คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lovely Toy 1 ::: เวลา
Lovely Toy 1 : เวลา
เวลา...มีค่าเสมอ
เวลา...ทำให้คนเราได้พบพานสิ่งต่างๆ และสิ่งได้พบนั้น ไม่ว่าจะดีหรือร้าย...เราเรียกมันว่าประสบการณ์
เวลา...พิสูจน์บางสิ่งได้
เวลา...ทำได้เพียงเยียวยาความรู้สึก
แต่เวลา...ไม่เคยลบเลือนความทรงจำ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
//หลายปีก่อน//
“หนาว...” คำพูดที่ดังมาจากลำคอของเด็กน้อยที่กำลังนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่หน้าร้านของเล่น
ความเหน็บหนาวในค่ำคืนนี้ ไม่เพียงทำให้เด็กน้อยหนาวกาย หากแต่มันทำให้หนาวไปถึงขั้วหัวใจ...ค่ำคืนที่ไม่เหลือใคร ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีแม้แต่บ้านที่จะให้ความอบอุ่น ซ้ำยังมีความทรงจำร้ายๆ ที่ลอยวนเวียนในสมองที่ยังสับสนกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เหตุการณ์...ที่ทำให้เค้าสูญเสียไปทุกๆ อย่าง เหตุการณ์ที่พรากทุกสิ่งไปจากชีวิตเค้า...ไม่มีเหลือ แม้กระทั่งหยาดน้ำตา
ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บขนาดนี้ เด็กน้อยหวังเพียงว่าจะมีสักคนมาให้ความอบอุ่น แต่มันก้อคงเป็นแค่ความหวัง...ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายขนาดนี้ ต่างคนต่างก้อรีบเดินทางกลับบ้านของตัวเอง ไม่มีแม้สักคน ที่จะชายตามองหนุ่มน้อยผู้น่าสงสาร จะมีก้อเพียงคนที่ต้องกาเข้าไปซื้อของเล่นให้คนในครอบครัวที่จะต้องเดินผ่านเด็กน้อยเข้าไป...แต่ก้อแค่เท่านั้น ผ่านเท่านั้นจริงๆ
...ในเมื่อไม่มีใครอยู่กับเรา ไม่มีใครต้องการเรา...เราควรจะอยู่ต่อไปเหรอ?
1 ความคิดที่แล่นเข้ามาในหัวของเด็กน้อยผู้น่าสงสาร
แต่ตอนนี้ความเพลียและความเหนื่อยอ่อนที่ถาโถมเข้ามา บวกกับความหนาวเย็นของอากาศที่แทบจะทำให้แข็งได้ แค่นี้...มันก้อเหมือนตายทั้งเป็น
ร่างบางตั้งสินใจเอนตัวพิงกับผนัง แล้วหลับตาลง และคงจะหลับไปตลอดกาล หากไม่มีไออุ่นจากมือของใครบางคนมาแนบกับแก้มนุ่มที่บัดนี้เย็นเฉียบและซีดเผือด
“เป็นของเล่นด้วยเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“เป็นตุ๊กตาเหรอ?”
“อื้อ...” เสียงร่างบางที่ครางเพราะอุณหภูมิที่ต่างกันเกินไป มากระทบใบหน้า ทำให้อีกคนเข้าใจผิด ว่านั้นเป็นคำตอบของคำถามที่ตนเพิ่งถามไป
“งั้นไปอยู่บ้านผมนะ”
“บ้านเหรอ...”
แค่ได้ยินคำว่าบ้านเท่านั้น...ร่างบางก้อไม่คิดอะไรแล้ว
ถ้าได้อยู่บ้าน ความอบอุ่นแล้วก้อความสุขนั้น จะกลับมามั้ยนะ...
“อื้ม บ้าน บ้านผม ไปอยู่กับผมนะ ไปเล่นกับผม ไปเป็นของเล่นของผม”
ประโยคหลังว่าอะไร ร่างบางก้อไม่แน่ใจนัก รู้เพียงว่า...เค้าจะได้อยู่บ้านก้อเท่านั้น
“ตกลงมั้ย?” อีกฝ่ายถามย้ำ
“ตกลงฮะ ผมจะไป” เค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เพราะอาศจะทำให้เค้าแข็วไปหมดแล้ว
“แล้วนายชื่ออะไรล่ะ” ถามพร้อมเอื้อมมือไปหาของเล่นชิ้นใหม่
“ปาร์ค จองซู”
“อืม...ผมตั้งชื่อให้ใหม่ละกัน เอิ่ม...ลีทึกนะ นายจะได้ถูกเลี้ยงดูอย่างดีเลยล่ะ”
“ขอบคุนคับ คุณ...”
=================================================================
เข้าตากรรมการกันบ้างมั้ยเอ่ย...
มีคนเดาถูกบ้างม้าย ว่าคนที่มาสงเคราะห์นู๋ทึกกี้น้อยของเราเปนใคร...
เชื่อว่ามีคนเดาถูก เพราะมันไม่ยากเลยสักกะติส....
ก้อเป็นกำลังใจให้ด้วยละกันนะเจ้าคะ
พระเจ้าอวยพรค่ะ ::: คาราเมลชีสเค้ก
ความคิดเห็น