Short Fiction Of ❤OnKey❤

ลำดับตอนที่ #3 : SF ONKEY :: Santa Claus Lover { part 2 }

 

 

                "เฮ้ยจินกิ เกิดอะไรขึ้นวะ?"

น้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นของฮงกีทำให้คนที่กำลังเพ้อฝันต้องสะดุ้ง

เมื่อสักครู่เขาเพิ่งเห็นคิบอมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวตั้งแต่ออกจากห้องนี้ไป

พอไปถามคนตัวเล็กก็หาข้ออ้างซึ่งเขาไม่คิดจะเชื่อมันเลยซักนิด

แค่คิดของขวัญวันคริสต์มาสออกไม่ทำให้คิบอมยิ้มไม่หุบขนาดนั้นหรอก

 

 

                "ก็.....ไม่มีอะไรมากหรอกนะ คือว่า..... เอ่อ..... แบบ....."

อนยูนั่งบิดตัวไปแก้เขินไม่ยอมตอบคำถามสักทีทำเอาฮงกีเริ่มหงุดหงิด

 

                "โว้ย! ตกลงนายจะตอบฉันได้รึยังวะ"

ฮงกีโพล่งออกมาอย่างเหลืออดทำให้อนยูต้องหยุดการกระทำแล้วมองหน้าฮงกีตาปริบๆ

 

                "เอ่อ...ก็แค่..... ฉันบอกคีย์ว่า 'เย็นนี้เจอกันนะ' อะ"

คำตอบของอนยูทำเอาฮงกีถึงกับผงะ

 

                "แค่เนี้ย" ฮงกีลากเสียงสูงด้วยความเซ็ง

รอฟังตั้งนาน คำตอบโหลยโท่ยได้ใจมากเพื่อน

พูดประโยคเดียวนี่ถึงกับต้องเขินกันทั้งสองคนเลยเหรอ ฮงกีไม่เข้าจายยยย [แกไม่เคยมีความรักก็เงี้ยะ]

 

                "ก็บอกว่าไม่มีอะไรมากก็ถามอยู่นั่น" อนยูชักสีหน้าใส่ฮงกีอย่างเคืองๆ

นี่เขาอุตส่าห์บอกเลยนะ ยังจะมาทำหน้าเซ็งโลกใส่อีก เดี๊ยะพ่อถีบส่งกลับเกาะเลยหนิ = ='''

 

                "เออๆ ฉันผิดเอง" ฮงกีพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันสุดฤทธิ์

อนยูไม่สนใจก้มลงขีดๆเขียนๆสมุดโน้ตต่อ

 

                "แล้วนี่วางแผนจีบคิบอมหรือยัง"

อนยูชะงักเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองฮงกี

 

                "นายคิดว่าฉันจะกล้าจีบเหรอ ชีวิตนี้ฉันทำเรื่องพวกนี้เป็นซะที่ไหน" อนยูตอบด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ก็รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องพวกนี้เกิดมาเขายังไม่เคยแตะต้อง ยังจะมาแกล้งโง่อีกนะ

 

                "อืม งั้นฉันจะช่วยนายเอง คิบอมก็พอมีใจให้นาย ฉันว่าไม่ยากหรอก"

ฮงกีแววตาเป็นประกายวิบวับอยู่คนเดียว ไม่ได้สนใจเต้าหู้ที่กำลังทำหน้าอึ้งอยู่ข้างๆนี่เล้ย

เขากำลังตกใจกับไอ้ประโยคที่ว่า

 

                "...คิบอมก็พอมีใจให้นาย..."

นายพูดอะไรของนาย นายเอามาจากไหนฮงกี หวังว่ามันคงจะไม่ใช่มุขของนายหรอกนะ นายอย่าแกล้งให้ฉันดีใจเล่นนะเว้ย!

 

                "คิบอมเนี่ยนะมีใจให้ฉัน"

 

ฮงกีหันมาทางอนยูก่อนจะยักคิ้วซ้ายให้สองที พร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย

และเดินหนีออกไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้เต้าหู้งงและค้างคาใจอยู่อย่างนั้น

หึหึ นายเต้าหู้เอ้ย นายไม่รู้หรอกว่าฉันสนิทกับคิบอมแค่ไหน มันอาจจะมากกว่าฉันที่สนิทกับนายซะอีก

งานนี้ กามเทพฮงกีจะเป็นผู้แผลงศรเองครับ!

