คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ได้แต่หวังถึงการกลับมา ทั้งที่เธออยู่ไกลสุดฟ้า และอาจไม่เหมือนเดิม
เหตุการณ์เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้างนะ ... ผมจำได้ว่าที่รีสอร์ทมีปาร์ตี้ที่ริมสระ สนุกมากๆเลย แล้วคุณเวย์ยังเอาคอกเทลสูตรเด็ดของรีสอร์ทมาให้ดื่มอีก ผมกินไปหลายแก้วเลย หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร หรือว่าผมจะเมานะ
“อ้าว น้องเต้ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวครับ” คุณเวย์เดินเข้ามาทักผมซึ่งนั่งเล่นในสวน รอคนอื่นเตรียมพร้อมออกเดินทางกลับ
“ก็นั่งรอคนๆอื่นนะครับ เอ๊ะ คุณเวย์ หน้าคุณเวย์ไปโดนหมาที่ไหนฟัดมาครับ เขียวปื้ดเชียว” ผมมองหน้าคุณเวย์ที่เหมือนจะมีเรื่องอะไรมา มีแผลช้ำๆที่มุมปาก แล้วก็ข้างๆตานิดหน่อย
“นี่น้องเต้จำไม่ได้เหรอครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” คุณเวย์ทำหน้าสงสัยมา ... ผมก็ทำหน้างสงสัยกลับ
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ผมจำไม่ได้แล้ว สงสัยผมคงเมามากเลยสินะครับนี่ อดดูฉากเด็ดเลย” พลาดไปแล้วจริงๆสิเรา
“ก็น้องเต้เมา แล้วโดนลูกค้าคนอื่นๆแซว แล้วพวกมันปากหมา พี่ก็เลยต่อยกับพวกมันหมัด สองหมัด เลยได้แผลอย่างที่เห็นนี่แหละครับ” คุณเวย์เล่าเหตุการณ์ให้ผมฟัง
“อ๋อๆๆ ผมนึกออกแล้วครับ ใช่ๆ ไอ้พวกนั้นมันมาว่าผมก่อน ที่จริงนะ ถ้าผมไม่เมาผมจะต่อยให้พวกมันกลิ้งเลย” ยังไงผมว่าตอนที่ผมไม่เมา ผมก็คงจะสู้รบปรบมือกับพวกมันได้ บังอาจมาว่าผมหนิม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เวย์เต็มใจช่วยน้องเต้ นี่ถ้าไม่ได้เจเจตะโกนบอกว่า ตำรวจมา ตำรวจมา ไม่แน่พี่อาจจะต้องโดนพวกมันตื้บตับแตกก็ได้นะเนี่ย” คุณเวย์เล่าเหตุการณ์สุดระทึกให้ผมฟัง
“โอ้โห สุดท้ายฮีโร่ของงานนี้ก็ไม่คุณเวย์สินะ กลับเป็นเจเจซะงั้น” ยังไงก็ขอแซวคุณเวย์หน่อยแล้วกันครับ
“โห อะไรกันนี่ พี่เวย์ไม่ได้คะแนนสงสารจากน้องเต้เลยเหรอ น้อยใจแล้วนะ” ฮ่าๆๆ คุณเวย์งอนครับ ถ้าทำตอนหน้าตาหล่อๆกว่านี้คงจะน่ารัก แต่ตอนนี้หน้าเละหมดแล้ว ผมรับสภาพไม่ได้เลย
“โอ๋ๆๆ ไม่เอานะค๊าบบ ไม่งอนนะค๊าบบ ขอบคุณคุณเวย์มากนะครับ นี่ถ้าไม่มีคุณเวย์ แล้วผมโดนต่อยแบบนั้น หน้าผมคงเสียโฉมหมดหล่อกันแน่ๆ” ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ คนที่ต่อยผมคงตายกันไปข้างนึงแหละครับ บังอาจมาทำหน้าหล่อๆ
“เพ่เต้ อยู่นี่นี่เอง เจเจหาตั้งนานแหนะ” เจเจวิ่งมาแต่ไกลเลยครับ
“ว่าไงครับ พ่อฮีโร่ของพี่เต้” ขอเหน็บคนที่นั่งข้างๆหน่อยเถอะครับ
“โห น้องเต้อ่า พี่เวย์ต่างหาก เป็นฮีโร่ของน้องเต้ พูดแบบนี้พี่งอนแล้วนะ” น่ารักตายเลย ผู้ชายตัวโตๆ กล้ามใหญ่ๆ มานั่งงอนทำแก้มป๋องอยู่
“อาเวย์เป็นอะไรเหรอครับ แก้มป๋องยังกับปาปักเป้า นี่แหนะๆ” เจเจพูดไปก็เอามือตบแก้มของคุณเวย์ไป
