เผลอใจรักนายSuper Star {TVXQ}

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่๑ การเดินทาง...

@สนามบินนาริตะ

“ประกาศ ท่านผู้โดยสาร สายการบิน.......”

สายการบินประการเรียกให้ผู้โดยสารที่จะไปโซลขึ้นเครื่อง

“เฮ้ย!แจจุง เค้าเรียกขึ้นเครื่องแล้วไปกันเถอะ” ยุนโฮบอกชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ

“อืม โทรไปตามพวกนั้นสิ ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ไหนกันหมด” ชายคนนั้นบอก

“ได้ๆ” ว่าแล้วก้อหยิบโทรศัพท์โทรบอกเพื่อนๆคนอื่นๆ

“ยอโบเซโย พวกนายอยู่ไหนกันหน่ะ เค้าเรียกขึ้นเครื่องแล้วนะ อะไรนะ! เข้าใจแล้ว งั้นเจอกันบนเครื่องเลยก็แล้วกัน” ยุนโฮบอกเซ็งๆ

“พวกนั้นอยู่ที่เกทแล้วหล่ะ เราไปกันเถอะ” แจจุงพยักหน้ารับรู้แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อ

ทันใดนั้นก็มาเสียงแทรกขัดขึ้นมา “กรี๊ดนั่น ดงบังชินกินี่นา~~ >o<”

“ซวยแล้วมั๊ยหล่ะ แยกกันนะแจจุงไว้เจอกันบนเครื่องนะโว้ย!”

ระหว่างที่ผมกำลังวิ่งหนีบรรดาแฟนคลับอยู่ผมได้หลบไปในร้านเบกอรี่แห่งหนึ่ง

“เฮ้อ!พ้นซะที จะบ้าตาย มีวันที่จะได้อยู่อย่างสงบๆกับเค้ามั๊ยเนี่ย” ยุนโฮบ่นกับตัวเอง

“ขอโทษนะคะ” เด็กสาวคนหนึ่งถาม

“เอ่อ..ครับ”

“ฉันเห็นคุณเหมือนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างมา มีอะไรให้ฉันช่วยมั๊ยคะ?”

“อ้อคือผมถูกแฟนคลับตามหน่ะครับ แล้วตอนนี้ผมต้องรีบไปขึ้นเครื่องแล้วด้วย ไม่งั้นได้ตกเครื่องแน่เลย แต่ถ้าออกไปตอนนี้ต้องโดนจับได้แน่เลย” ยุนโฮบอกพลางหอบหน่อยๆ

“คุณจะบินไปไหนหรอคะ”

“ที่โซลหน่ะ”

“ฮ้า!ฉันก็กำลังจะไปโซลเหมือนกัน งั้นให้ฉันช่วยมั๊ยคะ เราแกล้งทำเป็นแฟนกันเดินออกไปทางหลังร้าน คนจะได้ไม่สังเกตมากนัก”

“คุณแน่ใจหรอว่ามันจะได้ผลหน่ะ อีกอย่างเราไม่ใช่พนักงานที่ร้านซะหน่อยจะเดินออกหลังร้านได้ยังไงกันหล่ะ”

“ได้สินี่ร้านของน้าฉันเอง ตามมาสิ อ้อ!เอาเสื้อแจ็คเก็ตนี่สวมไว้สิ จะได้ดูเหมือน

ว่าคุณกำลังเลิกงาน”

จากนั้นเราก็พากันเดินออกมาหลังร้านแล้วแฝงตัวออกไปโดยที่ไม่มีใครจับได้

เราเดินกันมาจนถึงหน้าเกทได้อย่างปลอดภัย

“ขอบคุณนะครับที่ช่วย ถ้าไม่ได้คุณผมคงต้องแย่แน่ๆ” ยุนโฮบอก

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องเล็กน้อยค่ะ” เธอบอกแล้วเดินขึ้นเครื่องไป

“อ๊ะ!ลืมคืนเสื้อจนได้เลยทำไงดีหล่ะเนี่ย”ยุนโฮบ่นพลางเดินขึ้นเครื่องไป

บนเครื่องบิน

Jung Yunho    12B

“๑๒ บีๆ อยู่นี่เอง ” ยุนโฮบอก

“โอ๊ะ คุณนี่นาเจอกันอีกแล้วนะครับ”

“อ๋อ คุณนั่นเอง บังเอิญจังเลยนะคะ”

