ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF ONKEY :: ตุ๊กตาแมวสีดำ
t em
กลางดึกแห่งหนึ่ง เป็นเวลาที่หลายๆคนกำลังอยู่ในห้วงนิทรา
แต่ยังเหลือเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ออกมาเดินเล่น รับลมเย็นยามราตรี
สาเหตุมาจากวันนี้เขาลองชิมกาแฟรสเข้มของพี่ชายดูและผลก็คือนอนไม่หลับอย่างที่เห็น
"อะว้าว!! ตุ๊กตาน่ารักจัง ใครน๊าช่างทิ้งมันได้ลงคอ!" คีย์ร้องออกมาอย่างดีใจและสงสาร
ก่อนจะเก็บเจ้าตุ๊กตาแมวเหมียวสีดำตัวเท่าฝ่ามือขึ้นมาจากกองขยะ
ที่เก็บเนี่ยไม่ใช่ว่ามาเก็บขยะกินอะไรหรอก แต่เพราะถูกใจกับความน่ารักของเจ้าตุ๊กตาแมวน้อยตัวนี้เข้า
เลยว่าจะเก็บไปทำความสะอาดสักหน่อย
หนุ่มน้อยคิมคีย์วัย 17 ปีเดินกลับบ้านไปด้วยท่าทางอารมณ์ดี
แต่ยังไม่ทันจะถึงบ้าน จมูกคีย์ก็สัมผัสถึงกลิ่นปลาย่าง ฟุดฟิดๆๆ
และเกิดอะไรบางอย่างขึ้น!!!....
"เหมียว~~~"
.
.
.
.
.
.
.
"กลับบ้านช้าอีกจนได้เรา"
ลีจินกิหรืออนยู ชายหนุ่มที่เพิ่งเสร็จภาะกิจจากหน้าที่การงานในบริษัทของเขา
ขณะที่เขากำลังปั่นงานก็ไม่ได้ดูเวลาเลยจนกระทั่งเสร็จจึงเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาก็พบว่าปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าแล้ว
กลับจากทำงานซะดึกขนาดนี้โบนัสกำลังรออยู่แน่ๆ!
เขาเดินไปเรื่อยๆตามท้องถนนที่เงียบกริบ มีรถผ่านไปผ่านมาบ้างเล็กน้อย
พลันสายตาเหลือบไปเห็นลูกแมวสีดำตัวเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะถูกเจ้าของทอดทิ้งหรือไม่ก็หลงทางมา
เขาหยุดใกล้ๆลูกแมวตัวนั้นพร้อมกับนั่งลงยองๆ
ฝ่ามืออุ่นเกาคางให้กับลูกแมวตัวนั้นอย่างอ่อนโยน
"หลงทางหรือไง เอาขนมนี่ไปกินก่อนละกันนะเจ้าเหมียว"
อนยูล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อก่อนจะหยิบขนมชิ้นเล็กๆออกมาแล้วยื่นไปให้ลูกแมวน้อยน่ารักตัวนั้น
เมื่อนึกได้ว่าเวลาล่วงเลยมามากพอสมควร อนยูจึงลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินทางกลับบ้านต่อ
"ไปก่อนนะเจ้าแมวน้อย ดึกมาแล้วล่ะ"
อนยูกำลังจะเดินออกไปแต่เจ้าแมวน้อยตัวนั้นก็ตรงดิ่งเข้ามาที่ขาของเขาพร้อมกับนัวเนียไปมาเหมือนอยากให้อยู่ต่อด้วยกันอีกสักหน่อย
"อะไรกัน อย่าอ้อนมากเลยน่า ฉันต้องกลับแล้ว"
อนยูยกขาออกจากแมวน้อยที่กำลังนัวเนียก่อนจะเดินออกไป
