คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : ตอนพิเศษ Behind the scene
................. เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ………………….
.....................ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี………………
...................เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้…………………
.................มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน………………….
............................มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ………………………..
.......................รักเพียงเธอและตลอดไป……………………………………
...............................(แค่เธอกับฉัน)………………………….
(จะมีเพียงสองเรา ต่อจากนี้) (แค่เธอกับฉัน)
“ว้าววว ... คุณเท่ห์นี่โรแมนติกดีเนอะ ... ถ้าได้ผู้ชายแบบนี้เป็นแฟน ... รักตายเลย” เสียงคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดพึมพำออกมาเบาๆ หลังจากการจัดฉากขอแต่งงานของไอ้เท่ห์มันสำเร็จ ก็จะใครซะอีกละครับ ... น้องอ๊อฟของผมนี่ไง ได้ยินแบบนี้แล้วแอบน้อยใจจริง
“อะไรกันน้องอ๊อฟ ... พี่เป็นคนช่วยมันคิดนะ” ผมพูดไปทำหน้าบู้บี้ ... มันน้อยใจ
“ก็ แค่คิด ... แต่ก็ไม่เคยทำ คนทำเค้าดูเท่เป็นไหนๆ” อ๊อฟตอบกลับมาด้วยแววตาชวนฝันเหลือเกิน ... คิดแล้วไม่น่าช่วยไอ้เท่ห์มันเลย ถ้ารู้ว่าน้องอ๊อฟจะมาปลื้มจะเป็นจะตายอยู่แบบนี้ ...
.
.
.
.
.
“เอ้ย ... ไอ้เวย์พรุ่งนี้นายเต้กลับมาแล้วเว้ย ... มึงว่ากูจัดปาร์ตี้ต้อนรับดีมั้ย” ไอ้เท่ห์ถามผมขึ้น ขณะที่เรานั่งดูการ์ตูนของเจเจด้วยกัน
“ก็ดีนะกูว่า พวกเราไม่จัดปาร์ตี้ด้วยกันมานานแล้ว ... อีกอย่างพรุ่งนี้อ๊อฟก็มาหากูด้วย” ผมพูดตอบกลับไปพร้อมกับอมยิ้มกรุ้มกริ่ม
“แต่ แค่ปาร์ตี้จะดีเหรอวะ ... กูอยากทำอะไรๆให้โรแมนติกให้นายเต้หน่อยอ่า” อะไรของมันนี่ เป็นคนคิดจะจัดปาร์ตี้เอง และก็คิดจะไม่จัดเองซะงั้น
“แล้วมึงจะทำอะไรให้โรแมนติก จะพาน้องเต้ออกไปทานข้าวนอกบ้านเรอะ ไปสิ ดินเนอร์ใต้แสงเทียน” ผมตอบไปแบบขอที ... คุยกับไอ้เท่ห์แล้วหงุดหงิด ดูการ์ตูนกับเจเจดีกว่า
“แค่กินข้าวใต้แสงเทียน โรแมนติกแล้วเหรอวะ ใครๆเค้าก็ทำกัน แล้วถ้ากูไปนั่งทานแบบนั้นกับนายเต้ คนได้มองกันเพียบ นายเต้ไม่ยอมแน่ๆ”
“แล้วมึงจะเอาไง ไอ้โน่นก็ไม่ดี ไอ้นี่ก็ไม่เอา กูชักรำคาญแล้วนะ” ผมขึ้นเสียงดัง เล่นเอาเจเจที่สายตาสนใจแต่การ์ตูนหันกลับมาดูผู้ใหญ่สองคนคุยกันเลยครับ ..
.
.
.
“แล้ว ยังไงละ คุณก็ยังไม่ได้ช่วยอะไรคุณเท่ห์เลยนี่ เท่าที่ฟังมา แล้วทำไมอยู่ๆจึงเกิดอะไรโรแมนติกๆแบบนี้ได้ละ” คนตัวเล็กๆที่นั่งข้างๆผมถามขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ได้ฟังเรื่องที่ผมเล่า ไปได้นิดนึง
“ก็เพราะความฉลาดหลักแหลมของพี่ไง พี่เลยเล่าแผนนี้ให้มันฟัง มันเลยตอบเซเยส ตกลงทำทันที ... บอกแล้วแผนพี่เจ๋ง คริๆ”
“ขี้โม้จริงๆเลย ... ดูสามคนนั้นสิ ... ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์จริงๆเลยว่ามั้ย ชั้นจะมีครอบครัวแบบนี้มั้ยนะ ..” น้องอ๊อฟพูดพร้อมกับมองสามคนข้างหน้า เจเจ ไอ้เท่ห์ และน้องเต้ ที่กำลังนั่งดูรูปภาพของพวกเขาสไลด์ไปมาบนจอโรงหนังแห่งนี้ ...
