คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6
บทที่ 6
แอนนาาโฟาออทำให้มีพื้นที่พอที่สอนะนอนไ้ เบลลี่ถุนอนออให้ลายเป็นผ้าห่ม
“เาีบเธอหรือว่าเธอีบเา” แอนนาถามเสียุ่น แ่เบลยิ้มแป้น
“อะไร หนูไม่ไ้ีบใรหรอพี่” เบลอบและเปลี่ยนสีหน้าเป็นริเป็นัึ้นมา แอนนาหยิบหมอนอิมาเป็นหมอนรอหนุน “ทำไมพี่ิอย่านั้น”
“ันเห็นนะ” แอนนาพูเสียุ่น่อไป ะที่รับผ้าห่มมาาเบลและปีนึ้นโฟา
“เห็นอะไร” เบลปีนึ้นโฟาามมาแล้วเอนัวลนอน แ่แอนนายันั่มอเธออยู่ “ไม่มีอะไรหรอพี่ นอนเถอะ”
“พรุ่นี้เราะทำอย่าไ่อไป วิลบออะไรพี่บ้า” เบลถามหลัาทั้สอนอนนิ่เียบไปสัพั
“เพื่อนเามีบ้านอยู่บนเา พวเาะเินทาไปที่นั้น พี่ิว่าเราวรไปับเา”
“แล้วพ่อับแม่ะเอาอย่าไ”
“เารับปาว่าะให้เราแวะเ้าไปที่บ้าน่อน”
“พี่หนูลัว...”
“ู่ ไม่เอาน่า อย่าิมา เรายัไม่เห็นับา” แอนนาโอบอน้อและลูบหลัเธอเบา เบลออบ “หลับสะพรุ่นี้เรา้อใ้แรอีมา” แอนนายัอน้อสาว่อและไ้ยินเสียฝีเท้าา้านออยู่บ้าเป็น่วๆ เหมือนลุ่มนหลายสิบวิ่ไปมาบนถนนและทาเท้า้านอนั้น เธอพยายามหลับแ่เสียเหล่านั้น็วนใเธอ แ่แล้ววาม่ว็นะ เธอเผลอหลับไปในที่สุ
“เธอทำอะไรไ้บ้า” เสียเหมือนเสียสะท้อนัมาาที่ไลๆ เป็นเสียผู้ายที่แอนนาไม่รู้ั นั้นสิ ันทำอะไรไ้บ้า แอนนาลับมาถามนเอ เธอยืนอยู่ทามลาหมอ ไม่้าสนามโรเรียน็ปราให้เห็น เธอยืนอยู่ใ้้นไม้ให่ในโรเรียน เธอใส่รอเท้าผ้าใบสำหรับวิ่ สะพายเป้ าหนัสือ มีินสออยู่ในมืออี้า นัเรียนที่เลิเรียนแล้วพวเาำลัเินลับบ้านันเป็นลุ่มๆ
“แอนนา” เสียทีุ่้นเยเรียื่อเธอ เธอหันลับไปมอ เบื้อหลัเธอือเฮเรนและลุ่มเพื่อนอเธอ ลุ่มนี้ไม่อบแอนนาและมัะแล้เธอเป็นประำ
“เฮเรนหรอ” แอนนาพึมพำถามลับไป ปิแล้วถ้าเฮเรนเรียแอนนาแบบนั้นในวัยเรียนหมายถึารวิ่อแอนนาำลัะเริ่มึ้น เพื่อหลบารทำร้ายานลุ่มนี้
“วิ่ แอนนา วิ่!” เฮเรนพูอย่าื่นระหนึ่แอนนาไม่เยเห็นเธอเป็นแบบนี้มา่อน เฮเรนี้ไปที่ห้อพัรู มีแสเรือๆ ออมา ู่ๆ เสียรีร้ออย่าื่นใัมาาถนน้านนอ พวอมบี้วิ่รูันเ้ามาทาประูโรเรียน
“วิ่ แอนนา วิ่” เฮเรนะโนบอเธออีรั้ อมบี้เ้ามาัเฮเรนและเพื่อนๆ ในลุ่มอเธอ แอนนาวาหนัสือและเป้ล เธอวิ่สุฝีเท้าัสนามห้า หลบหลีอมบี้ที่พยายามับเธอ เธอรอไปนถึึและึ้นบันไไปอย่ารวที่สุเท่าที่าอเธอะพาไปไ้ อมบี้ยัวิ่ามเธอมา เธอทิ้ระยะห่าาพวมัน เธอไปถึห้อพัรูแล้วระาประูเปิออและปิามหลัอย่าไว เธอหันไปเห็นั้น เธอล้มมันเพื่อวาประู เมื่อพวอมบี้มาถึั้น็ไปอยู่รประูทันเวลาพอี
แอนนาหอบหายใ เธอมอไปรอบๆ ไม่มีใรอยู่ในห้อพัรูเลย แ่มีุๆ หนึ่ที่มีแสสว่าเรือรอออมา แอนนาเินเ้าไปใล้และยืนมอ เธอถููเ้าไปในนั้นและยืนอยู่ทามลาหมออีรั้
“แอนนา แอนนา” เสียที่แผ่วเบาเรียื่อเธอ หมอเริ่มาลนแสให้เห็นว่าเธอลับมาอยู่ในสวนที่บ้านอเธอ
“แม่ นั้นแม่ใ่ไหม” แอนนามั่นใว่าเสียที่ไ้ยินเป็นเสียอแม่เธอ แม่อเธอนั่อยู่ในสวน แอนนาเินเ้าไปหาและนั่ล้าๆ เธอ “แม่เป็นไบ้า” แม่ยิ้มลับมาอย่าใี และับมือแอนนาไว้
“หนูับน้อเป็นไบ้า” แม่เธอถามลับมาแทนที่ะอบ
“เราปลอภัยี อนนี้อยู่ที่โรเรียน พรุ่นี้เราะเินทามารับแม่นะ” แอนนาุมมือแม่ไว้แน่น แ่สีหน้าแม่เปลี่ยนไป เธอูริัอย่าที่แอนนาไม่เยเห็นมา่อน มันทำให้เธอัวสั่น
“แอนนาลูะไม่ลับมา” แม่อเธอพูเสียหนัแน่น
“แ่แม่่ะ นี้มันอันรายมานะ่ะ...”แอนนาเริ่มน้ำาลอ
“ลู้อไม่ลับมาบ้าน ไปหาที่ที่ปลอภัยอยู่” แม่เธอพูอย่าหนัแน่น แอนนาเ้าใทันทีว่าเิอะไรึ้นับพ่อและแม่อเธอ น้ำาเริ่มล้นลไปอาบแ้ม
“แ่เบลเาะไม่เื่อหนูหรอ แม่็รู้ว่าน้อเป็นอย่าไ” แอนนาอบพลาเ็น้ำาออาแ้ม แม่อเธอถอนหายใ
“แม่เ้าใ” แม่เธอึเ็น้ำาออาหน้าอแอนนาและุมมืออแอนนาไว้แน่นึ้นอี “ั้น็ลับมารับรับี้ไป้วย มันอยู่ัวเียวะเหา”
“่ะ” แอนนาอบยัร้อไห้อยู่ แม่อเธอึโอบอเธอและลูบหลัเป็นารปลอบใ
“ูแลันและัน้วย แม่้อไปแล้ว” แม่อเธอผละออ เหมือนทุอย่าลายเป็นหมอวันไปหม “เ้มแ็ไว้”
ความคิดเห็น