คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ขนาดเข้าเฝือก .. ยังป่วนกวนใจ
รู้สึกใจไม่ดีกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆ เหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุให้คนอื่นต้องได้รับบาดเจ็บ ถึงจะไม่เป็นอะไรมาก แต่ตัวเองก็มีส่วนผิดอยู่ดี นี่ถ้าเราลงมาคุยกับเขาตั้งแต่ตอนแรก เขาคงไม่เจ็บแบบนี้ก็ได้ แล้วอาการท่าทางที่ทำเป็นหยิ่งยโสของเราอีก ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมเราถึงไม่อยากแสดงอาการเป็นห่วงให้กับคนๆนั้นนะ .. ถ้าถามว่าเป็นห่วงมากเหรอ คงตอบว่าไม่ เพราะแค่เป็นหัวในฐานะคนต้นเหตุ ... เท่านั้น
“น้ำมนต์ คิดอะไรอยู่เหรอ” หญิงถามผมเมื่อเราสามคนนั่งกินข้าวอยู่ที่ร้านป้าตามสั่งของอีกวันนึง
“อ๋อ เปล่าหรอก คิดถึงงานโปรเจคศิลปะนะ” ผมพูดโกหกไป
“จริงเหรอ ชั้นนึกว่าแกคิดถึงพี่ปีโป้” ช้างน้อยนี่อ่านใจคนได้เหรอนี่
“เปล่าซะหน่อย ทำไมเราต้องคิดถึงด้วยละ” ผมบอกพวกเขาไป
“แต่หญิงว่า น้ำมนต์ก็น่าจะไปเยี่ยมพี่เค้าหน่อยนะ อย่างน้อยๆเราสามคนก็เหมือนเป็นต้นเหตุ” หญิงเล่า
“ใช่ ชั้นก็คิดเหมือนหญิง” ช้างน้อยเสริม
“จำเป็นด้วยเหรอ คนดูแลเขาคงเยอะแยะไปหมดแล้ว”
“นี่แกกำลังหึงนังชะนีจอยนั้นใช่มั๊ย” ช้างน้อยซัดใส่ผมทันที
“จะหึงทำไม อยากไปก็ไป จะไปตอนไหนละ” ไม่อยากพูดอะไรมากครับ เดี๋ยวเขาจะหาว่าอย่างโน้น อย่างนี้ ตามน้ำไปแล้วกัน
“เอาหลังเลิกเรียนวันนี้เสร็จแล้วกัน ไปถามที่อยู่จากพี่เอ็มเอา ดีมั๊ย” หญิงเสนอความคิดที่น่าจะเป็นเช่นนั้น ผมกับช้างน้อยได้แต่พยักหน้ารับกันเบาๆ
“หนูน้ำมนต์ ป้าได้ยินว่าไอ้ปีโป้มันล้มรถเหรอ มันเป็นไงบ้าง ป้าได้ยินเด็กๆแถวนี้เค้าพูดกัน” ในขณะที่เรากำลังคุยกัน ป้าตามสั่งก็มาถามข่าวคราวของนายปีโป้จากพวกผมครับ
“อ๋อครับ แขนหักเข้าเฝือกอยู่ครับป้า แต่ก็คงยังซ่าได้เหมือนเดิม” ผมตอบแล้วยิ้มๆให้
“ป้าก็คิดแบบนั้น อย่าไอ้โป้เหรอ จะหยุดซ่า งั้นป้าไปผ้ดข้าวต่อละ แค่อยากมารู้ว่ามันตายยัง” ป้าแกแอบพูดติดตลก ก่อนจะเดินเข้าครัวไปต่อ
“ป้าแกกลัวเมาท์กับคนอื่นไม่รู้เรื่องนะ เลยมาถามแก” ช้างน้อยพูดกับผมเมื่อเห็นป้าตามสั่งเดินไปแล้ว