“ไปกันเถอะครับ พ่อกับอาเกดรออยู่ที่ล็อบบี้แล้ว” อ๋อ เจเจมาตามพวกเราเองเหรอครับนี่ เจเจพูดเสร็จ ก็วิ่งกลับไปก่อนแล้วครับ
“เสียดายจังที่วันนี้ต้องรีบกลับ ผมยังไม่ได้เล่นน้ำทะเลเลย” ผมแอบบ่นนิดหน่อยครับ เพราะเราต้องเปลี่ยนแผนรีบกลับกรุงเทพ เพราะคุณเท่ห์มีเอกสารต้องเซนต์ด่วน งานยุ่งจริงๆนะ
“เดี๋ยวน้องเต้มานั่งรถคันเดียวกับพี่นะครับ มาดูแลคนเจ็บหน่อยนะครับ” วันนี้คุณเวย์มาหลายอารมณ์จริงครับ เมื่อกี้ก็งอน ตอนนี้ก็อ้อนอีก ให้ตายเถอะผู้ชายคนนี้ กะล่อนจริงๆ
“เอายังไงดีน้า.... เดี๋ยวผมคิดดูก่อนนะครับ” ผมพูดเสร็จก็เดินออกมา อันที่จริงผมก็คิดกลับกับคุณเวย์เหมือนกันนั่นแหละครับ เพราะแค่คิดว่าจะต้องเจอหน้าคุณเท่ห์ ผมยังกลัวๆเลย ไม่รู้ว่าเมื่อคืนผมทำอะไรไปบ้าง คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
“มากันแล้วเหรอคะ แอบไปสวีทกันแถวไหนมา” คุณเกดทักขึ้นทันที เมื่อเราเดินเข้าไปในล็อบบี้ ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเบื่อหน้าผู้หญิงคนนี้ยังไงก็ไม่รู้
“ทำไมต้องแอบละครับ คนมันบริสุทธิ์ใจ จะทำอะไรก็เปิดเผย ผมไม่เก็บซ่อนเล็บไว้รอตะคุบเหมือนคนบางคนหรอกครับ” ขอผมเหน็บบ้างนะครับ ไม่ถนัดจริงด่าผู้หญิงแบบนี้เลย
“น้องเต้หมายถึงใครเหรอครับ ซ่อนนิ้ว ซ่อนเล็บ” คุณเวย์คงงงสินะครับ แต่ไม่เป็นไรครับ เห็นคุณเกดหน้าจ๋อยไป ผมก็สะใจแล้ว
“เดี๋ยวผมไปห้องน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวเผื่อเดินทางจะปวดกลางคัน” ไม่อยากอยู่เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ครับ แต่ยังไงผมก็ต้องทนสินะ นั่นเป็นทั้งเพื่อนคุณเท่ห์เจ้านายผม แล้วยังเป็นเพื่อนคุณเวย์อีก ผมต้องให้เกียรติสองคนนี้
“ต่างคนต่างอยู่นะครับคุณเกด คุณจะยุ่งกับคุณเท่ห์ คุณเวย์ผมไม่สน แต่ถ้ามายุ่งกับเจเจละก็ ผมไม่ปล่อยแน่” ผมบอกกับตัวเองในกระจกห้องน้ำ ยังไงซะหน้าที่ของผมคือดูแลเจเจ ส่วนคุณเกดจะจับคุณเท่ห์ยังไง มันก็คงเป็นสิทธิ์ของเค้า แต่ทำไมแค่คิด ใจมันก็เต้นแปล๊บๆแล้ววะ
“เดี๋ยว !!!! ชั้นขอคุยอะไรหน่อย” นั่นไงครับ เค้าบอกว่ายิ่งอยากหนี ก็ยิ่งต้องเจอ
“ว่าไงครับ คุณเกด” ยังไงผมก็ต้องปั้นหน้าทนสินะครับ
“พอดีว่าชั้นจะมาเตือนเธอหน่อย ว่าเมื่อคืนนี่ไม่เบาเลยนะ แย่งซีนชั้นหมดเลย ชั้นรู้สึกว่าเธอคงเป็นพี่เลี้ยงได้อีกไม่นาน” คำพูดคำจาของเธอแต่ละคำ เป็นสิ่งที่ผมไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินจริงๆ ยังมีหน้ามาขู่อีก
“ผมทำขนาดนั้นเลยเหรอครับ ถ้าทำอะไรให้คุณเกดลำบากใจผมก็ต้องขอโทษคุณเกดด้วยแล้วกันนะครับ” ยังไงผมก็เป็นผู้ชาย จะไปต่อปากต่อคำอะไรกับเค้า มันคงดูไม่เหมาะ
“พูดง่ายๆแบบนี้ก็ดี ชั้นจะมาบอกเธอว่า เดี๋ยวชั้นจะไปกับคุณเท่ห์ เธอคงรู้นะว่าต้องทำอะไรยังไง” รู้สิครับ ในเมื่อคุณอยากไปกับคุณเท่ห์ ผมก็จะ....
