คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 15
บทที่ 15
เ้าวันใหม่ แอนนาื่นอนหโมเ้า
เธอลุาเียและทำิรรมทุอย่าให้เียบที่สุเท่าที่เธอะทำไ้
ภายในสิบห้านาทีเธอ็อาบน้ำแ่ัวเรียบร้อย เธอมอไปที่เบลที่ยัหลับสนิท
แอนนา่อยๆ ออไปาห้อแล้วรไปยัโรอาหาร เธอพบว่าที่นั้นไม่มีใรเลยนอาทหารสอน
แม่บ้านและพ่อรัวที่ำลัวุ่นอยู่ับารเรียมอาหารเ้าในรัว ท้ออเธอร้อร่ำรว
แอนนาึเินเ้าไปใล้เผื่อว่าะมีอะไรให้เธอทำ่าเวลา
“อาหาระพร้อมในสิบนาที” แม่บ้านบอับเธอเมื่อเธอเือบะ้าวเ้าไปในรัว
ลิ่นอาหารโยออมาวนให้แอนนาหิวมาว่าเิม
“มีอะไรให้่วยหรือเปล่าะ” แอนนาเสนอ
“มี” เสียพ่อรัวัมาาหลัหม้อที่อยู่ิับำแพอี้าน
แอนนามอไปที่เาอย่าีใที่ะไ้่วยาน “่วยออไปารัว” พ่อรัวเยหน้าึ้นมามอแอนนาเพื่อให้มั่นใว่าเธอออไปารัวอเาริๆ
แอนนา้อหันหลัลับแล้วรอน้ำมาื่มน้ำเป็นาร่าเวลาแทน
“รั้หน้าื่นให้เ้าว่านี้นะ” เสียวิลัมาา้าหลั
แอนนาไม่ไ้มอไปที่เาแ่รอน้ำมาอีแ้ว
“ุะให้ันื่นี่โมันล่ะ” แอนนาถอยออมาเมื่อน้ำเ็มแ้วอเธอ วิลเ้ามาแทนที่เธอ
“ีห้า ออมาวิ่” วิลื่มน้ำอเาอึให่
และรอน้ำนเ็มอีแ้ว เาเินนำแอนนาไปที่โ๊ะ แอนนาเห็นว่ามีนอีลุ่มเ้ามา
นพวนั้นเป็นทหาร พวเามีเหื่อเ็มัว ปีเอร์เป็นหนึ่ในลุ่มนั้น มีโทมัส อารัน
และทหารนที่ปีนไปถึแอนนาเมื่อวานนี้อยู่้วย วิลนั่ลที่โ๊ะและพยัหน้าให้แอนนานั่ับเา
“ัน้อไปฝึับพวเาใ่ไหม” แอนนานั่ล้าๆ วิล
“ไม่ เธอไม่เหมือนพวเา
เพราะเธอเป็นผู้หิและไม่เยฝึอะไรแบบนี้มา่อน ันะสอนเธอให้วิ่เ้าสู้
ไม่ใ่แ่วิ่หนีเพื่อเอาัวรอ” วิลมอแอนนารๆ และูว่าเธอะมีปิิริยาอย่าไับารที่เาใ้ำพูแบบนั้น
แ่แอนนาลับแ่ฟัเยๆ “ะนั้น ันะให้เธอฝึนเียว” เสียระิ่ัึ้น หมายวามว่าอาหารพร้อมแล้ว
แอนนาำลัะลุแ่วิลึแนอเธอไว้
“ันหิวนะ” แอนนาบ่น
“ไหนๆ เธอ็มาแล้ว” วิลพู่อไปไม่สนใอาารอเธอ “ันะให้เธอฝึและเธอ้อเรียนรู้้วยนเอ” วิลอธิบาย่อไปไม่สนใเสียท้อร้ออแอนนาที่ันเาเอ็ไ้ยิน
“ันยืมห้อฝึอปีเอร์มาให้เธอโยเพาะ ันั้นั้ใฝึ” วิลส่แท่ปริึมสี่เหลี่ยมเล็ๆ ให้แอนนา
เธอรับมันมาและมอู มันเป็นแท่แ้วยาวสามเนิเมร
“หลัิน้าวันะพาเธอไปส่” วิลลุึ้นไปรับอาหารมื้อแรอวัน มีแอนนาเินามไปิๆ
เสียท้อร้ออเธอัึ้นสามรั้ว่าเธอะไ้รับอาหารและเินลับมาถึโ๊ะ
เมื่อทั้สอัารอาหารรหน้าเสร็