“แล้วทำไมต้องมาถามเราอ่ะ ไม่ถามเธอกับหญิงละ” ผมย้อนไปถามช้างน้อย
“แหม .. ก็รู้ๆกันอยู่” ช้างน้อยพูดพร้อมกับเอามือกอดอก และแสยะปากให้ผม
“ไปเรียนกันเถอะ เลิกแล้วจะได้ไปเยี่ยมพี่โป้กัน” หญิงบอกพวกเราสองคน ก่อนที่พวกเราทั้งหมดจะเห็นด้วย เก็บกระเป๋าไปเรียน
ชีวิตของเด็กเรียนสายอาชีพอย่างพกวเรา วันๆนึงก็เรียนไม่เยอะหรอกครับ แล้วพวกผมก็อยู่ปีหนึ่งด้วย ก็เลยเน้นเรียนวิชาสามัญก่อนเป็นหลัก ซึ่งวาพวกนี้จะเรียนทั้งวันของวันจันทร์และอังคาร แต่พอพุธ พฤหัส และศุกร์ พวกเราก็จะเรียนวิชาสาขา ซึ่งแล้วแต่ใครเลือกเรียนและเลือกลงครับ แล้วแต่ความถนัด ความชอบเลย
“พี่เอ็ม เจอพอดีเลย พี่เอ็มกำลังจะไปไหนคะ” หญิงเรียกพี่เอ็ม เมื่อเราทั้งสามกำลังเดินออกนอกโรงเรียน เพื่อไปเยี่ยมนายปีโป้ตามที่ตกลงกันไว้
“อ๋อ พี่ว่าจะไปหอไอ้โป้มันหน่อย เรามีอะไรเหรอ” พี่เอ็มตอบและถามต่อ
“อ๋อ ดีเลยคะ พวกเราก็จะไปเยี่ยมพี่ปีโป้เหมือนกัน ให้พวกเราไปด้วยคนนะคะ” หญิงตอบพี่เอ็มไป
“อืม ได้ครับ แล้วจะไปกันยังไงละ”
“ก็คงนั่งสองแถวกันไป แล้วพี่เอ็มละ”
“พี่เอามอไซค์ไป เอางี้เดี๋ยวเพื่อนพี่มันจะไปหาไอ้โป้ด้วย เดี๋ยวให้มันมารับพวกน้อง แล้วไปพร้อมกัน”
“ไม่เป็นไรดีกว่าคะ เดี๋ยวเราสามคนนั่งสองแถวไปก็ได้ เกรงใจพวกพี่เปล่าๆ”
“เอ๊ย ไม่เป็นไร ยังไงพวกมันก็ต้องผ่านทางนี้ งั้นรอแป๊บนะ”
บทสนทนาของพี่เอ็มกับหญิงสิ้นสุดลงเมื่อพี่เอ็มเดินไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเขา ผมพอจะจับใจความได้ว่า เราจะไปหานายปีโป้พร้อมกับพี่เอ็มและเพื่อนๆ โดยซ้อนมอเตอร์ไซค์ของพวกพี่ๆเขาไป .. อืม ได้แว๊นกันอีกละ
เวลาผ่านไปสักพักนึง เพื่อนพี่เอ็มอีกสองคนก็ขับรถมาเทียบฟุตบาตที่เรากำลังยืนคอยอยู่ ซึ่งทั้งสองคนที่ขับรถมา ผมคุ้นหน้าอยู่หนึ่งคน คนที่น่าจะเป็นเพื่อนของนายปีโป้ และเคยเจอที่โรงพยาบาล ส่วนอีกคนไม่คุ่นหน้าเลย
“นี่เพื่อนพี่ คนนี้ชื่อบ่าว คนนี้ชื่อเดช” คนที่คุ้นคือบ่าว และคนที่ไม่คุ้นคือเดช
“เดี๋ยวน้องช้างน้อยไปกับไอ้บ่าว น้องน้ำมนต์ไปกับไอ้เดช ส่วนน้องหญิงไปกับพี่นะ” พี่เอ็มพูดจัดการการนั่งรถให้พวกผมเสร็จสรรพ ผมมองสภาพรถเลยเข้าใจว่าทำไมถึงให้หญิงไปกับพี่เอ็ม เพราะสภาพรถดูเป็นรถที่สุดแล้ว
