คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [SF] The Best Roommate~!!
Date : 2008.07.11
Title : The Best Roommate~!!
Pairing : Siwon X Eeteuk
Author : luvly_Teukkie ((คาราเมลชีสเค้ก))
Rating : PG-13
Author note : อันเนื่องมาจากทราน..ที่รู้ๆ กันอยู่ (ฮ่าๆๆ) ก็นึกอยากจะแต่งฟิคขึ้นมาค่ะ~ รักพี่เยเย่หมดใจ~ 5555
“ถึงมาเลเซียแล้วเนี่ย...นอนกันยังไงดี??” เสียงทุ้มเอ่ยถามความเห็นของคนอื่นๆ ขณะกำลังนั่งอยู่ในรถซึ่งมีจุดหมายปลายทางเป็นที่พัก..ไอ้เค้าน่ะไม่มีปัญหาหรอก...ยังไงยังไงก็นอนกับเรียววุคที่รัก -3- ใครก็มาแย่งน้องเรียวของผมไปไม่ได้~!!
“พี่นอนกับซีวอนนะ ^^” เสียงหวานๆ เอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกลับไปสนใจตารางงานในมือ
“เอาอีกแล้ว..........นายทำอะไรดีนักหนาเหรอพี่อีทึกถึงเลือกนอนกับนายตลอดเลย...แต่ก่อนพี่เค้ายังไงก็ได้นี่หน่า” เยซองถามอย่างสงสัย...ผมไม่ได้คิดอะไรไม่ดีนะ~!!
ผมแค่อยากรู้ว่าไอ้น้องนี่มันมีอะไรดี พี่อีทึกถึงได้อยากนอนด้วยน่ะ.....
“..อยากรู้ก็ถามพี่อีทึกสิครับ ^^” ยิ้มโชว์รอยบุ๋มข้างแก้มตอบให้เห็น ก่อนจะหันไปคุยอะไรกับอีทึกต่อ
-*- เชอะ~ จริงๆ แล้วก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมายหรอกน่ะ...ก็ผมน่ะ...เคยได้ยินคำตอบนั้นมาแล้วน่ะสิ...ถึงเค้าจะไม่ได้ตั้งใจตอบผมกันก็เถอะ
สงสัยกันใช่มั้ยล่ะครับ ว่าทำไมผมถึงได้อยากได้ซีวอนมาเป็นรูมเมท??
ก็เรื่องจริงนี่ฮะ...ซีวอนน่ะ
เป็นรูมเมทที่เยี่ยมมากๆ เล้ย~
ยังไงน่ะเหรอ??...
อ่า...จริงๆ มันก็หลายๆ เหตุผลที่ทำให้ผมคิดอย่างนั้นนะ
อย่างตอนนั้นก็............
.
.
.
ตลอดเวลาแห่งการเป็นซุปเปอร์จูเนียร์ เพื่อนร่วมห้องของผมมักจะเป็นชินดงหรือฮีชอล หรือบางทีก็นอนกันสามคน...เพราะผมไม่เลือกว่าจะนอนกับใคร...เวลาใครถาม ผมก็บอกไปว่านอนกับใครก็ได้
เพราะฉะนั้นคนที่ไม่มีห้องจะนอนก็จะมานอนกับผมนี่แหละ~ หรือไม่บางที..ผมก็นอนคนเดียวด้วยซ้ำ
แต่ว่าวันนี้ก็ออกจะมีปัญหานิดหน่อย...เพราะมีคนที่ควรจะนอนด้วยกันตามปกติ ดันทะเลาะกันซะนี่
“ฉันไม่นอนห้องเดียวกับนายแล้ว ไปไหนก็ไปเลยไป๊~!!” เสียงเล็กๆ ของทงแฮดังขึ้นตามมาด้วยหมอนใบโตที่ลอยว่อนออกมาจากห้องพร้อมๆ กับคิบอมที่วิ่งหนีหมอนนั้นออกมา
“อะไรกันน่ะ?!?” อีทึกเอ่ยถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าคิบอมต้องวิ่งออกมาจากห้องนอนอย่างงั้น
“ก็ทงแฮเค้าเป็นอะไรไม่รู้อ่ะฮะ พอกลับมาก็โวยวายใส่ผมซะงั้นอ่ะ = =” ทำหน้างงๆ ก่อนจะเกาหัวแกรกๆ อย่างไม่เข้าใจอะไรนัก
“ซวยจริงๆ คิบอมเอ้ย~” อีทึกว่า
“พี่อีทึกกก~ ให้ผมนอนด้วยคนนะ” ทำตาแป๋วมองอีทึกอย่างออดอ้อน..ก็พี่ชายใจดีของเค้านี่แหละที่จะไม่มีวันปฏิเสธเค้าได้ลงคอ~!!!