“จริงด้วยครับ อ้อ นี่ครับเสื้อที่คุณให้ผมยืมมา ขอบคุณมากเลยนะครับ”

“ค่ะ จริงสิค่ะ ฉันขอแลกที่นั่งกับคุณได้มั๊ยค่ะ พอดีว่าฉันไม่ค่อยชอบนั่งริมหน้าต่างหน่ะค่ะ”

“อ้อได้สิครับ” จากนั้นเราสองคนก็สลับที่นั่งกัน

“ฉัน ชื่อ ฮานา ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

ยุนโฮหันไปจับมือด้วยความยินดี

“ผม จองยุนโฮครับ”

“เอ๋ จองยุนโฮ ดงบังชินกิ หน่ะนะ โธ่เอ๊ย! ให้ฉันพูดญี่ปุ่นอยู่ได้”อึนฮาบอกยุนโฮ

“คนเกาหลีงั้นหรอ”

“ค่ะฉันอยู่ที่นี่ ได้ ๒ ปีแล้วหล่ะ ตอนนี้ฉันจะย้ายมาอยู่ที่โซลหน่ะ”

 “คุณมาทำอะไรที่โซลหล่ะเรียนหรือว่ามาทำงาน”

“อย่างแรกหน่ะ เปิดเทอมนี้ฉันจะย้ายมาเรียนที่นี่หล่ะ”

“แล้วจะเรียนที่ไหนหล่ะ”

“เรื่องนั้นไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องที่เรียนเลย

แต่ฉันลองคุยกันเพื่อนของฉันเค้าก็แนะนำให้ไปเรียนที่นั่นนะ” อึนฮาบอกยุนโฮ

“งั้นก็เลือกที่จองนัมสิ อย่างน้อยๆก็มีเพื่อนอยู่ด้วยไม่น่าเบื่อ ดีไม่ดีอาจได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยนะ”

“เอาอย่างงั้นก็ได้ค่ะเพราะถึงไปดูก็ไม่รู้อยู่ดี แล้วที่นั่นก็ใกล้บ้านฉันที่สุดแล้วหล่ะ”

ทันใดนั้นแอร์ก็ประกาศว่าจะถึงโซลแล้ว จากนั้นเราก็คุยกันต่อไปเรื่อยจนถึงเวลาที่ต้องแยกจากกัน

“เราคงต้องลากันแล้วหล่ะนะ ผมดีใจนะที่ได้เจอคุณ จริงสิเธอมีเบอร์มือถือรึป่าว จะได้ติดต่อกัน”

“ตอนนี้ยังไม่มีหรอก เอาอย่างนี้แล้วกัน นี่นามบัตรฉัน ถ้ามีอะไรก้อติดต่อตามนี้ก็แล้วกันนะ ไว้เจอกันคราวหน้านะ โชคดี” ฉันหยิบนามบัตรให้ยุนโฮก่อนเดินแยกไปคนละทาง ฉันเดินออกไปขึ้นแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน

ยุนโฮเดินไปสมทบกับเพื่อนๆคนอื่นๆ

“มัวทำอะไรอยู่หน่ะ เดี๋ยวเราต้องไปออกงานต่ออีกนะ” ผู้จัดการถามยุนโฮ

“ขอโทษครับ พอดีว่ามีแฟนคลับจำได้หน่ะ” ยุนโฮบอกเลี่ยงๆ

“เอาเถอะ วันนี้เรากลับไปที่บ้านก่อน แล้วตอนเย็นเปลี่ยนชุดสูทไปงานเลี้ยงของบริษัทกัน”

ผู้จัดการบอกระหว่างเดินไปที่รถ

“งานเลี้ยงหรอฮะ ดีจังงั้นก็มีอาหารเยอะแยะเลยสิฮะ” ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ในหัวนายมีแต่เรื่องกินรึไงกัน ว่าแต่งเป็นงานอะไรกันหรอฮะ” มิคกี้ถาม

“เห็นบอกว่าเป็นงานครบรอบสามสิบปี ท่านประธานบอกให้ไปรับนักร้องใหม่ที่ชื่อHanaรึไงเนี่ย”ผู้จัดการบอก

“Hanaงั้นหรอใช่นักร้องปริศนาคนนั้นรึป่าว”จุนซูถามด้วยความตื่นเต้น

“ใช่คนนั้นแหละ แต่ว่าฉันไม่เคยเห็นหน้าเหมือนกันเพราะงั้นอย่าถาม”

