คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Black Candy : 23
Chapter : 23
ครืดดด~ครืดดด~
“โหล!”
“เลิกเรียนยัง?”
“เลิกเรียนอะไร ไม่ได้ไปเรียน”
“โดดเรียนอีกแล้วหรอ?”
“โอ๊ยยยย พ่อคุณ! เมื่อวานวันอะไร?”
“วันศุกร์ไง...”
“เออ!!! แล้ววันนี้วันอะไร?!!”
“วันเสาร์”
“เออ! แล้วฉันจะไปเรียนทำไมกันล่ะ โว๊ะ!”
“อ้าว ก็เมื่อวานยังทำหน้าเอออออยู่เลย ตอนที่พี่บอกว่าเลิกเรียนแล้วจะไปรับน่ะ”
“ลืมบ้างเหอะ!”
“แล้วนี่อยู่ไหน?”
“อยู่ข้างนอก พอดีมาดูหนังกัน”
“ไม่รอกันบ้างเลย”
“มาดิ จะมาป่ะล่ะ เดี๋ยวซื้อตั๋วไว้ให้”
“ไปไม่ได้อะ พี่อยู่ที่ทำงาน เลิกงานโน้นแหละถึงจะไปหาได้”
“เห้ย! อยู่ที่งานหรอน่ะ ไม่โดนท่านประธานฆ่าหรอ?!”
“ในโลกนี้ไม่มีใครกล้าทำร้ายพี่หรอก...นอกจากเรานั่นแหละ”
“ชิ! พอเลย ไม่คุยด้วยแล่ว”
“ยอลลี่เอาน้ำอะไรครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้”
“เอ่อ.....อะไรก็ได้ค่ะ กินได้ทั้งนั่นแหละ”
“เสียงใคร?”
“พี่ชางมิน”
“หึ!”
“ดูทำเสียงเข้า หึงเราอะดิ๊~”
“ใช่!”
“แหมมม ไม่นั่งใกล้กันหรอก แต่กะว่าจะนั่งตักเลย ฮิฮิ”
“ยอลลี่.....”
“เรียก’ไมคะ”
“เย็นนี้เจอกัน!”
“ค่ะ! แค่นี้นะคะ ผู้ชายรออยู่ตั้งสองคน”
ตู๊ด~~
ชานยอลกดวางสายก่อนจะยิ้มให้กับโทรศัพท์ของตัวเองเล็กน้อย จนแบคฮยอนที่ยืนอยู่ข้างๆ อดถามขึ้นมาไม่ได้
“ใครวะ?”
“แฟนมันอะดิ”
ยังไม่ทันที่ชานยอลจะอ้าปากพูดฮยอนอากลับชิงตอบขึ้นมาซะก่อน
“รู้เยอะมากไปก็ไม่ดีนะ!”
ชานยอลทำเสียงแข็งใส่เพื่อนสาวของตัวเอง
“แน่ะ! แสดงว่าเป็นแฟนกันจริงๆ แล้วสินะ แหม~ ไม่เคยคิดจะบอกกันบ้างหรือไง นอยด์ว่ะ!”
ฮยอนอาบอกพร้อมกับแกล้งทำหน้างอ
“เดี๋ยวๆๆ ใครแฟนใคร ใครเป็นแฟนกับใคร?!”
แบคฮยอนถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้และภาวนาไม่ให้เป็นไปตามที่ตัวเองกำลังคิด
“เพื่อนไงแก! เพื่อนแกเป็นแฟนกับ อุ๊บ! อนอั้นอะ!”
ชานยอลรีบล็อคคอเพื่อนเอาไว้ก่อนจะเอามือปิดปากไม่ให้คำตอบออกมาจากปากของฮยอนอา
“ปล่อยฮยอนอาเดี๋ยวนี้นะ! ชานยอล!!”
แบคฮยอนบอกเสียงแข็ง จนชานยอลต้องค่อยๆ ปล่อยมือจากฮยอนอา
“ทำไมต้องเรียกชื่อจริงด้วยวะ!”
“เพราะเธอคือชานยอล! มานี่เลย!!”
แบคฮยอนคว้าแขนของชานยอล ก่อนจะออกแรงดึงให้เดินตามไปอีกทาง ซึ่งมีระยะห่างจากกลุ่มเพื่อนๆ มากพอที่จะไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาทั้งสองจะคุยกันต่อจากนี้
“นี่นายกำลังคิดอะไรอยู่? ไปเป็นแฟนกับใครตั้งแต่เมื่อไหร่?!”
