คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ตบให้ตาย ตบให้ตาย อย่าเอาไว้ เอาไว้เจ็บใจ
(ตอนนี้ อ๊อฟฟี่เล่า)
โอ้โหไม่อยากจะเชื่อ ว่าสองคนนี้จะไวไฟกันซะขนาดนั้น ... นี่แหละนะใครๆเค้าก็บอกกันว่า เวลาผัวเมียเค้าทะเลาะกันก็มักจะไปจบลงบนเตียง สุดท้ายยังไง๊....ยังไงก็ได้คืนดี ... ชั้นเชื่อแล้วจริงๆ ว่ามันต้องเป็นเช่นนั้น ... แต่พอย้อนกลับมาคิดถึงตัวเอง ... มันช่างเจ็บกระดองใจยิ่งนัก ... คิดว่าตัวเองเอาไอ้แฟนชั่วนั้นอยู่หมัดแล้วเชียว จู๋ๆก็มีชะนีที่ไหนก็ไม่รู้มานอนกก มันน่าตบล้างน้ำ ทาซ้ำด้วยน้ำยาอุทัยทิพย์นัก
เฮ้ออ ... เห็นเพื่อนสมหวังแล้วก็ดีใจ ... ยัยเต้มันน่าสงสารเรื่องความรัก รอไอ้กายห่าเหวอะไรนั่นมาได้ ตั้ง 5 ปี มีหนุ่มๆน่ารักๆ มาจีบมันเยอะแยะ เคยสนซะที่ไหน เป็นไงละ สุดท้ายคนที่เข้ามาหามันก็เสร็จชั้นหมด ... พูดไปก็ต้องขอบคุณมันนะนั่น ป่านนี้จะถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์กันยังไม่รู้ ... อิจฉาจริงจริ๊งงงง นี่ถ้าคุณเท่ห์ไม่ใช้แผนชั้นนะ อย่าหวังว่าจะได้แอ้มยัยเต้เลย ... รู้สึกภูมิอกภูมิใจในแผนการอันชั่วร้ายของตัวเอง คริคริ
“ทำสปาเก็ตตี้รอดีกว่า” ไม่รู้จะมานั่งเสียเวลาทำไม กว่าพวกเค้าจะเมคเลิฟกันเสร็จ ออกมาเหงื่อท่วมกาย สบายกายา แล้วก็น่าจะหิว เพื่อนที่แสนดีอย่างชั้นก็ต้องหาอะไรมาประเคนให้คู่ใหม่ปลามันเค้าได้กินกัน
ว่าแล้วชั้นก็เดินเข้าครัวเอาอุปกรณ์การทำสปาเกตตี้ออกมาจากตู้เย็น ทำเผื่อคุณเวย์ด้วยดีมั๊ยนะ ..
“ทำอะไรอยู่มึง” ผมหันไปทางต้นเสียง ก็เห็นเพื่อนสาวชั้นเดินออกมาจากห้องคุณเท่ห์แล้ว ไมมันเร็วจังเลยวะ
“เสร็จแล้วเหรอยะ” คุณเท่ห์นี่หลั่งเร็วเหมือนกันแฮะ
“เสร็จอะไรของมึง ถามแปลก” อ่ะ อีนี่ มาทำซึนเดเระ อีก ทำแบ๊วๆๆ น่ารักตายแหละ
“ก็มึงอ่า เสร็จคุณเท่ห์แล้วหรือยัง” เอาไป ถามตรงๆก็ได้
“เสร็จบ้าเสร็จบออะไรมึง บ้ารึเปล่า” แหนะๆๆ ทำเขินอาย ถ้ามันเป็นผู้หญิง คงเอามือมาม้วนๆๆปลายผมไปแล้ว
“แรงนะยะเดี๋ยวนี้” ไม่ไหวจะเคลียร์ อ่อนเพลียจะเสวนา
“มึงอ่าอย่ามาบ้า ไม่มีอะไรเกินเลยทั้งนั้น” เอ๊ะ หรือว่าจะจริง
“ทำไมอีกวะ ... หล่อนไม่รักเค้าเหรอ” นั่นอ่าดิ ทำไมไม่ตกลงลงหลุมกันไป ... ชั้นละลุ้นแทบขาดใจแล้ว
“รักมันก็รัก แต่เรื่องนี้เอาไว้ก่อน แล้วมึงทำไรอยู่เหรอ” มันพูดไปก็เดินเข้ามาดูชั้นเตรียมส่วนผสมไป
“ก็ว่าจะทำสปาเกตตี้ มามะ มาเป็นลูกมือให้ชั้น” กำลังต้องการคนช่วยเหลือพอดี ว่าแต่ ...
“แล้วไหนคุณเท่ห์ละ” หันหลังควับไปถามยัยเต้ ที่ยืนหน้าแดงเท่าลูกเชอรรี่อยู่ (มะเขือเทศไม่ชอบ เชยแล้ว)
“เค้ากำลังจัดการกับของของเค้าอยู่ที่ห้องของเค้า” เอ๋.... อะไรของมัน เค้าๆๆ ของเค้า ๆ
“อะไรของมึง ... อีนี่พูดไม่รู้เรื่อง” เอากับชั้นสิ ... เบื่อพวกวกไปวนมา
“ก็ ...” มันพูดไปก้มมองตรงส่วนกลางความเก็บกดไป ... ไอ้นั่นนั่นแหละ
“มันแข็ง ...” เงยหน้ามามองชั้น ...
“เลยเข้าห้องน้ำ ...” แล้วก็โบ้ยหน้าไปทางห้องคุณเท่ห์
“อ่อ ชั้นเข้าใจแล้ว ไหนแกยิ้มหน่อยสิ” ชั้นพอจะเข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร พร้อมกับให้มันยิ้มนิดหน่อย
“ทำไมเหรอ อี.....” มันถามข้อสงสัย แล้วยิ้มกลับมาให้ชั้น
“ว่าแล้ว ... นี่ขนอะไรติดฟันหล่อน ไปบ้วนปากก่อนไป ... ชั้นรับไม่ได้ มือใหม่จริงๆ” แกล้งมันหน่อยครับ ...
“เอ๊ย บ้าเหรอมึง ... กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ... ขนอะไรจะติดกูได้ไง” มันกระวนกระวายใหญ่เลยครับ ฮ่าๆๆ ยัยนี่หลอกง่ายชะมัด ว่าแล้วมันก็เข้าห้องของมันไปครับ ให้ทายก็คงจะไปส่องกระจก บ้วนปาก แปลงฟัน ไม่แน่อาจถึงขั้นอาบน้ำ
“อ้าวอ๊อฟ ทำอะไรอยู่เหรอ” พอคนโน้นไป คนนี้มา ช่างเป็นใจอะไรเช่นนั้น
“อ๋อ ผมว่าจะทำสปาเกตตี้อ่าครับ คุณเท่ห์หิวหรือยัง” พูดเสร็จก็เปิดแก๊สเตรียมลวกเส้นครับ
“อืม ... ก็คิดว่าอีกสักแป๊บก็คงจะหิว” คุณเท่ห์พูดไปพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆ
“เป็นไงครับคุณเท่ห์ หน้าซีดมาเชียว กี่ยกละ” ดูท่าทางการเดิน กริยาต่างๆ บ่งบอกถึงความเพลียมาเชียวครับ
“สาม...”