ผมหันมองหน้าคนที่พูดเมื่อกี้ด้วยความรู้สึกว่า จะทำยังไงให้คนๆนี้มีความสุขเมื่ออยู่กับผม ไม่น้อยไปกว่าครอบครัวของไอ้เท่ห์ดี ...
“ไปเดินเล่นกันมั้ย ??”
.
.
.
.
“เอ้ย ยยย ไอ้เวย์ มึงคิดแผนเจ๋งๆดีๆอย่างงี้ได้ไงวะ ... แม่งหัวมึงนี่โคตรเทพเลยนะ” ไอ้เท่ห์ชมผมเมื่อผมเล่าแผนเซอร์ไพรส์สุดโรแมนติกให้มันฟัง
“กูบอกแล้วไง ว่าเพื่อนมึงอ่าเจ๋ง” ไอ้ตัวผมเมื่อได้ทีก็เอาใหญ่ครับ ... ทำไงได้คนมันเจ๋ง ..
“เจเจครับ งานนี้เจเจต้องช่วยพ่อเท่ห์ด้วยนะครับ” ผมหันไปพูดกับเด็กน้อยที่ทำตาแป๋วๆอยากรู้เรื่องผู้ใหญ่สองคนคุยกัน
“ได้คับ เจเจเตรียมพร้อมเสมอ ... เพื่อเพ่เต้ของเจเจ เจเจทำได้คับ” เจเจลุกขึ้นยืน ตะเบะมือทหารรับคำสั่ง พูดออกมาอย่างมั่นใจ
“อะไรกันเจเจ พี่เต้ของเจเจที่ไหนกัน ของพ่อต่างหาก” เอาแล้วไงครับ ไอ้พ่อจอมหวง ขนาดลูกของตัวเองก็ไม่เว้น
“ป้ออย่ามา เพ่เต้เป็นเพ่เลี้ยงเจเจน้า ... ไม่ใช่เพ่เลี้ยงป้อซะหน่อย” เจ้าลูกก็ยอมซะที่ไหนกันล่ะครับเนี่ย ...
เฮ้อออ
.
.
.
“คุณหาโรงหนังนี้เจอได้ไง ... แล้วคุณมาติดต่อขอเหมาเค้าได้ไงอะ” พอผมเดินออกมาจากห้องควบคุมการฉายหนัง หนุ่มน้อยที่มีแววตาน่ารักถามผมขึ้นอย่างสงสัย
“โรงหนังนี้ ผมเคยมาดูบ่อยๆกับแฟนเก่าของผมเมื่อม.ปลาย” ผมตอบกลับไปพร้อมกับมองภาพเบื้องหน้าที่เป็นโรงหนังสภาพเก่าไปตามระยะเวลา
“แฟนเก่าเหรอ ... งั้นแปลว่าที่นี่เป็นที่แห่งความทรงจำของคุณสินะ” อ๊อฟตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป จนผมสังเกตได้
“ใช่ ... มันเคยเป็น แต่ตอนนี้มันคงกลายเป็นของไอ้เท่ห์ กับน้องเต้แล้วมั้ง” ผมตอบไปพร้อมกับก้มลงมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ที่เหมือนกับก้มหน้าคิดอะไรอยู่
“แฟนเก่าคนนั้นเป็นผู้หญิงใช่มั้ย” ดูเหมือนว่าอ๊อฟจะไม่ยอมละประเด็นออกจากเรื่องนี้ ...
“ทำไม เหรอน้องอ๊อฟ ยังไงซะมันก็เป็นอดีต พี่ว่าเราอย่าเอามาเป็นประเด็นระหว่างเราสองคนเลยนะ ... ยังไงซะพี่กับเค้าก็ไม่มีวันกลับมาคบกันอีกแล้ว เรื่องมันนานมากแล้วนะ” ผมตอบพร้อมกับพยายามให้อีกฝ่ายสบตาผมมากกว่าก้มหน้าอยู่แบบนี้ ..
“ผมแค่กลัวว่าวันนึงผู้ชายอย่างคุณอาจกลับไปคบกับผู้หญิงเหมือนผู้ชายทั่วไป” อ๊อฟตอบผมกลับมา พร้อมเงยหน้ามองผม แววตาเศร้าๆนั้นทำเอาผมอยากจะร้องออกมา
“อย่ากลัวไปเลย อนาคตไม่มีใครรู้หรอก ... ตอนนี้ยังไงซะ อ๊อฟก็มีผมอยู่ ... เราต้องเชื่อมั่น และเชื่อใจกันและกันนะ” ผมพูดพร้อมกับจับมืออ๊อฟมาทาบที่หน้าอกข้างซ้ายของผม อ๊อฟยิ้มกลับมาให้ผม ... พร้อมกับแววตาที่สดใส
.
.
.
.
.