แบคฮยอนถามเพื่อนด้วยท่าทางร้อนรนและต้องการคำตอบจากเรื่องนี้มาก
“ก็ว่าจะไม่คิด แต่มันก็อดคิดไม่ได้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงรู้สึกแบบนี้ ตอนแรกก็ว่าจะปฏิเสธ แต่ไม่ว่าจะหนีมันยังไงฉันก็หนีมันไม่พ้นสักที.....ฉันก็เลย....หยุดหนีมัน”
ร่างโปร่งอธิบายให้เพื่อนตัวเล็กฟังด้วยน้ำเสียงที่เบาลงในประโยคท้ายๆ
“แต่นายลืมไปแล้วหรอว่าความจริงแล้วนายคือชานยอล...ไม่ใช่ยอลลี่...”
แบคฮยอนพูดเตือนสติอีกคน
“ฉันรู้และไม่เคยลืมด้วย และมันก็คือสาเหตุที่ทำให้ฉันพยายามหนีมันมาตั้งแต่แรก แต่พี่ฉันบอกว่าตอนนี้ให้ทำในสิ่งที่ใจมันต้องการไปก่อน ถ้าวันไหนมันเกิดปัญหาขึ้นมาเดี๋ยววันนั้นเราจะเจอทางออกเอง”
ชานยอลบอกกับแบคฮยอน แต่ก็ไม่ได้สบตาเพื่อนแต่อย่างใด
“ปัญหาของนายมันจะไม่ใหญ่โตหรอก....มันก็แค่....เจ็บ!”
ประโยคที่แบคฮยอนพูดทำให้ชานยอลต้องเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างลำบากใจ
“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด....ฉันเตรียมใจไว้แล้ว”
ชานยอลบอกพร้อมกับก้มหน้าลงมองพื้นอีกครั้ง คนตัวเล็กได้แต่มองเพื่อนตัวเองก่อนยกมือเรียวขึ้นมาตบบ่าให้กำลังใจเพื่อนเบาๆ
ทั้งคู่เดินกลับมาที่หน้าโรงหนังอีกครั้ง ซึ่งทุกคนกำลังยืนรอกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาก่อนจะทยอยกันเข้าโรงหนังไปเมื่อครบทีมเป็นที่เรียบร้อย
ตลอดเวลาที่หนังฉาย ชานยอลไม่รู้เลยว่าตัวละครมันพูดอะไรไปบ้าง เพราะเขามัวแต่คิดเรื่องของตัวเองอยู่ตลอดเวลา
หากวันหนึ่งเขากลับมาเป็นผู้ชายเหมือนเดิม ชีวิตในตอนนั้นคงจะดราม่าไม่ต่างจากหนังที่กำลังดูอยู่ตอนนี้แน่ๆ
เกือบสองชั่วโมง ที่ชานยอลเข้าไปนั่งคิดเรื่องของตัวเองอยู่ในโรงหนังและเมื่อหนังจบก็ออกมาในสภาพราวกับคนที่กำลังอินกับหนัง ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย...
“พี่ชางมินอย่าหนีฉันไปแบบนั้นนะ อย่าให้ฉันต้องคอยพี่ตลอดชีวิตแบบนั้นเลย”
ฮยอนอาเข้าไปเกาะแขนชางมินพร้อมกับแสร้งทำเป็นร้องไห้
“อ้าว! หวัดดีฮยอนซึงมาได้ไง!”
คริสตัลแกล้งโบกไม้โบกมือไปอีกทาง ทำให้ฮยอนอาต้องรีบถอยออกจากตัวของชางมิน เพราะคิดว่าฮยอนซึงมาที่นี่จริงๆ แต่เมื่อรู้ตัวว่าโดนแกล้งก็หันกลับไปทำตาเขียวใส่เพื่อนทันที
“นังขี้อิจฉา!”
ฮยอนอาตะโกนใส่หน้าคริสตัล ทำเอาคนที่เหลือต้องหัวเราะไปส่ายหน้าไปพร้อมๆ กัน
“อ้าว พี่คริส!”
