คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SHOT1::JONGKEY เซ็กส์ที่เกิดจากการขืนใจ
SHOT 1 :: JONGKEY เซ็กส์ที่เกิดจากการขืนใจ
คือ เซ็กส์ที่เกิดจากการไม่ยินยอมของอีกฝ่าย อาจเกิดเพราะความแค้นหรือความโกรธ...
“พี่อนยู คีย์จะได้งานแล้ว” เสียงคนร่างบางบอกด้วยน้ำเสียงที่ดีใจอย่างมาก
“จริงเหรอ น้องพี่ ในที่สุดฝันก็เป็นจริงแล้ว” คนเป็นพี่ดีใจกับคนที่เป็นน้อง
“พรุ่งนี้ คีย์จะได้ทำงานบนเที่ยวบินแรกนะ พี่อนยู”
“อย่างงั้นเหรอ พี่ดีใจกับคีย์ด้วยน่ะ” เสียงร่างบางพูดพลางอ่านข้อความบนกระดาษจดหมาที่ได้มาเมื่อกี้ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมามองที่เขา
“ไม่น่าเชื่อว่าเราจะเจอกันได้น่ะ คิมคีบอม” บุรุษร่างหนาในชุดนักบินพูดขึ้นพลางมองผ่านแว่นเลนส์ดำ “คนอะไร หน้าคล้ายกับผู้หญิง หุ่นก็บางไป”
“คีย์ พี่ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึงน่ะ” อนยูบอก ก่อนวิ่งหายไปในห้องน้ำ คีย์วางของที่ถือมาวางบนเก้าอี้บาวแถวๆนั้น พลางวางของบนเก้าอี้ ก่อนจะมีบุรุษอีกคนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างคีย์
“ทำเป็นลืมเหรอครับ ว่าเคยทำอะไรไว้” อีกคนเอ่ยขึ้นเพราะส่งรอยยิ้มที่แฝงด้วยความชั่วร้าย
“คุณพูดกับผมเหรอ” คีย์ที่กำลังนั่งฟังเพลงจากหูฟังที่เชื่อมต่อโทรศัพท์อยู่ เขาถอดหูฟังออกก่อนหันมาพูดกับอีกคน
“อะไรกัน จำผมไม่ได้แล้วเหรอ คุณคิมคีบอม” บุรุษคนนั้นเอ่ย ก่อนถอดแว่นดำออก
“นาย นาย ไอ้สารเลวจงฮยอน” คีย์ว่าใส่ เมื่อเห็นบุรุษคนนั้น
“เรียกผมดีๆหน่อยน่ะ อย่างน้อยผมก็เป็นรุ่นพี่ของคุณ” จงฮยอนบอกพลางส้มยิ้มชั่วร้ายอีกครั้ง
“คนอย่างนาย มันโรคจิต เอาไม่เลือก” คีย์ว่าใส่อีกที
“ผมเริ่มจะหมดความอดทนกับคุณแล้วน่ะ คิมคีบอม” จงฮยอนลุกขึ้นสีหน้าเริ่มเอาจริงเอาจริง สายตามองไปที่ซอกคอขาวนวลของฝ่ายตรงข้าม พลางเลียริมฝีปากไปมาเบาๆแบบตั้งใจ
“นายคิดจะทำอะไร” เสียงของคีย์เริ่มสั่นเพราะความหวาดกลัว เขาภาวนาให้อนยูรีบกลับมา จงฮยอนเริ่มใช้มือหน้าลูบตามใบหน้าสวยไปมา สีหน้าอีกคนทั้งรังเกียจสัมผัสของอีกฝ่ายและหวาดกลัวกับสีหน้าและน้ำเสียงของอีกฝ่าย
“อ้อ แล้วเดี๋ยวคุณจะรู้ในอีกไม่นาน นะครับ คุณคิมคีบอม” จงฮยอนตบไหล่เบาๆ ก่อนส่งรอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายให้อีกครั้ง
“ชิส์ ไอ้เลว” คีย์ยังตะโกนว่า
“ว่าใครน่ะ คีย์” เสียงอนยูถามขึ้น หลังจากกลับมาจากห้องน้ำ
