คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Black Candy : 3
Chapter : 3
ดวงตากลมโตลืมขึ้นมารับแสงอีกครั้ง หน้าหวานดูจะมึนงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เมื่อสายตาปรับสภาพได้เต็มที่สิ่งที่ร่างโปร่งเห็นก็คือห้องของตัวเองพร้อมกับแบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆ เตียง
“อ่าว นายมาอยู่นี่ได้ไง?” ชานยอลถามคนที่นั่งดูแลอยู่ข้างๆ
“ซอลลี่โทร.มาบอกฉันเองแหละ”
เมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่สามทำให้ชานยอลนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ซึ่งร่างโปร่งจำได้ว่ากำลังนั่งกินข้าวเที่ยงกับบรรดาเพื่อนสาวสุดสวยอยู่ แล้วก็มีอีคนหล่อหน้าม่อคนนึงเข้ามาขอนั่งด้วย แต่ตัวเองเลือกที่จะลุกออกมาก่อนจะพบอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ที่กระโปร่งนักศึกษา
ใช่แล้ว!!!! ประจำเดือน!!
“ซอลลี่โทร.หานายให้นายพาฉันมาส่งที่ห้องหรอ!” เสียงหวานดูแตกตื่นมากกว่าเดิม
“ป่าว มาก็ตอนที่นายอยู่ห้องนี่แล้ว”
“งั้นซอลลี่เป็นคนพาฉันมาส่งใช่ปะ?” ชานยอลยังคงหวังจะได้ยินคำตอบที่ดีกว่าที่เขากำลังคิด
“ได้ข่าวว่าไม่!”
คำตอบนี้ทำให้เปอร์เซ็นของคำตอบที่ไม่ต้องการเป็นไปได้สูง ร่างโปร่งถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะพูดออกไปด้วยอารมเซ็งๆ
“คริสใช่ไหมล่ะ...”
“ก็เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์แถมรู้จักห้องนาย...ไม่สิ! ห้องเธอ การที่เขาเป็นคนพาเธอมาส่งอะถูกต้องที่สุดแล้ว” คนตัวเล็กอธิบายให้เพื่อนฟัง
“เออ ช่างมันเหอะ!”
ชานยอลบอกปัดขณะที่กำลังลุกขึ้นจากเตียง จากความรู้สึกหน่วงในท้องเพียงเล็กน้อยตอนนี้มันเริ่มเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ ทำให้คิดว่าการเป็นผู้หญิงนี่ไม่ง่ายเลย แต่ร่างโปร่งก็เริ่มรู้สึกได้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมอยู่ที่จุดซ่อนเร้นของตัวเอง มือเรียวยกขึ้นสัมผัสสำรวจสิ่งนั้นอย่างลืมอาย จนแบคฮยอนต้องร้องห้าม
“เฮ๊ยๆๆๆ ใจเย็นๆ สำรวมหน่อยเธอเป็นผู้หญิงนะ!!!” แบคฮยอนร้องห้ามพร้อมกับเบื้อนหน้าหนีไปทางอื่น
“เออลืม! ว่าแต่ใครเป็นคนทำ!!!!!!!!!” ชานยอลร้องโวยวายขึ้นมาเพราะมันไม่ใช่เรื่องเลยที่ต้องมาทำอะไรอย่างนี้ให้กับเขา
“เพื่อนๆ เธอคงไม่อยากเห็นเธอนอนจบกองเลือดก็เลยจัดการให้เลยละมั้ง”
“โธ่ววววว ไม่นะ~~ ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะเนี้ย แค่ร่างกายเป็นผู้หญิงก็ลำบากพออยู่แล้ว นี่มันเปลี่ยนไปถึงข้างในเลยนะเว้ยยย” ชานยอลโอดครวญก่อนจะแผ่ร่างลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนอีกครั้ง
“เป็นไงล่ะ รู้ซึ้งถึงรสพระธรรมหรือยังล่ะ กว่าจะได้เกิดมาเป็นผู้หญิงให้คนอย่างเธอทำลายได้มันลำบากแค่ไหน” คนตัวเล็กเริ่มเปิดบทเทศนาเพื่อนร่างโปร่งอีกครั้ง
“อย่าซ้ำเติมได้ไหมล่ะคุณ ตอนนี้ปวดท้องจะแย่อยู่แล้ว~”