“โทษทีคิบอม~ แต่วันนี้พี่นอนกันตั้ง 3 คนแหน่ะ พี่ ชินดง แล้วก็คยูฮยอน”
“T^T พี่จะให้ผมนอนนอกบ้านงั้นเหรอ??????? พี่เยซอง ให้ผมนอนด้วยนะ~”
“ไม่เอา!! จะเล่นตบแปะกะน้องเรียวเว่ย ชิ่วๆ”
“พี่ฮันสุดหล่อ~~ มีที่ว่างให้น้องชายมั้ยครับ?”
“ถามฮีชอลเอาละกัน” หันหน้าไปทางคนที่นั่งฟังเพลงอยู่ข้างๆ อย่างไม่สนใจสิ่งใดๆ = =
“ตามใจนายสิ” ได้ยืนอย่างนั้นฮันกยองก็หันไปตอบน้องชายอย่างไม่ลังเล
“งั้นก็นอนนอกห้องไปนะคิบอม ^^”
“T^T ใจร้าย~ พี่อึนฮยอก ให้ผม..”
“ไม่~!!!!!!!!!!!!” ไม่ต้องรอให้สิ้นสุดคำถาม อึนฮยอกก็ชิงตอบออกมาอย่างรวดเร็ว
“T[]T พี่อีทึกช่วยด้วยยย”
“ก็ไปนอนกับคังอินกับซีวอนสิ”
“ไม่เอาอ่ะ แค่นี้ก็อัดจะแย่แล้ว ไอ้ซีวอนตัวเบ้อเร่อ -0-” คังอินว่า
“แล้งน้ำใจชะมัดเลยยยย” คิบอมโวยวาย
“ถ้าอย่างงั้น เพื่อความยุติธรรม~ จับฉลากกันใหม่หมดเลยละกัน....” ร่างบางว่าเมื่อหมดหนทาง...เป็นหัวหน้าวงต้องหาทางออกที่ดีที่สุดเพื่อน้องๆ อย่างยุติธรรม~!!
“ไม่เอาอ้ะพี่อีทึก~~~ ถ้าผมไม่ได้นอนกะนุ้งเรียวทำไง??”
“อย่าบ่นมากสิ~ ไม่สงสารคิบอมรึไง?”
“ไม่เลยสักนิด - -**”
“ใจร้ายนัก งั้นคิบอมไปนอนกับเยซองเลยปะ ไม่ต้องจับแล้วฉลากเนี่ย”
“ง่าาา~~ ไม่เอาๆๆ จับฉลากดีกว่า อย่างน้อยก็ยังมีโอกาส แม่จะน้อยนิดก็ตามมม T0T”
“โอเค~~” ได้ข้อสรุปดังนั้นอีทึกก็หยิบเอากระดาดขึ้นมาเขียนเบอร์ห้องไว้จนครบ 13 ใบ
“เรียววุคคค บอกพี่สิว่านายได้เบอร์ 7 TT[]TT”
“ผมได้........” นิ้วเรียวคลี่กระดาษที่ม้วนอยู่ออกช้าๆ “ 6 ฮะ ^^”
“ไม่นะ T[]T ใครได้เบอร์หกกกกกกกกกกก”
“ผมเองอ่ะ = =”
“ไอ้คิบอมมม แก๊~!!!!!!! ไอ้มารหน้าโมจิ ไอ้แก้มซาลาเปา ไอ้..ไอ้...ไอ้หน้าบวมมม”
“พี่เยซอง..พอเถอะฮะ มันเข้าตัว” เรียววุคว่า
“T^T”
“เอาล่ะ..ย้ายของไปนอนห้องตามนั้นเลยนะ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ ^^” ยิ้มบางๆ ให้กับบางคนที่ทำท่าทำทางเหมือนจะตายเสียให้ได้
“ฉันเพิ่งได้นอนกับนายครั้งแรกเลยนะเนี่ย~!!” อีทึกว่าเมื่อรูมเมทคนใหม่เดินเข้ามา
“พี่อีทึกนอนดิ้นมั้ยฮะเนี่ย??”
“นายจะบ้าเหรอ~~”
“ฮ่าๆๆ ก็แค่ถามดู..”
“น่าเบื่อจัง...” อีทึกบ่นเบาๆ เมื่อรูมเมทของเค้าวันนี้ไม่ใช่ชินดงช่างพูดอย่างเคย
“อ่านหนังสือมั้ยฮะ?”
