คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [SF] Cooking? Cooking!
Date : 2008.07.01
Title : Cooking? Cooking!
Pairing : Siwon X Eeteuk
Author : luvly_teukkie ((คาราเมลชีสเค้ก))
Rating : PG-15
Author note : มันคือฟิคแฮปปี้เบิร์ธเดย์มี๊~
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านมาปลุกร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนั้นให้ตื่นขึ้นอย่างเสียไม่ได้...อีทึกยันกายขึ้นจากเตียงด้วยอาการปวดหัวน้อยๆ
อ่า~ ...สงสัยจะมีไข้แล้วสิเรา...
ยกมือเรียวขึ้นนวดขมับเบาๆ ไล่ความปวดน้อยนิดนั้นออกไป ก่อนจะหันไปข้างๆ หมายจะปลุกอีกคนให้ตื่น แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อข้างๆ เค้าคือที่ว่างแทนที่จะเป็นคนรักขี้เซาเหมือนทุกๆ วัน
ประวัติศาสตร์โลกเลยแฮะ..ชเว ซีวอนตื่นก่อนจองซู...
ยิ้มให้ตัวเองน้อยๆ อย่างไร้สาเหตุ ก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตา และเดินตรงไปที่ประตูห้อง มือบางเอื้อมไปหมุนลูกบิดประตูอย่างใจเย็น จนเมื่อเปิดออกก็เจอกับซองมินที่ยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าน่ารักนั่นถึงกับเหวอไปชั่วครู่ แต่แล้วก็หันไปหาเมมเบอร์ที่เหลือ กระพริบตาปริบๆ ส่งสัญญาณอะไรกันสักอย่าง
ปัง~~
“Happy Birthday The Best Leader!!~”
เสียงเมมเบอร์ทั้งสิบสองประสานกันอย่างลงตัวให้กับอีทึกที่ได้ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างดีใจ
“สุขสันต์วันเกิดนะฮะ มีความสุขมากๆ ล่ะลีดเดอร์~”
“ใช่ๆ ยิ้มเยอะๆ นะคร้าบ~”
“ขอบใจพวกนายมากเลยน้า~” ยีหัวเจ้ากระต่ายน้อยที่ถลามากอดอีทึกไว้คนแรกของเช้านี้
“เฮ้~ พี่อีทึก ผมกอดด้วย” ตามมาด้วยทงแฮที่ไม่ยอมน้อยหน้า
“นี่ครับของขวัญ ^^” คนตัวเล็กที่สุดของวงเอ่ยพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญสีชมพูสดใสไปให้
“เฮ้เรียววุค! ขี้โกงอ่ะ ฉันกะจะให้พี่อีทึกคนแรกนะ”
“ฉันคิดเหมือนกันเลยยยย”
“ฮะๆๆ ไม่ต้องเถียงกันหรอก...ให้ตอนไหนไม่เห็นสำคัญเลย~”
“นั่นสิเนอะ อ่ะฮะพี่อีทึก” อีทึกรับกล่องของขวัญจากซองมินและทงแฮมาพร้อมๆ กัน ก่อนจะหันไปยิ้มให้ฮันกยองที่นั่งมองภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม
“อ่ะ ฉันให้” ฮีชอลยื่นกล่องขวัญให้บ้าง
“ขอบใจ~” ยื่นมือไปรับอีกครั้งก่อนจะเอาเขย่าข้างๆ หู
“ทำไมทีของคนอื่นไม่เห็นเขย่า? ฉันไม่เอาระเบิดมาให้นายหรอกหน่า”
“ฉันรู้..ก็แค่อยากเขย่า..”
