รับจ้างท้านรก!

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ สาม

บทที่ สาม

 

“ครูครับ ? ? สีหมด ผมลงไปเอาที่ห้องอุปกรณ์นะคร๊าบบ” เสียงของเจ้าลูกศิษย์ตัวแสบ ดังลั่นห้องในขณะที่เธอกำลังนั่งวิจารย์การลงสีของนักเรียนอีกคนหนึ่ง

 

“เออๆ เอากล่องที่วางบนชั้นนะ อย่าเอาที่วางข้างล่าง” 

 

“คร๊าบบบ ทราบแล้ว” เสียงตอบกลับมา จากที่ไกลๆ บอกได้เลย ลูกศิษย์เธอ วิ่งไปไกลแล้ว

 

“ครูวิปขา! มาช่วยดูตรงนี้หน่อยค่ะ” วิปครีม หันหน้าตามเสียงเรียกก่อนจะเดินไปหานักเรียน

 

“เธอ วาดอะไรของเธอเนี่ย ?” อาจารย์สาวหน้าหล่อ พูดเสียงดังใส่เด็กนักเรียนตรงหน้าเล็กน้อย ขมวดคิ้วอย่างคนเครียดจัด จ้องแผ่นเฟรมขนาดใหญ่ตรงหน้า แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

“ก็.. น้ำตกไงคะ” เด็กหญิงตอบมาด้วยท่าทางอ้อมแอ้มเล็กน้อย

 

หัวข้อที่ให้วาดในวันนี้คือ ภาพธรรมชาติ หัวข้อเด็กๆ แล้ว เธอเองก็คิดว่า จะเข้าใจกันทุกคนเสียอีก

แต่เด็กคนนี้ วาดน้ำตก ก็จริงอยุ่ แต่เป็นน้ำตกที่มีผุ้ชายคนหนึ่งยืนเด่นสง่าอยุ่ตรงจุดที่น้ำไหลตกลงมา แล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ลักษณะน่าคุ้นตาจนน่าแปลก

 

วิปครีมขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนจ้องผู้ชายคนนั้นอยู่นาน ถ้าเธอสงสัยต้องได้คำตอบ!

 

“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ดาวใส ?” ดาวใส นักเรียนของเธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยอมเล่าให้ฟัง

 

“บอดี้การ์ดคน ใหม่ของหนูเองค่ะ” งั้นหรอ..

 

“เดี๊ยวจะหมดชั่วโมงแล้ว ก่อนกลับบ้าน ลงไปเอาเฟรมใหม่ไปวาดด้วย ครูต้องการธรรมชาติ ไม่ใช่คน!” วิปครีมพูดสั้นๆ แล้วหมุนตัวออกไปยังหน้าออก

 

“อาทิตย์หน้า จะมีงานนิทรรศการศิลปะตะวันออก ครูทำเรื่องขอที่โรงเรียนแล้ว ใครจะไปก็มาลงชื่อกับครู เย็นนี้ด้วยหล่ะ แล้วครุจะแจ้งกำหนดการให้อีกที เลิกชั้นได้!” นักเรียนทยอยเดินออกไปจากให้ไปจนหมดแล้ว แต่อาจารย์สาวคนนี้ยังคงยืนอยู่

 

อาทิตย์หน้า..ไม่ใช่แค่งานนิทรรศการธรรมดา ที่ครูพานักเรียนไปดูงาน แต่เธอ กำลังจะพานักเรียนไปเป็นตัวล่อ เพื่อทำภารกิจ

 

 

 

 

 

 

“เดินแยกย้ายดูนิทรรศการกันตามใจนะ ห้ามออกนอกลู่นอกทางหล่ะ แล้วก็บ่ายสองโมงครึ่งมาเจอกันที่หน้าห้องประชุมใหญ่ เดี๊ยวจะพาไปดูไฮไลต์ของงาน แยกย้ายได้ !” วิปพูดสั่งนักเรียนสั้นๆก่อนจะเดินแยกออกห่างจากกลุ่มนักเรียน เพื่อไปอีกทาง

 

นิทรรศการนี้ ไม่ได้เปิดให้เข้าชมทั่วไป แต่จะเปิดให้เฉพาะ นักเรียน นักศึกษา พวกมีหน้ามีตาในสังคมทั้งหลายแหล่ เหล่านั้นซะมากกว่า

 

และนั่นเป็นการยากที่จะลอบเข้ามา ถ้ายัย นานา อยุ่มันคงไม่อยากอย่างงี๊ เธอได้แต่หงุดหงิดอยุ่ในใจ ขณะเดินตามทางเพื่อตรงไปยังห้องรับรองพิเศษ

 

ตามทางเดิน ก่อนถึงห้องรับรอง กล้องวงจรปิด ถูกทำลายเพียงแค่เธอสบัดมือ

 

“มีดเหล็ก” นั่นคือสมญานามของเธอ

 

สองเท้าหยุดลงที่น่าประตูห้องรับรองบานใหญ่ หน้าประตูนั้น มีการ์ดเฝ้าถึงสองคน

เธอไม่ชอบการปลอมตัวให้ได้ซึ่งการเข้าไปข้างใน เพราะยังไง เธอก็ฆ่าไม่เลี้ยง!