“พี่ไม่ได้เอามานี่หน่า” พองลมที่แก้มอย่างเคืองๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับหมอนข้างๆ ซีวอน
“ผมเอามานี่ฮะ” หยิบหนังสือเล่มที่ยังมีที่คั่นคั่นไว้ตรงประมาณกลางๆ เล่ม ขึ้นมา ก่อนจะส่งยิ้มให้คนที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนนุ่ม
“หวา~~ นายหยิบมาด้วยเหรอเนี่ยยยย~!” คว้าเอาหนังสือมาจากมือร่างสูงอย่างรวดเร็ว
“ก็เห็นพี่อ่านทิ้งไว้...ก่อนจะออกจากบ้านผมเลยหยิบติดมือมาด้วย”
“น่ารักที่สุดเลยยย~” ขยับขึ้นจุ๊บแก้มน้องชายคนดีเร็วๆ หนึ่งทีก่อนจะพิงหัวเตียงอ่านหนังสือเหมือนกับอีกคนบ้าง..
...พี่อีทึก~!! น่ารักอย่างงี้ผมหวั่นไหวนะฮะ~!!...
.
.
.
นั่นแหละครับ~ ประทับใจแรกของผมที่มีต่อรูมเมทที่ชื่อชเว ซีวอน~
แต่ถ้าเรื่องแค่นั้นแล้วผมจะบอกว่าซีวอนคือรูมเมทที่ดีที่สุด~ มันก็ออกจะดูใจง่ายไปนิดนะฮะว่ามั้ย? 5 5
งั้นผมจะเลือกมาเล่าอีกสักเรื่อง...ดีมั้ย??
อะไรนะฮะ
ไม่ดีเหรอ??
งั้นผมไม่เล่าก็ได้...............................
ฮ่าๆๆๆ ผมล้อเล่นหรอกหน่า~~
เอาล่ะ ฟังดีๆ นะฮะ
.
.
.
ช่วงโปรโมท Don’t Don ที่มีงานเข้ามามากมายจนแทบจะไม่ว่างหายใจ ผมเองก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด กับท่าเต้นหฤโหดที่เล่นเอาผมเริ่มจะปวดสะโพกแปลบๆ ซะแล้วสิ...
“พี่อีทึกยังไม่นอนอีกเหรอฮะ?” เสียงรูมเมทของผมทักขึ้นเมื่อเค้าเพิ่งจะกลับมาจากเล่นเกมส์กับเมมเบอร์คนอื่นๆ นอกห้อง
“อา~ พอดียังไม่ง่วงน่ะ ^^” ปั้นยิ้มหวานๆ ส่งไปให้คนที่กำลังเดินเข้ามาหา ...แต่อันที่จริงผมกำลังปวดมากๆ เลยตะหาก T[]T อยากจะนอนก็นอนไม่ลงหรอกฮะ
“เหนื่อยมั้ยฮะพี่?” เสียงเข้มเอ่ยถามคนที่นอนคว่ำหน้าลงฟุบกับหมอนไม่พูดไม่จามาสักพักใหญ่ๆ ก็ช่วงนี้งานเยอะแยะจะตายไป...พี่อีทึกก็เป็นทั้ง MC เป็นทั้ง DJ แล้วไหนจะไลฟ์คอนเสิร์ต ไหนจะต้องดูแลตารางงานอีก...บางทีผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันน่ะแหละ ว่าไหล่ๆ บางๆ นั่นแบกรับภาระหนักอึ้งขนาดนั้นไว้ได้ยังไงกัน??
“หือ..ไม่หรอก..” และแล้วคำตอบที่ได้ ก็กลับมาอย่างที่นึกเอาไว้...คาดคั้นให้ตายยังไงพี่อีทึกก็ยังคงบอกว่าไม่เหนื่อยอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ...
...พี่อีทึกที่เค้าแอบมองอย่างเงียบๆ มาตลอดเข้มแข็งแบบนี้เสมอสินะ...
“แต่ว่าพี่ก็ระวังไว้นะฮะ เต้น Don’t Don มากเอวยอกสะโพกเคล็ดไม่รู้ด้วย~ เด้งซะ~~” พูดติดตลกให้อีกคนได้ยิ้มบาง หากแต่รอยยิ้มที่ได้กลับมาก็แห้งๆ ยังไงบอกไม่ถูก - -
“นอนกันดีกว่าเนอะ...” เมื่อหมดเรื่องจะคุย และวันนี้อีทึกเองก็ดูจะไม่ค่อยอยากทำอะไรเท่าไหร่ ซีวอนจึงเลือกที่จะเดินไปปิดไฟนอน
“โอ้ย~!” เมื่อจะพลิกตัวไปนอนตะแคง ไอ้อาการเจ็บแปลบๆ ที่ช่วงสะโพกก็เรียกร้องให้เสียงหวานต้องครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“พี่อีทึกเป็นอะไรฮะ?!?!!” ซีวอนร้องทักอย่างตกใจ ก่อนจะเปิดไฟขึ้นทันที
“เจ็บเหรอฮะ?” เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อยังเห็นมือเรียวค้ำสะโพกเอาไว้
“อือ...” ตอบรับเบาๆ ก่อนจะทิ้งหัวกลมๆ ลงหมอนนุ่มอย่างหัวเสีย.......ก็กะจะไม่ทำให้เป็นภาระใครแล้วเชียว...โธ่เอ้ย~!!