วิล็เินนำแอนนาไปทา้านหลัออาาร ผ่านแนวสนนถึหน้าผาที่ั้ระห่าน
วิลเินนำแอนนาเ้าไปที่ำแพหิน เาพบ่อเล็ๆ เหมือนรูุแ วิลึุแออมามันเป็นุแที่ไม่มีรอยยั
เป็นปริึมสามเหลี่ยมยาวประมาสี่เนิเมร
วิลันุแเ้าไปใน่อนั้นแล้วประู็เลื่อนเปิออราวับว่าเมื่อรู่นี้ไม่มีอะไรวาัน่อทาเินนั้นไว้เลย
วิลทำมือเป็นารเิให้แอนนาเ้าไป แอนนาลับหลัหันมาูว่าวิละามเธอเาไปหรือเปล่า
เาลับยืนนิ่อยู่ที่หน้าประูนั้น
“ันะมารับเธอเมื่อถึเวลา” วิลึุแออ
ประูเลือนปิในพริบาเียว แอนนาอยู่ในวามมื
เธอถูัอยู่้าในำแพหินนั้น มันแ็แรเมื่อเธอสัมผัสมัน เธอลอทุบมัน
มันันและหนามา แอนนาแน่ใว่าำแพนั้นหนาพอที่ะันเสียทุอย่าาเธอไม่ให้ออไป้านนอและทำลายไม่ไ้่ายๆ
หัวใเธอเ้นแรนไ้ยินเสียนั้นอยู่ในหู
เธอลัวว่าะถูทิ้ไว้นเียวในวามมืและวิละไม่มารับเธอ วามลัวทำให้เธอัวสั่น
ท้ออเธอบิไปมา เธอพยายามรวบรวมสิเท่าที่ะทำไ้
“ล้าๆ ไว้ แอนนา เธอ้อทำไ้” แอนนาพูับัวเอ
เธอหันหลัให้ับประูนั้นและยแนไป้านหน้าึ่ไม่พบอะไร เธอัสินใ้าวเินออไป้าวหนึ่
ไฟสว่าึ้นาเพาน มันทำให้เธอแสบาเพราะสายาปรับไม่ทัน
ไฟเรียรายไปามอุโม์ที่เาะเป็นรูปสี่เหลี่ยมที่มีเพานสูประมาสามเมรแ่มีวามว้าเพียเมรเียว
เมื่อวามสว่าลับมาวามลัวึหายไป
แอนนารอให้าปรับเ้าับแสไ้แล้วึออเินไปามอุโม์นั้นนสุทาและพบับห้อมืว้า
โล่ มันทำให้ท้ออเธอเริ่มปั่นป่วนอีรั้เธอพยายามยืนอยู่ในแสสว่าและมอออไปทา้าน้ายและวา
มีแสไฟสลัวส่อลมาาทาวามืออเธอ มันส่อไปที่ำแพที่มี่อสี่เหลี่ยมเล็ๆ
แอนนา็นึไ้ว่าวิลให้อะไรเธอไว้ เธอึอที่วิลให้เธอออมาแล้วสอมันเ้าไปใน่อนั้น
แท่แ้วถููเ้าไปพอีับำแพ ห้อทั้ห้อ็สว่าึ้น
แอนนาพบัวเอยืนอยู่ในห้อที่มีนาเท่าับสนามฟุบอลำแพทั้สี่้านเป็นแ้วที่สะท้อนภาพอัวเธอเอเหมือนับเธอยืนอยู่ในห้อระ
แล้วภาพสะท้อนอเธอ็หายไป ำแพแ้วนั้นสะท้อนภาพอำแพอนรีสี้านทั้สี้านแทน
“สวัสี แอนนา” เสียวิลัาลาห้อ
แอนนาหันลับไปมอ้านหลัอเธอ เธอพบวิลยืนอยู่ที่ลาห้อ
แอนนาเินเ้าไปใล้แล้วพบว่าเาโปร่ล้ายับเป็นวิาอวิลที่ยืนอยู่รนั้น
“ภาพโฮโรแรมหรอ” แอนนาพูับัวเอ
“ใ่ ผมมีานสออย่าที่้อทำพร้อมๆ ัน
ผมึ้ออาวานเอึ้นมา ผมะสอนุามโปรแรมที่ผมวาไว้ มันะบันทึารฝึอุและผมะลับมารวสอบวาม้าวหน้าทุวัน”
ภาพโฮโรแรมวิลอธิบาย
“ โอเ” แอนนาพูับภาพเสมือนอวิล
ความคิดเห็น