“พอเลยแก ฉันไม่หลงกลแกหรอก”
ชานยอลพูดขัดคริสตัลขึ้นมา แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือแขนของใครบางมาโอบไหล่เล็กของตัวเองเอาไว้
“กลับกันเถอะ”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างๆ กาย แม้ไม่หันไปมองชานยอลก็รู้ดีว่าเป็นใคร แต่ทางด้านแบคฮยอนเมื่อเห็นท่าทีที่คริสปฏิบัติต่อเพื่อนของตัวเองก็ถึงกับเบือนหน้าหนีไปอีกทางและคริสก็เห็นกิริยาและสีหน้านั้นของแบคฮยอนด้วย
“มาทำไม?” ร่างโปร่งถามคนนี้กำลังโอบไหล่ตัวเองอยู่
“ก็มารับเราไง”
คริสบอกพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับคนที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง
“ฉันมาเองได้ก็กลับเองได้”ชานยอลบอกก่อนจะสะบัดตัวออกจากคริส
“โอยยอยากกลับบ้านละ ภาพมันบาดตา บาดไปถึงกระจกตาชั้นในบาดลึกลงไปในหัวใจเลย”
คริสตัลแกล้งพูดขึ้นมาลอยๆ
“เธอจะกลับพร้อมฉันไหมล่ะ ฉันจะกลับแล้วเหมือนกัน”
บยอนฮยอนถามเพื่อนร่างบางด้วยสีหน้าที่ต่างไปจากตอนแรก
ยิ่งคริสเข้าใกล้ชานยอลมากเท่าไหร่ สีหน้าของแบคฮยอนก็ยิ่งดูเปลี่ยนไปมากเท่านั้นและที่สำคัญมันไม่ใช่สีหน้าที่แสดงความยินดีเหมือนที่เพื่อนสาวทั้งสามคนกำลังแสดงออกมามันทำให้คริสเริ่มเอะใจและกลัวว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ที่เกินไปมากกว่าเพื่อนกัน
“นี่ก็มืดค่ำพอสมควรแล้วฉันว่าเรากลับกันเลยก็ดีนะ”
ฮยอนอาบอกบอกขึ้นมา
“งั้นเดี๋ยวพวกเธอสองคนไปกับฉันแล้วกัน ซอลลี่เขามีคนขับรถอยู่แล้ว”
แบคฮยอนบอกเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะหันไปแซวซอลลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ชางมิน
“ส่วน...เธอ กลับกับพี่คริสใช่ไหม”
หนุ่มร่างเล็กถามเพื่อนสนิทของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ต่างจากน้ำเสียงที่พูดคุยกับคนอื่น ชานยอลพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาแบคฮยอน
“นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันทำใจได้...หากวันนั้นมาถึง”
ชานยอลบอกเพื่อนตัวเล็กกว่าด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคน
แบคฮยอนยิ้มให้ร่างโปร่งเล็กน้อยพร้อมกับตบต้นแขนของชานยอลเบาๆ ก่อนจะชวนสองสาวให้เดินตามไปที่ลานจอดรถ ทำให้ตอนนี้เหลือกันอยู่เพียงสี่คน
“กลับหอซะนะยอลลี่ อย่าเลยไปที่อื่นล่ะ ฮ่าๆ”
ชานยอลถึงกับทำหน้าเหวอเมื่อซอลลี่แซวขึ้นมา
“หึ้ย! ฉันจะไปไหนได้นอกจากกลับหอ”
“นั่นสิ จะไปไหนได้ เพราะเราอยู่หอเดียวกันอยู่แล้ว สู้กลับที่หอเลยดีกว่า ไม่ต้องเลยไปที่อื่นหรอก จริงไหมคะ”
คริสบอก ก่อนจะหันไปมองชานยอลด้วยสายตาหวานเยิ้ม แต่หญิงสาวกลับทำหน้าเหมือนกำลังจะอ้วกออกมา
“โอ๊ย! รู้สึกอากาศมันเริ่มร้อนล่ะ เรากับกันเถอะพี่ชางมิน ฉันไม่อยากเป็นส่วนเกิน”
ซอลลี่พูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะดึงแขนพี่ชายเข้ามาใกล้ๆ ตัว
“เธอนี่นะ.....ยังไงก็กลับบ้านกันดีๆ ล่ะ ขับรถดีๆ นะคะพี่ชางมิน” ชานยอลบอกพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆซอลลี่
“ความจริงพี่ก็อยากไปส่งเรานะ แต่น่าเสียดาย......”
ชางมินเว้นคำพูดไว้ก่อนจะหันไปมองหน้าร่างสูงที่กำลังโอบชานยอลเอาไว้
“เขาจะกลับกันละ งั้นเราก็กลับกันเถอะ”
อยู่ๆ คริสก็พูดขึ้นมาก่อนจะโอบชานยอลให้เดินตามตัวเองไปทันที ทำเอาชานยอลโบกมือลาเพื่อนตัวเองแทบจะไม่ทัน
-------------------------------------------------------------------
ภายในรถชานยอลได้แต่พิงหัวไว้กับกระจก พร้อมกับคิดเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตไปต่างๆ นานา จนแทบจะไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้รถมันแล่นออกไปถึงไหนแล้ว จนกระทั่งคนที่ขับรถพูดขึ้นมานั่นแหละหญิงสาวถึงจะหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง
“รู้จักกับแบคฮยอนมานานแค่ไหนแล้ว”
“ก็.....ตั้งแต่เรียนประถมอะ”
ชานยอลทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบกลับไป
“อืม........”
