คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :::::::::::::: 1 เมื่อฝนพรำ....จางลงได้
'ไม่ใช่ฟ้าที่ประทานเธอมาให้ และไม่ใช่ฟ้าที่ให้เรามาคู่กัน'
ถ้านี่คือรัก... ฉันคงจะเข็ดความรักไปอีกนาน =[]=
แนะนำตัวก่อนแล้วกัน ฉันชื่อ ทะเลดาว ^ [] ^
ชื่อฉันเพราะมั้ยล่ะ??
เอาล่ะ ต่อไปนี้ก็เป็นเรื่องราวตั้งแต่ก่อนฉันพบ 'เขา' จนถึงปัจจุบัน....
-----------------
"ยัยดาว - -'' เป็นอะไรไปน่ะ" ฟ้า เพื่อนคนสวยของฉัน ถึงกลับต้องเหงื่อตก เมื่อเห็นอาการของฉัน...
ซึ่งก็คือ การหยิบของกินทุกอย่างเข้าปาก และเคี้ยวสองสามค้างก็กลืน -[]-
"-[]-"
"เธอเป็นอะไรไปยะ - -^ ไหนบอกฉันมา อะไรทำให้น้องดาวคนสวยกลายเป็นแบบนี้ไปได้"
"...พี่ชินบอกเลิกฉัน ^_^" ถึงจะยิ้ม แต่ในดวงตากลมโตคู่สวยนั้นก็มีหยาดน้ำตาคลอ
ฟ้ามองเพื่อนสาวก้มหน้าลงหยิบของกินต่อ พี่ชิน... กล้าเหลือเกินนะ เขาเป็นคนแรกที่กล้าทิ้งยัยนี่ หึ - -^^
ดีแล้วล่ะ ผู้หญิงหนึ่งในร้อยอย่างดาว ไม่คู่ควรกับคนอย่างนั้น -[]-
(เธอพูดอะไรน่ะ พี่ชินน่ะเพอร์เฟคสุดๆเลยนะยะ ::จากดาว)
"...เอ่อ...เธอไม่เป็นอะไรนะ" ฟ้าถามฉันอย่างเป็นห่วง ^[]^ อุเหม่... ยัยเพื่อนตัวดีคนนี้มันก็ห่วงใยฉันเหมือนกันนะเนี่ย~!
"อื้อๆ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แค่ยังตกใจนิดหน่อย ^.^"
แต่แล้ว รอยยิ้มสดใสของฉันก็ต้องเจื่อนลง แววตาหม่นหมองที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน
ฟ้ามองตามสายตาของฉันไป จึงได้เห็นพี่ชินในชุดนักเรียนที่เรียบร้อย และข้างกายของเขาก็มีเด็กผู้หญิงหน้าหวานเดินเคียงมาด้วยกัน
อะไรกันน่ะ... บอกเลิกฉันเมื่อวานเองนะ แสดงว่าแอบคบกันมานานแล้วใช่มั้ย??!
ความรู้สึกน้อยใจผุดขึ้นเต็มอกของฉัน พร้อมๆกับความเจ็บปวดที่แปลบในหัวใจ ฉันรักผู้ชายคนนี้จริงๆเหรอนี่ ............. .
