คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
บทที่ 4
้านนอมืแล้ว แสไฟาเสาไฟส่อสว่าไปามถนนที่ว่าเปล่า เบลนั่อยู่ใล้ับหน้า่าและมอออไปนอรั้วโรเรียน เธอเห็นวามว่าเปล่าราวับเมือทั้เมือลายเป็นเมือร้าไปเสียแล้ว เสียรีร้อ้วยวามลัวหายไปแล้ว ทุอย่าูเียบสบอย่าไม่น่าเื่อว่ามันะสบไ้นเือบะไ้ยินเสียหายใอัวเอ แอนนานั่มอไปที่น้ออเธอ
เบลเป็นหิสาวที่เรียไ้ว่าสวยเลยทีเียว ผมอเธอเป็นสีน้ำาลแยาวเลยเอวไปเล็น้อย าสีฟ้าเป็นประาย ิ้วโ่เ้ารับับแ้มและาที่เรียวอเธอ ปาสีมพูเหมือนุหลาบ ผิวาวูสุภาพี เมื่อแอนนาเห็นเบลและพบว่าเธอปลอภัยีาสถานาร์ที่ำลัเป็นอยู่ แอนนา็ยิ้มออมา เบลหันลับมาที่พี่อนเอ เธอมวิ้วและย่นหน้าผาเป็นารถาม แ่แอนนา็ยัยิ้มให้เธออยู่ี
“พี่ยิ้มอะไร”
“เปล่าไม่มีอะไร” แอนนาเินเ้าไปหาน้อสาวอเธอ และนั่ล้าๆ อย่าเียบๆ
“พี่เห็นมันมา่อนแล้วใ่ไหม” เบลหันไปถามแอนนาสีหน้าริั
“เธอพูอะไรอเธอ” แอนนามอออไป้านอบ้า
“็เรื่อที่เิึ้นในวันนี้ไ พี่เห็นมันมา่อนแล้ว พี่ถึรู้ว่าะ้อทำอย่าไ” เบลยัไม่ละสายาไปาแอนนา แ่แอนนา็ไม่ไ้อบเธอไป “ใ่ไหม หนูรู้นะ” เบลลอพยายามถาม่อ
“ทำไมเธอิอย่านั้น” แอนนาหันลับมามอหน้าเบล
“็...” เบลิหาำพูแล้วเธอ็ิถึเรื่อ่อนหน้านั้นที่เธอเยประสบมาับพี่อเธอ ึัสินใพูออไป “ูอย่าอนที่หนูสอบเ้า อนที่แม่บัับให้หนูสอบรูเหมือนพี่ พี่็บอับแม่ว่าหนูไม่มีวันสอบิแน่นอน แล้วหนู็สอบไม่ิ แ่พอหนูไปสอบพยาบาลึ่ไม่น่าิ แ่พี่็บอว่าอย่าไหนู็ิ แล้วหนู็สอบไ้ริๆ”
แอนนามวิ้วแล้วอบามวามริ “นั้นเป็นเพราะ อนสอบรูแม่บัับเธอ เธอึไม่ั้ใทำ้อสอบ แ่พยาบาลเธออไปสอบเอ เธอถึั้ใสอบ เธอเลยสอบไ้ เรื่อแบบนี้ใร็เาไ้”
เบลยิ้มอย่าเินอายเพราะเรื่อที่พี่เธอล่าวเป็นวามริ “นั้น็ริอพี่” แ่เธอ็ยัไม่อยาพลาวามริที่ว่าพี่อเธอเห็นอะไรบ้าอย่าที่ไม่ปิ่อนที่มันะเิเป็นเรื่อริ เธอึพยายาม่อไปอีนิ “แ่พี่รู้ไ้อย่าไว่าะ้อไปสัาเือนภัยและรนั้นมีวานอยู่้วย”
“นั้น็เพราะ พี่ไม่ไ้เินห้าแล้วมอูแ่สิน้าอย่าเียว” แอนนาอบราวับว่ามันเป็นเรื่อปิ แ่เบลลับมอเธออย่าสสัยมาว่าเ่า
“ไม่มีใรเาเินห้าไป สัเสัาเือนภัยไป้วยหรอนะพี่”
“โถ่เบล! เราเินห้านั้นมาั้แ่ำวามไ้แล้ว เธอไม่เยสัเเลยหรอ” แอนนาอบและเริ่มรู้สึหุหิึ้นมา เพราะวามริแล้วเธออยระวััวอยู่ลอเวลา บาทีอาะเิเรื่อที่เธอาไม่ถึ็ไ้ นั้นเป็นสิ่ที่มีใรบานเือนเธอไว้ และเธอ็ทำามที่เาบอเสมอมา
“ไม่ ไม่เยเลย” เบลอบอย่าใสื่อ แอนนาถอนหายใแล้วหันออไป้านออีรั้ เบลยัไม่ลวามพยายาม “แล้วเรื่อ...”
