คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2
12 มกราคม 2005
กรุงเทพ, ประเทศไทย
อากาศยามเย็นที่สบายๆทำให้ผู้คนที่ส่วนใหญ่อยู่ในชุดนักเรียนต่างก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆและแทบทุกคนก็มากันเป็นคู่ๆแต่ยกเว้นสาวน้อย2คนที่อยู่ในชุดนักเรียนม.ปลายที่เดินคุยกันอย่างออกรส
“ ชีส ชั้นไม่เข้าใจเลยว่าทำไมป่านนี้แกยังไม่มีแฟนอีกวะ “
“เฮ้ยอยู่ๆแกมาถามชั้นเรื่องนี้ทำไมอ่ะ” ฉันถามยัยมะเหมี่ยวเพื่อนซี้ของฉันที่ร้อยวันพันปีไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยซักนิดเดียว
“ ก็ชั้นไม่เคยเห็นแกคบใครเลยนี่นา ขนาดพี่กอล์ฟที่หล่อๆมาจีบ แกยังไม่เอาเลย หรือว่า.....แกกลายเป็นทอมไปแล้ว”ยัยเหมี่ยวตะโกนเสียงดังพร้อมกับทำหน้าสยองเหมือนกับมันจะจริงงั้นแหละ
“ แกจะบ้าหรอ แกใช้สมองอันบรรเจิดของแกคิดมาได้ไงยะเนี้ย “อยากจะบ้าตายกับเพื่อนฉันจริงๆเล้ยให้ตายเหอะ
ถ้าเป็นคนอื่นมาได้ยินความคิดบ้าๆของยัยนี่คงไม่มีใครเชื่อหรอกว่า สาวน้อยตัวเล็กๆ เจ้าของดวงตาหวานซึ้งที่รับกับปากรูปกระจับสีชมพูอ่อน ผิวขาวๆดูมีสุขภาพดีที่อยู่ตรงหน้าของฉันเนี่ยจะมาคิดอะไรอย่างงี้ได้
“ ก็ชั้นสงสัยนี่ ชั้นนึกว่าแกจะเบี่ยงเบนแล้วซะอีก” ยัยนั่นพูดต่อพร้อมกับถอนหายใจและมีสีหน้าโล่งอก
หลังจากแยกกับยัยมะเหมี่ยวแล้วฉันก็เดินไปเรื่อยๆเพื่อจะไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน เฮือก.... แปลกจังทำไมฉันต้องรู้สึกเศร้าอย่างนี้นะ เมื้อกี้ก็ไปร้องคาราโอเกะกับยัยยัยเหมี่ยวแล้วนี่นา รึว่าเราไม่สบายนะ รีบกลับบ้านไปนอนดีกว่า ฉันรีบเดินข้ามถนนจนไม่เห็นรถยนต์ที่กำลังวิ่งตรงมาทางฉันด้วยความเร็วสูง
“ ระวัง “ เสียงตะโกนของใครก็ไม่รู้ดังขึ้นมา พร้อมกับที่รถคันนั้นพุ่งเข้ามาหาฉัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เอี๊ยดดดดดดดดด
โครมมม
“ ก็ชั้นแค่ยังไม่รู้สึกชอบใครนี่นา แล้วชั้นก็อยากมีความรักเพียงแค่ครั้งเดียวอ่ะ ชั้นรู้สึกว่ามันยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ ก็เท่านั้นเอง “ฉันบอกสิ่งที่คิดไว้ในใจตลอดมาเพียงแต่สิ่งที่ฉันไม่ได้บอกยัยเหมี่ยวจริงๆคือฉันรู้สึกเหมือนกับฉันต้องรอใครบางคนที่สำคัญกับฉันมาก ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม
12 มกราคม 2005
กรุงเทพ, ประเทศไทย
อากาศยามเย็นที่สบายๆทำให้ผู้คนที่ส่วนใหญ่อยู่ในชุดนักเรียนต่างก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆและแทบทุกคนก็มากันเป็นคู่ๆแต่ยกเว้นสาวน้อย2คนที่อยู่ในชุดนักเรียนม.ปลายที่เดินคุยกันอย่างออกรส
“ ชีส ชั้นไม่เข้าใจเลยว่าทำไมป่านนี้แกยังไม่มีแฟนอีกวะ “
“เฮ้ยอยู่ๆแกมาถามชั้นเรื่องนี้ทำไมอ่ะ” ฉันถามยัยมะเหมี่ยวเพื่อนซี้ของฉันที่ร้อยวันพันปีไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยซักนิดเดียว
“ ก็ชั้นไม่เคยเห็นแกคบใครเลยนี่นา ขนาดพี่กอล์ฟที่หล่อๆมาจีบ แกยังไม่เอาเลย หรือว่า.....แกกลายเป็นทอมไปแล้ว”ยัยเหมี่ยวตะโกนเสียงดังพร้อมกับทำหน้าสยองเหมือนกับมันจะจริงงั้นแหละ
“ แกจะบ้าหรอ แกใช้สมองอันบรรเจิดของแกคิดมาได้ไงยะเนี้ย “อยากจะบ้าตายกับเพื่อนฉันจริงๆเล้ยให้ตายเหอะ
ถ้าเป็นคนอื่นมาได้ยินความคิดบ้าๆของยัยนี่คงไม่มีใครเชื่อหรอกว่า สาวน้อยตัวเล็กๆ เจ้าของดวงตาหวานซึ้งที่รับกับปากรูปกระจับสีชมพูอ่อน ผิวขาวๆดูมีสุขภาพดีที่อยู่ตรงหน้าของฉันเนี่ยจะมาคิดอะไรอย่างงี้ได้
“ ก็ชั้นสงสัยนี่ ชั้นนึกว่าแกจะเบี่ยงเบนแล้วซะอีก” ยัยนั่นพูดต่อพร้อมกับถอนหายใจและมีสีหน้าโล่งอก
“ ก็ชั้นแค่ยังไม่รู้สึกชอบใครนี่นา แล้วชั้นก็อยากมีความรักเพียงแค่ครั้งเดียวอ่ะ ชั้นรู้สึกว่ามันยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ ก็เท่านั้นเอง “ฉันบอกสิ่งที่คิดไว้ในใจตลอดมาเพียงแต่สิ่งที่ฉันไม่ได้บอกยัยเหมี่ยวจริงๆคือฉันรู้สึกเหมือนกับฉันต้องรอใครบางคนที่สำคัญกับฉันมาก ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม
หลังจากแยกกับยัยมะเหมี่ยวแล้วฉันก็เดินไปเรื่อยๆเพื่อจะไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน เฮือก.... แปลกจังทำไมฉันต้องรู้สึกเศร้าอย่างนี้นะ เมื้อกี้ก็ไปร้องคาราโอเกะกับยัยยัยเหมี่ยวแล้วนี่นา รึว่าเราไม่สบายนะ รีบกลับบ้านไปนอนดีกว่า ฉันรีบเดินข้ามถนนจนไม่เห็นรถยนต์ที่กำลังวิ่งตรงมาทางฉันด้วยความเร็วสูง
“ ระวัง “ เสียงตะโกนของใครก็ไม่รู้ดังขึ้นมา พร้อมกับที่รถคันนั้นพุ่งเข้ามาหาฉัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เอี๊ยดดดดดดดดด
โครมมม
ความคิดเห็น