-------------
ฟ้าได้แต่เงียบ หลังจากเหตุการณ์เมื่อตอนเช้า และฉันก็ต้องขอบคุณเธอเป็นอย่างมาก เพราะฉันไม่มีเรี่ยวแรงมาสนทนากับใครทั้งสิ้น
คาบโฮมรูบหนึ่งชั่วโมง ฉันฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ด้วยความเหน็ดเหนื่อยที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ -[]-
"ดาวจ๊ะ == หลับไปแล้วหรอ" เสียงของฟ้ากระซิบเบาๆที่ข้างหูของฉัน ด้วยความเกรงใจว่าจะปลุกฉัน
ดังนั้นฉันจึงแกล้งทำเป็นหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว เฮ้ออ~ นี่มันจบแล้ว ทำไมความรู้สึกพวกนี้ยังไม่หายไปซักทีนะ
-------------
เวลาคืบคลาน ผ่านไปหลายคาบ ที่ฉันเอาแต่นอน นอน นอน - -
ฟ้าก็เลยเอาแต่จดงาน และไม่รบกวนฉัน เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงข้าวตอบแทนเธอนะ เพื่อนรัก ^[]^
หมดเวลาซักทีสิน้า~ ดีใจจัง ฉันไม่อยากนั่งทนอยู่ในห้องเรียนนี่อีกแล้วล่ะ
--------------
"แน่ใจนะ ว่าเธอจะไม่ไปแวะกินข้าวกับฉันก่อนกลับบ้านน่ะ" ฟ้าถาม พอเราเดินมาถึงประตูโรงเรียน
"อือ เธอไปเถ่อะ ฉันอยากพักซักหน่อยน่ะ ^_^ กลับบ้านดีๆนะ"
"จ๊ะ เธอก็ระวังตัวด้วยนะ เจอกันพรุ่งนี้ บ๊ายบาย"
แล้วฉันก็ได้อยู่กับตัวเองคนเดียวสมใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นความคิดที่แย่มาก
ฉันแทบจะนึกช่วงเวลาดีๆ แสนสุขกับพี่ชินไม่ออกเลยซักนิด แต่ทำไมเมื่อใบหน้าของเขาลอยเข้ามาในหัว มันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้นะ
"ดาว" เสียงที่ฉันคุ้นเคย ...พี่ชินหรอ...
ฉันยิ้มกว้างให้กับเขา "พี่ชิน~ ^[]^" ฉันทำตัวงี่เง่าชะมัดเลย
พี่ชินไม่ได้มองมาที่ฉัน เขากำลังคุยอยู่กับเด็กสาวหน้าหวานคนที่เดินมากับเขาเมื่อเช้า
"นิ วันนี้กลับเองได้มั้ย พี่มีเรื่องจะคุยกับน้องเค้าก่อน" เด็กสาวชักสีหน้าไม่พอใจมาทางฉัน ก่อนจะก้าวเดินห่างออกไป
ส่วนฉัน... ได้แต่เจ็บกับแผลใหม่ที่ได้รับเมื่อกี้นี้ 'น้อง' เป็นแค่น้องเหรอ ในสายตาของพี่น่ะ
"พี่อยากจะคุยเรื่องของเราสองคนน่ะ คุยได้ไหม"
"ดาวยืนอยู่ตรงนี้แล้ว จะให้บอกว่าคุยไม่ได้หรอคะ" เสียงของฉันราบเรียบ ทำเอาคนฟังใจหาย
"ดาว... ดาวเข้าใจผิดเรื่องระหว่างเราสองคนนะ" พี่ชินพูดขึ้นอย่างร้อนใจ
"ว่าไงนะคะ เข้าใจผิดงั้นหรือ"
"ใช่ พี่ไม่ได้คิดกับดาวแบบคนรักนะ พี่รักและเอ็นดูดาวแบบน้องสาวเท่านั้น"
....เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงมาที่หัวใจของฉัน คำพูดของพี่ชินซัดกระหน่ำลงที่ใจของฉัน ทำให้หัวใจของฉันแตกละเอียด
เจ็บ.... เจ็บจนอยากจะปล่อยให้น้ำตาที่ค้างคาอยู่ไหลออกมาให้หมด อยากจะร้องไห้จนความเจ็บปวดหายไปให้หมด
"งั้นก็ ขอบคุณนะคะ พี่ชาย... ที่ดูแลน้องสาวคนนี้มาโดยตลอด 4 เดือนที่ผ่านมา ขอบคุณที่ให้รอยจูบกับน้องสาวเป็นครั้งแรกด้วยนะคะ และอ้อมกอดของพี่ชายที่แสนอบอุ่น พี่ชายนี่ดีจริงๆเลย ^-^"