แต่ยังไม่วายเจ้าเหมียวยังเดินตามเขามาอีก
"อืม ก็ได้ๆ แต่ว่าแค่คืนนี้คืนเดียวนะ"
ประโยคที่พูดออกมาเหมือนกำลังสนทนากับเจ้าเหมียวตัวนั้นว่าจะให้นอนค้างที่บ้านเขาคืนนี้
เพราะสงสารที่ไม่มีเจ้าของหรือไม่ก็หลงทาง พรุ่งนี้เช้าเป็นวันหยุดพอดี เขาตัดสินใจว่าจะพาไปหาเจ้าของเอง
ฝ่ามือหนาอุ้มลูกแมวน่าสงสารขึ้นมาก่อนจะออกเดินทางกลับบ้านจริงๆซักที
ด้วยไออุ่นจากฝ่ามือหนาทำให้ลูกแมวเคลิ้มหลับไปอย่างน่ารัก
เรียกรอยยิ้มจากคนตัวใหญ่นี้เป็นอย่างดี ....น่าเอ็นดูจริงๆเลย....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อนยูวางลูกแมวไว้ที่ตะกร้าที่เขาได้เอาหมอนอิงมาวางไว้แล้ว
เพื่อทำเป็นเตียงนอนชั่วคราวให้กับลูกแมวน่าสงสารตัวนี้
ลูกแมวตื่นขึ้นเพราะอุณหภูมิที่เปลี่ยนไปบนตัว
ฝ่ามืออุ่นๆหายไปแล้ว....เหลือแค่หมอนเย็นๆอันนึงก็เท่านั้น
อนยูถอดเนคไท้ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อออก(แต่ยังไม่ถอดเสื้อ)
เขาหันมามองเจ้าแมวเหมียวที่กำลังเดินไปเดินมารอบๆตะกร้าแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับถือผ้าเช็ดตัวอีกหนึ่งผืนเข้าไปด้วย
ขณะที่เจ้าแมวเหมียวเดินไปเดินมาอยู่นั้นก็เพิ่งสังเกตได้ว่าพี่ชายใจดีได้เดินเข้าห้องน้ำไปแล้วจากเสียงปิดประตูนั่นเอง
เจ้าแมวตัวน้อยมองไปทางประตูห้องน้ำพร้อมกับนั่งลงอย่างรอคอยว่าเมื่อไหร่จะออกมาซักที
ดวงตาทั้งสองมองไปรอบๆห้องก่อนที่จะเห็นกระจกที่ฉายภาพตัวเองให้เห็น ....ภาพลูกแมวสีดำ.....
หลังจากนั้นทุกอย่างในร่างแมวก็เริ่มเปลี่ยนแปลง ร่างกายค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น
ขนสีดำค่อยๆหายไป ใบหน้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นใบหน้าของมนุษย์ทั่วไป
จากร่างกายที่เป็นแมว บัดนี้ได้กลับร่างกลายเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก "คิมคิบอม"
"เฮ้ย!! กลับเป็นเหมือนเดิมแล้ว!!"
เด็กหนุ่มนั้นร้องออกมาด้วยความดีใจ สายตาจับจ้องไปยังฝ่ามือทั้งสองข้างพร้อมกับพลิกไปพลิกมา
ร่างกายที่เปลือยเปล่าเพราะตอนที่เขากลายเป็นแมวนั้นเสื้อผ้าก็ใหญ่จนหลุดออกจากตัวเขาไป
และเป็นเวลาเดียวกับที่อนยูออกมาจากห้องน้ำ
"เฮ้ย!! น..นายเป็นใคร?"
สีหน้าตกใจไม่น้อย อยู่ๆก็มีหนุ่มหน้าตาน่ารักโผล่เข้ามาในห้องเขาได้ยังไงก็ไม่รู้
"หรือว่านายเป็นโจร!!"