“ทำไมไม่บอกล่ะฮะ...นอนเจ็บอยู่ได้ พรุ่งนี้ลุกไม่ไหวทำไงเนี่ย?”
“ก็ไม่ต้องลุก = =”
“เจ็บก็บอกสิฮะ”
“ก็ไม่ได้เจ็บมากนี่หน่า”
“แล้วแค่พลิกตัวจะร้องทำไมล่ะฮะ”
“ก็มันผิดท่านิดเดียวเอง..”
“พี่อีทึก...” เรียกชื่ออีกคนดุๆ เมื่อยังเห็นว่าร่างบางที่นอนอยู่นั่นไม่ยอมใส่ใจตัวเองสักที
“รู้แล้ว..พี่เจ็บ เจ็บมากเลยด้วย แต่ไม่อยากเป็นภาระให้ใคร พอใจยัง?” พูดจบก็หันไปค้อนอีกคนให้ด้วยอย่างประชดประชัน...ตกลงใครเป็นใครวะเนี่ย~
“ก็แค่นั้นแหละ..........บางทีพี่ก็เด็กจังเลยนะฮะ” เอ่ยออกมาพร้อมๆ กับเดินตรงไปยังกระเป๋าเพื่อหยิบอะไรบางอย่าง
“นายนั่นแหละเด็กน้อย...”
“มาฮะ..ผมทายาให้..”
“หา~?! ไม่ต้องหรอก..เดี๋ยวก็หาย”
“ไม่ทาแล้วแล้วเมื่อไหร่มันจะหายล่ะฮะ? มา~ นวดให้ด้วยเอ้า~” ยื่นข้อเสนอที่หากเป็นคนอื่นคงไม่อยากปฏิเสธ แต่ไม่ใช่กับร่างบางในตอนนี้~!!
ผมปวดสะโพกอยู่นะ T^T ใครจะให้มานวดให้เล่า~!!
“ไม่เอา~!!”
“อย่าดื้อสิฮะ”
“ก็บอกว่าไม่อาววว”
“พี่อีทึก~!! จะให้ผมใช้กำลังมั้ย??”
“นายจะทำไงถ้าพี่ไม่ยอม นายทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก~~~~~~~~~” ขดตัวอยู่ในผ้าห่มหนาอย่างดิบดี โผล่หน้าออกมาแค่ต่อล้อต่อเถียงกับอีกคนเท่านั้น
“ถ้าไม่ยอมให้ทาดีๆ ผมจะจับพี่ขึงกับเตียงแล้วค่อยทา เอามั้ย?”
“= = ใจร้าย...นายโหดร้ายมากก~!” ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดจนเหลือแต่ตาก่อนจะเอ่ยว่าอีกคนออกมาเบาๆ
“ผมก็ทำเพื่อพี่นั่นแหละ ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่ยอมผมทำจริงๆ ด้วย ............1 ...............”
แง้...ยังไงก็ทาให้ได้ใช่มั้ย???
“..............2..................”
ทำไมต้องทำหน้าโหดด้วยอ้ะ~!!
กลัวนะ T^T
“ทาก็ทาสิ..ไม่เห็นต้องขู่เลย~” เสียงขัดขึ้นก่อนอีกคนจะได้อ้าปากนับเลขสุดท้าย.. ซีวอนกระตุกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ กับท่าทางของร่างเล็กที่กำลังขยับตัวออกมาจากผ้าห่มช้าๆ
“โอ้ยเจ็บ~~” และเมื่อพลิกตัวจะออกจากผ้าห่มนั่นอีกทีก็เล่นเอาปวดแปล๊บขึ้นมาอีก
“เห็นมั้ยล่ะ ...นอนอยู่เฉยๆ ตั้งแต่แรกก็ไม่เจ็บตัวแล้วล่ะฮะ”
“ไม่ต้องบ่นได้มั้ยเล่า..แก่แล้วรึไงนายน่ะ?” ค้อนคนตัวโตนั้นอีกที ก่อนจะค่อยๆ เลิกชายเสื้อขึ้นมาถึงเอว และรั้งกางเกงผ้าให้ต่ำลงไปกว่าปกติ
-////- ถึงจะบอกว่าผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ...แต่ก็น่าอายชะมัดเลยยยย
เอื้อก~! ...มีใครเคยบอกรึยังฮะ?? ว่าพี่อีทึกขาวมากกกก~ ดูสิ..เอวก็บางนิดเดียวเอง..