“เอ่อ คีย์ว่าพวกใจต่ำนิดหน่อยน่ะ กลับบ้านเถอะ พี่อนยู คีย์เหนื่อย” คีย์กลบเกลื่อนพลางกระชากแขนคนที่เรียกว่าพี่เดินออกไป แต่เขาไม่รู้ซักนิดว่าจงฮยอนแอบมองเค้าอยู่
“หึ ยังปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะ” พูดจบเขาก่อนสวมแว่นตาดำก่อนเดินหายไป
เช้าวันรุ่งขึ้น>>
เช้านี้คีย์รีบแต่งตัวในชุดของนักบินใหม่ วันนี้เขาจะมีหน้าที่เป็นรองกับตันของเครื่องบิน คีย์ตรวจดูการแต่งกายของเครื่องแบบสีน้ำเงินเสร็จแล้ว จึงมายืนดูที่หน้ากระจก
“หวังว่าเราคงไม่ได้ทำไฟลท์เดียวกับไอ้สารเลวนั่นน่ะ” เสียงคีย์พูดคนเดียว พลางเก็บของใช้ส่วนตัวเข้ากระเป๋าเดินทาง
“คีย์ พี่ทำอาหารเช้าไว้แล้ว รีบๆกินล่ะ เดี๋ยวจะไปไม่ทันวันแรก” เสียงอนยูเรียกคนเป็นน้องชายลงมากินอาหาร
“ครับ พี่อนยู” คนเป็นน้องชายตอบ ก่อนลงมือกินอาหารจนเสร็จ
“กินเสร็จแล้วก็เก็บล้างจานชามล่ะ อย่าทิ้งไว้เรี่ยราด แล้วอีกอย่างน่ะ อย่าวางใจใครง่ายๆน่ะคีย์ ยิ่งไปทำงานที่ต่างประเทศแบบนี้” อนยูลุกขึ้นมาตบไหล่คนเป็นน้องเบาๆ
“น่า พี่อนยู คีย์ไม่ใช่เด็กๆแล้วน่ะ”
“แต่ในสายตาพี่ คีย์ยังเด็กสำหรับพี่เสมอ พี่ไปทำงานก่อนน่ะ” อนยูพูดจบก็เดินออกจากบ้านไป คีย์รีบทำธุระตอนเช้าจนเสร็จแล้วจึงออกไปทำงานในวันแรก
ระหว่างที่คีย์กำลังรอเรียกแท๊กซี่เพื่อไปยังสนามบิน รถยนต์หรูคันหนึ่งขับตรงมาจอดหน้าคีย์พร้อมกับเสียงบีบแตร
“บีบหาสวรรค์อะไรน่ะ” เสียงคีย์บ่นลอยๆ กระจกรถคันนั้นเปิดขึ้น คีย์ตกใจกับชายที่เห็นในรถตรงหน้า
“ไอ้จงฮยอน” เสียงคีย์ตะโกนเรียกชื่อ
“เห็นหน้าผมแล้วตกใจนักเหรอ” เสียงจงฮยอนพูดแบบใจเย็นที่สุด
“ชั้นไม่อยากเห็นหน้าคนเลวอย่างแก” เสียงคีย์ตะโกนว่าอีกครั้ง
“จุ๊ๆ อย่าหงุดหงิดไปเลย หนุ่มน้อย ยังไงนายก็ต้องขึ้นทำงานไฟลท์เดียวกับชั้น” จงฮยอนบอกพลางยิ้มที่มุมปากแบบชั่วร้าย
“แกรู้ได้ไง…” เสียงคีย์ถามห้วนๆ
“ขึ้นมาบนรถชั้น แล้วคุณจะรู้” เสียงจงฮยอนพูดพลางเอื้อมมือไปเปิดประตูรถอีกฝั่ง
“ถ้าไม่เห็นว่าจะสาย ชั้นไม่อยากไปกลับแกหรอกน่ะ” เสียงคีย์พูดพลางยกสัมภาระก้าวขึ้นรถอีกคนที่อบอวลไปด้วยกลิ่นบุหรี่ “กลิ่นบุหรี่ สกปรกจริง” คีย์ว่า
“คนอย่างชั้นไม่ได้หอมแบบนายน่ะ” จงฮยอนพูดพลางหยิบบุหรี่มาจากซอง ก่อนใช้ที่จุดบุหรี่จุด และสูบบุหรี่แบบไม่เกรงใจคนที่นั่งด้านข้าง
“อี๋! เหม็น” เสียงคีย์บ่นพลางเอามือปิดจมูก