อนยูรีบคว้าไม้เบสบอลในตะกร้าเก็บของข้างๆกายทันที
เขาเริ่มสังเกตที่ร่างกายที่เปลือยเปล่าขาวเนียนของเด็กชายคนนั้นก่อนที่จะหน้าแดงออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ผ...ผมไม่ใช่โจรนะครับ ผมคือลูกแมวที่คุณอุ้มกลับมานั่นแหล่ะ"
คีย์หลับตาปี๋ด้วยความกลัว เขายังไม่ทันสังเกตว่าร่างกายของเขาไม่มีอะไรปกปิดเลยสักชิ้นเดียว
อนยูทั้งอึ้งทั้งงง ทำไมถึงบอกว่าตัวเองเป็นแมวที่เขาอุ้มกลับมา
เด็กนี่น่ะหรือคือแมวน่ารักสีดำตัวนั้น เขากลายร่างเป็นแมวได้งั้นหรือ
คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจและเริ่มประมวลผลที่สมอง
เด็กคนนี้คงไม่น่าจะใช่โจรหรอก หน้าตาน่ารักขนาดนี้
แถมลูกแมวเมื่อกี๊หายไปจริงๆด้วย โอย คิดแล้วจะบ้าตาย!! คนอะไรกลายร่างเป็นแมวได้!!
อนยูค่อยๆลดไม่เบสบอลลงและเก็บมันไว้ที่เดิม
เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนและนำมาคลุมไว้ที่ตัวคีย์
"ไม่หนาวรึไงน่ะ"
"อ..อ๊ะ!! >//////<"
คีย์เพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น!!
คงจะดีใจมากไปหน่อยที่ได้กลับมาเป็นร่างคนตามปกติ
ยังงั้นพี่ชายก็คงเห็นชัดเจนแจ่มแจ้งหมดเลยน่ะสิ!!
ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงด้วยความอายอย่างปิดไม่อยู่
"นั่นอะไรน่ะ"
อนยูสังเกตเห็นอะไรบางอย่างในมือคีย์
คีย์ค่อยๆเคลื่อนมือของตนออกมาตรงหน้าเผยให้เห็น ....ตุ๊กตาแมว....
"ผมเจอมันถูกทิ้งอยู่กองขยะน่ะครับ"
คีย์พูดอย่างไร้เดียงสา อนยูอดยิ้มให้กับความน่ารักของหนุ่มน้อยคนนี้ไม่ได้
อนยูพยักหน้าให้คีย์ก่อนจะลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้า
"นายไปอาบน้ำก่อนละกัน ใส่เสื้อพี่ก่อนก็ได้"
อนยูว่าพลางหยิบเสื้อผ้าออกมาให้คีย์
คีย์พยักหน้าก่อนจะลุกไปหยิบเสื้อผ้าของอนยูแล้วเข้าห้องน้ำไป
"เด็กอะไร น่ารักชะมัดเลย"
อนยูบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปหาอะไรในครัวให้คีย์กินซักหน่อย
"มันมาอยู่นี่ได้ยัง ก็เราเอามันใส่กระเป๋าไม่ใช่เหรอ?"
คีย์พูดเบาๆขณะที่ยังจ้องมองตุ๊กตาแมวอย่างงงๆ
เสื้อผ้าก็หลุดออกไปหมด ตอนที่กลับมาเป็นคนปกติก็ไม่มีนะ
แล้วมันมาติดอยู่ในมือตอนไหนวะ?
คีย์วางตุ๊กตาแมวไว้ที่ชั้นวางของก่อนที่จะหันมาอาบน้ำอย่างสบายใจ
เมื่ออาบน้ำเสร็จคีย์ก็ออกมาจากห้องโดยไม่ลืมหยิบเจ้าตุ๊กตาแมวนั้นมาด้วย
เขาไม่เห็นพี่ชายคนนั้นอยู่ในห้องจึงเดินออกไปดูข้างนอก
'อยู่ในครัวนี่เอง'
กลิ่นอาหารลอยเข้ามาเตะจมูก แต่เดี๋ยวก่อน!!
นี่มันกลิ่น ...ปลาย่าง!!!....
ร่างกายหดลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสื้อผ้าหลุดออกจากร่างกาย
ร่างกายของคีย์ได้กลับเป็นแมวเหมียวตัวน้อยอีกครั้ง!!!!
'พี่ชายครับ'
เจ้าแมวน้อยคิมคีย์เดินเข้าไปอ้อนที่ขาของอนยู
ทำให้ร่างสูงต้องก้มลงมองด้วยความตกใจ
"เฮ้ย!!!"
แมวตัวนี้อีกแล้ว!!