น่ารักน่าทะนุถนอม ^[]^
เอ่อ...แล้วมีใครบอกรึยังฮะว่าผมกำลังจะแต๊ะอั๋ง พี่อีทึกผู้น่ารักเนี่ย??? ฮ่าๆๆ จุ๊ๆๆ รู้แล้วก็อย่าไปบอกพี่อีทึกนะฮะ
“อื้ออ...” เนื้อครีมสีขาวถูกมือหนาไล้ไปบนช่วงเอวบาง เลื่อนต่ำลงมาถึงสะโพกมน..ลากไล้ซ้ำไป...ซ้ำมา...ซ้ำไป...ซ้ำมา จนกระทั้งเนื้อครีมซึมซาบเข้าสู่ผิวหนังจนหมด
..ผิวพี่อีทึกลื่นมือมากๆ เลยคุณว่ามั้ย???
อะไรนะฮะ???? อ๋อ~!! ไม่เคยจับ?... ฮ่าๆๆ งั้นก็เสียใจด้วยจริงๆ นะครับ ผิวนุ่มๆ ลื่นๆ อย่างงี้ ผมล่ะเสียดายแทนพวกคุณเหลือเกินที่ไม่ได้สัมผัส วะฮ่ะฮ่า~
“อื้อ..ซีวอน..เจ็บ” เสียงครางห้ามแผ่วเบาดังขึ้นเมื่อแรงที่บีบลงไปดูจะมากเกินไปสักหน่อย และเมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้วร่างสูงจึงค่อยผ่อนแรงลง
“อื้ออ~”
“ดีขึ้นมั้ยฮะ” เอ่ยถามขณะที่มือก็ยังคงทำหน้าที่ต่อไป
“อื้อ~ ดี...ดีจัง~ ....อ๋า~~” ร้องเสียงหลงเมื่ออีกคนดูจะนวดได้ถูกจุดไปสักนิด ...ถึงจะสบายก็แต่เจ็บๆ เหมือนกันแฮะ
“อ๊า...เบาๆ หน่อยสิ~~ มันเจ็บนะ อ๊า..”
“ทนเอาหน่อยสิครับ..” ก็เค้าบอกว่ามันต้องเจ็บจะได้หายไวๆ นี่หน่า...ก็ต้องแรงๆ หน่อยดิ
“อ๊ะ~! นายไม่เป็นฉันไม่รู้หรอก” บ่นอุบเมื่ออีกคนยังลงแรงตามเดิมไม่มีผ่อน
“อื้อ... อ๊า~”
.
.
.
มันอาจจะฟังดูแปลกไปสักหน่อย แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันผมก็หายปวดอย่างรวดเร็ว..แม้วันต่อมามันจะปวดมากกกกกกกกกกกกก็เถอะ
ยังไงก็ต้องขอบคุณซีวอนที่อุตส่าห์พกยามาด้วย...ไม่งั้นอาจจะปวดไปเป็นอาทิตย์ก็ได้เนอะ~
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ......นึกๆ ไปมันก็ยังอายอยู่ดีนั่นแหละ...แล้วพอตอนกินข้าวเช้าซีวอนมันยังมีหน้ามาบอกว่าให้ผมกินเข้าไปเยอะๆ เพราะเอวผมบางนิดเดียวยังกะผู้หญิงอีก - * - อร้ากกซ์~ คิดแล้วอับอาย -///-
“พี่อีทึกเป็นไรอ่ะ?” เสียงเยซองถามขึ้นเมื่ออยู่ดีๆ อีทึกก็หน้าแดงซะอย่างงั้น
“ปะ..เปล่า..” ส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะเสมองออกไปนอกหน้าต่าง
มีพิรุธ - - หรือว่า........คิดอะไรแปลกๆ อยู่แน่เลยพี่อีทึก~!!
อ่า...เหตุผลแค่นั้นก็ไม่มากพอที่จะทำให้ซีวอนกลายเป็นรูมเมทที่ดีที่สุดไปได้หรอกใช่มั้ยฮะ?
อือ....จริงๆ แล้วที่ผมคิดว่าซีวอนเป็น BEST ROOMMATE ของผมน่ะ...มันคราวนั้นต่างหาก...
.
.
.
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เกิดความวุ่นวายในที่พักของเหล่าซุปเปอร์จูเนียร์...
“โอ้ย~ ถ้าเรื่องมากนักผมไปนอนกับพี่อีทึกเอง~” สิ้นเสียง ซีวอนก็เดินลากกระเป๋าดุ่มๆ เข้าไปในห้องแบบไม่ต้องคิดมาก
“ตกลงกันได้แล้วก็รีบไปกันเถอะ..” ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ทุกคนก็เดินตามลีดเดอร์คนเก่งออกมาจากห้อง ตรงไปยังรถที่รออยู่
ตอนนี้พวกเราอยู่ที่เมืองไทยครับ~!!