“ชื่อน้ำมนต์เหรอ ชื่อน่ารักดีนะ” ทันทีที่ขึ้นรถของเพื่อนพี่เอ็ม หรือพี่เดชได้ พี่เขาก็ทักผมทันที
“อ่า ขอบคุณครับ” ผมได้แต่ตอบไปสั้นๆแบบนั้น ก่อนที่การเคลื่อนที่ด้วยความเร็วจะเข้ามาแทนที่
ชั่วอึดใจเดียวด้วยการลัดเลาะถนนอย่างชำนาญของพวกพี่ทั้งสามคน เราก็มาอยู่ที่ใต้หอของนายปีโป้ ซึ่งพี่เอ็มคงโทรมาบอกคนป่วยล่วงหน้า นายปีโป้จึงลงมารอใต้หออยู่แล้วกับพี่โอ๊ต เพราะผมคิดว่าถ้าขึ้นไปทั้งหมดนี้บนห้องของนายปีโป้ เราคงขี่คอคุยกัน นายปีโป้กำลังนั่งยิ้มมองมาทางผม จนผมต้องหลบสายตา
“เกาะพี่ซะแน่นเลย กลัวเหรอ” พี่เดชถามผม เมื่อพี่แกถอดหมวกลงจากรถ
“เปล่าครับ” ผมตอบแกไป แต่ที่ผมเกาะก็ไม่ใช่อะไร มันเป็นไปตามสัญชาตญาณความปลอดภัย
“ทีหลังกอดที่เอานะ ไม่ต้องจับชายเสื้อ เสื้อพี่จะขาดเสีย” พี่แกพูดมายิ้มๆให้กับผม พี่เดชเป็นเพื่อนในกลุ่มของนายปีโป้ที่หน้าตาใช้ได้เลยครับ เพราะความคมเข้มแบบหนุ่มใต้ คิ้วที่หนาดก หน้าที่เนียนใสรับกับทรงผมที่ไว้ยาวเป็นรากไทร และความสูงและร่างกายที่บึกบึน พี่แลเลยดูเป็นคนที่น่าคบหามากกว่านายปีโป้เจ้าเล่ห์นั้นมากมาย
“น้องน้ำมนต์ระวังหลุม”
“โอ๊ย !!” ด้วยความที่เดินใจลอย ไม่ทันได้ระวัง และไม่ทันได้ฟังพี่เดชบอก ผมเลยเดินพลาดตกหลุมที่เกิดจากบล็อกตัวหนอนหลุดหายไป
“เดินไม่ดูทางเลย ดูสิ เกือบล้มหัวฟาดพื้นแล้วไง” ดีนะครับ ที่พี่เดชรับผมไว้ทัน ไม่งั้นคงล้มอย่างที่พี่เค้าบอก
“ขอบคุณครับ พอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อย” ผมบอกพี่แก พร้อมกับพยายามพยุงตัวเองขึ้น
“เป็นไรมียน้ำมนต์” หญิงหันมาถามผมครับ
“ไม่เป็นไร เราแค่เดินตกหลุมนิดหน่อย” ผมบอกเธอไป ก่อนจะเดินไปต่อไปที่เป็นมุมนั่งเล่นของหอพักนี้
“ไงมึง อยู่ยังไง ถึงได้ไปวัดถนนเล่นวะ” พี่เดชเริ่มทักนายปีโป้
“ไม่มีไร แค่ว่างๆ อยากเอาหน้าหล่อๆ ลองไปทาบเล่น” นายปีโป้สวนกลับมา แต่แววตาของเขายังจับจ้องอยู่ที่ผม มันไม่ใช่แววตาที่ผมเห็นเมื่อตอนแรกที่ลงรถมา แต่มันกลับเป็นแววตาที่ดูดุดันกว่านั้น เหมือนกับไม่พอใจอะไรผม .. อะไรอีกละ ผมเพิ่งจะมาถึงนะเนี่ย
“แต่หน้ามึงก็ไม่เป็นอะไรนี่ ลงสัยมันจะหนากว่าคอนเกรีต”