คริสพยักหน้ารับรู้สายตายังคงมองไปบนถนนกว้าง
“มีไรอะ? อย่าบอกนะว่า......เลิกเลย เลิกคิดเลย ถ้าคิดจะหึงฉันกะไอ้คนนี้ เลิกเลย!”
ชานยอลส่งเสียงโวยวายขึ้นมาทันที เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่
“ตอนแรกว่าจะไม่คิดหรอก...แต่พอเห็นที่แบคฮยอนมันมองเราแล้วมันก็อดคิดไม่ได้”
คริสบอกก่อนจะหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำให้เห็นว่าอีกคนกำลังมองมาด้วยสายตาขี้เล่นและแอบอมยิ้มอยู่เล็กน้อย
“ทำไมมองพี่อย่างนั้นล่ะ ก็กว่าจะจีบติดใช้เวลาตั้งนาน มันก็ต้องหวงกันบางเป็นธรรมดา”
แม้สายตาจะมองตรงไปข้างหน้า แต่ก็ยิ้มออกมาเมื่อได้พูดให้อีกคนฟัง
เมื่อได้ยินที่อีกคนบอกชานยอลก็อดที่จะเบ้ปากออกมาไม่ได้ พลางคิดว่านี่คงเป็นทริคของผู้ชายคนนี้ที่ใช้เวลาจีบสาวแน่ๆ คำพูดหวานๆ บวกกับรอยยิ้มแบบนั้นสาวไหนที่ได้เจอได้สัมผัสแล้วยังคิดที่จะปฏิเสธผู้ชายคนนี้อีกก็ถือว่าจิตใจด้านชาไปแล้วแน่ๆ เพราะขนาดเขาที่มีจิตใจเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังต้องมาตกหลุมพรางผู้ชายคนนี้เลย
“แบคฮยอนมันไม่ได้หึง ไม่ได้หวงอะไรฉันหรอก มันแค่กลัว......กลัวว่านายจะทิ้งฉัน”
ประโยคสุดท้ายระดับน้ำเสียงของชานยอลเบาลงอย่างเห็นได้ชัด
“เรื่องของอนาคตพี่ไม่รู้หรอกว่าต่อไปเราจะเป็นยังไง แต่พี่จะทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุด”
คริสบอกพร้อมกับหันมายิ้มให้ รอยยิ้มนั้นทำให้ชานยอลรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจแต่ความกลัวกลับมีมากกว่าความรู้สึกอุ่นนั่นอยู่ดี
“นายยังต้องรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันอีกเยอะและเมื่อถึงตอนนั้น นายอาจจะไม่อยากคบกับฉันแล้วก็ได้”
หญิงสาวบอกพร้อมกับหันหน้าออกไปมองนอกกระจกรถ
“ไม่ว่าก่อนหน้านี้เราจะมีความหลังอะไรที่ไม่สามารถเล่าให้ฟี่ฟังได้ แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ขอให้อยู่ข้างๆ พี่ไว้ก็พอ เข้าใจไหม?”
ชายหนุ่มบอกก่อนจะเอื้อมมือมาลูบผมนุ่มอีกคนอย่างเบามือ
“อย่ามาทำเป็นคนดีหน่อยเลย เมื่อก่อนนายเคยเป็นยังไงฉันยังไม่ลืมหรอกนะ!”