ก่อนที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ฉันรีบวิ่งออกจากที่ตรงนั้น เหมือนจะหนีก่อนที่ความเจ็บปวดจะมากไปกว่านี้
พอกันที... มันจะจบวันนี้และ จากนี้ไป ความทรงจำ ความรู้สึก ที่ฉันมีต่อพี่ชิน จะหมดไป จะไม่หลงเหลืออะไรไว้ที่ตัวฉันอีกแล้ว
--------------------
TALK BY FAH:
ฟ้าเองค่ะ ฮิๆ ^[]^ ถึงตาฉันซักที เฮ้ออ เป็นตัวรองอยู่ตั้งนานเนอะ ^^
เป็นห่วงยังดาวชะมัดเลย จะเป็นยังไงมั่งก็ไม่รู้ เมื่อคืนโทรไปก็ปิดมือถือ โทรไปที่บ้าน คุณแม่ของดาวก็บอกว่าดาวเข้านอนตั้งแต่ 6 โมงเย็น
ท่าทางอาการของเพื่อนสุดที่รักของฉันจะหนักเอาการนะเนี่ย T[]T เกลียดอีตาพี่ชินชะมัดเลย ><
=[]= ไหงเป็นอย่างนี้ไปได้ซะล่ะ
ยัยตัวแสบที่ฉันเป็นห่วงจนนอนไม่หลับเกือบทั้งคืนกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่บนเก้าอี้ ปากก็ตะโกนถาม คำถามอะไรเอ่ย กับเพื่อนในห้อง - -
"อะไรเอ่ย เข้าก็ร้อง ออกก็ร้อง เข้าลึกๆแล้วมีน้ำ??????" คำถามถูกประกาศก้องจากสาวน้อยคนสวยประจำห้อง ม.4/5
"ปลากระป๋อง -[]-" ฉันตอบออกไป
"- -'' ปลากระป๋องมัน เข้าก็ร้อง ออกก็ร้องยังไงอะ" ยัยดาวถาม แล้วมองฉันแบบ งงๆ
"ไม่รู้สิ เห็นคำถามอะไรเอ่ยมันชอบตอบอะไรอย่างงี้หนิ"
"แอ๊ดๆๆๆ ผิด!!! คำตอบที่ถูกก็คือ....~+ --->> เซเว่นอีเลฟเว่น ไง กร๊ากกกก ~"
ยัยตัวแสบขำจะเป็นจะตาย ก่อนจะลงไปดิ้นๆอยู่บนเก้าอี้ ท่ามกลางสายตา - -^ 0.0 ><? ()_() และอื่นๆอีกมากมายจากเพื่อนๆในห้อง
ไม่น่าเชื่อเล้ยย ว่าดาวประจำชั้นมัธยมสี่ จะบ้าบอคอแตกได้ขนาดนี้
"เฮ้ๆ ฉันยังมีคำถามอยู่อีกนะ หันมาฟังฉันก่อน นี่ๆ ทุกคน สนใจฉันๆ"
ยัยนี่เรียกร้องความสนใจ และก็ได้ผล ทุกคนหันมามองเธอด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง
โดยเฉพาะหนุ่มๆ ฉันอิจฉาเธอชะมัดเลย ทำไมฉันไม่เป็นที่รักของเพื่อนๆแบบนี้มั่งน้า~ ><
"จังหวัดอะไรไม่มีกระเทียมกิน?
อ๊ะๆ ข้อนี้ไม่รู้แน่ๆ เพราะสมองพวกนายมันตื้อตันกันจะตายไป เฉลยล่ะน้าา~ ^[]^
------>>> จังหวัดกระบี่ เพราะ กระบี่ไร้(กระ)เทียมทาน
ฮามั้ยครับพวกทั่นนนนนน!!!! ^___________^"
เสียงหัวเราะดังลั่นห้องม.4 ห้อง 5 ทุกคนต่างขบขัน ในความสดใสของยัยบ๊องคนนี้ ฉันเองก็ปล่อยก๊ากไปกับเขาด้วย - -''
--------------------
ฉันนั่งมองยัยดาวกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยและดูมีความสุข ดีจังเลย หัวใจเพื่อนฉันคงไม่เจ็บเท่าไหร่แล้วล่ะ ตอนนี้ ^_^
"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนกินข้าวเร้ออ~เอิ้ก" น่าเกลียดจริงๆเลย ยัยบ๊องนี่ ยัยดาวเร้อออกมาเอิ้กใหญ่เบ้อเริ่ม - -''
ฉันจึงเลิกจ้องดาวกินข้าว แล้วสนใจกับจานข้าวของตัวเองแทน ดาวทำตัวเหมือนปกติแล้วสินะ
......แต่ฉันกลัวจังเลย กลัวว่าบาดแผลที่พี่ชินสร้างเอาไว้
จะทำให้เธอต้องเจ็บช้ำตลอดไป เพราะแผลจากความรักมันหายยากจะตายไป
บางคน แม้จะผ่านไปเป็นสิบๆปี ก็ยังไม่ลืมความเจ็บปวด
และไม่สามารถรักษาบาดแผลที่หัวใจได้