ผู้จัดการรีบพูดดักคอก่อนเดินขึ้นรถไป

“เอ้อจิงสิพวกนายแต่งตัวให้พร้อมตั้งแต่สี่โมงนะ”

“ทำไมหล่ะฮะ ปกติมันต้องห้าโมงไม่ใช่หรอ”

“ท่านประธานสั่งให้ฉันและพวกเธอไปรับHanaด้วยหน่ะสิ แล้วป่านนี้ยังไม่ให้แผนที่บ้านมาเลย ฉันเลยต้องเผื่อเวลาไว้ เพราะไม่แน่ว่าบ้านเธออาจจะอยู่ไกล

ไม่งั้นเดี๋ยวพวกเราจะไปงานสาย แล้วมันจะดูไม่ดีนะ”

“อ๋อ อย่างนี้เอง” มิคกี้พูดขี้นมา

 “นี่ก็ถึงบ้านแล้ว เชิญลงกันไปได้แล้ว เอ้อ เกือบลืมคอนเซ็ปต์งานเป็นแบบ White Suitนะ”

ทุกคนลงจากรถและเดินเข้าบ้านไปแล้วแยกย้ายกันพักผ่อน

ฉันกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ จากนั้นก้อหันมาเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อเช็คเมล์ และได้รับข้อความจากบริษัทให้ไปงานเลี้ยงเพื่อเปิดตัวHana และจะส่งคนมารับตอน๕โมง

ส่วนชุดส่งมาให้แล้วอยู่ที่โต๊ะรับแขก

อึนฮารีบลุกขึ้นไปหยิบชุดมาดูปรากฏว่าเป็นชุดที่เฉยเอามากๆเลยถึงขนาดรับไม่ได้อย่างแรง

“ชุดอะไรเนี่ย เชยชะมัดเลยอ่ะ ไปหาชุดใหม่ดีกว่า”

ทันใดนั้นก็มีโทรศัพท์เข้ามา....

“สวัสดีค่ะบ้านHanaคะ”

“โอ๊ะ สวัสดีครับขอพูดกับคุณฮานาหน่อยครับ”

“พูดอยู่ค่ะไม่ทราบว่าใครค่ะ”

“นี่ผมเองนะยุนโฮหน่ะคือผมจะชวนออกไปเที่ยวด้วยกันหน่ะ อยากไปด้วยกันมั๊ย”

“แต่ต้องกลับมาก่อนบ่ายสามโมงนะพอดีฉันมีธุระนิดหน่อยตอนเย็นหน่ะ”  ฉันบอกเค้า

“โอเคๆ งั้นอีกครึ่งชั่วโมง ผมไปรับที่บ้านนะ”

ครึ่งชั่งโมงผ่านไป.....

ยุนโฮก็มากดกริ่งที่บ้าน เขาใส่เสื้อ

“อ่ะยุนโฮเข้ามาก่อนสิ ขอเวลาแปบนะ ฉันไปหยิบกระเป๋าตังค์ก่อน”

ฉันใส่ชุดเดรสสั้นสีขาว แล้วก้อใส่กางเกงขาสั้น แล้วก้อบู๊ทยาว

“พร้อมแล้วไปกันเถอะ”

“นี่เธอจะใส่ชุดนี้จิงๆหรอ ไม่หนาวรึไง”

ยุนโฮถามฉันเพราะว่าข้างนอกอากาศเริ่มหนาวแล้ว

“ก็นิดหน่อยหน่ะ แต่ช่วยไม่ได้นิ ฉันไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมา ว่าจะมาซื้อที่นี่หน่ะ”

 “เธอนี่จิงๆเลยนะ เอานี่ใส่นี่ไว้” ยุนโฮส่งเสื้อแจ็คเก็ตมาให้

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอก”ฉันปฏิเสธ

“ใส่ไว้เถอะน่าเดี๋ยวไม่สบาย” ยุนโฮบอกพลางจับฉันใส่เสื้อ

พอใส่แล้วมันดูเหมือนว่าฉันใส่เสื้อโค้ทเลยอ่ะ

“แล้วยุนโฮหล่ะไม่หนาวรึไง”ฉันหันไปถาม

“ไม่หนาวหรอกเธอใส่ไปเหอะ แล้วก็รีบไปกันสักทีเถอะ”

“อืม ไปกัน”

..............................................................................................................................................