คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [SF] Please
Date : 2008.11.15
Title : Please…
Pairing : Siwon X Eeteuk
Author : luvly_Teukkie ((คาราเมลชีสเค้ก))
Rating : PG-13
Author note : ไม่มีเจตนาจะพาดพิงคู่ใดนะคะ เนื้อเรื่องทั้งหมดแต่งขึ้นเพื่อให้เรื่องราวดำเนินไปอย่างสมบูรณ์ค่ะ
โปรดเถอะนะ...
“อือ ..” เปลือกตาบางปรือขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก ..หากแต่แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาก็ไม่อาจทำให้ร่างบางนั้นข่มตาหลับต่อไปได้ ..มือบางคว้าหาคนข้างกายที่ควรจะนอนอยู่เคียงข้างตน ..เพราะในเวลาเช้าวันหยุดเช่นนี้ก็มั่นใจได้ว่าคนรักของเค้าจะต้องยังไม่ตื่นแน่นอน ...
หากแต่เมื่อสัมผัสได้ถึงความว่างเปล่า คนตัวเล็กก็ต้องลืมตาขึ้นเต็มตาเพื่อมองที่ว่างข้างๆ ให้ชัดเจน..
อีกแล้ว ...
อีกแล้ว ..ที่ตื่นขึ้นมาไม่เห็นคนรักนอนอยู่ข้างๆ กาย
อีกแล้ว ..ที่ตื่นขึ้นมาพบความว่างเปล่า ..
อีกแล้ว ..ที่ไม่ได้ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของคนรักอย่างเคย
อีกแล้ว ..ที่ไม่มีมอร์นิ่งคิสหวานๆ ต้อนรับอรุณรุ่ง ...
สาเหตุที่เตียงอีกฝั่งว่างเปล่า ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายตื่นเช้า..อีทึกเข้าใจว่าเป็นเพราะเจ้าตัวไม่ยอมเข้ามานอนซะมากกว่า.. แต่สาเหตุของการกระทำที่เริ่มห่างเหินออกไปเรื่อยๆ ...อีทึกไม่เคยเข้าใจ
“มีใครเห็นซีวอนมั้ย?” เสียงหวานเอ่ยถามเหล่าเมมเบอร์ที่พากันนอนเล่นอยู่ทั่วห้อง
“อ๋อ เมื่อคืนกลับมาแล้วครับ ผมนั่งเล่นเกมอยู่กับดงแฮ..มาประมาณเกือบตีสองแหน่ะครับ” ฮยอกแจว่าพลางรับถ้วยซีเรียลใส่นมจากซองมินมาไว้ในมือ
“แล้ว..ตอนนี้ไปไหนซะล่ะ”
“เมื่อกี้นอนอยู่ตรงนี้ พอพวกเราออกมาเสียงดังเลยเข้าไปนอนในห้องผมแทนแล้วล่ะครับ” คิบอมว่าพลางชี้ไปทางโซฟาที่อ้างถึง
“อ๋อ อือ..” พยักหน้ารับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปบ้าง
“พี่อีทึก ..ทานข้าวได้แล้วฮะ~” เสียงใสๆ ของซองมินดังขึ้นพร้อมๆ กับยื่นหน้าตาน่าหยิกโผล่ผ่านบานประตูที่แง้มเพียงน้อยนิดออก มา
“อ่าฮะ” รับคำน้องชายคนดีแล้วก็ปิดสมุดที่กำลังเขียนอยู่ลง ก่อนจะเดินตามซองมินออกไปยังโต๊ะอาหาร
“ซีวอนยังไม่ตื่นอีกเหรอ?” ทันทีที่ลีดเดอร์คนสวยนั่งลงประจำที่ก็เอ่ยถามถึงเจ้าของที่ว่างข้างๆ ตัว
“ตื่นแล้วฮะ อาบน้ำเพิ่งเสร็จเมื่อกี้นี้เอง” เรียววุคว่า
“พี่คังอิน ลุกได้มั้ยผมอยากนั่งตรงนี้” เสียงทุ้มเข้มของคนที่เพิ่งถูกถามถึงดังขึ้นท่ามกลางสีหน้างงๆ ของคนโดนขอร้องแกมบังคับ
“อะ ..อือ” พยักหน้าตกลงแล้วก็ระเห็จไปนั่งแทนที่ประจำของซีวอน ..ข้างๆ คนรักของซีวอน
“ซีวอน.. โกรธอะไรพี่รึเปล่า?” เอ่ยถามกลางโต๊ะอาหารอย่างไม่ปิดบัง
“เปล่า” คำตอบสั้นๆ ที่ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นทำให้โต๊ะอาหารเงียบตลอดมื้อ
หน้าหวานของเจ้าของคำถามก้มลงต่ำ มือเรียวทั้งสองข้างกำช้อนส้อมแน่น ...