“หืออออ ... สามยก” ไม่จริงใช่มั๊ยครับเนี่ย
“มือล้วนๆ” ฮ่าๆๆๆ อยากจะหัวเราะออกมาเป็นภาษาบองโกเลีย
“อะไรกันคุณเท่ห์ ลูกไก่อยู่ตรงหน้าแล้ว ยังปล่อยหลุดมือไปอีก ... แบบนี้เค้าเรียกว่า ไร้น้ำยานะครับ” ไม่ใช่ว่าอยากจะดูถูก ... แต่ก็ขอหยามนิดนึงแล้วกัน ...(มันต่างกันตรงไหนหว่า)
“ก็เต้เค้าไม่ยอมอ่า เค้ากลัวเจ็บ จะให้ใช้มือให้ พอเห็นของชั้นก็ตกใจ วิ่งออกมาซะก่อน ชั้นก็เลยต้องจัดการมันเอง กว่าจะสงบ เล่นไปสามรอบ หมดแรงเลยเนี่ย” โอ้ววว ขนาดนั้นเชียวเหรอเนี่ย ... ชั้นไม่น่าปล่อยผู้ชายคนนี้ถึงมือยัยเต้เลยให้ตายสิ
“แล้วทำไมคุณเท่ห์ ไม่ออกมาเรียกอ๊อฟละฮะ” ชั้นพูดไปพร้อมกับเอานิ้วชี้มาลูบไล้ริมฝีปากตัวเองไป คุณเท่ห์ทำหน้าเอ๋อ ... กลืนน้ำลายลงคอดังเฮือก
“ขอบใจนะอ๊อฟ ... ชั้นใช้มือแหละดีแล้ว” พูดเสร็จคุณเท่ห์ก็เดินไปเปิดตู้เย็น เอาน้ำมาซดหมดขวด เสียน้ำเยอะก็งี้ ต้องแทนที่น้ำ ... แต่ก็อดขำไม่ได้จริงๆ
“นี่อ๊อฟ ... ชั้นถามไรหน่อยสิ” คุณเท่ห์ปิดตู้เย็น แล้วเดินเข้ามาใกล้ชั้น ถามพร้อมทำหน้าสงสัย
“มีอะไรเหรอครับ” ชั้นพูดไปพร้อมกับหั่นผัก พวกมะเขือเทศ แครอท หอมใหญ่ ให้เป็นชิ้นเล็กๆพอดีคำ
“ทำแบบนั้นอ่า เค้าทำกันยังไงเหรอ” คุณเท่ห์ยืนถามหน้าตาย ชั้นถือมีดค้างเลย ทำแบบนั้น ... คืออะไร
“แบบอย่างว่าอ่า ชายๆอ่า” ชั้นยังคงทำหน้างง แล้วก็ได้ตรัสรู้ว่า แบบนั้น คือ แบบว่า อย่างว่า อย่างนั้น ... คนอ่านจะเข้าใจปะเนี่ย
“ทำไมเหรอครับ คุณเท่ห์ทำไม่เป็นเหรอ” ได้ที ชั้นก็ตอบไปยิ้มไป มือก็หั่นผักไปต่อ
“ชั้นไม่เคยอ่า แต่ชั้นคิดว่าชั้นทำได้นะ แต่ชั้นกลัวเต้มันจะเจ็บ” ตอนนี้หน้าคุณเท่ห์ตลกมากเลยครับ เหมือนจะจริงจัง จะหนักแน่น แต่ก็ยังลังเล จะเอาไงกันแน่นี่ผู้ชายคนนี้
“ก็ทำคล้ายๆกับทำกับผู้หยิงนั่นแหละครับ แต่แค่คนละทางเข้ากัน คุณคงเข้าใจนะครับ ว่าทางไหน แล้วของแบบนี้มันต้องเปิดทางกันก่อนครับ คุณก็ใช้นิ้วก่อน ทีละนิ้ว ทีละนิ้ว เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ขณะนั้นคุณก็ต้องปลุกอารมณ์ของอีกฝ่ายนึงไปด้วย” ผมพูดไปก็เอาเส้นออกจากหม้อมาพักไว้ในภาชนะที่เตรียมไว้ มองหน้าคุณเท่ห์ที่ตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก ถ้ามีกระดาษปากกา คงเอามาจดแล้วละครับ
“แล้วไงต่อๆ...” แหนะๆๆ รีบเชียว
“แล้วมันก็ต้องมีตัวช่วยด้วย พวกเจลหล่อลื่นอะไรเนี่ย ต้องใช้ทาน้องชายคุณ แล้วก็ทารูสวรรค์ของเต้มัน แล้วก็ค่อยๆใส่ไป อย่ารีบร้อน หมั่นถามคนอีกคนว่าเจ็บหรือเปล่า ไหวมั๊ย ๆ ๆ ซี๊ดดดด อ่า.... พูดแล้วเสียว” ผมพูดไปจินตนาการตามไป ... จนเผลอซีดดดออกมา เสียวใช่เล่นนะเนี่ย
“อ๊อฟ อย่าเพิ่งนอกประเด็น ต่อๆๆ”อะไรกันนี่คุณเท่ห์ ต้องให้ผมสอนทุกอย่างหรือไง
“แหม คุณค่ะ หลังจากนั้นก็ใส่ๆ กระแทกๆ พอแตกก็จบ” เอากับชั้นสิ ... อยากรู้มากนัก เอาวิธีลัดไปก็แล้วกัน
“อ๋อ.....อืม ขอบใจมากนะอ๊อฟ” พูดจบคุณเท่ห์ก็เดินออกจากครัว เหมือนจะออกไปข้างนอกด้วย
“แล้วนั่นคุณเท่ห์จะไปไหนเหรอครับ” สงสัยอ่าดิ เดี๋ยวสปาเกตตี้ก็จะเสร็จแล้ว
“ไปซื้อตัวช่วย !!! ” คุณเท่ห์หันหลังมาตอบ พร้อมทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ ... เสร็จแน่ๆยัยเต้คืนนี้
ชั้นนั่งผัดซอสสปาเกตตี้ไปซักพัก ยัยเต้ก็ออกมากับชุดใหม่ บอกแล้วว่ามันต้องอาบน้ำมา
“ถึงขนาดต้องอาบน้ำใหม่เลยเหรอจ๊ะ” ปากชั้นนี่มันอยู่ไม่นิ่งจริงๆ ต้องได้กัด ได้จิกตลอดสินะ
“ก็มันร้อนอ่า เหงื่อออก เลยอาบน้ำวะเลยดีกว่า” ก็ว่ากันไปครับ ... ตามที่มันพูดแล้วกัน ไม่อยากจะมากความ
“แล้วนี่คุณเท่ห์ยังไม่ออกมาเหรอ” มันพูดพร้อมกับเดินมาช่วยผมในครัวครับ สองคนนี้เค้าสลับกันเข้าฉากหรือไงนะ