ร่างโปร่งโอดครวญขึ้นมากอีกครั้งพร้อมกับเอามือกุมหน้าท้องเอาไว้เพื่อลดอาการปวดหน่วงๆ ที่ตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยพบเจอ ทำให้แบคฮยอนอดที่จะนั่งมองเพื่อนตัวเองคร่ำครวญอยู่เฉยๆ ไม่ได้จึงจำเป็นต้องช่วยหาน้ำอุ่นน้ำร้อนมาให้เพื่อนจิบและประคบท้องน้อยเอาไว้เพื่อบรรเทาอาการปวดประจำเดือน
หลังจากที่แบคฮยอนอยู่ดูแลชานยอลมาตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็น ก็ถึงเวลาที่คนตัวเล็กต้องกลับบ้านช่องของตัวเองไป ปล่อยให้ชานยอลต้องนอนรับสภาพอยู่ในหอพักเพียงลำพัง หากย้อนเวลากลับไปได้เขาอยากจะกลับไปเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่ล่วงเกินหญิงใดที่ไม่ใช่แฟนของตัวเอง เขาจะได้ไม่ต้องเจอกับผู้หญิงอันตรายที่ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประดูดังขึ้นสองสามครั้ง ชานยอลขยับตัวลงจากเตียงด้วยวิธีที่จะทำให้ปวดท้องได้น้อยที่สุดก่อนจะเปิดประตูห้องออกไปเพื่อเช็คว่าผู้มาเยือนคือใคร
แต่ปรากฏว่ามันไม่มีใครเลย ไม่มีใครอยู่หน้าห้องของเขาสักคนเดียว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างมึนงงก่อนจะผลักบานประตูให้ปิดลงอีกครั้ง แต่ก่อนที่ประตูจะปิดสนิทร่างโปร่งกลับเห็นถุงอะไรบางอย่างแขวนอยู่ที่ลูกบิดประตู
มันคือถุงโจ๊กร้อนๆ...
ร่างโปร่งยังคงทำหน้าสงสัยใส่ถุงโจ๊กนั้นและคิดว่าใครกันเป็นคนมันเอามาแขวนไว้ แต่คิดอีกทีแบคฮยอนอาจจะให้ใครเอามาแขวนไว้ก็ได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ทำการฉกถุงโจ๊กเข้าห้องไปโดยไม่สงสัยอะไรอีกเลย
...................................................... Black Candy.....................................................
หลังจากที่ก่อวีรกรรมสตรีมีประจำเดือนไปในวันแรกที่เข้าเรียน ชานยอลก็กลับมาเรียนอีกครั้งด้วยร่างกายที่หมดสภาพเช่นวันแรก เพราะต้องทนปวดท้องทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอน แต่เช้านี่มันก็บรรเทาลงได้ครึ่งหนึ่งทำให้สามารถมาเรียนได้ตามปกติ
ร่างโปร่งสอดส่องสายตาหากลุ่มเพื่อนสาวของตัวเอง ก่อนจะเห็นว่าฮยอนอาและซอลลี่กำลังนั่งเม้าส์กันอยู่ที่ใต้ต้นไม้ ชานยอลฉีกยิ้มออกมาก่อนจะมุ่งเข้าไปหากลุ่มเพื่อนทันที
“เอายอลลี่เป็นไงบ้าง ดีขึ้นแล้วหรอ?” ซอลลี่ถามขึ้นทันทีที่เพื่อนร่างโปร่งนั่งลงข้างๆ
“ก็โอเค แต่ยังหน่วงๆ อยู่” ชานยอลบอกไปพร้อมกับใบหน้าที่บ่งบอกได้ว่าเจ็บจริงอะไรจริง
“ยอลลี่เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันใหญ่โตเลยยยย”
มือเรียวเล็กของฮยอนอาตีลงบนต้นแขนของชานยอลเบาๆ เพื่อนให้หญิงสาวที่เพิ่งมานั่งร่วมกลุ่มหันไปสนใจตัวเอง
“เคลียร์เรื่องไร ฉันทำอะไรผิด?” หน้าหวานดูงงและสงสัยในสิ่งที่เพื่อนสาวสุดเซ็กซี่พูด
“ก็ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธอพักอยู่ข้างห้องพี่คริส!!”