“สัด ถ้ามาแล้วหาเรื่องกลับไปเลยไป ขากูไม่เจ็บ กูยังเตะคนได้” ดูเขาครับ เพื่อนเค้าอุตส่าห์มาเยี่ยม กลับไล่อีก
“พี่ปีโป้เป็นยังไงบ้างคะ หญิง ช้างน้อยกับน้ำมนต์ตั้งใจจะมาเยี่ยม แต่ไม่ได้ซื้อไรติดมือมาเลย พอดีมากับพี่เค้า ลืมบอกให้แวะซื้อของเยี่ยม” หญิงทักนายปีโป้ไป
“ไม่เป็นไรครับน้องหญิง ไม่ต้องเอาของเยี่ยมอะไรมาเยี่ยมก็ได้ พี่ไม่ใช่คนป่วยอะไร ช่วงนี้ก็แค่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว แล้วก็รำคาญไอ้เฝือกนี่เฉยๆ ขอบใจนะที่มาเยี่ยม”
“ไม่เป็นไรคะ”
“แล้วมึงละ มาเยี่ยมแล้วจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ” นายปีโป้หันมาถามผมครับ ใช้ภาษาเถื่อนได้อีก
“เราเหรอ ?” ผมหันไปย้ำเพื่อความแน่ใจ
“เออ มึงนั่นแหละ”
“อืม หายไวๆนะ”
“แค่นี้”
“แล้วจะเอาแค่ไหน”
“เอาเยอะกว่านี้”
“หายไวๆ นะ ... ครับ”
“กวน”
นายปีโป้ๆค่อยยิ้มออกมาให้เห็นบ้างแล้ว หลังจากที่ดูหงุดหงิดจากอะไรก็ไม่รู้เมื่อครู่ ไม่ต่างกับที่นายปีโป้เคยชมผมหรอกครับ ว่าถ้าผมยิ้มแล้วผมน่ารักขึ้น เพราะนายปีโป้ก็เช่นเดียวกัน .. เมื่อเขายิ้ม ความเป็นเด็กช่างกวนตีนของเขา ก็เหลือแค่เด็กตี๋ที่ทะเล้นๆ เท่านั้น
“เอ๊ยย กินส้มตำกันดีมั๊ย ” พี่เอ็มพูดขึ้นเพื่อถามความเห็นทุกคน
“เออ ดีๆ กูกำลังหิวพอดี” พี่บ่าวออกความเห็น
“ดีเลยคะ ช้างน้อยอยากจกปลาร้า”
“เอ๊ย น้องช้าง กินปลาร้าด้วเหรอครับ”
“ช้างน้อยคะ พี่บ่าว ช่วยเรียกให้มันเต็มๆสักนิด”
“เออ นั่นแหละ น้องช้างน้อยกินปลาร้าด้วยเหรอ”
“ก็เบาๆอ่ะคะ แค่อยากรับรู้รสชาดอาหารไทย” ช้างน้อยตอบมาอย่างหน้าเหนียมอาย
“งั้นเอาตามนี้ กินส้มตำกันนะ” พี่บ่าวกล่าวสรุปอีกที
แล้วพวกเราทั้งหมดก็เคลื่อนพลมาที่ร้านส้มตำ ซึ่งเวลานี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ คนจากช่วงเที่ยงก็ทยอยไปหมดแล้ว ร้านเลยดูโล่ง พวกเราเลยนั่งกันได้แบบไม่อึดอัด รายการอาหารถูกสั่งมาเยอะแยะมากมาย จากการสั่งออร์เดอร์ของช้างน้อย พี่บ่าว และพี่เอ็ม ผมถูกจัดที่นั่งให้นั่งข้างกับพี่ปีโป้ ตามความต้องการของคนป่วย แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมพี่เดชต้องมานั่งใกล้ผม เลยทำให้ผมไม่ได้นั่งติดเพื่อนคนไหนๆเลย ..
แล้วผมจะคุยกับใครละเนี่ย ??
