[BigBang] Cold Blood [Vampire/Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : II - First Sight

Cold Blood Chaptor 2

First Sight

อีซึงฮยอน หรือที่เพื่อนร่วมงานเรียกกันว่าซึงรี เด็กหนุ่มที่เมื่อมองเผินๆ

ก็คงไม่ต่างจากหลายๆ ชีวิตในเมืองหลวง ที่ออกมาหาความสุขยามค่ำคืน

จากแสงสีศิวิไลซ์ซึ่งเบื้องหลังนั้นเต็มไปด้วยความโสมมของแหล่งอโคจรทั้งปวง

จะต่างก็แค่ตรงที่ ซึงรี ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วไป

เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าที่แม้จะดูเด็ก แต่ก็เปี่ยมไปด้วยความลึกลับ ไม่อาจคาดเดาได้

เป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยพลังงานจากเลือดของสัตว์เลือดอุ่น ที่มักจะเจาะจงว่าเป็นมนุษย์

มีชีวิตที่ยืนยาว และดูอ่อนวัยตลอดกาล แต่มีจุดอ่อนคือ แสงแดด

ที่สามารถทำให้ร่างอันคงกระพันของเขาสลายเป็นผุยผงได้เพียงชั่วอึดใจ

ใช่แล้ว อีซึงฮยอนเป็น 'แวมไพร์'

สำหรับเขาผู้มีชีวิตมากว่าร้อยปี แม้ไม่นานนักสำหรับแวมไพร์

แต่ก็มากพอที่จะทำให้เขาปีกกล้าขาแข็ง 

สามารถดำรงชีวิตของปีศาจสูบเลือดได้ด้วยตัวคนเดียว

แวมไพร์ปกติก็คงออกหาเหยื่อทุกยามค่ำคืน สูบเลือดเหยื่อจนหมดตัว

หรือบางที อาจเล่นสนุกกับเหยื่อก่อนที่จะค่อยๆกัดกินอาหารจนอิ่มเอม

จากนั้นก็คงหาเงินจากซากเหยื่อ แล้วผลาญมันไปวันๆ กลับรังก่อนรุ่งเช้า

หากแต่ซึงรี เลือกที่จะมีชีวิตที่แตกต่างไป

เด็กหนุ่มจะกินอาหารเพียงเดือนละครั้ง เขามักจะทำให้เหยื่อหมดสติ

ก่อนที่จะดูดเลือดจากเหยื่อแค่พอประทังชีวิต และไม่ทำให้เหยื่อถึงตายเด็ดขาด

เขาไม่เคยเล่นสนุกกับเหยื่อรายใดๆ ทรัพย์สินไม่เคยแตะต้อง

เด็กหนุ่ม ในตอนนี้ ทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ให้กับบาร์แห่งหนึ่งในซอกหลืบของเมือง

แน่นอนว่า ไม่มีใครล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา แม้แต่นายจ้างของเขาเอง

"คืนนี้นายดูเหนื่อยมากนะซึงรี ไหวแน่หรอ" คังแดซอง เพื่อนร่วมงานของซึงรี

เอ่ยทักทันทีที่ร่างโปร่งในชุดบาร์เทนเดอร์ก้าวเท้าเข้ามาสู่บริเวณบาร์

เสื้อเชิร์ตสีขาวแขนยาวสวมทับด้วยเสื้อแขนกุดสีดำผูกโบว์หูกระต่ายเข้ากับกางเกงสีดำขายาว

ที่มีเครื่องประดับเป็นโซ่สีเงินห้อยอยู่จากหูเข็มขัดกับกระเป๋าด้านขวา

"ผมไหวน่าพี่ อ้อ.. คืนนี้ผมอาจจะกลับเร็วกว่าปกตินะ" แวมไพร์หนุ่มตอบ

ใบหน้าสะดุดเข้ากับลูกค้าสาวคนหนึ่ง ดวงตาแดงก่ำ ท่าทางโทรมๆ เหมือนพึ่งอกหักมา

..พวกดื่มน้ำเมาย้อมใจ ท่าทางน่าจะจัดการง่ายๆ.. ซึงรีคิด ขณะที่กำลังชงเครื่องดื่มให้คนอื่น