“ช่างเถอะ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ตาแก่”
“นายก็จะแก่ตามฉันไม่กี่วันนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ” หัวเราะชอบใจก่อนจะกอดเพื่อนรักไว้ด้วย
“อ้ะ พี่อีทึก”
“ขอบใจคิบอม ^^”
“นี่ของผม~ อันนี้ของคังอิน”
“ขอบใจมากเลย เยซอง คังอิน”
“พี่จะไม่กอดผมมั่งเหรอ”
“นั่นสิ” ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น อีทึกก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้...คนเป็นพี่ใหญ่อย่างเค้า ได้รับการออดอ้อนในทุกรูปแบบเสมอๆ แต่การอ้อนจากคิม คิบอมหรือเยซองน่ะ ก็ไม่ได้เห็นกันง่ายๆ หรอกน้า~
“ให้มันน้อยๆ หน่อยเห๊อะ เดี๋ยวซีวอนมันจะอกแตกตาย~” ฮีชอลว่าพลางปรายตาไปทางคนที่นั่งอยู่บนโซฟากลางห้อง
“ซีวอนไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก ใช่มะ?” ยิ้มหวานฉ่ำให้คนรักอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ ในไม่ช้า
“ครับ ไม่คิดเล็กคิดน้อย..คิดทีต้องคิดมากๆ คิดเยอะๆ ...” ตอบออกมาให้คนฟังได้งงกันเป็นแถบๆ แต่ก็ไม่มีใครปริปากถาม เพราะนี่ไม่ใช่เวลามาคิดเล็กคิดน้อย~!!
“ไปกินเค้กกันเถอะพี่อีทึก ผมกับพี่ฮันตื่นมาทำแต่เช้ามืดเลยน้า~”
“ใช่ๆ เรารีบไปกินกันเถอะ เดี๋ยวต้องแยกย้ายกันไปทำงานอีก” ชินดงว่าอย่างกระตือรือร้น
“ชินดง ของขวัญฉันล่ะ??” อีทึกทวงพลางแบมือขอ
“เอาเป็น...ฉันจุ๊บนายทีนึงละกัน ไม่เคยมีใครได้จากฉันเลยนะเนี่ย!!” พูดอย่างภาคภูมิใจก่อนจะหอมแก้มลีดเดอร์คนเก่งเร็วๆ หนึ่งทีแล้ววิ่งจู๊ดไปยังโต๊ะอาหารด้วยความเร็วสูง
“เดี๋ยวก็ล้มหรอก...” ส่ายหน้าเอือมๆ กับอาการของชินดงนั้น
การเลี้ยงฉลองในยามเช้าสิ้นสุดลงในที่สุด...ทุกคนต่างช่วยกันเก็บจานไปล้างอย่างรู้หน้าที่ ด้วยเหตุผลที่ว่าวันนี้คือวันเกิดของพี่อีทึกที่แสนดี จึงอยากให้พี่ชายคนดีที่เหนื่อยมาตลอดได้พักเสียบ้าง
“พี่มีไข้หน่อยๆ นะ ไม่ต้องไปทำงานหรอก...” ซองมินว่า
“นั่นสิ นอนพักสบายๆ สักวันเถอะ Super Junior H น่ะ ผมจัดการเอง~” ฮยอกแจเสริม
“แต่อยู่บ้านคนเดียวมันก็เหงานี่หน่า...M ก็ไปทำงาน H ก็ทำงาน ฮีชอลกับคิบอมก็ไม่อยู่..” ยู่หน้าไม่พอใจที่จะถูกทิ้งไว้คนเดียวในวันเกิดแบบนี้...ถึงการที่ได้ฉลองกันพร้อมหน้าพร้อมจะเป็นเรื่องเกินคาดก็ตามที แต่การอยู่คนเดียวในวันเกิดมันแย่ที่สุดเลย...
“ผมจะรีบกลับมาอยู่กับพี่เอง...” เสียงซีวอนดังขึ้นแทรกการสนทนาทั้งหมด ส่งผลให้อีทึกเหลียวไปมองอย่างรวดเร็ว
“จริงนะ!”
“ครับผม ^^ ผมไม่ไปอัดรายการต่อก็ได้ ผมจะกลับมาหาพี่...”
“...”
“..ถ้าอย่างนั้นพี่อีทึกอยู่บ้านนะครับ ถ้าขืนฝืนไปไม่สบายหนักเอาจะแย่...” ซีวอนว่า
“อืม..อยู่ก็อยู่ กลับมาเร็วๆ นะ..”
“ครับผม~!!”
หลังจากนั้นเพียงไม่นาน บ้านทั้งบ้านก็เงียบเชียบจนดูน่าวังเวง...อีทึกที่อยู่คนเดียวจึงเลือกที่จะเปิดโทรทัศน์ไว้เป็นเพื่อน
นิ้วเรียวไล่กดรีโมทไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่เจอช่องที่น่าสนใจเสียที จึงเพียงแค่เปิดไว้ไม่ให้มันเงียบก็เท่านั้น...