“ออกแล้ว ไปแล้ว” ผมตอบสั้นๆง่ายๆ ตาก็มองซอสในกระทะไป
“อะไรของมึง ออกแล้ว ไปแล้ว” มันถามขึ้นมาตอนยืนเช็ดจานอยู่ด้านหลังชั้น นึกแล้วว่าอีนี่ต้องโง่ ... เราก็คงพูดยากไปสำหรับมัน
“ก็ออกมาจากห้องแล้ว แล้วก็ออกไปข้างนอกแล้วคร่า....” เข้าใจแล้วสินะทีนี้
“แล้วออกไปไหน...” ในใจคิดอยู่แล้วว่าต้องมีประโยคนี้ตามมา และก็คงต้องตอบกลับไป
“ออกไปซื้อตัวช่วย...” ช่วยไม่ได้ คุณเท่ห์บอกมาแบบนี้เอง
“ตัวช่วย ... ตัวช่วยไรวะ” มันยังคงบ่นพรึมพำของมันอยู่ครับ เออน่า ถ้ามึงรู้แล้วมึงจะเสียว ฮ่าๆๆๆ
“อ๊อฟ ครั้งแรกเจ็บปะ” ผงะให้กับคำถามของมันหลังจากที่เงียบไปนาน ... วันนี้ทำไมสองคนนี้ต้องมาถามเรื่องนี้กับชั้นด้วย อย่างกะชั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญ คนอ่านเค้าเข้าใจชั้นผิดหมดแล้วววววว
“เจ็บ... !!!” ถึงยังไงก็ต้องตอบ
“เหรออ” เสียงของมันอ่อนมากเลยครับ คงกลัวละสิท่า
“แล้วมันจำเป็นหรือเปล่าวะ ที่จะต้องมีอะไรกัน” แล้วก็คำถามที่ชวนให้ปวดหัว
“เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับคนสองคน ว่าพร้อมหรือเปล่า ว่าต้องการมันแค่ไหน มันไม่ใช่ความใคร่ มันคือส่วนเติมเต็มของกันและกัน” พูดไปแล้วชั้นอยากจะกรี๊ดดด นานๆทีจะพูดอะไรดีๆกับเค้าได้
“แล้วนอกจากเจ็บ ความรู้สึกอื่นละ” ตอนนี้มันหันหน้ามาหาชั้นแล้ว ... แต่ชั้นก็ยังหันหลังให้มันอยู่
“นอกจากเจ็บเหรอจ๊ะ..” พูดไปพร้อมกับวางของที่ถืออยู่ แล้วกันหน้ามามองตามัน
“นอกจากนั้นก็จะเสียวไง !!!” ชั้นพูดไปพร้อมกับเอาลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง บ่งบอกถึงความเสียวที่มีอยู่มากมายจากการกระทำนั้น
“จริงเหรอวะ ... แล้วพอเสียวแล้วจะหายเจ็บรึเปล่า” ยัยเต้มองหน้าชั้นแบบหงอยๆ ถามมาอ่อยๆ ไม่รู้สึกเสียวไปกับชั้นหน่อยเหรอ
“ไม่รู้นะ ... แต่ตอนนั้น ถ้าเพื่อคนที่ชั้นรัก ชั้นยอมเจ็บ ... เพื่อให้เค้าได้มีความสุข ... และตอนนั้นชั้นก็ตอบกับตัวเองได้ ว่าชั้นก็มีความสุข และชั้นก็ต้องการมัน” ผมพูดจบก็หันหน้ามาสนใจกับสิ่งที่ผมทำต่อ ทำไมวันนี้ถึงทำสปาเกตตี้เสร็จช้าจังเลยนะเนี่ย ...
“ขอบใจมึงมากนะ เพื่อนที่แสนดี...จุ๊บบบ” ตายโหงแล้ว ฟ้าจะผ่ามั๊ยเนี่ย มันพูดเสร็จก็มาหอมแก้มชั้น ... กรี๊ดด ขยะแขยง ... แต่ก็แปลกๆดี อิอิ
“แล้วทำไมมึงทำซะเยอะแยะเชียว” ยัยเต้ถามขึ้นเมื่อเห็นเส้นที่ลวกไว้ตั้งเยอะแยะ
“เผื่อคุณเวย์มาไง ... ชั้นพอจะเดาถูกว่าเค้าต้องมาทานกับเราแน่ๆ” อย่างว่านั่นแหละ ... ใครๆก็เรียกชั้นว่าอ๊อฟฟี่ตาทิพย์ เรื่องแค่นี้ ... จิ๊บๆ
“กูว่ามึงไปเรียนพวกไสยศาสตร์อะไรแบบนี้ดีมะ จบมาเป็นหมอผีคงรุ่ง” กรี๊ดดด
“เป็นหมอผีปราบมึงเหรออีปลวก เดี่ยวแม่สาดกับซอสสปาเก็ตตี้นี่เลย แก่วงปากหากระทะแล้วไงละมึง” พูดไปชั้นก็จับหูกระทะไป .... หมั่นไส้มันยิ่งนัก
“แล้วมึงจะจัดการยังไงกับคุณเวย์ ท่าทางเค้าชอบมึงมากเลยนะ” คิดมาแล้วก็สงสาร ผู้ชายดีๆ ถูกชะนีเต้คาบหมด
“เหอะๆ กูก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกัน ... เค้าดีกับกูมาก จนไม่อยากทำให้เค้าเสียใจเลย” มันพูดไปทำหน้าเครียดไป
“งั้นไม่เป็นไร ... เดี๋ยวชั้นจัดการเอง” ยัยเต้เงยหน้ามามองหน้าชั้นแบบงงๆ ประมาณว่าชั้นจะทำอย่างไรต่อ
“เอาเหอะหน่า ... เรื่องนี้ชั้นถนัด” พูดไปแล้วอยากจะจัดการไวๆ เนื้อปลาดิบอย่างดีแบบนี้ ไม่ได้ลิ้มลอง แล้วจะเสียใจไปจนตาย
“ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง”
“ใครกันนะ คุณเท่ห์น่าจะมีกุญแจดิ” ยัยเต้พูดมา ทั้งที่ทำหน้าสงสัยไม่แพ้กัน
“สงสัยจะเป็นคุณเวย์มั้ง ... เดี๋ยวชั้นไปเปิดเอง” แหม อะไรกันเนี่ย คิดถึงก็มาทันทีเลย คุณเวย์ก็ ...