“เอ ... ไอ้เวย์ ถ้าน้องเต้ไม่ยอมมากับคนที่แกจ้างไปรับละวะ จะทำไงดี” ไอ้เท่ห์ถามผมขึ้นขณะนั่งรอน้องเต้อยู่ที่โรงหนัง โดยมีเจเจที่แต่งชุดคล้ายๆกับพ่อเค้านั่งอยู่ด้วย
“เอ ... ป้อคับ ทำไมพวกเราต้องแต่งตัวซะหรูแบบนี้ด้วยล่ะครับ” และนั่นเป็นคำถามของไอ้ตัวแสบ ที่อยากรู้ถึงแผนการของวันนี้
“เอ้ย ... ไอ้เวย์ ... แล้วมึงคิดว่าภาพกับเพลงที่กูทำมาจะซึ้งพอมั้ยวะ กูกลัวว่านายเต้เค้าจะไม่รู้สึกอะไรเลยนี่สิ” เป็นไอ้เท่ห์ครับที่ถามผมมาอีกที ..
“เอ้ยย ... อาเวย์ ... แล้ว”
“หยุดดดดดดดดด หยุดถามทั้งพ่อทั้งลูกเลย ชั้นกำลังใช้สมาธิเทสเครื่องฉายนี้อยู่ อย่าถามอะไรมากได้มั้ย ... ไอ้เท่ห์มึงไม่ต้องตื่นเต้น ไม่ต้องคิดอะไรมาก ทำตามที่วางแผนกันไว้ ... ส่วนเจเจหลานอา แค่หลานทำตามที่อาบอกก็พอแล้ว นั่งเงียบๆ ไม่ต้องพูดอะไร เข้าใจมั้ยจ๊ะ หลานรัก” ผมตอบกลับไปแบบหัวเสียนิดหน่อย พร้อมกับหันมาจัดการกับเครื่องฉายหนังต่อ
“ป้อ ทำไมอาเวย์ดุจัง ... คอยดูนะ เพ่อ๊อฟมาเจเจจะฟ้องให้” ร้ายกันทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ ... ว่าแล้วน้องอ๊อฟก็โทรมาพอดี ... ตายยากจริงๆ
“ฮัลโหลครับน้องอ๊อฟ ครับๆ เดี๋ยวพี่ลงไปรับนะครับ”
.
.
.
ตอนนี้ผมกับอ๊อฟนั่งรถกันมาจนถึงสยาม สถานที่ที่ทำให้ผมหลงรักผู้ชายคนนี้ ..
“เด็กๆมัธยมน่ารักเนอะ” น้องอ๊อฟบอกผมมาพร้อมกับสายตาที่มองขวักไขว่ไปทั่ว
“อะไรกัน มากับพี่ยังมองคนอื่นอีก” ผมพูดขึ้น พร้อมทำหน้างอนๆ
“อย่างอนไปเลย อย่างน้อยเจ้าก็มีข้าวกิน” อ๊อฟพูดแซวๆผม พร้อมกับยิ้มออกมา ดีขึ้นแล้วสินะไอ้ตัวเล็กของผม ... อย่าคิดมากอีกนะ
“กินไอติมกันมั้ย” จู่ๆผมก็นึกอยากกินไอติมขึ้นมา
“เลี้ยงนา” นั่นไงครับ ... นึกแล้วจริงๆ
“อ๊อฟอิจฉาคู่ไอ้เท่ห์น้องเต้หรือเปล่า” ผมถามขึ้นเมื่อตักไอติมเข้าปาก
“ทำไม ต้องอิจฉาละ ในเมื่อเราไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างกัน” อ๊อฟพูดพร้อมกับหยิบลูกเชอรี่มาทำท่าป้อนให้ผมกิน ก่อนที่จะเอาเข้าปากตัวเองไป
“ไม่แตกต่างกัน ยังไงเหรอ” ผมถามไปด้วยความสงสัย พร้อมกับเจ็บใจที่ไม่ได้กินเชอร์รี่
“เพราะ ว่าอ๊อฟกับเต้ มีคนที่คอยดูแล และรักอยู่ข้างๆเหมือนกัน อาจมีรูปแบบไม่เหมือนกัน แต่ก็รักเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” อ๊อฟพูดจบ ยิ้มแป้นมาให้ผม พร้อมตักไอติมคำโตเข้าปาก
ผม เช่นกันครับ วินาทีผมไม่เสียใจเลยที่น้องเต้ไม่ได้เป็นของผม โลกไม่ได้สร้างคนดีมาแค่คนเดียว โลกสร้างมาหลายคน แต่โลกสร้างคนที่เหมาะสมกับเรามาหนึ่งคน ถ้าเราเจอและคว้ามัน มันจะเป็นคู่เรา แต่ถ้าปล่อยหลุดมือไป เราอาจจะต้องเสียใจ ...
น้องเต้คือคนดี .
แต่คนที่อยู่ตรงหน้าผมนี้ ... คือคนที่เหมาะสม ..
“มองอะไร ไอติมละลายหมดแล้ว กินไปๆ”
ผมมีความสุขจังเลยครับ ..
ความคิดเห็น