รับจ้างท้านรก!

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ หนึ่ง

“จิงจิง จะถึงบ้านแล้วนะ” เสียงของผู้ที่สูงไวกว่าดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในรถคันหรู ซึ่งมีเพียงเขา และเด็กผู้หญิงตัวน้อย นาม จิงจิง

 

“ค่ะ” เสียงเล็กๆตอบกลับมาสั้นๆ เธอระบายยิ้มเล็กน้อยแต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่จะได้เจอสิ่งที่เรียกว่า “บ้านใหม่”

 

“ถ้าเจออไรในบ้านใหม่ ก็อดทนหน่อยนะ เพราะไอ้พวกนั้น มัน บ้า!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าพวกบ้า!!! จะนอนกินบ้านกินเมืองกันไปถึงใหน ? ที่บ้านเราก็มีนาฬิกาอยุ่ออกเยอะไม่รู้จักแขงนหน้าขึ้นดูเลย ใช่ไหม หา ?? ตื่นได้แล้ว !!” เสียงแหลมๆเล็กดังขึ้นลั่นโสตประสาทของซากมนุษย์ที่นอนหลับเป็นตายกันอยุ่ในห้องรับแขกขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยของหรูหราราคาแพง ที่ตอนนี้ไม่ได้ต่างอะไรไปจากศาลาวัดให้คนข้างถนนนอน

 

“โธ่ อาเจ๊ฟิมมิน พวกเราพึ่งได้นอนกันแค่สองชั่วโมงเองนะ” ไทม์  พูดทั้งๆที่ยังนอนหลับ สภาพเขาตอนนี้ยังนับว่าดูดี หากเทียบกับผีดิบ

 

“แล้วทำไมพวกคุณๆ ไม่ขึ้นไปนอนกันที่ห้องตัวเองกันล่ะเพค๊ะ ? บ้านของเราก็ออกจะมีห้องหับให้ท่านได้พักอาศัยกันตามสะดวก กว้างขวางครบครันไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ มานอนตายอะไรกันอยุ่ที่นี่ไม่ทราบเพค๊ะ” ฟิมมินประชดพร้อมกับทอดสายตามองเหล่านักรบแห่งองค์กรด้วยสายตาสมเพชสุดๆ

 

“คุณฟิมมิน งานนี้มหาช้างแมมอทขนาดใหนคุณก็รู้ กว่าพวกเราจะจัดการให้มันจบเรียบร้อยก็หืดขึ้นคอ เดี๊ยงกันไปตั้งหลายคน พวกผมลากสังขารกันมานอนอยุ่ตรงนี้ก็นับว่าดีแล้วครับ” ไม เด็กหนุ่มวาจาเรียบร้อยหากก็แต่ประชดเช่นกันตอบกลับไปทั้งๆที่ไม่ได้สภาพต่างไปจากไทม์เลย

 

“ฟิมมิน!! เมก้ากลับมาแล้ว พาใครกลับมาไม่รู้ด้วยแหล่ะ เฮ้ย! พวกแก ตื่นแล้วไปหาเมก้าด้วยนะ”  ฟรอ ผุ้หญิงที่เข้ามาใหม่เอ่ยขึ้นแล้วมองกลุ่มคนตรงหน้าด้วยสายตาเดียวกับฟิมมิน

 

“ขอพักแปปนะกัน” ไรริ ผู้หญิงที่กำลังนอนกอดหมอนข้าง(?) ของตัวเองพูดขึ้น

 

“อีกสองชั่วโมง” เร ที่กำลังเป็นหมอนข้างให้ไรริ ตอบขึ้น และดุเหมือนเขาจะเป็นคนเดียวที่ลืมตาขึ้นมาพูดคุยกับฟิมมินและฟรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมมาช้า ?” เสียงของชายที่อยุ่ในห้องอยุ่ก่อนแล้วทักขึ้น

 

“ตื่นขึ้นมานับจากเวลาที่ฟรอมาบอกก็อีกสองชั่วโมง อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว ทำแผล ดีนะไม่กินข้าวมาก่อน ยังถือว่าเกรงใจบอส” นานาตอบกลับมาด้วยท่าทางกวนตรีนตามแบบฉบับของเธอ

 

“ก็ยังดีที่ถือว่าเกรงใจ” เมก้าตอบกลับสั้นๆ

 

“เรียกเรามามีอะไร ?” เยฟถามขึ้นอย่างอารมณ์คนใจร้อน

 