“หึ แค่นี้ มันยังทรมานน้อยไปสำหรับคนอย่างนาย” เสียงจงฮยอนพูดพลางดูดบุหรี่มวนนั้น พลันก็นึกเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นไม่นาน
ปัง!! เสียงปืนดังมาจากอีกฝากหนึ่งของคฤหาสน์ พี่ชายคนโตของบ้านวิ่งนำหน้าไปดูต้นทางของเสียง
“จงอิน จงอินน้องพี่” จงฮยอนเขย่าร่างที่ไร้วิญญาณของน้องชายที่มีแผลใหญ่จากกระสุนปืน “เรียกรถพยาบาลมาเร็วเข้า” จงฮยอนหันไปบอกแม่บ้านที่ยืนดูอยู่ด้วยสีหน้าที่ตกใจเช่นกัน
“คงจะไม่รอดแล้วมั้งคะ คุณจงฮยอน” เสียงแม่บ้านคนหนึ่งพูดขึ้น
“หุบปาก จงอินต้องรอด จงอินต้องไม่ตาย” จงฮยอนโต้กลับ เขายังไม่ยอมรับกับสิ่งทั้งหมด
“ค่ะ” แม่บ้านบอก พลางเดินตรงไปที่โทรศัพท์เพื่อรับสาย
โรงพยาบาล>>
“ขอแสดงความเสียใจด้วย คุณคิมจงอินเสียชีวิตแล้ว” เสียงหมอที่เดินออกมาในชุดกาวน์ที่เปื้อนไปด้วยเลือดบอก
“คุณไม่ยอมช่วยน้องผม คุณโกหก น้องผมต้องไม่ตาย น้องผมยังไม่ตายใช่มั้ย” จงฮยอนพูดเสียงดัง
“ผมช่วยได้เท่านี้ นี้คือสิ่งที่น้องชายคุณกำไว้ตลอด” หมอส่งกระดาษรูปหนึ่งให้จงฮยอน พอคลี่ออกมาก็เป็นรูปผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างน้องชายตัวเอง พร้อมกับข้อความด้านหลัง
‘ชั้นรักนายน่ะ… โดคยองซู.’
“ไอ้คยองซู” จงฮยอนขยำกระดาษลงแผ่นนั้นลง สายตาที่อาฆาตแค้นไปยังอีกคน เขาจะเอาคืนน้องชายของเขา และ เพื่อนของผู้ชายคนนั้น ก็คือ คิมคีบอม
หลังจากถึงสนามบิน คีย์ก้าวขาลงจากรถทันที ก่อนที่จะโดนอีกคนฉุดแขนไว้
“มาพร้อมกัน ก็ไปพร้อมกันซิ” เสียงจงฮยอนพูด พลางหยิบกระเป๋าของเขาลงมา
“ไปกันเถอะ” จงฮยอนพูดก่อนเดินนำร่างบางไปยังห้องพักนักบินเพื่อพาไปขึ้นเที่ยวบินในไฟลท์นี้
“สวัสดี ชั้น กัปตันโจ คยูฮยอน เป็นกัปตันประจำไฟลท์นี้” คนเป็นกัปตันทักทายเมื่อเจอกันบนเครื่องบิน
“สวัสดีครับ คุณกัปตันคยูฮยอน” คีย์ทักทาย
“ไม่ต้องกลัวน่ะ เที่ยวบินเที่ยวนี้คงเป็นเที่ยวแรกของนาย แต่ไม่ต้องกลัวหรอก คนประสบการณ์มากแบบชั้น เครื่องไม่ตกอยู่แล้ว” คยูฮยอนอวด
“อืม” คีย์ตอบสั้นๆ
“อวดอีกแล้ว ไม่มีคนให้อวดอีกหรือไง” เสีงจงฮยอนถามแบบกวนๆ
“ไอ้จง ชั้นไม่อยากให้แกกินลูกหมัดหรอกน่ะ” คยูฮยอนว่า “อย่าไปสนใจคนปากแบบนี้เลยน่ะ คีย์”
“ผมไม่สนใจพวกบัดซบแบบนี้หรอก” คีย์ว่าอีกครั้ง
“งั้น ไปเตรียมพร้อมเถอะ ไปได้แล้วไอ้จง” คยูฮยอนบอก คีย์เดินตามหลังคยูฮยอนไปเพื่อขึ้นเครื่องโดยมีจงฮยอนเดินตามคีย์ไป จงฮยอนเอื้อมมือลงไปจับที่ก้นของร่างบางที่แกล้งอีกคน