“โว๊ะ!! นึกว่าเรื่องอะไร ก็เธอไม่ได้ถาม!”
“ธ่อออ!! แม่คุณฉันชอบเขาออกนอกหน้าขนาดนั้นไม่ต้องถามก็บอกได้ค่ะ ฉันไม่ว่าเธอเผือกหรอก วึ๊ยย!!”
ฮยอนอาบอกอย่างอารมเสียก่อนจะเชิดหน้าใส่ชานยอลตามสไตล์เธอ ทำให้ชานยอลและซอลลี่ต้องกลั้นหัวเราะไม่อยู่เพราะท่าทางของฮยอนอา
“ฮัลโหล๊วววว สาวๆ ทำไรกันอยู่จ๊ะ ซอลลี่เอาการบ้านมาลอกหน่อยซิ~~”
คริสตัลที่เพิ่งมาถึงทักทายกลุ่มเพื่อนก่อนจะวางสัมภาระที่ขนมาทั้งหมดวางลงบนโต๊ะ ทำให้ทุกคนเบี่ยงเบนความสนใจทั้งหมดไปที่เธอคนเดียวทันที เพราะคริสตัลได้หิ้วขนมมาด้วย เพื่อที่จะเอามาเซ่นซอลลี่ในการขอลอกการบ้านนั่นเอง
“คริสตัลนี่อะไรอะ?” ชานยอลหยิบห่อพลาสติกใส่ๆ ชูขึ้นให้เพื่อนดู
“อ๋อ ลูกอม เมื่อกี้เห็นยายแก่ๆเดินขายอยู่หน้า ม. เห็นท่าทางน่าสงสารเลยอุดหนุนแกหน่อย จะกินก็แกะเอาเลย” คริสตัลบอกก่อนจะลงมือลอกการบ้านอย่างรวดเร็ว
ตากลมมองลูกอมที่อยู่ในห่อพลาสติกธรรมดาๆ ด้วยความสงสัยเพราะชานยอลเองก็เพิ่งเข้ามาในมหาลัยก่อนคริสตัลเพียงไม่นาน แต่กลับไม่เห็นยายแก่ขายลูกอมอย่างที่คริสตัลบอกเลย ร่างโปร่งพับความสงสัยเก็บไว้แล้วจัดการแกะห่อพลาสติกที่มีลูกอมหลากสีอยู่ข้างในแล้วเลือกหยิบลูกอมที่มีกระดาษสีขาวห่ออยู่ขึ้นมาแกะกินโดยไม่ได้คิดอะไรมากก่อนที่จะกลับไปพูดคุยกับเพื่อนๆ ตามปกติ
“เสร็จแล๊ววววว!!!!”
