The killer school โรงเรียนสอนนักฆ่า (บ้าไม่เว้นกรณี)

KILLER SCHOOL

โรงเรียนสอนนักฆ่า บ้าไม่เว้นกรณี  

โรงเรียนนักฆ่า ได้ยินแล้วจะเป็นลม  นี่มันเกิดอะไรขึ้น นี่น่ะเหรอที่เรียกว่า
มหาอาณาจักร
ทำไมมีโรงเรียนสอนนักฆ่าที่แสนโด่งดังมาเปิดอยู่อย่างนี้ล่ะแถมมาเปิดกันแบบโต้งๆเลยเนี่ยนะ 

แถมโรงเรียนนี้ ยังเป็นโรงเรียนที่เด็กทุกคนในโลกมืดใฝ่ฝัน

แต่ข้อสอบนั้นยากมหาหิน
          
                                       
 คุณสมบัติเบื้องต้น ที่เปิดรับสมัคร ก็แปลกประหลาดอย่างที่ ไม่มีโรงเรียนไหนตั้งกัน
 แล้วไหงถึง ได้โด่งดังซะขนาดนี้ล่ะ

แต่ที่เลวร้ายกว่านั้น  จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเด็กกลุ่มหนึ่งที่แสนจะใส่ซื่อ
เป็นผู้บริสุทธิ์ของแท้ดันหลงผิดเข้ามาเรียนในโรงเรียนนี้

มาเรียนไม่พอยังจะพกความ บ้า ซ่าห์ ฮา แสบ มาเต็มเปี่ยม

พร้อมเขย่าขวัญวงการโลกมืดให้ผวากันไปข้าง

กว่าโรงเรียนจะรู้ตัว ว่าได้หลงผิดรับเด็กกลุ่มนี้เข้ามา 

พวกเขาก็มาลอยไปลอยมาอยู่โรงเรียนนี้เรียบร้อยแล้วสิ

ไหนจะมีรุ่นพี่แสนแสบที่คอยหนุนหลังกันสุดๆอีกต่างหาก

พ่วงมาด้วยเรื่องไม่ชอบมาพากล ที่ตกหลุมรักกันกระทันหัน 
                    
แถมยังเริ่มกระแซะมาเข้าใกล้เด็กกลุ่มนี้ขึ้นทุกขณะ

ทั้งยังเกี่ยวพันถึงชีวิตของพวกเขาด้วย

งานนี้ไม่ยุ่งไม่ได้แล้วสิ 



 

รายงานตัวเจ้าค่ะ !

          สวัสดีค่ะมิตรรักนักอ่าน บอกตามตรงว่ารู้สึกผิด ที่ทิ้งร้างกันไปโดยไม่มีบอกกล่าว เป็นเวลาปีกว่าๆแล้วที่เจ้าของนามปากาก ปลายฝัน ตะวันดาว ไม่ได้จรดมือลงบนแป้น หรือจับปากกาจรดระดาษเพื่อแต่งเติมเรื่องราวจากจินตนาการ จริงๆแล้วเหตุผลก็คือแพรไม่มีความรู้สึกอยากจะแต่ง อยากจะเขียนอะไรออกมาทั้งนั้น ยิ่งพอบุคคลที่แพรรักมากที่สุดในชีวิตที่ผ่านมา คนที่คอยเป็นกำลังใจพูดว่า "แต่งสิลูก แต่งเลยลูก แม่รออ่าน" ตอนที่เห็นผลงานเด็กน้อยของแพร หรือคอยปรบไม้ปรบมืออยู่ข้างๆตอนที่แพรเล่นเปียโนกระท่อนกระแท่น "เอ้าเล่นสิ แม่กำลังเพลิน" บุคคลนี้ได้จากแพรไปแล้ว 
          แพรคิดถึงแม่อย่างสุดหัวใจ ทุกครั้งที่ทำอะไรซ้ำ ความทรงจำเก่าๆก็กลับมา บางครั้งก็เป็นกำลังใจ แต่บางครั้งก็ฉุดรั้งให้อยู่แต่ในอดีต แพรพักทุกอย่าง แต่ตอนนี้แพรรู้ว่ามันไม่มีความหมายอะไร บางครั้งต่อให้ไม่เหลือใคร เราก็ยังต้องเดินก้าวต่อ เพราะชีวิตเราไม่ได้เกิดมาเพื่อเราคนเดียว 
          ทิ้งหลายสิ่งหลายอย่างไปแล้ว แพรกลับมารู้สึก ว่าที่เป็นอยู่มันไม่ใช่ความสุขจริงๆเลย แพรอาจจะยิ้ม อาจจะหัวเราะให้กับความทรงจำ แต่ตัวตนที่ซุกซ่อนอยู่ข้างในมันไม่เคยหายไปไหน และกำลังรอคอยให้แพรหยิบมันขึ้นมาต่อ กับปัจจุบันและอนาคต แพรรู้ตัวว่ารักการเขียน ชอบอ่าน ชอบวาด ชอบเล่นดนตรี และตอนนี้แพรจะกลับมาทำมันอีกครั้ง และจะทำให้ดี อย่างน้อยก็ให้มันดีกว่าที่ผ่านมา ไม่ใช่ทำๆแล้วหยุด ทิ้งไปหาอย่างอื่น 

                                                                                      ปลายฝัน ตะวันดาว/ กัลยาตะวัน