อีทึกเอื้อมไปหยิบเอาโทรศัพท์มากดโทรออกไปเบอร์ที่คุ้นเคย
(“ฮัลโหลครับ?”)
“ซีวอน...” เสียงครางเรียกแผ่วเบา
(“ครับ?”)
“คิดถึงนายจัง...”
(“อะไรกัน..ผมเพิ่งออกมาเมื่อกี้เองนี่หน่า”)
“ก็พี่รู้สึกเหมือนเมื่อเช้าไม่ได้เจอนายเลย..”
(“เพราะพี่มัวแต่สนใจคนอื่นน่ะสิ”)
“ก็จริงเนอะ...”
(“ไม่ได้มอร์นิ่งคิสพี่เลยด้วย หงุดหงิดไงไม่รู้...”)
“ฮ่าๆๆ”
(“กลับบ้านไปจะไปเช็คบิล”)
“เอาเล้ย~.....กลับมาเร็วๆ ล่ะ”
(“คร้าบ~ ผมจะกลับไปหาพี่ให้เร็วที่สุดเลยนะ...เราจะได้ฉลองวันเกิดกันสองคน ^^”)
“อื้ม ^-^ ...ยังไงก็ตั้งใจทำงานล่ะ”
(“คร้าบ”)
“เท่านี้แหละ..บ๊ายบาย..” นิ้วเรียวกดตัดสาย ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบนิตยสารมาอ่านฆ่าเวลา พลันสายตาก็ไปจับกับสิ่งที่น่าจะเป็นอะไรที่ฆ่าเวลาได้มีสาระมากกว่าแค่การนอนอ่านหนังสือเสียแล้ว
‘มาทำอาหารกันเถอะ~!!’
จริงสิ...วันนี้วันเกิดเค้าทั้งที...ได้ฉลองกันสองคนกับซีวอนทั้งที~
ทำกับข้าวให้ซีวอนกินดีกว่า~
ทำอะไรดีน้า~~
เมื่อคิดไปเรื่อยเปื่อยแล้วยังคิดไม่ออก อีทึกจึงตัดสินใจเดินไปหาตำราอาหารของซองมินที่ชอบซื้อทิ้งไว้บ่อยๆ มาเปิดดูเสียบ้าง
อ่า~ ผมเองใช่จะทำอาหารเก่งเสียเมื่อไหร่ล่ะ
เอาอะไรที่มันง่ายๆ ...ง่ายๆ...
ชาจังมยอน
ท่าทางมันไม่วุ่นวายดีนะ เอาอันนี้แหละ~!
แล้วก็ขนมหวานอีกสักอย่าง...แค่นั้นก็พอแล้วมั้ง
ขาเรียวก้าวเข้าไปยังห้องครัวเปิดตู้เย็นดูโน่นหยิบนี่ที่ต้องใช้ออกมา และคงเพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเค้าที่จะต้องมีงานฉลอง วัตถุดิบสำหรับทำอาหารถึงได้มีเยอะกว่าทุกวัน
“밥도 못해 국도 못해이것저것 아무것도 못해라면에 물도 못 맞추고”
...เสียงหวานฮัมเพลงไปเบาๆ ขณะที่ค่อยๆ ทำอาหารไปเรื่อยๆ ตามตำราตรงหน้านั้น...
“ฉันทำอาหารเสร็จแล้วน้า~ เมื่อไหร่นายจะมาสักทีเล่า~!!” หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะตะโกนใส่คนที่ยื้มหราอยู่บนจอ ทำหน้าที่เป็นวอลเปเปอร์ให้กับโทรศัพท์ของเค้าอย่างหงุดหงิด
อยู่คนเดียวทั้งวัน...เหงาแล้วนะ~!!
หกโมงจะครึ่งอยู่แล้ว...กลับมาซะทีสิ
ตั้งแต่มี Super Junio - M ก็แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย...นี่ยังมี Super Junior - H มาแยกเค้าให้ห่างจากซีวอนออกไปอีก...ให้ตายเถอะ ไม่ว่าจะยูนิตอะไร เค้าก็คงไม่มีวันได้อยู่กับซีวอนหรอกใช่มั้ย??
เพราะงั้นตอนนี้ถึงได้คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้วไงเล่า~!!