ในเมื่อนายบอกว่าเปล่า ...พี่ก็จะเชื่อว่าเปล่านะ...
จริงอยู่ ทุกอย่างสองเรานั้นรู้ไม่จำเป็นต้องบอก
ฉันเชื่อ คุณค่าจิตใจนั้นเหนือกว่าสิ่งใด
รู้ดี และไม่ต้องการพิธีอะไรที่มากมาย
เพราะเข้าใจ มั่นใจในเธอทุกครั้งตลอดมา
“ซีวอน ..วันนี้นายจะกลับมา..” ร่างบางยังไม่ทันพูดจบประโยคดี คนตัวโตที่มีกำลังจะออกไปทำงานเพียงคนเดียวก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน
“ผมกลับดึก ไม่ต้องรอ”
“แต่ ...”
“ทำงานเสร็จแล้วผมจะไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่ต้องรอ...” พูดจบก็คว้าเอาเสื้อโค้ทตัวใหญ่ออกไป
น้ำเสียงห้วนๆ แบบนั้นทำเอาใจดวงน้อยๆ ของร่างบางสั่น ....หลายวันมานี้ระยะห่างของเค้ากับซีวอนค่อยๆ เพิ่มขึ้น ...
ท่าทีเหินห่าง ...
สายตาเย็นชา ...
คำพูดที่ไร้ซึ่งความห่วงใยใดๆ ..
มันเป็นสัญญาณของอะไรบางอย่างรึเปล่า?
อยากเข้มแข็งให้ได้ ...อยากเข้าใจในสิ่งที่ซีวอนทำ ...แต่.........
แต่ว่าวันนี้ สิ่งที่ฉันเป็นช่างต่างจากวันนั้น
ทั้งที่จิตใจฉันเองอยากจะเข้มแข็ง
แต่ว่าเรี่ยวแรง บอกว่าฉันคงทนเข้าใจเธอไม่ได้
รู้สึกอ่อนล้า จนใจฉันกลัวจะทนไม่ไหว
.
.
.
“เป็นอะไรวะไอ้ซีวอน ..นี่เหล้านะเว้ย ไม่ใช่น้ำ” ว่าพลางยื้อเอาแก้วจากมือเพื่อนออก
“อย่ายุ่ง ..ให้มาเป็นเพื่อน ไม่ได้ให้มาห้าม” กระชากแก้วน้ำกลับเข้าหาตัว ก่อนจะกระดกในแก้วนั้นจนหมด
“เป็นอะไรเนี่ย!” ร้องถามอย่างไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ..ปกติซีวอนไม่ใช่คนช่างดื่มใครๆ ก็รู้ ..แล้วนี่อะไร? หลายวันนี้มานี่แทบจะกินเหล้าแทนข้าวอยู่แล้วนะ
“ที ....อิน..” เสียงบ่นพึมพำอู้อี้นั้นไม่ได้ทำอะไรดีขึ้น เพื่อนที่โดนลากมาให้นั่งด้วยจึงจำใจต้องนั่งต่อไป
.
.
.
ไม่รู้ว่าคืนที่เท่าไหร่แล้ว ...ที่ต้องนอนหนาวอยู่คนเดียวโดยไร้ซึ่งเงาของคนตัวสูง
ไม่มีอ้อมกอดอุ่นๆ ...
ไม่มีลมหายใจแผ่วๆ ..
ไม่มีคำบอกรักหวานหู ...
ไม่ได้รับความรักจากคนรัก ... นานเท่าไหร่แล้ว
ใช่ ..นานเหลือเกิน ..เหินห่าง ..เพราะโปรเจคหลายๆ อย่างที่ทำให้เราต้องแยกกัน ...นานๆ ครั้งจะได้อยู่ด้วยกันอย่างเต็มที่ ...นานๆ ครั้งที่จะได้ใช้เวลาร่วมกัน
แต่ก่อนเคยอยากใช้ทุกนาทีที่ว่างร่วมกัน
แต่ตอนนี้ ....มีแค่เค้าคนเดียวที่รู้สึกอย่างนั้น...รึเปล่า
ตอนนี้จะมีแค่พี่..ที่คิดถึงนายเวลาที่เราไกลันรึเปล่า
ตอนนี้จะมีแค่พี่..ที่อยากอยู่กับนายทุกวินาทีรึเปล่า
ตอนนี้จะมีแค่พี่..ที่รักนายรึเปล่า ...