เขารีบวิ่งขึ้นไปหาคีย์บนห้อง ...ไม่มี...
ในห้องน้ำ ...ไม่มี...
และเขาก็วิ่งกลับมาแมวตัวน้อยนั้นอีกครั้งพร้อมกับอุ้มขึ้นมาให้เผชิญหน้ากัน
"นายกลายเป็นแมวเหรอ!!"
ถ้าใครเห็นคงว่าเขาบ้าไปแล้วแน่ๆที่ยืนคุยอยู่กับแมว
เจ้าแมวน้อยร้องเหมียวออกมา
"เหมียว~~"
.
.
.
.
โอ้ย! จะทำยังไงดี ผมพูดกับเค้าได้แค่ว่าเหมียวๆอยู่คำเดียว
เค้าถามอะไรผมมาก็ตอบได้แค่ว่าเหมียว ชาตินี้จะรู้เรื่องกันมั้ยเนี่ย T^T
เราต้องหากระจก! ใช่แล้วกระจก!
แล้วเราจะลงไปจากนี่ได้ไงอะ พี่ชายอุ้มเราอยู่นี่นา
สูงด้วย ว้ากกกก!!!!
แมวน้อยเริ่มอยู่ไม่สุขในมือหนาของอนยู
อนยูยิ่งกระชับมือให้แน่นยิ่งขึ้นเพื่อให้แมวน้อยนี้อยู่นิ่งๆ
"นายกลับเป็นคนเหมือนเดิมได้มั้ย"
"เหมียว~~~"
"มันแปลว่าได้หรือไม่ได้อะ"
อนยูเกาหัวแกรกๆด้วยความงง
"เหมียว~~~T^T"
"โถ่ ไม่รู้เรื่องเลยทำไงดีเนี่ย" อนยูบ่นกับตัวเอง
แมวน้อยคิมคีย์เริ่มทนไม่ไหว มันเผยกรงเล็บอันแหลมคมพร้อมกับข่วนลงที่นิ้วของนยู
"โอ้ย!! นายทำอะไรเนี่ย!!"
มือหนาแบออกจากกันเพราะความเจ็บ แมวน้อยร่วงลงพื้นและตามด้วยเสียงร้อง
"เงี้ยวT^T(เจ็บ)"
มันเริ่มมองไปรอบๆ แถวนี้ไม่มีกระจกเลย! ต้องขึ้นไปที่ชั้นสอง!
เจ้าแมวน้อยค่อยปีนขึ้นบันไดใหญ่ด้วยความพยายามอย่างทุลักทุเล
....สูงเกินไป T^T....
อนยูเห็นดังนั้นจึงเข้ามาอุ้มแล้วพาขึ้นไป
.
.
.
.
"นายจะขึ้นมาทำไมเนี่ย" อนยูถามขึ้น
ตอนนี้เขาทั้งสองกำลังอยู่ในห้องนอนอันแสนอบอุ่นของอนยู
"เหมียว~"
แมวน้อยดิ้นขลุกขลักเหมือนกับว่าต้องการหลุดจากมืออุ่นนี้
อนยูดูจะเข้าใจเลยปล่อยมันลงที่พื้นเบาๆ
แมวเหมียวคิมคีย์ไปที่หน้ากระจก และฉายออกมาเป็นภาพ ....แมวสีดำ....
ร่างกายขยายใหญ่ขึ้นช้าๆ เผยผิวสีเนื้อออกมา เส้นผมเริ่มงอกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานค่อยๆโผล่ขึ้น
ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปจนกลายเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์แบบ
อนยูมองดูกระบวนการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างอย่างอึ้งๆ
คีย์กลับร่างเป็นคนตามปกติพร้อมกับร่างอันเปลือยเปล่าอีกครั้ง
เขาลุกขึ้นมาจนเผชิญหน้ากับอนยู
"ขอโทษนะฮะที่ผมข่วน......"
ยังไม่ทันจะพูดจบ เลือดกำเดาของอนยูก็ไหลออกมาจนคีย์ตกใจยกใหญ่
และพอเห็นเลือดกำเดาของอนยูเลยนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!!