“สวัสดีครับคุณ..” อ้าว ไม่ใช่คุณเวย์ เป็นชะนีแก่ๆที่ไหนละเนี่ย
“แกเป็นใครย่ะ มาป้วนเปี้ยนห้องคุณเท่ห์ทำไม” เอาแล้วไงครับ คำทักทายมาแบบนี้ ตัวโกงของเรื่องชัวร์
“ชั้นเป็นเพื่อนของเต้ แล้วหล่อนละเป็นใคร” มายงมายะกับชั้น อย่าหวังว่าชั้นจะพูดดีด้วยเลย
“กรี๊ดดด นี่แกกล้าดียังไงมาพูดกับชั้นแบบนี้ เป็นเพื่อนของเต้ แล้วทำไมถึงกล้าลามปามชั้น” เอาแล้วไงครับ ชะนีแถวนี้ดิ้นพร่านเหมือนโดนน้ำร้อนสาด นี่ชั้นแค่เหยาะๆนะ
“ชั้นก็ไม่ได้กล้าดีมาจากไหนหรอกนะ ... ของแบบนี้ชั้นมีพอตัว ชั้นแค่ไม่ชอบให้คนอื่นมาพูดจาดูถูก มาใช้สรรพนาม กง แก ทำตัวสนิทสนมกับชั้น เพราะว่าเรามันคนละชั้นกัน” เถียงไปก็เสียเวลาเปล่าครับ ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหนกัน
“ใครเหรออ๊อฟ” ยัยเต้ตะโกนมาจากในครัวครับ คงคิดว่าสถานการณ์ไม่ดีละมั้ง
“ก็ชะนีแก่ๆที่ไหนไม่รู้ มาร้องโหยหวนอยู่แถวนี้ ชั้นเห็นแล้วอยากจะโยนอ้อยให้ไปเคี้ยวเล่นซักอัน เสียดาย แถวนี้มีแต่ส้นตีน” ผมตะโกนบอกเต้ไปเสียงดังๆ คนตรงหน้าผมก็คงได้ยินไม่ต่างกัน
“กรี๊ดดดดดดดดด นี่แกว่าชั้นเป็นชะนี แล้วยังมาลามปามพูดตีนอะไรกับชั้นอีก นังเต้ แกออกมาเคลียร์กับชั้นดี๋ยวนี้นะ” ยัยนี่เป็นใครกันนะ ... ทำไมถึงมาเรียกเพื่อนชั้นว่านังแบบนี้ กล้าดีมาก
“อ้าว คุณเกด ขอโทษด้วยนะครับ พอดีเพื่อนเต้ไม่รู้ว่าเป็นคุณเกด ขอโทษที่ไม่สุภาพนะครับ เชิญเข้ามาก่อนครับ” ชิ ... เป็นยัยเต้หรอกที่พูดดีแบบนี้ นางเอกตลอดได้สินะมึง ถ้าชั้นอยู่คนเดียว อย่าหวังว่าจะได้เข้ามาในนี้
“หลีกไปหล่อน ตัวเท่าช้างยืนขวางอยู่ได้” เอาแล้วไงละครับ เข้าถ้ำเสือมาได้ ก็วอนกัดกับเสือเลย อย่างงี้แม่จะกัดให้ จับฉีกอกแตกตายเลย
“พอดีคุณเท่ห์ไปข้างนอกนะครับ คุณเกดจะรอมั๊ยครับ” เต้พูดขึ้นเมื่อยัยชะนีแก่ๆเดินเข้ามาในห้องได้
“รอก็ได้ แล้วนี่นายกล้าดียังไง พาพลสมัครพรรคพวกมาสุมอยู่ที่บ้านหลังนี้ คิดว่าที่นี่เป็นสถานสงเคราะห์หรือไง คงคิดว่าคุณเท่ห์ใจดีแล้วจะทำอะไรก็ได้สินะ” ดูๆๆ สิครับ นี่กลัวคนเกลียดไม่พอหรือไง ถึงได้มาปากร้ายกับเพื่อนชั้นแบบนี้ กล้าดีจริงๆ
“แล้วที่ชั้นมาอยู่บ้านของคุณเท่ห์นี่ ไม่หนักส้นตีนข้างไหนของคุณกรด ... เอ๊ยย คุณเกดเหรอครับ” ได้ยินนายเต้เรียกชื่อ แต่ก็ฟังไม่ชัด และคิดว่า น่าจะไม่ใช่ชื่อนั้น ควรชื่อ กรด มากกว่า ร้ายนะยะหล่อน
“นี่แก ชักจะมากไปแล้วนะ ถ้าคุณเท่ห์กลับมาชั้นจะฟ้องคุณเท่ห์” กรี๊ดดด ยัยชะนีขี้ฟ้อง กลัวตายละ
“มีอะไรกันเหรอครับ” ว้าวว พระเจ้าขี้ม้าขาวมาช่วยแล้ว คุณเท่ห์กลับมาซักที
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับคุณเท่ห์ ก็แค่ชะนีโหยหวนหาผัว และยิ่งรู้ว่าเป็นผัวชาวบ้านเค้า ยิ่งอยากได้จนอย่างว่าสั่น” บอกแล้วอย่าให้ชั้นแรง อินเตอร์เน็ตบอร์ดแบรนด์ที่ไหนก็สู้ชั้นไม่ได้
“คุณเท่ห์ค่ะ ... ดูยัยกระเทยปากร้ายนี่สิคะ มันว่าเกด” เอาแล้วไง ขี้ฟ้องอีกแล้ว
“ผมเปล่าว่านะครับ ... ใครอยากรับก็รับ เออเต้ขึ้นไปดูซอสสปาเก็ตตี้ชั้นหน่อยเร็ว ตั้งแก๊สอ่อนๆไว้ ไม่รู้ไหม้หรือยัง” ผมเริ่มรู้สึกว่า คนอื่นๆที่อยู่รายรอบ จะไม่ช่วยชั้นในการจัดการยัยชะนีร้ายนี่ซะแล้ว
“ส่วนคุณ คุณเท่ห์ ขึ้นไปช่วยแฟนคุณเดี๋ยวนี้” ประโยคหลัง ชั้นพยายามเน้น เพื่อให้คุณเกดได้ยิน สีหน้าตอนนี้ของคุณเกดอึ้งอย่างเห็นได้ชัด ส่วนคุณเท่ห์กับไอ้เต้เหรอครับ สองรายนี้อายม้วนกันไปในครัวแล้ว ... อายไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลยให้ตายสิ
“แกหมายความว่าไง คุณเท่ห์กับเต้เค้า...” แหม แก่แล้วยังหูตึง
“ใช่ หล่อนได้ยินไม่ผิดหรอก สองคนนั้นเค้าเป็นแฟนกันแล้ว และคงไม่พ้นคืนนี้มั้ง เค้าคงจะได้เป็นสามีภรรยากัน แหม...มันช่างน่ายินดียิ่งนัก” ว่าแล้วชั้นก็พูดไป ยืดอกภูมิใจไป ในแผนการของตัวเอง
“นี่หล่อนใช่มั๊ยที่จัดการเรื่องนี้ หล่อนกล้าดียังไงมาเอาคุณเท่ห์ที่ชั้นจับจองไว้ตั้งสองสามปี มายกให้เพื่อนของหล่อนภายในเวลาไม่ถึงเดือน คิดสนับสนุนให้เพื่อนเค้าเป็นกระหรี่คอยแย่งสามีคนอื่นเค้าหรือไง” เริ่มเปลี่ยนสรรพนามชั้นอีกแล้ว ... ร้ายจริงๆยัยนี่ เริ่มจะไม่ไหวแล้ว อย่างงี้ต้องลากออกมาเคลียร์นอกห้อง ชั้นจูงมือยัยชะนีกรดเปิดประตู แล้วผลักมันออกไปนอกห้อง โดนที่ชั้นยืนกั้นประตูไว้ไม่ให้ชะนีหลุดเข้ามาในห้องได้... สัตว์ป่าอย่างงี้ น่าจะสูญพันธ์ไปให้พ้นๆ
เอาแล้วนะ ชั้นจะเริ่มแล้วนะ
“นังกรด ใครสามีหล่อนเหรอ ก่อนจะพูดอะไรหัดดูสารรูปตัวเองด้วยนะ ว่าเป็นอะไรกับเค้ารึยัง ที่เอามาพูดอยู่ฝ่ายเดียวแบบเนี๊ย ที่บ้านเค้าเรียกว่าอะไรน๊า อ่อ ชะนีหน้าด้าน รู้จักม่ะ ยัยชะนีหน้าด้าน” มันไม่ไหวจริงๆครับ กับยายคนนี้
“กรี๊ดดด .... นี่แกว่าชั้นเหรอ” ยัยเกดขึ้นเสียงแหลมปรี๊ดดอย่างกับนางร้ายช่องหลายสี
“อ่อ ตายละ คุยกันสองคน ชั้นคงด่าพยาธิในลำไส้หล่อนมั้ง มันหน้าด้านมากเลยนะ ฝังอยู่ในเส้นเลือดไม่ยอมออกสักที ชั้นแนะนำให้หล่อนน่ะ ไปหายาถ่ายพยาธิกินซะ หรือถ้าให้เห็นผลชะงัดชั้นว่า ไปโรงพยาบาล แล้วก็บอกหมอว่า ขอยาถ่ายพยาธิจากเส้นเลือดใหญ่ตัวที่มันชอบดูด ที่มันอยากได้ผู้ชายจนตัวสั่นออกไปให้หมดเลยนะ ชั้นคิดว่าคุณหมอเมืองไทยเก่ง คงมีหนทางรักษาหล่อนนะ อ้อ ถ้าให้ดี หายาแก่ร่านไว้กินด้วยแล้วกัน ... จะได้เลิกมาพรุ่นพร่านแถวนี้ซักที ยัยกรด” แม้เจ้าเว๊ย สะใจจริงๆ ไม่เคยด่าใครยาวๆนานๆแบบนี้มานานแล้ว สวรรค์ช่างส่งคนมาตรงเวลาพอดีจริง จริ๊ง...