คำถามมากมายที่รอคำเฉลย ...
แต่ ..ถ้าหากว่าจะถามจริงๆ ฉันจะขอถามแค่คำถามเดียวเท่านั้นก็พอ..
“นายยังรักพี่อยู่รึเปล่า..” เอ่ยถามกับกรอบรูปไม้ที่ปรากฏภาพคนรักยืนส่งยิ้มมาให้ ...เสียงประตูที่ปิดลงเรียกให้อีทึกหันไปมอง ..หากแต่ก็ไม่ทันได้เห็นเจ้าของร่างเมื่อครู่
แล้วพี่ล่ะ ..ยังรักผมอยู่เปล่า
ร่างบางเลือกเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของใครอีกคนที่เคยใส่ไว้ ...มือบางโอบรอบตัวเองราวกับต้องการความอบอุ่นจากใครสักคน...
อีกคืนที่ร่างบางไม่สามารถข่มตาหลับลงได้...เป็นห่วงอีกคน และก็เหงา
ร่างบอบบางพาตัวเองออกมาจากห้องก็พบกับร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่.. ร่างบางย้อนกลับไปแล้วกลับออกมาพร้อมผ้าห่มในมือ ...ร่างสูงถูกห่มด้วยผ้านวมอุ่นๆ ก่อนคนที่เอาผ้ามาให้นั้นจะนั่งลงบนพื้นตรงหน้าซีวอน ..
“ทำไมนายถึงใจร้ายแบบนี้นะ ..บอกสักคำเถอะ...ว่าพี่ทำอะไรผิด” มือเรียวไล้ไปตามโครงหน้าได้รูปของอีกฝ่ายแผ่วเบาด้วยไม่ต้องการให้อีกฝ่ายตื่น
หากแต่สัมผัสจากมือบางที่เย็นเฉียบก็เรียกให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นในที่สุด ...
ดวงตาคมฉายแววไม่พอใจก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวซีวอน!” เอ่ยเรียกรั้งอีกคนไว้เสียงสั่น
“มีอะไร? ผมง่วง อยากนอน”
“พี่อยากจะถามนาย..คำถามเดียว..” ตาหวานสบตาอีกคนมั่นคง ก่อนจะเอ่ยคำถามคาใจออกมา
“นายยังรักพี่อยู่มั้ย” เอ่ยถามอย่างเด็ดเดี่ยว ก่อนมือบางจะถูกกำไว้แน่น..กลัวคำตอบที่จะได้รับ
“รัก” ตอบกลับไปพร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปลบที่คอ..เหมือน...จะร้องไห้
แค่รู้สึกได้ว่ามือบางนั่นเย็นเฉียบแค่ไหนก็อยากจะจบมากุมไว้ให้อุ่น...
แค่ได้เห็นท่าทางบอบบางแบบนั้นก็อยากจะคว้าตัวมากอดปกป้อง...
แต่...
“รักเหรอ ..จริงเหรอ” เอ่ยถามเพียงแผ่วเบา ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินไปสวมกอดคนตัวโตจากด้านหลัง
“กอดพี่หน่อยได้มั้ย ..ให้พี่รู้สึกอุ่น ..”
“จูบพี่ได้มั้ย ..ให้พี่รู้สึกว่านายรัก..”
“สัมผัสพี่เบาๆ เหมือนที่เคยทำ..”
โปรดเถอะนะ แสดงว่าเธอรักฉันอีกครั้งหนึ่ง ให้ฉันได้ซึ้งถึงความรักบ้าง
กอดจูบฉัน เบาๆเหมือนที่เธอเคยเมื่อก่อน
โปรดช่วยย้อนให้ฉันจำ และช่วยย้ำให้ฉันมั่นใจอีกที
“จูบ ..แค่จูบ ..ก็ทำไม่ได้แล้วเหรอ” ซบหน้าหวานลงกับแผ่นหลังกว้าง
“ก่อนจะทำแบบนี้ ..พี่ถามตัวเองก่อนดีกว่า ว่ายังรักผมอยู่มั้ย” สุ้มเสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ
“รักสิ ทำไมนายถึงถมแบบนี้ ..ฮึก คำถามนั้นพี่ถามนายคนเดียวก็พอแล้ว” เสียงหวานตอบสะอึกสะอื้น
“...รักมากที่สุด ..รู้มั้ยว่าเหงาแค่ไหนที่นายเป็นแบบนี้..ทำไมนายถึง..” ก่อนจะได้พูดอะไรต่อ คนตัวโตก็หันกลับมารั้งร่างบางเข้าแนบชิดอกอุ่น
“ผม ...แค่.. ยูนิตของซุปเปอร์จูเนียร์...ทั้งเอชแล้วก็ที ...พี่คังอินได้อยู่กับพี่ตลอด...พี่ก็รู้ว่าแฟนคลับชอบมากแค่ไหน ..พี่คังอินเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไรเลยกับพี่.. เวลาที่เห็นพี่อยู่ในอ้อมกอดของคนอื่นแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ..ผมไม่ชอบเลย..”
