คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : จะปล่อยให้เธอต้องตัวร้อน .. ให้เดือดให้ร้อน .. ให้นอนคนเดียวได้ยังไง
ทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วยนี่ แค่เห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน แล้วท่าทางของไอ้เวย์อีก ไหนจะท่าทางของไอ้พี่เลี้ยงตัวแสบอีก ดีใจละสิที่มีคนเอาใจ ใจดีกันทั้งนั้น
“ป้อเป็นไรเหรอครับ สีหน้าดูไม่ดีเลย” เจเจคงเดินตามผมมา แล้วเห็นผมทำสีหน้าหงุดหงิดแบบนี้ ก็เลยถามผมใหญ่
“เปล่าครับ พ่อแค่หงุดหงิดอะไรนิดหน่อย” ผมตอบเจเจไป พร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟา ก็เห็นเจเจเดินตามมานั่งข้างๆผม
“เจเจก็หงุดหงิดครับ เฮ้ออ !!!” อะไรกันเด็กคนนี้ เป็นเด็กเป็นเล็ก แต่กลับมานั่งถอนหายใจ ท่านั่งกอดอกทำหน้ากลุ้มนั่นอีก คิ้วจะพันกันแล้ว เครียดไปเปล่าลูกพ่อ
“เจเจหงุดหงิดอะไรเหรอครับ ดูทำท่าทำทางเข้า” ผมเห็นแล้วขำมากกว่าจะเครียดตามนะครับเนี่ย
“ก็อาเวย์ดิครับ ทำท่าเหมือนจะมาแย่งเพ่เต้ไปจากเจเจเลย อาเวย์โตแล้วทำไมถึงอยากได้พี่เลี้ยงด้วยละ เจเจโกรธอาเวย์แล้วด้วย” ฮ่าๆๆ ผมขำมากกว่าเดิมครับ ลูกผมนี่นะ มัน ... มันๆๆ เฮ้ออ บรรยายไม่ถูกจริงๆ
“ไม่เอาๆ อย่าไปโกรธอาเวย์ครับ ยังไงอาเวย์ก็เป็นอาเจเจนะครับ อาเวย์ยังซื้อของเล่นให้เจเจเยอะเลย” บอกว่าเป็นอาคงไม่เข้าใจ แต่บอกว่ามีบุญคุณเรื่องของเล่นน่าจะพอคิดได้นะ
“ถ้าเจเจไม่อยากให้พี่เต้ไปเป็นพี่เลี้ยงอาเวย์ เจเจก็พยายามขัดขวาง เอ๊ย ไม่ใช่สิ พยายามอย่าให้เค้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองสิ ไม่งั้นพี่เต้ใจอ่อนไปเป็นพี่เลี้ยงให้อาเวย์แน่ๆ” นี่ผมคิดเรื่องแบบนี้ได้ไงครับเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลย
“หือ.... เอาแบบนั้นหยอคับ ได้คับป้อ ต่อไปเจเจจะไม่ให้อาเวย์ได้ใกล้ชิดพี่เลี้ยงของเจเจอีกแน่ ป้อคอยดูเจเจนะครับ” จะมุ่งมั่น ตั้งใจไปถึงไหนเนี่ยลูกผม ว่าแล้วเจเจก็กระโดดลงจากโซฟา วิ่งหน้าไปในห้องของพี่เลี้ยงที่มีเจ้าเวย์นั่งเฝ้าไข้เจ้าเต้อยู่ ให้ไอ้อย่างนี้สิ สมที่เกิดเป็นลูกเจ้าเท่ห์หน่อย ผมละอดยิ้มออกมาไม่ได้
ว่าแต่ จะดีใจทำไมเนี่ย
ผม เจเจ และ ไอ้เวย์ตอนนี้นั่งกันอยู่บนโต๊ะทานข้าวของห้องนี้ ไม่มีใครพูดอะไร เจเจจ้องหน้าอาของเขาอย่างกับกลัวว่าจะหายไป
“เจเจเป็นอะไรครับ ทำไมจ้องหน้าอาแบบนั้น อาทำอะไรผิด” ไอ้เวย์หน้าจืดเลยครับ เมื่อเห็นหลานรักของมันจ้องหน้าแบบนั้น
“อาเวย์อยากได้เพ่เต้ไปเป็นเพ่เลี้ยงเหรอครับ” เจเจยิงคำถามเลยครับ เด็ดจริงลูกผม เจ้าเวย์ยิ้มมุมปากนิดหน่อยก่อนจะตอบว่า
“เปล่าครับ อาเวย์ไม่ได้อยากได้เป็นพี่เลี้ยง”
“ อาเวย์อยากได้เป็น...”