ชีวิตยามค่ำคืนของเมืองกำลังจะไปสู่ความสิ้นสุด หญิงสาวผู้ถูกบอกเลิกจากแฟนหนุ่ม

เดินโซซัดโซเซออกมาจากบาร์ที่ตั้งอยู่บนถนนที่ร้างผู้คนแล้วในตอนนี้

โดยมีร่างโปร่งสะกดรอยตามอย่างเงียบเชียบ 

เหยื่อสาวไม่อาจรับรู้ได้ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เธอดวดเข้าไปมากมาย

เด็กหนุ่มจ้องที่จะจัดการเหยื่อด้วยการฟาดไปที่ต้นคอ แรงๆ สักทีเพื่อให้สลบ

แต่ดวงตาที่กำลังจดจ้องกับเหยื่ออยู่ในเงามืดนั้น จู่ๆ ก็พร่ามัวอย่างควบคุมไม่ได้

ร่างโปร่งถึงกับหอบหายใจ นี่เขาอดอาหารมานานมากจริงๆสินะ

ถ้าเป็นคนอื่น ก็คงโดนด้านมืดของจิตใจครอบงำ ออกล่าเหยื่ออย่างไร้สติ

กลายเป็นปีศาจที่ออกล่าโดยสัญชาตญาน จนกว่าจะเติมเต็มความต้องการได้

จึงจะกลับมาเป็นแวมไพร์ที่ดูเหมือนคนทั่วไป ซึ่งมักจะชอบวางมาดเป็นผู้ดี

แต่อีซึงฮยอนเคยชินกับการอดอยากมานานแล้ว

อาจมีบางครั้งที่เขาเกือบคุมสติไม่อยู่ แต่ก็ไม่ถึงกับกลายเป็นสัตว์เถื่อนระดับนั้นได้

ซึงรีพยายามตั้งสติ แม้ในหัวจะร่ำร้องให้พุ่งเข้าไปกัดคอแม่สาวอกหักนั่นให้รู้แล้วรู้รอด

แต่เด็กหนุ่มรู้ดีว่าถ้าเขาปล่อยตัวให้เป็นไปตามเสียงบ้าๆนั่น สาวน้อยคนนี้อาจกลายเป็นศพ

นอนแห้งตายอยู่ในตรอกนี้นี่แหละ

เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ซึงรีตัดสินใจก่อนที่จะก้าวเท้า เตรียมพุ่งตัวไปสู่หลังแม่สาวนั่น

แต่เท้าทั้งสอง จู่ๆก็หยุดกึก เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ใกล้เข้ามา

ร่างของหญิงสาวถูกเงาดำกระชากตัวไป ก่อนที่จะหายวับไปต่อหน้าต่อตา

ซึงรีรู้ว่าทั้งสองกำลังไปในทางทิศไหน แวมไพร์หนุ่มรีบทะยานตัวตามเงดำนั้นไป

บ้าจริง.. ใครหน้าไหนมันมาบังอาจแย่งเหยื่อไปจากเขาได้ต่อหน้าต่อตาแบบนี้นะ

วันนี้คงไม่ใช่วันดีสำหรับอีซึงฮยอนผู้หิวโหย..

ณ กำแพงสูงทึบอันเป็นทางตันของตรอก เงาดำและร่างหญิงสาวหยุดลง

พร้อมกับที่มีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของสาวอกหักผู้นั้น