“เียว!” แอนนาพูแทรึ้นมา้วยน้ำเสียริั
“อะไร” เบลถามอย่าื่นๆ
“ูนั้นสิ เหมือนะมีนพยายามปีนำแพเ้ามา” แอนนาี้ให้เบลูที่รั้วโรเรียน มีายสอนำลัปีนำแพเ้ามาริๆ ทั้สอนมีปืนและแอนนาสัเเห็นว่าพวเามีมี้วย
“เอาไี” เบลถามอย่าไม่ไว้ใับสิ่ที่อาะเิึ้น
“ท่าทาพวเาเหมือนถูัไหม?” แอนนาถามวามิเห็นอน้อ
“ไม่นะ” เบลมอทั้สอปีน้ามำแพไ้สำเร็และำลัมุ่หน้าเ้ามาที่ึ “เอาไี” เบลมอพี่สาว
“สสัยเราะไม่ใ่พวสุท้ายที่รอีวิ” แอนนาหยิบไฟายและไม้เบสบอลึ้นมา เธอวิ่ไปั้นล่าโยมีเบลามไปิๆ ผู้ายสอนนั้นเินมาถึประูทาเ้าึและพยายามะเปิมัน
“มันล็อไว้” ผู้ายนแรพูและพยายามะันประูเ้ามา
“เราะทุบระนั้นเลยีไหม” ายนนที่สอพูึ้น
“ไม่้อทำรุนแรนานั้น” แอนนาเปิประูให้ทั้สอเินเ้ามา เบลมาถึเมื่อายทั้สอเ้ามา้าในและแอนนา็ล็อประูเสร็เรียบร้อยแล้ว “เราึ้นไปุยัน้าบนเถอะ” แอนนาล่าวับายทั้สอแล้วเินนำทุนึ้นไปั้นบน
“พวุหิวไหม” เบลถามายทั้สอเมื่อทุนมาถึห้อันรบแล้วและแอนนาล็อประูอีรั้
“หิวรับ”ายนที่ัวเล็ว่าอบ เาูเป็นวัยรุ่น รุ่นเียวับเบล ผมสีทอ าสีน้ำาล าเรียว ิ้วหนา และมีสายาี้เล่น เบลึไปหยิบบะหมี่มาเปิออและเท่น้ำร้อนใส่ลไป
“ันแอนนา” แอนนาแนะนำัวเอและี้ไปที่น้อสาว”นั้นน้อสาวัน เบล”
“ผมปีเอร์” ายผมทอล่าว “และนี้วิล เาเป็นเพื่อนผม”
“สวัสี” วิลอบลับมาเหมือนับพูให้มันผ่านๆ ไป เาเป็นายัวให่ สูว่าปีเอร์และูแ่ว่าหลายปี แอนนาเาว่าเาแ่ว่าัวเธอเอไม่ี่ปี เามีผมสีน้ำาลเ้มาสีฟ้าูุ้นิ เาำลัมอไปรอบๆ ราวับมอหาอะไรบาอย่าอยู่ เบลเินลับมาพร้อมับน้ำเปล่าและบะหมี่ ปีเอร์และวิลรับมันไปอย่ายินี
“อบุ” วิลรับและเินไปที่หน้า่า เามอลไป้านล่า่อนะปิมันและรูม่านปิาม เาวาอินลแล้วเินไปรูม่านหน้า่าที่เหลือปิทั้หม แอนนาและเบลมอเาอย่าสสัย