คริสตัลตะโกนร้องด้วยความดีใจหลังจากลอกการบ้านเสร็จเป็นที่เรียบร้อย
“ถึงเวลาเข้าเรียนพอดีเลยแกรีบเก็บของเข้าเรียนกันดีกว่าเดี๋ยวจะโดนป้าเจ๊แกดุให้อีก” ฮยอนอาบอกพลางเก็บข้าวของลงกระเป๋า
“ป่ะๆ แต่ขอเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะ ไปกันเถอะยอลลี่” ซอลลี่บอกก่อนจะหันมาฉุดชานยอลที่กำลังนั่งงงกับอาการวิงเวียนศีรษะที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
“ห่ะ? เออ ไปดิๆ”
ชานยอลบอกก่อนจะเก็บของเดินตามกลุ่มเพื่อนไป
ภายในห้องน้ำหญิงที่มีกระจกบานใหญ่ถูกติดไว้อยู่บนฝาผนัง สาวๆที่เพิ่งเข้ามาต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง มีเพียงชานยอลที่กำลังมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ภาพที่ปรากฏอยู่บนกระจกคือหญิงสาวร่างสูงโปร่งที่กำลังยืนมองตัวเอง....มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ภาพในกระจกไม่ควรสะท้อนออกมาแบบนี้ แต่เมื่อร่างโปร่งเพ่งพินิจร่างในกระจกนั่นดีๆ อีกครั้ง ตอนนี้คนในนั้นดูโทรมไปหน่อย มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน ถ้าหากหญิงสาวในกระจกคนนี้ได้ลองเสริมเติมแต่งอะไรลงไปบนใบหน้านั่นได้บ้างก็คงจะดี
“อ้าว ยอลลี่ไม่เข้าห้องน้ำหรอ?” ซอลลี่ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำถามขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งยืนอยู่หน้ากระจก
“ไม่อะ เสร็จกันรึยัง?” ชานยอลดึงสติที่อยู่ในกระจกให้กลับมา ก่อนจะเตรียมตัวไปเข้าเรียนในวิชาแรกของเช้านี้
เวลาของการเรียนผ่านไปอย่างเชื่องช้าและน่าเบื่อเพราะอาการปวดท้องและมึนหัวอย่างบอกไม่ถูก จนบางครั้งร่างโปร่งเผลอสัปหงกไปก็มี จนซอลลี่ต้องคอยสะกิดเรียกบ่อยๆ ความรู้สึกของชานยอลตอนนี้เหมือนกำลังโดนวางยา กินหอมหวานของเหล่าแคนดี้หลากสีลอยวนเวียนอยู่ในโสตประสาทของชานยอล รวมกับว่าตอนนี้พวกมันกำลังเข้าไปทำการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างในโดยที่เขาไม่รู้ตัว
การเรียนที่แสนจะน่าเบื่อผ่านพ้นไปอีกครั้ง ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวัน ทั้งสี่สาวก็ได้มานั่งจับกลุ่มเม้าส์มอยกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ชานยอนกลับดูเงียบๆ อึนๆ และหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูใบหน้าตัวเองบ่อยมากทำให้คริสตัลอดสงสัยไม่ได้จนต้องถามขึ้นมา
“เป็นอะไรเนี้ย นั่งส่องกระจกอยู่ตั้งนานจนมันจะแตกอยู่แล้วนะ!”
