คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เด็กมีปัญหา หา หา ช่วยไม่ได้เลยเธอ
อากาศบริสุทธิ์ยามสายๆของบ้านเคียงเขาของหมู่บ้านผมช่างสบายยิ่งนัก ผมนอนตรงกลางบ้านเอาขาพาดตุ๊กตาตัวโตของน้องสาว ดูสี่สาวผู้หญิงถึงผู้หญิงนินทาผู้ชาย ถึงจะหงุดหงิดและรำคายเสียงไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าดูรายการอื่น
“ไอ้เต้ มึงจะไม่คิดออกไปสมัครงานทำที่ไหนบ้างเหรอ ห๊า เห็นว่าจะไปกรุงเทพจะไปวันไหนละ เห็นอยู่แต่กับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ” แม่ผมครับ เสียงดังมาตั้งแต่ในครัว ก็ตั้งแต่ผมจบมาก็นอนกินบ้านกินเมืองอยู่ที่บ้าน ไม่ได้คิดหางานทำอะไรเลย
“อืม เดี่ยววันมะรืนก็ขึ้นกรุงเทพแล้ว ไม่ต้องไล่หรอก รู้นะว่าอยากให้อยู่ต่อ คิดถึงลูกคนนี้อ่าดิ๊ ทำมาเป็นไล่ ชิชิ”
“ไม่ต้องมาชิมาชะกับชั้น จัดงานฉลองได้เกียรตินิยมกับเค้าซะใหญ่โต แต่เสือกมานอนอยู่แต่กับบ้าน ชาวบ้านเค้ารู้จะนินทาเอา ว่าเรียนเก่งแต่ไม่มีงานทำ”
“โห แม่อ่าอย่าไปแคร์เค้าดิ แล้วไอ้งานเลี้ยงได้เกียรตินิยมนั้นด้วยไม่รู้จะจัดทำไม พ่อด้วย จะดีใจไรนัก ผมก็แค่เรียนๆ ให้พอจบ เห้ออ ไม่น่าเอาไอ้เกียรตินิยมนี่มาให้ลำบากเลย ... โอ๊ยยย แม่อ่า” ผมบ่นนิดเดียว โดยแม่ตีแขนซะให้
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะ แล้วก็รีบหางานให้ได้ไวๆ แม่จะได้เอาไปเมาศืเพื่อนเค้า เข้าใจมั๊ยจ๊ะ ลูกลิงของแม่”
“ครับ เอ๊ย แม่อ่าอย่าเรียกแบบนี้นะ ผมโตแล้วนะแม่” โวยวายไปก็เท่านั้นแหละครับ ไม่ทันแระแม่ผม วิ่งแจ้นไปหาเพื่อนบ้านแล้ว สงสัยต้องไปแลกเปลี่ยนข่าวสารกัน เป็นแบบนี้ทุกวันแม่ผม
อันที่จริงผมก็ไม่ใช่คนเรียนโง่อะไรหรอกครับ เพราะได้เกียรตินิยมมาค้ำประกัน แต่ผมเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ชอบสาขาที่เรียนมาเมื่อตอนปี 3 และก็คิดมาตลอดว่าคงไม่ทำงานด้านนี้ จึงพยายามเรียนๆให้จบๆ ให้พ่อกับแม่ผมได้ดีใจ ผมเรียนเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์มาครับ พวกเขียนเว็บ เขียนโปรแกรมอะไรนี่แหละ แต่ผมไม่ค่อยเก่งพวกโคดดิ้ง(พวกเขียนโปรแกรมทั้งหลายแหล่) เรียนได้ แต่ไม่จำ และไม่ค่อยเลือกเรียน ผมถนัดพวกวิชาการตลาด วิชาจำ วิชาคิด อีกอย่างผมชอบทำกิจกรรมด้วย จึงอยากไปในทางออแกไนซ์อะไรมากกว่า แต่ก็นั่นแหละครับ ไม่ได้จบมาตรงๆ งานมันคงหายากน่าดู