“โอเคครับ ... ไปกันเถอะครับ” ยังไงซะ ถ้าผมมัวแต่เถียงไปมากับเธอ มันคงเป็นเหมือนผู้หญิงเค้าแย่งผู้ชายกัน ซึ่งนั่นมันไม่ใช่ผม
“ไปกันครับ เดี๋ยวผมจะไปกับเจเจแล้วก็คุณเท่ห์นะครับ ส่วนคุณเวย์ก็รบกวนไปกับคุณเกดนะครับ” ผมมาถึงก็จัดการแบ่งรถให้กับแต่ละคน บอกแล้วผมไม่พูด แต่ผมทำเลย ผมจะปล่อยให้คุณลอยหน้าลอยตาอยู่กับเจเจได้อย่างไร ในเมื่อคุณประสงค์ร้ายแบบนั้น
“น้องเต้ ไม่ไปกับพี่เหรอครับ” คุณเวย์ครับ ชายหนุ่มผู้น่าสงสาร ผมต้องขอโทษคุณเวย์ด้วยจริงๆ
“งั้นเราไปกันเถอะครับ ไปเจเจ ไปขึ้นรถ” คุณเท่ห์ที่ออกอาการหน้าบึ้งตอนที่พบตอนแรก ตอนนี้ยิ้มออกมาแล้วครับ จะดีใจอะไร แค่ผมไปด้วย
“คุณเวย์ครับ เดี๋ยวผมค่อยเลี้ยงข้าวตอบแทนเรื่องเมื่อคืนนะครับ แต่ตอนนี้ผมต้องทำหน้าที่พี่เลี้ยงก่อน หวังว่าคุณเวย์คงเข้าใจนะครับ” ยังไงซะ คุณเวย์ก็ได้ช่วยผมไว้เมือคืน ผมไม่ลืมง่ายๆหรอกครับ
“จริงนะครับ น้องเต้ เดี๋ยวกลับไปกรุงเทพ เราไปดินเนอร์กันนะครับ” เมื่อกี้ผมพูดแค่ว่าไปเลี้ยงข้าวไม่ใช่เหรอครับ แล้วดินเนอร์ ..... เอ่อ มันคงไม่ต่างกันมั้งครับ ผมว่า..
ตอนนี้คุณเทห์ เจเจ และคุณเวย์ก็เดินไปขึ้นรถกันหมดแล้ว ผมเลยไปหยิบเป้ของตัวเองมาเพื่อจะเอาไปใส่ท้ายรถ
“นี่เธอจะประกาศการเป็นศัตรูกับชั้นใช่มั๊ย แล้วเธอจะได้เห็นดีกัน” ยังมีอีกคนที่ยังไม่ได้เดินไป นั่นคือคุณเกด นึกแล้ว ว่าเธอคงอยากพูดอะไรส่งท้าย ผมไม่ได้ประกาศตัวเป็นศัตรูนะครับ แค่อยากอยู่คนละฝั่งกับคุณเกดเค้า ... ก็เท่านั้นเอง
ผมขึ้นรถมาก็เห็นคุณเท่ห์ยิ้มอยู่แล้วครับ ผมว่ามันแปลกๆจริงๆ เมื่อคืนต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ แต่ทำไมผมถึงนึกไม่ออกนะ
“ยิ้มอะไรของคุณ” ก็เห็นมองผมแล้วยิ้ม มองผมแล้วยิ้ม ผมก็สงสัยสิครับ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่านะ
“นายไม่โกรธชั้นเลยเหรอ” โกรธ ... เรื่องอะไร ...
“แล้วคุณทำอะไรให้ผมโกรธอีกละ ...???” นี่นึกเรื่องไม่ออกนะ ถ้านึกออกแล้วจะโกรธย้อนหลัง คอยดูนะ
“นี่นายจำไม่ได้เหรอว่าเมื่อคืนชั้น.....” จะค้างอยู่ทำไม คุณเท่ห์หันไปมองเจเจ ผมก็หันตามไปมองเหมือนกัน เห็นเจเจเอาหมอนมารองคล้ายๆจะนอนต่อ ก็เมื่อคืนเล่นนอนซะดึก แถมยังตื่นเช้าอีก หรือว่าจะเกี่ยวกับเจเจด้วย ... เรื่องไรวะเนี่ย งงไปหมดแล้ว
“คุณเท่ห์ จะบอกก็บอกมา อย่ามาทำให้ผมอยากรู้แบบนี้” มันทรมาร ... ผมคงนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย
“ก็เมื่อคืนที่ชั้น.....จูบ....ปาก....นายไง” ปรี๊ดดดดครับ เลือดทุกส่วนในร่างกายเหมือนมารวมอยู่ที่บนใบหน้าของผมหมดแล้ว เมื่อคืนมัน.....
.
.
.