อีกแล้วT^T ตลอดเลยเรา <<<< คีย์
โอย สวยเกินไป สวยเกินไป! O.,O <<<< อนยู
"ลามก!!"
คีย์ฟาดไปที่แขนของอนยูก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ปิดประตูล็อคไม่ให้คนข้างนอกเข้ามาตาม
"ห..หา"
อนยูเหมือนเพิ่งหลุดออกจากภวังค์เมื่อถูกตีลงมาที่แขน
มองตามคีย์ที่วิ่งเข้าห้องน้ำไปตาปริบๆ
และแล้วเขาเริ่มตั้งสติได้...
สิ่งแรกที่ต้องทำคือเอาเสื้อผ้าไปให้เด็กนั่นก่อน
.
.
.
.
คีย์เข้ามาหลบในห้องน้ำด้วยความเขินอาย
ใบหน้าขึ้นสีแดงจัดจนปิดไม่มิด
เขากำลังจะยกมือมาขึ้นมาปิดใบหน้าแต่ก็พบว่าตุ๊กตาแมวสีดำอยู่ในมือเขาซะอย่างนั้น
"อีกแล้ว!! มาได้ยังไง" เพราะตอนเป็นแมวเขาก็จับอะไรไม่ได้ ตอนนี้มันควรจะอยู่กับกองเสื้อผ้าที่ชั้นล่าง!
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้คีย์ต้องละสายตาออกจากตุ๊กตาและหันไปมองที่ประตู
"น..นี่ พี่เอาชุดมาให้" อนยูพูด
คีย์จึงแง้มประตูออกเล็กน้อยพร้อมกับยื่นมือออกไปหยิบเสื้อผ้าจากมือคนข้างนอก
แล้วปิดประตูทันที
"ขอบคุณครับ"
เสียงหวานดังเล็ดลอดออกมาจากประตูห้องน้ำ
ทำให้คนข้างนอกแอบอมยิ้มไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...
คีย์จัดการใส่ชุดและออกมาในที่สุด
อนยูนั่งรออยู่นานมาก เพื่อจะจับมาถามสาเหตุทั้งหมด
"คือพี่... จริงสิ พี่ชื่ออนยูนะ"
เขานึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่เจอยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย
"ครับ เอ่อ ผมชื่อคีย์"
คีย์เหรอ ชื่อน่ารักจัง น่ารักเหมือนกับเจ้าของชื่อเลยอะ ><
"คือพี่มีเรื่องจะถามคีย์หน่อยอะ"
คีย์เอียงคอเล็กน้อยเพราะความสงสัย
"คืองี้ ทำไมคีย์ถึงกลายเป็นแมวไปได้อะ"
"อืม จากที่ผมสังเกตเวลาได้กลิ่นปลาย่าง...ผมจะกลายเป็นแมวไปเลย"
คีย์ยกแขนขึ้นมาลูบคางอย่างใช้ความคิด
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ฮะ?"
"เริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ไม่รู้สิฮะ แต่ว่าผมรู้สึกแปลกกับเจ้านี่มากๆเลย"
คีย์ชูเจ้าตุ๊กตาแมวสีดำขึ้นมา อนยูจ้องมันอย่างพินิจพิจารณา
"ทำไมเหรอ?"
"ตอนที่ผมกลับเป็นร่างคน มันจะมาอยู่ในมือของผมตลอด ทั้งๆที่มันควรจะอยู่กับเสื้อผ้าของผม"
อนยูหยิบมันมาจากมือคีย์เพื่อพิจารณาใกล้ๆ
"หรือมันจะเป็น...ตุ๊กตาแมวพี่สิง!!"
"เฮ้ย!!"
คีย์กระโดดเข้าไปกอดแขนอนยูไว้แน่น
อนยูลอบยิ้มออกมาอย่างไม่ให้เจ้าตัวเล็กนี่เห็น
"พี่ล้อเล่นน่ะ กลัวผีด้วยเหรอ"
"พี่อนยูบ้า! ห้ามหลอกผมอีกนะ ไม่งั้นโกรธจริงจัง"
คีย์ทุบแขนอนยูพร้อมทำหน้างอใส่
แต่อนยูกลับยิ้มกวนเขาอยู่ได้!