 

“สวัสดีค่ะ องค์กรท้านรกยินดีที่ได้รู้จัก” การ์ดหน้าประตูขยับตัวเล็กน้อย ยังไม่ทันจะได้ชักปืนออกมามีดบินสองเล่ม ก็เชือดคอหอยไปเรียบร้อยแล้ว

 

“อ่อนจริง” เธอพึมพำเสี่ยงค่อย ขณะปาดเลือดบนคมมีดให้ออกให้หมด แล้วค่อยผลักประตูบานใหญ่เข้าไปอย่างช้าๆ แล้วถึงกลับต้องแสยะยิ้ม!

 

เพราะที่นั่น ไม่ได้มีเพียงแค่เธอแล้วเจ้าเป้าหมายซะแล้ว

 

เหล่าบรรดาบอดี้การ์ดร่วม สี่สิบกว่า ชีวิต ยืนล้อมรอบเธอเป็นวงกลม และที่สำคัญ ตาแก่เป้าหมาย มันไม่ได้อยุ่ในห้อง! 

 

“ชิทส์ ถือว่าผิดคาด แต่ไม่ได้ออกกำลัง เดี๊ยวจะอ้วนเกินไป” สิ้นเสียง มีดบินนับสิ้นถูกเขวี้ยงออกไป ทุกสารทิศของห้อง แต่ ล้วนแล้วเรียกเลือดหมดทุกเล่ม

 

เธอกระโดดหลบการต่อสู้ และเริ่มชักปืนขึ้นเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

 

“ฮู๊ววว! ไม่คิดว่าจะได้ใช้ แต่จะบอกให้นะ ฉันก็ใช้ปืนได้ดีพอๆกับมีดนั่นแหล่ะ!!” เสียงปืนกระหน่ำยิงใส่กันอย่างดุเดือด แต่น่าแปลก เธอที่มีอยุ่ฝ่ายเดียวกลับไม่โดนยิงเลยสักแผล

 

“หัวหน้า มันคือปีศาจแน่ๆเลยครับ” เหล่าบอดี้การ์ดที่ตอนนี้เหลืออยุ่แค่ยี่สิบกว่าคน ดูน้อยลงจากครั้งแรกซะจนน่าตกใจ เริ่มผงะถอย

 

“เราสู้มันกันไม่ได้เลยครับหัวหน้า!” หลายเสียงเริ่มแย้งขึ้น แต่การยิงต่อสู้ก็ยังไม่จบ ผู้หญิงที่ยืนอยุ่กลางห้อง กับพวกเขา ที่ยืนหลยวิถีกระสุนโดยใช้เฟอร์นิเจอร์เป็นที่หลบ ควรเป็นเธอสิ ที่สู้ไม่ไหว!

 

“ฮ๊ะ!! ก็พวกแกมันอ่อนไง โลกนี้ช่างหนักเสียจริง มีพวกอ่อนอยู่ล้นโลก ทุกคนควรสรรเสริญท่านวิปครีมคนนี้สิ ที่จะช่วยกำจัดพวกแกให้โลกไม่หนัก!” ท้ายเสียงลงด้วยอารมณ์แห่งความสนุกและความสะใจล้วนๆ

 

เธอค่อยๆเก็บปืนช้าๆ และลูกกระสุนปืนทั้งหลายต่างก็หยุดห่างจากตัวเธอ ไม่ถึงยี่สิบเซน

 

หยุดนิ่ง.. ไม่ขยับ

 

พวกเขาเองก็หยุดเช่นกัน.. เป็นไปได้ยังไง

 

ผู้หญิงคนนี้ทำอะไร ?

 

มายากลหรอ ?

 

ที่ว่าพวกระดับสูงขององค์กรนี้ เก่งจนเหมือนตัวปะหลาด ตอนนี้พวกเขา เข้าใจแล้ว

 

แต่เธอ ที่ยืน ท่ามกลางวงล้อมของกระสุนปืนที่หยุดนิ่ง กับยืนสบายๆ โยนมีดสองคม เล่มสวยอันเหมาะมือแล้วฮัมเพลงไปเรื่อยๆ

 

ทันทีที่เพลงจบลง กระสุนปืนก็เริ่มขยับ

 

วิปครีมหลับตาลงช้าๆ ยิ้มน้อยๆ ให้กับภาพตรงหน้า

 

ภาพที่!!

 

กระสุนปืน เลี้ยวหัน กลับไปสู่ผู้ที่ยิงมัน!

 

“ช่างสวยงาม..” เธอหยุดยืนชื่นชมความงามของมันอยุ่สักพัก

 

ก่อนจะหันหลังกลับเดินออกไป

ผ่านตามทางที่เต็มไปด้วยซากกล้องวงจรปิด..

 

“ฮะ ?” เธอ

 

“กลลวง ?”

 

“ออกกำลังกายเสร็จหมดแล้วแหล่ะ”

 

“สนุกสุดๆเลยฟิมมิน ฉันไปเดินเที่ยวงานแล้วนะ”

 

“บ๊ายบาย” และโทรศัพท์เครื่องนั้น ก็กลายเป็นแค่เศษซากเหมือนกล้องวงจรปิดเช่นกัน