“เอ๊ย ไอ้เวย์ ห้ามพูดนะเว๊ย กินข้าวไปๆ เจเจทานข้าวลูก ดูสิข้าวเย็นหมดแล้ว” ไอ้เวย์นี่มันร้ายจริงๆครับ พูดมาไม่อายเด็กเลย แหนะยังยิ้มอีก สงสารก็แต่เจเจ งงสิครับ ว่าเกิดอะไร
“งั้นถ้าอาเวย์ไม่อยากได้เพ่เต้เป็นเพ่เลี้ยง แล้วมายุ่งกับเพ่เต้ของเจเจทำไม” ยังไม่หยุดครับลูกผม จะสงสัยอะไรอีกละลูก หือออ
“ก็ ก็”
“อาเวย์ชอบพี่เต้ไงครับ” พร๊วดดดด ข้าวในปากผมพุ่งเข้าไปโดนไอ้เวย์เต็มๆ
“แหวะ ไอ้เท่ห์ ทุเรศ สกปรก หยี๋ มึงนี่อุบาทว์สัดเลย โอ๊ยเจเจ อาขอโทษ หลุดคำไม่สุภาพหลายคำเชียว” ไอ้นี่ได้ทีด่ากูยกมาทั้งพจนานุกรมเลยนะมึง ทำไมได้ละครับ คนมันตกใจนี่ครับ พูดออกมาได้ไงว่าชอบ
“ทำไมป้อต้องตกใจขนาดนั้นด้วยละครับ” เจเจพูดพร้อมหันหน้ามามองผมด้วยความสงสัย
“เจเจว่าใครๆก็ชอบเพ่เต้กันทั้งนั้น เจเจยังชอบเลย ไม่ผิดหรอกที่อาเวย์จะชอบ” แล้วก็สานต่อด้วยความคิดเห็น
“แล้วป้อไม่ชอบเพ่เต้เหรอครับ” แล้วก็คำถาม !!!!!!!
โอ๊ยยยย เจเจลูกผม ตกลงวันนี้จะอยู่ข้างพ่อ หรือข้างใครกันแน่ละ
“ว่าไงครับป้อ ป้อยังไม่ตอบเจเจเลย เนอะอาเวย์เนอะ” แหนะ ยังไม่หยุด ยังหันไปถามไอ้เวย์อีก ทำไมต้องเป็นผมที่จนมุมละเนี่ย
“พ่อไม่รู้ พ่ออิ่มแล้ว เดี๋ยวพ่อขอไปอาบน้ำหน่อย ..... พ่อร้อน” ผมอยู่ไม่ได้แล้วครับ มันร้อน
“แปลกจัง แอร์ก็เย็นดี แล้วพ่อจะร้อนอะไร” ได้ยินเสียงเจเจแว่วมาครับ
“ร้อน....ตัวไง เจเจ” ตามมาด้วยเสียงไอ้เวย์ โธ่เว๊ยยย ฝากไว้ก่อนเหอะมึง
ผมเข้าไปอาบน้ำสงบจิตใจตัวเองให้เย็นขึ้น ตัวเราคงร้อนจริงๆ พอได้อาบน้ำแล้วรู้สึกสบายใจขึ้น
คิดแล้วทั้งๆที่รู้ว่านายเต้เหมือนจะไม่สบาย ผมน่าจะห้ามไม่ให้ออกไปข้างนอกตั้งแต่ตอนแรก ไข้ขึ้นสูงใหญ่เลย ได้พักผ่อนซักหน่อยคงจะดีขึ้น เห็นนายไม่สบายแบบนี้ ก็เหงาเหมือนกันแฮะ ไม่มีใครจ้อให้ฟังเลย
“เจเจ อาเวย์ละครับ” ผมถามเจเจเมื่อเดินออกมาเจอเจเจนั่งเล่นอยู่บนโซฟา หรือว่าไอ้เวย์จะไปนั่งเฝ้าไข้อยู่ จะอะไรกันนักกันหนานะมึงนี่
“อ๋อ อาเวย์กลับแล้วคับ ฝากลาป้อด้วย เห็นบอกว่ามีธุระ อาจจะมาอีกค่ำๆ” เจเจหันมาตอบคำถามผม แล้วก็หันกลับไปเล่นของเล่นต่อ
“อืมมม ก็ดีเหมือนกัน” กลับๆซะบ้าง และค่ำๆก็ไม่ต้องมาก็ได้
ว่าแต่ไปดูเจ้าเต้หน่อยดีกว่า ไข้จะลดยังนะ
เอ๊ะ .... ทำไมผมต้องแอบเจเจมาด้วยละนี่