"หึหึ เอาเถอะ ยังไงนอนก่อนแล้วกัน ดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาคิดกันใหม่อีกที"
อนยูดึงคีย์เข้าไปนอนบนเตียงด้วยกัน
"อ..เอ๋ จะดีเหรอครับ >/////<"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า"
ร่างสูงยกยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะแบ่งผ้าห่มผืนใหญ่ที่ตนกำลังห่มอยู่ให้คนตัวเล็ก
นอนเตียงเดียวกัน แถมใช้ผ้าห่มด้วยกัน คิดไปไกลแล้วเรา>////< <<< คีย์
น่ารักที่สุดเลยเด็กดี รู้สึกหัวใจพอโตขึ้นเยอะ <<<< อนยู
แล้วทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
"พี่อนยู..."
คีย์สะกิดแขนคนข้างๆที่กำลังนอนหลับกินบ้านกินเมือง
เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อส่องดูหน้าคนขี้เซา
อนยูค่อยๆลืมตาขึ้นจากนิทรา
และสบตากับคีย์พอดี
ทั้งสองเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ดวงตาที่จ้องมองกันอยู่ไม่มีใครละไปไหน
เหมือนมีเสน่ห์บางอย่างของกันและกันดึงดูดกันเอาไว้
"อ๊ะ! ขอโทษครับ -//////-"
เหมือนคีย์จะได้สติกลับคืนมาก่อน แต่ก็อดหน้าขึ้นสีไม่ได้
เรียกรอยยิ้มจากอีกคนได้ไม่น้อย
"อาบน้ำรึยัง?"
คีย์ส่ายหน้าออกมาเป็นคำตอบ
แล้วหันไปทำตาแป๋วใส่อนยู
"ผมไม่รู้จะใส่ชุดไหนนี่ครับ"
และแล้วก็เรียกร้อยยิ้มจากลีจินกิได้อีกแล้ว
คิบอมเอ๋ยจะน่ารักไปไหนฮะเด็กน้อย
.
.
.
.
.
.
.
.
"สรุปคือนายได้กลิ่นปลาย่างไม่ได้ใช่มั้ย"
คีย์พยักหน้าเพื่อตอบคำถามอนยูขณะที่กำลังนั่งกินข้าวเช้ากันอยู่
"แต่ว่าเวลานายเป็นแมวนี่ก็น่ารักไปอีกแบบนะ ขี้อ้อนนิดๆแสบหน่อยๆ"
คำชมของอนยูทำให้คีย์ต้องมือขึ้นมาเกาท้ายทอยแก้เขิน
"งั้นวันนี้พี่จะพาไปที่นึง" อนยูเอ่ยขึ้น
"ไปไหนครับ?"
"ไม่บอก แบร่~"
อนยูแลบลิ้นใส่อย่างกวนๆทำให้ร่างบางยู่หน้าด้วยความขัดใจ
ทำไมต้องปกปิดกันด้วยล่ะเว้ยเห้ย ><! <<< คิบอม
อยากแกล้งเฉยๆอ่ะมีไรปะ คิกๆชอบแกล้งคนน่ารัก <<< จินกิ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ห้องเล็กๆที่ถูกปกคลุมด้วยผ้ากำมะหยี่สีม่วง ตรงกลางห้องมีโต๊ะที่วางลูกแก้วไว้ตรงกลาง
และเจ้าของที่แต่งตัวเหมือนแม่หมอแม่มดกำลังจ้องมองเข้าไปในลูกแก้วนั้นตาเขม็ง
"เชิญสิ"
เสียงแหบพร่าดังขึ้นทำให้สองร่างที่ยืนอยู่ที่ประตูต้องย่างขาเข้ามา
เจ้าของนี่ เอ่อ...ผมขอเรียกว่าแม่มดละกัน แต่งตัวเหมือนมากๆ <<< คีย์
แม่มดจ้องมองมาที่คีย์ตาเขม็งจนเขาต้องไปหลบข้างหลังอนยูพร้อมกับจับมือหนาเอาไว้แน่นด้วยความกลัว
"เจ้ากำลังมีปัญหาที่แก้ไขไม่ได้อยู่ใช่มั้ย?"