ชานยอลจิกตาใส่คริสจนเขาต้องหัวเราะออกมาเพราะความโหดอันน่ารักของผู้ที่เพิ่งขึ้นแท่นรับตำแหน่งเป็นแฟนสาวของตัวเอง
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่แล้วคร้าบ มีแค่คนข้างๆ นี่ก็พอแล้ว”
ชายหนุ่มบอกก่อนจะหันมายิ้มหวานให้อีกหนึ่งครั้ง
“หึ! แล้วคู่หมั้นคุณล่ะคะแหมมม ยังไม่เคลียร์นะ!รู้ไหมว่าฉันต้องทนคนทั้งมหาลัยด่าว่าเป็นเมียน้อยนายทุกวัน มันเจ็บนะเว้ย!”ชานยอลพูดสิ่งที่ทนอัดอั้นเอาไว้ออกมา
“.......พี่ขอโทษ พี่จะรีบเคลียร์มันเร็วๆ นี้แหละ รออีกหน่อยนะ”
หญิงสาวมองหน้าอีกคนที่สีหน้าดูเหมือนกำลังรู้สึกผิดแต่ก็ยังส่งยิ้มให้บางๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อยแล้วยกยิ้มตอบกลับไป
“ช่างมันเถอะ...ใครจะรู้ล่ะเนาะว่าเราจะมาเจอกัน นายจะทำอะไรก็เรื่องของนายเถอะ ฉันขออยู่ตามประสาฉันนี่แหละ แค่อย่าปล่อยให้คนของนายมาลอบกัดฉันก็พอ”
ชานยอลบอกโดยไม่ได้มองหน้าอีกคน เพราะรู้ว่าคริสกำลังยิ้มอยู่แน่ๆ ซึ่งเขากลัวว่าตัวเองจะใจแตกเอาได้หากได้เห็นรอยยิ้มนั้น
“น่ารักจัง...”
“อย่าพูดมากๆ ขับรถไป”
ชานยอลอดเขินไม่ได้เมื่อได้ยินคนข้างๆ พูดขึ้นมา แต่เขาต้องทำเป็นดุใส่อีกคนไปเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินนั่นซะ
ต่อมาไม่นาน รถหรูคันสีดำก่อนเคลื่อนตัวเข้ามาจอดอยู่หน้าหอพักประจำของทั้งสอง ชานยอลลงจากรถและเดินนำไปโดยไม่รอคริส แต่เดินออกมาไม่มานัก คนร่างสูงก็เดินตามมาทันและจับมือเรียวเล็กของชานยอลให้เดินไปพร้อมๆ กัน
“ไม่ต้องจับมือก็ได้มั้ง ฉันจำทางไปห้องตัวเองได้”
ชานยอลบอกก่อนจะดึงมือตัวเองออกจากมือหนา
“ทำไมล่ะครับ พี่แค่อยากอยู่ใกล้ๆ เรา”
คริสบอกด้วยน้ำเสียงที่ติดไปด้านน้อยใจนิดหน่อย
“ฉันไม่ชอบอะไรหวานๆ ทำตัวปกติ ไม่ต้องแสดงความเป็นเจ้าของให้มากถึงฉันจะยอมเปิดทางให้นาย แต่ฉันก็ยังต้องการอิสระให้กับชีวิต ฉันไม่ชอบการผูกมัดที่มันแน่นจนเกินไป เพราะฉะนั้นถ้าจะคบกันก็กรุณาทำตัวให้พอดีด้วย”
ร่างโปร่งบอกก่อนจะเร่งความเร็วในการเดินมากกว่าเดิม คริสได้แต่ถอนหายใจออกมาพร้อมกับเดินตามไปคว้าแขนอีกคนเอาไว้
“ก็ได้ ต่อไปนี้พี่จะทำตามที่เราต้องการ อยากให้พี่เป็นยังไงแบบไหน บอกพี่มาได้เลย”
คริสบอกกับชานยอลด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะเขากลัวว่าถ้าการปฏิบัติตัวของเขาไม่ถูกใจผู้เป็นแฟน มันอาจจะทำให้เธอเดินจากเขาไปก็ได้ แต่ชานยอลกลับหลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนมือบางไปจับต้นแขนทั้งสองข้างของคริสเอาไว้
“นายฟังฉันนะ....นายไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อฉัน เพราะการที่ฉันจะชอบนาย มันเป็นเพราะนายเป็นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้แหละ ขอแค่อย่างเดียว เลิกเจ้าชู้แค่นั้นพอ!”
ชานยอลว่าพลางใช้นิ้วชี้จิ้มลงไปบนหน้าผากของคริสเบาๆ
“ทำไมแฟนพี่น่ารักอย่างนี้เนี้ยหื้ม~”
คริสดึงร่างโปร่งเข้ามากอดเอาไว้แล้วโยกตัวไปมาเบาๆ ส่งผลให้คนชานยอลแอบยิ้มออกมาเล็กน้อย เพราะความอ่อนโยนของอีกคน ที่เขาก็ไม่คิดว่าจะมีวันได้สัมผัสมัน
“มากอดอะไรตรงนี้ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าอายเขา!!”