“โรคจิต” เสียงคีย์ว่าจงฮยอน จงฮยอนแสยะรอยยิ้มใส่อีกครั้ง คยูฮยอนส่งสายตาเขียวหันมาหาจงฮยอน
เที่ยวบินนี้ผ่านไปด้วยความเก่งและประสบการณ์ของคยูฮยอน ที่สามารถผ่านอุปสรรคเรื่องสภาพอากาศครั้งนี้ไปได้ รวมทั้งการร่วมมือกันเป็นอย่างดีของกัปตันทั้งสาม
“ผ่านครั้งนี้ไปได้ดีนะครับ” คยูฮยอนบอก “เดี๋ยวผมเลี้ยงข้าว ไปกินด้วยกันน่ะ”
“ผมเหนื่อย ขอกลับไปนอนที่โรงแรมก่อนน่ะ” คีย์พูดขึ้น
“ผมก็ไม่ไป เดี๋ยวผมจะดูแลคีย์เอง” จงฮยอนบอกคยูฮยอน
“งั้นชั้นจะไปกินข้าวกับพี่คยูฮยอน” คีย์ไม่ยอมไปกับจงฮยอน
“เหนื่อยแบบนี้ อย่าดื้อ ใครกันล่ะทีเกือบเป็นลมบนเครื่องบินล่ะ บอกมาซิ” จงฮยอนกอดคออีกคย
“งั้นเหรอ แล้วใครกันที่แอบจับต้นขาชั้นบนเครื่อง และก็จับก้นชั้นที่สนามบินไม่ทราบ ไอ้ทุเรศ” คีย์ว่ากลับ พลางส่งศอกไปยังหน้าท้องของอีกฝ่าย
“อูย คนอะไรปากดีแถมแสบซะด้วย” จงฮยอนบ่นใช้มือกุมท้องไว้
“คนแบบนาย มันสมควรแล้วโดนแบบนี้” คีย์พูด “เดี๋ยวชั้นจะไปแท็กซี่เอง ไม่ต้องไปส่งชั้น”
“ถ้าคิดว่ามีเงินก็ไปซิ” จงฮยอนพูดพลางยกกระเป๋าตังค์ที่แอบเอามา
“ไอบ้า เอาของชั้นมาน่ะ เอามา เอามา” คีย์พูดพลางทุบลงไปบนอกของจงฮยอน
“ตามมาซิ” จงฮยอนพูด คีย์ตามไปจนถึงรถของจงฮยอนเพื่อจะเอากระเป๋าคืน
“นั่นมันกระเป๋าสัมภาระชั้นนิ มันมาอยู่ที่นายได้ไงไม่ทราบ” คีย์ถามขึ้นเมื่อเห็นกระเป๋าของตัวเองอยูที่ท้ายรถของอีกคน
“ก็นะ คุณเป็นคนสำคัญของผมนิ” จงฮยอนหันมาลูบผมคนตัวเล็ก
“สำคัญอะไรไม่ทราบ พูดดีๆ น่ะ”
“คงจะจำ คยองซู ได้น่ะ คิมคีบอม” จงฮยอนถามขึ้น
“จำได้ไม่ลืมเลยล่ะ เพราะ คนเลวแบบนาย คยองซู ถึงได้ผูกคอตายไปในวันนั้น” คีย์ตอบอย่างโกรธแค้น เขายังจำภาพของเพื่อนที่ผูกคอตายได้
“นั่นแหละ เพราะชั้นยังสนุกกกับคยองซูไม่พอ ชั้นจะอยากมีความสุขกับนายต่อไป คนอย่างนาย คีบอม ตัวแทนของคยองซู” จงฮยอนพูดขึ้น แววตาของคีย์เริ่มหวาดกลัวลงอย่างเห็นได้ชัด จงฮยอนก้าวไปด้านหลังคีย์ พลางหยิบผ้าขนหนูผืนหนึ่งขึ้นพลางโปะยาสลบลงไปบนใบหน้าของคีย์ทันที
อือ..อื้อๆ!! เสียงคีย์ดิ้นรน จงฮยอนกดผ้าลงไปแน่นขึ้น ยาสลบนั้นทำให้อีกฝ่ายหลับไป
“หวังว่าคงไม่ตื่นขึ้นมาซะก่อนน่ะ” จงฮยอนแบกร่างคีย์ขึ้นรถ ก่อนหยิบแว่นตาดำมาสวมแล้วรีบขับรถออกไปจากสนามบิน
