ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักแปลกๆ
เอ่อ…. เราขอพูดถึงลักษณะของเอกะเคให้ฟังก่อนนะ
ก่อนอื่นก็ลักษณะของเอก่อนเลย เอไม่ได้เป็นคนสวยอะไร ไม่ได้น่ารักมากมาย แต่เธอเป็นคนนิสัยโอเค อยู่ในขั้นดี แต่ไม่ถึงกับดีมากนะ ค่อนข้างเป็นเด็กเรียน แต่ก็มีความขี้เกียจแฝงอยู่ในตัว ค่อนข้างมีความรับผิดชอบ เธอจึงได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้อง นายหมู่เนตรนารี เธอจะได้เป็นผู้นำคนอื่นเสมอ(ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันนะ) แต่เธอค่อนข้างมีความเป็นผู้ใหญ่ในตัว ค่อนข้างมีเหตุผล(ในบ้างเรื่อง ย้ำ!ในบ้างเรื่อง) เล่นกีฬาก็พอไปได้
ตามมาก็ลักษณะของเคนะ เคเป็นคนที่นิสัยก็ดีอ่ะนะ เรียนบ้างเล่นบ้าง (ก็เป็นผู้ชายอ่ะ) ชอบเล่นฟุตบอลกะบาส เป็นคนที่ค่อนข้างสูง ไม่ได้หล่ออะไรมากมาย แต่ก็ยังได้เป็นรองหัวหน้าห้อง กะ นายหมู่ลูกเสือนะ พูดมากในแทบทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องเดียว คือ เรื่องความรัก เค้าคนนี้จะไม่ค่อยชอบพูดถึงเรื่องของความรักต่อหน้าคนรักเลย (เฮ้อ นี่แหละข้อเสีย)
ตอนนี้หลังจากที่เอได้ตอบตกลงกะเคไปแล้ว ทั้งสองก็กลับมาคบกันอีกครั้ง(แหะๆ ออกแนวhappy endingมั้ยแหละ 555+) เคก็คอยดูแลเอเป็นอย่างดี
วันต่อมา….
“นักเรียนทำความเคารพ” เสียงเอดังขึ้น แต่กลับไม่มีคนฟังเธอ เธอจึงตะโกนว่าเพื่อนๆในชั้นเรียน
“นี่ฟังกันบ้างสิ!!! มีมารยาทกันบ้าง!!!” เพื่อนๆทุกคนต่างพากันเงียบแล้วเอก็พูดใหม่
“นักเรียนทำความเคารพ”
……………..
วันนั้นทั้งวันเอก็อารมณ์เสียมาโดยตลอด จนเพื่อนๆกลัวกันหมด พอตอนเย็นเอก็มานั่งรอเคเล่นบาสโดยที่เธอยังหน้ามุ่ยอยู่ เคเลยเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วถามว่า
“เอ วันนี้เป็นไรหรอ ดูอารมณ์เสียจัง”
“ป่าว”
“ไม่ต้องมาป่าวเลย ก็เห็นๆกันอยู่ว่าอารมณ์เสียอยู่ทั้งวัน”
“ก็ดูนะ เพื่อนมันเลือกให้เราเป็นหัวหน้า แต่มันก็ไม่เคยฟังเราเลยซักครั้ง มันจะไม่อารมณ์เสียได้ไง”
“ก็ช่างมันไปเถอะนะ อย่าไปซีเรียสเลย”
แล้วเคก็จับมือเอ ซึ่งเป็นเหมือนการปลอบใจการปลอบโยนและเป็นเหมือนการแสดงว่า เคเข้าใจเอนะ (ออกแนวน้ำเน่าแล้วสิ)
“อือ”
“เราเข้าใจเอนะ เพื่อนไม่ฟังเอ แต่เราคนนึงล่ะที่ฟังเอ”
“อือ ขอบใจที่เข้าใจเรานะ”
“อือ ยังไงเราก็เป็นแฟนกันนิ”
“อือ”
“ป่ะเดี๋ยวเราไปส่งที่บ้าน”
“อ่าวแล้วเคไม่เล่นบาสแล้วหรอ”