ชานยอลผลักคนตัวสูงก่อนจะรีบเดินนำไปยังห้องพักของตัวเอง
คริสยิ้มออกมาให้กับท่าทีของชานยอล เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าสุดท้ายแล้วคนที่สามารถหยุดเขาได้คือผู้หญิงคนนี้ ชานยอลทำให้เขาไม่อยากมองคนอื่น เพราะนิสัยที่แตกต่างจากผู้หญิงทั่วไปมันทำให้เขาตกหลุมรักชานยอลเข้าอย่างจัง ทั้งๆ ที่เกิดมาเขาไม่เคยคิดจะมีคนรักเป็นตัวเป็นตน จนเมื่อได้มาเจอกับรุ่นน้องสุดแสบคนนี้ คนที่กล้าปฏิเสธความสัมพันธ์กันตั้งแต่แรกเจอ ถ้าเป็นหญิงอื่นแค่เพียงมองตาต่างก็ยอมเขากันแทบทุกคน แต่สำหรับคนนี้มันกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาเคยเจอไปเสียทุกอย่าง
แต่เมื่อมองกลับมายังปัจจุบันที่เป็นอยู่ ผู้หญิงคนที่เขาเคยแม้กระทั่งวางแผนจัดรับน้อง เพียงเพื่อจะหาทางเข้าใกล้ ผู้หญิงคนที่เขาเคยฉวยโอกาสไปโดยไม่น่าให้อภัย ตอนนี้เธอยืนอยู่ข้างๆ เขา แม้ว่าทุกอย่างมันยังไม่ราบรื่นสมบูรณ์แบบดีนัก แต่คริสก็รู้สึกมีความสุขมากพอสมควร...
ร่างสูงเดินมาจนถึงหน้าห้องพักของตัวเอง พบว่าชานยอลกำลังรื้อกระเป๋าของตัวเองอย่างเคร่งเครียด และถ้าหากให้เดาก็คงกำลังหากุญแจห้องอยู่แน่นอน
“หาอะไรหรอ?”
คริสถามอีกคนออกไป ซึ่งหญิงสาวดูเครียดกับการค้นหาของในกระเป๋าอยู่ไม่น้อย
“กุญแจห้องอะ ไม่รู้มันอยู่ไหน ไม่ใช่ว่ายังไม่หยิบออกมานะ!”
ชานยอลรื้อของในกระเป๋าจนแทบจะเทของออกมาทั้งหมดก็ว่าได้
“ไม่เจอก็ไม่ต้องหาหรอก มานอนกับพี่ก็ได้”
เมื่อได้ยินที่อีกคนพูดชานยอลถึงกับหยุดชะงักก่อนจะตวัดสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่วางใจขึ้นมามองคริส
“ไม่ต้องมามองพี่อย่างนั้นเลย ถึงขั้นนี้แล้ว เลิกรักนวลสงวนตัวกับพี่ได้ละ”
ร่างสูงบอกพร้อมกับไขกุญแจประตูห้องของตัวเองไปด้วย
“ไอ้บ้า!!! ฉันไม่นอนกะนายหรอก!” ร่างโปร่งว่าก่อนทำท่าจะเดินหนีไป แต่คริสกลับคว้าตัวของชานยอลไว้ซะก่อน
“จะไปไหน! มานี่เลย!”
คริสออกแรงฉุดหญิงสาวเข้าไปในห้องของตัวเอง
ร่างโปร่งถูกพาเข้ามาอยู่ในห้องของคริส เขายืนตัวแข็งทื่ออยู่สักแป๊ปนึงก่อนจะหันหลังกลับไปที่ประตูอีกครั้ง แต่คนตัวสูงกลับมายืนขวางทางไว้ซะก่อน
“หลีกไป! ฉันจะกลับไปนอนกับพี่ยูรา”
“จะไปยังไง นี่มันดึกแล้วพี่ไม่ไปส่งเราหรอกนะ”
คริสบอกพร้อมกับเดินโอบอีกคนให้ไปนั่งที่เตียงของตัวเอง
“ก็ฉัน!…..”
“พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก ไว้ใจพี่เถอะ”
คริสชิงพูดในสิ่งที่ชานยอลคิดขึ้นมาก่อน
ร่างโปร่งหรี่ตามองอีกคนอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาม้วนตัวอย่างที่เคยทำจนอีกคนอดที่จะขำออกมาไม่ได้
“นี่คุณผู้หญิง ไปเที่ยวมาทั้งวันไม่คิดจะอาบน้ำก่อนนอนหรือไง”
ร่างสูงว่าพลางออกแรงดึงผ้าห่มผืนหนาที่ชานยอลใช้ห่อตัวเอาไว้
“ก็มันหนาว~” หญิงสาวแกล้งทำเสียงสั่น
“อย่ามาตลก พี่รู้ว่าเรากลัวพี่”
คริสบอกพร้อมกับแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ชานยอล
“อย่าเข้ามานะ!! ไม่งั้นฉันหนีกลับไปหาพี่ยูราจริงๆ ด้วย!”