“....กับ Super Junior นะคะ วันนี้ก็เป็นวันเกิดของลีดเดอร์ของพวกเค้าค่ะ ซึ่งแม้ว่าใน...” อีทึกเหลือบไปมองจอโทรทัศน์ที่เล่าเรื่องราวของเค้ากับ Super Junior ไปเรื่อยๆ พลางยิ้มน้อยๆ อย่างดีใจ
ไม่เคยคิด...ว่าวันนึง จะมีคนร่วมอวยพรวันเกิดให้เรามากมายได้ขนาดนี้...
ไม่เคยคิดว่าวันที่ 1 กรกฎาคม จะเป็นวันที่ถูกใครหลายๆ คนจดจำในฐานะ ‘วันเกิดของปาร์ค จองซู’
...เหมือนฝันไปเลย...
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวครับ?” เสียงทุ้มดังขึ้นแนบชิดใบหู
“อ่ะ..มาเมื่อไหร่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย..”
“ก็มัวแต่นั่งยิ้มอยู่นั่นแหละ...คิดถึงผมอยู่ล่ะสิ”
“ก็...อย่างงั้นแหละ ^^” ส่งยิ้มหวานฉ่ำให้คนตัวโตอย่างนั้น จึงได้รับกลับมาเป็นการหอมแก้มฟอดใหญ่ๆ อย่างไม่เกรงใจ
“ยังไม่ได้กินอะไรมาใช่มั้ย?”
“ครับ...ตรงดิ่งมาหาพี่นี่ไง”
“งั้นไปกันเถอะ พี่ทำชาจังมยอนไว้ ^^” ลุกขึ้นลากร่างสูงให้เดินไปด้วยกัน
“พี่อีทึก..ผมเหนื่อยมากเลยอ่า ป้อนหน่อยสิฮะ” ออดอ้อนคนรักที่กำลังยกน้ำมาเสิร์ฟให้ถึงที่
“วันนี้วันเกิดพี่นะ...นายต้องเอาใจพี่ไม่ใช่เหรอไง?”
“อา~ นั่นสินะครับ ผมลืมไป...งั้นให้ผมป้อนพี่มั้ยล่ะ?”
“ไม่ต้องหรอก นายกินให้อร่อยเถอะ” ยิ้มหวานๆ ให้คนรักอีกทีอย่างมีความสุข ถึงวันเกิดปีนี้มันจะไม่หวือหวาเหมือนทุกปี...ไม่ได้ออกไปทำงาน ไปเจอเอล์ฟที่คอยมอบของขวัญแล้วก็เค้กก้อนโตๆ ให้เค้า
แต่อย่างน้อยๆ ปีนี้ก็เป็นอีกหนึ่งปี...ที่มีคนที่รักเค้าอยู่ใกล้ๆ ไม่ต่างจากทุกปี...
“อร่อยมั้ยๆ” เสียงหวานถามอย่างตื่นเต้น
“ขนาดเปิดร้านได้เลยนะครับเนี่ย~~!”
“^^ เวลาคนกินของที่เราทำแล้วบอกว่าอร่อยเนี่ย มันมีความสุขจังเลยแฮะ~~”
“พี่ก็ทำให้ผมกินบ่อยๆ สิ ผมจะบอกว่าอร่อยไปทุกวันเลย”
“ซีวอน...” อีทึกเรียกชื่ออีกคนพลางวนเส้นบะหมี่ในจานเล่น
“หืม?” เพราะกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยจึงส่งเสียงออกไปแทนคำถาม
“นายจะรักฉันไปจนวันตายมั้ย...” เงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายที่วางช้อนลงยิ้มๆ
“ไม่ครับ” คำตอบที่หนักแน่นเล่นเอาคนฟังใจสั่น
“ความรักของผมจะไม่จบไปพร้อมลมหายใจเท่านั้นหรอกครับ..ผมจะรักพี่ไปตลอดกาล...” พูดจบก็รั้งเอาคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“ตลอดกาล...มันนานกว่าตลอดไปมั้ย?” เสียงหวานถามอู้อี้เพราะยังเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมอกอุ่นๆ นั่นได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่นัก
“คงอย่างนั้นมั้งครับ...ตลอดกาล...กาลมันก็คือเวลา และเวลา...มันไม่มีวันสิ้นสุดครับ”
“^^ รักนายจัง” อีทึกซบหน้าลงกับอกอุ่นที่กอดเค้าไว้อย่างอ่อนโยนอีกครั้ง
“ไม่กินแล้วเหรอ” นั่งอยู่อย่างนั้นได้สักพัก อีทึกก็เอ่ยถามขึ้นมา
“ผมอิ่มแล้วล่ะ...มีของหวานมั้ยล่ะครับ?”