หา!? ทำไมน่ะเหรอครับ? ...ก็พวกเรากำลังจะขึ้นเล่นคอนเสิร์ตครั้งแรกของพวกเราไงฮะ ^^
SUPER SHOW~!!
การแสดงเริ่มขึ้นท่ามกลางความดีใจและตื่นเต้นที่จะได้พบกับภูตตัวน้อยๆ ที่ประเทศไทย ไม่น่าเชื่อว่าคนกว่าหมื่นคนจะกำลังรอดูการแสดงของพวกเรา...มันยิ่งใหญ่จริงๆ คุณว่ามั้ย?
พวกเราแสดงไปเรื่อยๆ อย่างสนุกสนาน..จนกระทั่งถึงเพลงแมรี่ ยูที่ผมรอคอย...ความประทับใจ..ความดีใจ...ความตื้นตันใจ..ความสุข...ทุกๆ อย่าง ทุกๆ อารมณ์มันผสมกันมั่วไปหมดเมื่อเอล์ฟไทยพร้อมใจกันร้องเพลงแมรี่ ยูนั้นให้พวกเรา พวกเค้าคือคนต่างชาติ...แต่ร้องเพลงภาษาของพวกเราได้อย่างยอดเยี่ยม..เหมือนกับว่าพวกเค้าพยายามเพื่อผมอย่างมาก...ผมถึงร้องไห้....หนักมากๆ ...
อันที่จริงน้ำตาผมก็แทบจะไหลตั้งแต่เห็นที่นั่งว่างกว่าหมื่นที่ถูกแทนที่ด้วยคลื่นแซพไฟร์บลูนั่นแล้ว
มันยิ่งใหญ่เหลือเกิน...
และขณะที่ผมกำลังร้องไห้นั้น..ผมก็ยังรู้สึกถึงสายตาอบอุ่นจากอีกคนที่คอยมองมาอยู่เป็นระยะๆ
ซีวอน...
ฮะๆ ...กำลังคิดว่าพี่อ่อนแอจังเลยใช่รึเปล่า?...ทำไมพี่ต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ใช่รึเปล่า?
ก็พี่ดีใจนี่หน่า...
การแสดงจบลงอย่างน่าประทับใจ...และมันจะอยู่ในความทรงจำที่สวยงามของผมตลอดไป ^^
“พี่อีทึกเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” เสียงซีวอนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อผมยังนั่งยิ้มอยู่คนเดียวเงียบๆ บนเตียง
“เปล่าหรอก...แต่มันยิ่งใหญ่มากเลยใช่มั้ยวันนี้น่ะ..”
“ครับ...พี่ร้องไห้ซะหนักเชียว..”
“ฮะๆ ..ก็มัน.......ดีใจนี่หน่า...”
“...”
“คนตัวเล็กๆ ที่ไม่มีค่ามากมายอย่างพี่ ได้รับความรักมากมายขนาดนี้...เหลือเชื่อจริงๆ เลยเนอะ..ฮึก” คิดย้อนกลับไปหาวันเวลาที่แสนเหนื่อยยากที่ผ่านพ้นมา น้ำตาก็พาลจะไหลเอาเสียดื้อๆ
“อย่าร้องไห้สิครับ..พี่มีค่าเสมอแหละ...ชอบคิดมากอยู่เรื่อย”
“หึ..” ยิ้มจางๆ ให้กับอีกคนทั้งๆ ที่น้ำตาก็ยังไหลไม่ขาดสาย ไหล่บางสั่นเทาเพราะแรงสะอื้น...ภาพของคนตรงหน้าช่างดูบอบบางเสียเหลือเกิน
“อย่างน้อยตอนนี้พี่ก็น่าจะรู้แล้วนี่ฮะ ว่าพี่มีค่ามากขนาดไหน..คนเป็นหมื่อนเค้าพาลจะร้องไห้ตามพี่รู้รึเปล่า? ...เพราะพี่กำลังร้องไห้ ถึงมีคนอีกมากมายอยากจะร้องไห้ไปกับพี่ด้วย” รั้งเอาคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดอย่างถือสิทธิ์ นิ้วเรียวค่อยๆ ปาดเอาหยาดน้ำตาออกจากพวงแก้มใส
“แล้วนายล่ะ? เห็นพี่ร้องไห้แล้วรู้สึกยังไง?”