หืม รู้ได้ไง O_O แต่อาจบังเอิญก็ได้มั้ง ใครมีปัญหาก็ต้องเข้ามาหาแม่มดแม่หมอนี่ให้ช่วยอยู่แล้ว <<< คีย์
"ปัญหาที่เกินกว่าธรรมชาติทั่วไปใช่มั้ย?" แม่มดยังคงจ้องมาที่คีย์
ใช่! ปัญหาที่เกินกว่าธรรมชาติทั่วไป! ถูกเผง!!
คีย์รีบวิ่งไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับแม่มดนั้นทันที
อ้าว! เลิกกลัวเร็วจังอะ =^=** <<< อนยู (อุตส่าห์ได้จับมือนิ่มๆ)
"ครับ ใช่แล้ว! มันแปลกมากๆ!!"
คีย์ตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แม่มดหัวเราะในลำคอเบาๆ
"ช่วยบอกฉันหน่อยสิ ว่าเกิดอะไรขึ้น"
"ผมกลายเป็นแมวได้ฮะ! อยู่ๆผมก็กลายเป็นแมว ตอนที่ผมได้กลิ่นปลาย่าง แล้วก็กลับคนเป็นตอนที่ส่องกระจก แล้วตอนนั้นก็มีไอ้นี่ติดมือมาด้วยทุกครั้ง"
คีย์เล่ารายละเอียดก่อนจะหยิบตุ๊กตาแมวขึ้นมาให้แม่มดดู
แม่มดถึงกับตกใจ
"เจ้าไปเอามันมาจากไหน"
"เอ่อ....ความจริงแล้ว..... คือแบบ....ผมเก็บมาจากกองขยะน่ะครับ เห็นว่ามันน่ารักดี"
คีย์ยิ้มแห้งๆ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น คิมคิบอมเก็บขยะกลับมาเล่นที่บ้าน =[]= !!
"เอามันไปทิ้งให้ไกลที่สุด มันคือตุ๊กตาปีศาจ ถ้าเป็นไปได้ทำลายมันซะ!! ถ้าเจ้าเอาติดตัวมันจะทำให้เจ้าเป็นอย่างที่เห็นนั่นแหล่ะ"
ห๊า!!! นี่ผมอยู่กับตุ๊กตาปีศาจนี่มาหนึ่งวันเต็มๆเลยรึนี่!!
แม่มดยื่นตุ๊กตาตัวนั้นกลับมาให้คีย์ แต่คีย์เกิดอาการกลัวจนไปกล้าแตะต้องมันอีก
"ไม่เอาแล้ว! ผมกลัว"
ร่างเล็กวิ่งออกไปหลบหลังอนยูที่ยืนรออยู่ทันที
"ไม่มีอะไรหรอก แค่ตุ๊กตาเท่านั้นเอง เราก็แค่เอาไปทิ้งนะ"
อนยูหันไปลูบหัวเจ้าตัวน้อยที่กำลังเกาะหนึบอยู่ที่แขนซ้ายของเขา
"ง..งั้นพี่อนยูไปเอาให้คีย์นะ นะๆๆ"
เสียงอ้อนน่ารักๆกับตากลมโตแป๋วๆนั้นทำให้อนยูต้องทำตามแต่โดยดี
"ขอบคุณนะครับ"
อนยูหยิบตุ๊กตาตัวนั้นก่อนจะโค้งให้แม่มดและเดินออกไป
"แค่นี้เอง"
อนยูยื่นตุ๊กตาออกมาให้คีย์
คีย์รีบถ่อยออกห่างทันที
เหมือนเด็กๆที่กำลังกลัวสัตว์หลายขาไม่มีผิดเลยแฮะ
"เอาไปทิ้งเถอะครับ ผมจะได้กลับบ้านซักที"
คีย์เอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยๆ นี่ตั้งแต่เกิดเรื่องเขายังไม่ได้กลับบ้านเลย ที่บ้านคงจะห่วงกันแย่แล้ว
แต่อนยูกลับแสดงสีหน้าหดหู่ใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ไม่อยากให้กลับเลย
....นี่ล่ะนะที่เค้าว่ากันว่าเวลาแห่งความสุขมักจะหมดเร็วเสมอ....