อืมมม ... ยังหลับอยู่เลย นี่ขนาดมันไม่สบายนะ ตอนหลับหน้าของมันยังยิ้มอยู่เลย คงมีความสุขละสิ พอไม่สบายก็มีแต่คนเอาใจ
“ตัวยังร้อนอยู่รึเปล่าน้า” ผมเอามือไปแตะหน้าผากของมัน ทำไมไข้ยังไม่ลดเลยนะ ให้ตื่นมากินยาหน่อยดีกว่า
“เต้ เต้ นายเต้ ตื่นมากินยาก่อน ไข้จะได้ลด” ผมเอายาลดไข้จ่อที่ปากนายเต้
นายเต้สะลึมสะลือลืมตามามองหน้าผม
นายเต้...นายจะยิ้มอะไรของนายเนี่ย
“อ่า กินยา ดื่มน้ำให้หมดนะ ไข้จะได้ลดไวไว” ผมป้อนยาและก็น้ำให้นายเต้ไปพราง เอาผ้าขนหนูชุบน้ำไปเช็ดหน้าให้มันด้วย
“คุณเทห์ไม่ได้โกรธผมเหรอครับ” มันถามขึ้นมาในขณะที่ผมกำลังเช็ดที่คอให้มั
“โกรธ?? .... โกรธนายนี่นะ ชั้นจะโกรธนายเรื่องอะไร” สงสัยสิครับ ทำไมมาคิดว่าผมโกรธมันซะงั้น
ผมเอาผ้าเช้ดตัวไปเก็บ เพราะรู้สึกเขินๆที่ต้องมาทำอะไรต่อหน้ามันแบบนี้
“ก็ผมเห็นคุณเท่ห์ทำหน้าขรึม บึ้งตึงใส่ผม ผมนึกว่าคุณท่ห์โกรธ ที่ผมไม่สบาย” เอ๊ยย
“ชั้นไปทำหน้าอย่างนั้นตอนไหน แล้วชั้นจะไปโกรธนายทำไม แค่ไม่สบาย” บ้ารึเปล่า ไอ้เด็กเกรียน หืออ
“ก็ .... ผมเห็นคุณเท่ห์ไม่ยิ้มเลย” ตลกสิครับ นี่มันสังเกตอาการผมด้วยเหรอเนี่ย
“แล้วตอนนี้ละ ชั้นยิ้มหรือยัง หน้าตาชั้นยังบึ้งตึงอยู่รึเปล่า” บางทีผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตอนนี้ผมทำหน้าตายังไงอยู่ คงคล้ายๆความรู้สึกตอนนี้มั้ง
“ไม่ได้ยิ้ม และไม่ได้บึ้งตึง” อะไรของมัน ตกลงชั้นหน้าตายังไงเนี่ย
“เหมือนคุณกำลังเก็บความรู้สึกเอาไว้”
เก็บความรู้สึก .... งั้นเหรอ หน้าตาขอผมตอนนี้เป็นแบบนี้เหรอ
“ป้อเท่ห์ .... ทำไมมาดูเพ่เต้ไม่ชวนเจเจมาด้วย แอบหนีมาดูคนเดียวได้ไง” เจเจเปิดประตูเข้ามา ก็โวยวายผมใหญ่เชียวครับ มาดูคนป๋วยนะครับลูก ไม่ได้ไปดูหลินปิง
“อ๋อออออ ... ก็พ่อไม่อยากให้เจเจติดไข้ไปจากพี่เต้อ่าครับ” ไปเรื่อยๆครับ
“จริงหยอ ... เอ๊ยย พี่เต้ตื่นแล้ว พี่เต้เป็นไงบ้างคับ” เจเจพูดเหมือนจะไม่เชื่อในคำพูดของผมนัก แต่มันคงไม่ใช่ประเด็นอะไรสำคัญ เพราะเจเจเบนไปสนใจพี่เลี้ยงของเค้าที่นอนซมอยู่
“พี่เต้จะหายแล้วครับ จะได้ไปเล่นกับเจเจแล้ว” ปากดีจริงๆนะ ไข้ยังสูงอยู่เลย
“นายไม่ต้องพูดไรแล้ว นอนพักผ่อนไปก่อน เดี๋ยวจะหายช้า โดนตัดเงินเดือนนะ จ้างมาดูแลลูกชั้น ไม่ใช่มาป่วยให้ชั้นกับลูกดูแลแบบนี้” จริงๆเลยสิครับ มาทำงานได้ไม่ทันไร ก็ป่วยซะแล้ว ไหนละความแสบ ไปไหนหมดแล้ว
“แล้ว.......”