“ผมก็อยากจะเข้าไปปลอบเหมือนที่กำลังทำอยู่นี่แหละฮะ” กระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ก่อนจะฝังปลายจมูกลงบนเรือนผมนุ่มเบาๆ อย่างออดอ้อน
“...เดี๋ยวนี้มานอนกับพี่บ่อยๆ เนี่ย คิดอะไรกับพี่ป้ะเนี่ย??” เสียงเอ่ยถามบ่ายเบี่ยงประเด็น
“คิด..”
“เห้ย~” หันไปมองหน้าอีกคนอย่างตกใจ...และด้วยระยะห่างที่ไม่มากนัก ก็พอจะทำให้ปลายจมูกอีทึกสัมผัสเข้าพอดีกับข้างแก้มของซีวอน
“...จะแปลกใจมั้ยฮะ ถ้าผมจะบอกว่ารักพี่เข้าแล้วน่ะ...”
“...” ตาหวานหลุบลงต่ำ หนีสายตาอ้อนวอนแต่จริงจังของอีกฝ่าย
“ผมรู้นะว่าพี่ก็รักผมเหมือนกันน่ะ..” ถึงจะฟังดูเข้าข้างตัวเองไปสักนิด...แต่ถ้าไม่รักผม ก็คงไม่ปล่อยให้ผมถือวิสาสะกอดอยู่แบบนี้หรอกใช่มั้ยล่ะ?
“หลงตัวเอง~” ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกคนสักที
“ก็ผมหล่อขนาดนี้ พี่จะไม่รักได้อ่ะ...อย่างน้อยๆ รักแท้มันก็ต้องแพ้ใกล้ชิดมั่งแหละ”
“หลงตัวเองจริงๆ ด้วยนะนายเนี่ย..”
“ผมไม่ได้หลงตัวเองสักหน่อย ผมหลงรักพี่ต่างหาก”
“บ้า~!!”
“แล้วพี่รักผมมั้ยล่ะเนี่ย?”
“ไม่รักมั้ง.....ปล่อยให้กอดอยู่แบบเนี้ยเพราะเกลียดหรอกหน่า..”
“พี่อีทึกปากแข็ง~”
“เคยจูบรึไงถึงรู้?”
“O.O ไม่เคยครับ........”
“แต่กำลังจะเคย…” ยกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ให้อีกคนได้ใจสั่น
“อะไรของนายจะ..อุ๊บ” ไม่ทันได้คิดอะไรมาก ริมฝีปากหนาก็ทาบทับประกบลงมามอบสัมผัสอบอุ่นให้อย่างรวดเร็ว แต่เนิ่นนาน....
“อื้อ..” มือเรียวกระตุกเสื้ออีกคนเบาๆ เป็นสัญญาณให้รู้ว่าควรจะละจูบได้เสียที
“ไม่แข็งแฮะ~ นุ่มนิ่มมากเลยล่ะครับ...หอมด้วย” พูดจบก็หัวเราะชอบใจกับการที่แก้มขาวๆ ของอีกคนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อนๆ
“ทะลึ่งจริงๆ เลย~!”
“อย่างงี้ไม่เรียกทะลึ่งหรอกครับ..ถ้าทะลึ่งต้องอย่างงี้~!!” พลิกตัวขึ้นกดร่างเล็กลงกับเตียง ก่อนจะยิ้มกว้างๆ ให้อีกครั้ง
“เฮ้ยๆ ปล่อยนะ”
“ปล่อยดีมั้ยน้อ~” ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะโน้มลงซุกไซร้ปลายจมูกไปกับซอกคอขาวล่อตา
“ปล่อย..” ยันแผ่นอกกว้างให้ออกห่างจากตัว
“แหม~ ไหนๆ อยู่ไทยทั้งที ก็ฮันนีมูนกันเลยสิครับ นะ ^^”
“ไม่เอา~ ยังไม่ได้แต่งงานสักหน่อยไอ้บ้า!”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรครับ อยู่ก่อนแต่งก็ได้~”
“อื้อ..” เสียงหวานไม่มีโอกาสได้ทักท้วงอะไรต่อ เมื่อถูกปิดด้วยริมฝีปากครั้ง....
.
.
.
แล้วผมกับเจ้าเด็กบ้านั่นก็คบกันในฐานะคนรักอย่างเงียบๆ ต่อมาล่ะครับ ^^
“ถึงแล้วลงเร็ว~” เสียงคังอินที่ลงจากรถไปคนแรกเร่ง
“ลงกันเถอะครับ” ซีวอนลุกขึ้นจากที่นั่งโดยไม่ลืมที่จะหันไปเรียกอีกคนด้วย
“อ่าฮะ...” ตอบรับคำไปอย่างนั้นแล้วก็ลุกขึ้นพากันไปยกกระเป๋าจากหลังรถเตรียมขึ้นห้องพัก
“วันนี้เราฮันนีมูนที่มาเลเซียกันด้วยมั้ยฮะ?” เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ดังขึ้นแนบชิดใบหู เรียกให้อีทึกต้องหันไปถลึงตาใส่เจ้าของคำพูด
“จะบ้าเหรอ ไทยก็ฮันนีมูน ญี่ปุ่นก็ฮันนีมูน จะเอาที่มาเลอีกเหรอ??”