“เปล่า...แค่รู้สึกเหมือนหน้ามันขาดอะไรไป มันดูโทรมผิดปกติอะ” หน้าหวานที่ตอนนี้ดูเหมือนจะกลุ่มใจบอกกับเพื่อน
“โถ~~ ที่แท้ก็ห่วงสวย มานี่เลยเดี๋ยวเจ๊จัดให้”
ฮยอนอาบอกก่อนจะค้นอุปกรณ์เสริมความงามของตัวเองขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะย้ายที่ไปนั่งใกล้ๆ ชานยอลแล้วจัดการละเลงเครื่องประทินความงามลงบนใบหน้าหวานของเพื่อนสาวอย่างประณีต โดยที่ร่างโปร่งไม่ได้ขัดศรัทธาเพื่อนเลยแม้แต่นิดเดียว
“เสร็จแล้ววว อะ! คราวนี้ลองส่องกระจกอีกทีซิ” ฮยอนอาบอกก่อนจะยื่นกระจกพกพาขนาดพอดีให้กับชานยอล
มือเรียวที่รับกระจกมาถือไว้ในมือก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมันให้มาตรงกับตำแหน่งของใบหน้า ภาพของเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจกทำให้รอยยิ้มเล็กๆ เริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของชานยอล ความจริงมันไม่ควรเป็นอย่างนี้ เขาไม่ควรพอใจกับการแต่งหน้า แต่มันไม่ใช่ ความรู้สึกของชานยอลไม่ได้บอกอย่างนั้น เขารู้สึกพอใจกับผลงานของฮยอนอาเป็นอย่างมาก เขาเริ่มรู้สึกดีที่เห็นคนในกระจก.........สวย
“กระจกวิเศษ~ จงบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี~~”
เสียงฮยอนอาที่กำลังล้อเลียนทำให้หญิงสาวต้องละสายตาจากกระจกมามองหน้าบรรดาเพื่อนๆ แทน
“คริสตัลเอง คริสตัลเอง~” สาวร่าวบางดัดเสียงเล็กร่วมเล่นกับเพื่อนอีกคน
“แหวะ!!! สงวนเวิร์บบ้างเถอะแม่คู๊ณณณณ”
สองสาวเริ่มแขวะกันเองจนชานยอลกับซอลลี่ที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่หัวเราะขึ้นมา
“เธอไม่เคยแต่งหน้าหรอยอลลี่?” ซอลลี่ถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ดูท่าจะสนใจกับการแต่งหน้าครั้งนี้
“หึ ไม่เคยอะ”
“งั้นเย็นนี้เราไปช่วยยอลลี่ช้อปเครื่องสำอางกันโอเคมะ?”
คริสตัลบอกก่อนที่จะได้ข้อตกลงกันอย่างเป็นทางการ เพราะชานยอลก็เห็นดีเห็นงามกับข้อเสนอนี้ด้วย แม้ว่าจะไม่เข้าใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็น แต่เขาก็เริ่มชอบที่เห็นว่าตัวเอง.....สวย
เวลาของการพักกลางวันหมดไปอีกครั้ง ทั้งสี่สาวต่างก็เตรียมตัวกันเพื่อนเข้าเรียนวิชาต่อไป ร่างโปร่งรีบเก็บของลงกระเป๋าตัวเองโดยไม่ทันสังเกตว่ามีเศษกระดาษสีขาวร่วงลงมาจากกระเป๋าสะพายของตัวเอง ทุกคนลุกขึ้นจากไปโดยไม่สนใจกระดาษสีขาวที่ร่วงลงพื้นไปทำให้ไม่มีใครมีโอกาสได้เห็นว่าบนกระดาษนั้นมันเขียนไว้ว่า ‘Lady’ และเศษกระดาษที่ว่านี่คือสิ่งที่ห่อหุ้มลูกอมที่ชานยอลได้กินมันเข้าไปเมื่อเช้า
มันคือลูกอมเปลี่ยนฮอร์โมนที่ทูตสวรรค์ได้ส่งมันลงมาให้ ‘ชานยอล’ โดยเฉพาะ!