“แก แก ยัยกระเทยปากจัด” โอ๊ยยยย ไม่มีคำด่าชั้นคำไหนมันเจ็บปวดเท่ากับคำด่านี้
“กูไม่ใช่กระเทย อีชะนีกรด แล้วถ้าขืนมึงเรียกกูแบบนี้อีกนะ กูจะชกให้มึงฟันร่วง ขนาดหาฟันปลอมใส่ไม่ได้เลย มึงจะลองไหม กูคาราเต้สายดำนะ ...” ไม่ไหวแล้วครับ ผู้หญิงคนนนี้ มีชื่ออยู่ในทะเบียนราษฎร์ได้ไงเนี่ย
“กรี๊ดดดดด!!!!!!” เป๊ะๆ ครับ สู้ไม่ไหว ด่าไม่ทัน เป็นอันต้องกรี๊ดดดด นางร้ายเบอร์ต้นๆของเมืองไทยเลย
“กรี๊ดให้พอนะย่ะ ... ชั้นขอตัวก่อน ไม่มีเวลาจะเสาวนาด้วยแล้ว เสนียด!!!!” พูดเสร็จผมก็ปิดประตูดังโครม!!! เจ็บใจจริงๆ คุณเท่ห์กับไอ้เต้ทนให้ผู้หญิงคนนี้มาก่อกวนอยู่ได้ไงนะ
“ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง” อะไรของหล่อนอีกละเนี่ย ไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอ
“ว่าไงจะเอาซักฟาดมั๊ย นังงง” ไม่ทันพูดจบ ก็ต้องสงบปากสงบคำครับ เพราะคนตรงหน้าใช่อีนังกรดซะที่ไหน
“คุณเวย์นั่นเอง นึกว่า...” แหะๆๆ หน้าแตกเลยเรา
“นึกว่าใครเหรอครับน้องอ๊อฟ ทำเสียงดุมาเชียว” คุณเวย์ถามทันทีเลยครับ พร้อมกับยิ้มหวานๆให้มา พอๆกับพี่เคนหล่อทะลุแป้งเลยครับ... โอว้แม่เจ้า สามัญชน คน หรือเทวดา ตอบข้าที
“น้องอ๊อฟ ๆ” เสียงคุณเวย์เรียกอีกครั้ง
“อุ๊ยย เปล่าหรอกครับ ... ด่าชะนีแถวนี้นะครับ คงดิ้นพร่านไปหาถ่ายพยาธิกินแล้ว เชิญคุณเวย์เลยครับ ไปทานสปาเกตตี้ด้วยกัน ผมทำไว้รอแล้วครับ” ไม่อยากจะบอก ว่าอยากจะอ๋อย แต่ก็นะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป เดี๋ยวไก่ตื่นหมด แล้วจะอดแดกไข่ เอ๊ยยยยย ทะลึ่งอีกแล้วเรา
อ๊ายยยยยยยย
ชั้นกับคุณเวย์เข้ามาในห้องก็เห็นยัยเต้กับคุณเท่ห์เค้าจัดโต๊ะอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว กระหนุงกระหนิงกันเชียว คุณเวย์เดินมาเห็นถึงกับตกใจหยุดชะงัก ... สองคนนี้เล่นอะไรไม่ดูเวลาเล๊ยยย
“อ้าวคุณเวย์ มาแล้วเหรอครับ พอดีเลย พวกเราเพิ่งทำสปาเก็ตตี้เสร็จ มาทานด้วยกันนะครับ” เป็นยัยเต้ที่หันหน้ามาเห็นคุณเวย์แล้วพูดขึ้น
“อ๋อครับ แล้วน้องเต้หายดีแล้วเหรอครับ ดูยิ้มแย้มแจ่มใสเชียว” คุณเวย์พูดพร้อมเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหาร หงอยเชียว
“ก็ไม่เป็นไรแล้วครับ” ยัยเต้พูดไปพร้อมกับรินน้ำใส่แก้วทั้งสี่ใบ ทำหน้าที่ภรรยาได้ดีที่สุด
“แหม คุณเวย์ครับ เต้มันทนถึกจะตายไป เท่านี้มันไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอกครับ คนมันเคยๆ” ดูบรรยาการมันอึมครึมยังไงไม่รู้ ชั้นไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาซะเล๊ยยย
“คุณเท่ห์ครับ ลูกชายคุณเท่ห์ชื่ออะไรแล้วนะครับ” รู้สึกว่าคุณเท่ห์ก็เงียบ คุณเวย์ก็เงียบ ยัยเต้ยิ่งแล้วใหญ่ ... ชั้นเลยต้องหาอะไรคุย
“อ๋อ ชื่อเจเจครับ เดี๋ยวซักพักก็กลับมาแล้ว อ๊อฟจะพักที่นี่รอดูเจเจกลับมาก่อนก็ได้นะ” แหมๆ พ่อคุณทูนหัว พอเห็นค่าชั้นขึ้นมาก็ให้ชั้นอยู่ต่อเลยนะ ... ทีตอนแรกแล้วเหมือนจะบังคับกัน
“จะดีเหรอครับ อ๊อฟเกรงใจ๊ เกรงใจยังไงไม่รู้” ที่จริงก็ไม่มีที่ไป แต่พูดไว้ให้ดูดีก่อน
“แล้วมึงจะไปอยู่ไหนละอ๊อฟ หรือจะกลับใต้เลย เพิ่งขึ้นมาเองนะ” เป็นยัยเต้ที่ขอร่วมเสวนาด้วย ชั้นรู้แล้วยะ
“นั่นสิน้องอ๊อฟ ยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย” มีคุณเวย์อีกหนึ่งเสียง นึกว่าจะไม่รั้งชั้นไว้ซะแล้ว
“โอเคครับ นี่เห็นแก่คุณเวย์นะครับ ถึงยอมอยู่ด้วย” พูดไปก็หันหน้าส่งสายตาบวกยิ้มหวานให้คุณเวย์ซะหน่อย หรือที่เค้าเรียกกันว่า อ๋อยขั้นแรก
“เดี๋ยวทานเสร็จแล้วเราออกไปเดินเล่นที่สวนกันมั๊ยครับ” คุณเท่ห์คิดอะไรแบบนี้ขึ้นมา กะจะไปสวีทกับยัยเต้สินะ แล้วคนชายที่นั่งข้างชั้นละ เค้าจะรู้สึกอย่างไร
“ก็ดีเหมือนกัน กูไม่ได้มาเดินเล่นสวนคอนโดมึงนานแล้ว ไปด้วยกันนะครับน้องเต้” แป๋ว ... ไม่คิดจะอยากเดินเล่นกับชั้นบ้างเหรอ ... แต่ก็ช่างเหอะ
“ไปครับไป อ๊อฟไปด้วย” คนอื่นไปหมด ชั้นจะอยู่ทำไมไม่รู้ ... ไปมองหนุ่มๆในสวนคงจะเจริญหูเจริญตากว่านี้ ...