“ไม่อ่ะ ไปส่งเอก่อนแล้วค่อยกลับมาเล่นก็ได้”
“อย่าเลยเคเล่นเถอะเดี๋ยวเรานั่งรอ”
“ไม่อ่ะ เราเห็นหน้าเอเป็นแบบนี้แล้วเราไม่ค่อยสบายใจ เราไปส่งเอที่บ้าน เผื่อเอจะสบายใจขึ้น ป่ะ กลับกันเถอะ”
“อือๆ ก็ได้”
แล้วทั้งสองก็ออกจากโรงเรียนพร้อมกัน เคมาส่งเอถึงบ้าน
“อ่ะถึงแล้ว เข้าบ้านป่ะ”
“อือ”
“แล้วอย่าคิดมากนะ”
“อือ”
“เอ่อ ยิ้มให้เราชื่นใจหน่อยดิ”
ยิ้…..ม
“อ่ะ ไปก่อนนะ บาย”
“บาย”
แล้วทั้งคู่ก็แยกกัน เคก็กลับเข้าโรงเรียน ไปเล่นบาสกะเพื่อนต่อ โดยที่เคไม่รู้เลยว่า เอกำลังร้องไห้ เพราะเธอคิดว่าเธอเป็นหัวหน้าที่แย่มาก ไม่มีความสามารถพอที่จะควบคุมเพื่อนได้ เธอเองรู้สึกผิดยังไงไม่รู้ เพราะเพื่อนๆอุตส่าห์เลือกเธอ แต่เธอกลับดูแลเพื่อน ห้องไม่ได้เลย
“ทำไมเรามันแย่อย่างนี้นะ ทำไมเราคุมเพื่อนไม่ได้ ทั้งๆที่เพื่อนอุตส่าห์เลือกให้เราเป็นแล้ว ทำไม หือ…..หือ…..”
กริ๊ง………กริ๊ง……
“ฮาโหล”
“ฮาโหล เอหรอนี่เคนะ เป็นไรรึป่าวอ่ะเสียงไม่ดีเลย”
“ป่าววว”
“เราไม่เชื่อหรอก เอร้องไห้อยู่ใช่มั้ย”
“ป่าว เราไม่ได้ร้องไห้”
“ไม่ต้องเลย ร้องไห้เพราะคิดมากใช่มั้ย”
“…..”
“เงียบอย่างนี้แสดงว่าใช่แน่ๆ”
“…..”
“เป็นไรรึป่าว”
เสียง หือ…..ฮือ…..เริ่มดังขึ้น
“เอ อย่าร้องไห้ เราใจเสียนะ”
“….”
“เราไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้ของคนที่เรารักนะ”
“…..”
“เอ ทำใจให้สบายๆ อย่าไปคิดมาก มันไม่ใช่ความผิดของเอ”
“….”
“….”
“.....เ...ร..า..ห..ยุ..ด..ร้..อ..ง..แ..ล้..ว...”
“อือ อย่าร้องเลยนะ”
“อือ…เราจะพยายามไม่คิดมาก”
“อือ อย่าไปสนใจเลยเอ”
“อือ ขอบใจเคนะที่พูดให้กำลังใจเรา”
“ไม่เป็นไร อย่าร้องไห้อีกนะ เราเป็นห่วง”
“อือ”
“รีบไปนอนเถอะ ดึกแล้ว”
“อือ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
“อือ ฝันดีนะ”
“เช่นกัน บาย”
“บาย”
คืนนั้นแทบทั้งคืนเออยากจะร้องไห้ แต่เมื่อเธอจะร้องไห้เธอก็จะนึกถึงคำพูดของเคเสมอ ซึ่งทำให้เอสบายใจมาก
วันต่อมา…
เอกับเพื่อนๆก็ได้แสดงละครกัน ซึ่งก็สามารถผ่านพ้นไปได้ด้วยดี พอตอนบ่ายเอก็เรียนวิชาพละ ซึ่งก็ต้องเรียนบาส โดยที่เอก็ไม่ได้เก่งอะไรเลย เพียงแต่พอเล่นได้
“เป็นไงบ้างเอ เล่นได้รึป่าว”
“ไม่ค่อยได้เลย ยากอ่ะ”
“ไม่เห็นจะยากอะไรเลย”
“ยากจะตาย”
“งั้นทำตามเรานะ เดี๋ยวเราสอนให้”
“อือ”
“โอเคยัง”
“โอเคมั้ง”
เวลาผ่านไป…
“เอเล่นได้ป่ะ จะสอบแล้วนะ”
“ยังไม่ได้เลยอ่ะ เรายังงงๆอยู่เลยอ่ะ”