“เอ้าลงไป และหุบปากซะ” ตอนนั้นคุณเท่ห์โยนผมลงบนเตียง ช่างโหดร้ายกับผู้ชายตัวบางๆยิ่งนัก
“คุณเท่ห์ใจร้าย ผมจะไปช่วยคุณเวย์ คุณเท่ห์อย่ามาห้ามผม เดี๋ยวคุณเวย์โดนรุมนะครับ ปล่อยผม” นี่ที่พูดไปเพราะเมา หรือเพราะเป็นห่วงคุณเวย์นะ น่าจะเป็นทั้งสอง
“นายเต้ ชั้นบอกว่าอย่าไป เดี๋ยวไอ้เวย์มันก็เคลียร์เอง นายไปก็เป็นตัวถ่วงเปล่า” ที่มันหน้าเจ็บใจคือตอนที่คุณเท่ห์บอว่าผมเป็นตัวถ่วงนี่แหละครับ
“คุณว่าผมเป็นตัวถ่วงได้ไง ผมจะไปช่วยคุณเวย์ ปล่อยผมนะ ปล่อยผมมมมม คุณจะมายุ่งอะไรกับผม เชิญคุณไปดูแลคุณเกดของคุณเลยไป ผมจะไช่วยคุณเวย์ ” คิดแล้วตอนนั้นผมคงเมาจริง เหวี่ยงมั่วไปหมด ไปลงที่คุณเกดด้วย คุณเท่ห์จะคิดยังไงของเค้ากันเนี่ย
“นายเป็นอะไร ทำไมต้องลากคุณเกดเข้ามาอีก แล้วไอ้เวย์นี่เหมือนกัน ห่วงนักใช่มั๊ย ถ้าห่วงแล้วทำไมต้องก่อเรื่องด้วย ถ้าไม่กินให้เมาตั้งแต่แรกจะมีเรื่องมั๊ย” ผมกลายเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดเหรอนี่ ...
“ใช่สิ ผมมันไม่ดี ผมมันก็แค่พี่เลี้ยง คุณจะดุ จะด่า จะว่าผมยังไงก็ได้ คุณมันก็ใจร้ายเหมือนเดิม คุณ.....” นี่คงเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้พูด แม้ว่าจะพูดไม่จบก็ตาม ... หลังจากนั้นคุณเท่ห์ก็จูบลงมาที่ปากผม
ตอนนั้นผมตกใจมาก ทำอะไรก็ทำไม่ถูก สายตาของคุณเท่ห์ที่เคยดุร้าย และเอาแต่วีนใส่ผม
ตอนนั้นมันดูอบอุ่นเหลือเกิน
ปากที่ประกบกับปากผม อาจไม่มีเหตุผลของการกระทำ
อาจต้องการหยุดอารมณ์โวยวาย
หรือแค่อยากได้รส อยากลิ้มลอง
ผมไม่อยากจะพยายามหาความหมายของมัน
คุณเท่ห์ปล่อยมือที่จับผมอยู่ แล้วเอามาเกาะเอวทั้งสองข้าง
ความรู้สึกตอนนั้น มันกระอักกระอวนไปหมด
แล้วก็เป็นอย่างที่คุณคิด
“คุณเท่ห์....” ผมผลักคุณเท่ห์ออก แล้วก็อ้วกออกมา เต็มตัวคุณเท่ห์ไปหมด
“นายเต้ นายเอาอีกแล้วนะ ... ปั๊ดโถ่เว๊ยยย”
.
.
.
นี่ผมจำอะไรไม่ได้เลยเหรอนี่ ... ไม่สิ ตอนนี้ผมจำได้แล้ว ผมจะมองหน้าคุณเท่ห์ยังไงดี ไม่ ไม่ เราต้องไม่มอง ไม่คุย
“นี่นาย จำได้แล้วเหรอ หน้าแดงแป๊ดเชียว” อะไร ยังมาแซวอีก
“อะไร ใครหน้าแดง ผม ผม ผมแพ้แดด ... คุณขับไปเลย ผมไม่คุยกับคุณแล้ว” ไอ้คนขี้โกง คิดว่าได้จูบเราไปแล้ว เราจะยอมเรอะ ... ว่าแต่เราจะยอมอะไรละ ...
“ฮ่า ๆๆ นายนี่นะ ร้ายจริง” คุณเท่ห์พูดไป ขำไป ทำปากจู๋ อย่างกับตอนจูบไป เห็นแล้วหมั่นไส่จริงๆ
“นายไม่โกรธใช่มั๊ย ... แล้วนายชอบรึเปล่า” อ๊ากกกก ถามอะไรออกมานี่ ชอบอะไร ชอบคุณ หรือจูบ เอ๊ยย ถามกำกวมอีกแล้ว
“ไม่โกรธ แล้วก็ไม่ชอบ ฝากไว้ก่อนไอ้คนฉวยโอกาส” ไอ้ประโยคแรกกับประโยคสองพูดออกไปแบบดังๆ แต่ประโยคหลังนี่ ขอแอบบ่นคนเดียว
“อะไรนะ นายบ่นอะไรชั้นไม่ได้ยิน” เชื่อเลยครับ ว่าหูดี แต่เรื่องไรผมจะบอกละ
“นายพูดว่าอะไรนะ” อะไรกันนี่ มีจอดรถกระพริบไฟข้างทางด้วย แล้วนั่นหน้าจะเข้าใกล้ผมมาทำไม เอาออกไปเลย
หน้าแบบนี้สินะที่เจอเมื่อคืน แต่ไม่ใช่หน้าหื่นแบบนี้ ไอ้คุณเท่ห์บ้า....
