การที่ลูกได้มายืน ณ จุดนี้ เพราะลูกมีความรักจากทุกคน ลูกขอให้ทุกคนที่รักและไม่รักลูก ได้รู้จักความรักของพระองค์ อธิษฐานทูลขอ และขอบคุณพระองค์ ในพระนามพระเยซูคริสต์เจ้า...อาเมน”
“ข้าแต่พระเจ้า ลูกขอบคุณพระองค์สำหรับอาหารทุกมื้อที่ทำให้ลูกอิ่มและกำลังไปทำอย่างอื่นที่ดีๆ ต่อ อาเมน”
การอธิษฐานขอบคุณพระเจ้า วนไปจนถึงคนสุดท้าย...ชเว ซีวอน
“ข้าแต่พระเจ้า...ผมขอขอบพระคุณพระองค์ ที่พระองค์ทรงประทานคนรักที่น่ารักที่สุดให้กับผม...ขอบคุณที่พระองค์ทำให้ผมกับพี่อีทึกได้มาเจอกัน ขอบคุณพระองค์ที่สร้างคนพิเศษที่น่ารักแบบนี้ให้ผม...ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมไม่เคยนึกขอบคุณพระองค์อย่างมากมายขนาดนี้มาก่อน..และจากนี้ไป ผมจะไม่ทูลขออะไรจากพระองค์อีก ขอเพียงอย่างเดียว...ให้ผมได้อยู่กับพี่อีทึกตลอดไป..ทูลขอสิ่งนี้ในพระนามพระเยซูคริสต์เจ้า...อาเมน” ตาคมปรือขึ้นมองคนข้างกาย ที่ยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น แต่ก็แอบเห็นแก้มแดงๆ ของอีทึกที่พยายามซ่อนเอาไว้ จนคนที่มองเห็นอดรนทนไม่ไหว คว้าคนตัวเล็กมากอดให้ชื่นใจเสียที
“อ๊ะ ซีวอน...”
“^^” ผละออกมายิ้มแป้นให้คนรัก
“นี่ ผมไม่อยากกินพายสตรอเบอรี่อีกแล้วล่ะ ผมหวานจนเลี่ยนแล้วววว” ดงแฮแซว
“นั่นสิ พี่นึกว่าอยู่กันสองคนรึไง” คิบอมเสริม
“พอได้แล้วหน่า กินข้าวเถอะ” ชินดงห้ามทัพ ก่อนจะจิ้มเนื้อไก่ตรงหน้าเข้าปากเป็นคนแรก
.
.
.
“ฮ้า~ ข้าวอร่อยจัง” ซองมินพิงเก้าอี้ตีพุงอย่างสบายใจ
“อยากกินพายแล้วอ่าพี่อีทึก” ดงแฮเดินไปกอดคออีทึกอย่างออดอ้อน
“จ้าๆ เดี๋ยวไปเอาให้...”