“ทำอะไรไม่เป็นเลยซักอย่างนะ”
-*- อะไรอ่ะ ก็คนมันทำไม่ได้นี่ แล้วมันหนักส่วนไหนของแกเนี๊ย เอคิด
เอรู้สึกเสียใจกับคำพูดของเคมาก เออยากจะร้องไห้ในตอนนั้นเลย แต่ก็ทำไม่ได้เพราะว่าไม่อยากให้เคเห็น การพูดของเคครั้งนี้ทำให้เอไม่คุยกะเคเลยทั้งคาบนั้น พอหมดคาบ เอก็ขึ้นห้องมา แล้วก็เจอเค แต่เอก็ไม่ได้พูดไร พอสักพัก เอก็ร้องไห้ออกมา เคก็รีบเข้ามาถามว่าเป็นไร แต่เอบอกให้รี่บอกเคว่าให้ออกไปก่อน เคก็เดินออกไป เอยิ่งร้องไห้หนักขึ้น แต่เอก็มีสปิริดพอที่รู้ว่าคาบต่อไป เธอจะต้องบอกทำความเคารพอีก เธอจึงรีบหยุดร้อง เอโกดเคมากที่เคพูดแบบนั้นออกมา พูดเหมือนดูถูก ที่เอเสียใจมากที่สุด ก็คือ เอไม่คิดว่าเคจะพูดกับเธอแบบนั้น เธอจึงรู้สึกเสียใจมาก แล้วอีกอย่างที่ทำให้เธอเสียใจมาก ก็คือ ตั้งแต่คบกันครั้งนี้ เคจะพูดขัดเอทุกครั้ง ซึ่งเอก็ไม่ชอบการกระทำแบบนี้ เออยากให้เคฟังเอบ้าง ไม่ใช่อะไรๆก็ขัดทุกอย่าง พอตอนเย็น เอก็เล่นMSNแล้วก็เจอกับเค
“เอโกดเราเรื่องไรอ่ะ”
“………”
“โกดเราเรื่องบาสใช่ป่ะ”
“………”
“อย่าเงียบดิ”
“………”
“เราขอโทดก็แล้วกันนะ ที่เราพูดออกไปอ่ะ”
“……….”
“อย่าเงียบได้ป่ะ เราขอร้องหล่ะ ถ้ายังอยู่ก็ตอบเราหน่อยนะ”
“อะไร”
“โกดเราเรื่องที่เราพูดในคาบบาสใช่ป่ะ”
“ก็คิดดูสิ”
“ก็เรื่องในคาบบาสใช่ป่ะ”
…….
แล้วเอก็ออกมาก่อน โดยที่ไม่ได้ให้คำตอบกับเค เอคิดว่า ตอนนี้เคคงยังไม่เข้าใจว่าเอเป็นคนยังไง หรืออาจจะไม่รู้ว่าจะพูดกับเอยังไง หรืออาจจะพูดออกมาโดยไม่ได้คิดก่อนว่าจะทำให้เอคิดมาก ซึ่งเอก็เป็นคนที่คิดมากอยู่แล้ว คืนนั้นทั้งคืนเอคิดว่าเคคงจะโทรมาคุย แต่กลับไม่มีโทรสับจากเคเลย เอก็ยิ่งรู้สึกว่าเคไม่ได้ใส่ใจเอเลย
“เฮ้อ…..ทำไมเคไม่โทรมานะ”
“แต่ก็ช่างมันเถอะ”
“เฮ้อ….นอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีกทั้งวันเลย”
หลังจากนั้น เอกะเคก็ไม่ได้คุยกันเลยเป็นเวลากว่า 1 อาทิตย์
พอวันจันทร์ของอีกอาทิตย์นึง เอก็ได้เจอกะเคในMSN
เคก็ถามเอว่า
“หายโกดเรายัง”
………….. เอไม่ได้ตอบอะไรไป
“ตอบหน่อยสิ”
“เคก็น่าจะรู้นะว่าเราอ่ะ โกดใครไม่ได้นานหรอก”
“แสดงว่าเอก็หายโกดเราแล้วใช่ป่ะ”
“อือ เราโกดคนไม่เป็นหรอก แปปเดียวก็หาย”
“อือ ดีแล้ว เราจะได้ทำให้เอโกดอีกไง เพราะเรารู้ว่าเอโกดแค่แปปเดียว”
“โห เอางี้เลยหรอ”
“555+”
“ขำไร”
“ล้อเล่นน่า อย่าคิดมาก”
“ อือ -*-”
แล้วทั้งสองก็หายโกดกัน เอนี่แปลกคนดีเนอะ จะโกดก็โกด จะหายก็หาย 555+