ร่างโปร่งบอกแล้วกลิ้งหนีคริสไปอีกทาง
“โอเค! ไม่อาบก็ไม่อาบ งั้นพี่ก็ไม่อาบเหมือนกัน”
คริสว่าก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงมากอดชานยอลเอาไว้
“เห้ยยยๆๆ ปล่อยๆ หายใจไม่ออก!”
ชานยอลร้องโวยวายพร้อมกับตะเกียดตะกายออกมาจากผ้าห่มผืนหนา
“ไหนเมื่อกี้บอกว่าหนาวไง นอนนิ่งๆ ให้พี่กอดไปสิมันจะได้อุ่นขึ้น”
คริสบอกก่อนจะกอดอีกคนแน่นกว่าเดิม แถมครั้งนี้ยกขาขึ้นมาก่ายร่างโปร่งเอาไว้ด้วย
“ไม่หนาว ไม่หนาวแล้ว! ปล่อยนะ! ร้อนแล้วจะไปอาบน้ำ!!!!”
ชานยอลแหกปากโวยวายเสียงดังลั้นห้อง จนคริสต้องยอมปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ
“หาเสื้อพี่ใส่ไปก่อนแล้วกัน อยู่ในตู้โน้น ไปเลือกดูได้เลย”
ชายหนุ่มบอกพร้อมกับชี้ไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเอง
“มีชุดเกราะไหม?”
“ฮ่าๆๆ ถึงกับต้องใส่ชุดเกราะเลยหรอ ไม่จำเป็นหรอกมั้ง.........เพราะถ้าพี่จะทำอะไร ต่อให้มีชุดที่ป้องกันแข็งแรงแค่ไหน พี่ก็ถอดมันได้อยู่ดี”
คริสบอกพร้อมกับมองอีกคนด้วยสายตาที่แทบจะทะลุเสื้อผ้าเข้าไปข้างใน
“ไอ้โรคจิต!!”
ชานยอลว่าอีกคนก่อนจะเปิดตู้คุ้ยหาเสื้อผ้าแล้วหนีเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้คริสต้องปล่อยเสียงหัวเราะก๊ากออกมาเพียงลำพัง
เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ ชานยอลถึงยอมออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับอาการตัวสั่นเหมือนลูกนกตกน้ำและมันก็ทำให้คริสที่นอนกดโทรศัพท์เล่นอยู่บนเตียงยิ้มออกมาอีกครั้ง
“อาบน้ำนานเหมือนกันนะเรา”
คริสพูดกับคนที่กระโดดขึ้นเตียงมาขดตัวอยู่ในผ้าห่มเหมือนเดิม
“ไม่ได้อาบนาน ความจริงใช้เวลาแค่ 15 นาที แต่ที่เหลือคือยืนทำใจอยู่ต่างหาก”
หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงสั่น ส่งผลให้คริสหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นออกจากเตียงไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากออกไปทำงานมาทั้งวัน
เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ ชานยอลยังคงนอนขดตัวเล่นโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่มและคริสเองก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ แต่ไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมา ทำให้ชานยอลเหลือบตาขึ้นไปมองโดยอัตโนมัติและภาพที่ชานยอลได้เห็นก็คือ....
หนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดนอนเสื้อยืดสีเทาธรรมดาๆ กับกางเกงขายาวสีดำ ผมสีบรอนซ์เงินที่เปียกถูกเสยขึ้นอย่างลวกๆ แต่นั่นมันทำให้คริสแลดูเซ็กซี่ขึ้นมาทันตา
ร่างสูงยืนเช็ดผมของตัวเองอยู่หน้ากระจกและชานยอลเองก็มองคริสอย่างไม่วางตา พลางคิดขึ้นมาได้ว่าทำไมพวกผู้หญิงถึงได้ชอบมองผู้ชายหน้าตาดีตอนผมเปียกน้ำ มันคงเป็นเหตุผลเดียวกับสิ่งที่เขากำลังเห็นและรู้สึกได้อยู่ ณ ตอนนี้นี่เอง
“โอ๊ย!!!”
ชานยอลร้องออกมา เมื่ออยู่ๆ โทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือมันดันร่วงลงไปกระแทกหน้าเต็มๆ
“เป็นอะไร!?”
คริสรีบเดินเข้ามาหาคนที่กำลังใช้มือเรียวปิดหน้าตัวเองไว้
“โทรศัพท์ร่วงใส่หน้า เจ็บ!”