เพียงไม่นานพายสตรอเบอรี่หน้าตาน่ากินก็ถูกวางลงกลางโต๊ะไม้ที่รายล้อมไปด้วยเหล่าลูกลิง
“ทานละนะคร้าบ~” ยังไม่ทันที่อีทึกจะได้นั่งลงบนเก้าอี้นุ่ม พายสตรอเบอรี่ก็หมดลงในพริบตา
“เฮ้ย! ทำไมกินกันเร็วจังล่ะ!!” ร้องเสียงหลงอย่างตกใจ
“โหพี่ ชิ้นนิดเดียวเอง คนละ 2 คำก็หมดแล่ว”
“..................เอาเถอะ อิ่มกันแล้วก็ไปช่วยกันล้างจานไป๊” ไล่น้องๆ จอมตะกละให้ไปล้างจานบ้าง แต่เจ้าพวกเนี้ยน่ะเหรอจะไปกันง่ายๆ ขี้เกียจกันจะแย่
อิ่มแล้วไม่อยากขยับบ้างล่ะ ลุกไม่ไหวบ้างล่ะ...เฮ้ออออ~
“พี่ไปล้างให้ก็ได้ จะไปทำอะไรก็ไปทำกันเถอะปะ” พอสิ้นเสียงอีทึกเท่านั้นล่ะ น้องๆ ในวงที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าเหมือนจะตายซะให้ได้ ก็กลับมาฮาเฮอย่างน่าตกใจ
“จริงๆ เลยพวกนายเนี่ย” ส่ายหัวอย่างเอือมๆ ขณะรวบรวมจานขึ้นตั้งเป็นกอง
“พี่อีทึกน่ารักที่สุดเลย~” ตบท้ายคำพูดนั้นด้วยการหอมแก้มนุ่มๆ เสียหนึ่งที ก่อนดงแฮจะวิ่งตามคิบอมออกไป
จานนับสิบใบกองอยู่ข้างๆ อ่างล้างจาน สูงจนจะท่วมหัวอีทึกอยู่รอมร่อ แต่อีทึกก็ยังคงล้านจานเหล่านั้นยิ้มๆ อย่างมีความสุข
“ล้างจานเนี่ยมันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” เสียงเรียกถามของใครบางคนเล่นเอาอีทึกสะตัวโยน จนเกือบจะปล่อยให้จานที่อยู่ในมือหล่นแตกซะแล้ว
“ซีวอน เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง ตกใจหมด..” เอ็ดคนตัวโตเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปล้างจานตามเดิม
“พี่อีทึก ล้างจานมันสนุกจริงๆ เหรอ” ถามย้ำคำถามเดิม เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่ยิ้มไปล้างจานไปอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ก็ไม่สนุกหรอกนะ เมื่อยขาก็เมื่อย เมื่อยมือก็เมื่อย น้ำยาล้างจานเหนอะๆ นี่อีก...”
“แล้วทำไมพี่ล้างไปยิ้มไปล่ะ?”
“มีความสุขไง” คำตอบที่ทำเอาซีวอนถึงกับงงอย่างรุนแรง ...ก็ไหนบอกไม่สนุกไง
“..ผมงงนะพี่”
“ก็มีความสุข ที่ได้เห็นเจ้าพวกนั้นมีความสุขไง” หันไปมองน้องๆ ที่เล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ในห้องนั่งเล่น ก็อดที่จะยิ้มออกมาอีกครั้งไม่ได้ เห็นทุกคนมีความสุข...เราก็มีความสุขเหมือนกันล่ะ
แค่ได้เห็นความสุขของทุกคน มันก็คือความสุขของอีทึก..ไม่ว่าบางทีความสุขนั้น มันอาจจะทำให้อีทึกเหนื่อยไปบ้างก็ตาม...
“แล้วพี่ไม่อยากให้ผมมีความสุขบ้างเหรอ” เข้าไปกอดร่างบางแนบชิดจากด้านหลัง ก่อนจะเอ่ยถามแผ่วเบาที่ข้างใบหู
“นี่ยังไม่มีความสุขรึไง”
“จริงๆ แค่มีพี่ผมก็มีความสุขที่สุดแล้วล่ะ...แต่ก็นะ นานน๊านนนนทีจะได้หยุดพักอ่า อยากมีความสุขกว่านี้สักนิสสสส” คำตอบที่เล่นเอาคนฟังหน้าแดง...ก็รู้ดีว่าความสุขที่ซีวอนว่าน่ะ...มันหมายถึงอะไร
“ไม่เอาง่ะ ถึงวันนี้จะไม่มีงาน แต่พรุ่งนี้พี่มีงานเว้ย” สะบัดมือบางของตัวเองเพื่อไล่น้ำออก ก่อนจะหันมาผลักคนตัวโตให้ออกห่าง
“T^T พี่อีทึกใจร้ายง่ะ”
“ไปไหนก็ไปปะ พี่จะไปอาบน้ำแล้ว” ไล่คนโตแต่ตัวให้ออกห่าง ก่อนจะเดินเข้าห้องไป
“อาบด้วยสิพี่!!” ตะโกนไล่หลังคนที่เดินเข้าห้องตัวเองไป
“ไอ้เด็กบ้า!”
.
.
.
To be continue
t em
ความคิดเห็น