ก่อนอื่นก็ลักษณะของเอก่อนเลย เอไม่ได้เป็นคนสวยอะไร ไม่ได้น่ารักมากมาย แต่เธอเป็นคนนิสัยโอเค อยู่ในขั้นดี แต่ไม่ถึงกับดีมากนะ ค่อนข้างเป็นเด็กเรียน แต่ก็มีความขี้เกียจแฝงอยู่ในตัว ค่อนข้างมีความรับผิดชอบ เธอจึงได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้อง นายหมู่เนตรนารี เธอจะได้เป็นผู้นำคนอื่นเสมอ(ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันนะ) แต่เธอค่อนข้างมีความเป็นผู้ใหญ่ในตัว ค่อนข้างมีเหตุผล(ในบ้างเรื่อง ย้ำ!ในบ้างเรื่อง) เล่นกีฬาก็พอไปได้
ตามมาก็ลักษณะของเคนะ เคเป็นคนที่นิสัยก็ดีอ่ะนะ เรียนบ้างเล่นบ้าง (ก็เป็นผู้ชายอ่ะ) ชอบเล่นฟุตบอลกะบาส เป็นคนที่ค่อนข้างสูง ไม่ได้หล่ออะไรมากมาย แต่ก็ยังได้เป็นรองหัวหน้าห้อง กะ นายหมู่ลูกเสือนะ พูดมากในแทบทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องเดียว คือ เรื่องความรัก เค้าคนนี้จะไม่ค่อยชอบพูดถึงเรื่องของความรักต่อหน้าคนรักเลย (เฮ้อ นี่แหละข้อเสีย)
ตอนนี้หลังจากที่เอได้ตอบตกลงกะเคไปแล้ว ทั้งสองก็กลับมาคบกันอีกครั้ง(แหะๆ ออกแนวhappy endingมั้ยแหละ 555+) เคก็คอยดูแลเอเป็นอย่างดี
วันต่อมา….
“นักเรียนทำความเคารพ” เสียงเอดังขึ้น แต่กลับไม่มีคนฟังเธอ เธอจึงตะโกนว่าเพื่อนๆในชั้นเรียน
“นี่ฟังกันบ้างสิ!!! มีมารยาทกันบ้าง!!!” เพื่อนๆทุกคนต่างพากันเงียบแล้วเอก็พูดใหม่
“นักเรียนทำความเคารพ”
……………..
วันนั้นทั้งวันเอก็อารมณ์เสียมาโดยตลอด จนเพื่อนๆกลัวกันหมด พอตอนเย็นเอก็มานั่งรอเคเล่นบาสโดยที่เธอยังหน้ามุ่ยอยู่ เคเลยเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วถามว่า
“เอ วันนี้เป็นไรหรอ ดูอารมณ์เสียจัง”
“ป่าว”
“ไม่ต้องมาป่าวเลย ก็เห็นๆกันอยู่ว่าอารมณ์เสียอยู่ทั้งวัน”
“ก็ดูนะ เพื่อนมันเลือกให้เราเป็นหัวหน้า แต่มันก็ไม่เคยฟังเราเลยซักครั้ง มันจะไม่อารมณ์เสียได้ไง”
“ก็ช่างมันไปเถอะนะ อย่าไปซีเรียสเลย”
แล้วเคก็จับมือเอ ซึ่งเป็นเหมือนการปลอบใจการปลอบโยนและเป็นเหมือนการแสดงว่า เคเข้าใจเอนะ (ออกแนวน้ำเน่าแล้วสิ)
“อือ”
“เราเข้าใจเอนะ เพื่อนไม่ฟังเอ แต่เราคนนึงล่ะที่ฟังเอ”
“อือ ขอบใจที่เข้าใจเรานะ”
“อือ ยังไงเราก็เป็นแฟนกันนิ”
“อือ”
“ป่ะเดี๋ยวเราไปส่งที่บ้าน”
“อ่าวแล้วเคไม่เล่นบาสแล้วหรอ”
“ไม่อ่ะ ไปส่งเอก่อนแล้วค่อยกลับมาเล่นก็ได้”
“อย่าเลยเคเล่นเถอะเดี๋ยวเรานั่งรอ”