“คุณเวย์ละครับ”
นี่จะห่างกันไม่ได้เลยใช่มั๊ย ถึงกับต้องถามหาเลยเหรอ น่าหมั่นไส้จริงๆ
“อาเวย์กลับไปแล้วครับ เพ่เต้ถามทำไมเนี่ย เดี๋ยวป้อก็หงุดหงิดอีก” อะไรไอ้ตัวเล็ก นี่แกมารู้ความคิดอะไรของพ่อได้ไง
“เจเจ พ่อจะไปหงุดหงิดทำไมละครับ เจเจก็พูดเกินไป” ต้องชี้แจงและแถลงไขครับ หรือแก้ตัววะ
“หยอคับ ก็เจเจเห็นพ่อกับอาเวย์ชอบหงุดหงิดใส่กัน เล่นยังกับเด็กเนอะ เพ่เต้เนอะ” แต่ผมว่าลูกผมคนนี้มันจะแก่แดดขึ้นทุกวันแล้วสิครับ เอาความไร้เดียงสาของลูกผมคืนมา
“คุณเท่ห์ เจเจครับ ถ้าอยากให้พผมหายป่วย ช่วยเงียบๆกันหน่อยได้มั๊ยครับ เถียงกันยังกับเด็ก ผมจะพักผ่อนแล้วครับ” ตกลงนายจะว่าเจเจ หรือด่ากระแทกชั้นกันเนี่ย
“ป้อนั่นแหละ เห็นมั๊ยเพ่เต้โกรธเลย ออกไปข้างนอกเลยนะ เจเจอยู่เป็นเพื่อนเพ่เต้เอง” เจเจเสนอจะอยู่เป็นเพื่อนนายเต้ นี่ลืมพ่อไปแล้วใช่มั๊ย
“พี่ว่าเจเจไปอยู่ข้างนอกกับพ่อเถอะครับ อยู่ในนี้เดี๋ยวติดไข้ขึ้นมา จะยุ่งไปกันใหญ่ ฮะ แฮมม ” ก็จริงอย่างที่นายเต้พูดนะ เจเจยังเด็กอยู่ภูมิคุ้มกันคงน้อย นายเต้ก็ยิ่งไอ แพร่เชื้ออยู่ด้วย
“โอเค เจเจ งั้นไปเราสองคนไปข้างนอกกัน เดี๋ยวติดไข้พี่เต้เค้า ไปๆลูกไป” ยังไงสองพ่อลูกก็ต้องออกไปข้างนอกใช่มั๊ยครับเนี่ย
“เดี๋ยวเจเจมาอีกนะคับ หายไวๆด้วย เจเจอยากเล่นกับเพ่เต้แล้ว” เจเจลูกพ่อ สั่งลาอย่างกับว่ามาเยี่ยมที่โรงพยาบาล แค่อยู่คนละห้องแค่นี้เอง
“ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง” ใครมาอีกละครับนั้น อย่าบอกว่าไอ้เวย์นะ เพิ่งออกไปเองไม่ใช่เหรอ
“สวัสดีค่ะ คุณเท่ห์” นึกว่าใครคุณแกดนี่เอง
“ครับ สวัสดีครับ เชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ” ไม่รู้ว่ามีธุระอะไร แต่จะยืนคุยกันหน้าห้องก็คงไม่ดีนัก
ผมเดินนำคุณเกดมาที่โซฟา ซึ่งเจเจนั่งดูการ์ตูนอยู่ก่อนแล้ว เจเจสวัสดีและกล่าวทักทายคุณเกด และหันมาพูดกับผมต่อ
“ พอดีว่าเมื่อช่วงบ่าย เกดสวนทางกับคุณเวย์ แล้วคุณเวย์บอกว่าเต้ไม่สบาย เกดเลยว่าจะมาเยี่ยม มาสอบถามอาการนะค่ะ ว่าเป็นอะไรบ้างรึเปล่า”
“อืม ก็ไข้ยังสูงอยู่นะครับ แต่ตอนนี้กินยาแล้วคงหลับไปแล้ว อีกซักพักก็คงดีขึ้น”
“แย่จังเลยนะคะเนี่ย สงสัยยังปรับตัวกับการเป็นพี่เลี้ยงไม่ได้ ผู้ชายก็งี้แหละคะ” ผมเริ่มงงในบทสนทนาของคุณเกดแล้วสิครับ
“เหอะๆๆ ก็คงงั้นมั้งครับ” แต่ก็ต้องตามน้ำไปครับ
“ยังไงเกดก็ฝากบอกให้เต้หายไวไวด้วยนะคะ เดี๋ยวว่างๆ เกดมาเยี่ยมใหม่ งั้นเกดขอตัวกลับก่อนนะครับ” คุณเกดฝากความหวังดีไปให้เจ้าเต้กับผม พร้อมกับขอลากลับ มาเร็วไปเร็วแฮะคราวนี้
“ยังไงก็ขอบคุณแทนเจ้าเต้มันนะครับ ที่เป็นห่วงเป็นใยมัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ คนกันเองทั้งนั้น” คุณเกดตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่งดงามชวนฝันของเธอ
ความคิดเห็น