โรงแรมใหญ่ในกลางกรุงโตเกียว สภาพของโรงแรมเป็นตึกสูงหลายชั้น มีห้องพักหลายแบบ รวมถึงห้องพักที่สายการบินที่คีย์ทำงานอยู่ให้มาพัก จงฮยอนพยุงร่างคีย์เข้าไปในห้องโดยอ้างว่าเรียกไม่ตื่น พนักงานยกกระเป๋าชายคนหนึ่งช่วยยกกระเป๋าให้ จนกระทั่งไปถึงหน้าห้องของจงฮยอน
“ขอบคุณที่อุตส่าห์ช่วย” จงฮยอนพูดพลางส่งเช็คเงินสดจำนวนหนึ่งให้ จงฮยอนวางร่างคีย์ลงบนเตียงก่อนปิดประตูห้องลง มือหนาถอดเสื้อคลุมตัวนอกอของอีกฝ่ายอกจนเหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน
“ตื่นสิ คิมคีบอม ตื่น” จงฮยอนปลุดก
“งื้อ หืม” เสียงจากริมฝีปากบาง “ไอ้บ้า” คีย์ลุกตื่นขึ้นมา ก่อนคว้าข้าวของปาใส่ทันที
“นายจะทำอะไรชั้น” คีย์ถาม เมื่อเห็นสภาพของตัวเองที่ถอดเสื้อนอกออก
“ก็ไม่เห็นว่ามันจะโป๊นิ ก็แค่ถอดเสื้อนอกออก แต่คงไม่นานซิน่ะ” จงฮยอนพูดพลางกัดริมฝีปากเบาๆ “กินอะไรหน่อยสิ เดี๋ยวคืนนี้จะไม่มีแรงน่ะ” จงฮยอนยกซุปมาวางไว้ที่ข้างเตียง
“ขั้นไม่กิน ชั้นจะกลับห้อง” คีย์พยายามจะลุกขึ้น แต่จงฮยอนออกแรงกดอกอีกฝ่ายลงบนเตียง
“ชั้นไม่อยากจะใช้ความรุนแรงกับนายตอนนี้นะ คิมคีบอม” จงฮยอนตักซุปเข้าพยายามจะป้อนให้อีกฝ่าย แต่อีกคนกลับปิดปากแน่น
“จะไม่กินอย่างงั้นเหรอ ได้ คงต้องใช้ไม้แข็งซะแล้ว” จงฮยอนวางถ้วยซุปลง ก่อนค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาประกบกับริมฝีปากบางของอีกฝ่าย คีย์เบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจ แต่ยังคงกัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสอดลิ้นเข้าไป
“อ้าปาก” จงฮยอนสั่ง อีกฝ่ายหนึ่งยังคงเฉย จงฮยอนใช้นิ้วสองนิ้วจิ้มไปในริมฝีปาก พลางแยกริมฝีปากบางให้อ้าขึ้น คีย์ถือโอกาสกัดนิ้วของจงฮยอนด้วยฟันทันที
“โอ๊ย!!” จงฮยอนเอามืออกก พลางลูบมือไปที่นิ้วด้วยความเจ็บปวด ก่อนหันมาหาอีกคนด้วยแววตาที่ดุเดือด
“ชอบใช้ความรุนแรงแบบนี้ แล้วนายจะได้ครางอ้าทั้งคืนเลยล่ะ คิมคีบอม” ร่างแกร่งเดินมาประชิดกับคนร่างบางที่นั่งหวาดกลัวตรงหน้า ก่อนเสื้อเชิ้ตตัวขาวจะถูกฉีกออกไปโดยไม่ใยดี…
V
NC JongKey แปะเมลล์ + เม้นท์อย่างมีสาระนะจ๊ะ
V
TBC.
จากไรต์เตอร์
กลับมาอัฟสำหรับฟิคเรื่องใหม่เรื่องนี้ แค่ชื่อเรื่องก็รู้แล้วใช่มั้ยว่าเกี่ยวกับอะไร ฮ่าาา
อยากได้เอ็นซี ขอแบบมีสาระบ้างน่ะ ไม่รู้ว่าฟิคนี้จะสนุกมั้ย ฝากติดตามและคอมเมนต์ด้วย
ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามฟิคเรื่องนี้ อย่าลืมแอดเป็น fav หรือโหวตให้ล่ะ ไหว้ๆๆ
ความคิดเห็น