“ไม่อ่ะ เราเห็นหน้าเอเป็นแบบนี้แล้วเราไม่ค่อยสบายใจ เราไปส่งเอที่บ้าน เผื่อเอจะสบายใจขึ้น ป่ะ กลับกันเถอะ”
“อือๆ ก็ได้”
แล้วทั้งสองก็ออกจากโรงเรียนพร้อมกัน เคมาส่งเอถึงบ้าน
“อ่ะถึงแล้ว เข้าบ้านป่ะ”
“อือ”
“แล้วอย่าคิดมากนะ”
“อือ”
“เอ่อ ยิ้มให้เราชื่นใจหน่อยดิ”
ยิ้…..ม
“อ่ะ ไปก่อนนะ บาย”
“บาย”
แล้วทั้งคู่ก็แยกกัน เคก็กลับเข้าโรงเรียน ไปเล่นบาสกะเพื่อนต่อ โดยที่เคไม่รู้เลยว่า เอกำลังร้องไห้ เพราะเธอคิดว่าเธอเป็นหัวหน้าที่แย่มาก ไม่มีความสามารถพอที่จะควบคุมเพื่อนได้ เธอเองรู้สึกผิดยังไงไม่รู้ เพราะเพื่อนๆอุตส่าห์เลือกเธอ แต่เธอกลับดูแลเพื่อน ห้องไม่ได้เลย
“ทำไมเรามันแย่อย่างนี้นะ ทำไมเราคุมเพื่อนไม่ได้ ทั้งๆที่เพื่อนอุตส่าห์เลือกให้เราเป็นแล้ว ทำไม หือ…..หือ…..”
กริ๊ง………กริ๊ง……
“ฮาโหล”
“ฮาโหล เอหรอนี่เคนะ เป็นไรรึป่าวอ่ะเสียงไม่ดีเลย”
“ป่าววว”
“เราไม่เชื่อหรอก เอร้องไห้อยู่ใช่มั้ย”
“ป่าว เราไม่ได้ร้องไห้”
“ไม่ต้องเลย ร้องไห้เพราะคิดมากใช่มั้ย”
“…..”
“เงียบอย่างนี้แสดงว่าใช่แน่ๆ”
“…..”
“เป็นไรรึป่าว”
เสียง หือ…..ฮือ…..เริ่มดังขึ้น
“เอ อย่าร้องไห้ เราใจเสียนะ”
“….”
“เราไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้ของคนที่เรารักนะ”
“…..”
“เอ ทำใจให้สบายๆ อย่าไปคิดมาก มันไม่ใช่ความผิดของเอ”
“….”
“….”
“.....เ...ร..า..ห..ยุ..ด..ร้..อ..ง..แ..ล้..ว...”
“อือ อย่าร้องเลยนะ”
“อือ…เราจะพยายามไม่คิดมาก”
“อือ อย่าไปสนใจเลยเอ”
“อือ ขอบใจเคนะที่พูดให้กำลังใจเรา”
“ไม่เป็นไร อย่าร้องไห้อีกนะ เราเป็นห่วง”
“อือ”
“รีบไปนอนเถอะ ดึกแล้ว”
“อือ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
“อือ ฝันดีนะ”
“เช่นกัน บาย”
“บาย”
คืนนั้นแทบทั้งคืนเออยากจะร้องไห้ แต่เมื่อเธอจะร้องไห้เธอก็จะนึกถึงคำพูดของเคเสมอ ซึ่งทำให้เอสบายใจมาก
วันต่อมา…
เอกับเพื่อนๆก็ได้แสดงละครกัน ซึ่งก็สามารถผ่านพ้นไปได้ด้วยดี พอตอนบ่ายเอก็เรียนวิชาพละ ซึ่งก็ต้องเรียนบาส โดยที่เอก็ไม่ได้เก่งอะไรเลย เพียงแต่พอเล่นได้
“เป็นไงบ้างเอ เล่นได้รึป่าว”
“ไม่ค่อยได้เลย ยากอ่ะ”
“ไม่เห็นจะยากอะไรเลย”
“ยากจะตาย”
“งั้นทำตามเรานะ เดี๋ยวเราสอนให้”
“อือ”
“โอเคยัง”
“โอเคมั้ง”
เวลาผ่านไป…
“เอเล่นได้ป่ะ จะสอบแล้วนะ”
“ยังไม่ได้เลยอ่ะ เรายังงงๆอยู่เลยอ่ะ”
“ทำอะไรไม่เป็นเลยซักอย่างนะ”
-*- อะไรอ่ะ ก็คนมันทำไม่ได้นี่ แล้วมันหนักส่วนไหนของแกเนี๊ย เอคิด