“เป็นอะไร หลับตาทำไม” นี่ผมหลับตาลงตั้งแต่ตอนไหน อ่าว ลืมตาขึ้นมา หน้าคุณเท่ห์ก็หายไปแล้ว
“คุณเท่ห์!!!! ขับรถไปเลย ทำไมชอบแกล้งผมจังเลย” อะไรกันนี่ แกล้งผมแล้วมีความสุขนักเหรอ
“ถ้านายไม่ชอบให้ชั้นแกล้ง ชั้นจะทำจริงๆก็ได้นะ จะเอาแบบไหนละ” อึ๋ยยยย ทำไมวันนี้คุณเท่ห์น่ากลัวอย่างนี้นะ ดูหน้านั่นอีก เจ้าเล่ห์จริงๆ
“ยิ้มอะไรของคุณ” มันอดไม่ได้ที่จะต้องถาม
“ทำไม??? ก็ชั้นมีความสุข” เหอะๆ มีความสุขเหรอ .... ดีจัง ผมชอบรอยยิ้มของคุณ มันดีกว่าหน้าบึ้งๆ
“แล้วนายละ ยิ้มทำไม” นี่ผมยิ้มด้วยเหรอ ไม่มั้ง
“เปล่านิ ... เห็นคนแก่มีความสุข ผมก็มีความสุข” ยังไงผมก็หนุ่มกว่า ฮ่าๆๆๆ
“ใครแก่ ... ว่าชั้นแก่ใช่มั๊ย กลับห้องไปเดี๋ยวเจอดี” แหนะ มีขู่ กลัวตายแล้วเจ้านายคนนี้ ว่าไปขอแลบลิ้นให้ซักหน่อย
“แบร่ๆๆ” ตอนนี้ทั้งคุณเท่ห์และก็ผมยิ้มกันเต็มปากเลยครับ ไม่เข้าใจเหมือนกัน เวลาอยู่กับคุณเวย์ คุณเวย์ก็อารมณ์ขัน แถมชอบทำตัวตลกอีก แต่ผมกลับไม่เคยยิ้ม หรือหัวเราะได้เต็มปาก ยิ้มได้อิ่มเท่ากับยิ้มกับคุณเท่ห์เลย อาจเพราะ ผมไม่ค่อยเห็นรอยยิ้มจากหน้าดุๆนี่ก็ได้ เมื่อผมเห็นมัน มันจึงทำให้ผมชอบ...
ชอบรอยยิ้มนี้จัง
“อัลโหล สวัสดีครับ” ในขณะที่ผมกำลังยิ้มหัวเราะอยู่กับคุณเท่ห์ ก็มีสายเข้าโทรศัพท์ผม เบอร์แปลกซะด้วย คุณเท่ห์มองใหญ่ ทำหน้าสงสัยด้วย ไม่บอกหรอกว่าใคร
“อัลโหลไอ้ไข่เขียว ... อยู่ไหนวะ” เสียงนี้ ... คนที่เรียกชื่อผมแบบนี้ ... ผมหยิบมือถือมาดูเบอร์ ว่าเป็นเบอร์โทรทางไกลหรือเปล่า ไม่ใช่ มันเบอร์ในประเทศ ... ตอนนี้น้ำตาของผมที่พยายามกลั้นตั้งแต่ได้ยินเสียงนี้ มันไหลลงมาแล้วครับ
“มึงกลับมาแล้วเหรอ มึงกลับมาแล้วจริงๆใช่มั๊ย”
“มึงกลับมาแล้วเหรอ มึงกลับมาแล้วจริงๆใช่มั๊ย” เสียงผมตอนนี้สั่นไปด้วยความดีใจ น้ำตาไหลด้วยความคิดถึง ห้าปีกว่าแล้วสินะ ที่ผมไม่ได้พบเจอกับคนๆนี้ คนที่ผมบอกตัวเองให้ลืม แต่ใจผมมันกลับจำ จำไม่เคยลืม
“นายเต้ เป็นไรหรือเปล่า อยู่ๆก็ร้องไห้ ใครเป็นไรเหรอ” คุณเทห์ที่นั่งอยู่ข้างๆผมตกใจเลยครับ ก็ผมเล่นน้ำตาไหลเอาอย่างนี้
“คุณเท่ห์ครับ กาย ครับ กายกลับมาแล้ว” ผมยิ้มไปพร้อมกับเอามืออีกข้างเขย่าแขนคุณเท่ห์บอกถึงสิ่งที่ผมได้ยิน
“กาย มึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน แล้วมึงสบายดีมั๊ย” ผมหันกลับมาคุยกับไอ้กายต่อครับ มันคงจะอึ้งที่ได้ยินผมร้อง
“มึงก็เหมือนเดิมเลยนะไอ้เต้ ขี้แยเหมือนเดิมไม่มีผิด ตอนนี้กูอยู่ที่กรุงเทพ อยู่บ้านแม่ กูโทรหาไอ้บอย มันก็บอกว่ามึงอยู่กรุงเทพไม่ใช่เหรอ” ผมยังขี้แยเหมือนเดิมเหรอ ... มันยังจำได้ว่าผมเป็นคนยังไงสินะ
“อืม กูอยู่กรุงเทพ แต่วันนี้กูมาต่างจังหวัด กลับวันนี้แล้ว เดี๋ยวพอกูถึง กูโทรหามึงนะเว๊ย เดี๋ยวกูโทรหานะมึง” นี่ผมยังไม่หายตื่นเต้น หรือว่าจะดีใจเกินไปเนี่ย
ผมหันมองคุณเท่ห์ที่กำลังขับรถอยู่ แต่สายตาตอนนี้ของคุณเท่ห์เปลี่ยนไปจากเมื่อกี้แล้ว