“อือ..” ลุกขึ้นจากอีกคนที่คลายอ้อมกอดให้ เพื่อไปเก็บจานสองใบบนโต๊ะนั้น
“เตรียมไว้แต่ยังไม่ได้ทำเลย...มาช่วยพี่ทำหน่อยสิ ^^” ลากคนรักให้ลุกขึ้นมาจากโต๊ะ ก่อนจะปลีกตัวไปหยิบเอาของที่เตรียมไว้ออกมาจากตู้เย็น
“ให้ผมทำอะไรล่ะ?”
“หั่นผลไม้..อยากกินอะไรก็หั่นซะ” ได้รัลคำสั่งอย่างนั้น ซีวอนก็เดินตรงไปที่ตระกร้าผลไม้ หยิบเอาผลไม้ในนั้นมาสองสามชนิด และกลับไปหั่นตามที่อีทึกบอก
“เบาๆ สิ เดี๋ยวมันก็ช้ำหมดหรอก!” เอ็ดคนตัวโตเสียงดัง ก่อนจะดีแปะลงบนหลังมืออีกคนไม่เบานัก
“มันเจ็บนะพี่~!!”
“ไปนั่งเลยปะ พี่ทำเองก็ด้ะ” โบกมือไล่ซีวอนให้กลับไปนั่งที่เดิมอย่างเซ็งๆ
“พี่ครับ~ ผมอยากช่วยนะ”
“นายนั่งเฉยๆ น่ะดีแล้ว คุณชายชเว~” กดไหล่อีกคนให้นั่งนิ่งๆ อยู่ที่โต๊ะ ก่อนจะหันกลับไปทำขนมที่ว่าต่อ
“หิวแล้วอ่าพี่อีทึก~~” บ่นอุบอิบพร้อมๆ กับลูบท้องอย่างโหยหา ถึงจะกินไปแล้วก็เถอะ...แต่มันนิดเดียวเองนี่หน่า ผมใช้พลังงานไปเยอะกว่านั้นมากมาย~~~
“นายเพิ่งจะกินไปเมื่อกี้เองนะ”
“ก็หิวแล้วอ่ะ”
“งั้น.......กิน จอง ซู มั้ย ล่ะ ?” เท้าแขนกับโต๊ะ เอียงคอมองคนที่ถูกถาม กระพริบตาปริบๆ รอคำตอบจากคนที่เอ๋อไปชั่วขณะ
“ห๊ะ!?!”
“ฮะๆๆๆ พี่พูดเล่นหน่า...หมายถึงพิงซูน่ะ” ผละออกจากโต๊ะไปที่ตู้เย็นแทน โดยตั้งใจว่าจะเอาส่วนประกอบชิ้นสุดท้ายออกมา
“อันที่จริง...จองซูก็ดีนะฮะ” ช้อนตัวเข้ากอดคนตัวเล็กจากด้านหลัง เอื้อนเอ่ยคำพูดแผ่วเบาให้พอได้ยิน
“ก็บอกว่าล้อเล่น..” พูดพลางปิดตู้เย็นลง
“ยั่วให้อยากแล้วจากไปอย่างงี้ขี้โกงหนิครับ” หอมแก้มนุ่มๆ ตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะวางใบหน้าคมหล่อเหลาลงบนลาดไหล่บางตรงหน้า สายตายังไม่ละออกจากหน้าเนียนใสชวนหลงใหล
“อยากจะกินจองซูจริงๆ น่ะเหรอ?” หันมามองเจ้าของแขนแกร่งที่โอบเอวบางไว้หลวมๆ ตาหวานฉ่ำ
“แหงล่ะฮะ..” ตอบออกไปตามที่คิด
“เด็กหื่นเอ๊ย..” หันกลับมาเบียดตัวเข้ากับคนตัวสูงแนบแน่น แขนเพรียวยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูงไว้เป็นที่ยึด เขย่งปลายเท้าขึ้นประกบริมฝีปากลงบนกลีบปากของอีกคนแผ่วเบา
“กินของหวานก่อนดีกว่าหน่า” ผละออกมาส่งยิ้มหวานๆ ให้คนรักอีกที ก่อนจะขืนตัวออกจากอ้อมกอดคนที่ยืนแข็งทื่ออย่างอึ้งๆ อยู่อย่างง่ายดาย
อีทึกค่อยๆ บรรจงตักไอศกรีมสีสดใสวางลงบนถ้วยพิงซูทั้งสองใบอย่างใจเย็น ก่อนนิ้วเรียวจะปาดเอาไอศกรีมที่หกเลอะออกมานอกถ้วยเข้าปากไป
“พี่ก็หวานหนิครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมๆ กับมือหนาที่รั้งเอวบางเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