 

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนทำให้เสียงคุยจ้อกแจ้กและเสียงฝีเท้าเริ่มทำงาน

นักเรียนทั้งหลายต่างเก็บกระเป๋าและออกเดินทางกลับบ้าน

หรือไม่ก็ไปกินไอศกรีมกันหลังเลิกเรียนเป็นการส่งท้ายวันคริสต์มาสอีฟ

พรุ่งนี้จะได้เริ่มวันคริสต์มาสอย่างเป็นทางการกันเสียที

 

 

เหลือเพียงแค่คีย์และอนยูที่อยู่รอที่ห้องตามคำสั่งของท่านหัวหน้าใหญ่จงฮยอน

บรรยากาศค่อนข้างสนุกสนานเพราะทั้งสองคนได้คุยกันไปเรื่อยเปื่อยเพื่อฆ่าเวลาขณะรอจงฮยอน

และบรรยากาศสนุกสนานนั้นก็ต้องหายไปโดยสิ้นเชิงเมื่อจงฮยอนได้เข้ามาตามที่นัดไว้แล้ว

 

 

                "เพื่อไม่ให้เสียเวลา ฉันจะเริ่มชี้แจงเลยละกันนะ"

ท้ังอนยูและคีย์ต่างเงียบและตั้งใจฟังจงฮยอนพูดเป็นอย่างมาก

เพราะภารกิจนี้ค่อนข้างจะสำคัญสำหรับใครๆหลายคนรวมถึงพวกเขาทั้งสองด้วย

 

                "ในช่วงเช้า พวกนายต้องขึ้นเดินแฟชั่นโชว์คู่รัก ซึ่งพวกนายก็ต้องแต่งตัวเป็นซานตาครอส ขอให้แต่งตัวให้ดูดีที่สุด หมอนอะไรอย่าเพิ่งยัดใส่เสื้อมานะ เพราะมันจะลำบาก และเค้าจะให้แสดงความสามารถ ฉันอยากให้พวกนายร้องเพลง ทำได้ใช่มั้ย....."

จงฮยอนหยุดพูดและมองหน้าทั้งสองอย่างขอคำตอบ

อนยูและคีย์พยักหน้าเบาๆ ความจริงก็ไม่ได้ร้องเพลงอะไรเก่งมากหรอก

แต่ก็ไม่อยากขัดใจจงฮยอนเท่าไหร่นัก จากคำถามและแววตาก็รู้อยู่แล้วว่าบังคับกันชัดๆ

 

 

                "ดี งานแฟชั่นโชว์เลิกประมาณเกือบเที่ยง แล้วงานของพวกนายจะมีอีกช่วงหัวค่ำ คือยืนแจกขนมเด็กๆกับเพื่อนๆที่มาร่วมงานโรงเรียน จนกว่าจะหมด หลังจากนั้นก็เสร็จงาน หน้าที่พวกนายมีเท่านี้ หวังว่าคงจะไม่มากไม่น้อยเกินไปสำหรับความสามารถระดับเด็ก ม.5 ของพวกนายนะ"

จงฮยอนกล่าวก่อนที่จะเดินออกไป ทิ้งให้อนยูและคีย์นั่งมองหน้ากันอย่างอึ้งๆ

 

                "เหอะๆ ไม่มากไม่น้อยไปสำหรับเด็กม.5"

คีย์ยิ้มแห้งๆให้อนยู ไม่ต้องบอกหรอกว่ามันจะเหนื่อยแค่ไหน

คริสต์มาสปีนี้อุตส่าห์วางแผนว่าจะเดินเที่ยวทั้งวันแท้ๆ

 

                "อืม"

อนยูตอบสั้นๆตามนิสัยพร้อมกับยิ้มแห้งๆตอบคีย์มาเหมือนกัน

 

                "อะ นี่เบอร์ฉันนะ"

คีย์ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้อนยู

อนยูอึ้งไปสักพัก ใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ

และมันทำให้เขานึกถึงคำพูดของฮงกี

 

                "...คิบอมก็พอมีใจให้นาย..."

หรือว่าจะเป็นความจริง หัวใจยิ่งเต้นแรงมากขึ้น

แต่แล้วก็ต้องหัวใจดวงน้อยๆก็ต้องเหี่ยวลงเมื่อได้ยินคำพูดถัดมา

 

                "พรุ่งนี้จะได้โทรหากันได้เผื่อหาไม่เจอ"

คีย์แอบสังเกตเห็นอนยูเฉาไปบ้างเหมือนกัน

เขาลอบยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้

ก็นะ.....ใครจะไปรู้ ว่ามันก็เป็นแค่ข้ออ้างของคิบอมเหมือนกันนั่นแหล่ะ [แอบแรงฮ่ะจุดนี้]

 

                "อ..อืม งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ เย็นมากแล้ว"

อนยูพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมา

 

                "เดี๋ยวสิ นายจะไม่ให้เบอร์ฉันบ้างหรือไง"

อนยูชะงักไปนิดนึงก่อนจะบอกเบอร์ให้คีย์ที่กำลังรอกดโทรศัพท์อยู่ สีหน้าไม่ได้ดีใจอะไรเพราะ.......