แต่คงเป็นคราวเคราะห์ของเธอ ในคืนนี้

เสียงกรีดร้องขาดหายไปในทันทีที่หัวและร่างของเจ้าของเสียงแยกออกจากกัน

ก่อนที่เงาดำนั้นจะขยายใหญ่ กลายเป็นสัตว์ร้ายขนฟู

และจัดการเหยื่อผู้ชะตาขาดในมือตรงหน้า

นัยน์ตาสีทอง ฟันแหลมคมเต็มปากที่ยื่นยาว ขนสีน้ำตาลอ่อน

เขี้ยวเล็บแหลมยาวที่มีอยู่ในอุ้งเท้าทั้งสี่ ขนาดใกล้เคียงคน

ถ้ามันยืนสี่ขา ก็คงคล้ายๆ หมาป่าที่ตัวใหญ่พอกับโกลเด้นรีทรีเวอร์

เกิดมาร้อยกว่าปี อีซึงฮยอนพึ่งจะเคยเห็นมนุษย์หมาป่าก็คืนนี้

เด็กหนุ่มมองเหตุการณ์ทั้งหมดเบื้องหลังนักล่าตัวโต

ขณะที่เจ้าของดวงตาสีทองและคมเขี้ยวเต็มปากนั้น

กำลังกัดกินอาหารอย่างมูมมาม เศษเนื้อและเลือดกระเซ็นไปทั่วทุกบริเวณ

"นะ..นาย..แย่งอาหารของชั้น" แวมไพร์หนุ่มกัดฟันพูด เหมือนเด็กกำลังโมโหหิว

หากแต่นักล่าขนน้ำตาลยังไม่สนใจ อาจเพราะความหิว หรือไม่ได้ใส่ใจกับเสียงนั้น

"เฮ้!!..ไอ้หมาบ้า!! นายแย่งอาหารชั้น ได้ยินมั้ย!!" เด็กหนุ่มตวาดอย่างหัวเสีย

จนมนุษย์หมาป่าหยุดกิน และค่อยๆ หันมามองอย่างช้าๆ

มันทำหน้านิ่ง ไม่ส่งเสียงใดๆ ก่อนที่จะหันกลับไปจัดการอาหารในมือต่อ

"เฮ้!!!" ซึงรีหมดความอดทน ก่อนที่จะพุ่งเข้วใส่หมาป่าตัวโตนั่น

แต่ด้วยความเร็วที่ไม่อาจมองทันด้วยตาเปล่า ชั่วพริบตา

ร่างของแวมไพร์หนุ่มถูกอัดกระแทกเข้ากับกำแพงด้านข้าง

ด้วยมือข้างเดียวที่บีบคอของอีกฝ่ายไว้แน่น

ใช่ มันเป็นมือของมนุษย์ นักล่าที่บัดนี้กลับคืนสู่ร่างเดิมมองด้วยสีหน้าโมโห

เขาเป็นมนุษย์หมาป่า ที่ร่างสันทัด มีกล้ามเนื้อปรากฎอยู่ทั่วเรือนร่างท่อนบน

ที่ไม่มีอาภรณ์ใดๆ ขณะที่เบื้องล่างมีเพียงกางเกงยีนขายาวสีเข้มที่ดูหลวมๆ

แม้ในร่างหมาป่าเขาดูตัวใหญ่ แต่ในยามปกติ ร่างสันทัดกลับไม่ได้สูงมากนัก

ใบหน้าที่ดูเกลี้ยงเกลาสีเข้มรับกับผมสั้นที่เปิดเกรียนของเขาได้ดี

"นายกวนชั้นตอนกิน มันน่ารำคาญนะ" มนุษย์หมาป่าหนุ่มพูดเสียงต่ำ

"แล้วชั้นก็เห็นนายมัวแต่จ้องมองเธอไม่ยอมลงมือสักที โอ้เอ้เองนะ"

นี่นักล่าเห็นเขาสะกดรอยตามเหยื่อตั้งแต่แรกงั้นเหรอ.. แวมไพร์หนุ่มเริ่มหวั่นๆ

มนุษย์หมาป่าตัวนี้ท่าทางจะมีประสบการณ์มากกว่าเขาอย่างแน่นอน

อันที่จริง ตัวซึงรีเองก็เหมือนแวมไพร์รุ่นเล็กที่ยังไม่สามารถไปต่อกรกับใครได้

แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรต่อ น้ำหนักมากมายมหาศาลก็ถาโถมเข้าใส่ร่างของแวมไพร์น้อย

ดวงตาหนักจนไม่อาจจะลืมต่อไปได้ สติของเด็กหนุ่มเลือนลาง ท่าทางของเขาทำให้

นักล่าผู้ได้เปรียบอยู่รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา ในที่สุดร่างในกำมือก็นิ่งไป..