“เด็กคนนี้ชื่อ จิงจิง ต่อจากนี้ไปเขาจะมาเป็นหนึ่งในครอบครัวของเรา” เมก้าพูดเสร็จก็ผายมือไปยังอีกฝากหนึ่งของห้องที่มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักกำลังนั่งละเลียดเค้กช๊อกโกแลตอยุ่

 

“มันหมายความว่าไง?” โดนท์ถามขึ้น ทั้งๆที่สายตายังไม่เลิกมอง จิงจิง

 

“สมาชิกใหม่”

 

“เอามาทำอะไรกันแน่เมก้า ?” แซงถามขึ้นบ้าง

 

“สมาชิกใหม่”

 

“เขาเป็นใคร” เพนิน สาวน้อยน่ารัก ถามขึ้นมาบ้าง

 

“สมาชิกใหม่”

 

“บอส! นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ ครอบครัวเรา องค์กรเราคือองค์ใต้ดิน รับจ้างทำงานผิดกฎหมายทำงานท้านรก แบบนี้ ไม่ใช่ร้านขายของเล่น ที่คิดจะเอาเด็กที่ใหนเข้าร้านได้ที่ไหน บอสคิดจะทำอะไร !!” วิปครีม สาวหล่อ ตะคอกถามอย่างคนหมดความอดทน

 

“เพราะเขาเป็นสมาชิกใหม่”

 

“ขออธิบายอีกรอบค่ะ” ไรริพูดขึ้น อย่างติดใจสงสัย และมีทีท่าสงบกว่าเพื่อน

 

“เด็กหญิงคนนี้ชื่อ จิงจิง จะมาเป็นครอบครัวเดียวกับเรา”

 

“เราไม่ต้องการคนเพิ่ม งานของพวกเราก็ไม่ได้ยุ่งขนาดต้องการคนช่วย และไม่ได้ว่างขนาดต้องการภาระ” เรพูดสวนขึ้นมาทันที

 

“พรุ่งนี้ต้องไปสิงค์โปร พึ่งได้ภารกิจตอนกินข้าวหน่ะ ขอไปเตรียมตัวก่อนนะกัน” มิวพูดจบก็เดินออกไปทันที เห็นได้ชัดว่า ยังไม่ยอมรับในตัวสมาชิกใหม่เท่าไร

 

“มีงานตอนสิบเอ็ดโมง” ซิทรินตอบสั้นๆ เมื่อเมก้ามองหน้าก่อนจะเดินออกจากห้อง

 

ปัง! เสียงทุบดังสั่น เมื่อเห็นสมาชิกอีกหลายคนกำลังจะเดินออกจากห้องก่อนจะเปร่งคำพูดทรงอำนาจออกมา

 

“ไม่ว่ายังไง จิงจิง จะมาเป็นครอบครัวของเรา ไม่สิทธิคัดค้าน! ออกไปได้!”

 

 

 

 

 

 

 

 

ทันทีที่คนภายในห้องเหลืออยุ่เพียงแค่ สอง คน เด็กหญิงก็กระโดดลงจากเก้าอี้ที่นั่งกินเค้กช๊อคโกแลตแล้วเดินมาอีกฝากหนึ่งมาหา เมก้าช้าๆ

 

“ไม่มีใครต้องการหนูอีกแล้ว”

 

“อดทนหน่อยนะ จิงจิง”เมก้าทำได้เพียงแค่ลุบหัวเบาๆ แค่นั้น

 

“ขออนุญาติ ค่ะ บอส” เสียงดังจากหน้าห้อง ก่อนที่ผู้ที่เข้ามาจะเป็น ฟรอ หญิงสาวรูปร่างผอมบาง

 

“เรียบร้อย แล้ว ?” เมก้าถามขึ้น

 

“ค่ะ ! ห้องที่ให้จัดให้น้องจิงจิงเรียบร้อยแล้ว” ฟรอตอบแล้วหันไปคุยกับจิงจิง “ จิงจิง ไปดุห้องใหม่กับพี่ไหม ? แล้วเดี๊ยวพี่จะพาไปดูรอบบ้าน” ฟรอถามจิงจิงด้วยท่าทางเป็นมิตร

 

“ค่ะ” คำตอบสั้นๆตอบกลับมา แต่ก็ทำให้หน้าฟรอ บานขึ้นอีก อย่างน้อย เด็กคนนี้ก็ยังคุยกับเรา

 

“งั้น ไปแล้วนะค๊ะ บอส”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรียกว่า พี่ฟรอ ก็ได้นะ นี่ห้องใหม่ของจิงจิง” ฟรอที่ยืนบังประตูไว้ค่อยเถิบตัวออกแล้ว เปิดประตูเข้าไปเบาๆ