“คุณเท่ห์เป็นไรเหรอ ทำไมดูเครียดเชียว ยิ้มกับผมหน่อยสิ ไอ้กาย คนที่คุณเท่ห์เคยเห็นในรูป มันกลับมาแล้วนะ” คุณเท่ห์หันมายิ้มแบบฝืนๆให้ผม ... ผมไม่ได้มีอคติอะไรกับยิ้มนั้น แต่ผมรู้ว่าคุณเท่ห์ฝืนที่จะยิ้มมันออกมา
“ชั้นดีใจด้วยนะ” คุณเท่ห์หันมาพูดกับผมแค่นั้น... แล้วก็หันกลับไปขับรถต่อ
ตอนนี้ผมเริ่มกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง โลกที่มีคนข้างกายที่เหมือนจะเผยความรู้สึกดีๆให้กับผม คนที่นั่งข้างๆผม คนที่ผมแคร์ความรู้สึกเค้า แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมรู้สึกเช่นเดียวอย่างที่เขารู้สึกหรือเปล่า และผมก็ยังไม่รู้แน่ชัดเหมือนกัน ว่าเค้ารู้สึกอย่างไรกับผมกันแน่ บอกแล้วไงครับ ผมไม่อยากจะคิดอะไรไปเอง
ผมหันหลังไปมองเด็กน้อยที่ตอนนี้กำลังหลับไหล หลายๆเรื่องก็เทเข้ามาอีก ... เด็กคนนี้ต้องมีผู้หญิงที่เหมาะกับการเป็นแม่สิ ไม่ใช่มีพี่เลี้ยงอย่างเรา เราจะต้องไม่ทำลายความหวัง ความรู้สึกของเด็กคนนี้ ... ใช่มั๊ยย
ตลอดการเดินทาง ผมไม่ได้คุยอะไรกับคุณเท่ห์อีกเลย ทั้งๆที่ผมก็อยากจะชวนให้คุณเท่ห์ขำ แต่ผมก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาเล่า ก็ได้แต่นั่งเงียบกันมาตลอดทาง
คุณเท่ห์แวะเซนต์เอกสารที่บริษัทก่อนจะกลับห้อง ผมก็นั่งเล่นกับเจเจไปอย่างนั้น ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากคุณเท่ห์เลย
“อัลโหล ไอ้กาย กูมาถึงกรุงเทพแล้วนะ มึงละอยู่ไหน” ผมออกมาคุยโทรศัพท์กับไอ้กายข้างนอกครับ อยากจะรู้ทุกข์สุขของมัน
“เออมึงโทรมาก็ดีแล้ว เมื่อกี้กูคุยกับไอ้บอยมัน ว่าจะนัดพวกมึงมาเจอหน่อยพรุ่งนี้ มึงสะดวกเปล่า” ไอ้กายพูดชวนผมขึ้นมาเมื่อเราได้คุยโทรศัพท์กัน
“เอ๊ย กูไม่แน่ใจว่ะ กูคงต้องดูก่อน ต้องถามเจ้านายกูก่อนวะ” ถ้าคุณเท่ห์ไม่ไปไหน ก็คงออกไปได้ แต่ถ้าคุณเท่ห์ออกไปข้างนอก ผมคงอด
“เอ๊ย อะไรวะ วันเสาร์ ที่ทำงานมึงไม่หยุดมั่งเหรอวะ บริษัทที่ไหนๆเค้าก็หยุดนะเว๊ย มึงไม่มานี่กูโกรธจริงๆด้วย” เอาแล้วไงครับ จะบอกมันไปว่ากูเป็นพี่เลี้ยง ก็คงจะไปขัดกับที่มันคุยกับไอ้บอยมา
“เออๆ กูจะพยายามไปให้ได้ แล้วมึงมีธุระอะไรสำคัญวะ ถึงต้องพรุ่งนี้เลย” นั่นสิครับ จะรีบไปไหน
“กูมาไม่กี่วัน มาทำธุระเสร็จก็จะกลับแล้ว แล้วมึงอ่า ไม่อยากเจอกูหรือไงไอ้ไข่เขียว ไม่คิดถึงกูรึไง หา” มึงอย่ามาย้อนกูแบบนี้ ใครกันแน่ที่ไม่เคยคิดถึงผมเลย หายไปห้าปี ไม่ติดต่อกันเลย
“เออ กูคิดถึง มึงมาไม่กี่วันเองเหรอ แล้วมึงจะกลับวันไหน ทำไม...เอ่อ” ผมอยากถามอะไรมันอีกเยอะแยะมากมายครับ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มคำถามไหนก่อนดี
“กูทำธุระเสร็จ กูคงกลับมั้ง เพราะกูก็ลางานทางโน้นมาด้วย แต่อีกไม่กี่เดือนกูก็มาอีก ยังไงพรุ่งนี้มึงต้องมานะเว๊ย กูมีเรื่องสำคัญจะบอกกับมึง มึงไม่มามึงจะเสียใจ” เรื่องสำคัญเหรอ จะเสียใจเหรอ .... ผมก็มีเรื่องที่จะบอกมันเหมือนกัน เรื่องที่ผมเก็บไว้นานเหลือเกิน ...