“น้องน้ำมนต์เรียนสาขาอะไรครับ” พี่เดชเริ่มชวนผมคุยครับ
“เรียนวิจิตรศิลป์ครับ” ผมตอบพี่แกไป
“แล้วพี่ละครับ” พร้อมกับถามแกกลับบ้าง
“พี่ไม่เรียนแล้วครับ พอดีเรียนช่างกลกับพวกไอ้โป้ไรนี่แหละ แต่หัวไม่ดี เลยออกมาช่วยกิจการที่บ้าน “ พี่แกตอบมาดูดี คงเป็นสคริปต์ที่เตรียมไว้เวลาใครถามถึงการเรียน
“น้ำมนต์ หยิบแก้วน้ำให้หน่อย” นายปีโป้พูดแทรกขึ้นมา ระหว่างบทสนทนาระหว่างผมกับพี่เดช
“ทำไมไม่หยิบเองละ” ผมหันไปถามเขา
“ก็มือชั้นเจ็บ แล้วชั้นจะหยิบยังไง”
“เจ็บมือซ้าย ก็หยิบมือขวาได้นี่”
“ชั้นหยิบไม่ถึง” โกหกชัดๆ แก้วน้ำอยู่ตรงหน้าทำไมจะหยิบไม่ถึง แล้วดูทำหน้าทำตา น่าหมั่นไส้ชะมัด
“อ่ะนี่ กูหยิบให้” ไม่ใช่ผมนะครับ แต่เป็นพี่โอ๊ตที่นั่งถัดไปจากนายปีโป้ เป็นคนหยิบให้
“ขอบใจมึงมากไอ้โอ๊ต แต่กูไม่ได้ขอให้มึงช่วย ก็นั่งเฉยๆไป” นายปีโป้หันไปดุเพื่อนของเค้า
“อะโด่ กูอุตส่าห์หวังดี โดนด่าอีก” พี่โอ๊ตบ่นออกมาเบาๆ แต่หน้าตาแกเหมือนจะดูจริงจัง
“แล้ววันนี้มึงจะกลับตอนไหน” นายปีโป้หันมาถามผม
“ก็กินเสร็จคงกลับ นายมีอะไร”
“เปล่า แค่อยากไปส่ง”
“ไปส่งอีกแล้ว จะบ้าหรือไง แขนยังใส่เฝือกอยู่ไม่เห็นเหรอ” เป็นอะไรของนายนี่ ถึงได้อยากไปส่งนัก
“ให้ไอ้โอ๊ตขับ แล้วซ้อนสามกันไปไง ไม่เห็นยากเลย”
“ไม่ต้องเลย รอให้หายก่อน แล้วค่อยไปส่ง”
“มึงบอกแล้วนะ ว่าแขนกูหายจะให้กูไปส่ง”
“ถึงเวลานั้น แล้วค่อยมาคุยกัน”
“ไม่เอาละ ถ้าแขนกูหาย มึงต้องให้กูไปส่งมึงทุกวันเลย”
“แล้วน้องจอยมึงละวะ มึงไม่ต้องไปส่งแล้วเหรอ” พี่เดชที่นั่งฟังเราคุยกันก็สวนขึ้นมา
“กูเลิกแล้ว และกูก็กำลังจะจีบคนใหม่” นายปีโป้หันไปพูดกับพี่เดช โดยผ่านทางหน้าของผม ด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง
“เปลี่ยนแฟนบ่อยจริงๆนะมึงเนี่ย แล้วคราวนี้ใครอีกละ แล้วจะคบกันได้นานเท่าไหร่กัน” พี่เดชก็ใช่ย่อยเหมือนกัน ทำไมผมรู้สึกว่าสองคนนี้เขาไม่ค่อยถูกกันยังไงยังงั้น
“คนนี้กูตั้งใจ กูจริงจัง และกูก็จะไม่เล่นเหมือนคนก่อนๆแล้ว มึงจำไว้”
“แล้วใครกันวะ ..อย่าบอกนะว่า” ไม่ต้องบอกครับ ว่าตอนนี้หน้าของทั้งสองหันหน้ามาที่ใคร ทั้งพี่เดชและนายปีโป้พร้อมใจที่จะมองมาทางผม โดยที่สายตาของนายปีโป้นั้นดูจะจริงจัง ส่วนของพี่เดชนั้นก็เต็มไปด้วยความตกใจ
“เออ คนนี้แหละ ... รู้แล้วก็ห่างๆไว้”
...........................................................................................................................................................
ขอกำลังใจเป็นแสดงความคิดเห็น ติชม วิจารณ์ กดโหวตให้ด้วยนะครับ ขอบคุณมากๆครับ
...........................................................................................................................................................
ความคิดเห็น