“อื้อ ^^”
“ไม่เอาแล่ว~!!” ทุบอกแกร่งคนตัวโตดังปั้ก ก่อนจ้ำอ้าวหนีขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว
....เสียงกระซิบที่ซีวอนกะให้พอได้ยินกันสองคน...บังเอิญลอยไปเข้าหูของใครสักคนเข้า....
ใครสักคนที่สงสัยบางอย่างมาตลอด...และคิดว่าคงกระจ่างแก่ใจวันนี้นี่แหละ~!!
ก็ฮันนีมูนที่ว่าน่ะ...........ผมเห็นทุกครั้งเลย~!!
ใช่แล้วครับ...คิม ชงอุนคนนี้นี่แหละ ที่รู้เห็นเหตุการณ์ของพี่อีทึกกับซีวอนมาตลอด~
ตั้งแต่...ช่วงโปรโมท Don’t Don โน่นนนแล้วล่ะครับ!
ก็ตอนนั้นผมออกมาดื่มน้ำ แล้วก็บังเอิญได้ยินเสียงแปลกๆ เข้าน่ะสิครับ~!!
“อื้ออ...”
“อื้อ..ซีวอน..เจ็บ”
“อื้ออ~”
“ดีขึ้นมั้ยฮะ”
“อื้อ~ ดี...ดีจัง~ ....อ๋า~~”
“อ๊า...เบาๆ หน่อยสิ~~ มันเจ็บนะ อ๊า..”
“ทนเอาหน่อยสิครับ..”
“อ๊ะ~! นายไม่เป็นฉันไม่รู้หรอก”
“อื้อ... อ๊า~”
เสียงซีวอนวอนกับพี่อีทึกดังสลับกับแบบนั้น...แล้วจะให้ผมคิดว่าเค้านั่งเล่นป้อกเด้งกันอยู่ได้ยังไงล่ะครับ?!
แล้วแถมวันรุ่งขึ้นพี่อีทึกก็บอกว่าปวดสะโพกจนแทบจะเดินไม่ไหวอีก~!!
โฮฮฮ~ จะให้ผมคิดยังไงครับ? จะให้ผมคิดยังงายยยยยยยยยยย
แล้วยังตอนไปไทยอีกก~ บังเอิ๊ญบังเอิญประตูมันปิดไม่สนิทผมเลยเจ๊อะของดีเข้าให้......
อ่ะๆๆๆ ผมไม่ได้ลามกขนาดดูเค้าสองคนจึ๊กกะดึ๋ยจุ๊กกรู๊กันหรอกนะครับ...แค่ผมเห็นซีวอนกอดพี่อีทึกอยู่...แล้วก็จูบกัน...แล้วก็กดพี่อีทึกลงกับเตียงเท่านั้นแหละ ...ผมก็จัดการเดินไปปิดประตูอย่างเงียบเชียบแล้วก็กลับห้องไปหาเรียววุคในบัดดล
ส่วนที่ญี่ปุ่นน่ะผมไม่เห็นหรอก...แต่ก็ได้ยินอีกเช่นเคย............ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะ...ก็ผมอยากรู้นี่หน่าว่าที่ผมสงสัยมันจริงมั้ย??
ว่าซีวอนกับพี่อีทึกน่ะ เค้าเป็นคนรักกัน
และตอนนี้ผมก็มั่นใจแล้วแหละ........แต่ถ้าลองได้ไปต่างประเทศอีกสักครั้ง
แล้วยังฮันนีมูนกันอีกล่ะก็นะ............ล้านเปอร์เซ็น
The End.
จบอย่างสวยงามค่ะ ^^ แต่งๆ ไปแต่งๆ มาเริ่มรู้สึกว่ามัน Best Roommate ยังไง? ..แต่เอาเถอะค่ะ เราไม่ใช่พี่อีทึกไม่เข้าใจความรู้สึกเค้าหรอกเนอะ (555)
และที่เลือกเยมาเป็นผู้สืบคดีนี้เพราะมีความรู้สึกว่าหลายๆ รูปของป๊ากับมี๊จะแอบเห็นเยค่ะ (รึเปล่า?) โหะๆๆ เอาเป็นว่าก็อ่านกันให้มีความสุขแล้วกันค่ะ ^^
พระเจ้าอวยพรนะคะ : )
t em
ความคิดเห็น