สวนของคอนโดนี้อากาศดีเหมือนกันนะครับ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีมุมสงบๆ กลางเมืองที่วุ่นวายแบบนี้ ให้พอได้พักผ่อนสายตา มีที่สูดหายใจเต็มๆปอดกับเค้าบ้าง ...
“อากาศดีจังเลยนะครับคุณเท่ห์ ไม่ได้ขึ้นมาซะนานเลย” อีเต้นี่มันสวีทอะไรไม่เกรงใจคุณเวย์ของชั้นเลย เดี๋ยวแม่ก็ปั๊ดให้
“ใช่ ... ชั้นคิดถึงเจเจอีกแล้ว เจเจชอบมาเล่นที่สวนนี่มากเลยนะ” คุณเท่ห์ก็อีกคน ทำคะแนนเข้าไป หวังจะบุกยัยเต้สินะ
“ใช่ คิดถึงเจเจจริงๆด้วย” พอจ๊ะพอ ... ปล่อยให้คู่ใหม่ปลามันเค้าสนทนากันไป ... ชั้นขอไปเดินมุมอื่นบ้างดีกว่า ว่าแต่คุณเวย์อยู่ไหนนะ
อ๊ะ อ๊ะ เจอแล้ววว
“มายืนทำเป็นพระเอกมิวสิคอยู่ตรงนี้เองเหรอครับคุณเวย์ ผมมองหาตั้งนาน” คนอะไรไม่รู้ ยืนนิ่งๆยังหล่อ นี่ถ้าไม่รู้จักกัน จะตักทุบหัว แล้วลากเข้าข้างทางเลย
“คงมีแต่น้องอ๊อฟนั่นแหละครับ ที่มองเห็นผมในตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของเรื่องยังไงไม่รู้” โถ ๆๆ คุณพระคุณเจ้า ช่างน่าสงสารยิ่งนัก ... น้ำตาแม่ยกอย่างอิชั้นแทบไหล
“คุณเวย์ไม่สบายใจ อึดอัดอะไร ก็ระบายกับอ๊อฟได้นะครับ คิดซะว่าอ๊อฟเป็นกระโถน” ดูซิ .. ดูสิ เอาตัวเองไปเปรียบซะต่ำเชียว นี่ถ้าไม่ใช่คุณเวย์ ชั้นไม่ทุ่มขนาดนี้หรอก
“ฮ่าๆ น้องอ๊อฟก็พูดเข้า ... ไม่ถึงขนาดหรอกครับ น้องอ๊อฟแค่ซักโครกเอง ฮ่าๆๆ” ปร๋อยยยย ตกลงมันดีกว่าเดิมมั๊ยละนี่
“โห คุณเวย์ พูดซะเห็นขี้เลย เหม็นมาเชียว ... อ๊อฟแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” มันน่าน้อยใจนัก ผู้ชายหน้างาม ปากร้าย ชั้นรับไม่ได้ ... เพราะชั้นจะรักหมดใจ ...
อร๊ายยยยย หยอดเอง อายเอง ... บ้าแล้วกู
“พี่รู้สึกเหมือนว่า ไอ้เท่ห์กับน้องเท่ห์ดูสนิทสนมกันมากเลยนะ ... มันมีอะไรที่พี่ไม่รู้รึเปล่าน้องอ๊อฟ” คุณเวย์หันมาพูดหน้าจริงจังกับชั้น ... อารมณ์เปลี่ยนเร็วจริงๆนะเนี่ย ..
“เอ่อ ... อ๊อฟว่าคุณเวย์ถามสองคนนั้นดีกว่านะครับ ...” จะให้ชั้นพูดไงละ ... ชั้นไม่อยากเห็นใครอกหักต่อหน้าชั้น
“ความรักนี่มันห้ามยากจังเลยนะครับ รักไปแล้วยากจะตัดใจ ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งเจ็บมาก รู้อย่างนี้ไม่น่ารักตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องเสียใจ” คุณเวย์พูดไป สายตามองยาวไกลไปข้างหน้าไร้ซึ่งจุดจับจ้อง แววตาที่มีแต่ความเศร้า อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ก็จริงของคุณเวย์ แต่ก็อย่าลืมนะครับ ว่าช่วงนึงที่ได้รัก เราก็มีความสุขกับมัน ถ้ามันจะไปจากเรา เราก็ต้องยินดีสิครับ ... ยินดีกับคนที่เรารัก” ไม่รู้ว่าคุณเวย์จะทำใจกับเรื่องนี้อีกนานไหม ... แต่ชั้นก็ได้แต่ภาวนาให้เค้าหายเจ็บไวๆ
“ยังไงซะ ผมก็จะจีบน้องเต้ จนกว่าที่เค้าจะบอกให้ผมหยุด ... จนกว่าจะถึงวันนั้น” คุณเวย์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ถ้าเป็นอย่างนั้น คงต้องเป็นชั้นนะสิ ที่จะต้องหยุด ...
“ครับ ยังไงคุณเวย์ก็สู้ๆนะครับ ... ความรักชนะทุกอย่าง” จะทำไงได้ละครับ ... ก็เพิ่งเข้ามา ถึงแม้จะรู้สึกดี แต่ก็ได้แค่รู้สึกเท่านั้น ... คุณเวย์เค้ารู้สึกกับเต้ไปมากแล้ว แต่เรายัง ... เรายังรู้สึกไม่มากขนาดนั้น ... แค่ปลื้ม แค่ชอบ แค่หลง ไม่ได้รัก ดังนั้น ต้องเป็นชั้นที่ควรหยุด !!!!!