“นี่~! บอกว่าล้อเล่น นายจะหื่นไปถึงไหนไม่ทราบ วันนี้วันเกิดพี่นะ ไม่ใช่วันเกิดนายสักหน่อย”
“ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรพี่อยู่แล้ว แต่จู่ๆ พี่ก็พูดขึ้นมาเองนี่หน่า”
“ก็พูดเล่นหนิ”
“ผมไม่ถือหรอก” คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนมองใจแกว่ง ก่อนจะอาศัยทีเผลอกดจูบลงกับริมฝีปากเล็กๆ นั่นบ้าง ลิ้นร้อนกวาดชอนไปทั่วอย่างเคยชิน แต่ความหอมหวานจากไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่ที่คนตัวเล็กเพิ่งลิ้มลองเข้าไปนั้นผสมผสานเข้ากับความหอมหวานเดิมได้อย่างลงตัวจนไม่สามารถละจูบนั่นออกมาได้ง่ายๆ เสียแล้ว
“อื้อ..” มือบางยื้อแขนเสื้ออีกฝ่ายเรียกร้องหาอากาศหายใจ
“วันนี้วันเกิดพี่นะ...ยังไม่อยากตายในวันเกิด” เผยอริมฝีปากออกหอบหายใจน้อยๆ แล้วแขวะคนตัวสูงเข้าให้
“ผมไม่อยากกินแล้วพิงซูน่ะ...อยากกินจองซูจริงๆ นะฮะ” สายตาเว้าวอนที่ส่งมานั้นช่างยากเหลือเกินที่จะปฏิเสธ...
“พี่อุตส่าห์ทำนะ..” เสียงหวานบ่นงุบงิบเบาๆ เพราะระยะห่างแค่นี้ก็ไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงเปล่งเสียงออกไปมากนัก
“เดี๋ยวค่อยกินก็ได้..หลังจากกินจองซูอิ่มแล้วน่ะ” คลี่ยิ้มกว้างๆ อวดลักยิ้มทรงเสน่ห์อีกครั้งก่อนจะพลิกตัวดันให้อีทึกขึ้นไปเกยอยู่บนขอบโต๊ะ
“จะ...จะทำอะไรน่ะซีวอน” ถามคนที่เท้าแขนคร่อมเค้าไว้เสียงสั่น...จะเอาตรงนี้เลยรึไงเล่า~!!
“อ่า~ กินของหวานไงครับ ของหวานมันก็ต้องกินบนโต๊ะถึงจะถูกไม่ใช่เหรอ?” ยื่นหน้าเข้าไปแทบจะชนจมูกอีกคนอยู่รอมร่อ ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่คนฟังตอบไม่ถูกออกมา
“แต่..” ไม่รอให้อีกคนได้เอ่ยคำปฏิเสธ ซีวอนโน้มลงกดจูบบนกลีบปากบางอีกครั้ง ขณะที่มือหนค่อยๆ ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง ลามไปถึงสะโพกมน
“ซีวอนเดี๋ยว...อื้อ...” มือบางยันไหล่คนที่กำลังกดจูบแรงๆ ฝากรอยรักไว้ที่ต้นคอของตนอย่างไร้เรี่ยวแรง
“หยุดก่อน...ได้มั้ยเล่า...” แรงทุบเบาๆ บนลาดไหล่หนาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ได้ทำให้ซีวอนคิดจะหยุดการกระทำทั้งหมดแต่อย่างใด
“อือ..” ริมฝีปากถูกทาบทับประกบลงครั้งแล้วครั้งเล่า รสชาติความหอมหวานแสนคุ้นเคยถูกส่งผ่านซึ่งกันและกัน ความหอมที่ลิ้มลองมากี่ครั้งก็ไม่มีวันเบื่อ ...ยิ่งได้สัมผัสมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น...