ทางด้านชายหนุ่มรูปหล่อที่เป็นที่หมายปองของบรรดาสาวๆ เกินครึ่งของมหาวิทยาลัย ต้องมานั่งคิดวิธีพิชิตใจสาวรายใหม่ ซึ่งดูแล้วคงจะยากมากหากจะเอาตัวเธอมาประดับไว้ในฮาเร็ม เพราะจากรูปการแล้วดูเธอจะไม่ถูกชะตากับเขาเอามากๆ มันทำให้คริสต้องมานั่งคิดวิธีพิชิตใจสาวน้อยสุดแสบที่ชื่อว่ายอลลี่อย่างจริงจัง
“เฮ๊ย! คิดไรอยู่วะเงียบเชียว ไม่ออกไปเช็คเรทติ้งหน่อยหรอ?” ลู่หานตบบ่าเพื่อนร่างสูงที่กำลังนั่งคิดอะไรก็ไม่รู้ เบาๆ
“กูไปเจอเด็กปีสองมาว่ะ” คริสตอบกลับมาโดยที่สายตามองออกไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย
“ใครวะ? เด็กปีสอง? เด็กตกสำรวจจากฮาเร็มมึงหรอ? ฮ่ะฮ่าๆ” ลู่หานหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“เด็กใหม่ เพิ่งเทียบโอนมา”
“สวยปะว่ะ?” ลู่หานอดที่จะถามออกไปไม่ได้เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขาดูจะสนใจสาวคนนี้เป็นพิเศษ
“อย่างกะซุปเปอร์โมเดล”
“ทำไมกูยังไม่เห็นวะ!!” ลู่หานบอกอย่างเสียดาย
“ดีแล้วแหละที่มึงยังไม่เห็น เพราะคนนี้ กู จอง!” คริสบอกก่อนจะยกยิ้มเยาะเย้ยเพื่อนตัวเอง
“แล้วลองจีบเขาดูหรือยัง” ลู่หานถามถึงสิ่งที่คริสควรจะทำ
“กำลังทำ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบขี้หน้ากู” ใบหน้าคมบอกอย่าไม่สบอารม
“อุบ๊ะ!! มีผู้หญิงกล้าทำกับมึงแบบนี้ด้วยหรอวะ! ฮ่าๆๆๆๆ น่าสนใจว่ะ”
ลู่หานปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สนใจเพื่อนของตัวเอง
“แต่กูอยากได้ กูก็ต้องได้”
รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยเลศนัยถูกวาดขึ้นมาบนใบหน้าคม
“แล้วมึงจะทำยังไง?”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” ร่างสูงถอดหายใจก่อนจะกลับไปนั่งคิดเหมือนเดิม
“คริส...มึงอยู่ปีสี่แล้วนะ”
น้ำเสียงที่มีความหมายของลู่หานบอกขึ้นกับเพื่อนร่างสูง
“กูรู้ ไม่ต้องบอกกูหรอกกูยังจำได้ว่าเรียนถึงไหนแล้ว!”
“ไอ้ฟายยยยยย!! กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น กูหมายถึงว่ามึงอะเป็นรุ่นพี่เขาแล้วก็ใช่การเป็นรุ่นพี่ให้เป็นประโยชน์สิวะ! เรียนอยู่ปีสี่จริงป่าวมึงเนี้ย แค่นี้ก็คิดไม่ได้ โถ๊ะ!”
ลู่หานบอกอย่างอารมเสียเมื่อเพื่อนคิดตามในสิ่งที่ตัวเองบอกไม่ได้
“เออว่ะ!!” คริสอุทานออกมาเมื่อคิดได้
“ทีนี้ก็คิดเอาเองละกันว่าจะทำอะไรต่อไป”
“ขอบใจมาก กูคิดออกละ....หึหึ”
รอยยิ้มที่ไม่ประสงค์ดีของเสือผู้หญิงถูกวาดขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง แผนการพิชิตใจสาวถูกก่อตั้งขึ้นในความคิดของชายหนุ่มเป็นที่เรียบร้อย เหลือเพียงแค่ผลลัพธ์ของมันจะเป็นไปตามความคิดเขาหรือไม่ ยอลลี่จะต้องยอมรับเขาเข้าไปอยู่ในใจหรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป......
Talk: ตอนต่อไปจะเป็นเรื่องของพี่คริสปี 4 และน้องยอลลี่ปี 2 แบบเต็มๆแล้วววววว อย่าลืมเม้าส์มอยกันด้วยแท็ก #ลูกอมปีศาจ และคอมเม้นติชมกันมาเพื่อเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้าาาา ^^
ความคิดเห็น