.
.
.
.
.
.
.
"พี่ว่าเผามันเลยดีกว่าเนอะ คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาซวยกับมันอีก"
อนยูว่าพลางมองตุ๊กตาตัวนั้น
"แต่ผมว่าผมโชคดีนะครับ"
คีย์อ้อมแอ้มตอบในลำคอ ก้มหน้ายิ้มกุ้มกริ่มอยู่คนเดียว
อนยูไม่ทันสังเกตได้แต่ทำหน้างง
"โชคดี? กลายเป็นแมวนี่เหรอโชคดี?"
"กลายเป็นแมวไม่โชคดีหรอกครับ......."
คีย์เงยหน้าขึ้นมามองหน้าอนยู
"แต่มันโชคดีตรงที่ทำให้ผมได้เจอกับพี่ไง"
คำพูดนั้นทำเอาอีกคนที่ได้ยินถึงกับยิ้มกว้าง
แต่คนพูดนี่หน้าขึ้นสีแดงจัดไปหมดแล้ว
"คีย์จะรังเกียจมั้ย ถ้าจะคบกับคนแก่อายุ23อย่างพี่" อนยูพูดติดตลกเล็กน้อย
ความจริงคีย์ดูเด็กมากจนเขาเกือบไม่กล้าจะสารภาพความในใจ
แต่ในเมื่อร่างเล็กนี้ใจตรงกันเขาก็พร้อมที่จะพูดมันออกมา
"แก่อะไรกันครับ ผมกับพี่ห่างกันแค่ 3 ปีเอง"
ห๊ะ!!! สามปี! ถ้างั้นคีย์20 ไม่จริงมั้ง โดนเด็กหลอกรึเปล่าเนี่ยเรา หน้ายังนี้น่าจะซัก16-17 <<< อนยู
อนยูหันมามองหน้าคีย์อย่างอึ้งๆ
คีย์พยักหน้าเพื่อย้ำว่ามันเป็นความจริง
"ดีใจจังหน้าเด็ก"
คีย์พูดลอยๆพร้อมกับเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเองเล่น
"อืม เอาเถอะ แต่คีย์ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะ คบกับพี่นะครับ" อนยูก้มหน้าลงไปใกล้คีย์
ทำเอาคนตัวเล็กหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
"อ..อืม" คีย์ตอบเสียงเบา
"อะไรนะ ไม่ได้ยิน"
อนยูแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพื่อให้คีย์พูดอีกรอบ
"ก..ก็อื้มไง"
"อะไรนะ ไม่ได้ยินอีกแล้ว"
อนยูยังคงแกล้งคนน่ารักต่อไป
"โว้ย ไม่ค้งไม่คบมันแล้ว!!"
คีย์แกล้งโวยวายแล้วจะทำท่าเดินออกไป
"เดี๋ยวครับ! ล้อเล่นนิดเดียวเอง พี่รักคีย์นะ"
อนยูดึงคีย์เข้ามากอดไว้พร้อมกับซบลงบนบ่าของร่างเล็ก
ทำให้ร่างเล็กหน้าแดงออกมา แต่ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้
"รักคีย์แล้วก็ดูแลคีย์ให้ดีด้วยนะ!"
คีย์แกล้งทำเสียงดุใส่
"ครับผม!!~ แฟนพี่น่ารักขนาดนี้ จะดูแลทั้งชีวิตเลยก็ยังได้"
อนยูพูดพร้อมกับหอมแก้มขาวๆของคีย์ไปฟอดใหญ่
รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าทั้งสองทำให้ทุกคนรู้ว่าพวกเขากำลังมีความสุขมากแค่ไหน
เป็นโชคดีบนความโชคร้าย แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ
....เจ้าตุ๊กตาแมวสีดำ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น