ชานยอลเลื่อนมือออกไปจากไปหน้าก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา แต่ก็ต้องพบกับคริส ‘ผู้ชายผมเปียก’ กำลังจ้องมองเขาอยู่ตรงหน้า ครั้งนี้มันทำให้หัวใจของชานยอลเต้นแรงยิ่งกว่าแผ่นดินไหว จนสุดท้ายก็หมดแรงที่จะต้านทานทำให้หญิงสาวต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นแก้เขินอีกครั้ง
“ยอลลี่....ไม่สบายหรอ?”
จู่ๆ คริสก็ถามขึ้นมา
“หือ?...เปล่านะ ก็สบายดีนะ ไม่ได้บ่อยหัว ไม่ได้ตัวร้อนด้วย”
ชานยอลว่าพลางใช้ฝ่ามือแตะไปทั่วใบหน้าของตัวเอง
“ก็เห็นหน้าแดงๆ พี่ก็นึกว่าเป็นไข้”
เมื่อได้ยินที่คริสบอก ชานยอลก็รีบยกมือขึ้นจับใบหน้าของตัวเองอีกครั้งและครั้งนี้เขาสัมผัสได้ว่าใบหน้าของตัวเองมันกำลังร้อนผ้าว แต่ไม่ใช่เพราะเข้ากำลังป่วย แต่มันเป็นเพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้ต่างหาก
“เอ่อ สงสัยจะป่วยแล้วแหละ นอนดีกว่า”
หญิงสาวบอกก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอนแล้วนอนหันหลังให้กับอีกคน
“ฝันดีนะครับ”
คริสบอกหลังจากจูบลงบนเรือนผมนุ่มของชานยอลเบาๆ โดยที่ไม่รู้ว่าอีกคนต้องจิกผ้าปูที่นอนเพราะรู้สึกเขินในการกระทำของชายหนุ่ม
ชานยอลที่ซุกหน้าอยู่กับหมอนแอบยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปคว้าแขนคนที่กำลังจะลุกขึ้นจากเตียงไป
“จะไปไหน”
“ไปนอนตรงโน้นไง” คริสบอกพร้อมกับชี้ไปที่โซฟาหน้าทีวี
“มาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษใส่ฉันแล้วล่ะ นอนด้วยกันนี่แหละ อากาศหนาวจะตาย ไปนอนตรงโน้นเดี๋ยวก็ได้ป่วยกันอีกรอบหรอก”
คริสยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะถามอีกคนกลับไป
“ไม่กลัวพี่แล้วหรอ?”
“จะนอนไหม........อุ๊บ!!”
ในขณะที่ชานยอลเว้นช่วงประโยคคริสก็ทาบริมฝีปากของตัวเองลงไปบนปากอิ่มของชานยอลอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผละตัวออกมาตอบคำถาม
“ใครไม่นอนก็โง่แล้ว”
“ไอ้!.....กลับไปนอนที่โซฟาเลยไป๊!”
ชานยอลทุบหมัดลงไปบนต้นแขนของอีกคน แต่คริสก็รวบแขนเล็กนั้นไว้ได้ก่อนจะดึงร่างของชานยอลมากอดเอาไว้
“นอนๆ อย่างดื้อนะเดี๋ยวจะเจอมากกว่าเมื่อกี้”
ชานยอลหยุดดิ้นทันที่ที่ได้ยินคริสบอกและยอมให้คนตัวโตกอดเขาอยู่อย่างนั้น
คริสลูบเรือนผมนุ่มของอีกคนอย่างเบามือและมันเหมือนเป็นอย่านอนหลับชั้นดี เพราะสัมผัสที่แผ่วเบานั้นทำให้ชานยอลเผลอหลับไปทั้งๆ ที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของคริส
ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนในอ้อมกอดหลับไปแล้ว แต่คริสก็ยังคงมองคนที่หลับอยู่ไม่วางตาแล้วยิ่งมองมันก็ยิ่งหลงในความน่ารักผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ และมันก็ยิ่งทำให้เขาอยากเคลียร์ปัญหาของเขาให้หมดสิ้น เพราะแม้ตอนนี้ดูเหมือนว่าชานยอลจะเชื่อใจเขา แต่เขาอยากให้ชานยอลไว้ใจเขาได้เต็มร้อย ไม่ใช่แค่ครึ่งๆ กลางๆ อย่างในตอนนี้....
ขอให้ฟิน แล้วเราจะรอพวกเธออยู่แท็ก #ลูกอมปีศาจ 555555555555
ความคิดเห็น