แต่ก็นะ... เพื่อนคนนี้ของฉันเก่งมากๆเลยล่ะ เธอคงจะลืมพี่ชินได้เร็วๆนี้แหละ
ฮิๆ ^[]^
----------------------
TALK BY DAOW:
กลับมาที่ดาวคนสวยอีกครั้งค่ะ ^[]^ หลังจากที่ฉันปล่อยความสามารถพิเศษ เพื่อทำให้ทุกคนในห้อง ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ^_________^
ฉันก็อารมณ์ดีสุดๆเลยล่ะ ฟ้าก็พลอยอารมณ์ดีไปด้วย ฉันไม่ชอบให้เพื่อนมาเครียดแทนฉันเลยแฮะ ดีแล้วล่ะ ที่ฉันกลับมาเป็นฉันคนเดิมได้เสียที
เป็นผู้หญิงที่เจ็บปวด และขี้ใจน้อย มันไม่ดีเลยนา ยังไงก็นะ... มันจบไปแล้ว~.
คาบโฮมรูม--- ครูประจำชั้นของฉัน ก็เข้ามาพูดๆ เรื่องจริยธรรม และชีวิตของพวกเรา - -''
ฉันอารมณ์ดีขนาดหยิบสมุตโน๊ตขึ้นมาเลยนะ ><
อ้อ นึกว่าหยิบขึ้นมาจดสิ่งที่ครูพูดล่ะสิ่ ผิดแล้วคั๊บพี่น้องงง~
หยิบขึ้นมาเขียนเนื้อเพลงตังหาก ฮี่ๆ -[]-
///////////////
หากเปรียบกับชีวิตของคน
เมื่อยามสุขล้นจนใจมันยั้งไม่อยู่
ก็คงเปรียบได้กับฤดู
คงเป็นฤดูที่แสนสดใส
(และ/แต่) ถ้าวันหนึ่งวันไหน
ที่ใจเจ็บทนทุกข์ ดังพายุที่โหมเข้าใส่
บอกกับตัวเองเอาไว้
ความเจ็บต้องมีวันหาย
ไม่ต่างอะไรที่เราต้องเจอทุกฤดู
อดทนเวลาที่ฝนพรำ
อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง
เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง
ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ
ว่ามันคุ้มค่า(แค่ไหนที่เฝ้ารอ)
เมื่อวันที่ต้องเจ็บช้ำใจ
จากความผิดหวังจนใจมันรับไม่ทัน
เป็นธรรมดาที่เราต้องไหวหวั่น
กับวันที่อะไรมันเปลี่ยนไป
(และ/แต่) ถ้าวันหนึ่งวันไหน
ที่ใจเจ็บทนทุกข์ ดังพายุที่โหมเข้าใส่
บอกกับตัวเองเอาไว้
ความเจ็บต้องมีวันหาย
ไม่ต่างอะไรที่เราต้องเจอทุกฤดู
อดทนเวลาที่ฝนพรำ
อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง
เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง
ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ
ว่ามันคุ้มค่า (แค่ไหนที่เฝ้ารอ)
อย่าไปกลัวเวลาที่ฟ้าไม่เป็นใจ
อย่าไปคิดว่ามันเป็นวันสุดท้าย
น้ำตาที่ไหลย่อมมีวันจางหาย
หากไม่รู้จักเจ็บปวดก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ
อดทนเวลาที่ฝนพรำ
อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง
เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง
ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ
ว่ามันคุ้มค่า (แค่ไหนที่เฝ้ารอ)
อดทนเวลาที่ฝนพรำ
อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง
เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง
ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ
ว่ามันคุ้มค่า (แค่ไหนที่เฝ้ารอ)
ที่เฝ้ารอ
:: ฤดูที่แตกต่าง 
/////////////////
------------------------------------------------------------------------------------
จบไปหนึ่งตอนแล้วนะคะ มีอะไรก็ติชมมาได้เลยค่าาาา >.<
ความคิดเห็น