“พี่ไม่คิดถึงผมบ้างเหรอ?...ผมคิดถึงพี่จะตาย อยากกอดพี่ใจจะขาด...”
“คิดถึงสิ..คิดถึงมากๆ เลย..”
“อย่างงั้นก็ให้ผมเถอะนะ...” คำขอที่ได้รับคำตอบเป็นความเงียบนั้นทำให้ซีวอนคลี่ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับกดไหล่ให้คนตัวเล็กนอนราบลงกับโต๊ะเบาๆ
...ไม่ขัดขืน....
“พี่อีทึกของผมน่ารักที่สุด...” กดจูบเบาๆ บนขมับของคนใต้ร่าง ลากปลายจมูกเก็บเอาความหอมจากพวงแก้มใส...ไล้ลงมาเรื่อยๆ ถึงซอกคอขาว ฝากรอยรักไว้อีกสองสามรอย มือใหญ่ลากลงสัมผัสเอวคอดแผ่วเบาภายใต้ผ้าเนื้อนิ่ม ก่อนนิ้วเรียวจะเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบางออกทีละเม็ด...ทีละเม็ด เหลือไว้เพียงสองเม็ดสุดท้ายชวนให้ดูวาบหวามไปอย่างนั้น
มือหนาค่อยๆ เลื่อนเสื้อออกจากไหล่บางช้าๆ ให้ผ้าเนื้อนิ่มนั้นลงมากรอมอยู่ที่ต้นแขน จ้องมองร่างที่เคยเป็นสีขาว ที่ตอนนี้แทบจะกลายเป็นสีชมพูอ่อนไปทั้งตัว
“ทานละนะคร้าบ~” พูดเป็นเชิงขออนุญาต ก่อนจะกดจูบลงบนไหล่ขาวเนียนเบาๆ ไล่มาเรื่อยๆ ตามไหปลาร้า
...หวานยิ่งกว่าเค้กที่ซองมินทำเมื่อเช้าซะอีก...
ปากหยักไล่พรมจูบไปทั่วเรือนร่างบอบบางอย่างใจเย็น...
“พี่อีทึกกกกกกกกกกกกกกกก~!!” เสียงเจื้อยแจ้วของใครสักคนดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวอย่างรวดเร็วจนคนในห้องครัวไม่ทันได้เตรียมใจ
“ผมซื้อ......เอ่อ...แหะๆ ...แหะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ทันทีที่เห็นภาพที่ไม่ควรจะเห็น ฮยอกแจที่เดินนำมาก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้ซีวอนที่ยู่หน้าไม่พอใจ กับอีทึกที่หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด และกำลังคว้าเอาเสื้อขึ้นปิดไหล่ขาวเนียนล่อสายตาคนมอง
“มองอะไรน่ะ!!” เสียงเข้มดังขึ้นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะคว้าเอาคนตัวเล็กบนโต๊ะมาไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงๆ
“เปล๊า...เปล่า เปล่า ไม่ได้มอง ไม่ได้มอง...” ส่ายหน้าปฎิเสธคอแทบหลุด ก่อนผู้โชคดีอีกคนจะเดินตามเข้ามา
“พี่อีทึกคร้าบ~!! พวกเรากลับมาเร็ว ดีใจมะ.......อั้ย” เยซองที่เดินอึนฮยอกเข้ามาพร้อมถุงขนมก็ต้องชะงักลงเช่นกันเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
“ห้ามมองนะ!!!” ซีวอนคำรามลั่นเมื่อคนที่เพิ่งเข้ามาถึงดูจะอาการหนักกว่าคนแรก เพราะทันทีที่เห็นอีทึกในสภาพอย่างนั้นก็มองตาค้างอ้าปากหวอ ขยับปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้เปล่งเสียงออกมาในที่สุด
“เสียงดังอะไรกัน~~!!” เสียงซองมินร้องถามก่อนจะมองหน้าแดงๆ ของอีทึกอย่างตกใจ
“โห~ ซีวอน~ นายคิดจะเอาเปรียบพี่อีทึกทุกวันไม่เว้นวันเกิดเลยรึไง?”