ยังไงมันก็เป็นแค่ความจำเป็นนะอนยู นายห้ามคิดไปไกลนะ คิบอมเขาไม่มีทางมีใจให้เราหรอก ไอ้ฮงกีมันเชื่อได้ที่ไหน

[นี่ล่ะหนาสมองเต้าหู้ คิดได้แค่นี้ T^T]

 

 

                "อืม กลับบ้านดีๆนะ^^"

คีย์ยิ้มให้อนยูก่อนจะวิ่งแยกออกไป

อนยูนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ภาพคีย์ยิ้มเป็นอะไรที่น่ารักมากๆ

อยากจะแชะถ่ายรูปเก็บเอาไว้ดูตลอดไปจังเลย....

เฮ้ย อะไรวะเรา กลับบ้านได้แล้ว!

เขาสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะรีบเดินทางกลับบ้านเช่นกัน

 

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

หวังว่าอนยูคงจะชอบเราจริงๆแบบที่ข่าวลือบอกมานะ รู้สึกว่าเราจะชอบอนยูเข้าซะแล้วสิ >/////<

แต่ทำไมตอนที่เราขอเบอร์[กล้าได้ไงเนี่้ยเรา><] อนยูเค้าก็ไม่เห็นจะทำหน้าดีใจอะไรตรงไหนเลยนี่นา

อ้าก ตอนนี้กลายเป็นว่าเราชอบเค้าข้างเดียวเหรอเนี่ย T^T

 

คีย์นอนคิดไปคิดมาอยู่บนที่นอน วันนี้นอนไม่ค่อยหลับเลย

ไหนจะเรื่องงานวันพรุ่งนี้ ไหนจะเรื่องของอนยูอีก

อ๊ะ จริงสิ! โทรไปหาฮงกีดีมั้ยเนี่ย มันจะช่วยอะไรเราได้รึป่าวนะ

โทรไปก่อนละกัน

 

ตัดสินใจได้ดังนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือสุดรักสีชมพู

แล้วกดโทรหาเพื่อนทันที

 

ความจริงฮงกีก็สนิทกับเขาพอสมควร เพราะเคยอยู่ห้องเดียวกันมาก่อนแล้วก็สนิทกันด้วยตอนม.4

พอขึ้น ม.5 มาก็ได้แยกห้องกัน ฮงกีก็ไปสนิทกับอนยูแทน แต่ก็ยังคงสนิทกับเขาอยู่บ้าง เพราะอยู่ห้องข้างๆกัน เลยไปมาหาสู่ได้บ่อยๆ [ปกติไอ้นี่มันก็ไม่อยู่กับที่อยู่แล้ว วิ่งไปทั่วบ้านทั่วเมือง = =''']

 

                "[ฮัลโล ว่าไง มีปัญหาเรื่องการเรียนหรือเรื่องหัวใจ ฮงกีช่วยได้นะครับ]"

เหมือนอย่างที่คิดไว้เลย รับสายทีไรต้องมีคำพูดทะเล้นๆทุกครั้งไปตามนิสัยของเจ้าตัว

 

                "เอ่อ.....นายว่างรึป่าว?"

 

                "[อืม ถ้าจะนัดฉันออกไป ค่าตัวแพงนะจะบอก เลี้ยงเค้กหนึ่งชิ้นโอเคปะ?]"

เหมือนจะรู้ใจเพื่อนไปซะทุกอย่าง ก็จะไม่ให้รู้ได้ยังไง แค่น้ำเสียงที่ดูกังวลแบบนั้นฮงกีก็รู้แล้วล่ะว่าเพื่อนกำลังไม่สบายใจ

 

                "นายนี่นะ.....อืมๆ งั้นเจอกันที่ร้านเดิมละกัน"

 

                "[โอเค แล้วเจอกัน]"

 

 

คีย์นั่งนิ่งสักพักก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อโค้ตตัวใหญ่มาใส่ทับชุดนอนก่อนจะออกจากบ้านไป

อากาศข้างนอกค่อนข้างหนาวพอสมควร เขาจึงรีบจ้ำขาให้ถึงที่หมายเร็วที่สุด

และเขาก็มาถึงร้านกาแฟเล็กๆน่ารัก เปิดบริการถึงสี่ทุ่ม นี่ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว เหลืออีกแค่ครึ่งชั่วโมง