“พรุ่งนี้คุณเท่ห์จะออกไปไหนบ้างเหรอครับ” ผมเอ่ยถามคุณเท่ห์ ขณะที่กำลังนั่งรถกลับห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ทำไมเหรอ อยากไปพบเพื่อนเหรอ ไปสิ” คุณเท่ห์พูดไป ตาก็มองข้างหน้าไป ไมได้หันมามองผมเลยแม้แต่นิดเดียว นี่คุณโกรธอะไรผมอยู่นี่ ผมจะกล้าไปถามอะไรต่อละ ก้มหน้าเล่นเล็บดีกว่า
“เค้านัดเจอตอนไหน” ผมเงยหน้ามามองแล้วยิ้มๆให้คุณเท่ห์ แต่เปล่าเลยคุณเท่ห์ก็ยังมองทาง หน้ายังองศาเดิม
“ตอนเที่ยงครับ” ผมก็ยังก้มหน้าตอบเหมือนกัน
“แล้วที่ไหนเหรอ” ตอนนี้ผมไม่เงยหน้าขึ้นมองแล้วครับ คงรู้ว่าคุณเท่ห์คงไม่มองผมเหมือนกัน
“เดอะมอลล์ บางกะปิครับ” ผมก็ยังคงตอบในแบบของผมต่อไปหลังจากนั้นก็ไม่ได้ยินคำถามอะไรจากคุณเท่ห์อีกเลย เฮ้ออออ ... เป็นเอามากนะ
กลับมาถึงห้องก็เกือบดึกแล้วครับ เพราะคุณเท่ห์แวะทานอะไรข้างนอกด้วย สงสัยยังไม่อยากกินอะไรฝีมือผม ก็ดีครับ ยังไม่มีอารมณ์ทำอะไรเหมือนกัน ทั้งดีใจ ทั้งเครียด ทั้งไม่เข้าใจไอ้พ่อตัวโตๆนี้
โอ๊ยยย วุ่นวาย
เช้านี้จากที่ผมควรจะดีใจที่ได้พบกาย แต่ผมกลับรู้สึกยังไงชอบกล ก็คนในห้องนี้สิครับ ทำหน้าบึ้งตึงใส่ผมซะ ยังดีที่มีเจเจ ที่พอได้อ้าปากพูดกับเค้าบ้าง
“เพ่เต้ ทำไมเจเจรู้สึกเหมือน ป้อ กับเพ่เต้โกรธกันเลยหละ” เจเจถามผมขึ้นมาตอนที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ด้วยกัน
“ใครบอกเจเจหรือครับ พี่ไม่ได้โกรธอะไรกับคุณพ่อของน้องเจเจเลยนะครับ” ผมไม่ได้โกหกเด็กนะครับ แต่ผมไม่ได้โกรธจริงๆ พ่อเจเจต่างหาก ที่งอนผม
“ไม่รู้แหละ เจเจว่ามันแปลกๆ เจเจจะไปถามป้อ ว่าป้อโกรธไรเพ่เต้” เจเจพูดเสร็จก็ลุกขึ้นไปหาคุณเท่ห์ที่นั่งทำงานอยู่ด้านหลัง
“ป้อคับ ป้อคับ” เรียกไปตั้งแต่ไกลเลยครับ ผมหันหน้าไปมองเหมือนกันว่าคุณเท่ห์เค้าจะตอบเจเจว่าไง
“ว่าไงครับเจเจ อย่าเพิ่งมากวนพ่อนะครับ พ่อกำลังยุ่งอยู่เลย” คุณเท่ห์ตอบไปตาก็มองกระดาษที่พลิกไปพลิกมา เหมือนหาอะไรของเค้าก็ไม่รู้
“ไม่ได้กวน แค่จะถามว่าโกรธอะไรกับเพ่เต้” เจเจยืนท้าวสะเอวเงยหน้าปากชี้ถามคุณเต้ที่เหมือนจะตกใจ แล้ววางกระดาษลงบนโต๊ะ หันมาสนใจเจเจที่ทำหน้าอยากรู้มากมาย
“ทำไมถามอย่างนี้ละครับ พ่อจะมีสิทธิ์อะไรไปโกรธเค้า เค้าไม่ได้ทำอะไรให้พ่อโกรธซักหน่อย” ตอนนี้คุณเท่ห์ไม่ได้มองหน้าเจเจครับ แต่กลับมองมาทางผมแทน
“พ่อมันก็แค่นายจ้างเค้า เค้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของเค้า ไม่เห็นจะต้องสนใจหัวจิตหัวใจของพ่อหรอก ว่าพ่อจะรู้สึกอย่างไร” คุณเท่ห์เริ่มออกนอกประเด็นที่เจเจถาม แต่เหมือนจะเริ่มเจาะประเด็นเข้ามาทางผมเลย
“เฮ้ออ... อะไรกันนี่ เจเจงงไปหมดแล้ว รอให้โตก่อนแล้วกันเนอะ คงจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไปเล่นกันดัมดีกว่า จะว่าไป เจเจล่ะเบื่อผู้ใหญ่ทำตัวเด็ก” น่าน เจอเจเจบ่นเข้าไป ผมว่าผมก็เริ่มเบื่อเด็กแถวนี้ทำตัวผู้ใหญ่เหมือนกันนะครับ คุณๆว่ามั๊ย
“นี่นายจะออกไปหาเพื่อนตอนเที่ยงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่แต่งตัวอีก นั่งบ้าอยู่ได้ เดี๋ยวก็ไม่มีเวลาแต่งหล่อหลอก” คุณเท่ห์เดินมาจากโต๊ะทำงาน แล้วมานั่งดูทีวีข้างๆผม ............... แต่คนละมุมโซฟา ผมก้มดูนาฬิกาข้อมือ มัวแต่นั่งเหม่อคิดไรเรื่อยเปื่อยจนลืมไปเลยว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว
“เอ๊ยยย จะสิบโมงแล้ว กว่าจะอาบน้ำ กว่าจะเดินทาง โอ๊ยย ต้องไปสายแน่ๆเลย เซ็งเว๊ย” ไม่ทันแล้วจริงๆครับ ผมสะดุ้งขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที หันไปมองหน้าคุณเท่ห์
เห็นเค้ายิ้มด้วย
ฮั้นแหนะ ยิ้มแล้ว ....