“เรามาที่นี้ไ้เพราะเห็นแสไฟ” วิลอบำถามาสายาอสอพี่น้อ “เราไม่รู้ว่าเ้าพวนั้นะมาที่นี้เพราะเห็นแสไฟเหมือนันหรือเปล่า”
“พวเธอสอนเป็นพี่น้อันริๆ หรอ” ปีเอร์เปลี่ยนเรื่อเพราะไม่อยาพูถึสิ่ที่พวเาเพิ่เอมา แอนนาและเบลเยถูถาม้วยำถามนี้มาหลายรั้แล้ว เพราะสอพี่น้อู่นี้หน้าาไม่เหมือนันสัเท่าไร เบลผิวาว าสีฟ้าเ้ม สูส่า ส่วนแอนนาสูแ่ไหล่อเบล าสีน้ำาล ผิวเหลือ ผมหยัโศม้วนเป็นเลียวให่ๆ สีำสนิท ปาอแอนนาเล็เหมือนมีไว้แ่ให้รู้ว่ามี เธอสวมแว่นาเปื่อยอบล่าสีำ และใส่รีเทนเนอร์แสให้รู้ว่าผ่านารัฟันมาแล้ว
“็พี่น้อันริๆ สิ” เบลอบอย่าหุหิ “แม่เราเป็นนเอเีย” เธอเสริม
“ออ” ปีเอร์้อับอาารหุหิอเบลเาึลับไปินบะหมี่อเา่อ
“พวเธอสอนรอมาไ้้วยไม้เบสบอลหรอ” วิลเห็นไม้เบสบอลเปื้อนเลือที่วาอยูู่่ันบนโ๊ะถัไป
“อันที่ริแอนนาเาหาวานไ้่อน แล้วเรา็เปลี่ยนเป็นไม้นี้ทีหลั” เบลอบ
“แล้วพวเธอเอาวานไปไหนสะแล้ว” ปีเอร์เยหน้าึ้นมาาถ้วยอเา
“ันใหุ้ลุนหนึ่ไป่อนะออมาาห้า” เบลอบ “แล้วพวเธอเอพวมันหรือเปล่า”
“เอสิ เ็มๆเลย ันำลัไปทำานให้พ่อัน แล้วเ้าบ้าพวนั้น็ไล่วันับวิล พวเราหลบอยู่นเสียพวมันเียบลแล้ววิล็สัเเห็นไฟที่ึนี้ พวเรา็เลยมาที่นี้ ันว่าเราโีมาเลยที่เอพวเธอสอน” ปีเอร์เล่าอย่าื่นเ้น
“พวเธอไปเอาปืนมาาไหน” แอนนาถาม ปีเอร์ำลัะอ้าปาเล่าแ่วิลัหน้าพูออมา่อน
“พวุมีเรื่อมือสื่อสารไหม พวเราทำอเราหาย”
“เรามีมือถือ” แอนนาส่มือถืออเธอให้วิล “ันลอโทรหาำรวับหน่วยู้ภัยแล้วไม่มีใรรับเลย”
“ผมอออไปุย้านอแล้วัน” วิลอุแาแอนนาแล้วเินออไปาห้ออย่ารวเร็ว
“เามีปัหาอะไรหรือเปล่า” เบลถามปีเอร์
“ไม่้อเป็นห่วเาหรอ เารู้ว่า้อทำไ” แล้วปีเอร์็ระถ้วยบะหมี่อเา
ความคิดเห็น