เมื่อเขาได้ย่างขาเข้ามาในร้านก็พบกับความอบอุ่นที่เขาต้องการ และเจอฮงกีที่นั่งรออยู่แล้วด้วย

มาถึงก่อนได้ยังไงนะ ชริส์ ช่างเถอะ

 

 

                "ร้านจะปิดแล้ว ฉันว่าเราไปเดินเล่นคุยกันข้างนอกกันดีกว่านะ"

คีย์ทำหน้าเซ็งเล็กน้อย นี่เขาอุตส่าห์ได้รับความอบอุ่นไม่เท่าไหร่เอง ก็ต้องออกไปเจออากาศหนาวอีกแล้ว

แต่ถึงในใจกำลังบ่นเขาก็ยอมเออออไปกับฮงกี

 

พวกเขาเดินไปเรื่อยๆตามข้างทางถนน

สีหน้าที่ครุ่นคิดของคีย์ทำให้ฮงกีต้องทักขึ้น

 

                "นี่! อย่ากังวลไปเลย พรุ่งนี้นายต้องทำออกมาได้ดีแน่ๆ ฉันเชื่อนะ"

คำพูดให้กำลังใจของฮงกีทำให้คีย์ยิ้มตอบอย่างจริงใจ

ถึงมันจะไม่ตรงกับประเด็นสำคัญของเขาก็เถอะ

 

                "ขอบใจนะ แต่ว่าเรื่องนั้นน่ะ ฉันไม่ค่อยอะไรกับมันเท่าไหร่หรอก"

ฮงกีถึงกับขมวดคิ้ว คิบอมเนี่ยนะมีเรื่องอื่นให้กังวลนอกจากเรื่องนี้

 

                "คิบอม ฉันมีเรื่องจะถามหน่อย.....นายกำลังมีความรักรึป่าว"

ฮงกีมองหน้าคีย์อย่างรอคำตอบ ซึ่งคีย์ก็ดูจะติดๆขัดๆไปบ้างเหมือนกัน

ก็เล่นมาถามกันตรงๆยังงี้มันต้องมีเขินกันบ้างล่ะนะ ><

 

                "ก็......นิดนึง" ฮงกีเผยยิ้มกว้างออกมา [ดีแต่สาวๆเข้านอนกันหมดแล้ว ไม่งั้นมีวิ่งกันอีกรอบ]

ถึงเพื่อนคนนี้จะปากแข็งแค่ไหน แต่ยังไงมันก็บ่งบอกว่าคิบอมคนนี้เป็นคิบอมคนเดิมที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงนั่นแหล่ะ

แล้วไอ้คำตอบว่า"นิดนึง"ก็คงหมายถึง"ใช่"นั่นแหล่ะ เพียงแค่มันเป็นคำตอบที่ไม่ตรงเกินไปสำหรับเจ้าตัว

 

 

                "สบายใจได้เลยเพื่อน อย่ากังวลกับมันมาก เรื่องนี้นายจะต้องผ่านมันไปได้ด้วยดี"

ฮงกีตบไหล่คีย์เบาๆเป็นการให้กำลังใจ ไม่ว่าคีย์จะกังวลเรื่องอะไรเกี่ยวกับไอ้อนยูก็ตามที

แต่เขาก็ไม่ได้จะอยากถามทุกเรื่องไป เรื่องบางเรื่องมันก็อาจจะพูดยากไปหน่อย

แต่เขาจะให้กำลังใจเพื่อนอยู่ข้างๆกันนี่แหล่ะ

 

 

                "ขอบคุณนะ"

รอยยิ้มที่อ่อนโยนถูกส่งไปให้เพื่อนรัก ฮงกีน่ะเห็นว่าทะเล้นๆกวนๆแต่ถ้าเป็นเรื่องอะไรที่เพื่อนไม่สบายใจ

เขาก็จะทำให้ยิ้มได้ตลอดเลย นี่แหล่ะข้อดีของลีฮงกิ

 

                "กลับบ้านไปนอนกันได้แล้ว ส่วนเค้กน่ะนายติดฉันอยู่นะ อย่าลืมล่ะ"

ฮงกียิ้มให้คีย์อย่างมีเลศนัยก่อนจะเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี

 

                "เออ" คีย์ตอบอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินแยกทางกับฮงกีไป

 

 

หึหึ คิบอม นายกำลังมีความรักแบบนี้ใช่เลย

ไอ้อนยู ความหวังของแกมันเพิ่มมากขึ้นเท่าตัวแล้วรู้ตัวรึป่าว

แล้วอีกอย่าง นี่แกทำอะไรให้คิบอมไม่สบายใจอีกเนี่ย!!!

 

 

 

To be continue.

t em