“...”
“ทั้งๆ ที่ผมพยายามทำให้คนอื่นรับรู้เรื่องของเรา..ผมดีใจทุกครั้งที่มีคนรู้ว่าพี่เป็นของผม ..ดีใจที่มีคนอยากให้เรารักกัน ..ดีใจที่มีใครรักวอนทึกเหมือนที่ผมรัก ..”
“..ถ้านายไม่ชอบ ก็บอกพี่ดีๆ นะ ..วันหลังไม่ทำแบบนี้นะ..” เอ่ยบอกคนรักทั้งที่น้ำตายังคลอเบ้าอยู่อย่างนั้น ร้อนอีกคนต้องเอื้อมมือมาเช็ดออกให้อย่างอ่อนโยน
“ครับ ..ผมจะไม่ทำให้พี่เสียน้ำตาแล้วนะ ..ขอโทษที่เย็นชากับพี่ ..ผมขอโทษ...” กดจูบลงบนเปลือกตาของคนรักในอ้อมกอดอย่างทะนุถนอม
“ยิ่งไม่ค่อยจะแข็งแรงอยู่ ..ใส่เสื้อแบบนี้ก็เป็นหวัดกันพอดี” เอ่ยว่าคนตัวเล็กที่ใส่เสื้อเชิ้ตอยู่เพียงตัวเดียว
“คิดถึงนี่หน่า ..กี่วันแล้วรู้มั้ยที่ไม่ได้นอนในอ้อมกอดของซีวอน..” มือบางโอบรอบคออีกคน ส่งยิ้มหวานให้หลังจากถามคำถามเสร็จ
“ขอโทษครับ~ แต่วันหลังก็ห้ามใส่รู้มั้ย..เป็นหวัดขึ้นมาล่ะแย่เลยนะ ..ใส่เสื้อแบบเนี๊ย..มันบางด้วย”
“ไม่ดีเหรอ ..จะได้ถอดง่ายๆ ไง..” พูดจบก็แทบหลบสายอีกฝ่ายไม่ทัน ..
“อื้อ ..” เสียงหวานเตรียมจะร้องอย่างตกใจเมื่อร่างทั้งร่างถูกยกลอยขึ้นจากพื้น หากแต่ก็ถูกปิดกั้นเสียงนั้นเอาไว้ด้วยริมฝีปากอุ่นๆ ของใครอีกคน จูบที่อ่อนโยนและเนิ่นนาน ...ไม่รู้ว่าใช้เวลาไปกับจูบนั้นเท่าไหร่ ..จะรู้ก็แค่เพียงมันยาวนานพอที่จะเดินมาจนถึงในห้อง ..
ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงนิ่มอย่างอ่อนโยน มือหนาไล่เกลี่ยไรผมที่ปรกหน้าหวานๆ ออกแผ่วเบา ตาคมจ้องมองกดลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย ก่อนทั้งคู่จะหัวเราะคิกคักออกมาอย่างไร้ความหมาย ซีวอนโน้มผน้าผากลงจรดกับหน้าผากเนียนของอีกฝ่าย ส่งผลให้สันจมูกโด่งของคู่คลอเคลียกันไม่ห่าง..
ร่างสูงไล่เก็บเกี่ยวความหอมหวานไปทั่วทุกอณูสัมผัส พร้อมๆ กับการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเนื้อนิ่มออกอย่างแผ่วเบา
“ถอดง่ายจริงๆ ด้วย..” เอ่ยบอกคนตัวเล็กที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนเรื่อๆ ด้วยความเขินอายอย่างน่ารัก จนอดไม่ได้ที่เลื่อนตัวขึ้นกดจูบลงบนริมฝีปากเล็กๆ นั่นอีกเสียที .....
......โปรดช่วยย้อนให้ฉันจำ และช่วยย้ำให้ฉันมั่นใจอีกครั้ง......
The End.
t em
ความคิดเห็น