ผมออกจากห้องมาก็ปาไปสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว แล้วนี่ผมจะไปทันมั๊ยนี่ ออกมาก็เห็นคุณเท่ห์กับเจเจแต่งตัวหล่อเหมือนกำลังจะออกไปไหนเหมือนกัน
“เพ่เต้นี่ ช้าได้ตลอดเลยสินะ เจเจกับป้อรอเพ่เต้นานมากแล้วรู้เปล่า” เจเจเริ่มบ่นผมใหญ่เลยครับ ผมไปทำอไรผิดเอาไว้อีกละเนี่ย
“แล้วทำไมต้องรอพี่ด้วยละ พี่จะออกไปธุระ” ก็ผมจะไปหาเพื่อน คุณเท่ห์ก็รู้ แล้วทำไม...???
“พอดีชั้นจะพาเจเจไปเดินเล่น ไปกินเคเอฟซีพอดี ชั้นเลยจะให้นายติดรถไปด้วย” ดูที่พูด ที่ทำหน้า คือผมต้องง้อคุณใช่มั๊ยนี่
“แต่... ผมไปของผมเองก็ได้” ไม่อยากรบกวนเลยให้ตายสิ
“ก็บอกว่าให้ติดรถไปด้วยไงเล่า ไปๆไปได้แล้ว เดี่ยวสายนะ” ทำไมไม่เป็นผมนะที่ต้องรีบ ผมละอดสงสัยพฤติกรรมของสองคนนี้ไม่เลย ที่น่าสงสัยที่สุดคงต้องเป็นไอ้คนโต
“อ่าถึงแล้ว เชิญครับคุณชายเต้” มาอารมณ์ไหนอีกละครับนี่ คุณเท่ห์ของผม
“ขอบคุณมากครับ” ผมทำท่าจะเปิดประตูลงตรงหน้าห้าง เพราะคุณเท่ห์คงต้องไปเวียนหาที่จอดรถก่อน
“เดี๋ยว...” ผมหันไปมองคุณเท่ห์ที่เรียกผม
“โชคดีนะ ...” คำพูดสั้นๆของคุณเท่ห์ สีหน้าที่แสดงออกว่าห่วงใยผม มันทำให้ผมมีกำลังใจที่จะไปเจอเพื่อนคนนี้มากขึ้น
“ขอบคุณครับ” ผมทำท่าจะเปิดประตูอีกที
“มีอะไรอีกรึเปล่าครับ พูดทีเดียวไปเลย ผมจะได้ไม่ต้องเปิดปิดประตูหลายครั้ง” กลัวเหมือนในหนังครับ เรียกกันอยู่นั่น กว่าจะได้ลง
“อือ ... ไม่มีแล้ว” ผมคงลงได้แล้วสินะ
“นายเต้....” นั่นไงพอเท้าซ้ายลงพื้น มันต้องมีเรียกสิน่า
“ครับ” ผมหันไปยิ้มให้กับคนที่เรียกผม
“คือว่า เสร็จธุระแล้วก็โทรหาชั้นนะ เผื่อชั้นยังไม่กลับ”
“ครับ ผมไปแล้วนะครับ” คราวนี้ลงสองเท้าแล้วครับ
“พี่ไปก่อนนะเจเจ ตอนเย็นเจอกัน” ผมหันไปบอกเจเจ แล้วยิ้มให้กับคุณเท่ห์อีกที ผมหวังว่าคุณเท่ห์คงไม่เก็บอะไรไปคิดให้มันหนักหัวอีกนะครับ เพราะว่าอย่างไรก็แล้วแต่
เรื่องของผมกับคุณมันก็ยากเหลือเกิน....
ความคิดเห็น