“ไปที่สองคนนั้นกันเถอะครับ ถ้าเลือกจะสู้ต่อ ก็อย่ามาหลบมุมพักยกอยู่แถวนี้สิครับ บนสนามแข่งขัน ไม่มีคำว่าเพื่อนนะครับ” ว่าแล้วชั้นก็ผลักหลังคุณเวย์ให้เดินไปทางๆที่คุณเท่ห์และก็ยัยเต้ยืนอยู่
“คุณเวย์ ผมกำลังหาอยู่พอดีเลย” เป็นยัยเต้ที่หันมาเห็นคุณเวย์เดินมา แล้วทักขึ้น
“ว่าไงครับน้องเต้ คิดถึงพี่เหรอครับ” เอาแล้วสิครับ เมื่อกี้ยังหงอยๆอยู่เลย ตอนนี้ซ่าได้แล้วสินะ
“แหมคุณเวย์ อันที่จริงผมก็ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณเท่ห์ต่างหากที่ต้องการจะคุยกับคุณ” ยัยเต้พูดพร้อมกับโบ้ยหน้าไปทางคุณเท่ห์ที่ยืนห่างออกไป คุณเท่ห์ส่งยิ้มมาให้ คุณเวย์เห็นแบบนั้น จึงเดินเข้าไปหาคุณเท่ห์ สาธุพระคุณเจ้าคุ้มครอง อย่าต่อยกันเลยนะ ... ชั้นไม่อยากรุม ... เอ๊ยย ไม่อยากห้าม
“นี่หล่อน เค้ามีไรกันเหรอ อย่าบอกนะว่าจะเคลียร์กันเรื่องหล่อน” พอคุณเวย์เดินออกไป ชั้นก็อดไม่ได้ที่จะถามยัยเต้
“จะบ้าเหรอมึง เค้าคงมีเรื่องคุยกันมั้ง ปล่อยเค้าเถอะ เพื่อนๆกัน ไปมึงไปเดินเล่นทางโน้นกับกู” พูดจบยัยเต้ก็เดินนำไปอีกทางนึง ... แบบนี้ก็ไม่ได้ยินที่สองคนนี้จะพูดกันสิวะ เซ็งเลย
“เออ เต้ แล้วมึงคิดรึยัง ว่าจะเอาไงเรื่องกับคุณเวย์กับมึง” อยากรู้เหมือนกันว่ามันคิดยังไง
“คิดอยู่ ว่าจะบอกเค้าว่ากูตกลงคบกับคุณเท่ห์แล้ว กูไม่อยากให้เค้ามีความหวังกับกู กูสงสารเค้า” อีนี่คนเขียนบทเขียนให้มันเป็นนางเอกจริงๆครับ ... จิตใจดีเว่อร์
“ก็ดี จะจัดการอะไรก็ทำๆซะนะ มึงอ่าชอบเก็บอะไรมาคิดคนเดียว ทำคนเดียว เดี๋ยวก็กลุ้มตายพอดี มีผัวแล้วก็ปรึกษาเค้าบ้าง” ต้องสั่งสอนครับ งานนี้ต้องสั่งสอน
“ผัวบ้า ผัวบอมึงสิ ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน” แหนะๆๆ มีอายๆๆ น่ารักตายแหละมึง
“หรา..... มึงคอยดูไม่พ้นคืนสองคืนนี้ ได้เรียกสามีขา สามีขาแน่” พูดไปคืนนี้คุณเท่ห์ไม่น่าพลาด เตรียมตัวช่วยแล้วนิ
“จะบ้าเหรอมึง กูไม่ได้คิดเรื่องนั้นซะหน่อย มึงอย่ามามั่ว” โอ๊ยยย อิดอก อายเยอะไปแล้ว
“พอเถอะมึง ไม่ต้องหมุนตัวแล้ว อายแบบมึงกูทำบ่อย แล้วกูทำน่ารักกว่าด้วย ไม่อยากเห็นมึงทำ ทุเรศสายตา” รับไม่ได้กับมันจริงๆครับ
“เออ แล้วเมื่อตอนเที่ยงมึงคุยอะไรกับคุณเกด กูเห็นท่าทางเค้าจะโกรธมึงมากๆเลยนะ” ยัยเต้ทักเรื่องนี้ขึ้นมาพอดี ... ว่าจะลืมแล้วเชียว
“กูก็สั่งสอนเค้าไปนิดหน่อยเรื่องมารยาทหญิงไทยที่สมควรเป็น ตามที่หม่อมแม่ถ่ายทอดให้ท่านพี่สาวกูฟัง และกูแอบจำมา พร้อมทั้งแอบปฎิบัติตาม” พูดไปชั้นถนัดนะ เรื่องมารยาทนี่ ตอน ป. 4 เป็นตัวแทนโรงเรียนประกวดมารยาทงามด้วยนะ ... แต่ดันไปตบกับอีตุ๊ดเด็กโรงเรียนเพื่อนบ้าน เลยตกรอบซะก่อน คิดแล้วหงุดหงิดชิบหาย
“มึงคงด่าเค้าไปเยอะสินะ เค้าคงโกรธแน่ๆ เฮ้อออ” ยัยเต้พูดไปพร้อมถอนหายใจออกมาเพิ่มความร้อนให้กับโลก
“เออหน่า มึงไม่ต้องไปกังวลเรื่องนั้น กูรับรองว่ายัยนั้นคงไม่กล้าโผล่หน้ามายุ่งกับมึงอีกนาน ถ้ามันมาคราวนี้มึงก็อย่าไปยอม มันกะจะจับคุณเท่ห์อย่างกับอะไรดี ... อย่าเสียทองเท่าหัว และ อย่าเสียผัวให้ใคร จำไว้นะมึง” พูดไปก็เซ็งครับ สอนเพื่อนได้แต่ตัวเองเพิ่งจะเสียไป
“เออหน่า... กูจะพยายามต่อกรกับเค้า แล้วแฟนมึงละ โทรมาบ้างหรือเปล่า” นั่นไง พอชั้นกำลังคิดถึง ถามมาถูกเวลาทันที
“โทรมา แต่กูไม่รับ กูยังไม่พร้อม” พูดไปก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดตัดสาย เบอร์ที่โทรมาวันนี้ไม่ต่ำกว่าพันครั้ง แบตกูจะหมดกับมันนี่แหละ ...
“มึงโกรธมันมากเลยเหรอ ถึงไม่อยากรับสาย ไม่อยากเคลียร์ หรือว่ามึงหมดรักมันแล้ว” หมดรักเหรอ ???
“กูจำไม่ได้แล้ววะ ว่าเคยรักมันตอนไหน ... แค่ผูกพันกับมันในคำว่าแฟนเท่านั้น ก็ดีเหมือนกันกูจะได้ไปจากมันซักที แล้วมันก็คงจะดีใจเหมือนกัน เพราะมันก็รอเวลานี้มานานแล้ว” เฮ้ออ พูดแล้วอยากจะร้องไห้
“มึงไม่เป็นไรนะ... มึงยังมีกู” มันพูดพร้อมกับเอามือมาตบบนบ่าผม ...
“ขอบใจมึงมากนะ” แล้วจะให้ชั้นไม่รักเพื่อนคนนี้ได้อย่างไรละ ... คำปลอบใจอะไรต่างๆไม่อยากได้ยินหรอก ... เอาแค่นั้นพอ
“มึงก็เหมือนกัน ... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็คิดถึงกูละ ดีใจมา เสียใจมา โทรหา โทรเล่ากับกูบ้าง อีกไม่กี่วันกูก็จะกลับไปเรียนครูแล้ว คงต้องลดความแรดลง ... มึงว่ากูจะทำได้มะ” พูดแล้วเครียดเหมือนกัน ... ต้องเป็นตัวอย่างแก่เยาวชน แต่ดีที่ได้มองเด็กๆหนุ่มนม.ต้น ม.ปลาย
ว๊ายยย คิดไรของชั้นเนี่ย
“ทำไมมึงจะทำไม่ได้วะ ก็ที่มึงทำอยู่ทุกวัน กับคุณเท่ห์ คุณเวย์ มึงก็เป็นปกติดีนี่” ปกติ ??