“ฮัลโหล ไงมึง ได้ที่ทำงานยัง” ไอ้อ๊อฟครับ เพื่อนเกือบสาวที่สนิทของผมโทรมาตอนเครียดๆพอดี
“ยังเลยย่ะ นี่ชั้นว่าจะเรียนต่อครูแล้วนะนี่ วันนี้คุยกะท่านแม่ ท่านแม่เห็นดีเห็นงามใหญ่ นี่ว่าพรุ่งนี้จะไปสมัครต่อวิชาชีพครู สนใจไปเรียนด้วยกันมั๊ยย่ะ”
“เอาก่อนเถอะว่ะ กูต้องหาเงินก่อนช่วงนี้ ต้องส่งน้องคนรองเรียนให้จบก่อน มันหน้าที่กู กูจะเรียนต่อได้ไงในเมื่อน้องกูยังไม่จบเลย” ผมมีพี่น้อง 3 คนครับ รวมผมด้วย ผมมันพี่คนโต มีน้องสาวสองคน คนรองห่างจากผมปีนึง เรียนใกล้จบแระ ท่าทางจะรุ่งกว่าผม เรียนถูกสาย เก่ง และชอบที่เรียน คนสุดท้อง ขึ้น ป.6 ครับ ยังต้องส่งเสียอีกนาน บ้านผมก็ฐานะปานกลาง พ่อแม่อาชีพรับจ้างทำสวนยางทั่วไป อ้อ ลืมบอกไป ผมเป็นคนใต้ครับ
“แล้วเธอจะไปทำมาหารับประทานอะไรล่ะค่ะ ได้ข่าวว่าจะขึ้นบางกอกวันสองวันนี้ ไม่ทราบว่านัดสามีไว้หรือกระไรท่าน” ภาษามันอุบาตรมากครับ ไม่รู้เอาสำเนียงไหนรวมกับสำเนียงไหน
“เมิงจะบ้าเหรอ กูจะไปนัดใครไว้ ขึ้นไปหางานดิ แค่ไปอาศัยบ้านกิ๊กกั๊กพักบ้างก็เท่านั้น ฮ่าๆๆ” ไม่มีหรอกครับ เชื่อผมสิ ผมก็พูดให้มันด่าผมก็เท่านั้นแหละ
“อย่ามาตอแหล” นั่นไง ยังไม่ทันขาดคำ
“แล้วมึงจะทำงานอะไร คอมก็ไม่เก่ง .....” บลา ๆๆ
ผมคุยกะอ๊อฟไปอีกนิดหน่อยเรื่องงาน เรื่องความถนดส่วนตัวผม ซึ่งก็คงยากที่เราจะทำงานตามที่เรารัก แต่เราดันเรียนสายที่ไม่ตรงมาแบบนี้ คิดแล้วก็กลุ่มนะครับ ผมเลยรีบชิ่งตัดสายมันก่อนดีกว่า เดี่ยวจะยาวโดยใช่เรื่อง ปล่อยให้มันด่าเล่นอยู่ได้ เหอะๆๆ
“เออ พอเหอะๆ กูไม่คุยกะเมิงแล้ว แค่นี้ก่อนนะ สัญญาณไม่ดี หวัดดีเว๊ย”
แล้วผมก็ชิงตัดสายเอาดื้อๆ แปลกจังวันนี้ฟังมันด่าชัดถ้อยชัดคำเชียว เพราะอันที่จริงบ้านผมอยู่หลังเขา คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง เวลาผมอยู่บ้านเลยไม่ค่อยมีใครโทรหา เพราะผมต้องเดินหาสัญญาณรอบบ้านเลย และชอบเอาไปล้อว่าบ้านนอกตลอด ผมละเบื่อพวกมัน เอ...แล้วผมจะทำงานไรที่กรุงเทพดีละครับ เอาไว้คิดตอนอยู่ที่นู้นแล้วกัน เฮ้อออ...
ความคิดเห็น