 

จากภายในห้อง ทำให้ตาโตๆของจิงจิง ยิ่งโตเข้าไปใหญ่ ภายในห้องถูกจัดตกแต่งไปด้วย สีขาวและสีชมพูหวานทั้งห้อง ซึ่งเป็นสีโปรดของจิงจิง ในห้องถูกจัดด้วยเฟอร์นิเจอร์ลวดลายสำหรับเด็ก ดูลงตัว จิงจิง เดินสำรวจรอบห้องอย่างช้าๆ ก่อนจะมาหยุดอยุ่ริมหน้าต่าง ที่มองลงไปเห็นสนามหญ้าและศาลาสีขาวข้างล่าง

 

“สวยใช่ไหมหล่ะ??” ฟรอ ถามขึ้น แล้วเห็นรอยยิ้มกว้างจากจิงจิง เป็นคำตอบ พึ่งได้เห็นรอยยิ้มของจิงจิงเลยนะ

 

“ห้องนี้ไรริ ออกแบบหน่ะ” ฟรอเอ่ยขึ้นมาลอยๆทั้งที่ ไม่มีใครถาม “เขาไม่ได้เกลียด จิงจิง กันหรอกนะ บางคนแค่ยังยอมรับกันไม่ได้ เราอยุ่กันแค่นี้มานาน พอมีสมาชิกใหม่ ก็ยังปรับตัวกันไม่ทันแค่นั้นเอง”

 

“พี่ไรริ หน่ะหรอค๊ะ ? ทำไม ออกแบบเร็วจัง” จิงจิง ถามขึ้นอย่างคลางแคลงใจ

 

“ไรริ อาชีพในโลกภายนอก เขาเป็นมัฑนากรหน่ะ ตอนนี้พึ่งออกแบบห้องนอนให้คุณหนูสุดไฮโซไป แล้วไรริมันเห็นว่าฟรอกำลังหาแบบจัดห้องให้จิงจิงอยุ่มันเลยยกแบบให้หน่ะ” 

 

จิงจิง พยักหน้าอย่างยอมรับในคำพูดเล็กๆ

 

“เราไปดูรอบบ้านกันเถ่อะ” เจ้าตัวพูดเสร็จก็ออกเดินนำ ร่างเล็กกว่าออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรจะถามพี่งั้นหรอ จิงจิง” ทันทีที่ดูบ้านที่อย่างกับพระราชวังเสร็จเขาทั้งสองคนก็มานั่ง กันอยุ่ที่ศาลาสีขาว

 

“พวกพี่เขาจะยอมรับจิงจิง กันไหมค๊ะ ?”

 

“มันแล้วแต่คนนะ อย่าเครียดไปเลย อีกเดี๊ยวพวกมันก็ยอมรับกันแหล่ะ” ฟรอพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

 

“เมก้าบอกว่า พวกพี่ทุกคนเป็นระดับสุงขององค์กรทั้งนั้น จริงหรอค๊ะ ?”

“จะว่าไป ก็ใช่นะ”ฟรอหลับตาพริ้มก่อนพูดต่อ “เราเป็นเด็กที่ท่านหัวหน้าองค์กรรุ่นก่อนหรือพ่อแม่ของเมก้าเก็บมาเลี้ยง พวกเราทุกคนกับเมก้าก็เลยโตขึ้นมาพร้อมๆกันที่นี่ ฝึกวิชาต่างๆพร้อมกัน และพอโตขึ้น เมก้าก็มาดูแลองค์กรนี้ต่อ และพวกเราก็อยุ่รับใช้เมก้าต่อไป”

 

“ ความทรงจำของพี่ ก็มีอยุ่แค่ที่นี่ ชีวิตพี่มีแค่ นายใหญ่ นายหญิง เมก้า และพวกมัน ส่วนชีวิตโลกภายนอก พวกเราไม่สามารถคบใครได้หรอก”

 

“พวกระดับสูง คงจะเก่งกันทั้งนั้น”

 

“เพราะระดับสูง ต่างจากระดับล่าง ระดับสูงมีพลังที่แตกต่างจากคนอื่น”

 

“พลังที่แตกต่าง ?”

 

“สักวัน.. จิงจิง จะเข้าใจเอง”

 

“แล้ว ..โลกภายนอกที่แตกต่าง ?”

 

“เพราะที่นี่คือ ชีวิต ส่วนโลกภายนอกสำหรับพวกเราแล้ว คือภาพลวงตา”