เอรู้สึกเสียใจกับคำพูดของเคมาก เออยากจะร้องไห้ในตอนนั้นเลย แต่ก็ทำไม่ได้เพราะว่าไม่อยากให้เคเห็น การพูดของเคครั้งนี้ทำให้เอไม่คุยกะเคเลยทั้งคาบนั้น พอหมดคาบ เอก็ขึ้นห้องมา แล้วก็เจอเค แต่เอก็ไม่ได้พูดไร พอสักพัก เอก็ร้องไห้ออกมา เคก็รีบเข้ามาถามว่าเป็นไร แต่เอบอกให้รี่บอกเคว่าให้ออกไปก่อน เคก็เดินออกไป เอยิ่งร้องไห้หนักขึ้น แต่เอก็มีสปิริดพอที่รู้ว่าคาบต่อไป เธอจะต้องบอกทำความเคารพอีก เธอจึงรีบหยุดร้อง เอโกดเคมากที่เคพูดแบบนั้นออกมา พูดเหมือนดูถูก ที่เอเสียใจมากที่สุด ก็คือ เอไม่คิดว่าเคจะพูดกับเธอแบบนั้น เธอจึงรู้สึกเสียใจมาก แล้วอีกอย่างที่ทำให้เธอเสียใจมาก ก็คือ ตั้งแต่คบกันครั้งนี้ เคจะพูดขัดเอทุกครั้ง ซึ่งเอก็ไม่ชอบการกระทำแบบนี้ เออยากให้เคฟังเอบ้าง ไม่ใช่อะไรๆก็ขัดทุกอย่าง พอตอนเย็น เอก็เล่นMSNแล้วก็เจอกับเค
“เอโกดเราเรื่องไรอ่ะ”
“………”
“โกดเราเรื่องบาสใช่ป่ะ”
“………”
“อย่าเงียบดิ”
“………”
“เราขอโทดก็แล้วกันนะ ที่เราพูดออกไปอ่ะ”
“……….”
“อย่าเงียบได้ป่ะ เราขอร้องหล่ะ ถ้ายังอยู่ก็ตอบเราหน่อยนะ”
“อะไร”
“โกดเราเรื่องที่เราพูดในคาบบาสใช่ป่ะ”
“ก็คิดดูสิ”
“ก็เรื่องในคาบบาสใช่ป่ะ”
…….
แล้วเอก็ออกมาก่อน โดยที่ไม่ได้ให้คำตอบกับเค เอคิดว่า ตอนนี้เคคงยังไม่เข้าใจว่าเอเป็นคนยังไง หรืออาจจะไม่รู้ว่าจะพูดกับเอยังไง หรืออาจจะพูดออกมาโดยไม่ได้คิดก่อนว่าจะทำให้เอคิดมาก ซึ่งเอก็เป็นคนที่คิดมากอยู่แล้ว คืนนั้นทั้งคืนเอคิดว่าเคคงจะโทรมาคุย แต่กลับไม่มีโทรสับจากเคเลย เอก็ยิ่งรู้สึกว่าเคไม่ได้ใส่ใจเอเลย
“เฮ้อ…..ทำไมเคไม่โทรมานะ”
“แต่ก็ช่างมันเถอะ”
“เฮ้อ….นอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีกทั้งวันเลย”
หลังจากนั้น เอกะเคก็ไม่ได้คุยกันเลยเป็นเวลากว่า 1 อาทิตย์
พอวันจันทร์ของอีกอาทิตย์นึง เอก็ได้เจอกะเคในMSN
เคก็ถามเอว่า
“หายโกดเรายัง”
………….. เอไม่ได้ตอบอะไรไป
“ตอบหน่อยสิ”
“เคก็น่าจะรู้นะว่าเราอ่ะ โกดใครไม่ได้นานหรอก”
“แสดงว่าเอก็หายโกดเราแล้วใช่ป่ะ”
“อือ เราโกดคนไม่เป็นหรอก แปปเดียวก็หาย”
“อือ ดีแล้ว เราจะได้ทำให้เอโกดอีกไง เพราะเรารู้ว่าเอโกดแค่แปปเดียว”
“โห เอางี้เลยหรอ”
“555+”
“ขำไร”
“ล้อเล่นน่า อย่าคิดมาก”
“ อือ -*-”
แล้วทั้งสองก็หายโกดกัน เอนี่แปลกคนดีเนอะ จะโกดก็โกด จะหายก็หาย 555+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น