“แปลว่าที่กูทำกับมึง มันผิดปกติเหรอยะ” ถามไปงั้นแหละครับ ยังไงซะ ชั้นก็มีมันเป็นเพื่อนที่เข้าใจชั้นตลอด แล้วชั้นก็เข้าใจมันด้วย ...
“นั่นคุณเวย์ คุณเท่ห์มาแล้ว กลับคอนโดกันเถอะ เย็นแล้ว” ยัยเต้ทักขึ้นเมื่อเห็นสองคนนั้นเดินเข้ามา
“มึงลงไปก่อนเถอะ เดี๋ยวกูลงตามไป” ชักชอบบรรยากาศของสวนนี่แล้วละครับ
“เอางั้นเหรอ ให้กูอยู่เป็นเพื่อนมั๊ย” มันถามกลับมาครับ
“ไม่เป็นไร กูอยากจะนั่งคิดอะไรคนเดียว กูไม่โดดตึกตายหรอก ไปๆ บรรดาหนุ่มๆของเธอรอใหญ่แล้ว” ผมพูดพร้อมไล่มันไป เพราะเห็นหน้าคุณเท่ห์ตอนนี้ชักจะหวงว่าที่เมียคนนี้มากมายแล้ว
ตอนนี้ชั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ของสวนสาธารณะของคอนโด มองดูสนามหญ้า ขี้หมา ท้องฟ้า และผู้คน (จะมองขี้มาทำไมเนี่ย !!! ) ไม่อยากจะทำตัวเองให้ดูเศร้าเลย แต่ก็ดันเศร้าซะแล้ว ... เป็นคนที่ไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าตัวเองเศร้า ... ไม่อยากให้คนอื่นไม่สบายใจ ... เลยขอคิดอะไรๆคนเดียวดีกว่า ... วันนี้พบเจออะไรมากมายเลยสินะ ... แฟนสวมเขา ... เพื่อนมีแฟนใหม่ ... ตัวเองแอบมีใจให้คนที่ชอบเพื่อนตัวเอง ...
เฮ้ออออ
ชั้นเป็นตัวประกอบของเรื่องนี้เหรอเนี่ย ... แค่ตัวประกอบสินะ ... เข้ามาแล้วก็ต้องออกไปตามทางสินะ ... ถ้าเรื่องนี้เขียนเอาไว้แค่ พระเอก นางเอก เพื่อนพระเอก นางร้าย ... แล้วชั้นอยู่ตรงตำแหน่งไหนละ ...
ชีวิตชั้นผ่านรัก ผ่านสุข ผ่านทุกข์มามากมาย ... แต่ก็ไม่เคยเจ็บ ... ไม่จำซักที แล้วชั้นจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม
ชั้นเดินไปที่ขอบผนังสวนของคอนโด มองพื้นข้างล่าง ความสูงยี่สิบกว่าชั้น จากชั้นหนึ่ง ถึงดาดฟ้านี้ มันสูงเท่าไหร่กันนะ ...
ว่าไปชั้นก็ปีนขึ้นไปยืนบนบนขอบกำแพงนั้น ...
สูงดีจังเลย ...
ตอนเด็กๆ เคยฝันว่าอยากบินได้ ....
อยากกลายเป็นเซอร์เลมูน ...
อยากมีหน้ากากทักซิโด้คอยช่วยเหลือ ...
ตอนนี้ชั้นบินได้แล้ว ...
“อ๊าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”
“คุณครับ คุณครับๆ เป็นอะไรไปครับ” เอ๊ะ เหมือนเสียงคนเรียก เมื่อกี้ชั้นโดดมาจากดาดฟ้า ตั้งยี่สิบกว่าชั้น ชั้นต้องตายแล้วสิ
“คุณครับๆ ตื่นเถอะครับ นี่มืดแล้วนะครับ ไม่กลับห้องเหรอครับ” เอ๊ะ ... อะไรยังไง ลืมตาก็ได้เว๊ยย
โอ้วววววววว ... นี่ชั้นคงตายไปแล้วจริงๆ เพราะพ่อหนุ่มรูปหล่อนิรนามคนนี้ คงเป็นเทวดาแน่ๆ ... ชั้นทำดีไว้มากขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ... ได้ขึ้นสวรรค์ด้วย กรี๊ดดดดดด
“คุณครับ ผมเห็นคุณหลับไป แล้วกรี๊ดออกมา ผมนึกว่าคุณเป็นอะไร เลยมาปลุกคุณนะครับ และอีกอย่างนี่ก็มืดแล้วด้วย กลับห้องเถอะครับ” หา หือ ... อะไรนะ หลับ กรี๊ดดดด ชั้นยังไม่ตาย
“เอ่อออ ... ขอบคุณมากนะครับ” ลุกขึ้นสิครับตอนนี้ ... เผลอทำอะไรแย่ๆไปแล้วนะเรา ... เฮ้อออ
“คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”พอมองหน้าชัดๆ ให้ตายเถอะ หล่อน้อยกว่าคุณเท่ห์นิด เท่ห์น้อยกว่าคุณเท่ห์หน่อย แต่ท่าทางจะอร่อยเหาะ อยากจะบ้าตายกับผู้ชายคอนโดนี้
“อ๋อ เป็นเกย์ครับ ... เอ๊ยย ไม่ใช่ครับ ไม่เป็นไรครับ สงสัยผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เลยหลับไป แล้วก็ฝันอะไรนิดหน่อย ขอบคุณมากนะครับที่ปลุก” ตอนนี้ลุกลี้ลุกลนไปหมดแล้วครับ ... เหมือนคนเป็นไข้จับไข่ เอ๊ยย ไข่จับสั่น เอ๊ย ไข้จับสั่น เอ๊ยย ถูกแล้ว !!! ดูซิ พิมพ์มั่วหมดแล้ว
“ถ้าไม่เป็นอะไรมาก งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” หา ... จะไปแล้วเหรอ
“อ๋อ ครับ ผมอ๊อฟนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณอยู่ห้องอะไรเหรอครับ” อย่างน้อยก็ขอรู้อะไรซักเล็กน้อยแล้วกัน
“อ๋อ ผมชื่อปกรณ์ครับ ไม่ได้พักที่นี่ ผมมาทำธุระนะครับ ไปแล้วนะครับ” กรี๊ดดดด ชื่อปกรณ์ ชื่อจริง ชื่อเล่นวะเนี่ย ... แต่ไม่ได้อยู่นี่เหรอ เสียดาย เฮ้อออ ... แล้วจะได้เจอกันอีกเปล่าเนี่ย ...
ขอยืดเส้นยืดสายหน่อยแล้วกัน ตอนนี้คนในสวนไม่มีเลยสินะ ... เราเผลอหลับไปได้ไงเนี่ย
“เอ่อคุณครับ ...” ผมหันกลับไปมองเสียงที่เรียกมาด้านหลัง
“ผมขอเบอร์คุณหน่อยได้มั๊ยครับ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พระเจ้าประทาน อลังการมิสทิฟฟี่ ...
แบบนี้เค้าเรียกว่าถูกจีบใช่มั๊ย ...
ไอ้เราก็เพิ่งรู้จักกัน ... จะทำแบบนั้นได้เหรอ ...
แถมแม่ยังสอนอีกว่าอย่าให้เบอร์คนแปลกหน้า
ว่าแต่ว่า ....
“เอาเบอร์คุณมาดีกว่าครับ !!!!! ”
ความคิดเห็น