“อะไรกัน...ผมไม่ได้เอาเปรียบ พี่อีทึกเต็มใจ...เนอะ”
“บ้า~!” ทุบไหล่คนที่ยังกอดตัวเองไว้แนบชิดจนแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกันแรงๆ หนึ่งที ก่อนจะก้มหน้าหนีความจริงงุดๆ
“เห~ พี่อีทึกทำพิงซูเหรอฮะ?” เอ่ยถามทันทีเมื่อเหลือบไปเห็นแก้วพิงซูที่มีไอศกรีมละลายอยู่ปริ่มปากแก้ว
“อื้อ...ก็ทำเป็นของหวานให้ซีวอน”
“แล้วผมก็กำลังจะได้กินจองซูของผมด้วย~!! ถ้าพวกพี่ไม่เข้ามา” บ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะช้อนคนตัวเล็กขึ้นชิดอก
“ไปกินต่อในห้องดีกว่า” เดินผ่านเหล่า Super Junior Happy ที่เพิ่งเดินกันเข้ามาอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะปิดประตูล็อคกลอนทันทีที่เข้าไปถึง...
จนแล้วจนรอด...พี่อีทึกก็ยังเป็นฝ่ายเสียเปรียบวันยังค่ำสินะ
จะงอน
จะง้อ
จะโกรธ
จะถูกโกรธ
จะวันเกิดพี่อีทึก
หรือจะวันเกิดซีวอน
ก็เห็นลงเอยแบบนี้ทู้กกกกที~~
The End.
แต่งไปแต่งมาเหมือนวันเกิดป๊า = = ทำไมป๊าได้ทุกอย่างที่ต้องการทั้งๆ ที่เป็นวันเกิดมี๊?? งงตัวเองค่ะ...เอาถอะค่ะอย่าซีเรียส 555+
Eeteuk [Special ไง - - (แป้ก...เหอะๆๆๆ)]
“พี่อีทึก..” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบาข้างใบหูของคนที่เพิ่งหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
“หืม?...”
“พี่ใส่ผงชูรส หรือ กัญชา?”
“ห๊ะ?”
“ผมว่าทั้งสองอย่างแน่ๆ เลย...”
“พูดเรื่องอะไรเนี่ย?”
“ก็ตัวพี่ไง...อร่อยจนอยากกินอีก ได้กินครั้งนึงแล้วก็เลิกไม่ได้” หัวเราะชอบใจเบาๆ ก่อนจะเอื้อมไปโอบเอวคอดที่เปลือยเปล่าไว้อีกครั้ง
“นายจะบ้าเหรอ?! พี่ไม่ใช่อาหารนะ!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ” หัวเราะชอบใจก่อนจะเอื้อมมือผ่านหน้าอีทึกไปหยิบเอาของจากลิ้นชักออกมา
“นี่ครับ ของขวัญวันเกิด ^^”
อีทึกรับเอากล่องของขวัญใบเล็กๆ นั่นมาดู ก่อนจะเปิดออกอย่างใจเย็น...สร้อยสีเงิน พร้อมจี้สวยๆ รูปปีกนางฟ้าที่คุ้นตาสลักคำว่า Love จางๆ ไว้ที่ด้านหลัง ห้อยต่อลงมาด้วยคำน่ารักๆ ที่เรียกรอยยิ้มจากอีทึกได้เป็นอย่างดี
‘Siwon’s Angel’
“ขอบคุณนะซีวอน”
“ครับ...ผมรักพี่นะครับ คนดีของผม” ประทับรอยจูบลงบนหน้าผากมนเบาๆ อย่างรักใคร่
“พี่ก็รักนายที่สุดเลย~” ขยับเข้ากอดคนตัวโตบ้าง
“พี่ครับ..”
“หืม?” เบียดตัวเข้าหาคนตัวโตอย่างหาที่พักพิง
“ไม่ไหวแล้ว......พี่กระแซะผมมาเองนะ” พลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบางอย่างรวดเร็ว ก่อนทุกอย่างจะดำเนินต่อไปอย่างที่มันควรจะเป็น....
END. (จริงๆ นะ)
t em
ความคิดเห็น