"อ้าว.. นาย เป็นอะ.." เสียงขาดหายไปทันทีที่เขาปล่อยมือที่บีบคอนั้นอยู่

ร่างโปรร่งของแวมไพร์หนุ่มทรุดฮวบลงจนมนุษย์หมาป่าแทบรับไว้ไม่ทัน

"อะไรวะ ไอ้ผีดูดเลือดนี่" นักล่าหนุ่มสบถ แต่คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะพาร่างนั้น

กลับรังของตนไป เพราะถ้าเขาทิ้งร่างนี้ไว้ที่นี่ มันคงได้สุกเพราะแสงอาทิตย์

ที่ใกล้ถึงเวลาส่องแสงยามเช้าแล้วเป็นแน่แท้

คนตัวเล็กกว่าหิ้วปีกของอีกคนก่อนที่จะกระโจนพุ่งไปตามหลังคา เงาดำทั้งสองหายลับตาไปในที่สุด..

_______________________________________________

คืนนี้อาจเป็นคืนที่ไร้โชคสำหรับทงยองเบ มนุษย์หมาป่ารูปงามที่เผชิญโลกมากว่าสองร้อยปี

สองร้อยปีที่ผ่านมานี้ เขายอมรับเลยว่าไม่มีสักครั้งเดียวที่เขาจะยอมช่วยเหลือพวกแวมไพร์

ยกเว้นครั้งนี้..

ชายหนุ่มร่างกำยำมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ ในห้องพักของตน เสื้อนอกถูกถอดออก

และเชิร์ตสีขาวค่อยๆ ถูกปลดกระดุมทีละเม็ดๆ ด้วยมือของยองเบ ชายหนุ่มมองใบหน้า

ที่แม้จะดูซีดเซียว แต่ก็เป็นไปตามที่เพื่อนเขาหลายๆ คนพูดกันว่าแวมไพร์มักจะหน้าตาดี

กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออก เผยให้เห็นกล้ามท้องลูกเล็กๆ ที่เรียงตัวกันอย่างงดงาม

ผิวกายสีขาวซีดไม่ต่างจากใบหน้าของผู้เป็นเจ้าของ เลยไปสู่ใบหน้าที่มีเรียวปากสวยปรากฎเด่นชัด

ทุกอย่างนั้นดูดีทีเดียว.. เอ๊ะ นี่เขากำลังชื่นชมร่างของผู้ชายอยู่เหรอ ยองเบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว

แล้วจึงเดินเข้าไปในครัว เพื่อไปเอาผ้าชุบน้ำพอหมาดๆ มาวางโปะลงบนหน้าผากเนียนของแวมไพร์

เฮ้อ.. คงเป็นเวรกรรมที่เขาไปแย่งอาหารมาจากหมอนี่ เลยต้องมาพยาบาลมันแบบนี้ล่ะมั้ง

ยองเบได้แต่ถอนหายใจ แต่ยังคงมีข้อสงสัยค้างคาในใจของมนุษย์หมาป่า 

ทำไมเขาถึงช่วยแวมไพร์ตัวนี้มานะ

ยองเบได้แต่ครุ่นคิดพลางจ้องมองใบหน้านั้น เพื่อค้นหาคำตอบ 

แต่ก็ไม่มีสิ่งใดจะมาช่วยคลายข้อสงสัยนี้ได้เลย..

แสงแดดเรืองรองผ่านม่านหนาบ่งบอกให้รู้ว่าเช้าแล้ว 

แต่น่าแปลกที่ห้องนี้ไม่มีแสงแดดใดๆ เล็ดรอดเข้ามาได้

คงเพราะเจ้าของห้องเองก็ไม่ค่อยชอบแสงแดดยามกลางวันเท่าไหร่

ยองเบเผลอหลับไปหลังจากที่เสียพลังงานไปกับการกินเมื่อคืน

ทั้งๆ ที่เขานั่งอยู่บนโซฟาเล็กข้างๆ เตียงนั่น

คงอีกนานทีเดียวกว่าจะมีสิ่งใดขยับเขยื้อนต่อจากนี้..

To Be Continue.

_______________________________________________

เม้นท์ด้วยคร้าบบบบ~~~~

ปล. คิดว่าใครเมะ เคะ?